Norðurljósið - 01.01.1979, Blaðsíða 58

58
NORÐURLJÓSIÐ
Hann ætlaði að bíða, þangað til skólinn væri búinn og sjá til,
hvort hann gæti ekki aukið meir persónuvináttu. Gillian og
Davíð höfðu einu sinni boðið Önnu heim, og það hafði ver-
ið mjög skemmtilegt kvöld frá öllum sjónarmiðum. Ef til
vill væri hægt að fá þau til að bjóða henni aftur. Langa sum-
arleyfíð gæti gefíð þeim tækifæri að ganga saman um heið-
arnar, ferðalög til Whitford, smávegis útiferðir, sem gætu
leitt til stærri atburða..
Þá mundi hann eftir öðru. Gillian hafði minnst á þá stað-
reynd, að ungfrú Grant hafði ekki ennþá tekið sér sumarfrí.
Ef til vill átti fólkið hennar heima svo langt í burtu, að ekki
væri hægt að skreppa snöggvast til þess. Ef til vill færi hún
til þessa fólks. Eða, ef hún ætti engin náin skyldmenni, gæti
hún hafa verið að safna sér fé til utanferðar. Þegar hann að
lokum fór í rúmið, velti hann sér og bylti órólega. Ætti hann
að fara eða vera kyrr og freista gæfunnar? Það gæti verið
skynsamlegast að fara, en var það hægt? Hann vissi nú, að
aðdráttaaraflið var ekki hárið og augun, sem toguðu í hann.
Það var eitthvert djúp í Önnu sjálfri, sem ekki var unnt að
kanna, eðlisfar og persónuleiki, eitthvað sem mundi kalla á
hann, hvort sem hárið væri grátt eða augun myrkvuð. Um
morguninn hafði hann ákveðið að gera enn eina tilraun að
rjúfa virki hennar. Tækist það ekki, ætlaði hann að fara til
Ástralíu aftur.
Námstímabilinu lauk með viðhöfn. Hljómleikar voru
haldnir og sýning á handavinnu nemenda. Er klukkan var
hálffjögur, var skólastofan þögul í sólskininu. Hamish
dundaði í Steinhúss-garðinum, uns honum tókst að losna
við heimilisbörnin og Bess. í þetta skipti þráði hann ekki
félagsskap þeirra. Hann gekk að hliðinu og skyggndist upp
og niður veginn. Hann ætlaði að fara að ganga yfír hann,
þegar hann heyrði bamsrödd kalla til sín. Hann sá Janice
McLaren húkandi á steingirðingunni, og telpan veifaði til
hans.
„Halló, Janice! Bíður þú eftir föður þínum?“ Hún hristi
höfuðið.
„Nei, pabbi er í Glasgow. Ungfrú Grant tekur mig með
sér, og það kemur mjög á óvart. Ungfrú Grant segir mér, að
pabbi ætli að gefa mér nýja frænku, og þá verðum við nærri
því virkileg fjölskylda aftur.
Þessi orð lustu Hamish eins og köld hönd á andlitið.
Janice leit upp. Klukkan var rétt að byrja að slá.
„Hún er sjö, svo að ég verð að fara núna. Ungfrú Grant
sagði mér að koma klukkan sjö. Eg var svo áköf, að ég kom
fyrr.“
Hamish horfði á barnið þjóta á milli trjánna og yfír leik-
völlinn. Þessu var þá svona farið. Andartak greip hann
reiði. Þar næst varð hann yfirbugaður af kaldri tilfinningu
tjóns. Hann snéri sér snöggt við, skálmaði upp veginn og út
á heiðarnar. Rökkur var komið, er hann snéri aftur. Hann
var einbeittur á svipinn, en fölur. Gillian og Davíð litu
hvort á annað. Hamish var ekki lengur litli bróðir, sem varð
að hugga og setja heftiplástur á. Hið eina, sem þau gátu gert
fyrir hann nú, var að biðja og bíða.
8. KAFLI.
Endaalokin.
