Heimskringla - 31.10.1912, Page 6

€. BLS' WINNIPEG, 31. OKT. 1912.
r-»
BEIMBKEIHGD'A
MARKET HOTEL
146 Princess St.
A móti mark&ÓQDm
P. O’CONNELL, •IgaBdl. WINNIPEQ
Bezta vlnföng yindlar og aöhlynning
góO. íslenzknr veitingamaöur N.
Halldórsson, leiöbeinir lslendingnm.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAB.
VlNVEITAKI T.H.FKASEB,
ÍSLENDINGUB. : : : : :
Jamcs Thorpo, Elgandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stnrsta Billiard Hall 1 NorOvestnrlandini)
Tln Pool-borö.—Alskonar vfnog vindlar
Qiatln^ og fæðl: $1.00 á dag og þar yfir
l.eunon A Meuo
Eigendnr.
Hafið þér húsg^gn til sölu ?
The Starlight Furniture Co.
borgar hœsta verð.
593—595 Notbe Dame Ave.
Sími tíarry 3884
--------------------------------
A. H. NOYES
KJÖTSALl
Cor, Sargent & Beverley
Nýjar og tilreiddar kjöt tegnndir
fiskur, fuglar og pylsur o.fl.
SIMI SHERB. 2272 13-12-12
--------------------------------
DOMINIQN
HDTEL
523 MAINST.WIMIPEG
Björn B. Halldórsson,
eigandi.
P. S. Anderson,
veitingamaöur.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTI.
DagsfœSi $1.5o
mmmammmmmmmmammmmm
Legsteinar
A. L. MacINTYRE
selur alskyns legsteina o«
mynnistiiflur og legstaða
grindur. Kostnaðar ftætlanir
gerðar um innanhús tigla-
skraut
Sérstakt athygli veitt utan-
héraðs pöntunum.
A. L. HaclNTYRE
231 Notre Dame Ave. WINNIPEO
PHONE MAIN 4422
6-12-12
Ásgeir Ásgeirsson.
Eftiríarandi snildarkvæöi orti þjóð
skáldið aldna þá þaö fréttil lát Ás-
geirssonar stórkaupmanns. Sýnir
þaö ótvíræðilega, aö ennþá heldnr
ljóðadísin sömu tryjfð við Matthí-
as nú á eiliárunum sem áður, — í
kveðskap hans er engin afturför.
Skil ég skýið svarta,
skugga slær á sjáinn :
Hitti þig i hjarta
hann svo fljótt hieð ljáinn?
II|ann á hólm þér stefndi, —
hermdir þú mér áðan —,
hugði ég ei hann efndi
ógnan þá svo bráðan. —
Vel má Djúpið drúpa,
drúpa fjöll ofr strendur,
dýran dreng er hjúpa
daprar vinahendur
Aldrei ísfirðingur
átti stórhug- meiri ;
aldrei Islendingur
átti knörru fleiri.
LTngur tók við auði
ofurhujii í skapi,
ávalt ör á brauði,
aldrei jtrét ai tapi.
En er lék í lyndi
lukkuhagur mesti,
vissi’ hann valt er yndi —
von á köldum giesti. —
Hjartað þreytta, þyrsta,
þráfalt honum kendi :
féð er ei hið f y'r s t a ,
fengið guðs al hendi.
Hvað er heimsins hrósið,
— hundrað skip í förum —,
þegar lífs vors, ljósið '
liggur dautt á börum! —
Ættlands hörðu — heitu
hrevsti menjar barstu :
y t r a : önn og streitu,
i n n r a 1 o g i ;varstu.
Cr u 1 1 i ð sá ég glóði
vlatt í þínu hjarta,- —
gull, sem geymt í sjóði,
tfefur framtíð bjarta.
H i t t má hverfa, fara,
— hér eru nógir snauðir —,
þ e t t a þarf að spara
þar til byrjai nauðir. —
Gull þitt Sfé ég glæðast,
geisla slær á sjáinn :
hirðum ei að hræðast
hann með stóra Ijáinn!
