Heimskringla - 03.07.1913, Blaðsíða 4

Heimskringla - 03.07.1913, Blaðsíða 4
*BLS 4 WINNIPEG, 3. JÚLÍ 1913. HEIM'SKRINGEA ) Heimskringla Published every Thnrsday by The Heimskringla News & Pablisbing Co. Ltd Verö blaösins 1 Canada og Bandar 12.00 nm áriö (fyrir fram borgab). Bent til Xslands $2.00 (fyrir fram borgaöj. GUNNL. TR. JÓNSSON, E d it o r P. S. PALSSON, Advertisiog Manager, ‘ Talsítni : Sherbrooke 3105. OCBce: 729 Sherbrooke Street, Winnipeg BOJ 3171. Talslmi Oarry 41 10. Dominion dagurinn. Fylkjasambandið 46 ára gamalt l.júlí. sambands hugmyndinni, var John A. JÍacdonald, þáverandi stjórnar. formaöur í Ontario, oy síöar hinn fvrsti stjórnarformaður Elkjasam- bandsins. Var J>aö um miöja nítj- ándu öldina, se-m hann ojr nokkrir aðrir hreyfðu því máli fyrir ial- vöru, ojí fóru J>ess á ledt viö ný- lenduráðgjafa Breka, aö hann geröi sitt ítrasta t:l að sjá þessu máli farboröa. Árið 1864 var' svo að tilhlutun nýlenduráðgjafans fulltrúafundur kallaður í Charlot- tetown, P.E.I., 1. september, og |>ar mættir fulltrúar frá sjávar- fvlkjunum þremur og Canada, en j>á var Canada kallað fylkin Que- bec og Ontario. Á þessum fundi ■perðist raunar lítið arunað en að ræða um máHð, og svo samþykt, að annar fulltrúafundur skvldi kallaður í Quebec borg það bráð- asta, og skyldi þar, auk fulltrúa frá áðurniefmdum fvlkjum, reynt að fá fulltrúa frá Newfoundland til að mæta þar. Quebec fundurinn. Merkasti dagurinn í sögu Can- ada er 1. júií 1867, því þann dag var fylkjasaimbandið myndað. Frá •þeim degi er Canada samstætt veldi, raeð sameiginlega allsherjar- stjórn og landsstjóra, i stað þess að vera sundrað í hluta, án nokk- urs teljanlegs sambands eða sam- vinnu, eins og var áður en fylkja- saanbandáð komst á. Síðan hefir 1. júlí verið hátíðisdagur Canada- manna — Daminion-dagnrinn —, og það mun hann verða um ótalin framtíðarár. Fylkjasamband Camada var 46 ára á þriðjndaginn var. Er það ekki hár aldur í framþrónn eins lands. En þetta unga land vort er risi, og hefir á þessum stutta tíma dafnað og efist sem slíkur. Framtíðin brosir nú björt og fögur fyrir Canada. ömælanleg auðsæld og framfarir eru fyrirsjá- anlegar. Manndómsárin eru enn fyrir höndum. Lítum vér til baka, — fortíðin er afar-stutt. En hvílík íartið! Engin önnur þjóð í víðri veröld hefir tekið jafn tröllaukn- nm framiörum á ekki hálfri öld. Canada stendur nú á takmörkun- um að verða voldug þjóð. Svo er nú húið að búa í haginn, að eng- inn vafi getur á því leikiö, að hún verðd það. Á 46 árum hefir land- inu fleyg.t svo áíram í verklegum fraanförum, að undrum sætir. Járnbrautir liggja nú um landið þvert og endilangt. Stórborgir hafa risið upp þar sem þá voru fá- ir kofar, eða alls engin bygð. Nú taka blómlegir akrar yfir þúsund- ir mílna, sem þá vax auðn ein. — Iðnaðar framleiðsla og verzlun neanur nú vfir bilíón dollars,' sem naumlega var teljandi fyrir hálfri öld, nema í austustu fylkjunum. Árið 1867 ham verzlun Canada $131,027.50, en sl. fjárhagsár nam hún $1,850,175,572. — þetta alt hefir skeð í minnum fjölda þeirra., sem nú lifa og voru komnir til manns áður en fylkjasambandið komst á. Saga