Norðurljósið - 01.07.1963, Blaðsíða 6

54
NORÐURLJÓSIÐ
Davíðs og Daníels, Péturs og Páls, og var auðmjúklega
þakklátur fyrir þetta kraftaverk á tuttugustu öldinni.
Dan Snaddon, miskunnsami Samverjinn gagnvart svelt-
andi Kínverja, hafði lagt líf sitt í hættu. Leynd hönd hafði
stöðvað árásir óvinarins. Foringjarnir og mennirnir, sem
horft höfðu á þennan ójafna leik undruðust það, sem þeir
höfðu séð.
„Hér er maður, sem gerir það, sem hann prédikar,“
sögðu sumir. „Þetta eru trúarbrögð, sem vert er að hafa,“
sögðu aðrir. „Þetta er Guð, sem þess vert er að treysta,"
sögðu sumir fagnandi.
Fyrir Dan Snaddon var það ekki í fyrsta sinni, — né
heldur í hið síðasta — sem ósýnileg hönd hafði komið
honum til bjargar. Frá sínum fyrstu dögum í Skotlandi
hafði hann greint hönd guðlegrar forsjónar, sem greip
inn í líf hans.
Dan Snaddon boðar nú fagnaðarerindið í Floridaríki
í Bandaríkjunum.
(Þýtt úr „Contact“, málgagni krislinna kaupsýslumanna,
127 South Wacker Drive, Chicago 6, IUinois).
--------X---------
Molar frá borði Meistarans.
(Greinir fyrir lœrisveina Krists.)
Innra hungur og saðning þess.
Ritstj. Nlj. fékk fyrir nokkru bréf frá manni, sem tilefni
gaf til þeirra hugleiðinga, sem fara hér á eftir. Fylgir hér
á eftir meginhluti bréfsins, sem bréfritaranum var sent:
Það, sem ég vildi einkum rita þér núna um, er ein setn-
ing eða tvær í bréfi þínu. Þú kemur þar inn á efni, sem ég
mun nota í Norðurljósið. Það mun fleiri en þig vanta „ein-
hverja Guðsfyllingu. Eitthvað, sem seður mig eins og góður
morgunverður.“ Um þetta vil ég fara nokkrum orðum.
Hver er ástæða þessa innra hungurs. Raunverulega er
hún aðeins ein, af þeirri rót spretta nokkrir stofnar, sem
bezt er að athuga hvern og einn.
1. Þú hefir tekið á móti Kristi sem frelsara þínum eða
leitað hjálpar hans til að frelsa þig frá einni mjög ákveð-
inni venju, sem ritningin skipar á bekk með syndum.
(I. Kor. 6. 9.—10.) Hann hefir hjálpað þér og gefið þér
fullkominn sigur. En hefir þú jafnákveðið leitað hans til
að frelsa þig frá sérhverri synd? „Hann mun frelsa lýð
sinn frá syndum þeirra,“ er fyrirheit Guðs og tilgangur
Krists með komu sinni. Þennan fullkomna, algera sigur vill
hann veita hverjum þeim, sem leitar hans og veitir honum
viðtöku. Hitt er aftur annað mál, að okkur er oft misjafn-
lega annt um að losna undan valdi syndanna. Við viljum
fúslega losna við þær, sem auvirða okkur og niðurlægja.
En frelsarinn vill leysa okkur frá þeim öllum og getur það
líka. En meðan við erum á valdi einhverra synda eða jafn-
vel einnar syndar, skortir eitthvað á, að Guð hafi fyllt
okkur. Guð og syndin rúmast ekki í sama hjarta.
2. Drottinn Jesús sagði: „Eg er brauð lífsins. Þann mun
ekki hungra, sem til mín kemur, og þann aldrei þyrsta, sem
á mig trúir.“ (Jóh. 6. 35.) Hefir þú nokkurn tíma tekið á
móti Jesú Kristi sem brauði lífs þíns, sem þeim, er skuli
seðja þig og svala þér? Það er unnt að taka í hönd har.s
og láta hann draga sig upp úr feni ástríðna og synda, án
þess þar með að veita honum viðtöku, að hann seðji
hjartað og svali sálarþrá. Gerðu þér ljóst, að Kristur vill
vera brauð þitt, næring þíns innra manns, saðning og svöl-
un sálar þinnar, ef þú hefir ekki þegar lært að þekkja
hann þannig og veitt honum viðtöku sem brauði lífsins.
