Heimskringla - 07.11.1907, Blaðsíða 2

Wdnim’peg, 7- nóv. 1907
HEIiSKllíNGLA
Ur daglega lífiuu.
Viö ei't't af hinutti fiskieælu vötn-
ntn á norðaustur-parti Manitoba-
íylkis stóð reisulegt bóndabýli.
Fyrir norðan og austan húsiS var
þéttur og blómlegur skógur, en
fyrir framan suðurhliiöina, sem
sneri niður að vatninu, ein rtiglu-
fcg röð af trjám, innanvert við
Ivítmálaða girðiugu, gaf mönnnm
taekifæri til að sjá glit'ta í háa,
hlvfcga íbúðarhúsið í givgn um trjá
limið. Að viestanverðu var stór
grasslétta, alþakin stnára, og
má'tti þar vanakga á hverju
kvddi sj& gdaðværan barnahóp að
fcikum. Upphle.ypt breið braut lá
rti&ur að vatninu og voru plöntuð
tné 'boggja vegna við hana, og frá
henni góðan kipp út í vatnið lá
sterkfcg bryggja. Alt í kring um
brygigjuna breiddi sig vatnsflötur-
inn silfurskær, eu þó með titrarwli
geislabárum hér og þar, og hinu-
megin við vatnið sáust í fjarska
iðgrænir skógar.
Jwið var snemma í ágúst, e.itt af
þessumr fögru, svölu sumarkvcld-
um, þegiar mýflngurnar eru ný-
haettar að kvelja okkur veslings
dauðfciga ibúa Canada, og við get-
mti óárieit't.ir sietið úti á kvreldin og
notdð Æriðarins, sem hvílir yfir
nábtÚTunni ef.tir ys og þys dagsins.
A aflöngnm bekk á brygyjunni
•sátu J'etta kveld tvðir kvenmenri
ög virtu fyrir sér hina fögru sjón,
«r vér höfum leitast við að lýsa
fyrjr ksendum vorum. Annarkven
maðurinn var auðsjianlega roskin
jiokkuð. Hárið dökka, sem liðað-
ist svo fagurlega aíitui' meö vöng-
iiwim og var vafið í hnút á hnakk-
anum, var liér og þar búið að £á
silfurþræði, en andli’tsf'allið var
roglulegt og svipurinn mildilegur.
H«n stúlkan var yngri, á að gdska
tvítug. Hún var fitbjört og ljós-
hærð, fjörlcg og falleg í veixti.
Húu haiði um stund horft mieð efa-
blöndnum svip á eldri kven'maun-
imi, eins og hún væri í vaia um
eibthvað. Kn alt í eimi leggur hún
handleigginn utan nm hálsinn á
lnenni og segir í bliðum rómi :
“þú lofaðir mér þvi, frænka, fyr-
■ir nokkru síðan, þegar ég sagði
þér frá”, — húr hikaði hún sér
augnablik, kafroðnaði og litlt svo
áfram, — “þegar ég sagði þé frá
því, að viö þórólfur værum trú-
lofuð, að þú skyldir segja mér af
hverju þú befði aldrei gtf&t. Viltu
gvra það í kveld ? þú veist hvað
cg er forvítán”.
“Fyrst ég lofaði þér því, Rúua
mín, þá má ég til að efna það. þú
ert líka svo skynsöm og góð
stúlka, að ég held að það gerj ekk-
«rt itil. það er þá fyrst að segja
þéir frá því, að ég er fœdd og up.p-
altti á íslandi. þú hefir oft heyrt
pabba þinn og mig tala um æsku-
heiiti'iHð okkar undir hamralteltun-
11 m háu, þar se«i sjórinn söng sinu
ha'ttiranna söng við klettana geig-
va-nlegu niður undan bænum. For-
eldrar okkar, afi þinn og amma,
voru, fyrst þegar ég man eftir, vel
efntið ; okkur Leið v.el og við vor-
um mjög ánægð, en svo fór ógaef-
an að berja að dyrurn hjá okkur.
■Pabbi gaf sig töluvert við sveita-
máliim, v.ar oft að hei'man, og óg
man eiftir því að ég tók eítir, þó
óg vaeri lítil, aö hann var eitthvað
svo undarlegur, 'þegar hanti kom
úr þeim ferðum, oft lika veikur.
