Norðurljósið - 01.09.1935, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
35
Það hefir verið viðleitni vor, öll þessi ár,. að
láta kraft sannleikans einan leiöa menn til Krists,
svo að þeir frelsist, og leiða þá til hlýðni við
hann í öðrum atriðum, sem koma á eftir. Vjer
höfum tekið orð postulans til fyrirmyndar: »Er
jeg kom til yður, bræður, og boðaði yður leyndar-
dóm Guðs,, kom jeg ekki heldur með frábærri
mælskusnild eða speki; því að jeg ásetti mjer að
vita ekkert á meðal yðar, nema Jesúm Ivrist og
hann krossfestan. ... Og orðræða mín og prjedik-
un mín studdist ekki við sannfærandi vísdómsorð,
heldur við sönnun anda og kraftar; til þess að trú
yðar væri eigi bygð á vísdómi manna, heldur á
krafti Guðs.« (I. Kor. 2. 1.—5.)
Vjer höfum einnig reynt í einlægni að komast
hjá því, að hafa p e r s ó n u 1 e g áhrif á fólk.
Það er mikið rætt og ritað í útlöndum um nútíð-
ar sálarfræöi, og mönnum er kent, hvernig á að
beita persónulegu aðdráttarafli til þess að hrífa
fólk með sjer t. d. í þjóðmálum eða verslunarmál-
um. Á öllum öldum hafa menn beitt þessu afli,
vitandi eða óvitandi,, jafnvel í trúmálum. En Guð
hefir ekki ætlað oss að nota slík brögð, enda
verða slík áhrif aldrei endingargóð. Jeg hefi, satt
að segja, beðið Drottin, að láta mig alls ekki hafa
nein persónuleg áhrif á menn og hefi forðast það
sem mest sjálfur. Hann hefir ætlast til þess, að
kraftur Heilags Anda og hin guðdóm-
legu áhrif sannleikans sjálfs, leiði menn að krossi
Krists; en ef menn eru hrifnir af einhverju að-
dráttarafli í persónunni sjálfri, sem flytur orðið,
þá spillir það fyrir áhrifum Heilags Anda. Sumir
trúa þessu ekki, en það er satt, samt sem áður.
Á sama hátt hefi jeg aldrei beitt neinum per-
sónulegum áhrifum til þess að fá fólk til að taka
skírn eða ganga i söfnuðinn. Það getur enginn
borið vitni um það„ að jeg hafi hvatt hann til
þessa persónulega. Ef maðurinn stígur sporið al'
bðrum hvötum en þeim, að hann veit, að það er
vilji Guðs, þá er það algerlega þýðingarlaust að
framkvæma skírnarathöfnina eða telja hann 1
söfnuðinum. Það má vera, að höfðatalan hafi
orðið minni vegna þessa, en það verður þá að
vera. Til hvers er að byggja ofan á grundvöllinn
»trje, hey eða hálm«? (Sbr. I. Kor. 3. 9.—13.)
Á meðan jeg hefi verið á Akureyri, hefi jeg
haldið opinberar samkomur á hverjum sunnu-
degi á veturna fyrir börn (fyrri partinn) og vet-
ur og sumar fyrir fullorðna (síðdegis), og með-
an jeg hefi veriö fjarverandi hafa aðrir bræður
oftast nær komið í skarðið. Einkum hefir Sæ-
mundur Jóhannesson, kennari, veitt mikla hjálp
í þjónustu orðsins, enda hefir hann tekið mikinn
þátt í öllu starfinu, síöustu árin, með trúmensku
og þrautseigju.
En vjer höfum aldrei litið svo á, að starf vort
væri takmarkað við Akureyri. Þar hefir verið
bækistöðvor, svo að segja, en vjer höfum álitið það
skyldu vora, að útbreiða fagnaðarerindið um alt
landið,þvíað víða eru vantrúaðir eða athafnalitlir
prestar og margt fólk, sem enginn hefir nokkurn
tíma hvatt til að snúa sjer til Krists. Þess vegna
höfum vjer reynt að ferðast sem mest og prje-
dika annars staðar, þó að þetta hafi verið í miklu
smærra stíl en vjer höfuð viljað. Þá hefir »Norð-
urljósið« flutt boðskapinn víða, einnig þar sem
ekki hefir verið hægt að koma persónulega og
boða orðið. Eftir föngum höfum vjer einnig gef-
ið út kristilegar bækur og rit, sem hafa útbreiðst
í tugþúsunda tali um alt landið.
En hver hefir árangurinn orðið af öllu þessu
starfi? Hjer skal enginn samanburður gerður.
Postulinn sagði: »Ekki dirfumst vjer að telja
oss til þeirra, eða bera sjálfa oss saman við suma
af þeim, er mæla fram með sjálfum sjer; en þeg-
ar þeir hinir sömu mæla sig við sjálfa sig og bera
sig saman við sjálfa sig, þá eru þeir óskvnsamir.«
(II. Kor. 10. 12.)
Drottinn einn getur dæmt um hinn raunveru-
lega árangur. Vjer getum aðeins horft á hið ytra.
Vel má vera, að sumt, sem vjer teljum góðan á-
vöxt, reynist vera hið gagnstæða, á þeim degi, er
alt kemur í ljós; sömuleiðis,, að sumt það, sem
vjer álítum að hafi mishepnast, verði þá Guði til
dýrðar. En ef dæma á eftir hinu ytra, hefir á-
rangurinn ekki orðið lítill. Hið fyrsta verk, að
gera menn að lærisveinum, hefir blessast mjög,
fyrir Drottins náð, og eru fjöldamargir — jeg
þori ekki að segja, hve mörg hundruð, — hingað
og þangað um landið, sem hafa játað, að hafa
snúið sjer til Guðs og sonar hans Jesú Krists,
fyrir boðskapinn, sem vjer höfum fengið leyfi til
að flytja. Þar sem vjer höfum, hvað eftir annað,
frjett um fólk, sem hefir snúið sjer til Drottins
fyrir 10, 15 eða 20 árum á samkomum vorum,
hjer og annars staðar, -— en það hefir ekki til-
kynt oss það fyr„ — þá vonumst vjer eftir, að
fá að vita um margt fólk enn, hjer eða í eilífö-
inni, sem Drottinn hefir leitt til sín, er vjer höf-
um flutt orðið í nafni hans. Margir segja, að blað-
iö hafi orðið til þess, að vekja þá til umhugsunar
um eilífðarmálin, og loksins leiða þá að krossi
Krists. Fyrir alt þetta fólk gerum vjer Guði
þakkir. Vjer biðjum oft fyrir þeim,. og vjer von-
um, að þeir einnig minnist vor í bænum sínum.
Látum oss aldrei gleyma því, að allir, sem elska
Krist, eru í raun og veru ein stór fjölskylda. Ef
nokkur les þessi orð, sem hefir fundiö Krist á
samkomu, sem vjer höfum haldið, eða fyrir boð-
skap blaðsins, en hefir aldrei sagt oss frá því,
mun það eflaust vera Guði til dýrðar, að hann
ljeti oss heyra um það.
(Niðurlag).
RITSTJÓRINN gerir ráð fyrir, að fara í fyr-
irlestrarferð um Suðurland eftir miðjan nóvem-
ber. Hann hefði ánægju af að kynnast vinum
blaðsins, sem hann þekkir ekki persónulega.