Heimskringla - 03.07.1913, Blaðsíða 2

Heimskringla - 03.07.1913, Blaðsíða 2
2. BLS WINNIPEG, 3. JÚLÍ 1913. HEIMSIRINGIiA Sigrún M. Baldwinson ^TEÁCHEROFPÍANÓð --------------5) 727 Sherbrooke St. Phone G. 2414 A. S. BARDAL selur líkkistur og annast nffl út- íarir. Allur útbúnaSur sá besti. Enniremur selur hann allskonar tninnisvarða og legsteina. 843 8herb/-ooke 8treet Pbone Oarry 2182 ^ Graham, Hannesson & McTavish LÖGFRÆÐING AR 807-908 CONFEDERATION LIFE BLDG. WINNIPEG. Phone Maln 3142 GARLAND & ANDERSON Arni ÁDderson E. P Garland LÖGFRÆÐINGAR 801 Electric Railway Chambers phone: main 15£L. Bonnar & Trueman LÖGFRÆÐINGAR. Snlte 5-7 Nanton Block Phone Maln 766 P* O. Boi 234 WINNIPEG. : : MANITOBA JT. vT- BILDFELL PASTEIONASALI. OnionlBank SthlFloor No. »ío Belnr hús og 16*ir, og annah þar a* lfit- andi. Dtregar ipeningalfin o. n. Phone Maln 2688 S. A.SIOURDSON & CO. Húsnm skift fyrir 16nd og lðnd fyrir hfis. Lfin og eldsfibyrgB. Room : 208 Carleton Bldg Slmi Maiie 4463 A. H. NOYES KJÖTSALI Cor, Sargent & Beverley Nýjar og tilreiddar kjöt tegnndir fisknr, fuglar og pylsor o.fl. SIMI.SHERB. 2272 R. TH. NEWLAND Vertiar meC fasteingir. fjfirlfip ng fihyrgeir Skrifstofa: 310Mclntvre Block Talsiml Maln 4700 867 Winnipeg Ave. SEVERN TH0RNE Selur og gerir við reiðhjðl, mótorhjól og mótorvagna. EEIÐHJÓL HRI IN DÐ FV RIR $1.80 651 Sargent Ave. Phone G. 5155 Gísli Goodman TINSMIÐUR. VERK8TŒÐI; Cor. Toronto & Notre Dame. Phone Qarry 2088 Hrlmllls Garry 899 CANADIAN REN0VAT1NG G0. Litar ogþnrr-hreinsar og pressar. Aðgerð *á loðskinnafatnaði veitt sérstakt athygli. 599 Ellice Ave. Talsími Sherbrooke 1990 TH. J0HNS0N JEWELER SELDR GIFTINGALEYFISBRÉF 248 Maln St.. (- - Síml M. 6606 Paiil Biamason FASTEIGNASALI SELUR ELDS- LÍFS- OG SLYSA- ABYRGÐIR OG ÚTVEGAR PEJíINGALXN WYNYARD SASK. SHAW’S Stsersta og elzta brúkaðra fatasölubúðin í Vestur Canada. 479 Notre^Dmae. Afneitun séra Kristins. Grein eftir séra Kristin K. ólafs- son með íyrirsögninui : “Sannleik- urirrn dylst ekki’’ birtist í Lög- bergi fyrir 19. júní, og á að heita svar til séra Friðriks J. Rerg- manns. En fyrirsögmn er villandi, bví greinin hefir alls engan sann- leika að geyma. Hún er að mestu leyti ónot og dylgjur til séra Frið- riks, en hrekur ekkert ai því, sem séra Friðrik hafði. sagt. Séra Krist- | inn passaði sig að bdrta þetta svar sitt ekki fyrr en í seinasta “Lög- jbergf”,, sem út kom fyrir kirkju- j bine, í þeútri von> að hann gæti dulið sannleikann fram yfir kirkju- þing. Hann getur naumast hafa átt von á, að sér tækist það til lengdar. Séira Friðrik er búinn að skýraí ereinilega frá, hvernig á hinni prentuðu réttarskýrslu stendur og er óþarfi, að endurtaka það hér. Brevtdngin frá hinni vélrituðu nétt- arskýrslu, sem séra Kristinn vildi láta halda að væri svo stórvægi- le<r. er í raun og veru alls engin. I staðinn fyrir að prenta fram- burð vitnanna sem spurningar og svör, er frarhburðurinn settur í beina frásögn (narrative form). Til“ dæmis, ef vitnið var spurt, “trúið þér”, o.s.frv., og svaraði “já”, er þessu að eins vikið við svo, að vitnið er látið segja, “ég trúi”, o.s.frv. Dæmin í Heims- kringlu gredn séra Friðriks frá 29. mai, ættu að sýna hverjum meðal- greindum manni, að engin veruleg breyting er gerð. J>aó> aö lögmenn kirkjufélagsins hafa yfirfarið þetta alt og bera jafn-mikla ábyrgð á þvi, að það sé