Frændur vini fagna,
fást mun nóg að starfa ;
lífs o? liðnum gagna
lærðu feður arfa. —
það er grátleg gleymska
guð að hugsa snauðan :,
mannsins hinsta heim.ska
hræðslan sé við dauðann!
Matth. Jochumsson.
Auðugast land í heimi.
Mr. Charles II. Sternberg, amer-
íkanskur landkönnunarmaður, sem
Canada stjórnin hefir ráðið til
þess að rannsaka náttúruauðlegð
Canada, — hefir nýlega í samtali
við hlaðamann í Ottawa látið það
álit sitt í l.jós, að Canada sé nátt-
úruauðugastá land á hnetti vor-
um. Hann var þá nýkomin til höf-
uðstaðarins eftir landkönnunaríierð
sína, otr hafði ílutt með sér 20,000
pund af steinjrerfingTim, sem hann
hafði fundið á ferðum sínum, og
sem nú eiga að vera til sýnis í
Victoria Memorial gripasafninu.
Meðal steingerfinga þessara eru
tveir, se#n langt skara fram úr öll-
um samkynja,, sem áður hafa fund-
ist af nokkrum landkönnunar-
manni. Eina af þessum beinagrind-
um nefnir hann “Duck bill dino-
saur’’ ; hún er yfir 6 þús. pund að
þyngd og 35 feta löng. Hr. Stern-
berg- segir, að skepna þessi hafi
verið uppi fyrir 3 milíónum ára,
og- má af því marka, að fundurinn
sé markverður og dýrmætur, og
sérstaklega vegna þess, að stein-
gerfingsgrind þessi er í svo heilu
líki, að engan hluta hennar skort-
ir.
Annar markverður fnndur,. sstn
maður þessi gerði á ferð sinni, var
“triceratops”. Höfuðskelin á dýri
þvi ,er sjö feta löng og með þrem-
ur hornum, horn yfir hverju auga
og eitt á nefinu.
Mr. Sternberg fann og aðra
“dinosaur” grind, ekki all langt
frá þeirri áðurnefndu ; hún var 40
feta löng, en einhverja parta ■ vant-
aði þar, svo hann gat ekki sett
hana saman í. fullu líki ; en í
munni þeirrar miklu skepnu segir
hann hafi verið 2 þúsund tennur,
og lýsir hann lögun þeirra og
livernig þær hefi settar verið í
kúpunni.
Mr. Sternberg gaf mjög ánægju-
lega lýsingu a£ Alberta fylki, og
staðhæfði, að í ÖU þau 40 ár,. sem
hann hefði fengist við landkönnun,
hefði hann aldrei dvalið í auðugra
landi. Ekki heldur hefði hann nokk
urn tima fundið fleiri eða dýrmæt-
ari fornmenjar á jafn löngu tíma-
bili í nokkru héraðd, sem hann
liefði unnið í. Hann kvaðst hafa
varið mestu af leitartíma sínum i
Red Deer héraðinu, og sagði að
þar hefði áður enginn leitað eftir
fornmenjum, að undanskildri
Bandaríkjastjórn. Hann kvaðst
eánnig í þessu héraði hafa fundið
skriðdýraleifar, afskaplega stórar
og betri' en hann hefði séð um
mörg sl. ár.
Mr. Sí.ernberg ætlar að dvelja í
Ottawa í vetur, en hefja rannsókn
sína á ný í Red Deer héraðinu í
júní nk. það, seim hatin þegar hefir
fundið þar, náði hann á tveggja
mánaða tíma, og hann tclur það
muni taka sig allan veturinn, að
konia því svo fyrir, að hæfilegt sé
til sýnis almenningi.
Dánarfregn.
þann 23. september sl. andaðist
á heimili mínu í Pembina, mín
ástkæra dóttir Katrín Björg
Bjarnadóttir. Fædd 1. apríl 1881 í
Tungukoti í Víðidal í Húnavatns-
sýslu. þriggja ára fluttist hún með
okkur foreldrum sínum vestur um
hafa, til Hallson í Norður Dakota,
og dvöldum við þar nokkur ár ;
en eftir lát mannsins míns sáluga
fluttist ég með börnum mítutm til
Bembina og hefi ég átt þar heimih
siðan. Katrín sál. var hjá mér
þar til hún giftist Mr. William R.