málsins. þetta fulltrúaþing í Quebec kom saman 10. október, þetta hið sama ár, og var það þar, seam ; grundvöllurinn undir fylkjasam- ! bandið var lagður. þingið var leynilegt, en vér höfum orð Sít John A. Macdonalds fyrir þvi, að á fyrsta þingdegi var svolátandi j þingsályktun samþykt í einu hljóði : Að velferð og framtið hinni brezku krúnu, svo framarlaga horgið i fylkjasiambandi undir hinnf hrezku krúnu, svo' framarlapa að sambandið væri þannig, að hin vmsu fylki hefðu hlutfallslegt jaiu- rétti”. — þingsályktanir voru því næst samþyktar um hina ýmsu liði, er gyundvallarlögin áttu að h-<—rjast á. Hvert fylki átti að stjórna sínum beimamálum, en öll hin sameigánlegu mál fjdkjanna skvldu heyra undir sambands- stjórnina og samhandsþingið, sem skipað skyldi fulltrúum frá öllum fvlkjunum, í hlutfalli við ‘ fólks- fjölda. Feður sambandsins. Menn þeir, s©m sátu á þessu þingi, hafa síðan verið kallaðir feður samibandsins og skulu þeir allir taldir hér, því þeir verðskulda íþað, að hvert mannsbarn þessa lands viti hverjir þeir voru. þeir eru nú allir, að einum undanskjld- um, komnir undir græna jörð. — | þessi eini, sem eftir Hfir, rr Sir Charles Tupper, K.C., áður stjórn- arformaður þessa lands, og einn mikifhæfasti og ágætaí^i af þeim, er þetta þing sátu. Feður sambandsins voru þessir : Fulltrúar Canada (Ontario og Quebec) — Hon. John A. Macdonald, Hon. Sir Etienne P. Tache, IIon. George E. Cartier, Hon. WiHiam Macdougall, Hon. George Brown, Hon. A. T. Galt, Hon. Alexander Campbell, Hon. Oliver Mowat, Hon. II. L. Langevin, Hon. T. D’Arcv McGee, Hon. James Cockburn, IIon. J. C. Chapais. Fulltrúar Nova Scotia — Fyrir tæpri hálfri öld var svo háttað í landi þessu, aS Qnebec íylki var því nær óþekt af íbúum stranfylkjanna, Nova Scotfia, New Brunswick og Prince Edward Islaind, og því nær engin viðskiftá eða samband var þar á milli. On- tario og Quebec láigu saman, og urðu þannig að hafa talsvert sam- an að sælda ; en grunt var á.því góða milli þeirra, og jalnvel fjand- skapur ástundum, mest útai trú- arbrögðum. Engar járnbrautir tengdu þessi tvö austurfviki við austJægari fylkin. Vesturlandið, frá vötnunum miklu til KlettafjaHa, var ókunn auðn að mestu, þar sem Indíánar og kynblendingar héldust mestmegnis við, og eitt voldugt verzlunaríélag haíði ein- veldi. En þá voru afarmennin í candiskri pólitík, sem sáu langt fram í tímann, — sáu, að sá dag- ur átti að koma að Canada yrði eitt og samstætt ríki frá hafi tH hafs, og þeir unnu að' þessari hng- sjón sinni svo ötullega og einbeitt- lega, að flestir þeirra sáu hana í framkvæmdinni áður en þeif lögð- ust tfi hinnar síðustp hvíldar. For- vígismenn fylkjasambandsins sáu það, að meðan Canada væri marg- hlutað i sundur, og hver hluti væri öðrum andvígur og hugsaði að eins um það, að skara eld að sinni köku, þá myndu framfarir landsins sem lands verða smávægi- legar, og aldrei veirða efn og ein- huga þjóð í landinu. Kæmist sam- band á, þá væri eitt veldi fengið, sem íbúarnir, jafnt í hvaða hluta landsins sem væri, bæru fyrir brjósti, og legðu sameinaða kraíta sína fram til að gera það sem voldugast, og