rétt, eáns og lög- menn medrihluta þingvalla-safnaö- ar, ætti að vera nægileg trvgging fvrir því, að ekki hefir verið hall- að réttu máli, hvað vitnisburð séra Kristins ig hinna vitna kirkju félarsins viðvíkur. Séra Kristinn er ekki enn farinn að benda á eitt einasta atriði, þar sem sér sé gert j rangt til með þessari prentuðu | réttarskýrslu. Almenningur hefir | því fullkominn rétt til þess, að á- líta hina prentuðu réttarskýrslu áreiðanlega, þangað til bent hefir verið á einhverjar villur^ og þá að eins skakka að svo miklu leyti sem slíkar villur verða sýndar. þangað til ætti hann ekki að vera sú mannleysa, að vera að dylgja um, að þetta sé samsuða eítir öðr- um og ekki sín orð, því hann veit í hjarta sínu, að honum eru ekki ]ögð nein orð í munn, sem hann ekki talaði, og að hver staðhæfing í hinum prentaða vitnisburði hans er eáðfest. það, að séra Friðrik hafi ekki í apríl-blaði Breiðahlika tekið það fram, að hinn tilfærði vitnisburð- ur séra Kristins “væri umsam.nn af öðrum”, er líka hreinasta bull. í Breiðablika-greininni stendur þetta : “Hin prentaða réttar- skvrsla er stytt og samandregm”; og það er greinilega tekið fram, að framburður séra Kristins sé tekinn eítir prentuðu skýrslunni. Séra Kristinn er ekki sá bjáni iað hann hafi misskilið þetta. Hann liefir fundið til þess, að hann gat ekki svarað grein séra Friðriks og hefir því þurit að þyria upp dá- litlu moídviðri til þess að vand- ræðin væru ekki eins áberandi. Séra Kristinn vill gefa í skyn, að skýrsla réttarskriiarans sé ekki heldur ábyggileg, því afskrift af nokkrum hluta af vitnisburðinum í Pembina, sem sækjendur keyptu, hafi ékki horið nákvæmlega sam- an við afskrnft þá, sem verjendur seinna keyptu. IVIaður skyldihalda, að þessi mismunur væ'ri í vitnis- burði séra Kristins, en nú var það alls ekki. Mismunurinn var að eins í einu svari Kristjáns Kristjáns- sonar og snerti séra Kristinn eða framburð hans ekki neátt. En því, að skýra þetta neitt frekar, og er helzt að sjá, að hann vilji koma því ,inn hjá fólki, að vitnun- um sé gert rangt til. En hvernig sem séra Kristinn vill láta skilja þetta, þá er staðhæfingin alger- lega gripin úr lausu lofti. þetta laga-ákvæði er í reglum þeim, sem hæstiréttur ríkisins hefir sjálf- ur fyrirskipað (rules of the Supreme Court), og er samið og samþykt af dómurunum sjálfum. þessi fyrirskipun hefir verið í gildi óbreytt að minsta kosti síðan ár- iö 1901, eða í tólf ár. (Ég hefi ekki grenslast eítir, hvort það v^r í gildi fyrir þann tmia). ’Ef það væri satt, sem séra Kristinn seg- ir, er ótrúlegt, að dómararnir sjálfir, sem íjalla um öll þessi mál, væru ekki , búnir að átta sig á U„A fckkert tftir ]>essu beldur. Þeir gollunum og breyta þessu, og o- höfgu ag minsta kosti fckfci orS 4 vandræðum grípur maður til alls, og þvi er séra Kristinn með þess- ar dylgjur. það verður fróðlegt að vita, hverju hann neitar næst. það lítur helzt út fvrir, að bókstafs- dvrkun hans hafi komið því inn hjá honum, að hann fullnægi kenn- ingu kirkjunnar um að afneita sjálfum sér með því að afneita eið- festum staðhæfingum sjálfs sín. það getur vel farið svo, að hæstiréttur kveði ekki udt> fullnað- ar-dóm í þessu máli, heldur skipi svo fvrir, að málið verði tekið fvrir að nvju (new trial). Ef til less kemur, mætti þá tneð leyfi dómarans, hafa “phonograph” í réttarsalnum, til þess aö taka