Svo kom þar að, að hann fór aö
koma drukkinn hetm. þetta leiddi
túl ósamlyndis á milli foreldra
ttninna, sem var því tiffin'ianlegta
íyrir mig ai því að éig elskaði þati
baeði innifcga. Við vorum fimm
systkinín, enn það systkina minna,
.sem mér þótti vænst um og var
mér samrýndast, var elati bróðir
minn ; hin systkinin voru lika tölu
vert yngri en við vorum. Við
lærðum hvort nueð öðru að hata ó-
lyíjanið, scm, var að eyöilegigja
pahba okkar. og heimilisfriðinn.
Ég gfcymi því aldrei hvað það
gakk mér til hjarta, þegar ég sá
sterklega líkamann hans bróður
míns eng.jast sundur og saman af
sárum ekka, er pabbi var undir á-
hrifum vinsins og foreldrar okkar
skiftust á hörðum orðum. þegar
Jjattn stækkaði og varð karlmann-
legri, grét hatin ekki og enginn
netna ég vissi, hversu þungt hon-
um féll brteyting sú, cr orðin var á
beimilrslífi okkar. Iiftir nokkur ár
vorurn við orðin fátæk, en þá var
líka eins og pabbi færi að sjá að
sér og stivnda heimili sitt betur,
enda var þá heilsa hans orðin
mjög biluð. það kom nú sjaldnar
fyrir, að hann kæmi lietm drukk-
inn, einungis þegar hanu þurfti að
fara í kaupstaðinn, sioni var nokkr-
ar mílur í burtu. Vegna voga-
Ieitgdar var ekki komiið he.im það-
a-n fyrr eu seint á kvöldin, og ég
man eítir mörgu kveldi, sem ég lá
í rúmitiu mínti með áköfum Ljart-
slæbti og hélt niðri i mér andanmm
þangað til ég var búin að beyra
málróm pa.bba og vissi hvort hann
var drukkinn eða ekki. þegar teóð
ir minn eltist, fór hann að fara
með pabba þessar hötuðu kaup-
staðarfierðir óg látbragð hatis
sagði mér fljótt, hvort pabbi hafði
sntakkað vín eða ekki. Er þú hefir
heyrt alt þetta, furðar þvg ckki á
því, þó við systkinin fyltum upp
flokk þeirra, er voru andvígismenn
víndrykkjumiar og gengjum í bind-
indisíélag, er stofnað var í sveit-
inni, ienda er ínér óhætt að segja,
að íáir haía haft meiri áhuga á
máleínum þess íélags enn við, þó
vegna æsku, við gæturn ■ekki sýnt
það mikið i verkintt.
“þegíir ég var tut-tugu ára og
elzití bróðir hmuu einu ári yngri,
fiubtum við tll Ameríku. Hefðirðu
séð uppáhaldsbróður minn þá, —
herðabreiðan og þéttvaxinn, karl-
manulegati á velli, frjálslegan og
prúðmannlagau í allri fratmkomai.
Hann reykti ekki eða tteytti tó-
baks á nokkurn hátt, að ég ekki
tali umi ' óly.íjanina, eins og við
vanalega kölluðum áíengiið, það
hataði hann eins og hið versta,
sem til væri á jarðríki. í m'ínum
au'gum var hann fyrirmynd annara
ungra maima og tnældi ég alla eft-
ir honum og fann þá léttvæga.
Göfugi htigsun'arhátturitm hans
scm var svo fljótur að finna afsak-
anir ft'rir alla og dæmdi engan oí
fljótt,1 enn sem um Ieið forðaðist
alt sem skenit var og rotið, tvo
að' það saurgaðd bann ekki. Iion-
um á ég mikið að þakka, ef það
er satt, sem sagt er, að lundierni
m-itt sé aðlaðandi.
“Eftir að við kontum til Ame-
ríku, fóru mamnia og pabbi a-ð
búa úti á landi, en við eldri syst-
kinin fórum að vinna inn peninga
fyrir l.eimilið. Eg vanti í vistum,
á giistdh'úsum og hvar anuarstaðar
spm ég gat fengið gott kaup, og
Iét ýg alt, sem ég mátti missa,
ganga til foreldra minna. Sama
gerði bróðir rninn ; hann vann í
þneskingu, v.ið fiskiveiðar og fleira,
oft rtieð misjöfmnn mönnum, býst
ég við. Bftir þrjú ár vorum við
öll sam€Íginfcga búin að koma upp
góðum bústofni og skiemtil'agu
fjeimil'j á heimiilisrét'tarlandi for-
eldra okkar. þatl vildti nú gjarman,
að vii'ð færum að hætta að vinna
að heiman og setjast að hjá þaim,
og til þess var ég mjög fús.