þjóðdna sem s.jálf- stæðasta og samhuga. í fremstu röð þeirra ágætis- manna, sem börðust fvrir fylkja- Ilon. Charles Tupper, Ilon. W. A. Hemry, Hon Jonathan McCully, Hon. Adams G. Archibald, Ilon. R. B. Dickey. Fulltrúar New Brunswick — Hon. Samuel Leanard Tilley, Hon. John M. Johnston, Hou. Peter Mitchell, Hon. Charles Fisher, Hon. E. B. Chandler, Hon. W. H. Steves, Hon. J. John Hamilton Gray. Fulltrúar Prince Edw. Island — Colonel Gray, Hon. E. PaJmer, Hon. W. H. Pope, Hon. George Coles, Hon. T. H. Haviland, Hon. E. Whelan, Hon. A. A. MacDonald — Fulltrúar Newfoundland — Hon. Sir F. B. T. Carter, Hon. Sir Ambrose Shea. All-margir af mönnum þessum urðu síðar sambands ráðgjafar og leiðtogar flokkanna. þannig voru Sir John A. Macdonald og Sir Charles Tupper * leiðtogar Conser- vatíve flokksins og Sir OUver Mowat og II on. George Brown ltiöandi menn Liberal flokksins um eitt skedð. > Sambandið kemst á. það var samþykt á Quiebec-þing- inu, að þetta uppkast til grund- vallarlaga skyldi lagt fyrir hin ýmsu fvlkisþlng til samþyktar. — Canaaa-þingið, þ. e. a. s. Quebec og Ontario þingið, samþyktu það óðar, og báðu þegaí brezku stjórn- irta um sína samþvkt. En í Nova Scotia og New Brunswick gekk þetta með talsverðri tregðu; en um síðir var þó sámþvkt, að ganva að tiUögum þingsins, og 1. júlí 1867 var þlkjasambandið lög- lega mvndað með 4 fylkjuau : Gaimla Canada skHtist i 2 fylki, Ontario og Quebec, og hin tvö voru Nova Scotia og New Bruns- wick. þessi fjögur fylki mynduðu hið upprunal'ega fylkjasamband. Ráðstöfun var gerð.iað veita New- foundland og hinum fylUjunum, jafnvel Ruperts Land og Norðvest- urlandinu,. inngöngu i sambandið straix og auðið yrði.i Árið 1870 var Manitoba tekið í fylkjatölu og gekk í sambandið. Árið eltir gekk Bjritish Columhia í sambandið, og árið 1873 fylgdi Prince Edward Island í sömu fótspor. Svo leið rúmur íjórðungur ald- ar, að ekkert bættist við sam- bandið, þar til árið 1905, að Norð vesturlandinu var skift í tvö fylki, sem hlutu nöfnin Saskatcbewan og Alberta, og var upptaka þeirra í sambandið samþykt þá þegax. bannig hafði hugsjón “feöranna” ræzt, að Canada-veldi yrði eitt samstætt fylkjasamband frá hafi til hafs. Canada-veldi. Markmáð sambands-feðranna va' að binda Canada sem traustust- um trygðaböndum við Bretland oo’ að gera alt stjórnarfar í land- inu sem likast þvi, sem var á Bretlandi. Að sækja þangað fyrir- mynd, þótti þedm eðlilegast og bezt. Með þetta íyrir augum kom það fyrst til orða, að fylkjasambandiö yrði kallað “Knnungsríkið Cam- ada. En þá voru skærur all-mikl- ar milli Bretlands og Bandarikj- anna, og áledt brezka stjórnin, að slíkt nafn á hinu nýmiyndaða veldi vrði til þess að æsa hugi manna enn meira í lýðveldinu fyrir sunn- an, og varð það úr, að þessu nýja veldi var gefið nafnið Domindon of Canada, og féU öllum það vel í geð. Undir verndarvæng Breta befir þetta nnga veldi blómgast og dafnað í öllu tilliti, bæði í verk- le"um og andlegum efnum. Frelsið hefir gert þjóðina sjálfstæða og þróttmákla, og þó þjóðim sé enn í myndun, þá er hún auðug og sam- taka. Hvergi í heiminum er medra stjórnfrelsi og