Norðurljósið - 01.05.1963, Blaðsíða 4

36
NORÐURLJOSIÐ
ETHEL EKKERT
Eftir Hope Evangeline.
8. kafli. (Framhald.)
. Afturhvarf í betrunarhælinu.
Hamingjudagurinn kom að lokum, er Klöru var leyft
að hverfa heim og búa hjá móður sinni. Það var nú meiri
gleðin að hafa hana hjá sér aftur! Henni óx daglega
þróttur, svo að hún gat farið með móður sinni til að
heimsækja stúlkurnar í heilsuhælinu. Þar vitnaði hún fyrir
þeim um það, sem Guð hafði gert fyrir hana. Hún var
sjúklingunum til mikillar uppörvunar, hvar sem hún fór.
Klara og móðir hennar heimsóttu reglulega stúlkur, sem
voru í fangelsum og betrunarhælum. Starfssvið þeirra jókst
með degi hverjum.
Dag nokkurn, er Ethel gekk hús úr húsi og seldi vörur
sínar, bar svo til, að fokreið húsmóðir opnaði dyrnar. Er
Ethel opnaði tösku sína til að sýna henni, hvað hún væri
að selja, öskraði konan til hennar: „Farðu út, og komdu
aldrei aftur. Þú ert ekkert nema gamall vörubjóður, og ég
vil ekki sjá það, sem þú ert að selja.“ Þá sparkaði hún svo
i tösku Ethelar, að hún hraut niður framþrepin, og allt,
sem í henni var, datt úr henni. Vesalings Ethel tók töskuna
upp, tíndi saman vörur sínar og lét í hana. Mjög beygð
hélt hún síðan heimleiðis.
Þegar hún kom heim, féll hún óðar á kné og átti langt
samtal við sinn himneska föður. Hún reyndi að leita vilja
hans og komast að því, hvað hann vildi láta hana gera.
Er hún reis á fætur, vissi hún fyrir víst, að hún átti að
hætta varningssölunni, en vinna alveg fyrir hann.
Daginn eftir heimsóttu þær mæðgur betrunarhæli til að
bera fram vitnisburði sína og að reyna að hjálpa stúlkun-
um þar. Er Ethel hætti að tala, spurði ein af stúlkunum,
hvort hún mætti tala við hana um sálu sína. Ethel vissi,
að þessi stúlka hét Isobel. Mörgum árum fyrr hafði maður
Ethelar farið frá henni til að búa með þessari Isobel.
Eftir að hafa eytt ævinni í synd og skömm, átti hún að
vera til æviloka í betrunarhælinu. Nú bað hún Ethel að
vísa sér á veginn til hjálpræðis. Hún sagði, að hún fyndi,
að hún mundi ekki lifa mjög lengi, en hún vildi fara til
himins, þegar hún dæi.
„Eg veit ekki, hvers vegna þér ætti ekki að standa á
sama, hvort ég fer til himins eða ekki, frú Burkhardt,“<
sagði hún. „Ég tók manninn þinn frá þér, og ég veit ekki,
hvernig þú getur fyrirgefið mér það. Ég hefi lifað svo
syndsamlegu líferni, að ég veit ekki, hvernig jafnvel Guð
gæti fyrirgefið mér, veizt þú það, frú Burkhardt?“
Ethel kraup niður hjá henni og með viðkvæmri röddu
hafði hún yfir þessi orð: „Þó að syndir yðar séu sem
skarlat, skulu þær verða hvítar sem mjöll. Þó að þær séu
rauðar sem purpuri, skulu þær verða sem ull.“ Síðan bað
hún fyiir Isobel, og meðan hún bað, vissi Isobel, að syndir
hennar voru allar fyrirgefnar og að Jesús Kristur var kom-
inn inn í hjarta hennar.