“Svo var það litlu fyrir fjórðu
jóJin, sem við liöfðum verið í Ame
ríku, að vi'ð söfnuðumst öll saman
hjá foreldrum okkar. það voru
glöð jól, sem þá fóru i hönd eftir
alt stritið og unidirgefnina undir
m'isjafna húsbændur. Nú ætlaði ég
að fara að njóta lífsin.s eins og
heimasaeta hjá foreldrum mínum,
og ég býst við, að hugmyndin hafi
v®rið sú, þó ég g.eir&i mér ekki
glögga gnein fýrir því þá, að bíða
heima þangað til einhver röskur
bóndasonur kæmi til að aetna m.ig
í burtu. Reyndar var ég engan
bóndason búin að sjá þá, er kæm-
ist til jafns við fyrirmynd þá, er
ég daglega hafði fyrir augum, —
bróður minn elz,ta. Allir höfðu ein-
hvern galla. En svo rétt á eftir
kom dálítið atvik fvrir, sem breytti
í vetfang.i öllum framtíðar hug-
mvndum mínum.
“það var um nýárið. Alt unga
fólkið í bygðarlaginti hafði komið
sér saman um að hafa danssara-
komu á nýársdags-kveldið, og við
systkihin vorum náttúrleigia með.
Ég man- alt af eftir, hve kát við
vorum, er við kieyrðum eftir hjarn-
itm upp að bóndabýlinu, þar sem
diansinn átti að verða. Sleðabjöll-
urnar hringdu undir með hlátriu-
um í okkur, unt leið og hestarnir
þu'tu léttilega ettir harðri fönnfnni
Kúsið, sem dansað var í, stóð Ht-
in.n sipöl frá bæjarhú'sunum, þar
sem veitiingar allar voru haföar
um hönd. Kcngi vel framief'tir nótt-
unni skemti ég mér ágætlega*;
allir voru kátir og hispnrslausir og
óþvingaða íslen/.ka kurteisin og
jafnaðarhugimyndin var mér því
kærkomnari vegtra þess ég var far-
in að afvenjast hetini. I.aust fyrir
klukkan tólf varð hlé á dansimim,
var þá ein'iiig komin í mig ógleði
af því að ednn maður, setn é*g dans
aði oft v.ið, lyktaði af ólyfjaniinni,
cr ég gat aídrei samrýmst við.
Svo, ég fór l.efm að bæmim mcð
Halldóru systur minni. þegar við
kommn inn voru margir af unigu
mönnunum í hóp við borðið, að
segja ýnisar frægðarsögur af sjálf-
um sér, og það, sem mig undraði
mest, uppáhaldsbróðir minn, sem
alt af var vanur að sitja utanhjá
þegar hinir piltamir voru að
monta af kröftum símirn og fitn-
laik, — hann var í miiðjum hópn-
um og talaði ejns hátt og nokkur
hinna. Litla sysrir mín kipti í
hcnditi/a á mér. “I/íttu 4! Hann er
drukkinn! ” sagðá hún eins og ó-
sjálfrátt, og um kið brá fyrir á
andliti lienitar saina titringnum á
munnvikjunutn, scm minti mig svo
Ijóslega á allar beiskjustun.liruur
heima, j>egar mamma var að i.aka
á móti pabba drukknum.
“Hvaða vitleysa, barn! Heu!-
urðu að hann muni gera slíkt?”
gvaraði ég byrst, eu unt leið horíði
ég mcð athygli 4 bróður minn. Jú
guð minn góður! ■ þaö var satt!
Starandi glampinn, sem ég heíi
aldrei séð item'a í aUgum drukk-
inna manna og í augum þess ein-
asta vitfirriugs, sem ég hefi nokk-
uru sinni séð, hafði nú brieitt sig
yfir fjörlegn, dökku augun hans.
