Heimskringla - 23.05.1912, Blaðsíða 6

r
«. BLS. VINNIPEG, 23. MAl 1912,
HEIMSKRIN GtA
C.P.R. L01
C.P.R. Lönd til sölu, í town-
ships 25 til 32, Ranges 10 til 17,
að báðum meðtöldum, vestur af
2 hádgisbaug. Þessi lönd fást
keypt með 6 eða 10 ára borgun-
ar tfma. Vextir 6 per cent.
Kaupendum er tilkyntað A. H.
Abbott, að Foam Lake, S. D. B.
Stephauson að Leslie; Arni
Kristinsson að Elfros; Backland
að Mozart og Kerr Bros. aðal
sölu umboðsmenn,alls heraðsins
að Wynyard, Sask., eru þeir
einu skipaðir umboðsmenn til
að selja C.P.R. lönd. Þeir sem
borga peninga fyrir C.P.R. lönd
til annara en þessara framan-
greindu manna, bera sjálfir
Abyrgð á þvf.
Kaupið pessi lönd nú. Verð
þeirra verður brdðlega sett upp
KERR BROTHERS
QBNERAL SALBS AQENTS
WYNYARD :: :: SASK.
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaOonm
P. O'CONNELL, efgnndl. WINNIPEG
Beato vlnföog vindlar og aöhlyDning
góö. íslenzknr veitingamaöor P. S.
Anderson, leiöbeinir lslendinpnm.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU YÍN OG VINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRA8ER,
fSLEXDINGUR. : : : : :
Jatnes Thorpe, Elgandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
St»:sta Billiard Hall 1 Norövestorlandinn
Tln Pool-borö.—Alskonar vfn og vindlar
Gletlng og f»0i: $1.00 á dag og þar yflr
JLennon & llebb,
SimDðnr.
MARTYN F. SMITH,
TANNLÆKNIR.
Fatrbalrn Blk. Cor Main A Selklrk
Sérfræðingur f Gullfyllingu
og öllum aðgerðum og tilbún
aði Tanna. Tennur dregnar
án sársauka. Engin veiki á
eftir eða gómbólga. —
Stofan opin kl. 7 til 9 á kveldin
Office Heimilis
Phone Main 69 4 4. Phone Main 6462
A. S. TORBERT' S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótel. Besta verk, ágæt
verkfæri; Hakstnr 15c en'Hárskuröur
25c. — Óskar viöskifta íslendinga.—
A. 8. BARDAL
Selnr llkkistur og annast om ótfarir.
Allur ótbónaönr sé bezti. Enfremnr
selnr hann allskouar minnisvaröa og
legsteina.
121 Nena St. Phone Garry 2152
♦---------------------—------♦
að það borg-
ar sig að aug-
lýsa 1 Heim-
skringlu !
Það er
alveg
víst
Mormónar.
Eltirfylgjandi ritgerö, eftir Jac-
ob Nautrup var nýlega í “Den
Danske Pioneer", Omaha :
“Leyfiö mér rúm fyrir eftirfylgj-
andi vitnisburS um Mormóna s'em
fólk.
Eig vil fyrst geta þess, að ég
hvorki er eða hefi nokkurntíma
verið Mormóni, en ég hefi verið
búsettur meðal þeirra í yfir 20 ár,
og álít þess vegna, að ég sé fær
að dæma um þá, sem nábúa og
meðborgara.
Trúarbrögð þeirra hafa engin á-
hrif á mig. E'o- er alls ekki hneigð-
ur fyrir trúarlærdóma og þess
vegna legjr ég mig ekkert eftir aS
rannsaka þá, en ég sé og les iðu-
lega í ýmsum blöðum, tímaritum
og bókum, ritgerðir um Mormón-
ana. þær ritgerðir lýsa þeim
margvíslega. Sumar lýsa þeim
sem hlægilegum ofsatrúar flónum,
aðrar sem heimskum fáráðlingum,
sem prestar þeirra noti til að
auðga sig á með öllu hugsanlegu
móti. Aftur lýsa aðrar þeim, bæði
pre"stum og fólki, sem siðspiltum
og óskírlífum lýð, sem að eins
geri holdsfýsnir að áhyggjuefni og
unaðssemdum sér til eyðilegging-
ar. Aðrir lýsa þeim sem hinum
brögðóttustu og fláráðustu mönn-
um, sem nokkru sinni hafi verið
uppi á guðs grænni jörð.