De Puy, lögmanni í Grafton, N.D.
Bjó hún þar með manni sínum,
þar til hann dó eftir 7 ára hjóna-
band. Eftir það dvaldi hún lengst >
í Crystal, N.D., og rak þar kven-'
hattaverzlun um tkna ; en fyrir
hálfu öðru ári síðan gekk hún i
þjónustu verzlunarElags í Mont-
ana ríki, og skömmu siðar kendi
hún sjúkleika þess, sem dró hana
til dauða ; samt hélt hún áfram
staffi sinu eins lengi og unt var,
en i síðastliðnum aprílmánuði
varð hún að yfirgefa stöðu sína,
og leitaði hún þá heim til mín.
Einhvern óljósan grun mun hún
hafa haft um það, að stutt mvndi
til hinna síðustu bústaðaskifta, en
henni hugljúfast, að bíða hins
stranga gests — dauðatts — hjá
móður sinni, á sínu barndóms-
heimili, þó fátæklegt væri.
Hin látna bar sjúkdóm sinn með
stakri ró og þolinmæði. Til hennar
heyrðist aldrei óþreyjuorð, fram til
hins síðasta andartaks. Miklu held
ur var alt tal hennar og viðmót
hughreystandi, og til að gleðja
mig, sein hún sá oftlega daufa ,og
niðurbeygða. II ún horfði mót
dauðanum sem hetja, með þeirri
sterku trú, að hann væri ekki ann-
að en augnabliks húmskuggi, sem
hvilir yfir leiðinni milli tveggja
heima. Hún treystir guði sínum og
fagnandi sveif andi hennar á vængj
um trúar og vonar i faðm eibfð-
arinnar.
Hin framliðna var miklum hæfi-
leikum gædd. Hafði mjög góðar
náttúrugáfur og sérstaklega næm-
an skilning og skýra dómgreind.
Atti sjálfstæðari hugsanir, en al-
ment geristt hjá ungu fólki. Engu
síður var hún verklega fjölhæf, því
það mátti segja að alt léki í hönd-
um hennar, sem>hún tók á< Mann-
kosti hafði hún marga og fagra.
Vildi ætíð koma fram til góðs í
hverju sem var. Sá helzt ekki
nema það góða í manneðlinu, enda
þótti öllum vænt um hana, sem
nokkuð kyntust henni. Mér sýndi
hún ástúð og ræktarsomi í öllum
greinum, og þess sárari er mér
missir hennar, enda finst mér ég
hart kikin, þar sem hún er fjórða
barnið, sem é.g hefi mist á fimm
ára timabili ; eti ég vil ekki
mögla, það er líka tilgangslaust,
því enginu raskar lögum líís og
dauða. Veit líka og finn, að ég er
studd af þeim, sem styrkinn gef-
ur, og honum treysti ég, hvað sem
mætir.
LTtti kið og ég enda þessar línur
færi ég öllum löndum mínum í
Pemliina hjartans þakkir fyrir alla
þá hjálp og samhygð, sem þeir
sýndu mér í þessum síðustu raun-
um mínum, eins og oft áður undir
sömti kringumsta>ðum. Og .sérstak-
lega vil ég nefna nokkrar konur,
sem ætíð voru reiðubúnar að
rétta mér hjálpandi hendur meðan
Katrín sálaða lá banakguna :
Mrs. Rósa B. Johnson, Mrs. þur-
iður S. Ormson, Mrs. Sigurjóna
O. Paulson, Mrs. Rósa T. Johnson
og Mrs. Guðrún B. Johnson.
Við allar þessar konur er ég í
ógleymandi þakklætisskuld, fjTrir
alt sem þær hafa fyrir mig gert,
og bið ég hinn alvalda að launa
þeim, og öllum öðrum, sem stóðu
með niér á sorgartímanum, þegar
þeim liggur mest á.
