Norðurljósið - 01.01.1979, Blaðsíða 27

27
þér elskið hver annan á sama hátt og ég hef elskað yður; - að
þér einnig elskið hver annan. Af því skulu allir þekkja, að
þér eruð mínir lærisveinar, ef þér berið elsku hver til ann-
ars.“ (Jóh. 13. 35.)
I 2. bréfí Jóhannesar 5. grein lesum við: „Og nú bið ég
þig, frú mín góð, ekki svo sem ég skrifi þér nýtt boð-
orð, heldur það, er vér höfðum frá upphafí, að vér
skulum elska hver annan.“
Það ætti blátt áfram ekki að vera rifrildi, stælur og
haturslegt tal hjá meðlimum sömu fjölskyldu, heldur ekki
innan kirkjunnar eða annarra kristinna samfélagshópa.
I fyrsta lagi, það auðgar mjög líf okkar að elska og vera
elskuð. Náunginn, sem alltaf er að þræta, alltaf háðskur og
gagnrýninn, hann fer mjög á mis við þann frið, gleði og
unað, sem gæti verið hlutdeild hans.
I öðru lagi, ef við elskum hver annan, höfum við mikil
áhrif á aðra með fyrirmynd okkar.
Aftur og aftur leggur ritningin á það áherslu, að við
krismir menn, elskum hverir aðra. Fegursta kaflann í öllum
bókmenntum heimsins er að finna í þrettánda kafla fyrra
bréfsins til Korintumanna. Hann er allur um kærleikann.
Það er ekki sóun á tíma, að hann sé lesinn.
Fyrra Korintubréf 13. kafli.
Þótt ég talaði tungum manna og engla,
en hefði ekki kærleika,
yrði ég hljómandi málmur eða hvellandi bjalla.
Og þótt ég hefði spádómsgáfu
og vissi alla leyndardóma og ætti alla þekkingu,
og þótt ég hefði svo takmarkalausa trú, að færa mætti fjöll
úr stað,
en hefði ekki kærleika, væri ég ekki neitt.
Kærleikurinn er langlyndur, hann er góðviljaður,
kærleikurinn öfundar ekki,
kærleikurinn er ekki raupsamur, hreykir sér ekki upp,
hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar ekki síns eigin;
hann reiðist ekki, tilreiknar ekki hið illa;
hann gleðst ekki yfir óréttvísinni, - en samgleðst
sannleikanum;
hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt.
Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi,
en hvort sem það nú eru spádómsgáfur,
þá munu þær líða undir lok, eða tungur, þær munu hætta,
eða þekking, þá mun hún líða undir lok.
Því að þekking vor er í molum, og spádómur vor er í
molum;
en þegar hið fullkomna kemur, þá líður það undir lok, sem
er í molum.
Þegar ég var barn, talaði ég eins og barn,
hugsaði eins og barn og ályktaði eins og barn.
Þegar ég var orðinn fulltíða maður, lagði ég niður
barnaskapinn.
Því að nú sjáum vér svo sem í skuggsjá, í óljósri mynd,
en þá augliti til auglitis. Nú er þekking mín í molum,
en þá mun ég gjörþckkja, eins og ég er sjálfur gjörþekktur
orðinn.
En nú varir trú, von og kærleikur þetta þrennt,
en þeirra er kærleikurinn mestur.
5. KAFLI.
Heima á búgarðinum.
Dr. Bill Rice ákvað að flytja í sveitina. Hann keypti bú-
garð. Þar var mikið landflæmi og víða vaxið stórum skógi.
Allstórt stöðuvatn var þar, en líka grasgefið gróðurlendi.
Þarna ákvað hann að stofna sumardvalarstað fyrir stálpuð
börn og unglinga. Einkanlega snerist hugur hans að því, að
þarna gætu komið heyrnar- og mállaus böm. Þeim yrði
kennt fingramál, sem kunnu það ekki áður, og fluttur gleði-
boðskapur Jesú Krists, svo þau gætu snúið sér til hans.
Líka gætu aðrir unglingar komið og verið þar á öðrum
tímum.
Starfið er rekið á þeim grundvelli, að aldrei er beðið
opinberlega um gjafir eða styrki. Guði einum eru gerðar
kunnar þarfirnar. Hann bætir alltaf úr þeim.
Elsta dóttir þeirra Rice-hjónanna missti heyrnina, þegar
hún var smábam. Þetta var i venjulegum augum ógæfa. En
upp úr þessu spratt þetta dásamlega starf. - Heldur nú
sagan af Noel áfram.
Er Noel hélt áfram að vaxa, varð það augljóst, að ekki var
hægt að hafa hann í lítilli þriggja herbergja íbúð. Afríkanskt
ljón er ekki nein smáskepna. Fullorðið karlljón getur orðið
um 182 kg. að þyngd, en kvenljón um 135 kg.
Ef óþægindi fylgdu því, að Noel væri í húsinu, var það þó
jafnvel verra, að hann væri utanhúss. Mánuð eftir mánuð
þyrptist fólkið í Murfreesboro heim til okkar til að sjá
„ljón.“ Nálega á hverri stundu dagsins gátu komið frá tíu
upp í tvö hundruð manns í hópum í garðinn. A nóttunni var
heldur ekki óvenjulegt, að einhver knýði dyra og fræddi
okkur um það að Tilley frændi væri komin í heimsókn og
mundi þykja mjög gaman að sjá heimilisljónið okkar! Oft-
sinnis knúði fólk alls ekki á dyr, heldur gekk beint inn með
ljósmyndavélar og glampaljós.
Við ákváðum því, að Noel skyldi fá heimili á búgarði.
Veiðar Noels.
Veiðihvötin var mjög sterk í Noel. Alltaf var hann að
reyna að veiða fugla, kanínur eða íkorna. Þegar hann hafði
komið auga á eitthvert dýr, vissum við það alltaf með því að
horfa á halann á honum. Hann tók þá að sveifla honum
fram og aftur. Hraðinn jókst eftir því, hve dýrið eða fuglinn
var nálægt honum.
Eftir því sem ég veit best, veiddi hann aldrei neitt. En
ekkert geðjaðist honum betur en þessar „veiðar."
Þegar við fórum á hestbak, tók ég Noel með og reiddi
hann fyrir framan mig. Honum geðjaðist það ekki, og
hestinum ekki heldur!
En Noel og Super nutu þess í ríkum mæli að hlaupa með
okkur, sem vorum á hestbaki. Stundum fór Noel út í skóg-
inn og sást þá ekki í kannski hálftíma. Stundum hafði ég
áhyggjur út af því, að hann hefði kannski villst. Skógurinn
okkar var eins þéttur og nokkur afríkanskur kjarrskógur
getur verið. En fyrr eða síðar kom hann og slóst í fylgd með
okkur.
Einn af uppáhaldsleikjum hans var að þjóta niður
veginn eða slóðina á undan okkur, fela sig síðan í kjarrinu og