Heimskringla - 21.11.1912, Blaðsíða 5

e BI M 8 K ■ IV O Ð X
WINNIPEG, 21. NÓV. 1912.
5. ÐL%
Orð í belg.
(Framh.)
VIII.
Uppi í sjöunda himni ánægjunn-
ar voru menn alment hér í bygð,
— og líklega víðar —, þegar það
iréttist, að verið væri að koma á
iót líknarhæb handa örvasa gam-
almennum meðal íslendinga vest-
anhafs, og að stofnunin ætti að
verða sett á fót í fullkominni sam-
v innu allra kirkjufélaganna, án til-
lits til nokkurs ágreinings. það
var víst álit flestra, að þetta væri
eitthvert þarfasta og bezta fyrir-
tæki, sem hreyft hefði verið meðal
vori °g ég er þess viss, að hvert
einasta mannsb'arn af íslenzku
bergi brotið hér vestra hefði lagt
sinn skerf til þess, ef það hefði
haldið áfram á sama jafnaðar-
grundvelli og bvrjað var.
Eins og ílestum er þegar ljóst,
' ar kosin nefnd af kirkjufélagi lút-
erskra manna, kirkjufélaga Úní-
tara og kirkjuflokki Nýju guðfræð-
inganna. þessar nefndir mættu svo
sllar sem sameiginleg nefnd frá öll-
um deildum og tók að ræða mál-
ið. Öllum kom þeim saman um
það, að brýn þörf væri á þessari
stofnun. Öllum kom þeim saman
um það, að kirkjudeildirnar allar
skýldu safna fé til þess í einingu.
Ollum kom þeim saman um það,
að allar skvldti þær sjá um, að
"hvgcringin kæmist upp og gera það
í e'iningu. Öllum kom þeim saman
.um það, að •guðsorð skyldi flutt í
stofnuninni. öllum kom þeim sam-
an um, að prédika skyldi þar end-
urgjaldslaust. — En svo kemur
spurningin : “Hverjir eiga að pré-
dika þar?’’ þetta mun nú flestum
óvilhöllum mönnttm hafa þótt ó-
þörf spurning og óviðurkvæmileg,
bar sem stofnunin átti að komast
á fót með fvrirhugaðri samvinnu
-allra félaganna og vera jafnt Eyrir
alla Islendinga, hvort sem þeir
trvði þessu eða hinu eða ekki
íteinu, — þá virtist það sjálfsagt,
að allar deildirnar sæju þar um
gtiðsþjónustu með jöfnum rétti og
að jöfnum hlutföl’lum. Únítarar
og nýi flokkurinn béldtt því einnig
lram, að svo skyldi vera ; en þá
kemur það eins og'þruma úr heið-
skíru lofti, eftir öll hin fögru ttm-
tnæli um satnvinnu og jöfnttð, að
einn partur nefndarinnar kveður
bað vera ófrávíkjanleg samvinnti-
skilyrði af hálfu lúterska kirkjufé-
lagsins, að það EITT hafi rétt
til að kenna og flytja guðsorð á
stofnuninni.
Að því gátu hin íélögin auðvit-
að ekki gengið, og var því allri
samvinnu lokið í þessu mesta vel-
ferðarmáli þjóðar vorrar hér meg-
in hafsins.
bað er illa farið, hvernig það
var látið S'tranda á sundrungar-
skeri algerlega óþörfu. Að þesstt
máli mátti fá alla íslendinga hér
til að vinna, og vinna vel. þessi
fyrirhugaða stofnun hefði getað
orðið til þess að létta síðustu
spor líðandi gamalmenna. En
fvfst svona fór, verður víst að
senda þau til Portage la Prairie,
til'að deyja íjarri öllum kunningj-
ttm, eins og nýlega átti sér stað
tneð tslenzka konu frá Winnipeg,
þegar enginn þedrra iimm þúsund
manna íslenzku, sem þar edga
hesmili, var svo á vegi staddur að
geta skotdð vfir hana skjólshúsi,
eftir að J ón ölafsson flutti til Iass-
lie.