Þegar Anna snéri heim frá Glasgow viku síðar, varð hún
fyrir vonbrigðum, er hún sá, að Steinhúsið var lokað, nema
vegna handlækninga. Það var lítill, vélritaður miði með til-
kynningu um símanúmer læknisins og hvenær hann kæmi í
handlækninga-deildina. Þegar fjölskyldan kom heim aftur,
horfði Anna í laumi yfír um frá stigapalls-glugganum. En
herra Brown sást ekki. Ekki var þar heldur nokkurt orð frá
honum. Hvers vegna ætti það að vera þar? spurði hún sjálfa
sig grimmdarlega. Sumarleyfið var senn á enda. Anna sá,
að hið eina, sem hún gæti gert, væri að semja sér stranga
dagskrá og leggja þar við sæmd sína, að hún fylgdi henni.
Hún fór í gönguferðir. Hún vann í garðinum. Hún keypti
efni í gluggatjöld og hafði þau tilbúinn, er fyrstu merki þess
sæust, að tekið væri að kólna í veðri. Hún knúði sig til að
bíða í nokkrar mínútur, er hún vissi, að pósturinn var
kominn.
Þegar hófst nýja kennslutímabilið, tók hún sjálfa sig
ennþá fastari tökum. Það hafði engin Hamish Brown verið
innan sjóndeildarhringsins, þegar hún kom þarna fyrir einu
ári. Hún hafði aldrei þráð, að hann kæmi. Hún hafði þráð
skóla, þar sem aðeins væri einn kennari. Hún hafði fengið
það, sem hún vildi. Eigi að síður óskaði hún þess, að
Hamish hefði verið kyrr í Ástralíu og aldrei komið nálægt
staðnum. En hann hafði komið og raskað ró hennar. Nú
velti hún fyrir sér, hvort hún væri hin sama Anna Grant,
sem hún hafði verið fyrir einu ári.
Kennslu-tímabilið fyrsta var nærri því hálfnað, þegar
Bess kom einn morgun með miða frá frú Barr. Á honum
stóð, að foreldrar Bess höfðu flogið frá Ástralíu. Hún
mundi hitta þau næsta dag og fara heim með þeim. Sjáan-
lega var Bess mjög spennt, en Önnu fannst, að nú væri síð-
asti hlekkurinn brostinn. Morguninn eftir gat hún ekki
komist hjá því að sjá, að mikið stóð til hinum megin, því að
fjölskyldan ætlaði sjáanlega að fylgja Bess fyrsta áfangann á
ferðalagi hennar. Litla stúlkan hafði sagt henni, að hún
flygi ein til Lundúna í umsjá flugfreyjunnar. Framundan lá
veturinn, hráslagalegur og kaldur. Daglega kæmu börnin á
forugum skóm og sjúgandi upp í nefið, subbulegt, rakt loft
úr blautum yfirhöfnum, drungalegt loft og reykinn úr
reykháfnum.
„Ónæðis Hamish! Ónæðis! Ónæðis! Ónæðis!" gaus út
úr henni, og henni fór að líða betur. Hún hló að sjálfri sér
og setti trjábúta á arineldinn í setustofunni. Hún ákvað að
koma skipulagi á bækurnar sínar allar og flokka þær eftir
efni. Bækur voru hið eina, sem hún lét eftir sér að kaupa.
Eftir smástund sat hún á gólfínu umkringd af haugum af
bókum. Sumar voru í kápu, aðrar innbundnar. Þarna voru
ævisögur og skáldsögur og skóla-uppsláttarbækur og guð-
rækilegar bækur, gamlar skólasögur og uppáhalds bækur
hennar í bernsku. Hún barði rykið úr þeim af kappi, greip
niður í þær öðru hvoru, kýmnisögur, vinalegar uppáhalds-
greinar, gagnlegar athugasemdir hér og þar. Stundirnar
liðu, og spennan hvarf úr henni, þar sem hún lá saman
hnipruð á gólfínu innan um þessa trygglyndu félaga sína.