Hann, scm ætíð mætti augttaráði
minu mcð bróðurlegri hpeinskilni
og djarflcik, hann lent uudan niina,
er ég horfði á hann. En ég horfði
ekki kngi, eims fljótt og ég gat án
þess að vekja eítirtekt, flýtti ég
mér út, — út í frostloftið sLjörnu
bjarta. þvílíka kvöl hefi ég aldrei
tiekið út hvorki fyr eða síðar. það
var eins og belkaldar hendur héldn
um hjarta mitt bg kreystu j>að
fasfcar ag fastar. Mig sárlangaðí
til að gráta, en ég gat ]>að ekki ;
angun brunnu í höfði mér eins og
glóandi eldstykki. Nú rifjuðust upp
fyrir miér ýmsar sögmr, siem mér
höfðu verið sagðar uin bróður
minn, en sem ég hafði hlegið að"
scm uppspuna tómum. Eg mintist
jwss, að ein af vinstúlkum mínum
h*fði eitfc sinn strítt mér á því,
og jafnvel hælst um, að bróðir
sinn hefði fengið hann með sér ínn
á vínsöluhús til að drekka, og
hafði sú lygasaga hennar (eitis og
ég kallaði hana) orðið fcil að eyði-
vináttu okkar. En j>að var
svo eðHIegt, að ég treysti og tryði
beitur bróður mínum. en henni. (J|g
fyrst h a n n gat brug.ðist svona
traust.i mínu, hvað þá aðrir ? Og
það einnig í þessu, sem hann liafði
svo oft, já, svo margoft, sagt að
hann mundi aldrei mðurlægja sjálf-
an sig til að gera, að d r e k k a
v í n. Jæja, ég ætla ekki að vera
að orðlengja hugsanir þær, sem
Lreyfðu sér i huga mínum á meðan
ég gekk fram qg aftur um gadd-
frosna skógarlrautina. það var
ekkert tunglsljós og alt var svo
dimt og ömurkgt. Stjörnairniar,
sem ég sá upp á milli lauflausu
greinanna á trjánum, sýndust svo
langt í burtu, að mér fanst ég
vera sokkin svo djúpt, djúpt nnður
í einLvern afgrunn. Hann bróðir
minn, sem ég áleit svo góðan, sem
í mímim augum var befcri en allir
aðrir, hann hafði gcpgiið á orð
sín, haiði fallið fyrir freisbinigu,
sem niðurlægöi hann svo ósegjan-
lega mikið, og utn tei-ð kasfcaði
skugga yfir trú mína á mannHfinu
yfir höfuð. I.oks fór ég inn í dans-
salinn aftur. Maðurinn með vín-
jnefinn mæfct’i mér í dyrunum, hjálp
aði mér úr yfirhöfninni og spurði
mig svo ýtarlega um, hvar ég hefði
verið. E11 um leið fanst mér því-
líkt óhræsislegt sigurhrós skína úr
drukkmi, syfjuðu augunum Lans.
0, hvað ég hataði ha.nn! Ég þótt-
ist vera viss ttin, að hann betföi
komið bróður minum til að
drekka. Auðvitað var það að eins
innbyrling, en á þessari stundu
var ég reiðubúin til að gera öllu
og öllum rangt til. En um leið
var óg staðráðin í því, að væla
ekki framan í neinn, eða geta jx-im
ástæðu til að sjá, hve mjög ég
fan.ii til. Svo ég svaraði mjög kur-
t'oislega spurningum hans, og fór
svo að dunsa eins og ekkert væri
um að vera. En það var meira af
vilja eu mæfcti. Og svo J>egar bróð-
jr minn kom fcil að bjóða mér að
dansa, og óg fann hötuðu vínlykt-
ina af andardrættdnum hans, þá
hélfc ég aö kxaftarnir mundu svíkja
mig, og ég æfclaði að fara að
beygja af, en ég herfci mig upp og
fór með honuin út á góltiö.
“Nú hefi ég sagt þér ástæðuna
fyrir því, hvers vegna ég hefi aldr-
oi gifst : Fyrst ág gat ekki treyst
bróður mínum til að standa við
orð sín, bróður minum, sem hafði
svo miarga góða kosti, og sem
þckti svo vel binar illu afleiðingar
vínsins, hvernig áfcti ég þá að gieta
tneyst nokkrum manni ? Ég var
staðráðin í því, að giftast ekki
drykkjumflnini, en ég gafc ekki reitt
mig á tteiö loforð, svo það eina,
sem ég gat gicrfc, var að giffca mig
alls ekki.