Um allar þessar lýsingar af
Mormónunum hefi ég eftir 20 ára
þekkingu á þeim, að.eins eitt svar,
og það er, að allar þessar lýsing-
ar eru ástæðulausar.
Mormónarnír eru hvorki sið-
spiltir, heimsnir eða fáfróðir. En
ég óska að verða skilinn rétt. —
það er ekki meining mín, að þeir
séu allir lýtalausir, heldur mun
vera “misjafn. sauður í mörgu fé’’,
hér sem víðar, og ég álít það
shyldu mína við sannleikann, að
viðurkenna að þeir eru siðfeeðis-
gott, vinnugefið og hyggið fólk.
þúsundír og þúsundir fermílna
af landi, sem fyrir 50 árum var
þar .eyðimörk, er nú ummyndað í
fagurt og frjósamt sáðlendi, með
þúsundir fagurra bústaða með
fögrum aldingörðum ttmhverfis. —
Borgir hafa risið upp eins og með
töfrakrafti, norður og suður, með
traustum og fögrum byggingum,
bæði opinberum og- einstakra eign
— með breiðum og velgerðum göt-
um, sein þegar fólki fjölgar og
bvgðin þéttist, vetða í framtíðinni
álitnar mjög vel settar, bæði frá
fegurðar og heilbrigðislegu sjónar-
mibi. Til alls þessa er vatni veitt
frá hinum sí-snæviþöktu fjöllum, í
gegnuim ræsi, sem ertt mjög hag-
lega gerð, svo óvíða mun finnast
betra. Vatnið er eðlilega lífsnauð-
syn fyrir borgir og bæi og akra. í
öllu þesstt er hvorki trúarofsi né
trúarvingl. Ekkert af því er hug-
arburður, en alt virkileiki. É,g er
löngu hættur að álíta Mormónana
ofsatrúarmenn ; ég skoða þá frek-
ar sem hugsjónamenn, — prakt-
iska hugsjónarmenn.
Löngun þeirra og áform er að
byggja upp Zíon hér á jörðu, og
þeir vinna trúlega að því starfi.
þeir hafa af frjálsum vilja og á
styttri tíma safnað meiru fé til að
byggja musteri, kirkjur og sam-
komuhús, en nokkur annar trú-
flokkur á jarðríki.
En Mormónanna aðal-hugsjón,
sem þó virðist ólíklegust til að
komast í framkvæmd, og sem þó
hefir kostað mestan tíma og pen-
inga, — er sú, að snúa öllum þjóð-
xtm til sinnar trúar. Já, nú brosir
lesarinn og segir, að þetta sé ofsa-
trú. É.g hefi oft sagt svo, en .lát-
um svo vera. Mormónarnir vinna
trúlega að því, að koma þessu í
framkvæmd, og senda trúboða í
þúsundatali árleg.a til flestra landa
heim.sins, Og til þess að hafa jafn-
an viðbiiinn nægan fjölda hæfra
trúboða, verða öll ungmenni fé-
lagsskaparins að læra trúarlær-
dóma þeirrá, svo þau geti verið
v’ið því búin, að taka stafinn í
liönd og malinn á öxl og ganga út
á trúboðabrautina, tii hvers þess
lands, sem þeir kunna að verða
sendir.
Fengju nú trúboðarnir laun til
þess að geta borgað ferðakostnað
og lífsuppeldi sitt um tv.eggja eða
þriggja ára tíma, — sem er sú
tímalengd, sem þeir venjulega eru
í einu í hverjum trúboðsleiðangri
— þá væri tif einhvers að vinna.
En mér finst það merkilegt, að
frá þeim degi, sem þeir fara að
heiman Og þar til þeir koma aft-
ur, verða þeir sjálfir að borga all-
an kostnað. Ég skil, að þetta væri
þeim bærilegt, sem eru í góðum
efmim, en mér finst það algerlega
óskiljanlegt, hve mikið fátækir
menn leggja á sig fyrir triiboðs-
starf sitt. Ég> set hér dæmi, sem
ég sjálfur þekki. það er daglauna-
maður eða handverksmaöur. Báð-
ir hafa konu og börn að sjá um.
