Norðurljósið - 01.07.1963, Blaðsíða 4

52
NORÐURLJÓSIÐ
ETHEL EKKERT
Eftir Hope Evangeline.
(Framhald.) 11. kafli.
Mcrkvert afturhvarf.
Ethel átti aldrei svo annríkt, að hún gæti ekki skroppið
út í sveitir, í fangelsi, sjúkrahús eða eitthvað til að vinna
sál til handa Drottni sínum.
Morgun einn hringdi síminn, og rödd í honum sagði:
„Eruð þér frú Burkhardt?“
„Já“, svaraði hún.
„Frú Burkhardt, ég á vin, Hammond að nafni, sem er
mjög auðugur kaupsýslumaður. Hann er veikur, og lækn-
ar segja, að hann geti dáið án mikils fyrirvara nær sem er.
Eg hefi áhyggjur út af sálarvelferð hans, og ég var að
velta fyrir mér, hvort þér gætuð heimsótt hann.“
„Hvar á hann heima?“ spurði Ethel.
„Hann býr á mjög fagurri jarðeign rétt utan við borg-
ina. Þér munuð þurfa að nota strætisvagn og spyrjast fyrir
um bústað hans, er þér komið á leiðarenda. Svo er annað,
frú Burkhardt. Eg veit ekkert, hvernig þér getið komizt
inn til að finna hann, þegar þér komið á staðinn. Það
verður yfirþjónn við dyrnar og tveir menn við hliðin,
þar sem þér þurfið að komast inn á lóð hans.“
„Berið engan kvíðboga fyrir því. Ef Guð vill láta vinna
þennan mann sér til handa, áður en hann deyr, held ég
hann geti séð um að koma mér inn til að finna hann.“
Ethel lét símatólið á krókinn og féll á kné til bænar,
eins og hún var ávallt vön að gera áður en hún lagði af
stað í erindagerðum Drottins. Hún bað Guð að hjálpa sér
til að finna staðinn og að sjá um, að hún gæti komizt
inn til að finna hr. Hammond. Hún bað í einlægni um,
að hún yrði fær um að benda honum á Krist, áður en
hún færi frá honum.
Þegar hún var nærri komin á leiðarenda, sneri hún sér
að stúlkunni, er næst sat, og spurði, hvort hún vissi, hvar
Hammond jarðeignin væri.
„Já“, svaraði hún og benti á tvær stúlkur, er sátu hjá
henni.
„Við tilheyrum vinnufólkinu á Hammonds eigninni.
Þú getur orðið okkur samferða.“
Svona góðar fréttir gátu ekki verið sannar, en Guð
hjálpar þeim mjög ríkulega, sem treysta honum. Þegar
þær komu að hliðunum, gekk Ethel rakleitt inn um þau
með hinum. Hún gekk með þeim inn um dyrnar, framhjá
hinum tignarlega yfirþjóni. Stúlkurnar þrjár gengu til eld-
húss, en Ethel flýtti sér inn í skrautlegustu viðhafnarstof-
una, sem hún hafði nokkru sinni séð.
Hún gekk eftir austurlenzku ábreiðunum, sem huldu allt
gólfið. Mikilfenglegt olíumálverk hékk þar yfir geysistór-
um arni. Frábærar smámyndir, gerðar úr postulíni, prýddu
arinhilluna. Húsgögnin voru klædd með þykku, glitofnu
slikjusilki. Yfir geysistóra útskotsglugga voru dregin þykk,
mjúk gluggatjöld úr flaueli, sem héngu í mjúkum felling-
um niður að gólfi. Fast hjá fornri Borgundarhólms-klukku,
fagurlega útskorinni, sat miðaldra maður, mjög fríður
sýnum, í hjóiastóli.
Hann hrökk við, er hann leit gestinn og spurði: „Hver
eruð þér, og hvaðan komið þér?“
„Ég er frú Burkhardt, herra minn. Eruð þér húsbóndinn
hér?“
„Ég er hann“, svaraði maðurinn furðulostinn, „en hvers
vegna komið þér hingað inn án þess að tilkynna komu
yðar?“
„Vinur yðar einn bað mig að koma og tala við yður.“
„Um hvað þurfið þér að tala við mig?“ spurði hann
nokkuð hvasst.
„Ég veit, að þér eruð mjög sjúkur maður, herra, og
ekkert okkar veit, hve langan tíma við eigum eftir ólifað,
og ég var að veltta fyrir mér, ef eitthvað kæmi fyrir yður,
hvort þér væruð þá viðbúinn að mæta Skapara yðar.
Vitið þér með vissu, hvort þér farið í himnariki?“
„Auðvitað ekki“, svaraði maðurinn gremjulega. „Ekk-
ert okkar getur vitað það svar. Við verðum að gera það
bezta, sem við getum, hjálpa hinum fátæku, gjalda kirkj-
unni tíund og vona, að við komumst einhvern veginn í
himnaríki. Ég hefi aldrei drýgt neinar stórsyndir. Ég hefi
lifað siðferðisgóðu líferni. Ég sótti kirkju reglulega, þegar
ég kom því við, og ég hefi hjálpað öðrum, þegar ég gat.
Ég get ekki vitað með vissu, hvar ég lendi, fyrri en ég er
dáinn. Ég get einungis vonað hið bezta.“
„Það segir í orði Guðs,“ svaraði Ethel. „að við getum
vitað það.“
Rétt í þessu kom hjúkrunarkona inn í stofuna með
vatnsglas og nokkrar töflur handa honum. „Tíminn er
kominn, að þér takið lyfið yðar. Það er ekki gert ráð
fyrir, að þér takið á móti nokkrum gesti. Hver er þessi
kona?“
„Þetta er frú Burkhardt, vinkona mín, og ég vil ekki
láta trufla mig, meðan hún er hérna. Þegar ég er tilbúinn
að taka lyfið, skal ég hringja.“
„Já, herra,“ svaraði hjúkrunarkonan og fór út aftur.
„Nú, frú Burkhardt, segið mér, hvar það stendur i
biblíunni, að maður geti vitað með vissu, að hann fari til
himins, þegar hann deyr?“
Glöð yfir því tækifæri að lesa honum Guðs orð, opnaði
Ethel biblíuna og las þessi orð í I. Jóh. 5.13.: „Þetta hefi
ég skrifað yður, til þess að þér vitið, að þér hafið eilíft
líf, yður sem trúið á nafn Guðs sonar.“ Þér sjáið, herra,
að þér getið vitað þetta.“
„Já, ég skil þetta núna,“ sagði hann um leið og mikil
birta kom í svip hans. „Hvernig öðlast þá maður eilíft líf ?
Er nægilegt að lifa fyrir aðra og gera hið bezta, sem við
getum?“
„Ó-nei, því að það segir í Efes. 2.8., 9.: „Því af náð
eruð þér hólpnir orðnir fyrir trú; og það er ekki yður að
þakka, heldur Guðs gjöf. Ekki af verkum, til þess að eng-
inn skuli geta þakkað sér það sjálfum.“ Það skiptir ekki
máli, hvaða góð verk þér hafið unnið, eða hve mikið þér
hafið gefið fátækum, herra. Hjálpræðið er gjöf, þér þurfið
aðeins að veita þeirri gjöf viðtöku.“
„Frú Burkhardt," hrópaði maðurinn áhyggjufullur, „get
ég tekið á móti þessari gjöf nú þegar og vitað, að ég eigi
eilíft líf áður en ég dey?“
„í II. Kor. 6.2. segir biblían: „Á hagkvæmri tíð bæn-