3. „Haldið yður frá sérhverri mynd hins illa,“ býður
Guð okkur. (I. Þess. 5. 22.) Ef vér gerum það, ef við
„framgöngum í Ijósinu, eins og hann er sjálfur í ljósinu,“
þá höfum við samfélag við Guð og líka við önnur Guðs
börn. Þá líður okkur vel. Þá er sem sál okkar eða andi sé
alltaf í sólskini. En ef við hrösum, hverfur þetta innra
sólskin, og sé vanrækt að hlýða þessu orði, sem segir: „Ef
vér játum syndir vorar, þá er hann trúr og réttlátur, svo
að hann fyrirgefur oss syndirnar og hreinsar oss af öllu
ranglæti“ (I. Jóh. 1. 9.), þá kemur vanlíðan, hungrið segir
til sín, af því að við erum hætt að taka á móti næringunni
frá Kristi. En jafnskjótt sem syndin hefir verið játuð af
okkar hálfu, er hún fyrirgefin og hreinsuð brott af Guðs
hálfu. Sólskinið kemur aftur, við förum að fá nýja saðning
af brauði lífsins og líður svo ljómandi vel.
4. Þegar Israelsmenn voru á ferð um eyðimörkina forð-
um, sendi Drottinn þeim brauð af himni. A hverjum
morgni, nema hvíldardaginn, urðu þeir að fara út árla,
áður en sólin skein heitt, til þess að safna því. Þetta manna
var táknmynd Drottins Jesú, og söfnun þess að morgni
dags á að kenna okkur, að fyrsta nauðsyn hvers dags er að
seðja sálu sína og næra við lestur heilagrar ritningar og
íhugun Krists, eins og hann er birtur okkur af blöðum
hennar. Þessi morgunnæring anda okkar er eins nauðsyn-
leg eða nauðsynlegri en morgunverðurinn góði, sem nærir
og styrkir líkamann. Ef við förum á mis við þessa morgun-
næringu, er ekki nema von, að við verðum „innantóm“ í
anda og finnum til hungurs. Billy Graham segir, að fari
hann á mis við þessa morgunnærinsru Guðs orðs, þá gangi
allt öfugt fyrir sér um daginn. Eitthvað á þessa lund hafa
honum farizt orð. Sama er reynsla George Mullers. Hann
fann, að morgunnæring andans á orði Guðs var alger nauð-
syn. En lestrinum samfara þarf að fara fram lofgerð til
Guðs og þakkargerð, ásamt bæn og fyrirbæn fyrir öðrum
mönnum.
5. Skortur á samfélagi heilags Anda eða truflun á því
getur valdið innri tómleika tilfinning. Samkvæmt kenningu
Drottins Jesú Krists er Andi Guðs gefinn börnum Guðs.
Börn Guðs verða menn með því að veita Jesú viðtöku sem
frelsara sínum og Drottni. (Jóh. 1. 12., 7. 37.—39.) Það er
hlutverk hans að taka af því, sem Jesú er, og kunngera
okkur. (Jóh. 16. 12.—14.) Það er fvrir hjálp hans, að við
sjáum Drottin Jesúm og dýrð hans og nærumst á honum,
er við lesum orð Guðs. En við getum hryggt hann, eins og
ritað er: „Hryggið ekki Guðs heilaga Anda, sem þér eruð
innsiglaðir með til endurlausnardagsins. Látið hvers konar
beiskju, ofsa, reiði, hávaða og lastmæli vera fjarlægt yður
og alla mannvonzku yfirleitt.“ (Efes. 4. 30., 31.) Og við
getum líka slökkt hann, því að enn er ritað: „Biðjið án
afláts. Gerið þakkir í öllum hlutum, því að það hefir Guð
kunngert yður sem vilja sinn fyrir Krist Jesúm. Slökkvið
ekki Andann. Fyrirlítið ekki spádóma.“ (I. Þess. 5. 17-
—20.)