Ilann vill fara, koua hans vill það
líka. þar er aftur hugsjónin (Ide-
alet). “Mjaðurinn minn er á trú-
boðsferð”. “Faðir minn er á trú-
boðsferð”. það ér mikU gleði og
uppheiði í ]>essum orðum á milli
fólks. En mér er það ráðgáta af
hverju það gleður sig. Svarið get-
ur ekki iegið í öðru en orðinu :
“Idealet”. Hjann ákvarðar að fara
— vinir og. ættingjar koma saman,
su-mir með dálitla hjálp eða lán ;
aðrir lofa að styrkja konu hans og
börn meðan hann sé a‘ð heiman.
Einn fagran morgun í maímán-
uði kom ég með fleirum á járn-
brautarstöðina í Logan, til þess I
að horfa á burtför trúboðans. Við |
hlið hans var konan og 5 börn, 2
piltar og 3 stúlkur. Eg varð hrif-
inn af að sjá þennan skiinað fjöl-
skyldunnar. þá kom 80 ára gam-
all faðir hans, Mormóna öldungur,
sem sjálfur hafði farið þrjár slíkar
trúboðsferðir. Sá yngri gekk tif
föður sins og lagði hendur um
háls honum. Faðirinn horfði fast
á son sinn og mælti þessi einföldu
en innihaldsríku orð : ‘‘Farðu, og
guð veri með.þér! ” Lestin byrjaði
að hreyfast, sonurinn hljóp upp í
vagninn og hvarf brátt sjónum.
Ég sneri heimleiðis í þungum
hugsunum. Að vísu er þetta ekk-
ert nýtt hjá Mörmónum. það er
einn hluti daglega lífsins,hjá þeim.
Eg var mjög óánægður með Mor-
mónana og einnig með sjálfan mig
það er bara ofsatrú og heimska,
hugsaði ég. Hvað stoðar þetta ?
Að fara að reyna að umvenda
heiminum. Ilvað? Nú má fjöl-
skvldan sjá um sig sjálf, þar til
hann kemur aftur heim, og ef til
vill Hða skort eða lifa af gjöfum
annara, og svo ef til vill deyr eitt-
hvað af fjölskyldunni á meðan.
þess vegna vTar ég svo gramur
við Mormónana, af því þeir væru
svo einfaldir ; mér fanst ég vera
miklu hygnari. En þegar ég fór að
íhuga það, hvort ég væri sjálfur
svo hreinlundaður og óeigingjarn,
að leggja alt þetta á mig fyrir
það málefni, sem ég væri þó sann-
færður um að væri rétt og gott,
án nokkurs endur.gjalds, — þá
varð ég hræddur við að svara mér
sjálfum.
1 tilfelli því, sem ég hér hefi um
getið, átti blut að máli fátækur
maður ; en svo eru aðrir, sem
efnalega eru betur staddir, því að
Mormónar eru vanalega iðnir og
sparsamir, og því margir í góðurn
efnum. En satnt virðist mér það
ekkert smáræði, að leggja upp í
tveggja eða þriggja ára trúboðs-
ferð og bera sjálfur allan ferða-
kostnað Og tímamissi án endur-
gjalds ; og eru það að eins fáir,
sem skorast undan að fara slíkar
ferðir. Eg minnist eins manns,
sem ég virði mikils ; þó var hann
einn þeirra manna, sem um er
sagt, að lengi velti centunum miili
banda, áður en hann lætur þau
frá sér. því sagði ég eitt sinn við
hann í spaugi : “þú ferð þó aldrei
í trúboðsferð ; þér þykir of vænt
um dollarana til þess”. En litlu
síðar var hann kvaddur til slíkrar
farar, og tók hann þeirri köllun
tafarlaust. Litlu síðar var sonur
lians, mjög ungur maður, kvaddur
f trúboðsleiðangur og fór einnig
strax. Faðirinn borgaði allan
kostnaðinn fyrir sig og son sinn,
og var þaö alls $2,000 fyrir þá
báða. þetta er í sannleika engir
smámunir, og þetta leggja Mor-
mónar á sig fyrir hugsjón sína aÖ
umvenda heitninum.
þessi einstaklings fjárútlát mega
heita undur í mannkynssögunni,
og ertt eins dæmi. Ég aumkast yf-
ir þetta fólk, en undrast það líka.
