Norðurljósið - 01.11.1935, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSTÐ
45
Játning heimspekingsins.
Hinn mikli og göfugi rithöfundur og heimspeking-
ur, John Ruskin, sem var einn af mestu bókmenta-
mönnum síðustu aldar, skrifaði þessi merkilegu, eft-
irtektarverðu orð:
»Alt, sem jeg hef kent um listirnar; alt, sem
jeg hefi skrifað; alt, sem mikilfenglegt hefir
verið í nokkurri hugsun, sem jeg hefi látið frá
mjer fara; hvað, sein jeg kann að hafa fram-
kvæmt á æfinni; — hefir verið blátt áfram því
að þakka, að meðan jeg var barn, las móðir
mín með mjer kafla úr biblíunni daglega, og ljet
mig læra dálítinn kafla utan að á hverjum degi.
Mjer er alveg óhætt að telja þetta hinn verð-
mætasta og yfirleitt hinn eina ómissandi þátt í
öllu uppeldi mínu.«
Hinn mikli postuli Krists, Páll, ritaði sínum unga
'samherja, Tímóteusi, að »vondir rnenn og svikarar
munu magnast í vonskunni, villandi aðra og villu-
ráfandi sjálfir«, en hann benti honum á óbrigðult
ráð, til þess að hann yrði samt »alger, hæfur ger til
sjerhvers góðs verks « Það var HEILÖG RITNING,
sem Tímóteus þekti frá blautu barnsbeini, og sem
gat veitt honum (og öllum öðrum, einnig á þessum
dögum), »speki til sáluhjálpar fyrir trúna á Kristt
Jesú«. (Sbr. II. Tím. 3. 13.—17.)
Dagarnir, sem vjer lifum á, eru vondir. Allir munu
sammála um það. Oss er því enn meiri nauðsyn, að
gefa oss að lestri og íhugun heilagrar ritningar, og
að hvetja hina ungu kynslóð, að fara að dæmi hins
ágæta Tímóteusar.
Biblíulestrarspjöld hins allsherjar »biblíulestrar-
sambands« eru nú komin út á íslensku fyrir árið
1936, og hafa verið fyrir nokkru send út um landið.
Vjer gætum varla gert börnum, unglingum og ungum
mönnum nieira gagn en að beina þeim inn á sömu
götu og inóðir Ruskins leiddi son sinn. Spjaldin fást
hjá mörgum útsölumönnum blaðsins eða hjá útgef-
anda þess, og kosta þau aðeins 10 au. hvert.
8 P U R N I N G.
»Mxlvr þú þetta af sjálfum þjer, eða hafa aðrir sagt
þjer það um mig?« Þessi orð talaði Drottinn Jesús fyrst
við Pílatus (Jóh. 18. 34), en mun hann ekki hafa oft talað
þau til annarra síðan?
Hversu mikið segjum vjer við Drottin, í bæn eða sálma-
söng, sem »aðrir hafa sagt«, en sem kemur ekki frá hjarta
voru, er ekki sprottið af innilegri og einlægri trú.
Látum oss leggja þessi orð Drottins á minnið, og beina
spurningunni til sjálfra vor, næst er vjer tökum þátt, til
dæmis, í sameiginlegri bæn eða sálmasöng. Hversu margir
hafa sungið »Son Guðs ert þú með sanni«, en hafa ekki
»mælt þetta af sjálfum sjer«; það er aðeins það, sem aðr-
ir hafa sagt um hann.
Gáðu að því, vinur minn, að maðurinn, sem ofurseldi
Jesúm Krist í hendur Gyðinga, var einn af þeim, sem
»fann enga sök hjá honum«, og vildi taka hlutlausa af-
stöðu og losna við ábyrgðina af því, að kjósa hann eða
hafna honum.
Margir taka. sömu afstöðu nú á dögum. Ert þú einn af
þeim?
Molar frá borði Meistarans.
(Greinir fyrir trúaða).
»Táknið«.
(Niðurlag).
Eins og áður er getið setur postulinn »tungutal«
síSast á skrá gáfnanna, sem Guð gaf hinum fyrsta
söfnuði. Niðurröðunin fer auðsjáanlega eftir gildi
gáfnanna, því að hann segir: »fyrst postula, í ööru
lagi spámenn, i þriöja tagi fræðara, þvi næst krafta-
verk....« Ungur maður, sem varð fyrir áhrifum
tungutalsmanna, sagðist ekki hafa neina þörf á
»fræðurum« og hjelt því fram, að í söfnuðinum ættu
ekki að vera nein »stjórnarstörf« (sem þó koma a
undan tungutalinu), en gekk samt úr söfnuðinum,
sem hann var í, »af því að söfnuðurinn hafði ekki
andagáfurnar«!I í honum var ekkert tungutal, og af
því að það vantaði, leyfði maðurinn sjer að fyrirlíta
hinar náðargáfurnar. Eins og jeg hefi bent á, er
tungutalið eitt aðalatriðið hjá þessum mönnum, þrátt
fyrir það, að Guðs orð gerir það að hinu allra
minsta, á þeim stutta tíma, sem það var leyfilegt í
söfnuðinum.
í riti, sem þeir hafa gefið út hjer á landi (»Fyrirheit
Föðurins«) er sagt: »Það kom fyrir aftur og aftur
og á mörgum stöðum, að Andinn fjell yfir þá, t. d.
þegar ofsóknir hófust í Jerúsalem«. Takið eftir: »aft-
ur og aftur«; »á mörgum stöðum«. Þetta eru alveg
ólej'filegar ýkjur. Eins og jeg hefi áður bent á hjer í
blaðinu, fjell Heilagur Andi (1.) yfir gyðinglega
lærisveina á Hvítasunnudegi, (2.) yfir samverska
lærisveina nokkru seinna, (3.) yfir heiðingja, sein
tóku trú, (í húsi Kornelíusar), og (4.) yfir læri-
sveina Jóhannesar skírara, sem trúðu á Krist. Hvergi
annars staðar er sagt frá því, að Heilagur Andi hafi
komið yfir menn í hinum kristna söfnuði, og alls ekki
»þegar ofsóknir hófust í Jerúsalem«, eins og rit þetta
segir. Höfundurinn ruglar saman skírn Heilags Anda
og fyllingu Heilags Anda, sem er ekki hið sama,
samkvæmt nýja testamentinu. Einu sinni skírðust
lærisveinarnir Heilögum Anda, og þá urðu þeir »lim-
ir á líkama Krists«. En mörgum sinnum fyltust þeir
Heilögum Anda, enda er í Efesusbrjefi áminning um
að »fyilast Andanum« (5. 18.). Hvergi er áminning
um að »skírast Andanum«.
Hið eina biblíulega »tákn« þess, að vjer sjeum skírð-
ir Heilögum Anda og framgöngum í Andanum, er það,
að vjer berum ávöxt Andans, sem er tiltekinn í Galat.
5. 22.: »Kærleiki, gleði, friður, langlyndi, gæska,
góðvild, trúmenska, hógværð, bindindi.« Hið síðasta
þýðir »sjálfsagi« eða stjórn á líkama sínum. En
þessi nífaldi ávöxtur Andans þykir sumum ekki eins
»spennandi« og að tala tungum fyrir hópi aðdáenda,
og velja þeir heldur tungutalið sem »táknið«.
Þeir menn, sem bera stöðugt »ávöxt Andansc,
vita minst uin það sjálfir, eins og Móse, 'Sem vissi
ekki, að geislar stóðu af andliti hans, af því að hann
hafði talað við Guð (II. Móse. 34. 29.).