Okkur þykir það ófrelsi, og það
er í fylsta máta ramm-rússneskt,
að einokun í hveitiverzlun skuli
eiga sér stað hér í þessu landi, en
einokun með guðsorð er þó ennþá
verri. Hvort maður fvlgir nokkr-
um flokki hér eða ekkii þá hlýtuM
þetta að vekja gremju í htiga
manns. Hvenær skyldum vér
verða svo mannaðir, Vestur-Is-
lendingar, að geta tekið saman
höndum í sameiginlegum liknar-
kröfutn, án þess að láta trúar-
bragða ofstækið verða þar þránd
í götu ? Hvenær ætli vér látum
oss skiljast það, að siðferðislög-
mál þessara tíma krefst þess, að
allur ágreiningur sé til hliðar lagð
•ur, þegar um almenna mannhjálp
er að ræða ? Hvað mtindi Kristur
hafa sagt ttm þetta, eða þesSu
líkt ?
lýg sé ekki betur, en að þetta sé
eitt það allra leiðinlegasta, sem
fyrir ltefir komið í íslenzkum fé-
lagsmálum vestan hafs. Eg þekki
persónuléga margt gott fólk í
kirkjttfélap-s söfnuðinum hér i Wyn-
yard, siem er betur innrætt en
svo, að því detti i hug að mæla
þessu bót ; sem á göfugra hjarta
og guðlegri sál en svo,, að það
gæti ekki unitið líknarverk í félagi
með náunga sínum með algerðum
jöfnuði, þótt skoðanamunur eigi
sér stað. það hefði verið auðvelt,
að fá tillag í gamalmennahælis-
sjóðinn í þessari bvgð, frá hv.erjum
einasta mánni, ef upphaflega httg-
mvndin hefði fengið að haldast ;
nú er alt öðru máli að gegna, nn
munu beir vera sárafáir, sem vilja
leggja því lið eins og því horfir
við.
Eg endurtek það, að ]>etta er
illa farið.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Fréttabréf.
NOME, ALASKA.
21. okt. 1912.
Herra ritstj. Hkr.
Ef þú vilt veita mér rúm í
blaði þínu, skal ég segja þér og
lesendttm þínum, livernig ástandið
er hér á þessum. tanga veraldar.
Nome, eins og öll önnur gull-
útþvottar héruð, er nú, eftir 14
ára tíma, orðið hér um bil útunn-
ið fyrir verkamenn. K.kkert nema
útþvottavélar, sem gatiga fyrir
gufuafli, borga sig, svo heita megi
og sumar þeirra lélega.
En þrátt fyrir þetta ertt þó all-
margir menn, tim heiðar, dali og
hálsa, se.ni leita aö nýjum guUber-
andi lækjum. þeir, sem vit hafa á,
segja að sú eina von ttm, að Nome
verði aftur það sama auðuga
Nome, sem hún áður var, sé að
gull-grjót finnist hér, og sem ntt
er allgott útlit fyrir að verði. Hér
eru nú hlutafiélög að vinna gttll tir
grjóti með 4 “stamp’’-mylnum, og
hefir góðan arð af þvi.
það má og geta þess, að eintt
íslendingur hér á gullgrjóts nárnu,
sem talin er sú bezta hér um slóð-
ir, og talsvert betri en náma hins
umgetna hlutafélags. Ilantt leigði
mvlnu þess ttm 10 daga tima til
að revna sína námu, og fékk 12
doll. 97 cents virði aí gulli úr
hverjtt tonni af 97 tonnurn grjóts,
sem hann vann úr námunni, og að
auki fékk hann ton af “eenti-
grade”, sem fól i sér gull, silfttr,
kooar og antimoni, svo að hann
fékk að jafnaði $22.50 úr tonni. —
Hann er mi kominn 120 fet inn í
fjallið, og hefir 14 feta bmða
málmæð. þetta umtalaða hlutafé-
lag, sem nefnt er “New Era Min-
ing Companv, langar mjög til að
fá eignarhald á námti Iskndings-
ins, einkanlega þar sem hann á
sex námalóðir saman, og hefir það
boðið honum allstóra hlutaupp-
hæð í félaginu. En hann svarar
því einu, að hann selji eingöngu
fvrir peninga, og þykir það skyn-
samkg ákvörðttn af honum. Landi
þessi heitir Kristján Guðmunds-
son og er frá Dýrafirði á Islandi ;
fór að heiman ungur og var í_sigl-
ingttm um suðurhöf um nokkur ár,
þar til árið 1902, að hann kom til
Nome og hefir verið í Alaska síð-
an. Hann hefir stundað náma-
fræði og prófar lóðir sínar sjálfur.