En tilgangur minn með þessari
rítgerð er að lýsa Mormónunum
sem nábúuin. það var reynsla mín
lieima, þegar ég umgekst trúfólk,
sem svo nefndi sig, að því hætti
mjög til þess, að fordæma þá, sem
höfðu aörar trúarskoðanir, en það
hafði sjálft ; einkum þó þá, sem
nefndir voru trúlevsingjar. En í
þessu tilliti eru Mormónar einkar
frjálslvndir, og í öllum viðskiftum
Og dagfari, er það ekkert spurs-
mál, hverrar trúar maður er. Ég
tala af 20 ára reynslu, og ég hefi
veriö vinnumaður, bóndi cfgi verzl-
unarmaður, og hefi aldrei orðið
þess var, að Mormónar gerðu
nokkurn mun á mönnum vegna
triiar þeirra. Ég hefi nú verzlun
hér við hliðina á Mormónum, sem
hafa saimkynja verzlun, og hefi þó
frá þeim svo mikla aðsókn, sem
ég get vonast eftir, og fólk segir
hér alla velkomna, — Mormóna og
ekki Mormóna.
Y
Y
Y
Y
t
❖
Skrifið yður fyrir
HKIMSKRIN GLU
svo að þér getið æ-
tíð fylgst með aðal
málum Islendinga
hér og heima.

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO O000000000-000000000000 >
s
0
0
0
0
o
0>
0
0
o
O
0
u
Sigurför kjærleikans.
í myrkviiði köldum, þar sólin vart sást,
— en svartnættið hjúpaði’ um daga, — nær brást,
neisti var falinn, er frjóöngum sló
um foldu og þroskaðist óðum i ró.
1 hreggviðrum mannlíis, við hræsninnar rögn
og hjátrúar ól}’fjan, kúgarans mögn ;
er þekkingarskorturinn lamaði lýð
og ljósið var hulið frá ómuna tíð.
Kenniuga sjóðnrinn klerkanna þá
kredduim var blandinn. Mannúðar-þrá
lrauðla var fundin ; þars ljós fékk ei lýst, —
það lagt var í hömlur og jafnvel úthýst.
En byltinga-strauminn ei stöðvað fær neitt.
Stríðið var hafið, með karlmensku þreytt ;
þekkingarleysisins hégilja hlaut
hniga í valinn, smá hverfa á braut.
Neistinn, seon hulinn und harðfjötrum lá
hræsnnmar, óðfluga breyttist að sjá ;
fyrri en varði varð blikandi bál, —
brendi sanit engan, en vermdi manns sál.
Brann þá af öfund hin andlega stétt,
ei virtist fr.elsi i trúmálum rétt.
Bannvænir yrmlingar ýlgdust af móð,
eyða skjótt reyndu kærleikans glóð.
þeir hugðu að kúga, því hræsninnar tál
harðsnúnir tendruðu, en kærleikans bál
rej’ndu að slökkva, — það reyndi víst geð,
að rofnaði skjaldborg og sigurinn með.
þekkingar-ljósið í kærleikans kjól
kemst því án hindrunar jarðar- um -ból
að eins ef kunnum aö meta þess mátt.
Merki þess reynum að lyfta upp hátt.
Fánann því hefjum og fylkjum vort lið!
Franiar ei kúgurum v.eitmn nein grið-
Störíum í eining og eflum vorn dug ;
ofsjónum hrindum hvervetna’ á bug.
*
Ég skil o,g ég veit : það mun kosta oss kjark ;
við kunnum að lenda í margs konar þjark.
Iívað gerir það annars, þó kapphlaup sé þr,eytt
þá kominn er sigurinn ? — Hreint ekki neitt.
Ekkert sem lifir án kærleika kemst,
að kynda þaö háiið er skylda vor fremst ;
sannleikann efla, siðgæði og frið, —
þá sigursins- uppljúkast gullroðin -hliö.
Sóllandið blómskrúðugt blasir þá við,
útbreiðandi faðminn og himneskan frið, ‘
þars mannúðin ríkir við óskiftan arf.
því ótrauðir kærleiknum helgum vort starf.
Jóhannes II. Húnfjörð.
