Norðurljósið - 01.11.1935, Blaðsíða 2

42
NORÐURLJÓSIÐ
garðurinn hefir fengið nýjan eiganda. Hann hefir
endurreist húsin, sern lengi höfðu legið í rústum.
Einn dag er þjónn hans að plægja úti á akri. Hægt
draga nautin plóginn áfrain. Alt í einu situr hann
fastur. Vinnumaðuninn athugar, hvað það er, sem er
fyrir. Honurn til mikillar undrunar sjer hann, að þar
liggur gömul kista, fúin og ósjáleg. Hún hefir lask-
ast við áreksturinn og sjest þar í feiknin öll af gulli
og silfri! Hann lítur í kringum sig. Enginn hefir sjeð
til hans. í skyndi hylur hann kistuna aftur og heldur
áfram að plægja, eins og ekkert hafi í skorist.
Sama kvöldið finnur hann húsbónda sinn að máli
og spyr hann, fyrir hvaða verð hann vilji selja ak-
urinn, sem hann var að plægja, því að hann segist
vilja eignast hann. Eftir dálítið umtal nefnir hús-
bóndinn verðið. En það er langtum meira en það
handbært fje, sem vinnumaðurinn á. Hann selur því
kofa sinn, sparifatnað, kindurnar, sem hann átti; alt,
sem hann á, verður að fara, til þess að hafa upp
það verð, sem akurinn kostar.
Þá kemur hann með fjeð og gerir út um kaupin.
Hann greiðir fyrir akurinn og alt, sem í honum er,
eða kann að vera.
Þegar kaupin eru fullger og enginn getur vjefengt
eignarrjett hans, fer hann að grafa upp kistuna, sem
falin var í akrinum. Þá verður hann ríkari en hann
hefir nokkurn tíma dreymt um.
Söguna um fjársjóðinn, sem falinn var í akri,
sagði Drottinn Jesús Kristur. Gaf hann þannig til
kynna, hve dýrmætir mennirnir sjeu í hans augum,—
mennirnir, sem hann vill ná upp úr hinni djúpu gröf
syndarinnar. Hann lýsti einnig með þessari dæmi-
sögu, með hverjum hætti hann vildi frelsa mennina.
Vegna þeirra, sem vilja trúa á hann og fylgja hon-
um, (sem hann telur dýrmætan fjársjóð), kaupir
hann allan akurinn, það er að segja, allan heiminn.
Hann verður einnig að leggja ALT í sölurnar, til
þess að friðþægja fyrir mennina. Eins og hann komst
að orði sjálfur: »Mannsins sonur er kominn ... ti)
að láta Iíf sitt sern lausnargjald fyrir marga.« Dýr-
mætari en radíum eru þeir menn honum, sem vilja
taka á móti honum og lifa honum. Og hann vill láta
þá verða »heimsins ljós«, og varpa á aðra því ljósi,
sem þeir hafa þegið frá honum. Og eins og radíum
endist lengi vel, svo er sagt um þá, sem fylgja Kristi
trúlega, að »þeir skulu skína sem stjörnurnar um
aldur og æfi.«
Lesari minn, — ein spurning, áður en þú leggur
blaðið frá þjer: »Ert þú einn af þeim, sem hafa kann-
ast við frelsisverk Jesú Krists, og tileinkað sjer fórn
hans?« Ef þú getur í einlægni svarað játandi, les
þú Filipp. 2. 14.—15. og hagaðu þjer eftir því.
30 ára slarf á íslandi.
(Niðurlag).
Jeg hefi áður bent á það, að starfið, sein Drottinn
fjekk lærisveinum sínuin í hendur, er hann yfirgaf
þessa jörð, var í þremur þáttum: 1. að gera menn af
öllum þjóðum að lærisveinum; 2. að skíra lærisvein-
ana; og 3. að kenna þeim að halda alt það, sem
Kristur hafði boðið. (Matt. 28. 18.—20.)