Aldrei sagði óg bróður mínum
frá uppgöfcvan minni. Ég breytti
ekki í nokkru framkomu minni
gagnvart honum. Ég gat ekki
k'ngitð ai mér að auðmýkja hann
með 'því að tala um hviklyndi
Jians eða staðfestuteysi. En guði
sé laf fyrir það, að hann varð ald-
red drykkjumaður. Ahrif góðu kon-
tinnar, sem bann giffcist skofhmu
seinnu, og einttig brennhei'tar bæn-
ir minar, hjálpuðust til að kottia
honum á rétta braut aftur. Já,
barnið mifct”, sagði hún blíðlega
mn teið og Lún klappaði á hend-
ina tingu stú.lkunnar, sem lá í
kjölt'ii hennar, “J>ú þarft ekki að
sefcja upp J>enna vbntrúarsvip, því
ef vér biðjum guð berifct oy inui-
lega fyrir einhverjum, sem er tengd
ur við oss m.íið böttdum ástarinn-
ar, þá myndum vér keðju milli
hans og hins góða, svo að það
hlýtur að hafa áhrif á hann”.
Unga stúlkan hafði hlustað á-
hyggjufull mjög á sögu frænku
sinnar. Nú hallaði hún sér upp a$
lnenni með tárvot augun og sagði:
‘•‘það var pabbi minn, ég veifc að
hann er elzti bróðir jjinn. Svo
það er þá honum að kenna, að j>ú
heíir aldrci notið sælti ástarinnar.
Ó, frænka, ef mér gæti þótt vænna
um þig enn mér helir þótfc, þá
mundi mér þykja það eftir þefcta”.
“Er þá ástin þvílik sæla ?"
spurði frænka hennar og horföi
brosandi framian i Rúnu. Hiín kaf-
roðnaði og leit niður fyrir sigv
“Ég hefi aldrei iðrast j>ess", hélt
eldri konan áfrani. “Ég finn ti!
piess með ánægju, að. ég hefi ekki
eytfc lííi mínu til eiinkis, heldur
eytfc kröftum mínum í þaríir hins
góða máleínis, og áhriifaim mínum
fcil að leiða ungmennin itm í bind-
ittdisfélög'in. Kannsk.e það sé mér
að þakka að einhverju leyfci, að
þórólfur þinn er svo staðfastur,
prúðmanntegur og skemfcitegur
unglingur, að foreldrar þínir sam-
þyktu að giefa honum þig. En hver
kemur þarna.kejrrandi ?”
Uttgur maður, hraustlegur og
þrekvaxinn, kom keyrandi niður
að bryggjuntiii.
“Við vorum einmiitt að fcala um
þig, þórólfur”, sagði eldri kohan
um leið og hún bauð honum að
setjast hjá jjeim.
“Oft kernur góður þá gefc'ið er”,
svaraði hann hlægjattdi, eftir að
bann haíði heilsað J>eim, “en mig
langar ekkert til að setjast hérna.
Ég ætlaði að biðja Rúnu, að
koma og keyra með mér dálitla
stund, af j>ví veðrið er svo gott”.
“En hvað þú getur verið ókur-
teis, að l.jóða mér ekki líka. Ég
býst við, að bún megi þá til að
fara, en hún má ekki v.era lengur
en til kl. hálf-tíu”.
“Hún má þá vera úti lengur en
cg, mamma sagði mér að vera
kominn heim kl. níu, og nú er him
nærri átta”, svaraði unglingurinn,
um loiö og þau glöð og brosandi
kvöddu fræuku Rúuu og giengu
upp bryggjuna.
Hún horfði á eftir þeim með
blíðu, ásfcþrungttu augnaráði, sá
hann hjálpa Rútin upp í kerruna,
snúa lipurlega við eldfjöruga
keyrslubestinum sínum, og svo
um teið og þau keyrðu i burtu á
flugaferð, sneri Rúna sér vi8 og
fleygði til hennar kossi á fingrin-
u m.
Piparmieyjan (eins og við mund-
um kalla hana) sat fyrir nokkra
stund í djvtpum hugsunum. Loks
stóð húin upp og g.ekk hægt heim:
HefSiim við geitað lesið hugsamir
hcnníir, þá mundu þær hafa veriö
eitfchvað á j>essa leið : “Vinið, ó-
lyfjaníð, sem ég hata, hefir eyði-
lagt lífsgleði mína, hefir stráð
þyrnum á æfibraut mína, sem hefði
átt að vera str.áð rósum, avns og
guð hefir til ætlast. Hversu langt
verður þangað fcil, að miennirnir
læra að lifa þannig, að æfi þeirra
verði cdntóm gleði, — þanigað til
}>eir læra það, að misgierðtr þeirra
sfcórar eða smáar kotna æfcið nið-
ur, annaðhvort á ]>aim sjédfuitteBa
jx-irra kærustu vinum ?”