O
0
O
£
v 0
C 00000000-0000000000000000000000000000000-0-000
JÓN HÓLM, gullsmiður á Gimli
gerir við allskyns gullstáss og býr
til samkvæmt pöntunum. — Selur
einnig ágæt gigtarbelti fyrir $1.25.
Q-
£3-
n
44
TITANIC”
“Stærsta sjávar slisför” í fyrirtaks bandi. 350 blað-
síður og yfir 50 myndir, aðeins $1.00. Sendið fljótt
pantanir og andvirði með lOc. burðargjaldi til G.S.
Guðmundson, Arborg, Man.

■þ \} * S y 1 v í a 257
t
Himnesk gleði fylti hjarta Nevilles, og slökti
hatrið og reiðina um stund.
‘Guð blessi þig, elskan mín, Sylvía mín’, tautaði
hann. Svo leit hann á Lavorick og sagði :
‘Ég hefi aldrei séð þetta bréf fyr, og heldur ekki
dóttur hans’.
‘Sieppið mér’, sagði Lavorick, ‘hann hefir drepið
dóttur mína ; Sir Jordan veit það. Segið þér það
einu sinni enn, Sir Jordan’.
‘því ver, er ég hræddur um, að þetta sé alveg
satt’, sagði Jordan.
‘það er alt satnan lýgi’, sagði Sylvía.
‘Já, það er lýgi’, sagði rpdd í dyrunum.
Lavorick rak upp hljóð, þegar hann heyrði þessa
rödd. Eeinhver tróð sér í gegnum þjónahópinn og
stóð nú frammi fyrir þeim. þaö var Mercy.
Jordan hröklaðist aftur á bak og s^gði :
‘Rachel! ’
‘Rachel, dóttir mín! ’ sagði Lavorick i undrunar-
verðum, blíðum róm.
Mercy leit fyrst á hann og svo á Jordan. Hún
sagði ekki eitt orð, en hann hallaðist upp að þil-
inu, skjálfandi og fölur, svo auðséð var, að hann var
sekur.
Lavorick stóð mállaus eitt augnablik, svo sneri
hann sér öskrandi að Jordan, Og hefði éflaust getað
losað sig úr höndum Lorrimores, ef Trale og tveir
aðrir lögregluþjónar hefðu ekki komið inn í því og
smokkað handjárnum á Lavorick á augnabliki.
Jordan læddist að glugganum og ætlaði út, en
Trale stóð í vegi bans Og stöðvaði hann.
Sylyía hafði tekið Mercy í fang sér, en hún hné
niðnr á gólfið í öngvit úr faðmi hennar.
L
256 Sögusafn Heimskringlu
XLVI. KAFÍTULI.
þ a ö b i r t i r.
Trale stóð á milli gluggans og Jordans.
‘Vogarðu þér að stöðva mig?’ sagði Jordan.
‘Eitt augnablik, Sir Jordan’, hann beið þangað
til Andrey og Sylvía, ásamt þjóninum sem bar
Mercy, voru farnar. ‘Gerið svo vel að loka dyrun-
utn, hr. Neville’.
Neville lokaði þeim.
‘Ég vogaði að stöðva yður, Sir Jordan, þar eð
ég hefi áríðandi málefni að segja Marlow lávarði,
og vildi að þér væruð viðstaddur’, sagði Trale.
Hann tók erfðaskrána úr vasa sínum og lagði
hana á borðið fyrir framan Marlow. Lavorick
hljóðaði, þegar hann sá hana;
‘Erfðaskráin’, sagði hann.
‘ITvað er þetta?’ spurði Marlow.
‘Síðasta erföaskrá Sir Grevilles. Sir Jordan
þekkir efni hennar. þar er Neville ánafnaður þrið.j-
ungur eignanna, og dóttur konunnar, sem Sir Grev-
ille vildi eignast, annar þriðjungurinn’.
‘Ivesið þér það, Lorrimore’, sagði Marlow. —
‘IT.vernig náðuð þér í þetta, Trale?’
‘Tá’, sagði Trale. ‘Hr. Nevilk náði því úr holu
í trjástofni, þar sem Banks hafði falið það, meöan
hann var að semja við Jordan að kaupa þaö’.
