Norðurljósið - 01.05.1963, Blaðsíða 2

34
NORÐURLJÓSIÐ
Jarðskjálftarnir
Flestum munu í fersku minni um sinn j arðskj álftarnir
í vetur. Líklegt er, að sumir gleymi þeim aldrei. I vitund
flestra er gott og tryggt að hafa fast land undir fótum. Því
óvæntara og ónotalegra verður það, þegar þetta fasta land
og trausta tekur að titra og skjálfa eins og sjúkur maður
með kölduflogi.
Ef til vill finnst þó sumum annað verra við jarðskjálfta
en þetta. Þeir taka eitthvað af sj álfstrausti og sjálfbirg-
ingsskap mannsins frá honum. Maðurinn, þessi voldugi
maður, sem fer í kafnökkva niður í hyldýpi hafsins og
svífur í geimfari umhverfis jörðina, sendir geimskot til
tunglsins og geimflaugar til reikistjarna, hann verður
snögglega var þess, að ósýnilegir ægikraftar hafa hann að
leiksoppi og handaverk hans.
Jarðskjálftarnir í vetur gerðu þetta og meira til. Víðs
vegar um Norðurland drógu þeir hjúp eða skýlu af fólki,
svo að sást, birtist, kom í ljós, hvernig það er í raun og
veru: Fjöldi manna leitaði lækna til að fá sefandi lyf. Þeir
áttu engan innri styrk til að mæta þessu áfalli, standast
þessa raun. Jarðskjálftakippirnir leiddu í ljós, að nafn-
kristnin, sem ræður hér lögum og lofum, veitir lítinn sál-
arstyrk né hjartaró á reynslunnar stund.
„Getur trúin gefið styrk í svona kringumstæðum?“ kann
einhver að spyrja. Þessu svara ég játandi. 46. Sálmurinn
í biblíunni gæti kallazt „jarðskjálfta-sálmurinn“. Hann
hefst þannig:
„Guð er oss hæli og styrkur, örugg hjálp í nauðum.
Fyrir því hræðumst vér eigi, þótt jörðin haggist
og fjöllin bifist og steypist í skaut sjávarins....
Drottinn hersveitanna er með oss, Jakobs Guð vort vígi“.
Þessi sálmur er um þá, sem treysta Drottni, og öryggi
þeirra. Ef menn fela sig og allt sitt ráð Drottni, og varð-
veizlu hans, mun varðveizla hans vera yfir þeim, þótt jarð-
skjálfti komi. Reynslan hefir sýnt það og sannað.
Jarðskjálftarnir í vetur voru líka staðfesting á orðum
Krists, að jarðskjálftar mundu verða, ásamt styrjöldum
og hallærum. Menn hafa háð styrjaldir til að binda endi
á öll stríð. En styrj aldirnar fara alltaf versnandi. Nú er
unnið kappsamlega að því, að endir verði á matarskorti
í heiminum. Þó svelta núna fleiri menn hálfu og heilu
hungri en nokkru sinni fyrr í sögu mannkynsins. Orð
Drottins raskast ekki. Þess vegna getur sá maður, sem
treystir honum, verið fullkomlega öruggur.
Jarðskjálftarnir í vetur eru líka áminning, að ægilegri
jarðskjálfti en þessir voru, muni eiga sér stað. Guð hefir
sagt: „Enn einu sinni mun ég skjálfa láta, ekki jörðina
eina, heldur og himininn“. (Hebr. 12. 26.). Þessi komandi
jarðskj álfti er tengdur endurkomu Krists til jarðar. Hann
er síðasti refsidómurinn, sem Guð mun láta ganga yfir
syndugt mannkyn, áður en Kristur birtist hér í annað sinn.
Sá j arðskj álfti verður svo harður, að borgir þjóðanna
hrynja, eyjarnar hverfa, og fjöllin verða ekki lengur til.
Þá rofnar jörðin og klofnar, segir Drottinn, og henni svip-
ar til og frá eins og kofaskrifli í hvassviðri.
Sæll er sá maður, sem gefur sig nú á vald Drottins
Jesú Krists, felur honum sálu sína, líf og framtíð alla. Hann
þarf ekki að óttast, þótt jörðin haggist og fjöllin bifist og
steypist í skaut sjávarins. S.G.J.
---------x---------
Jósef — Jesús
Einn hinna allra beztu manna, sem biblían hermir frá,
var Jósef, sonur Jakobs, ættföður Israelsmanna. Ævi hans
má kalla skýra mynd af sjálfum Jesú, sögu hans og hlut-
verki. Skulu hér raktir nokkrir þættir til samanburðar.
Jósef var sonur þeirrar konu, sem Jakob unni heitast.
Jesús var að líkamanum til kominn af þeirri þjóð,
ísrael, er biblían segir, að Drottinn elski framar öllum
öðrum þjóðum.
Jakob unni Jósef mest sona sinna. Guð hefir vitnað um
Jesúm einan og engan annan: „Þessi er minn elskaði son-
ur, sem ég hefi velþóknun á.“
Jósef var sendur af föður sínum til bræðra sinna.
Jesús var sendur af Guði til ísraelsmanna einna, meðan
hann var hér á jörðu, ekki til annarra þjóða.
Bræður Jósefs hötuðu hann. Gyðingar hötuðu Jesúm.
Bræður Jósefs öfunduðu hann. Æðstu prestarnir fram-
seldu Jesúm Pílatusi sakir öfundar.
Jósefs var freistað, en hann sigraði freistinguna.
Jesú var freistað á allan hátt, en hann sigraði sér-
hverja freistingu.
Vegna syndar og lygi konu Pótifars var Jósef alsaklaus
settur í dýflissu, svo að segja grafinn þar.
Vegna synda vor mannanna varð Drottinn Jesús að
deyja alsaklaus, deyja fyrir oss, og hann var grafinn.
Konungurinn lét leiða Jósef út úr dýflissunni. Guð
reisti Jesúm frá dauðum.
Jósef var leiddur fyrir Faraó. Jesús fór til Föðurins
aftur.
Faraó upphóf Jósef og gerði hann næstan sér að tign.
Guð hefir nú hátt upp hafið Jesúm og gefið honum
nafnið, sem hverju nafni er æðra.
Allir, sem mættu Jósef, áttu að beygja kné sín fyrir
honum, lúta honum. Guð hefir ákveðið, að fyrir nafni
Jesú skuli hvert kné beygja sig, þeirra, sem eru á himni,
og þeirra, sem eru á jörðu.
Faraó kallaði Jósef Zafenatpanea. Fræðimenn hafa
löngum talið, að það merkti: Frelsari heimsins. Guð
gaf Jesú nafnið Jesús, því hann er frelsarinn, sem hann
hefir gefið oss mönnunum.
í hungursneyðinni, sem gekk yfir löndin, urðu allir
að koma til Jósefs til að fá korn eða farast ella af hungri.
I syndaneyðinni, sem þjáir heiminn, verða menn að
koma til Jesú, ef þeir vilja frelsast, „því að ekki er held-
ur annað nafn undir himninum, sem menn kunna að
nefna, er oss sé ætlað fyrir hólpnum að verða.“
Egyptar gáfu að lokum sjálfa sig á vald Faraós til
að halda lífi. Þá birgði Jósef þá upp með korni endur-
gjaldslaust, unz hallæri létti, og aftur tók að ára vel.
Allslausir, syndugir menn, sem koma til Jesú og gefa
sig Guði á vald, öðlast hjá honum „náðargjöf Guðs,
sem er eilíft líf í Kristi Jesú.“ Upp frá því annast Guð