FRl JAPAN.
Ungfrii Adelaide Daugliaday, er
um nokkur ár hefir verið trúboði í
Japatt fyrir amieríkatiskfc kirkjuíé-
lag, cr á hei'tnleið. í v.iðræðu við
bilaðainann hér í bænum í síðustu
viku, sagði hún meðal anttgrs :
‘•‘Canada befir minni ástæðu til
y.Ö óttast mikla inuflutitinga frá
Japan éti mtafgur hyggur. Stjórn-
in þar, aem •et tneð þelm hygnaistu
og hagkvæmtistu i Jjeimi, er alger-
tega andstæð útflutnittgi jajpanskra
toanna til Amieriku, ag leyfir uudir
engutrt kringumstæðum mörgum í
einu að flyfcja úr landi. Verkamenii,
sem vilja ílytja frá Japan, eru
hvafctir fcil að fara fcil Forntosa
eða Kóreti, i-fia til ’Matichuria efSa
Norður-Japau, cða þá fcil suður-
hlii'tans af SaigLafisn eyjnntni. En
aldrei er J>eim ráðlagt aö flytja til
Ameríku.
þieir, sem' stjórnin veitir útflutn-
ingsteyfi til jsessa lamds, eru ungir
toonn, sent haCa nægan pcninga-
forða til þess að stunda hér skóla-
nám eða til j>ess að sctja upp
verzlun. Ég l»efi jxdct toeiin, sem í
heilt ár haía verið að neyna að fá
faxarleyfi til Canada, en ekki íeng-
ið það. Sumir ungir nvenn flytja
til Hawaii eyjanna nveð þeim á-
setmingi, að stelast þaðan yfir til
Bandaríkjatina, og mörgum tekst
það. Aðrir fara með hjálþ úfcflutn-
inga félaganna. En stjórnin er ó-
aflátanlega andstæð slíkunv flutn-
inigivm. Japan stjórn hcfir mikinn
áhuga fyrir verzlimar viðskiftum
við Bandaríkin, og þess vcgna er
henni ant um, að Japanar, sem
þar eru, veröi á engan hátfc orsök
i meinii, sem orðið getur til j>ess
að auka óvinsældir milli þjóðanna
eða gera aíturkiipp í vierzlunarsain-
bandið. það var eifcthvað rifcað í
Bandaríkja blöðnm fyrir nokkru
um möguleikana á því, að ófriður,
kynni að koina upp milli Banda-
ríkjanna og Japan, en ekkd var
eiifct e'inasta orð um það í nokkru
japönsku blaði”.
Vcl lætur kona þessi af verunni í
Japan. Segir haimilisHf þjóðarinn-
ar vera sannia Eyrirmynd. Lifs-
nauðsynjar eru þar ódýrar, og
loftslagið í landinu viða inndælt.
Osaka borg er næst höfuðiborg
landsins að stærð og er aðalvorzl-
uttarborg landsinsj þar icr pendpga-
sláfctu stotoun stjórnarinnar og er
hún sú fjórða stærsta í heitni. Sap
pono borg er fræg fyrir að þar er
akuryrkju skólinn og í grend við
hann er eitt af f'yrirmyndarbúum
þeim, sem stjórnin kostar. Sex
hundruð ttámsmienn eru við akur-
yrkjuskólann. Kennarar J>eirra eru
alfir Japanar, sem membast haía í
Atoeríku og Evrópu. Lögskilduð
skólaganga allra barna í Japan
innan 6 ára fcíma, er í gtldi yfir alt
landið. Og blöð landsins eru svo
vel gcrð að ritmiáli og öllutn frá-
gangi, sem bezt er hjá öðrum þjóð
um. Stjórnin hefir ótakmarkaða
tdltrú útlendmga í landinu. þess
tettgur, s?m maður býr í Japan og
þess 'beitur, sam miaður kymiist
landd og þjó'ð, j>ess mcira álit fær
m'aður á hvorttvegga, — segir
ungfrú Daughady.
——«-♦——- Tti .