‘J.á, það er alveg satt’, sagði Batiks, ‘ég stal því
nóttina, sem gamli maðurinn dó ; þessi þræll, sem
S y 1 v í a 255
þarna stendur, hefði brent það, ef ég hefði ekki náð
því. Hann vissi alt af um það og vildi kaupa það
af mér. Föstudaginn þa»n 16. þessa mán. hitti ég
hann við Burrows, og faldi það í tré ; liann latimað-
ist til og stal því, en hvernig Trale hefir náð í það,
veit ég ekki’.
Jordan hló.
‘þetta er alt sáinan lýgi og svik’, sagði hann.
‘Ég hefi aldrei séð þenna mann fyr’.
‘Minni Sir Jordans er ekki eins gott og það
þyrfti aö vera’, sagði Trale. ‘Hann var við Bur-
rows þaiin 16.; ég var þar líka og sá hann og Nev-
ille einnig’.
‘Neville! ’ hrópaði Jordan.
‘Já, Sir Jordan, uppi í trénu, rétt fyrir ofan hol-
una, sem Banks stakk erfðaskránni í’, sagöi Trale ;
‘viö heyrðum hvert orð, og þér ætluðuð að borga
Banks 25,000 pund’.
‘Ttað er ómögulegt’, sagði Marlow.
Jordan hló.
‘þetta er rétta orðið. ómögulegt og hlægilegt’,
sagði hann. ‘því ætti ég að kattpa fölsuð skjöl?’
Trale tók pappírsböggul upp úr vasanttm, lagði
hann á borðið og sagði:
‘Ef þér viljiö opna hann, lávarður —’
Marlow opnaði böggulinn, og í honum vortt
hankaseðlarnir.
‘Ég týndi þá upp, þegar ljósiö dó, Sir Jordan’,
sagði bann ísmeygilega, eins og Jordan var vanttr
að tala.
Jordan horföi haturslega á Lorrimore Og Neville.
Hann sá enga björgunar-von fyrir sig.
‘þetta er samsæri’, tautaði hann.
‘það er alveg satt’, sagði Trale glaðlega. ‘þér
og Banks hafið gengið í félag til þess að eyðileggja
erfðaskrána, og stela fjármunum frá herra Neville og
258 Sögusafn Heimskringlti
t
ókunnri stúlku ; það er skylda mín, að biöja lávar5
Marlow um skipun til að taka yður fastan og setja
yður í varðhald’.
‘Hættið nú þessu’, sagði Jordan. ‘þetta er sam-
særi gegn mér, og ég skal hegna ykkur öllum, og —
þessu falsaöa skjali skal ég berjast á móti á meðart
ég á nokkttrn skilding’.
‘það gagnar ekki’, sagði Trale. ‘Ég sýndi fru
Parson skjalið í dag og hún þekti það og kannaöist
við undirskrift sína’.
‘Ég óska að fá eign mína, lávaröur Marlow’,
sa.gði Jordatt, gekk að borðintt og ætlaði að taka
seðlanu, en Trale greip þá orr hélt á þeim fvrir aftan
bakið.
‘Afsakið, Sir Jordan’, sagði hann. ‘J>ér neituð-
ttð rétt núna, að þetta væri yðar eign. Ég læt þá
á banka utidir nafni lávarðar Marlow, og þér getið
íengið þá, þegar þér sannið, að þeir séu vðar eign’.
‘Jæja þá’, sagði Jordan ‘ég er ySur þakklátun
fvrir framkomtt yðar. Ég viðiirkenni ekkert, og ég
skal kæra ykkur fyrir samsæri gegn mér’.
‘Ágætt’, sagði Traíe. ‘Ilann er gpðfastur til
síðustu stundar’.
Jordan leit til Lorrimores og sagði :
‘Ég á víst yður að þakka fyrir mikið af þessum
móðgunum og svívirðinguim, Iávarður Lorrimore’.
‘því er nú ver, Sir Jordan, þó ég væri sannfærð-
ur um, að þér væruð fúlmenni, hefi ég ekki hjálpað
til að taka grímutla af yður’, sagði Lorrimore.
‘HvaS þenna betlara og mannræfil snertir’, sagði
Jordan Oor Ieit á Neville.
‘Haiin er enginn betlari’, sagði Trale ; ‘hann á
að fá þriðjung af eignunnm’.
Um leið. og Jordan gekk út ttrrandi, fór Lavor-
ick að skellihlæja.
‘Ég get sagt ykknr alt síðar. Takið af mér