trúarbrgðafrelsi, en hér í Canada, og hvergi í heimin- um eru meiri framlaraskilyrðd en hér. bað er ekkert vitlaust hug- myndaflug að segja, að Canada standi nú á þrepskildi stórfrægrar framtíðar. A árunum se.m liðin eru siðan vér héldum hinn fyrsta Dominion dag, hefir margt og mikið verið gcrt, — svo engir hafa betur leikið. En ennþá meiri og stærri þrek- virki liggja fyrir höndum og sem verða framkvæmd. Náttúruauð- legð landsins er nær því óunnin ennbá, að kaHa má, og hún er ó- tæmandi. Landbúnaðurinn er enn- þá ekki nema í bernsku við það sem getur verið og verður, og \þó er landið nú • mesta hveitiland i heiminum. — Iðnaður er í bvrjun, að heita má, en Canada hefir Óll skilvrði fyrir að verða voldugt iðnaðarland. Við strendur vorar eru hin ágætustu fiskimið ; sömu- leiðis í vötnum landsins. — Skil- vrðin fvrir glæsdlegri framtíð geta því ekki verið betri. Taki Canada jafn tröllauknum framförum á næstu 46 árunutn og þeim, sem nú em Liðin, þá verður hún við lok j>eirra eitt af stór- veldum hedmsins. Heklugosið 1913. Skýrsla til stjórnarinnar eftir O. Björnsson landlœkni. (Framih.). 3. Suðureldstö3var. Að þeim kom ég um tnorguninn 9. maí. Heklu-bréf herforingjaráðs- ins (nr. 57) nær því yfir þær stöðv ar, og er þar því miklu auðveld ara að átta sig. Uppdrátturinn er snildarlega gerður, en því rniður eru nokkrar nafnavHlur á honum. Fjall það í landnorður af Heklu, sem kaUaður er Krakátindur á uppdrættinum, heitir réttu nafni Hestalda (sumir kalla það Hnakk- öldu), en Krakatindur er þar sem stendur Rauðfossafjíill (Rauðfossa- fjöll eru austar). Rétt hjá Vala- hnúkum er prentað á uppdráttinn nafnið “Sauðleysa”, en sú hæð heitir ekki því nafni. þetta þarf að leiðrétta. Fjórar rastir útsuður af Kraka- tindi og beint anstur af hapsta Heklutindi er hátt og bratt íeU (905 stikur yfir sjávarmál). Við útnorður horn fellsins sá ég nýja eldsprungu ; liún var miklu stytltri en Lambafitjarsprungan, en stefn- an söm, frá landnoTðri til úrtsuð- urs. Sprungan gekk gegnum • horn- Jð á fellinu og voru sum uppvörp- in -óðan spöl uppi í hliöinni norð- an í feUsöxlinni. Á sprungunni gat é*r greint (ofan af fellinu) milli 20 og 30 uppvörp, en flest voru þau smé ; nokkur all-stór upp- vörp voru l>áðu megin við fells- öxlina. ÖH voru þau hætt að "iósa, en rniklir gufumekkir upp úr beim flestum. Gosið virðist haia verið geyst, en staðið stutt yfir. Lancknenn sáu engan eldbjarma ai því nema ívrsta daginn (25. apnr.). Evrtiekkingar sáu suður að Kraka- tindi 30. apríl og sáu enga reyki ; hefir gosið þá verið hætt, enda rauk lítið úr hraununum þegar ég kom að l>eim 9. maí. Hraun hafði runnáð á tvo vegu, suður og norður. Suðurhraunið var miklu minna, hafði runnið austur með fellinu að sunnan o,g virtist vera um það ein röst á breiddina. Norðurhraunið var breiðara og aðalstefna j>ess frá íeWinu austan- halt við hánorður, og hefir það komist um það" bil 2 rastir irá fellinu, eða fult það. Á einum stað, i steínu frá felHnu vestan- halt við Krakatind, hefir nýja hraunið runnáð fast að hrauninu frá 1878. Viða rauk úr norður- hrauninu, en litið úr suðurhraun inu. Frá feUinu gekk breið og bik- svört vikurröst til litnorðurs alla leiö uno í vikið milli Heklu og Rauðuskála. Fannirnar austaji á Heklu, Rauðuskálum og Hestöldu, voru gráar ai öskufalli. 