record” af framburði séra Krist- ms, ef séra Kristinn vill þá lofa að standa við vitnisburð sinn. Ein- hverjar slíkar varúðarreglur verð- ur að viðhafa, til þess að fvrir- hyggja það, að séra Kristinn þver- neiti öllum framburði sínum. Séra Kristánn heldur því fram, að bað sé “alment álitið af þeim, er bezt eru færir um það að dæma”, að það sé galli á réttar- fari í Norður-Dakota, hvernig gengið sé frá hinni prentuðu rétt- arskýrslu. En ekki hefir hann fvrir hugsandi líka, að lögmenn nkisins væru ekki búnix að fá þessu brey 11 ef óánægjan er svona almenu. þuð ætti ekki að taka meira en tólf ár, að átta sig á öðru eáns. Ég lield, að bókstaflega engum detti í hug að halda fram þvi, að framburður vitnanna sé með þessu fvrirkomu- lagi afbakaður eða að vitnunum sé gert rangt til. Éig held þvert á móti að allir viðurkenni, að það sé ekki, og ætti mér að vera eins kunnugt um það og séra Kristni. það er að eins eitt, sem hægt er að setja skynsamlega út á þetta fyrirkomulag, og það er, að það í sumum tilfellum nær ekki einum tilgangi sínum, sem er að spara kostnað, þv í í sumum tilíellum þarf að borga lögmönnum eins mikið lyrir vinnu þeirra við að semja þetta eins og sparað er í •prentunarkostnað. É’g veit, að séra Kristinn hugsar svo hlýtt til okkar lögmannanna, að hann skoð- ar það ekki sem galla, þó eitt- hvað af þeim peningum gangi til okkar, sem annars mundu ganga til prentara. Séra Kristinn er hnugginn yfir því ranglæti, sem hann er beittur, að nokkur skuli skilja orð hans svo, að það, sem hann segir að sé nauðsvnlegt að trúa, sé nauösyn- legt til sáluhjálpar. Enginn á að geta eignað honum þá skoðun, nema af illum hvötum. En gáum nú að. Er það ekki kenning séra Kristins, að maðurinn verði hólp- inn að eins fyrir trúna ? Og til þess, að hafa þá sáluhjálplegu trú, er nauðsynlegt að maður trúi einhverju. Ef ekki er nauðsvnlegt til sáluhjálpar, að trúa þessum ritningar-stöðum, sem séra Kriát- inn sagði að væri nauðsvnlegt að trúa, til hvers er þá nauðsynlegt að trúa þeim ? það þarf séra Kristinn að skýra betur, ef ég og mínir líkar eigum að skilja, hvað hann er að fara. Ég veit hann fyr- irn-efur, þó ég sé svo skilnings- sljór, að ég skilji ekki að nauðsyn- lígt sé að trúa bessum atriðum, nema það sé nauðsvnlegt til sálu- hjálnar. Vill séra Kristinn halda því fram, að hann og bræður hans í kirkjufélaginu hafi tinnið það til að kljúfa kirkjufélagið, af því þeir fengu menn ekki til að játa trú sína á atriði, sem ekki eru nauð- svnleg til sáluhjálpar? Ef nauð- synlegt er að trúa þessum atrið- um, en samt ekki nauðsynlegt til sáluhjálpar, til hvers er það nauð- svnlegt ? Vill séra Kristinn gera svo vel að svara ? það er eitt í sambandi við séra Kristinn, sem hefir oft vakið að- dáun mína, og það er hans ágæta minni. Éir hefi séð svo mörg slá- andi dæmi þess. Margir muna eft- ir atvikum, stm komu fvrir mörg- tim árum áður. En séra Kristinn gerir betur., Hann man eftir at- vikum, sem aldrei hafa komið fyr- ir. Hann man eftir orðum, sem aldrei hafa verið töluð. Ég ætla að benda á tvö dæmi í grein hans, og áður en ég lýk máli mínu, ætla ég að kotna með dæmi úr eið- svörnum framburði hans fyrir rétti í kirkjumálinu fræga, sem sýnir ijoslega, hvernig sannleiks- ást hans kemur fram í verkinu. Séra Kristinn segir, að séra Friðrik hafi kent sér þessa inn- blásturs-keíningu, og á við, þegar