Pembina, N. I)., 20. okt. 1912.
Sigríður Pálsdóttir.
Erfiljóð eftir þessa framliðnu
konu birtast á öðrum stað í blað-
inu.
Ritstj.
Gleymið ekki, að utanáskrift sr.
Magnúsar Skaptasonar og FróBa
er : 81 Eugenie St., Norwood
Grove, Man.
JÖN JÖNSSON, járnsmifiur, aP
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.) gerir vifi alls konai
katla, könnur, potta og pönnur
fyrir konur, og brýnir hnífa og
■kerpir aagir fyrir karlmenn. —
Tækifæranna land!
Nokkrir þeirra miklu kosta, sem Manitoba fylki-
býður þeim, sem óska að bæta hag sinn, sýna hvers
vegna þeir ættu að velja sér heimili innan takmarka
fylkisins.
TIL FÖÐURSINS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba fylki heimsfrægt, sem framleiðslustöð N o. 1
h a r d hveitis.
Til bændasonanna býður Manitoba ókeypis búnað-
armentun, í búnafiarskóla, sem er í fremstu röö
slíkra stofnana á meginlandi Ameríku.
TIL HANDVERKS- 0G VINNUMANNA.
Blómlegar iðnstofnanir í hraðva'xandi framfara-
borgum keppa um allskyns verkfrófia og óverkfróða
vinnendur mefi háum vínnulaunum. þar er ótak-
mörkuð og arðsöm atvinna fyrir allö.
TIL FJÁRHYGGÉNDA.
Gnægð af vatnsframleiddu rafafli 4 fágu verði fyr-
ir framleiðslustofnanir. Frjósöim lönd. Margbreyti-
leg og ótakmörkufi náttúru auðlegð. Fullnaegjandi
flutningstæki. IJngar og framfaramiklar borgir. —
Alt þetta .veitir vitsmunum, fjármagni og dugnaði
tækifæri og gróða, óvifijafnanlegan nokkurstaöar og
umfram beztu vonir.
Vér bjófium yður öllum afi. koma og verða hlut-
takandi í vorri vaixjandi framför ov framtiðar mikil-
leik.
Skrifið eftir frekari upplýsingum til :
JOS. BUliKft, Induntrial Bureau, Winnipeg, Manitoba.
JA8. IIARTNET, 77 Tork Street, Toronto, Outario.
.1. F. TENNANT. Qretna, Mani'.oba,
W. IV. UNS WOliTlI. Euterson, Manitoba;
S. A BEDF0RD.
beputy Minnister of Agriculture,
Winnipeg, Manitoba.
m
Meö þvl aO biOja æflnlega uno
‘T.L. CIGA R,” þé ertu viss aö
fá ágætan vindil.
T.L.
(UNION WAM)
WeNtern Clgnr IWtwry
Thomas Lee, eitiandi WinnnipeK
******##♦*#**#**#>#♦*#
I t
> MAÐUR er vaikár með að diekka ein-
göngu hreint öl. þér getið jafna reitt yður á.
DREWRY’S REDWOOD LflGER
4'
4’
*
4>
4
X
það er léttur, freyöandi bjór, gerður eingöngu
, úr Malt og Hops. Bifijið ætíð um hann.
E. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG. ]

Sigrún M. Baldwinson w — Það er —♦ að þ«ð borg-
^TEACHER OFPIANO^ alveg víst ♦ ar sig að aug- lýsa í Heim-
727 Sherbrooke St. Phone G. 2414 8kringlu I ♦
140 Sögusafn Heimskringlu
trædd um unga stúlku, sem er að tína blóm úti í
skógi’.
Hún leit framan í hann og augu hennar leiftruðu,
svo ypti hún öxlum og brosti biturt. ‘Hvað gerir
Jiað til, þó höndur þær, sem að eins mála og spila,
fái einu sinni duglega skúr?’ spurði hún lágt.
