Heimskringla - 07.01.1915, Blaðsíða 6

BLC. e.
HEIMSKRIMGLA
WIMNIPEG, 7. JAMÚAR, 191í
LJOSVÖRÐURINN.
þér verðiS búnar að finna það aftur áður en við mæt-
umst í Boston.
Hann var nýfarinn, þegar hópur ungra persóna
kom hlægjandi og taiandi all-hátt, og meðal þeirra sá
Gerti Bellu Clinton, sem ungu mennirnir voru sjáan-
lega að skopast að i gamni. Hún lét sem hún væri reið
við þá, en var í rauninni ánægð yfir keskni þeirra.
Nú sáu þeir Willie koma og þögnuðu þá algjörlega;
hann hélt á ferðatösku í hendinni og á stóru sjali á
handleggnum. Hann var alvarlegur og gekk fram hjá
Gerti, sem hafði dregið blæju fyrir andlitið, og til Isa-
bellu, og lagði töskuna og sjalið á stól hjá henni.
Hann var þó að eins búinn að tala fáein orð við
Bellu, þegar bjallan hringdi, til merkis um að þeir, sem
ekki ætluðu með skipinu, skyldu fara á land. Hann
varð hvi að flýta sér og kom við það tækifæri nær Gerti,
svo hún heyrði glögt þegar hann sagði: “Ef þér getið
komið aftur á fimtudaginn, skal eg reyna að vera ekki
óþolinmóður á meðan".
Augnabliki síðar hreyfðist skipið; en um leið stökk
hár maður af bryggjunni út á þilfarið, farþegunum til
undrunar, gekk svo niður í salinn, tók bók úr vasa sín-
um og fór að lesa.
Undir eins og skipið var komið af stað sagði
Emily: “Mér heyrðist eg heyra málróm ísabellu Clin-
ton”.
“Já, hún er hér iíka”, svaraði Gerti; “hún situr hins
vegar á þilfarinu og snýr bakinu að okkur”.
“Hefir hún ckki séð okkur?”
“Jú, það held eg; hún stóð og horfði hingað rétt
áðan”.
“Og svo valdi hán sér pláss, þar sem hún horfði
i aðra átt”.
“rá”
“Hún fer líkJega til New York tii að sjá frú Gra-
ham?”
“Mjög líklegt; mér hafði ekki dottið það í hug”.
Nú varð þögn og Kmily virtist hugsandi, svo hvisl-
aði hún:
“Hver var maðurinn, sem kom og talaði við hana
rétt áður en skipið fór?”
“Willie", sagði Gerti skjálfrödduð.
Emily þrýsti hendi hennar og þagði. Hún hafði
líka heyrt orð hans og skilið þau.
Nokkrir klukkufimar liðu og skipið gekk með
miklum hraða. GerU sat hugsandi og veitti engu í
kringum sig neina eftirtekt; en svo heyrðust reiðar
karlmannaraddir og kviðaróm kvenfólskins.
Hún koust þá eftir því, að þetta skip og annað af
sömu stærð vpru á kapphlaupi, og komu stundum svo
nærri hvort ððru, að kvenfólk hræddist, en karlmenn
reiddust yfir þessum óþarfa hraða, sem ollað gat
hættu.
Gerti sat kyr og hélt í hendina á Emily, og reyndi
að sjá á svip samferðamannanna hver hætta væri á
ferðum. Emíly var þögul og föl. Hún heyrði samtal
ferðafólksins og vissi því að hætta var í nánd.
Loks komst skip þeirra dálítið á undan ofurlitla
stund, og um leið var hrópað, að engin hætta væri á
ferð. Farþegarnir urðu nú aftur óhræddir og byrjuðu
samtal og galsahlátur. Emily var samt enn talsvert föl.
“Við sktdum fara ofan, Emily”, sagði Gerti, “niðri
1 kvennasalnum eru legubekkir, þar sem þú getur hvilt
þig. Alt virðíst róíegt og óhult nú”.
Emily félst á þetta og þær lögðust í eitt hornið á
salnum, þar sem þær gátu verið ótruflaðar þangað til
menn áttu að rnatast. I>ser gengu ekki að borðinu, eins
og flestir af hinum farþegunum, en voru kyrrar á sama
stað.
Gerti opnaði forðatöskuna og tók upp nesti þeirra,
og var að skoða, hvað af því væri boðlegast fyrir Em-
ily, þegar þjónn kom til þeirra með nægan og góðan
mat og lét hann á borðlð hjá þeim, og spurði svo Gerti,
hvort hann gæti gjört þeim nokkurn greiða.