séra Friðrik var að segja honuiú til fvrir fermingu. Séra Kristinn var fermdur 22. marz 1894, þá tæpa sex mánuði kominn á 14. ár. 0« var í sama hópi fermingar- barna og hann, og þarf þvi ekki að sækja neinar upplýsingar til hans, um hvað okktvr var kent. Við vorum um tuttugu í þessum sama hópi fermingarbarna, og ég ímvnda mér, ’aö enginn annar en séra Kristinn muni eftir þessari tilsögn um innblásturs-kenningu. Sannleikurinn er, að séra Kristinn hefir búið þetta til sjálfur og veit í hjarta sínu, að hann segir ósatt, þegar hann er að halda þessu fram. Séra Friðrik kendi okkur alls enga ánnblásturs-kenningu. Ég ímvnda mér, að enginn prestur sé að kenna börnum, sem hann er að húa undir fermingu, neina inn- blásturs-kenningu. Ég býst ekki við, að séra Kristinn geri það heldur. Og ég hvgg, að engirnt sé svo trúgjarn, að hann haldi að alvöru-lítill og óþroskaður dreng- ur á 14. ári mundi hafa sett það svo vel á sig, að það væri nokk- uð að marka það, sem hann fer að rifja uppffyrir sér ttm það nœst- um tuttugu árum seinna. Skýring séra Kristins á fram- burði sínum um snúning sólarinn- ar í kringum jörðina, er lika tónf- ur heilaspuni. Hann þarf ekki að fyllast heilagri vandlætingasemi við séra Friðrik yfir því, að hann skuli ekki muna eftir bví, að hann hafi sagt nei við spurningunni um það, hvort hann tryði því, að sól- in snerist í kringum jörðina. Séra Friðriki ætti að vera vorkunn, því jafn-skýrir menn og lögrmenn kirkjufélagsins mundu auðsjáan- því, þesrar réttarskyrslan, sem nú er prentuð, var samþykt, og fóru ekki fram á, að þessu værd bætt inn í svarið. Ég er líka sannfærð- ur um, að hann sagði ekki nei, bví það barst í tal þann sama dav í hópi trúvillinganna, hvaða flón séra Kristinn hefði gert úr sér með því að játa þetta. ' Hitt er lika alveg ósatt, að hann hafi verið beðinn að útskýra ritningar- staðinn í Jósúa-bók um stöðvun sólarinnar. É-g gagnspurði hann, og hann veit, að ég bað hann ekki að iitskýra eða útlista einn ein- asta ritningar-stað. það eina, sem ég var að grenslast eftir, var, hverju væri nauðsynlegt að trúa. Mér er ant um sáluhjálp mína ekkj síður en öðrum, og var því á- hugamál að fræðast um, hverju jfólki sínu. og norska sýnodan og Mdssouri- sýnodan. J>etta er því laukrétt kirkjufélags-kenning, sem séra Kristinn ætti ekki að bera neinn kinnroða fyrir. það er því fremur lítilmanmlegt af séra Kristni ekki að eins að afneita þessari upp- byggilegu og sáluhjálplegri kenn- mgu kirkjufélagsins, heldur einnig afueita eiðsvarinni játningu sjálfs sín um, að hann trúi þessu, og að hver, sem ekki trúi því, sé trúvill- invur. Séra Kristirm fræddi mig um fleira en sólina. Hann staðhæfði, að nauðsynlegt væri að trúa því, að drottinn sjálfur hafi gert þessa fyrirskipun um brauð- og bygg- köku-bakstur, c “Skalt þú eta það sem byggkökur, og þær skaltu baka við mannaþrekk fyrir augum þedrra. — — — — þá sagði ég : Æ, drottinn Jahve! Sjá, ég hefi aldrei saurgað mig, og alt í frá barnæsku minni og fram á þenrtan dag hefi ég aldred etið það, er sjálfdautt værd eða dýrrifið, og ó- hrednt kjöt hefi ég aldrei lagt mér til munns. þá sagði hann við mig.: Sjá þú, é<r leyfi þér að haía nauta- tað í stað mannaþrekks ; við það skalt bú gera brauð þitt”. (Ez-ek. 4:12,14,15). það fór hrollur um mig að hugsa til þess, hvað vantrúin er orðin mögnuð og trúdn dauð o,g