Ekki hafa allir þeir, sem gerst hafa lærisveinar
Krists fyrir starf vort, tekið á móti skírninni, þeirri
einu skírn, sem heimiluð er í nýja testainentinu, trú-
aðra skírn. Þegar jeg gekk upp á Drangey fyrir
nokkrum árum, kom jeg að stað, þar sem mjer var
sagt, að margir sneru við; þeir þorðu ekki að halda
lengra upp. Trúaðra skírn er staðurinn, þar sem
margir snúa við. í Lúkasar guðspjalli lesum vjer, að
Drottinn Jesús sagði, að »Farísearnir og lögvitring-
arnir ónýttu ráð Guðs þeim til handa, er þeir ljetu
ekki skírast af Jóhannesi«, (7. 30.) og í Jóhannesar
guðspjalli lesum vjer, að margir af höfðingjunum
trúðu á Krist, »en vegna Faríseanna könnuðust þeir
ekki við það, til þess að þeir yrðu ekki gerðir sam-
kundurækir, því að þeir elskuðu lofstír manna meira
en dýrð Guðs.« (12. 42.—43.) Eins og forðum var
spurt, ineguin vjer líka spyrja: »Hvar eru hinir níu?«
Því að hjarta mannanna er hið sama nú og þá. Þó
hafa um 147 verið skírðir kristilegri skírn, sam-
kvæmt þeirra eigin ósk og sannfæringu.
Hinir, sem eru langt um fleiri, hafa ýmist lent hjá
öðrum söfnuðum, sem ekki hafa ofangreind boð
Krists á dagskrá sinni, og í sumum tilfellum orðið
leiðtogar hjá þeim, eða þá dregið sig í hlje.
Vegna þess að jeg hefi forðast það, að hafa per-
sónuleg áhrif á þá, sem sækja samkomur mínar, en
aðrir starfsmenn hafa ekki hikað við að beita þeim
sem mest, hafa margir, sem hafa að eðlisfari vantað
staðfestu, fengist til þess að ganga í sjertrúarflokka.
Drottinn sagði að vísu, að vjer ættuin að vera
»mannaveiðarar«, en jeg hefi skilið það svo, að vjer
ættum að »leggja út á djúpið« og vinna þá, sem alls
ekki eru tengdir við neitt kristilegt starf. Aðrir virð-
ast líta á sig sem »mannaveiðara«, sem ættu að
veiða úr neti bræðra sinna. Þeir verða auðvitað að
gera herra sínum reikningsskap, en ekki mjer. En
jeg er hræddur um, að þeim sje það ekki nógu Ijóst,
hve illan grundvöll þeir leggja með þessu undir sitt
eigið starf. Þessi starfsaðferð hlýtur að hafa þau á-
hrif, að ístöðulítið fólk gengur til þeirra, en þeir að-
hyllast starf vort, sem sanna það, að þeir láta ekkj
fara með sig eins og óvita börn, sem »hrekja,st og
berast fram og aftur af hverjuin kenningarvindi«,
(Efes. 4. 14.). Hvað sem því líður, finst mjer að
þessir menn ættu að vera mjög þakklátir fyrir starf-
ið, sem hefir veitt þeim marga liðsmenn þeirra, en
alls ekki sýna því úlfúð og óvildarhug. En hjer sann-
ast það, að sumir menn eru þeim verstir, sem þeir
hafa mest syndgað á móti.
Jafnvel meðal þeirra, sem hafa snúið sjer til Krists
og tekið biblíulega skírn, eru það ekki allir, sem hafa
viljað fylgja þriðja þætti skilnaðarboða Krists: að
»halda alt það, sem hann hefir boðið«. óstjórnleg
einstaklingshyggja, sem er, eins og þegar er vikið að,
nokkurs konar andleg sótt, gerir menn óhæfa til
þess, að koma fram sem lærisveinar Krists og halda
einingu Andans í bandi friðarins í samfjelagi við
bræður sína. Slíkir menn, sem hafa alla æfi sína ver-