“Þetta er ekki handa okkur”, sagði Gerti. “Yður
skjátlar”.
“Nei, það var beðið um það banda blindu stúlk-
unni og unga, failegu stúlkunni”, sagði þjónninn.
Gerti þakkaði þjóninum og lét hann svo fara, sneri
sér siðan að Emify ag reyndi að spyrja í spaugi, hvað
þær ættu að gjöra vi8 þenna góða mat.
“Borða þú bana, góða, ef þú getur”, sagði hún;
“hann er eflaust aitiaður okkur”.
“En hverjum hddurðu við eigum að þakka hann?”
“Blindni minni eða fegurð þinni”, svaraði Emily
brosandi, og bætti svo við: “Máske matreiðslumað-
urinn hafi kent í brjósti um okkur, af þvi við fórum
ekki að borðinu, og sent okkur þetta til huggunar. í
öllu falli verður þú að borða”.
“Eg er ekki svöng, en eg skal finna eitthvað gott
handa þér”, sagði Gerti.
Þegar þjónninn kom aftur, til að taka af borðinu,
varð hann hryggur af þvi, hve lítið þær höfðu etið.
Gerti tók upp pyngju sína og gaf honum vikaskilding
og spurði svo, hverjum hún ætti að borga máltíðina.
“Borga”, sagði þjónninn undrandi. “Maðurinn
hefir borgað”.
Hvaða maður?” spurði Gerti. En áður en þjónn-
inn gat svarað hevini, Iauk annar þjónn upp dyrunum
og gaf honum beudingu um að koma. Svo þær urðu
að geta sér tif, hver gefandinn væri, og komust loks að
þeirri niðursíöðu, að það mundi vera Jererny læknir,
og þenna dag fékk þvf lækinrinn allmikið af óverð-
skulduðu hrósí.
Þegar máltíðÍBni vur lokið, lagðist Emily út af
aftur til að sofna Utía stund og bað Gerti að gjöra hið
sama, og raeð þeirri von, að hún mundi gjöra það, sofn-
aði hún litla stund. Gerti sat við hllð hennar og gætti
þess, að enginn gjörði heani ónæði.
“Hvað tr klukkan?” spurði Emily, þegar hún vakn-
aði.
“Hér um bil 15 mínútur yfir þrjú”, svaraði Gerti,
um leið og hún liet á fallega úrið sitt, sem var gjöf frá
nokkrum af námsiaefjum hennar.
Emily þaut á fætur.
“Þá getura vl8 ekki verið laugt frá New York”,
•sagði hún. “Hvar erurn við nú?”
“Eg veit ckki rneð vissu”, svaraði Gerti, “en eg
skal fara upp og lita eftir þvi, ef þú vilt bíða hér”.
Hún hraðaði sér upp á þilfarið, en varð skjótt vör
við hávaða og falaup fólksins. Þegar hún kom upp á
þilfarið, þaut aáfðiur maður fram hjá henni og sagði:
“Eldur!”
AugnaWiki síðar urðu ópin og hljóðin svo afskap-
leg, að ekki er uat aö lýsa þeim. Menn hrópuðu um
hjálp, og margir, sera aldrei höfðu beðið guð, fluttu
nú innilegar bænir til hans.
Gerti leit alt i kringum sig og allstaðar var sama
æðið og hræðslaa. í miðju skipsins hafði eldurinn
kviknað, af ofhitaðri v&, og stóð eldurinn hátt í loft
npp. Gerti leit þaagað og ætlaði svo að hlaupa ofan
til Emiiy attwr. *a þá gripa tveár sterkir handleggir
utan um hana og héldu henni kyrri, og um leið sagði
kunnug rödd:
“Gerti, barnið mitt; mín eigin, kæra Gerti! Vertu
róleg — vertu rólcg! Eg skal frelsa þig!”
Hann hafði gilda ástæðu til að biðja hana að vera
rólega, því hún brauzt um af öllum kröftum til að losna.
“Nei, nei!” hrópaði hún. “Emily, Emily! Láttu
mig deyja! En eg verð að finna Emily!”
“Hvar er hún?” spurði Philipp, þvi þetta var hann.
“Þarna, þarna!” benti Gerti. “Niðri i salnum!
Sleptu mér, sleptu mér!”
Hann leit í kringum sig og sagði svo rólegur.