áhrifalítil, þegar sjálfir prestar kirkjufélagsins, sem trúa því, að þetta sé guðdómleg fvrirskipun, jskuli ekki í þessu atriði breyta eftir skýrum orðum drottins sjálfs og heimta hið sama af safnaðar- væri nauðsynlegt að trúa mér til sáluhjálpar. En það vill svo vel til, að séra Kristinn játar trú sina á það, að sólin snúist í kringum jörðina, jafnvel þó þetta nei væri í svar- inu. Enda sjá allir á samhenginn, að það er skáldskapur tómur, að það hafi nokkurntíma verið þar. Ég tilfæri hér orð hans nákvæm- lega eftir hinni vélrituðu réttar- skýrslu, svo almenningur fái að sjá orð hans nákvæmlega eins og þau féllu fvrir réttinum, en ekki samsuðu eftir öðrum, og getd því dæmt um, hvort séra Friðrik gerði séra Kristni rangt til. þar stend- ur r i Sp.: Trúið þér staðhæfingu hibl- íunnar, að Jósúa hafi skipað sól- unni að standa kvrri og að hún hafi gert það? Trúið þér, að höf- undur þessarar ritning.airgreinar hafi verið innblásdnn? Sv.: Já. Sp.: Og að guð beri ábyrgð á béssari staðhæfingu f biblínni ? Sv.: Jk. Sp^r Og að bessi staðhæfing sé sönn ? Sv.: Já. Sp.: Ef nú stjörnufræðin sýnir, að sólin er fastastjarna og þar af leiðandi hreyfist ekki, mundið þér samt segja, að nauðsynle'gt sé að trúa þessu^ Sv.: Já. Sp.: Trúiið þér því, að sólin snúist í kringum jörðdna? Sv.: Ég get ekki útskýrt það. Sp.: þér trúið þvi samt? (You simply believe it?) Sv.: Ég felst á bað í biblíunni. Ég skil það alls ekki. Ég felst á það af því það er þar. Sp.: Samkvæmt kenningu yðar iim fullkominn (plenary) innbiást- ur, muijd imaður vera trúviUinig- ur, sem ekki tryði því? i Sv.: Já, ef hann hafnaði nokkurri staðhæf- ingu í biblíunni. Hafi séra Kristinn sagt nei áð- Um marga fleiri ritingar-staði spurði ég séra Kristinn, ög öllu sagði hann mér að væxi nauðsyn- legt að trúa bókstaflera. Seinast greip dómarinn fram í og sagðdst ekki sjá, að þörf væri á,. að spyrja séra Kristinn um fieiri ritninigar- staði, því hann segði, að’ nauðsyn- legt væri að trúa öllu, og að þedrri niðurstöðu var ég þegar kominn sjálfur. Enda samsiinti séra Kristinn það með því, að hafa ekkert á mótd þessum skiln- ingi dómarans. Orð dómarans voru : “What is the nse of multi- plying instances. He says it is necessary to believe it alTþ' þetta græddi ég á samtali okkar séra Kristins, en ég hefi verið hnugginn einlægt síðan, því ég örvænti um, að , eignast nokkurntíma sáluhjálp- lera trií á slíkum grundvelli. Ég ætla svo að víkja að öðru atriði. Eins og almenningur veit, klofnaði kirkjufélagið útaf því, að margir neituðu að láta binda sér ok bókstafsinnblásturs-kenningar á herðar. því var haldið fram' af prestum kirkjufélagsins, að minni- hlutinn, sem út gekk, hefði viljað út frá lúterskum grundvelli og ætti ekkert tilkall til hins lút- erska nalns. Og fyrir hina sömu sök vah málið fræga höfðað á móti meirihluta þingvalla-safnað- ar. Málið hefði samt að líkindum aldrei verið höfðað, ef ekki hefði verið álitið, að úrskurður kirkju- félagsins réði þar úrslitum. Fram- burður séra Kristins fyrir réttin- um, sérstaklega í Pembd-na, er í þessu efni sérlega fræðaitdi. Allir muna, hvaða uppþot hann gerði á Gardar, begar sá söfnuður sagði sig úr kirkjufélaginu. Eins og fflmn muiy, klauf hann Garðar- söfnuð á meðan hann var launað- ur prestur hans, og mvndaði Lút- ers-söfnuð fjórum dögum eftir að Garðar-söfnuður sagði sdg úr kirkjufélaginu. Ókunnugur