1 suðyr- átt og austur voru allar fannir mjallhvítar. i þetta feU, sem hér var lýst, hef- ir verið nafnlaust. Eg vildi að Landmenn skyklu ráða öllum nýj- um örnefnu.m á aírétti sínum, en taldi rétt, að fellið drægi naín af Guðmundi hreppstjóra, sem fyrst- ur hafði komið að eldstöðvunum þeirra manna. Var fellið þvi nefnt Mundafell og hraunin nýju Munda- fellshraun. 4 Vikur og aska. Skemdir á. afréttum. þess er áður getið, að vart vaxð við lítilsháttar öskuíall i sveiftum fvrstu dagana eftár að gosið' hófst; sást þcss votta á húsiþökum og fönnum í fjöUum ; en nú sáust þess engin merki í bygðum, að aska hefði faUið, og hefir hvergi komið að meini. Báða áagana, 8. og 9. maí, var ágætt skygni, og sá ég víðsvegar mn afréittir og öræfi, haföi líka mjög góðan sjónauka. Á HreppamannaaJrétti má sjá, að allar fannir eru drifhvítar og þó hvergi nýfallinn snjór i óbygð- ura. Við sáum einnig glögt yfir Holtamannaafrétt, og var þar alt eins umhorfs, hjarnið hvítt, hvergi grár litur, engar skemdirf Öðruvísi var umhorfs á Land- mannaafrétti. þar haia orðið geysi miklar skemdir, og kernur sér illa, því að landið var rýrt og mátti einskis i missa. Einu bezti blettur- inn var Lambafitin ; hún er nú öll bakin af hrauninu, sem fengið hefir nafn af henni. þar að aukj eru mikil brögð að vikurfalH á airétt- arlandinu öUu að vestanverðu við eldinn : í Valalelli voru fannirnar víða biksvartar ; á stórum sþild- um í grend við norðureldinn var þverhandarþvkt vikurlag ofan á hjarninu. Vikurinn var allstaðar líkur útlits, eins og blandað væri saman smámöl og sandi, svattur á lit og mjög þungur í sér. Vindar hafa verið austlægir síð- an gosið hófst og fyrir því er alt land enn óskemt fyrir aristan eld- stöðvarnar. Að dómi jæirra Guð- naunar hreppstjóra og Guðna Skarði, er útlit til þess, að Land- menn muni ekki á komandi sumri hafa haga fvrir meira en helming af búpæningi sínnm, sökum þeirra skemda, sem þegar eru orðnar. Verða þeir því að leita á náðdr Hreppamanna, vestur yfir þjórsá. 5. Teptur Fjallabaksvegur. Lambafitjárhraunið hefir runnið vfir FjaHabaksveginn norðan og austan undir Krókagilsöldunni ; aldan er þar snarbrött og hraunið runnið fa.st að henni ■; eru 450 faðmar af veginum undir hrauninu. Nú verður ekki komist að sttnnan- verðu við öldnna ve.gna ltraunsins, sem þar hefir rnnnxð (Krókagils- hraunsins). Og að norðanverðu við Lambafitjarhratinið, milH þess og Tungnaár, er talin ófær leið. Hér er því brýn þörf á vegabót, til þess að Landmenn geti rekið sauðfénað á austurhluta afréttar síns, og einnig vegna ferðamanna, sefn fara þessa leið. þeim Guð- mundi hreppstjóra og Gtiðna bónda leizt báðttm; tiltækilegast að gera veg við hraunjaðarinn, milli hrattns og hlíðar. Fjallabaksvegur hefir verið mæld ur Og stikaður á landssjóðskostn- að. Virðist því sanngjarntf að Að reyna m-argt og hepnast að eins fátt, er hamingja. Öhöppin eru oft höpp. Imyndunaraflið er ekki hægt að setja í fangelsi. Meðal við