“Vertu róleg, barnið mitt. Eg skal frelsa ykkur
báðar”.
Hann þaut sem elding niður stigann og inn í sal-
inn. í fjarlægasta horninu knéféll Emily með upplyft-
ar hendur, og svipurinn á andlitinu líktist svip engils.
Gerti og Philipp voru á sama augnabliki við hlið
hcnnar. Hann laut niður til að taka hana í faðm sinn
og Gerti kallaði: “Komdu, Emily, komdu! Hann ætl-
ar að frelsa okkur!”
En Emily veitti mótspyrnu.
“Láttu mig vera hér, Gerti; en frelsaðu sjálfa þig.
Ó” bætti hún við og sagði við hinn ókunna mann í bæn-
arróm, “skeytið þér ekkert um mig, en frelsið barnið
mitt”.
En áður en orðin yfirgáfu varir hennar var hún
borin út úr salnum og Gerti var á hælum þeirra.
“Ef við komtunst fram á skipið, þá erum við ó-
hult”, sagði hann með hásri rödd.
Það reyndis ómögulegt, þvi öll miðja skipsins var
eitt eldhaf.
“Hamingjan góða!” hrópaði hann. ”Við komum
of seint! Við verðum að snúa aftur!”
Augnabliki síðar voru þau komin ofan í salinn aft-
ur og strax á eftir rakst skipið á klettana og brotnaði
í sundur um miðjuna, — þvi undir eins og eldsins varð
vart, hafði skipstjóri stefnt skipinu til lands. Fram-
hluti þess var þvi nálægt landi og góð björgunarvon
fyrir þá, sem þar voru, en minni fyrir þá, sem á aftur-
hlutanum voru.
Þegar Philipp kom ofan í salinn, braut hann
gluggann, tÓK kaðal, sem hékk á veggnum og batt hann
fastan við skipið, og sneri sér svo að Gerti, sem stóð
við hlið hans alveg róleg.
“Gerti”, sagði hann fast og ákveðið, “eg syndi nú
i land með ungfrú Graham. Ef eldurinn kemur of ná-
lægt, verðið þér að halda yður fast við hástokkinn,
og ef brýn nauðsyn krefur, verðið þér að halda yður i
kaðalinn. Látið þér blæjuna blakta; eg kem bráðum
aftur að sækja yður”.
“Nei, nei!” hrópaði Emily. “Farðu fyrst, Gerti!”
“Þey, Emily”, hrópaði Gerti, “okkur verður báð-
um bjargað!”
“Haldið þér yður fast um herðar mínar, ungfrú
Graham, þegar við erum komin i sjóinn”, sagði Phil-
ipp, án þess að gefa orðum hennar gaum. Hann tók
hana í faðm sinn, — mikið skamp heyrðist í sjónum
og þau voru farin. Á sama augnabliki tók einhver í
Gerti að aftanverðu. Hún sneri sér við og sá ísabellu
Clinton, afskræmda af hræðslu, halda sér svo fast i
hana, a hvorug þeirra gat neitt gjört, um leið og hún
hrópaði: “ó, Gerti, Gerti, frelsaðu mig!”.
Gerti reyndi að reisa hana upp, en það var ómögu-
legt, og án þess að gjöra nokkra tilraun til að hjálpa
sjálfri sér, vafði hún ferðakápu Gerti um sig, einsog hún
væri viti sínu fjær. Á meðan ísabella hélt utan um föt
Gerti gat hún ekkert gjört, hvorki til að bjarga sér sða
henni. Hún leit þvi i áttina þangað sem Phillipp hvarf
og sér til ánægju sá hún hann koma aftur. Hann hafði
komið Emily upp í bát og kom nú að sækja Gerti. Á
Þessu augnabliki kom eldgusa og reykur svo nálægt
þeim, að þær voru nærri kafnaðar.
Gerti ásetti sér, að ísebella yrði frelsuð. Willie
elskaði hana og mundi syrgja missir hcnnar, en það
mátti hann ekki. Sig myndi hann ekki syrgja, og ef
önnur þeirra yrði að deyja, skyldi það vera hún.
“ísabella”, sagði húri hörkulega, “slandið þér upp
og hlustið á mig. Gjörið það, sem eg segi, og yður skal
verða bjargað. Heyrið þér?”
fsabella svaraði engu.
Gerti laut niður og losaði hendur hennar af fötum
sinum með valdi og sagði enn byrstari: “Ef þér hlýð-
ið mér, ísabella, verðið þér komnar á land eftir fimm
minútur. Standið þér upp og hlustið á mig!”
