Norðurljósið - 01.01.1979, Blaðsíða 13

NORÐURLJÓSIÐ
13
Ég ætla að svara þessu, og síðan ætla ég að breyta henni
dálítið. Hér kemur svarið.“
Hann opnaði biblíuna sína og fór að lesa 1. Korintubréf,
15. kafla. „Syndin er broddur dauðans og lögmálið afl
syndarinnar. En Guði séu þakkir, sem gefur oss sigurinn
fyrir Drottin vom Jesúm Krist.“
„Þetta er svarið við spurningu þinni, er ekki svo?“ „Er
unnt að fá sigur?“
Já, alveg áreiðanlega er það hægt.
„Ég held,“ hélt hann áfram, „að við ættum að segja það,
að sérhver sannkristinn maður getur ekki stöðugt haldið
áfram að lifa í synd. Með öðrum orðum: ,Eigum við að
halda áfram, í syndinni til þess að náðin aukist?1 Það er
mikill munur á manni, sem iðkar stöðugt synd, og hinum,
sem fellur í hana og kemst úr henni aftur með beiskri sorg.
Hinn síðari er oft sannkristinn maður. En ég efast um hinn
fyrri, að hann geti verið það. . . . Við lesum í 1 Jóh. bréfi
3.9.: „Hver, sem af Guði er fæddur, iðkar ekki synd.“
(Ensk þýðing.)
„Þið tókuð eftir því, að ég breytti orðinu ,drýgir‘ til
réttrar merkingar sinnar, sem er að iðka. Allir krismir menn
drýgja synd stöku sinnum. En enginn sannkristinn maður
getur iðkað synd. Ritningargreinin bætir við, að hann geti
það ekki, því að ,hann er fæddur af Guði.‘
Prófessorinn hélt áfram: „Þetta segir ennfremur að það
hvort maðurinn heldur áfram í syndinni eða ekki, greini þá
að, sem eru endurfæddir eða ekki. „Af þessu eru augljós
börn Guðs og börn djöfulsins.“ Er þetta nógu greinilegt?“
„Ég held það,“ svaraði ég. „Kjami málsins er munurinn
á að syndga stöku sinnum eða vera sí-syndgandi. Hið síðara
getur enginn sannkristinn maður gjört, hið fyrra getur hent
hann stöku sinnum, því miður.“
„Hárrétt." Það er þetta síðara, sem spurning frú Fairlie á
við. Þetta hefur verið útúrdúr hjá mér, en ég vildi aðgreina
þetta tvennt vel.“
„Nú kemur annað, sem við verðum að gera okkur ljóst
áður en við komumst til botns í málinu. Er viðloðandi synd
- við skulum kalla hana það, t.d. afbrýði, er hún freisting
eða viðloðandi synd?“
Við sátum öll og hugsuðum. Þá sagði maðurinn minn:
„Það fer eftir því, á hvaða stigi hún gerir vart við sig.“
Prófessorinn hló.
„Mjög vel sett fram,“ sagði hann. „Afbrýði, ósannsögli,
eigingimi verða þá fyrst syndir, þegar við leyfum þeim
það. Gerðu þér þetta ljóst, Pétur,“ sagði hann og sneri sér
að piltinum. „Þetta er ekki synd, þegar það ræðst á þig. Það
er freisting. Freistingar verða syndir, þegar þú lætur undan
þeim. Hvað var það, sem Billy Bray (ólærður vakningar-
predikari í Wales. Þýð.) var vanur að segja? „Þú getur ekki
gert að því, þótt fuglarnir fljúgi yfir höfuðið á þér. En þú
ræður því, hvort þeir búa sér til hreiður í hári þér.“
Jennifer skellihló snöggvast, en hún varð þögul jafn-
skjótt og prófessorinn hélt áfram: „Er eitthvað freisting eða
synd? Það getur þú séð á augabragði. Hvernig bregðstu við
því? Með skelfingu? með hatri? með viðbjóði? Hrekkur
andi þinn frá þessu, er það nálgast þig? Lítur þú á það sem
eitthvað viðbjóðslegt? Sé þessu þannig farið, þá er það
freisting, og freisting er ekki synd.“
En setjum svo - þótt það sé ekki nema andartak - að þú
tekur á móti þessum afbrýðissömu hugsunum, eða eigin-
gjömu hvöt, og geðjast það, gælir við þetta í huganum,
þá hefur þú syndgað.“
Prófessorinn þagnaði. Við sátum og hugsuðum öll mikið.
Þetta var hlífðarlaus skilgreining, en við vissum, að hún var
sönn.
„Jæja,“ sagði hann. „Nú getum við snúið okkur að
aðalefninu. Ég ætla að bæta einu orði framan við spumingu
þína, frú Faielie. Ég bæti aðeins einu orði framan við hana:
Hvernig er unnt að fá sigur yfir viðloðandi syndum mín-
um? Hvemig heldur þú, að hann fáist?“
Frú Fairlie roðnaði og fór dálítið hjá sér. „Með því að
biðja um hann,“ sagði hún dálítið óstyrk.
„Ef til vill,“ sagði prófessorinn. En munnur hans hækk-
aði í öðru munnvikinu, en seig niður í hinu. Ég vissi, að
þetta yrði ekki svar hans.
„Með því að neita að hugsa um þá,“ sagði Jennifer alveg
óvænt.
Prófessorin leit snöggt til hennar. Orlaði fyrir undmn i
augnaráði hans.
„Þú ert komin mjög nálægt því, sem er í huga mér,“ sagði
hann.
Þetta gaf okkur hjónunum bendingu, sem nægði. Það
minnti mig á viðlag í sálmi, sem ég hafði sungið oft:
Horf þú á Herran Jesúm,
horf þú á auglit hans.
Þá verða jarðneskir hlutir sem hjóm
og heimurinn með sinn glans.
„Með því að festa hugsanir okkar við hann,“ sagði ég.
„Já, þannig skil ég það,“ sagði hann. Leyndardómur
sigurs okkar yfir hroka okkar og eigingirni, afbrýði okkar
og öllum öðrum andstyggilegum hlutum, sem koma til að
freista okkar og deyða. Ef til vill er það ekki bænin fyrst og
fremst. Hún á sinn þátt og hefur sitt gildi, heldur hin
jákvæða einbeiting hugans að Drottni.“
Prófessorinn þagnaði áður en hann hélt áfram. „Ég hef
heyrt þetta kallað ,afl nýrrar elsku til að reka hið fyrra
brott.‘ Pétur, þetta merkir blátt áfram: Ef ný, mikil elska
fyllir hjörtu okkar, - elska, sem göfgar og hreinsar, þá
rekur hún burt hið lægra - ógöfuga og óhreina - sem við
höfum elskað. Þú skilur, að hið göfuga og hreina getur ekki
átt heima með hinu. Þess vegna skulum við „beina sjónum
vorum til Jesú.“ Því að meðan við horfum á hann, fær ekki
hið illa, sem við hötum og óttumst, hvíldarstað í hjörtum
okkar.“
Jennifer settist við slaghörpuna, og við sungum kvöld-
sálm.
7. KAFLI.
Símskeytið.
„Ég vissi, að það var engin von.“
Ég man það var þriðjudagur, þegar fréttin kom, sem
varpaði dimmum skugga yfir litla hópinn okkar.