heimsku . Lestu dag- blöðin vel og vandlega og trúðu hverju opði, sem í þeim stendur. T>etta gildir einnig um vikuMöðin islenzku. það er ekki nauðsynlegt, að þeir sem rita bezt viti ætíð mest. — Sumum búnast vel með litlu, en öðrum illa.með miklu. Mælt ©r að þeir, sem buðust til að vfcía medalíuna fyrir bezt hnoð- að “clay” á íslendingadaginn, hafi dregiö tilboð sitt til baka. Urðu of “stuttir” að borga fyrir hana, þegar til kom. Eyddu öllum skHd- ingum sínum k,suðrí Parki” og “niðrí bæ”. é Vitið er bezta gjöf drottins. Fyrst lá það í dái hjá manninum, en höggormurinn kendi honntn að bekkja það. — Gáíaður náungi þessi höggormur! Lögmál lífsins er íramþróun en ekki byltingar. Allir íslendingax í Winnipeg ættu að koma á Islendingadaginn. þar ættu að fást þjóðlegustu og ódý-r- ustu skemtanir, sem Islendingar geta veitt sér á öllu árinu. Boúrassa segist ekki vilja hafa það á samvizounni að mynda þriðja pólitiska flokkinn í Canada, sökum þess að telja .rnegi víst, að hann verði jafn óheill, sem hinir tveir, áður langt líður. — Satt var orðið, Bourassa góður! þú þekk- ir Canada menn! Slæmt að Gunnl. Tr., ritS'tjóri, gat ekki verið með í skemtiferð G.T. — þar voru murgar stúlkur, sem hann þekkir, og nægilegt efni heila Heimskringlu. Vér viljum víst allir mannrétt- iúdi. — Kvenréttindi eru MANN- réttindi. þvi viljum vér þá ekki tillir kvenréttindi ? “þá dundu’ yfir stormar og hretviðrin hörð, og haglél og eld- ingar geysuðu um” — Gimli, þann 24. júní, þegar G. T. voru að skemta séx hið bezta. Höglin eins stór og meðal hænuegg, og rign- invin svo dimm, að karl- og kven- fólk gat varla séð hvert annað, þótt nærveran væri tnikil. Engir beinir skaðar urðu þó, svo oss sé kunnugt, en mikið dró þetta fár- landssjóður kosti vegabótina, en hana þarf að vinna fvrir fráfærttr, el kostur er. Var svo um talað, að hreppstjóri skvldi gera stjórn- arráðintt aðvart, þegar tfltækilegt þætti að byrja verkið. Guðni í Skarði hafði orð á því, að vera kynni, að fé gæti lent í sjálfheldu suður frá, þar sem mæt- ist hratmið frá 1878 og Mundaíells- hraunið ; það munn Landmenn at- hun-a i snmar, þegar snjóa leysir og rekið verður á afrétt. 6. Könnunarferð kringum norður- eldinn. þess cr áður getið, að ég hafði beðið Guðmund skáld Magnússon og fylgdarmann minn Sigfús Guð- mundsson, að ganga alla leið kring tim TTambafitjarhraunið og kanna stærð þess og eldsprunguna, með- an ég var í leitinni að suðureldin- ttm. Skvldi annar hestasveinninn, Ingvar Árnason, fylgja þeim á leið og segja þeim örnefni. þeir fóru á stað kl. 4Jý föstudag.snóttina (9. maí) og komtt aftur í tjaldstað kl. 10. Ég hafði fengið þeim góðan áttavita, svo að þeir væru vissir á áttum. Gnðmundtir skáld segir svo af þeirr farð : “Við Sigfús gengum frá tjaldinu 9. maí kl. 4Jý árd. og Ingvar Árna- son með okkur. Gengtim við FjaHabaksveg að hrauninu og komum þangað kl. 5. þar se.ig hraunið vestur á við á nokkttru svæði, og runnu úr því glóandi lækir fram á sandinn. Frá Fjallabkasvegi gemgum við veður úr gleðd manna og leikjum. Annars fá G. T. næstnm æfinlega rigningu á skemtiferðum sinum. Forsjónin er víst með þessu