Norðurljósið - 01.11.1935, Blaðsíða 7

NORÐURLJÓSIÐ
47
Sömuleiðis sannast það, að gangi inenn fram hjá
‘þeirri sannreynd, að Guð hefir, í eitt skifti fyrir öll,
sent oss sinn Heilaga Anda, og ef þeim fer að leið-
ast hann og hið blessaða starf hans og girnast eitt-
hvað annað, þá geta þeir búist við því, að verða af-
vegaleiddir af illum öndum. Þetta hefir án nokkurs
minsta efa komið fram hjá mönnum, sem jeg veit
nákvæmlega um. Þeir þrá eitthvað meir »spennandi«
• eða »dramatískt« en t. d. það, sem postulinn talar
um í Galat. 5. 22.; hinni óstöðugu lund þeirra, sem
er undir orpin kröfum holdsins, leiðist »þetta ljett-
meti«, — og er þeir hafa yfirgefið »kærleikann til
sannleikans« er óhjákvætnilegt, að þeir taka á móti
megnri villu og trúa lyginni, (sbr. II. Þess. 2. 10.—
11.). Þannig er tilkomin hin hneykslanlega bók, sem
jeg vitnaði í, og margt annað, sem nefna mætti. Það
vantar ekki dæmin hjer á íslandi.
Enn er eitt, sein sannar, úr hvaða átt tungutals-
hreyfingin er komin. Það er, hvernig talsmenn henn-
ar leyfa sjer að fara með Guðs orð, bæði hjer á
landi og erlendis. Frú McPherson segir, t. d., í riti
sínu »Guðdómlegar lækningar«: —
»Hjer eru nokkrar skipanir Krists, sem aldrei hafa
verið afturkallaðar: ... »En þessi tákn skulu fylgja
þeim, er trúa: í rnínu nafni munu þeir reka út illa
anda, tala nýjum tungum; þeir munu leggja hendur
yfir sjúka, og þeir munu verða heilir.« (Mark. 16.
17,—18.)
Þessar skipanir, segir hún, hafa aldrei verið aftur-
kallaðar. Þess vegna eigum vjer að »tala nýjum
tungum«. »Ef táknin vantar, þá er eitthvað athuga-
vert við trú okkar«, segir hún. En er það ekki ein-
kennilegt, að hún sleppir tveimur »táknum«, sem
frelsarinn nefnir í þessunr kafla? Án þess að gera
úrfellingarmerki, hefir hún slept úr versinu þessum
orðum: »taka upp höggorma; og þó að þeir drekki
eitthvað banvænt, þá mun það alls ekki saka þá.«
Hefir frú McPherson tekið upp höggorma, eða
drukkið banvænt eitur, eða er eitthvað athugavert
við trú hennar? Hvers vegna sleppir hún þessum
tveimur táknum, meðan hún stagast á því, að hin
sjeu enn í gildi?
Lærisveinn hennar hjer á landi, sem gaf út ritið
»Fyrirheit Föðurins«, fetar trúlega í fótspor hennar.
í þessu riti segir hann (5. bls.):
»Og Jesús hafði sagt: Þessi tákn skulu fylgja
þeim, er trúa: í mínu nafni nrunu þeir reka út illa
anda, tala nýjum tungum,« og svo frv. (Mark.
16. 17.)
Þetta »og svo frv.« á þessunr stað, er einkennilega
hvítasunnumannslegt, ef manni leyfist að smíða nýtt
orð. Ekki fæst frúin eða lærisveinn hennar fyrir
nokkurn mun til að flytja þennan kafla, eins og hann
stendur. Eins og nýguðfræðingar, vilja þau fella úr
ritningunni það, sem þeim likar ekki, en taka það,
sem þeitn líkar sjálfum vel. Það er þá ekki lengur
Andi Guðs, sein ræður því, hverju vjer eigum að
trúa, heldur dutlungar þeirra sjálfra.