maður gæti fredstast til þess að halda, að ur, þá hefir hann tekið það til!hír vfri nm »áluhjálpax atriði að baka í næstu andránni. Sjá ekk; ræða. O-nei. það var ekkert mdkil- allir, að það er tómur þvætting- væ£Tnra en samhand vdð kirkjufé- ur- að hanmhafi sagt nei ? Ef ^árið. Séra Kristinn neyddjst til hann hefði rétt verið búinn að ! játa það óbeanlinis ffrir neita því, að hann trvði þessu, er líklegt, að hann hefði verið spurð- ur í alveg næstu spurningu á eít- ir, hvort hatin trvði því samt og hann mundi játa þá trú eins greini- lega og hann gerir þar ? Hann seg- ir greinilega, að hann fallist á bað, að sólin snúist kringum jörö- ina, og að hver maðtir, sem ekki trúir því, að sólin snúist í kring um jörðina, sé Jtrúvillingur, sam- kvæmt sinni innþlásturs-kenningu. Eins og allir geta séð, eru þrjár seinustu spurningarnar ekki um það, hvort að Tósúar hafi stöðvað sólina, heldur blátt áfram, hvort nauðsynlegt sé að' trúa því, að sólin snúist umhverfis jörðina, og það er þ v í , seim séra Kristinn segir að ’sé nauðswnlegt að trúa- Er þetta eliki yndisleg Missouri- svnodu guðfræði ? Séra Jón Bjarnason segir í Nauðsvnlegri Hugvekju um þetta atriði, áð það sé kenning Missouri-sýnpdttnnar, “að enginn gefi ritningunni þann heiður, sem henni beri, nema hann sé GUÐDÓMLEGA ÉFLLVISS- AÐUR ttm, að sólin snúist um jörðina’’. Og í málmu fræga á móti meirihluta þingvalla-safnaS- ar var það sannað fvrir höndjj á t n i kirkjufélagsius, að kirkjttfélagið ! k i r k’; tt heföi sömu innþlásturs-kenningu Igrundvelli, réttintiim í Pembina. þá gerði séra Kristinn þessa eiðfestu játningu : “þessi nýi söfnuður, sem ég mynd- aði á Garðar, Lúters-söfnuður, hafði engin grundvdilarlög með neinnm ákvæðum í trúarefnum, ó- líkum þeim, er gamli Garðar-söfn- | uður hafði, þegar ég þjónaði hon- um, eða þegar ég sleit sambandi mínu við hann, og e i n i á -1 kveðni munurinn milli þessara safnaða, semj ég man eftir, er sá, aðj annar söfnuðurinn til- heyrir kirkjufélaginu en hinn e k k i ", Og hvað sagði hann uffl afstöðu lúterskrar kirkju og kirkjufélags- lins gagnvart innblásturs-kenning- junni? það er líka býsna fróðlegt. ! þá sagði séra Kristinn : “1 grund- vallarlögunr kirkjufélagsins og trú- arjátningum er engin ákveðin yfir- lýsing, er samþykki nokkra sér- staka innblásturs-kenningu”. Litlu seinna segir hann : “það, sem set- ur lúterska merkið á lútersku kirkjuna, er játning kirkjunnar, og hvergi í Ágsborgarjátningu né í nokktirri annari játningu lútersku kirkjunnar er nokkur sérstök inn- j blástnrs-kenning framsett. Ö 11 j n g .lúterskrar e r tty g ð á þ e i m | að hver Lút1 erstrúarmaður hafi rétt til að skýra biblí- una eins og honutn þóknast". Eftir að játa, að engin innblásturs-kenning sé fram- sett í trúaxjátningunum, kannast hann við, að Lúterstrúarmaður sé ekki bundinn við neina “sérstaka innblásturs-kenningu með þvi að segja : “Nái játning kirkjunnar ekki yfir eitthvert sérstakt atriði, hefir hver einstaklingur óskoraðan rétt til að velja og hafna þvi, samkvæmt grundvallar-kenningum lúterskrar kirkju”. Og ennfremur segir hann : *Lúterska kirkjan, sem kirkja, hefir ekki samjþykt neina ákveðna innblásturs-kenn- ingu”. Svb hcldur hann áfram. og serir, að yfirlýsing Friðjóns Frið- rikssonar hafi verið samþykt “til þess að láta kirkjufélagið opinber- lega bindast kenningunni um full- kominn (plenarv) innblástur”. 