Norðurljósið - 01.07.1963, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSIÐ
53
heyrði ég þig, og á hjálpræðisdegi hjálpaði ég þér. Sjá,
nú er mjög hagkvæm tíð, sjá, nú er hjálpræðisdagur.“
Við skulum biðja saman, hr. Hammond, og biðja Guð
að frelsa yður nú og um alla eilífð.“
Ethel kraup þá niður hjá hj ólastólnum, þessi smávaxna,
ómenntaða kona, og leiddi herra Hammond, auðugan
kaupsýslumann, til þekkingar á Drottni Jesú Kristi. Hún
þakkaði Guði og vissi, að langa ferðin hennar með strætis-
vagninum hafði ekki orðið til ónýtis. Hvernig hefði farið,
hefði hún ekki verið djörf vegna Drottins síns? Hvað
hefði orðið, hefði hana brostið kjark til að hlýða röddu
Guðs og fara inn í stórhýsið til að bjarga deyjandi manni
fyrir Krist.
Hr. Hammond dó skömmu eftir heimsókn hennar, en
áður en hann dó, hafði hann sent ávísun fyrir álitlegri
upphæð til að hjálpa Ethel í starfi hennar. Guð er aldrei
skuldunautur nokkurs manns.
--------x---------
Hvað stöðvaði arásina?
Skerandi óp vakti Dan Snaddon. Hann var herfangi
hjá Japönum í heimsstyrjöldinni síðari og var í Thailandi.
Hann leit út um rifu á bambuskofanum sínum og sá, hvar
gamall Kínverji lá flatur á jörðinni, fórnarlamb japanskar
grimmdar. Verðirnir höfðu rekið bambusprik, sem þeir
héldu enn í höndunum, í gegnum höfuð honum. Dan og
félagar hans höfðu sýnt honum dálitla vinsemd. Fyrir
það hafði hann goldið með lífi sínu.
Dan og félagar hans höfðu bjargað lífi þessa gamla
manns, er þeir fundu hann nær dauða en lífi í skóginum.
Af mjög naumum matarskammti sínum hafði Dan gefið
honum með sér. Gamli maðurinn var farinn að hressasl.
En þegar læknir, einn af vinum Dans, hafði ýtt undir
Kínverjann að standa á fætur og reyna að hreyfa sig,
svo að hann styrktist við það, þá ofbauð Japönum. Þetta
var að sýna vináttu og gera of mikið fyrir ræfils Kínverja.
Miskunnarlaust börðu þeir hann til bana.
Dan Snaddon gekk þá til þeirra og sagði þeim söguna
af því, hvernig þeir höfðu reynt að hjálpa Kínverjanum.
Við það sneru þeir reiði sinni að honum. Hann var ekki
°rðinn nema sem skuggi af því, er hann sem skozkur her-
ftiaður lét skrá sig i herinn. Þá var hann 71 kg. Nú var
hann aðeins rúm 44 kg. að þyngd.
Japönsku, smávöxnu hermennirnir töluðu æstir saman.
Aleinn stóð Snaddon mitt á meðal þeirra. Mittisskýla var
allur klæðnaður hans. Berfættur var hann og alskeggjaður,
en hárið hékk niður á herðar honum. Hann fann sig alveg
osjálfbjarga. Sunnudaginn áður hafði hann flutt boðskap
Sogu biblíunnar um miskunnsama Samverjann. Allt í einu
í*rði hugsunin um hjálpsemina við Kínverjann honum
kraft. Leyndardómsfull tilfinning um nálægð Guðs fyllti
hann.
Mannlega talað gerði Dan Snaddon sér ljóst, að liann
v*ri kominn í þær kringumstæður, að honum væri ekki
!ífs von. Enginn maður vogaði að hjálpa honum gegn
þessum blóðþyrsta óvini. En snögglega og dýrlega hvarf
honum allur ótti. Trúin, sem hann hafði eignazt sem tólf
ára drengur, stóð skyndilega í ljósum loga. Honum kom í
hug lýsing sálmaskáldsins á þess konar trú:
Hún gerir hugleysis andann djarfan,
hún stælir magnvana arm til bardagans;
hún tekur skelfingu grafarinnar brott
og gyllir dánarbeðinn með ljósi.