Einnig prófar hann málmgrjót fyr-
ir aðra, sem til hans leita. Ilann
er vtel gefmn, sjálfmentaður mað-
ur, setn ég hafði ánægju af að
kvnnast, einkanlega þar sem hann
var fvrsti íslendingurinn, sem ég
þá hafði talað við í 5 ðr, og svo
af því, að við vorttm báðir sjó-
menn, og höfðum komið í sömu
borgirnar. Hann er nú 30 ára
gamall, 5 fet 11 þuml. á hæð,
þrekvaxinn og vigtar 185 pd.;
ennið hátt og hvelft, augun blá og
fjörleg, sem vottar gÖfugt lttnd-
■ crni og góðar hugsanir ; svipur
hans er djarfmannkgur. Ilann hef-
ir og hér haldið uppi nafni gamla
Fróns með þátttöku sinni í ýms-
um íþróttum. Hann y.ar um fjögva
ára tíma í “Fraternal Order of
Eagles (F.O.E.) dragstríðs hópn-
um, og vattn sér þar gullmiedalíu
árið 1908. Einnig hefir hann tekið
þátt í grísk-rómverskri glímu og
unnið sér í því töluverðan heiður.
Hann tók mig inn í lestrarsal F.
O.E., sem hann tilhevrir. Hann er
eini ískndingurinn, sem tilheyrir
því félagi hér. í félaginu eru 648
tnenn. Á veggjunum eru myndir af
öllum íbróttamönnum ; þar á
meðal er tnynd haits, sem drag-
stríðs-kappa, og einnig hékk mynd
hans vfir klukku og loftþvngdar-
mæli, sem* hann liafði unnið fyrir
hönd F.O.E. í grísk-rómverskri
glímu, frá hermanni Bandaríkj-
anna árið 1909. Penni minn er oí
stirður til þess að lýsa tilfinning-
um mínum, þegar hann sýndi mér
þetta. Pin það get ég sagt, að
hann er heiður og sómi fyrir Is-
land og alt sem ísknzkt er, og þó
ég rnáske sjái hann aldrei aftur,
bá ertt endurminningarnar um
hann mér kærar. Bara að Island
ætti martra slíka svni. En laið
okkar skiftir ; Nome er of köld
fvrir mig og námavinna fellur mér
rkki. Hún er bara stór spila-
meuska. í dag ert þú ríkur, á
tnorgitn snauður, og auðvitað
satna á hiun veginn.
Virðingarfvlst,
/
Ágúst Jónsson,
frá Breiðafirði.
NYTSÖM BÓK.
“Better Roads” heitir bu'klingur
all-stór og ítarlegur, sem opin-
berra verka deild Manitobti stjórn-
arinnar hefir nýgefið út, til leið-
beiningar þeim, sem þurfa að ann-
ast um vegagerð í sveitum fj’lkis-
ins. 1 bæklingtiutn eru myndir og.
útreikningar, sem sýna, hvernig
vegir eigi að gerast og brýr, og
um viðhald þeirra. Bæklingurinn
er hverju sveitaríélagi ómissandi,
og hann fæst ókeypis með þyí að
skrifa eftir honum til A. McGilli-
vrav, Highway Comtmissioner,
Winnipeg, Manitoba. ■ t
Notice.
The Canadian Pacific Railway
Company will apply to the Parlia-
ment of Canada at its nesxt Ses-
sion íor an Act authorizing it to
lay out, construct and operate a
railway from tbe present terminus
of the Gimli Branch, at or near
Gimli, in a Northerly direction for
about 60 miles through Range 3
or 4 to some point on or near the
West shore of Lake Winnipeg,
thenoe in a North-westerly direc-
tion to a point on the Dauphin
River, all in the Provinoe of Mani-
toba.