Lík þessu er tilvitnun frú McPherson, í riti hennar,
til Matt. 10. 7.—-8. í ritningunni stendur: »Læknið
sjúka, vekið upp dauða, hreinsið líkþráa, rekið út
illa anda.« En hvernig hefir frúin það? »Læknið
sjúka, hreinsið líkþráa, rekið út illa anda,« hljómar
tilvitnun hennar. Hún sleppir orðunum: »Vekið upp
dauða,« án þess að hafa nokkurt merki til þess að
sýna, að hún hefir gert það. Hvers vegna?
Þetta eru skipanir Krists, sem »aldrei hafa verið
afturkallaðar«, segir hún, og ef þessi tákn vantar, er
eitthvað athugavert við trú okkar. Henni finst auð-
vitað, að það gæti verið óþægilegt, ef einhver vildi
rannsaka það, hvort hana vantaði eitt eða annað af
þessum nauðsynlegu táknum, t. d. hvort hún hefði
»vakið upp dauða«, eða »tekið upp höggorma«, eða
drukkið banvænt eitur. Þess vegna leyfir hún sjer að
hreyta ummælum frelsarans, ineð því að sleppa þess-
um orðum.
Ókunnuguin mun veita örðugt að trúa því, að fólk,
sem lætur jafn mikið yfir sjer sem trúum þjónum
orðsins, geti fengið af sjer að fara þannig með orð
sjálfs frelsarans. En þeir, sem þekkja vel ávöxt þess-
arar hreyfingar, verða alls ekki hissa. Þeir munu
hafa komist að raun um það, með orðum frú Mci-
Pherson, að það sje »eitthvað athugavert við trú«
þeirra.
Flestir lesendur kannast við dr. R. A. Torrey, höt-
und bókanna »Kristur, biblían og vantrúin«, »Lífs-
straumar« og fjölda rita sem því miður hafa ekki
verið þýdd á íslensku. Hann var eftirmaður D. L.
Moodys og stjórnaði biblíuskólanum, sem Moody
stofnaði. Hann er viðurkendur og mikilsvirtur ai
kristnum mönnum í öllum flokkutn. Jeg skal enda
mál mitt með því að tilfæra nokkur orð úr riti Dr.
Torreys: »Er tungutalshreyfingin frá Guði?« Þar
segir hann:
»Andinn, sem kemur í ljós á samkomum tungutals-
manna er alls ekki »andi stillingar« (II. Tím. 1. 7.).
En glundroðinn, hversu mikinn vanheiður, sem hann
leiðir yfir Guðs orð, og hversu skýrt sem honum er
mótmælt í Guði orði, er samt ekki hið lakasta i
tungutalshreyfingunni. Eins og jeg hefi áður sagt,
hefir gróf siðspilling koinið fram í sambandi við
hana. Sá, sem fyrstur kom hreyfingunni af stað, var
handtekinn af lögreglunni vegna hinnar grófustu sið-
spillingar, í þeirri mynd, sem vantar orð yfir á enskri
tungu, en henni er lýst í 1. kap. Rómverjabrjefsins.
Einn af hinum helstu leiðtogum þeirra í Ohio-fylki
var dæmdur fyrir glæp gegn ungri konu, en sjálfur
var hann giftur maður. Það eru til mörg dæmi þess,
að menn og konur, leiðtogar í þessari heyfingu, hafa
reynst sek í viðbjóðslegasta siðleysi sín á milli. En
þó að hreyfingin sje saurguð af hinu grófasta sið-
leysi, er alls ekki þar með sagt, að hreinir, siðferðis-
góðir menn og konur sjeu ekki til í henni, heldur, að
hreyfingin sem heild hafi haft meira siðleysi í för
með sjer en nokkur önnur nútíðar hreyfing, að und-
anteknum spiritisma, sem hún er rnjög mikið skyld
.... Eftir því sem tungutalshreyfingin breiddist út,
varð það bert, að hún var frá djöflinum.«
Slíkan dóm leggur þessi reyndi, gætni, rökfasti
þjónn Jesú Krists á þessa hreyfingu. Hann ferðaðist
um allan heim og vann margar þúsundir fyrir Krist.