Norðurljósið - 01.07.1963, Blaðsíða 8

56
verkamenn hættu sem snöggvast að vinna til að geta
horft á þennan fagra dreng.
Það er varla við því að búast, að nokkur ykkar,
drengir, sé eins fríður og Móse. Fegurð er ekki öll-
um gefin, hvorki drengjum né stúlkum. Þið getið
ekki öll verið svona fjarska falleg.
En það er eitt, sem þið getið gert, ef þið eigið
mömmu eða systkini. Þið getið verið góð hörn eins
og systir Móse, sem stóð hjá honum og beið, þegar
mamma hennar gat ekki verið sjálf hjá honum. Þið
getið sjálfsagt sum af ykkur litið eftir yngri bróður
eða litlu systur og hjálpað þannig mömmu ykkar.
Þetta er einmitt það, sem Guð vill, að þið gerið. Svo
getið þið líka reynt að muna eftir því, þegar þið
farið með kvöldbænirnar ykkar, að biðja Guð að
blessa mömmu og litla bróður eða litlu systur. Það
hjálpar ykkur til að verða sjálf góð börn. (Framh.)
É9 var flugstjóri
Eftir /. W. Brown.
Flugið var orðið mér hjáguð. Ég byrjaði ungur að
fljúga. Eg þekkti flugmálaheiminn á öllum sviðum og hjálp-
aði jafnvel til að stofna eitt af hinum velkunnu flugfélögum
nútímans.
Sem helzti fiugstjóri flugfélagsins gat ég flogið, hvenær
sem ég vildi, og valið mér, hvaða flugvél, sem ég vildi. Ég
vann mér inn meira fé en flestir hinna flugmannanna. Eg
lifði því dýrindislífi, sem fylgir því að vera flugstjóri. Þar
er margs hægt að njóta, ef menn vilja láta það eftir sér.
„Þetta er eina atvinnan í veröldinni, þar sem maðurinn
getur lifað eins og milljónaeigandi án þess að vera það,“
vorum við vanir að segja.
Þótt mér væri nautn að þessu líferni, þá var mér samt
Ijóst, að eitthvað mikið vantaði mig. Ef þetta er allt, sem
lífið hefir að hjóða, þá höfij,m við áreiðanlega ekki verið
settir hér til að framkvœma mikið, var ég vanur að hugsa.
En hjartakast kom af stað alveg nýjum hugsanaferli hjá
mér.
Er ég komst til meðvitundar í sjúkrahúsinu, var þetta
fyrsta hugsunin, sem fór um huga minn: „Jæja, ég get
aldrei flögið oftar, það gleður mig.“ Samstundis var tekin
frá mér öll löngun til að fljúga flugvélunum, átrúnaðar-
goðum mínum.
Meðan ég var að ná mér, fór ég að hugsa um Guð. Eg
frétti, að einn af flugmönnum okkar hefði „fundið trúar-
brögðin“. Ég vissi, að hefði þessi flugmaður fundið eitt-
hvað, þá mundi það vera heilbrigt og traust í alla staði.
Hann er þess konar maður. Mig langaði til að sjá hann.
Mér til undrunar leit hann inn til mín einn daginn.
Hann sagði mér af reynslu sinni af Guði, hvernig hann
hefði veitt Jesú viðtöku, og hvernig ævi hans hefði breytzt.
Þetta allt fannst mér svo skynsamlegt, að ég gat ekki beðið,
þangað til hann kæmi aftur til að segja mér meira. Þá
bað hann mig einn daginn að koma í kirkju með sér.
Ræðan var út af dæmisögunni um hveitið og illgresið.
Það var eins og hverju orði væri beint að mér. Eg gat
ekki haldið mér frá tárum. Ég seig lengra og lengra niður
í sætið. Loksins, þegar guðsþjónustan var úti, lét ég á
mig dökku gleraugun mín, og við ókum heim án þess að
tala meira en tólf orð.
Er konan mín mætti mér í dyrunum, kallaði hún upp:
„Hvað gengur að þér? Þú lítur út, eins og þú hefðir séð
draug.“ Ég sagði henni, að ég vissi ekki með vissu, hvað
væri að, en væri það satt, sem ég hefði heyrt, þá þyrftum
við að gera eitthvað í því máli. Um huga minn fóru aftur
og aftur orðin: Þú ert syndari, þú ert syndari. Ein grein
úr ritningunni hljómar sterkt í hjarta mínu nú: „Því að
laun syndarinnar er dauði, en náðargjöf Guðs er eilíft líf
í Kristi Jesú, Drottni vorum.“ (Róm. 6. 23.)
Skömmu síðar bauð vinur minn 16 ára gömlum syni
mínum og mér að fara með sér til miðdegisverðar hjá
nefnd Kristinna kaupsýslumanna. Paul Ebling var ræðu-
maður. Ég man svo vel boðskap hans um orku og krafta
alheimsins, og hvernig Guð stjórnar þeim. Er hann lauk
ræðu sinni, spurði hann, hvort nokkur væri viðstaddur,
sem mundi vilja biðja Drottin Jesúm að koma inn í hjarta
sitt og segja: „Drottinn, hvað vilt þú láta mig gera?“
Mér til undrunar hóf sonur minn upp höndina. Ég
vissi, að ég varð að taka ákvörðun þegar í stað. „Ég vildi
gjarnan gera þetta,“ sagði ég við ræðumanninn, en ef
það hefir í för með sér, að ég verði að lifa kristilegu líf-
erni, eins og þið virðist gera, þá er ég smeykur um, að
ég geti það ekki. Ég er í of föstum skorðum. Ég hef reynt
að breyta um, en ég get það ekki.“
„Þetta er skynsamlega athugað,“ sagði hann, „því að
það er ekkert, sem þú getur gert nema að beygja vilja
þinn og biðja Krist að koma í lijarta þitt. Ef þú vilt gera
þetta, mun hann koma inn í ævi þína, umbreyta þér, gera
þig að nýrri sköpun. Það er kraftur hans, sem gefur þér
kraft.“
„Ef þetta er satt,“ sagði ég, „þá er það þetta, sem ég
vil.“ Ég lyfti upp hendinni sem merki um beygðan vilja,
— beygðan til að veita Drottni Jesú Kristi viðtöku sem
frelsara mínum.
Síðan þessi ákvörðun var tekin, hefir ævi mín tekið
dýrlegum stakkaskiptum. Hver dagur færir mér nýja og
hrífandi reynslu af Drottni mínum. Hann er að kenna
mér að treysta sér frá andartaki til andartaks. Það hrífur
mig að bera vitni um Róm. 8. 16., 17.: „Sjálfur Andinn
vitnar með vorum anda, að vér erum Guðs börn. En ef
vér erum börn, þá erum vér líka erfingjar, og það erf-
ingjar Guðs, en samarfar Krists; því að vér líðum með
honum, til þess að vér einnig verðum vegsamlegir með
honum.“
„Ég fulltreysti einmitt því, að hann, sem byrjaði i yður
góða verkið, muni fullkomna það allt til dags Jesú Krists.
(Fil. 1. 6.)
Nortfurljósið, 12 blöð á ári, kostar 30 kr., vestanhafs 1 dollar,
í Færeyjum 7 kr. færeyskar.
Ritstjóri og útgefandi: Sæmundur G. Jóhannesson, Akureyri.
PrentsmiSja Björns Jónssonar h.f.
A