DATED at Montreal this First
day of November 1912.
W. R. Baker,
Secnetary.
Pringle, Thompson & Burgess,
Ottawa Agents.
* * *
AVIS
La Compasnie du Chentin de fcr
“Canadian Pacific” fera dpmande au
Parlenient du Canada, durant sa pro-
chaine session. pour un aete l’autori-
-ant á arpenter, á construb et
á mettre en opérntion un chemin de
fer du terminus actuel de l’atnb-anche-
nent Gimli, ou prés de Gimli. 0: ns
une direction nor l á peu prés G0 mil-
les. en passant par les Rangs 3 ou 4,
á un point sur ou prés du rivage ouest
du lsc Winnipeg, de lá dans une di-
rection nord oue,st á un point su” la
riviére Dauphin, le tout dans la Pro-
vince de Manitoba.
W. R. Baker,
Secrétaire.
Pringle. THOMPSON et P.URGKSS,
Agents á Ottawa.
* * *
Tilkynning.
Canada Kyrrahafs járnbrautar-
félagið (C.P.R.) ætlar að biðja
Canada þingiö, þegar það kemur
saman næst, um leyfi til þess að
mæla út, kggja og starfrækja járn-
brant frá núverandi endastöð
Gimli brautargreinarinnar, eða ná-
lægt Gimli, í norðurátt hór um bil
60 mílur gégnum Range 3 eða 4,
að einhverjum stað við eða ná-
lægt vesturströnd Winnipeg vatns,
og þaðan í norðvestur átt að
Dauphin ánni, alt í Manitoba
fylki.
Dags. í Montreal, 1. nóv. 1912.
W. R. Baker,
skrifari.
Pringle, Thompson •& Burgess,
Ottawa Agehts.
SKYLDI ÞAÐ VERA SÁTT?
Próf. Edwin B. Smith, sem
starfar við akuryrkjudeildina í
Washington, heíir nýlega gefið út
bækling, ásamt með tveimur kon-
um„ sem aðstoða hann þar við
deildina. 1 bæklingi þessnm segist
Prof. Sniith hafa uppgötvað og
algerlega sannað með ítarlegiim
tilrauuum, að krabbameinsemdir
orsakist af gerlttm.
Prófessor þessi og hjálparkonur
hans hafa um langan undanfarinn
tíma verið aö gcra rannsóknir með
plöntu þá, er neínist ‘Paris Daisy’
og sem vex hér um bil 12 þml. á
hæð. Fyrstu tilratinir voru gerðar
á einni af plöntum þessum, settt
sýkt var af því, scm nefnt cr
“crown gall’ ’. þegar leggur og
lauf plöntu þessarar var nákvaem-
lega skoðaö, þá sannfærðist Prof.
Smith um, að sjúkdómurinn væri
jafngildi þoss, sem nefndur er
krabbi í fólki, og sem hann segir,
að ekki eingöngtt mvndist af gerl-
um,, heldur sé sjúkdómurinn færan-
legur frá plöntunni yfir í menskar
verttr.
Takist prófessornum að sanna
þessa sögu sina, að sýkin berist
úr jurtaríkinu yfir í dýraríkið, og
að krabbinn hafi upptök sín í
jurtaríkinu, — þá er ekki óhugs-
andi og enda mjög sennilegt, að
ekki verði þess íangt að bíða, að
áneiðankg lækning fáist við þess-
ari voða-meinsemd, sem allur heim
ur óttast og hefir um langan ald-
ur verið að neyna að finna lækn-c
ingu við.
Enn heíir engin lækning fundiat
við henni önnur en skurður, þegar
hún hefir verið útvortis. En sé
upngötvun Prof. Smiths ábyggileg-
— bá má vera, að ekki þurfi kníf-
inn og að önnur áreiðankg lækn-
ing finnist við krabbameinum,
jafnvel þegar þau eru innvortis.
INDIAN CURIO CO.