I næsta skipti þegar Ethel fór til að bera fram vitnisburð
sinn í betrunarhælinu, sögðu þeir henni þar, að Isobel
væri látin. Þá gladdi það Ethel mjög, að hún hafði gefið
sér tíma til að vinna hana fyrir Drottin. Það var náð
Guðs ein, sem gerði hana þannig í framkomu sinni gagn-
vart þeim, sem gert höfðu henni rangt til.
Ethel sleppti aldrei tækifæri til að vitna um Drottin.
Þegar heimsstyrj öldin hófst, var hún vön að fara á járn-
brautarstöðina og mæta lestunum þar til þess að gefa
hermönnunum smárit. Síðdegis á sunnudögum fór hún oft
til fólks, sem misst hafði ástvini sína og huggaði hina
hryggu með vonarríkum boðskap sínum. Hjarta hennar
var fullt af samúð með glötuðum sálum og órólegum hjört-
um.
9. kafli.
Ethel stofnar stúlknaheimilið sitt.
A kreppuárunum reikuðu margar stúlkur um götur í
hjarta Torontoborgar, þar sem Ethel átti heima. Þær
höfðu sloppið úr fangelsum eða betrunarhælum, eða for-
eldrar þeirra höfðu rekið þær frá sér, af því að þær höfðu
lent í einhvers konar erfiðleikum. Smám saman fréttu þær
um Ethel og að þar stæðu alltaf opnar dyr fyrir stúlkur,
sem væru í alls konar kröggum. Hver á fætur annarri
komu þær að dyrum hennar, og Ethel tók á móti þeim og
reyndi að hjálpa þeim. Fyrst sá hún um tímanlegar þarfir
þeirra, og síðan reyndi hún að vinna þær fyrir Krist.
Dag nokkurn kom yndisleg stúlka, sem Annabelle var
kölluð, að dyrum hennar. Hún vildi tala við Ethel. Hún
hafði verið að sækja biblíuskóla til að búa sig undir að
fara út á kristniboðsakurinn. Hún var frá góðu heimili,
en fyrirvarð sig nú fyrir að snúa heim.
„Þú sérð, frú Burkhardt, að ég á von á barni, og ég er
ekki gift. Foreldrar mínir vita ekkert um þetta, og ég get
ekki skilið, hvers vegna annað eins hefir komið fyrir mig,
þegar ég er að búa mig undir að verða kristniboði. Heldur
þú, að Guð muni nokkru sinni fyrirgefa mér? Hvað verður
um mig nú?“ hrópaði hún.
„I fyrsta lagi, góða mín, er ég alltaf vön að segja, að
djöfullinn fer ekki að veiða dauðan fisk. Heldur þú, að
hirm gamli djöfull hafi verið ánægður með, að yndisleg
stúlka eins og þú sé að búa sig undir að fara út sem
kristniboði? Þetta getur verið tilraun til að hindra þig
frá því að verða kristniboði, en Annabelle, sá er meiri,
sem er í þér, en sá, sem er í heiminum. Djöfulinn getum
við sigrað og ónýtt öll hans áform. Þú getur ennþá haldið
áfram og orðið kristniboði, hvernig sem Satan reynir að
stöðva áform þín.“
„Hvað viðvíkur því, að Guð fyrirgefi þér, þá segir hann
hér í orði sínu,“ sagði Ethel og tók upp bókina, sem virt-
ist geyma lausn á sérhverju vandamáli: „Ef vér játum
syndir vorar, þá er hann trúr og réttlátur, svo að hann
fyrirgefur oss syndirnar og hreinsar oss af öllu ranglæti.“
Þú hefur játað synd þína, og Guð er fús til að minnast
hennar aldrei framar. Hann varpar öllum syndum okkar
í djúp hafsins. En jafnvel þótt syndir okkar, Annabelle,
séu fyrirgefnar, þá er þó alltaf gjald, sem verður að greiða
vegna syndarinnar. Gjaldið, sem þú verður að greiða, er
að hætta í biblíuskólanum nú um tíma og vera hjá mér,
þangað til barnið þitt er fætt. Þá getur verið, að Guð sjáx