Norðurljósið - 01.11.1935, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
43
ið í kirkjufjelagi, þar sem alt leyfist, þola illa ok Jesú
Krists. Þó er ok hans inndælt og byrði hans ljett,
þeim, sem vilja taka það á sig og læra af honum,
sein er hógvær og af hjarta lítillátur.
Oftar en einu sinni hefir söfnuðurinn orðið að taka
afstöðu gegn mönnum, sem hafa viljað gerbreyta
hinum biblíulega grundvelli safnaðarins, og jafnvef
ónýta siðferðiskenningar nýja testamentisins. Það
hefir rætst, sem postulinn taldi óhjákvæmilegt í
kristnum söfnuði: »Það verður að vera flokkaskift-
ing á meðal yðar, til þess að hinir fullreyndu á með-
al yðar verði augljósir.« (I. Kor. 11. 19.) »Öumflýj-
anlegt er,« sagði Drottinn, »að hneykslanirnar komi,
en vei þeim manni, sem hneyksluninni veldur.«
(Matt. 18. 7.)
Þó hefir náðin yfirgnæft, þrátt fyrir allan mann-
legan veikleika; gleðin hefir reynst langt um meiri en
sorgin; og blessun Guðs langt um kröftugri en
hneykslanirnar. Og þeir, sem staðist hafa prófið og
sýnt Drotni trúmensku og sýna enn, hafa verið langt
um fleiri en hinir, sem vilst hafa af vegi Guðs.
Vjer megurn telja það mikinn sigur fyrir kenning-
ar þær, sem Drottinn hefir trúað oss fyrir, að end-
urfæðing fyrir persónulega trú á Krist, er boðuð
jafnvel af nokkrum þeirra, sem þó aðhyllast enn þa
sjertrúarflokk þann, sem grundvallaður er á endur-
fæðingu fyrir verknað prestlegrar athafnar, barna-
skírnar. Hvort þeim er það ljóst eða ekki, skal jeg
ekki leiða getum um, en þeir afneita í ræðu og riti
liornsteini sjertrúarfjelags síns ineð því, að flytja
kenninguna uin endurfæðingu fyrir trú, — kenningu,
sem aldrei þektist hjer, fyr en vjer hófum að flytja
hana, (Jones trúboði laust fyrir aldamót, og Hjálp-
ræðisherinn um sama leyti.)
Aldrei heyrðist ymprað á því hjá þjóðkirkjumönn-
um, þar áður, að menn þyrftu að endurfæðast fyrir
trú og persónulega þekking á Drotni Jesú Kristi,
enda er það líka óskiljanlegt, að þeir skyldu, eftir
margra alda þögn, alt í einu byrja af sjálfsdáðum að
taka upp og flytja kenningu, sem kippir grundvellin-
um undan hjálpræðisvegi kirkjunnar, sem er skýlaust
endurfæðing og innlimun í líkama Krists við barna-
skírn. Satt er það, að þeir, sem hafa vaknað til ineð-
vitundar um sannleika Guðs, ganga enn þá, cins og
Lasarus forðuni, í líkklæðunum, sem sæmdu þeim
betur, meðan þeir voru í gröfinni. Og þeir hafa, enn
sem komið er, ekki tekið því vel, að menn reyna að
hlýðnast skipun Drottins: »Leysið hann og látið
hann fara!« Eigi að síður er það merkilegt og eftir-
tektarvert fyrirbrigði, að þessi sanna og nauðsynlega
kenning hefir unnið glæsiiegan sigur. Hvað gerir það
til, þótt þeir fyrirlíti mennina, sem fyrstir fluttu hana
og hafa haldið áfrain að flytja hana alt til þessa
dags? »KærIeikurinn samgleðst sannleikanum.« »Það
er nóg, að Kristur er boðaður á allan hátt.«
í mörg ár höfum vjer haldið stöðugt áfram að
plægja jarðveginn og sá hinu góða sæði Guðs orðs,
og óneitanlega er afstaðan alt öðruvísi en fyrir þrjá-
tíu árum. Nú eru mjög margir hjer á Akureyri, t. d.,
sem játa trú sína á myndugleika ritningarinnar og
fylgjast að ineira eða minna leyti með einhverju
kristilegu starfi. En þegar vjer hófum starf vort, var
leitun að manni, sem lagði nokkurn tfúnað á biblí-
una, eða las hana.