549 iVlain St. - Winnipeg, Canada.
SÉRFRÆÐINAR í HAMÞENSLU [Taxedermyj og
GRÁVÖRU KAUPMENN.
VFIIYÍMFNN t I’aS er vöur peningar, að senda
V L.ll/lHlLPin . cftir Grávöru verðlista vorum. —
Vér höfum kevpt grávöru í meira en fjórðung aldar. Vér
vitum, hvernig á að fá hæsta verð fvrir hana, og getum
borgað yður hærra verð íyrir grávöru yðar, en þér
getið nokkurstaðar annarstaðar fengið. Veiðimönnum, er
senda oss tíu dollars virði eða maira af grávörn, gefurn
vér ókej-pis eina beztu veiði-kienslubók, sem út er gefin í
Ameríku. — Vér getum garfað sauða- éða nauta-húðir
yðar í fegurstu gólfteppi, eða þanið höfuð-hami fugla eða
dýra, er þér skjótið. — Vér erum aðalverzlarar með
gátu- og kænsku-kikföng frá París, London, Berl n og
New Y ork,
Skrifið eftir verðlista. Allir fá hann ókeypis.
INDIAN GURIO CO.
549 MAIN ST. WINNIPEC CANADA.
The Village of Gimli
ABSTRACT STATEMENT OF RECEIPT3 AND EXPENEITURES
FOR THE 10 MONAPS ENDÍNG OCT. 31st, 1912
RECEIPTS EXPENDITURES
('ash on hand Jan. lst Overdraft at Bank, Jan
1912 $ 215.10 Jst, 1912 $ 468.09
Bills yayable 3,500. Gindi School 1,426.
Pounds 33,45 Pounds 27.75
Fines 4. Charity and Grants. .. 236.80
Tax Sale 96.99 Mun. Commissioner.. . 22.48
Redemptions 192.15 Interest and discount . 84 25
Real Estate 2.830.55 Fines refunded 20.00
Taxes 796.03 Vital Statistics 5.25
Licenses 298.50 Redemption 159.65
Rents 125. Dominion Bank (bills
payable) 1,POO.
Public Works 3,J7f>,07
Salaries 668.
Expense 454.73
Printing, Postage and
Stationery 140.37
Cash on hand Oet, 21st 143.28
Bash in Bank Oct. 31st 60.05
$8,091 77 $8, 'i91 77
FINANCIAL STATEMENT, OCT. 31st. 1912
DR.
CR.
Cash on hand, Oct. 31st $
CaBh in Bank “
Unpaid Taxes..........
Jail.... .............
Bath houses...........
Pavillion.............
Fire Hall.............
Fire Engine...........
Office Furniture, etc..
Real Estati...........
143.28
«0.05
5,586 74
150.
400.
1,800.
100.
400.
125.
6,000.
Bills payable.........$
Gimli School District..
Redemptions............
Mun. Comniissioner. ..
Public Works..........
Salaries..............
Surplus, Assets over
Liabilities............
3,500.
2,635.00"
53.65
60.10
500.
50.
7,966.32
$14,765.07
$14,765.01
Certified Correct, E. S, Jonasson, Sec.-Treas-
Gintli, Man. Nov. 9th, 1912
r
160 Sögusafn Heimskringlu
Fíðar meir gengu þau eftir garðinum og leidd-
ust. þau gengu fram hjá kartöílugarðinum, þar sem
unga stúlkan hræðslukga huldi handkggi sína, þegar
hr. Markús í fyrsta sinni kom að hjákigunni.
‘Var það nú ekki aí Fratíz drajmbinu gamla, að
þú vildir ekki, að ókunnugir sæu þig í vinnufötunum
þínum, óg þú lézt þess vegna sem værir þú vinnu-
konan?’ spurði hann.