ísabella stóð upp og sagði: “Hvað á eg að gjöra?
Eg skal reyna það”.
“Sjáið þér manninn, sem syndir hingað?”
“Já”.
“Ilann kemur til okkar. Haldið þér yður fast við
þenna kaðal, svo skal eg láta yður síga ofan í sjóinn;
haldið yður fast —”
Hún tók dökkbláu blæjuna af sér og batt um háls
ísabellu og sveiflaði henni yfir Ijósa hárið hennar. —
Phillipp var nú svo sem einn faðm i burtu. — “Nú, ísa-
bella, annaðhvort strax eða það er of seint!” hrópaði
Gerti. ísabella tók í kaðalinn, en hrökk aftur á bak
við að sjá sjóinn. En á sama augnabliki sló eldblossa
út um gluggann, og þá herti hún upp hugann og rendi
sér niður í sjóinn. Philipp kom mátulega til þess að
gripa hana, því hún var svo hrædd, að hún gat ekki
haldið sér við kaðalinn. Gerti hafði’ekki tíma til að
horfa á eftir þeim; hún þurfti að gæta sjálfrar sin, þvi
eldurinn var kominn fast að henni. Hún greip kaðal-
inn, hoppaði yfir hástokkinn og lét sig síga ofan að
sjónum; cn um leið og fætur hennar snertu sjóinn,
snerist hið afarstóra hjól í síðasta sinni, og myndaði
sterka straumiðu, sem reif Gerti með sér.
ÞR/TUGASTI OG ÞRIÐJI KAPITULI.
Með cftirvænting.
Við skulum nú athuga annað friðsamara umhverfi,
og snúa okkur að kyrláta og snotra sveitaheimilinu hans
Grahams.
Gamli maðurinn var orðinn þreyttur af ferðalag-
inu, og rölti nú aftur og fram um garðinn sinn til að
skoða blómin og ungu trén, sem voru að þroskast.
Hann var sjáanlega glaður yfir því að vera kominn
heim aftur, og ekki síður yfir því, að nöldrunargjarna
konan hans var kyr í New York, svo algjörður friður
ríkti nú á heimili hans og hann var sinn eigin herra;
því að satt að segja var kona hans farin að hafa all-
mikið vald yfir honum síðn elli hans og óstyrkur fór
vaxandi.
Emily og Gerti voru lika ánægðar með lífið, sem
var einsog í gamlá daga, og honum þótti vænt um, að
sjá þær við dagverðarborðið, þar sem frú Ellis sá um
alt, einsog fyrrum átti sér stað.
Já, Gerti var þar, frelsuð frá dauðanum einsog
aðrir — hún vissi naumast sjálf hvernig, — og nú var
hún aftur komin í friðsama, góða húsið, se*n henni
þótti vænst um af öllu.
Þegar búið var að vekja meðvitund henuar, sem
hafði algjörlega yfirgefið hana meðan hin langvinna
barátta milli lifs og dauða stóð yfir, var henni sagt að
nokkrir menn, sein lögðu frá landi í því skyni að hjálpa
skipbrotsfólkinu, hefðu fundið hana fljótandi á síðasta
augnablikinu, sem nokkur von var um líf fyrir hana;
en eftir þessu mundi hún ekki. Þegar hún kom til
meðvitundar, laut Emily ofan að henni, þar sem hún
lá í rúminu. Fáum stundum síðar kom Graham þang-
að, og fáum dögum seinna voru þau öll komin heim
til D—.
Graham liafði orðið fyrir ýmsum nýjum reynslum,
og var i mörgu tilliti breyttur maður. Emily situr í
sinu eigin herbergi og er fölari en hún átti vanda til.
Þegar dyrnar eru opnaðar, hrekkur hún við og tvisvar
hefir luin grátið þenna morgun. Hún er mjög tauga-
óstyrk, getur ekki hlustað á það, sem Gerti les, með ró,
en'tekur oft fram i fyrir henni og spyr um ýinislegt
viðvíkjandi slysinu.