Hr. Markús beit sig í varirnar og leit út um
gluggann. ‘líg er sömu skoðunar’, mælti hann svo
og sneri sér við ; ‘en ég sé ekki, að þú með réttu
getir sagt svo um sólbrunnu hendurnar þínar’, og
liann henti á hendi hennar, sem enn hélt um hurðar-
lásinn.
‘Já, þær eru ekki fallegar’, sagði hún og virti þá
hægri fvrir, sér. ‘Síðan í dag hefir frændi verið mjög
áíram um, að ég færi ekki hanzkalaus út í blessaðan
*kóginn aftur’. /
‘Ilann leggur vist mikla áherslu á, að nafn sitt
haldi orðstír sínum?’
Hún hló kalt. ‘Hann veit ekki,, hversu því er
farið. Framtíðarvon Franz ættarinnar liggur hér að
engu orðin; og svo kenslukona í ættinni —’.
‘Og eins og ég sé — nijög hefnigjörn’r gr.eip hann
irain ’ gremjulega, og tók liatt sinn, er lá á borðinu
skamt frá.
‘þú ætlar þó ekki út í óveðrið?’ spurði hún hik-
andi.
‘J>ví ekki ? það getur ekki skaðað “rika mann-
inn eins og þann í biblíunni”, þó regn falli á hatt
hans. I.oftið hér mni á illa við mig, og ég vil miklu
heldur stríða við regnið og storminn úti, en þröng-
sýnið og gremjuna hér. Og hefir þú glevmt því, að
ég er að leita að stiilkunni minni. Fvrirgefðu — ég
meinti græðara minn. þessi góða, göfuglynda stúlka
er hér ekki, — stúlkan, semi gat ekki vitað sig hafa
ollað mér sársauka, — stúlkan, sem kom til min,
þótt hún tæki það nærri sér —
Bróðurdóttir amtmannsins 141
‘Hlin gerði að eins skyldu sína’, greip hún fram
í fyrir honum, stutt í spuna, en blóðrauð i framan,
með skjálfandi varir. ‘jþú hefir rétt fyrir þér, — þú
finnur ekki stúlkuna mieð skýluna og i vinnufötunum
hér, hún mun alls ekki finnast. Sagði hún þér ekki,
að við værum sem eitt hjarta og ein sál ? Gat
henni þá ekki gramist eins og mér, fun'dið til þess
líkt og ég, að stúlka, sem metur gott mannorð mest
af öllu, getur ekki heyrt að henni sé brugðið um að
vera á veiðnm eftir hjörtum karlmanna ? Tig vissi
hezt í hverju stríði hún átti við sjálfa sig fyrir neð-
an stigann, er lá upp til þín —’.
‘En samt sem áður kom hún og breytti sem
sannri og óeigingjarni konu sæmdi, sem ekki sagði :
“tönn fyrir tönn”. jþað hefði lika verið syndsam-
°J? ekki vildi ég, gera mig sekan í öðru eins, og
þess vegna segi ég : þú mátt innan þessara fjögra
veffKja neita mér um að finna hana, — en hún mun
koma, því skyldan kallar hana til min einu sinni enn’
— og hann benti á særðu hendina.
‘þú manst aö ég bauð þér hjálp mína’.
‘Og þú veizt að ég neitaöi hcnni. Tg skal bíða
þolinmóður, þangað til h fi n vitjar um sjúkling
sinn, og nú ætla ég út, því verifi getur, að ég hitti
hana einhversstaðar í skóginum’.
‘J>ú getur ekki vfirgefið hús sem stendur —’.
‘Vegna veðursins ? Líttu út, það er engin rign-
ing núna’.
það hafði hætt að rigna f bili, en það var sem
væri það að eins til að geta með því meiri krafti
skollið á siðar, og svo var orðið skuggsýnt sem nótt
væri ; skýin svört og hrikaleg grúffiu yfir bænum
og skóginum, reiðubúin að falla vfir nær sem væri.
Ilr. Markús bevgði höfuðifi ofurlítifi í áttina þar
sem höndurnar héldu um hurðarhúninn, en þær
142 S ö g u s a f n H e i m s k r i n g 1 u
liréyfðust ekki. ‘Farðu ekki’, mælti hún jafn blíð-
lega og daginn áður, ‘gerðu svo vel’.