‘Nei, vissulega ekki. í fyrstu hafði ég gaman af
misskilningnum, og gerði því ekkert til að bæta úr
honum ; síðar meir hélt ég því leyndu aí særöri rétt-
lætistilfinningu og gremju. þú áttir aldrea að fá að
þekkja hina fyrirlitnu kenslukonu. Svo hafði mér
lika verið sagt að gæta að mér ; frændi minn var
óður og uppvægur vdð þá tilhugsun, ef herragarðs-
eigandinn kæmist að því, að frænka hans væri hin
sama og sú, er vann á engjunum. Hann lét mig
lofa sér„ að draga dulur á, hver ég væri, þangað til
þú værir farinn. 1 þeim efnum er gamli maðurinn
vtðkvæmur’.
‘Skammarlega vanþakklátur’, áttir þú að segja,
greip hann fram í gremjulega, ‘og þess vegna get ég
eigi losað hann undan áminningu’, bætti hann við
lægra. Svo gekk hann að húsinu, en Agnes flýtti
sér upp á loftið, þar sem hún ætlaði að hafa fata-
skifti.
Amtmaðurinn stoð í stofunni og lauk í þessum
s' 'innum upp gluggauum, til að henda út öskttnni úr
pípu sinni. Hann tók ekkert eftir stúlkunni, en sá
strax herragarðseigandann. ‘Já, þarna kemur þú
pá heill á húfi’, kallaði hann út. ‘En komdu fljótt
inn, konan mín var svo hrædd ttm þig. Sannchen,
ertu nú ánægð ? Hér getur þú séð nágranna okkar
heilan og glaðan, og eins nettan og hann hefði komið
ttpp úr kassa’, hló hann, er hr. Markús kom inn.
‘Fg hugsaði, að þú myndir komast í skjól, — þú
Bróðurdóttir amtmannsins 161
mátt þakka hamingjunni fyrir þaö. Drottinn minn,
hvilíkt veður, og stúlkan okkar var ekki komin
heim. Hv.ernig áttum við að vita, að hún var allan
tímann hjá skógverði. Svo kom hún heitn hattlaus
og rennandi vot og skjálfandi. það er þó ékki vani
hennar, skaltu vita. H»in hefir tekið hrevsti að erfð-
um £rá föður sínum, og ekki vantar hana hugrekki.
En sleppum öllu gamni, annað eins óveður úti á
víðavangi er ekki til að spauga með —’
,rÉg veit það af eigin reynslu, því ég var líka úti
i skógi’, mælti hr. Markús, sem hafði gengið að rúm-
intt til að heilsa gömlu frúnni. ,
‘Hver skrattinn! Er það satt? Hvernig stóð
á því, að þú fórst rakleitt út í storminn?’
‘þegar ég kom hér síðast, sagði ég þér að ég
hefði erindi að reka’, svaraði ' hr. Markús stiUilega,
‘og það mátti eigi leggja það undir höfuð sér, þang-
að til regnið hefði þvegið burtu Jivert spor. þú viss-
ir, að ég var að leita eftir vinnukonunni þinni, sem
farin var í burtu’.
llönd gömlu konunnar, er hann hélt í lófa scr,
skalf. ‘Yertu róleg’, mælti hann og le.it bliðlega til
hennar, — þú þarft ekkert að óttast. Að vísu gekk
mér örðugt og ég varð að berjast við mikla erfið-
leika, — en ég fann hana! ’
‘Fanstu hana?’ endurtók amtmaðurinn stamandi
og hægri hendin féll sem máttlaus niður með hlið
hans. ‘Ertu að hæðast að okkur, herra?’
‘Góði, — hvers konar orð! ’ stamaði sjúklingur-
inn skjálfandi.
‘Gerir ekkert til’, mælti hr. Markús og brosti al-
varlega. ‘Leikurinn, þar sem ég var höfuðpersónan,
er nú á ettda, og mun ég vera hinn síðasti til að
byrja hann aftur. Eins og ég sagði, þá fann ég
stúlkuna. þú þekkir hana og elskar, en veizt þó að
líkindum ekki, hve óvenjttlega fögur hún er, eða þú
162 Sögusafn Heimskringlu
myudir ekki ltafa ímyndað þér., að stúlkan f verka-
fötunum kæmist hjá að vekja eftirtekt. Hugur
minn dróst til hennar, og af því ég kýs, að kvenfólk-
ið hafi kjark og stefnufestu, þá gat ég ekki við það
ráðið, að ég- varð ástfanginn í henni’.