Meðan þær sátu þannig og spjölluðu saman, kom
þernan með bréf. Gerti tók við því með skjálfandi
höndum, því hún bjóst við, að það væri frá Willie; en
sú von brást, því enda þótt að New Yorks póstmerki
væri á því, og vel gat verið, að hann væri kominn þang-
að, þekti liún samt ekki skriftina. Nú greip hana önn-
ur hugsun ekki þýðingarminni, og tæplega fær um að
draga andann sökum geðshræringar, opuaði hún bréf-
ið og las:
“Kæra Gerti min, elskaða barnið mitt, — því það
mitt muni hræðast föður sinn, þegar það fær að vita,
hver hann er.
Philipp Armory”.
Þegar Gerti var búin að lesa þetta undarlega og
óskiljanlega bréf, leit hún upp með vandræðasvip, seia
gaf til kynna, að hún skildi ekki meiningu hins «-
kunna manns.
Stundarkorn sat hún kyr og hugsaði; svo þaut hún
á fætur og hljóp yfir ganginn að lierbergi Emiiy meí
bréfið í hendinni, til þess að segja henni frá þvi og
heyra skoðun hennar um það. Þegar hún lagði hend-
ina á skráarhúninn, datt henni í hug, að Emiiy væri
ekki frísk og að það væri ekki rétt að trufla hana. —
Ilún gekk þvi aftur til herbergis síns og las bréfið í
annað sinn. *
Hún skildi strax, að Philipp hafði skrifað bréfið.
Framkoma hans og orð á skipinu meðan þau voru í
hættu stödd, höfðu haft mikil áhrif á hana, og þessa
þrjá daga, sem liðnir voru síðan slysið vildi til, hljóm-
uðu æ fyrir eyrum hennar orðin: “Barnið mitt! Mitt
eigið, kæra barn!” Nú kom henni til hugar, að þessi
ókunni maður, sem vogað hafði lífi sínu til að bjarga
henni og Emily, gæti í raun og veru og veru verið faðir
sinn, og geðshræring hennar varð svo mikil við þessa
von, að hún skalf. Svo fleygði hún þessari hugsun frá
sér aftur einsog hún væri ómöguleg, og hélt að þessi
hugsun mannsins væri sprottin af geðshræringu hans.
Daginn, sem Gerti kom til meðvitundar aftur, eft-
ir slysið, spurði hún fyrst eftir björgunarmanni Em-
ertu, cnda þótt liræðsta og örvilnan föðursins knýi mig ily og ísabellu; en hann var horfinn. Það vissi eng-
til að kalla þig það. Það var ekki brjálspmi, sem kom inn, hvað af honum varð; og þar eð Graham kom í
mér til að kalla þig mina og þrgsta þér að hjarta mínu, sömu svifum, slepti hún voninni um, að fá að sjá hana
þegar hættan var mest. Sömu tilfinningarnar voru oft aftur.
áður búnar að leíla á mig, en eg hrakti þær jafnharð- | Sömu ástæðurnar og nú hömluðu henni frá að leita
an á burt, og jafnvel nú hefði eg þvingað þessar cðlis- ráða Emily viðvíkjandi bréfinu, höfðu eínnig banna*
tilhneigingar mínar og haldið áfram að ferðast, til þess henni, að segja frá orðum og háttalagi Philipps, sera
að eyða hinni einmanategu æfi minni við sorg og sökn- var svo einkennilegt strax frá fyrstu fundum þeirra,
uð, ef innri rödd hefði ekki á mig skorað, sem mér er að hún gat ekki annað en hugsað um það við og við.
ómögulegt að fá til að þegja. Hefði eg séð þig glaða og Þegar hún var búin að lesa bréfið í fyrsta sinn,
gæfurika, þá hefði mér ekki komið til hugar, að biðja gjörði það hana órólega og vakti enga ákveðna skoðun.
þig að leyfa mér að taka þátt i gleði þinni, og þvi síð-1 En þegar hún var búin að halda á bréfinu meira
ur hefði eg viljað dreifa skuggum á æfibraut þina; en en eina klukkustund og lesa það aftur og aftur, fanst
þú ert sorgþrungin og hrggg, elsku barnið mitt, og þín henni hún skilja það betur. Hún tók upp pappírsark,
sorg bindur okkur fastara saman, heldur en blóðböndin, og meðan hún var bæði hrædd og vongóð skrifaði húa
því eg er ógæfusamur maður og hefi meðaumkun með
þjáningum annara manna.
“Þú liefir gott og eðallynt hugarfar, barnið mitt.
Þú hefir einu sinni grátið yfir sorg ókunnugs manns.
þetta í flýtir:
'Minn kæri, kæri faðir! Eg vildi eg rnælti halda.