Sóleyingaleiðí,
Rökkur kvelds og rökkur alda
ríkir yfir beUis kór,
IiV'íJir milli húmsins tjalda
helkyr, djúpur þagnarsjór.
Dauðatökum hjartað halda
helgi og ógn hius gteymda, falda
lífs, er hér til foldar fór. —
— Hugans elding ktettinn klýfur,
kyndir ljós við' hofsins þak.
Vfir hvielfing auðri svífur
eins og fjarlægt svanakvak. (
Draumsjón skír minn hivga hrífurj
húmsins slæður sundur rífur.
Liðnaim tíma éig lít á bak. —
Fri&arstorð í stormiahafi,
stríðsins hels m«ð kuldaró.
Díkd af eldí íss í kali.
Unaðsprýði um land og sjó,
Sorgaland með silfurtrafili
Sögu þinnar fyrstu stiafi
ormur dufts í auðmýkt dró.
Hingað klaustursálir seiddi
sieigitlvald á yzta ból, *• >
sama er hingað síðar leiddi
sverðsins mann á einvaldsstóL.
Annar hjarfcað herti og neydd'i* !
holdsins vilja annar dcyddi,
báðir horfðu liátt mót sól. •! j
Annar meirkfci í lýði og landi 'H
lífs síns steifnu, eöli og þrá ;
Leyndur, falinn anrtars andi ’ ,j
ytir fólkið ljósi brá.
Saga ráns með báli og brandv )
bókfell g-leymt í eyðisandi J
begigja æfi og örlög skrá.---
Svi'pir fyrir sjón mér standa,
sé ég lifna bergsins stein.
Tignannynd af trú og anda
tötrum klædd mér birtist ein. [,
Fórnir réttir hrumra handa
hofs úr myrkri ljóss til strandæ
boygð í sorpið sálarliredn'.
Stieittjrró tóm og eldlatis ærinn
eyðiiílsins merki ber. !
Andans herþjóð — fyrnd og farini.
fufliá þfg Tiiinn Traghtr r>ír.
Drotni einum signd og svarin, t
sands í Ledðum falin, varin,
djarfast fórst þú vítfc um ver. —+
MtlM knldra viðra vcggja
víking krossins deyja’ eg sé ;
þrautabikars beiskra dreggja :
bergja hinztan dropa — á kné,; |
sárri bana en sverðsins eggja j
sjá'lferi, frjálsau hold sítt feggja,.
hefja sig í himins vé.
Hrednti salir., gö'fgar, góðar, L
guðs í lneim þér Hfið enn.
Gðials vors og ættarslóðar
örlög, skulu ráðin senn.
Kveikið neista guðdómsglóðar
gröfum frá í hjarta þjóðar
Sólarlandsins landnámsmenn.
Einar Benediktsson-
VINA-FUNDUR
Tvieár vinir hitfcust á fiörnuttt
vegi. |>eir höfðu ekki séð hvor amr
an um Liiigan aldur.
A.: “Hvernig líður ijfer núna,
kærd vinur minn”.
. B.: “Svona og svona. Ég get
eág.itttega -ekki liælfc þvd. þó hefi tg
kvongast síðan við hittumst síð-
ast”.
A. : “það bel ég góðar fréttir”.
B. : “Ekki svo mjög góðar, þvi
ég hrepti nauðunarskratta, semi
var sífelt að jagast og gaf mér
aldred frið”.
A. : "ÆC, J>aö var bága óLánið”.
B. : “Ekki svo mikið ólán, því
ég fékk 8 hundruð dollara í pen-
ing'um með hentti”.
A.: "það var nokkur bót í mál-
inu”.
B.: “Ekki svo mdkil bót, því
ég keypti mér búfcnað fyrir pen-
ingana, en hann fórst alltir í felldn-
ttm mikla”.
A. : “K, það var skaðdnn meiri’V
B. : “Ekki svo mikill, sem' þú
helditr, því éa fékk méira fyrir
skinn og ull, ein fénaðurinn kost-
aðd”.
A. : Nú, þá varst þú ve(l í hald-
inn”.
B. : “Ekki svo vel, sem þú hygg-
ur, því bærinn rninn brann til ösku
með öllum peningunum”.
A. : “það var óttalegt tjón”.
B. : “Ekki svo mjög óttalegt,
því kerlingarvargurinn brann inr.i
líka”.
Guðmundur Bergþórsson, að
McGee street, skerpir sagir fljótt
og vel og ódýrt.