Ilann sneri frá rúminu og að amtmanni, er hafði
gengið að glugganum og horfði út um hann. — ‘fig
hafði fyrir löngu síðan ætlað mér að kvongast vinnu-
konu þinni, herra minn ; svo var mér sagt, að hún
væri farin, og þú sjálfur staðfestir þá sögusögn. þig
mun því eigi lengur undra, þó ég færi lit í óveðrið,
því gæfa min var í veði, og eins og ég hefi áður
sagt, ég fann hana að visu ekki eins og ég haföi í-
myndað mér, heldur líktist það æfintýri, þar sem
höfiiðpersónan breytist á síðustu stund ; það snerist
svo, að hér í hjáleigunni varð það aö enda, og þess
vegna bið ég þig nú um hönd Agnesar minnar".
‘Litía óradísin, hún hefir farið á bak við gamla
frættda og frænku sina', kallaði amtmaður, og gat
varla dulið, hve flatt þetta kom upp á hann. ‘En
þú skalt fá hana, hr. Markús, — þú skalt fá hana.
þú samþj-kkir það víst líka, Sannchen?’
‘Samþykki — og af öllu hjarta’, stamaði gamla
konan hrærð. ‘A hnjánum vil ég þakka guði fyrir
hina miklu hamingjtt, er hann sendir góða barninu
okkar’.
Amtmaður ræksti sig, opnaði dyrnar og kallaði
á frænku sína, er strax kom ofan stigann í hvítum
sumarkjól. Við rúmið kraup hún á hné, og gamla
konan lagði höndurnar skjálfandi á höfuð henni. —
‘Hvilík breyting, barnið mitt’, hvíslaði hún, og gleði-
tár runnu niður kinnar henni. ‘Er það ekki likt og
sagan af Bóasi og Rut ?’
‘Hvaða heimsku ertu að fara með! ’ kallaði
bóndi hcnnar gremjulega. ‘Án þess að særa þig, þá
vil ég segja, að það er ólíku saman að jafna — trú-
Bróðurdóttir amtmannsins 1691'
Iofuðu stúlkunni þarna og fátæku konunni í bibtí-
unni. Kærðu þig ekkert um þetta, hr. Markús^
Bíddu bara þangað til sonur minn frá Californiu
kemur’.
Agnes leit kvíðandi til herragarðsieigandans, sem.
vonaðist hún eftir hjálp frá honivm. Gamla konan
hné aftur á bak, en amtmaðurinn gekk út, því hann
kvaðst ætla að sækja vínfiösku, í virðingarskyni við—
jafn góða viðburði.
‘Æ, hvað það særir”, mælti gamla konan. ‘Ves-
alings drengurintt minn j’rði að koma heim hlaðinn
af gulli, ef faðir hans ætti að óska hann velkomiinn {
cn ég vildi gefa það, sem eítir er af mínu vesæla lifi,
ef ég að eins fengi að sjá hann aftur, hvernig svo
sem ástæður hans væru, en hann er víst dáinn —’.
‘Hann er lifandi, og þú munt sjá hann, ef til vill
eftir stuttan t'ma, því lofa ég þér’, mælti hr. Mark-
ús, og beygði sig blíðlega yfir gömlu konuna. ‘það
fer alt vel. Láttu mig sjá fyrir því öllu saman'.
‘Guð blessi þig, — guð blessi þig þúsund sinn-
um’, stamaði hún undrandi og rétti hendur sínar til
himins’. .
20. KAFLI.
‘þegar endirinn er góður, þá er alt gott’, myndí
frú Griebel hafa sagt, ef hún hefði verið þar ; en —
skyhli henni hafa fallið vel, að sagan hefði endað með
blessun gömlu amtmannsfrúarinnar ? Tæplega ; því
í fyrstu hafði hún viljað, að Lovisa hennar kæml
eitthvað meira við sögu þessa, og svo hefði henni
fundist alveg sámvizkulaust, að láta ekki lesarann
iheyra, hvað varð um pening dóttur hennar ; og í