1 Pembina sagði séra Björn líka. um þetta eini : “Kirkjufélagið hef- ir hvergi á nokkurn hátt sem sög- ur fara af bundið sig nokkurri sér- stakri biblíu-innblásturs-tegund. það hefir ekki gert það í nokkr- um grundvallarlögum eða í nokk- ttrri trúarjátningu þess, en það var skilningur kirkjufélagsins. Ég man ekki eftir neinni vfirlýsingu á undan yfirlýsingu Friðjóns Frið- rikssonar, 1909, þar sem þetta er formlega tekið fram”. Stuttu á eftir þessu dæmdi Templeton dómari, að úrskurður kirkjufélagsins gæti ekki tekist til | vreina. Málið var svo tekið fyrir í Grand Forks rúmum seoománuð- um seinna. þá báru þeir báðir vitni aítur, séra Kristinn og séra Björn. þá sóru þeir báðir, að til- svaxandi grein safnaðarlaganna um ritninguna þýddi nákvæmlega það sama og greinin í grundvall- arlövum kirkjufélagsins, sem þe.ir höfðu báðir játað f\7rir rétti í Pemhdna, að framsetti enga inn- blásturs-kenningu. En nú sóru- þeir báðir, að safnaðarlaga-gredn- in, sem þeir sögðu að þýddi það safflai og hin, framsetti bókstafh-- innblásturs-kenningu. Ennfreínur, | að trúarjátniingarnar gengju út fxá þeirri kenningu, og að það væri kenning lúterskrar kirkju. Getur ekki blindur maður séð, að hér er um beina mótsögn að ræða, og að ekki er hægt að sam- rvma þetta? Er það ekki aug- ljóst, að hvorttveggja getur ekki verið satt ? Getur séra Kristinn ætlast til, að nokkuru orði hans verði trúað hér eftir, iþegar hann er ekkj vaudari en þetta að því, sem hann segir fyrir rétti ? Er i betta alt gert í þarfir sann- | leikans ? Er það ekki nokkuð I langt gengið, þegar að edns er uffl j það að ræða, að svifta mótstöðu- menn síua lélegri kirkju, sem mað- ur hefir sjálfur ekkort með að gera ? Mig langar að endingu til að se<>ia séra Kristni dálitla sögu. Hún er á þessa leið : það voru eánu sinni tveir Irlendingar, sem hétu Pat og Mike. þeir voru mestu mátax og voru æfinlega. saman. þeir höfðu gatnan af að búa til og segja raupsögur um sjálfa sig. Ef annar bjó tíl sögu,. sem ótrúleg þótti, vitnaði hann tál félaga síns, sem vax æfinlega við hendina til þess að staðfesta sög- una. Einu sinni voxu þeir í hópy þar sem menn voru að segja frá afreksverkum sínum á dýraveið- um. Pat fanst að nú þj'ríti hann að taka á og skara íram úr, svo hann tók til máls og sagði : Einu sinni, þegar ég var á dýraveiðum, ko.m mexkilegt atvik fyriir. Éjg sá hjört og skaut á hann. Kúlan fór inn á bak við vinstra eyrað, en kom út um klauftna á hægra aft- urfotinum. þá tóku menn að hlæja, því þessu trúöi enginn. þá sneri Pat sér að Mike og sag'ði : Mike þarna var með mér, _ og þið getið spurt hann að því, hvocrt það sé ekki satt. það kom dálítdð hik á Mike, en svo sagði hann loksins : Já, það er alveg satt, en Pat glevmdi að taka það fram, að rétt um leið og skotið reið af, Ivfti hjörturinn upp fætimim til þess að klóra sér á bak við eyrað. Svo sneri Mike sér að Pat og savði í hálfum hljóðttm :i þú varst nærri búinn að setja mig í bobba. Næst þegar þú lýgur, þá láttu ekki vera svona langt á milli. Hjálmcir A. Bergman. Dr. G. J. Gíslason, Physlclan and Snrgeon 18 South 3rd Str., Grand Forkt, N.Dak Alhygli reitt AUGNA, ETJtNA og K VEHKA SJÚKDÓMUil. A 8AMT ÍNNVORTIS ðJÚKDÓM- UM og UPPSKURÐI. — Dr. J. A. Johnsnn PHVSICIAN and SURGEON M0UNTA1N, N. D.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.