Augu hans leiftruðu. ‘Tg skal vera kyr, ef þú
biður mig þess, þvi ég sé að þú ert hrædd að vera
hér ein í þessu illviðri’.
‘íg er ekki svo ístöðulítil’, sagði hún gremju-
lega ; ‘alt frá barnæsku hefir mér fremur þótt vænt
um storminn, heldur en ég hafi óttast hann’.
‘þá fæ ég ekki skilið bón þína. Hefði stúlkan
sú i gær beðið mig þessa, þá vissi ég að það hefði
verið gert af umhyggju fyrir mér, alveg eins og í
gær, þegar hún kom mín vegna’. 4
‘þú skilttr þetta ekki rétt, og þó sagði hún þér,
að hún hefði Kert þetta að eins af skyldtirækni’,
mælti hún gremjulega, og rykti höfðinu drembilega
aftur á bak.
‘Segir þú þetta í alvöru ? Og þú hefir hjarta til
að ræna mig glefii minni, — af því ég áfeldi vissa
stöðu og þá, er í henni var ?’ — Hún slepti hurðar-
húninum og leit niður fyrir sig. — Getur þú ekki
sagt eitt einasta vingjarnlegt orð við mig, er gæti
hjálpað mér ? ’
HYin virtist vera á báðum áttum ; en svo gekk
hún föl og alverLeg frá dyrunum, án þess að mæla
eitt einasta orð.
‘Jaeja þá, ég verð þá að sætta mig viö það, —
þau mestti vonhrigði., er 6g hefi enn mætt á æfi
minni. Eg verð að íara’ — og hann gekk fram í for-
stofuna.
Iiiann hafði alveg gleymt sjúklingnum og fór eigi
■ins hægt og skyldi.
Fótatakið og hurfiarbrakið vakti veika manninn.
‘Agnes’, kallaði veik og skjálfandi rödd utan úr
horninu.
Hr. Markús sá ungu stiilkuna flýta sér inn i
næsta herbergi; hann sá einnig, hvernig hún færði
Bróðurdóttir amtmannsinsi 143
s:g til og gaf honum auga þangað til hann hafði lok-
að útihurðrnni og gengið út í ilTveðrið.
18. KAFLI.
Hann varð að taka á öllu afli sínu til þess að
standast storminn, þegar út kom. það voru bæði
þrumur og haglhríö og vindur svo mikill, að búast
mátti við, að hann rifi upp með rótum stóru furu-
trén í skóginum og fieygði þeim á hvern þann, er
gekk í námunda vifi þau.
Vissulega hefði verið betra, að vera inni, og
flestir myndu hafa suúið við og getigfð inn aftur ;
en það gat hann með engu móti fengið sig til að
gera. Hann hafði nú sverðið í hendi sér, og hann
ga,t ekki kosið sér betri fylgdarmann en storminn
mikla. Bros lék um varir hans, ofurlítið glettnis-
bros, er kom sem ósjálfrátt.
Hann reyndi að komast á veginn, en þá kom eld-
’ng .og voðaleg þruma á eftir, sem bergmálaði um
allan skóginn. Nokkra stund stóð hr. Markús graf-
kvr, eins og eldingunni hefði slegið niður við fætur
hans. Storminn hægfii, en eldingarnar héldu áfram,
og hægt regn féll enn ákafar en áður.
Ilr. Markús gekk yfir akurinn og að brekkunni ;
þar vissi hann af skýli, er skóghöggvarar áttu sér,
undir nokkrum beykitrjám og hálf hulifi af skógar-
kjarri. Eftir stundarkorn var hann kominn þangað ;
kofinn var úr steini á þrjá vegu, en þakið úr þunn-
nm greniborðum. J>ar var því gott skjól, bæði fyrir
stormi og regni ; ef að eins mosinn, er fvlti rifurnar
á þakfnn, léti eigi undan síga fyrír rigningunni.