Norðurljósið - 01.01.1979, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSIÐ
5
sínu að halla að og hvílt litla bamið. Um huga minn flaug
aldagömul mynd af móður, sem var húsnæðislaus, vegna
þess að ekkert rúm var fyrir þau í gistihúsinu, og lagði son
sinn í jötu og var hjá honum langar næturstundir.
„Komið þér með hana inn,“ sagði ég. „Hún getur ekki
sest að hjá mér, en það er orðið framorðið, og hún hlýtur að
vera þreytt.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði nágranni minn. „Eg er yður
þakklátur, og ég skal sjá um, að hún fái annað húsnæði eftir
fáeina daga.“
Hann fór út að bifreið sinni og kom eftir eina eða tvær
mínútur með unga konu, sem hélt barninu sínu fast að sér.
Eg hafði aldrei séð hugrekki og þolgæði speglast eins í
andliti nokkurrar manneskju eða slíkan kjark í augum, sem
voru rök af ógrátnum tárum. Kjarkur var í brosi hennar,
þegar hún kynnti sig sem frú Fairlie, og nágranni okkar
sneri sér við til að fara. Hún sagði við hann: „Þökk fyrir alla
góðvild yðar.“
Við létum hana fá einhvern kvöldmat og bjuggum til rúm
sem best við gátum á setubekk í biðstofunni. Bamið lá við
hlið hennar í fatakörfu.
Hið síðasta, sem ég gerði um kvöldið, var að gá að henni,
hvort vel færi um hana. Hún var steinsofnuð. Dökkir
baugar voru kringum augu hennar. Hún virtist mjögslitin,
en einkennilega full af friði. Þá tók ég eftir því, að á stóli við
rúmið hennar lá lítil biblía. Hún var opin, eins og hún hafði
verið að lesa í henni áður en hún sofnaði. Eg leit á
blaðsíðurnar. Undirstrikuð með blýanti voruorðin: „I friði
leggst ég til hvíldar og sofna, því að þú, Drottinn lætur mig
búa óhultan í náðun.“
2. KAFLI.
Jennifer kemur til sögunnar.
„Hún er mikill f)ársjóður,“ sagði faðir hennar.
„Hana vantar aðeins eitt.“
Við vorum vakin kl. 6 næsta morgun. Var það gert með
rámasta öskri, sem ég hef nokkru sinni heyrt. Satt er það,
börnin okkar höfðu skælt, þegar þau voru lítil og jafnvel
öskrað. Samanborið við öskur í tvíburunum var hitt sem
sungin vögguvísa. Ég hefði ekki haldið, að þriggja mánaða
gömul börn gætu látið í ljós svo óstjórnlega ofsareiði.
Maðurinn minn bylti sér órólega i rúminu og dró rúm-
fötin upp fyrir eyru.
„Sumir heimskingjar,“ mælti hann, „segja, að ekki sé til
svonefnd erfðasynd".
Innan fárra mínútna voru allir vaknaðir og farnir að
hafast eitthvað að.
Eldhússtúlkan kom hlaupandi niður stigann til að fmna
einhverja næringu handa þeim. Æsing var í rómi bama
minna, sem voru að tala saman í herbergi sínu. Litlu
stúlkurnar þrjár, sem voru í herbergi við hliðina á okkar
herbergi, virtust vera að reyna að stökkva niður um
fjaðrirnar á setubekknum. Pétur var að reyna að stöðva
grátinn í litla bróður sínum, sem var hræddur við allan
þennan ógang. Úr setustofunni heyrðist vælur lítils, svangs
ungbarns.
Er klukkan var genginn fjórða part yfír sex, var álíka
mikil kyrrð í húsinu eins og í býflugnabúri. Ég klæddi mig
til að sjá, hvort ég gæti hjálpað barnfóstrunni með yngri
börnin.
Þetta var langur og þreytandi dagur. Tvíburamir voru í
rauninni hræðilegir. Þótt annað umhverfí og fjarvist móður
þeirra væri talið þeim til afsökunar, þá fannst mér, að þeir
væru órýmilega kvörtunarsamir! Við töluðum blíðlega við
þá. Við vorum byrstar við þá. Við fómm með þá út og létum
þá í stóran barnavagn undir skuggsælu tré. Við fengum
þeim leikföng, ullarbrúður og fleiri hringlur. I hvert skipti
hættu þeir snöggvast, meðan þeir rannsökuðu nýja hlutinn.
En óskeikult byrjuðu öskrin aftur og með endumýjaðri
orku. Þetta var alveg hræðilegt.
Barnfóstran, sem orðin var mjög rjóð í kinnum, ók þeim
loks í vagninum út í það horn garðsins, er lengst var frá
húsinu, og fyrirbauð bömunum að koma nálægt þeim.
Meðan á þessu stóð, notuðu telpurnar þrjár tækifærið til
að skemmta sér á sinn hátt. Geoffry var þeim til stuðnings,
en Jill reyndi án árangurs að hindra þær.
Þvottaskál var í svefnherbergi þeirra. Efndu þær til
samkeppni, hver þeirra yrði fljótust að fylla þvottaskálina.
Eftir því sem hin fyrsta þeirra leit út, er hún kom, gat hún
varla hafa kynnst því mikið, hvernig þvottaskálar væru
notaðar. Hún setti tappann í opið og skrúfaði frá báðum
krönum. Geoffry var tímavörður. Var hann með úrið mitt,'
sem hann hafði tekið í leyfísleysi úr svefnherbergi mínu.
Vamið streymdi ríkulega. Þegar það var komið upp að
brúninni, ætlaði litla stúlkan að skrúfa fyrir vatnið. Hún
jók það í staðinn. Hún reyndi aftur. Kranarnir hreyfðust
ekki. Þá missti hún stjóm á sér og hljóðaði, þegar vatnið
rann úr skálinni niður á gólfið. Þá reyndi Geoff við kranana.
Hann gat ekkert, nema gert sig rennvotan. Þá hljóp hann út
og hrópaði á hjálp.
Er ég kom var hálft gólfíð undir vatni. Gólfteppin í
gestaherberginu voru orðin gegnblaut. Þó var það enn
verra, að vatnið mundi leka niður á milli gólfborðanna ofan
í viðtalsherbergið þama fyrir neðan. Ég skrúfaði fyrir
vatnið eins fljótt og ég gat og náði úr tappanum. Ég skildi
svo börnin eftir hjá fjúkandi reiðri fóstm, sem meðhöndla
mundi þau á þann hátt, sem þau áttu skilið. Sjálf fór ég að
fást við að þurrka vatnið upp.
Þegar búið var að þurrka upp þessa hræðilegu bleytu,
rákum við Polly, Molly og Tess út í garðinn og skipuðum
þeim harðlega að vera þar kyrrar, þangað til kæmi
hádegisverður. Geoffry var tregur að skiljast við þær. En
hann var settur í umsjá systur sinnar. Þau vom síðan send
til ömmu sinnar. Hjá henni áttu þau að dvelja það, sem eftir
væri morgunsins.
Meðan þetta gerðist allt, voru þeir Pétur og Tímóteus
mjög ánægðir. Þeir voru hjá eldhússtúlkunni, og Pétur
hjálpaði til við uppþvottinn. Friður ríkti á þeim slóðum.
Mér létti svo, að ég andvarpaði og lét þennan ánægða hóp
eiga sig.
Úti fyrir í trjágöngunum ók frú Fairlie barninu sínu fram
og aftur í litla bamavagninum. Hún hafði beiðst þess, að
hún mætti hjálpa til. En hún var ennþá mjög þreytuleg. Ég