að sýna þeim, hvað þURKURINN sé ifinu óeðlilegur. Alfi og Jónsi eru beztu ensk- sinnuðu 1 sportararndr”, sem verið haia ‘‘presenteraðir’’ fyrir íslend- ingum. Líklegt að þeir fari í gegn- um sjálfa sig og sýni aðrar vel- þektar “kúnstir” sínar á Islend- ingadaginn. “Hversu hár er redkningurinn' minn ?” “Hvert er nútnerið á herberginu þinu ?” “Ég tók ekkert herbergi. Eg svaf á knattleikaborðima”. “Fimtíu cent um klukkutimann”' Fréttir um íslendingadaginn, i> siðasta Lögbexgi, eru smeHnar viða hvar. Gleps þakkar þeim, strákunum. — Bara að ekk.i þyrfti að útleggja alt fyrir aumingjana. En — Stjáni er sleipur víðar en. við alþýðuvísurnar. F arandsalinn : Herra. minn! Hér hefi ég vindla, sem yð— ur er óhætt að bjóða hverjum sem er af vinum yðar”. Hóteleigandinn: “ Já* skál ég það. En spursmálið er,. hvort þú hafir nokkra sem ég get reykt sjálfur”. • þessi staka var ort í járnbraut- arvagni að kveldi þess 24. f. m.: Hér er ekki hópur smár af heiðarmeyjum.—Jamm, jamm. AJlar bera hatta og hár og höfuð fult með : namm — namm. Einmig þessi : Hér er ekki ltópur smár af hefðarsvednum. — So — so ? Allir bera hatta og hár og höfuð fult með : Do — do. Samkomuhöll íslendinga og Oamalmennahæli íslendinga, eru þær þörfustu stofnanir, sem vér- getum sett á fót hér vestra. Utrs hvorutveggju byggingarnar er nú þegar búið að ræða og halda fundi af vissum félögum, en ekkert gengur. — Félagslegttr og trúar- legur rígur, flokkadrættir og ó- samlyndi, virðist ætla að koma þessu, sem öðru góðu hjá oss, fyr- ir kattarnef. Vonandi samt að svo verði ekki, því það er bæði ómet- andi skaði og langvarandi skömm fvrir oss Vestur-íslendinga. Kotkarlahugsunin og síngirnin sú, sem ekkert getur augtim litið, nema sitt eigið nafn, þarf að hverfa í öðrum eins velferðarmál- ttm og hér er um að ræða. þarf að eyðast inn í HEILDINA. norður með vestanbrún hraunsins) Gengum við þvert yfir víkur til að stytta okkur leið. Færð var aJ- arþung vegna nýfallinnar ösku og mældist okkur hún 7 þml. þykk. ° þegar norðar dró með hrauninu, var engin aska og þá betra gang- færi. Norður fvrir hraunið komum við kl. 6jý. Höfðum við þá gengið 1 jý tíma með því og kom okkur sam- an um að álíta, að við hefðum gengið *m 4 km. á kl.st. þá var hánorður austantil k Kerlingarfjöllum, en Melfell rétt fyrir norðan háaustur. Norður- horn Dyngju (við Hrafnabjörg) var snnnanhalt við austur. J>ar skfldi Ingvar við okkur og gekk heim að tjaldi. Við Sigfús héldttm áfram og vor- um um 10 minútur fyrir norður- enda hraunsins. Við norðaustur- tagl þesí gengum við þurrum fót- um yfir farveg HelHskvíslar. Á þessu svæði var all-mikil héla af hvítu, söltu efni utan á hraun- inu. Grjótið í hraunbrúnunum var var kalt nyrrt, en innar í hraun- inu rauk allmikið úr því. fFrá norðurenda hraunsins geng- uni við upp á móbergsöldt% sem. er austan við það, og höfðum það- an aU-góða útsjrii yfir norður- hluta hraunsins. þessi móbergs- alda skiftir hraunimi. Gengttr álma úr því fvrir sttnnan hána, milli hennar og Hrafnabjargaöldtt, inni í krika við rætur Hrafnabjarga. (Niðurlag).

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.