En þessi viðleitni vor, að leiða fólkið til að til-
einka sjer auðsuppsprettu Guðs heilaga orðs, inætti
biturri mótspyrnu frá mörgum, aðallega frá lútersk-
um guðfræðingum. Þáverandi sóknarprestur hjer
skifti sjer lítið af oss, var hvorki með nje móti, opin-
berlega. En fyrverandi sóknarprestur, síra Matthías
Jochumsson, sem hafði lengi verið únitari, gerði
miklar árásir á kenningar mínar um biblíuna, guð-
dóm Krists og friðþæginguna. Stundum stóðu blaða-
deilur yfir í báðum vikublöðum kaupstaðarins sam-
tímis. En viðureigninni lauk þannig, að hann bauð
mjer í einni grein, í háði, að koma til sín og fá dá-
litla tilsögn í guðfræði. Hann bjóst auðvitað ekki við
að sjá inig, en jeg fór samt, og við töluðumst lengí
við. Jeg gat loksins sannfært hann um rjettmæti mál-
staðar míns, og hann fjekst til að gefa mjer ákveð-
ið loforð um það, að skrifa ekki meira á móti kenn-
ingum mínum, nje á móti myndugleika Krists og
biblíunnar. Þessu loforði var hann trúr til dauða-
dags. Allir tóku eftir því, að árásir hans hættu alt í
einu, en menn hafa ekki vitað alment orsökina til
þessa. Síðar meir, þegar erkióvinur Guðs og manna
æsti upp nokkrar ístöðulitlar sálir til að ráðast á
starf vort með mikilli ósvífni, kom síra Matthías til
mín, rjetti mjer höndina og tjáði mjer samúð sína.
Hann bætti því við, að hvorki hann, nje aðrir borg-
arar bæjarins, legði nokkurn trunað á það þvaður,
sem um mig hafði verið ritað. Urðum við vinir upp
frá því.
Ekki hafa allir komið jafngöfuglega fram, eða
sýnt jafnmikla sáttfýsi og síra Matthías. Einn lút-
erskur guðfræðingur rjeðist á starfið á mjög leiðin-
legan hátt undir dulnefninu »Leikmaður«. En hann
neyddist til að skríða úr skúmaskotinu og verða sjer
til skammar.
Vjer höfum altaf reynt að verja málefni allra trú-
aðra manna, en ekki aðeins hið persónulega starf
vort. Þannig höfum vjer átt í höggi við andatrúar-
menn og guðspekinga oftar en einu sinni.
Þegar prestur einn kom hingað til að boða fals-
kristinn Krishnamurti, og margir voru ákaflega hrifn-
ir af boðskap hans, var ekki hægt að sjá, að nokkur
kirkjunnar maður ætlaði að hreyfa legg eða lið til
þess að andtnæla honum. Mun mörguin minnisstætt
kvöldið, er við leiddunt hesta okkar saman í sam-
komuhúsi bæjarins og höfðuin umræður um efnið:
»Með hverjum hætti kemur Kristur aftur?« Hjelt
hann því fram, að Kristur væri þegar kominn aftur í
persónu Krishnamurtis, en jeg varði kenningar nýja
testamentisins um endurkomu Krists. Nú er Krishna-
murti sjálfur algerlega hættur þessum skrípaleik sín-
um, en um það leyti voru margir hjer í bænum, sem
voru í þann veginn að gerast lærisveinar hans, og
sumir voru jafnvel orðnir það.
Óskandi væri, að allir hinir mótstöðumenn starfs-
ins reyndust jafii sáttfúsir og síra Matthías. Allir eru
lifandi enn nema hann, og jeg fyrir mitt leyti er fús
til sátta. Jafnvel þó að vjer getum ekki fallist á kenn-