Japönunum fjórum hlýtur að hafa virzt Dan Snaddon
vera algerlega ósjálfbjarga manntegund. Þeir þyrptust í
kringum hann og skræktu ofsalega. Síðan gengu þeir að
honum og lömdu og spörkuðu í veikburða líkama hans.
Eftir fáein andartök féll hann meðvitundarlaus til jarð-
ar. Með því að hella yfir hann fötu af köldu vatni lífguðu
japönsku hermennirnir hann fljótt við og reistu hann á
fætur. Þeir endurtóku svo athöfnina: töluðu saman, döns-
uðu umhverfis hann og lúbörðu hann, unz hann hneig til
jarðar.
Er hann komst til meðvitundar í annað sinn, fann Dan,
að síðustu mínútur ævi hans voru að nálgast.. Einkenni-
legt, en ekkert þótti honum leitt, að lífsþráður hans s!itn-
aði. Hann gerði sér ljóst, á því andartaki, að þetta yrði
snöggur dauði, skjót koma í dýrðina himnesku. „Ég er
tilbúinn að fara eða vera að þínu boði,“ bað hann hið innra
með sér. Við þá hugsun brosti hann. Það var dauft bros,
en eigi að síður bros. Reiðu, japönsku hermennirnir störðu
með vantrú á hann. Nýtt æði greip þá. Hvernig gat maður
staðizt slíka refsingu og síðan sýnt þá ósvífni að brosa?
Þeir ætluðu ekki að láta gera þannig gys að sér.
t þetta skipti þyrptust þeir saman, dönsuðu og skræktu
með enn meiri festu en fyrr. Enginn lítill herfangi skyldi
gera gys að refsiaðgerðum þeirra. Þeir yrðu að láta hann
fá sömu meðferð og Kínverjinn gamli hafði fengið. Með
lífinu skyldi hann gjalda. Ur tíu eða tólf feta fjarlægð
réðust þeir ákafir að ósjálfbjarga bráð sinni. Læknar og
sjúklingar horfðu skelfdir á. Þeir minntust ræðu Dan
Snaddons um miskunnsama Samverjann.
Hermennirnir komu nær og nær honum, tilbúnir að
drepa hann. Þeir voru níu fet frá honum, átta fet, sjö, sex,
fimm, fjögur. En um þrjú fet frá honum, snarstönzuðu
þeir. Þeir störðu hver á annan, undrun lostnir, gengu
hægt til baka og tóku sínar fyrri stöður. Ákveðnari en
nokkru sinni fyrr að hefna sín, undirbjuggu þeir árás
sína. Þeir stukku um, skræktu, veifuðu örmum. Þetta
skyldi nú áreiðanlega duga.
Félagar Dans horfðu á og héldu niðri í sér andanum.
Sjálfur beið hann, líkamlega varnarlaus, en einkennilegur
sigursvipur var á honum. Hermennirnir gengu nær og
lömdu í loftið með hnefunum. Þeir nálguðust, — sjö fet,
sex, fimm, fjögur. Við þriggja feta markið skrikuðu þeir
og stönzuðu, eins og þeir hefðu rekið sig á ósýnilegan vegg,
sem þeir gætu ekki komizt í gegnum. Algerlega ráðþrota
störðu þeir hver á annan. Sjáanlega voru þeir yfirbugaðir.
Þessa nálega nöktu mannsmynd og beinagrind gátu þeir
skilið. En sigurhróss svipurinn, ósýnilega höndin, ómót-
stæðilegi mátturinn, ósýnilega girðingin gerði þá ráð-
þrota og ruglaða. Með algerum viðbjóði og skelfingu
drögnuðust þeir inn í kjarrskóginn. Snaddon stóð eftir,
fagnandi yfir þeirri staðreynd, að Guð hans var Guð