áfram að trúa þvi, að þér séuð þaðl Ilvernig á eg að
— viltu nú hika við að bera meðaumkun með þínum skrifa gður og hvað á eg að segja, fyrst öll yðar orð erm.
yfirgefna föður, enda þótt þú getir ekki elskað hann, leyndarmál? Faðir! ó, hve unaðssælt orð! ó, e$
sem með örvilnan og skjálfandi hendi skrifar þessi ör- vildi, að minn eðallgndi vinur væri í raun og veru fað-
lagaþungu orð, er ef til vill baka honum hatur og fyrir- \ ir minn! En, hvernig getur það verið mögulegt? ó,
litningu hjá þeirri ciiiu persónu á þessari jörð, sem eg hefi sorglegan grun um, að þessi fagri draumur sé
liann er bundinn hinum náttúrlegu ættarböndum. Tvis- hugarflug. Eg minnist þess ekki, að hafa heyrt nafnií
var sinnum áður hcfi cg ætlað að skrifa þella, en í hvort- Philipp Armory fyr en nú. Hin góða, eðallynda Emilg
tveggja skifti hætt við það, af hræðln við afleiðingarn- hefir kent mér að elska allar manneskjur; hatur og fgr-
ar. Þó mér veiti erfitt að tala orðin, er mér þó enn erf- j irlitning er ekki til í hennar eðli, og eg vona ekki i mínm
iðara, að stöðva hjartslátt minn. Þess vegna bið eg þig heldur. Auk þess á hún engan óvin t heiminum,_______hef-
að hlusta á mig, þó það máske verði í síðasta sinni. Er ir aldrei átt neinn og getur aldrei átt neinn. Menn
nokkur maður til i þessum heimi, sem þig hryllir við gætu,með jafn hægu máti átt i erjum við einn af engl-
að hugsa um? Manstu eftir að þú hafir heyrt talað um um guðs einsog hana.
mann, sem svívirðing og glæpir voru bundnir við? — “Þér megið heldur ekki biðja mig að hugsa um gð-
Hefir þú frá æsku lært að hata og fgrirlíta þetta nafn? ur sem glæpamann. Það gelur ekki átt sér slað. ÞaS
Hefir sú skoðun verið gróðursett í huga þínum, að jafn- j væri að gjöra eðallyndri náttúru rangt, og eg segi afl-
framt því, sem þú elskar beztu vinstútku þína, skulir ar: Það getur ekki átt sér stað. Með ánægju skyldi eg
þú hata hennar verstu óvini? Það getur naumast öðru- halta mér að brjósti slíks föðnrs, með ánægju skyle/i
vísi verið. Mig hryllir við þeirri hugsun, að barnið eg taka að mér að hngga jafn hjálpfúsan, góðan og et-
Saknaðarljóð.
eftir G. Goodman og son hans, tíu ára gamlan, undir
nafni móður og ömmu hinna látnu.
Skjótt hefir sólin nú sigið að viði
og svalvindur þotið um blómreit á grund.
Reiðarslag dauðans mig rænt hefir friði,
rofin er gleðin, og harmandi lund.
Heilagi guðs sonur! Hugsvölun veittu »
hjartanuT, er titrar í stormanna gný;
hretinu kalda í blíðviðri breyttu,
blessaðu sorganna dapurleg ský.
Hjartfólgna soninn, mitt athvarf og yndi,
andanna faðir nú kvaddi á braut;
ástríka barnið, sem létti mér lyndi,
leitt er af englurn i friðarins skaut.
Saknandi mæni’ eg um salina nuða,
sorgin ei skilur, en þráir og spyr.
Hreystin er valin að herfangi dauða,
en hnigandi fölnuðu strá bíoa kyr.
Stríðið við örlög er erfitt að heyja.
Enginn fær skilið það dularfi.lt ráð,
að æskan og fjörið er dæmt til að deyja,
en da^sverk ei hálfnað, og þroska ei náð.
Vorblomin ungu, sem hreggviðrin hjúpa,
hlyninn, sein mistu, er veitti þeim skjól,
i íiostkulda lífsins nú dapurleg drjúpa,
dregið er ský fyrir gleðinnar sól.
Þeir gengu með fögnuði’ að gleðinnar boði,
glitraridi, sólslegin elfunnar tröf
löðuðu og seiddu. Þeim virtist ei voði
vera sér nærri, eða dáinna gröf.
Óðfluga báru þá fákarnir fráu
um fannhvíta, töfrandi straumanna leið.
Falin und vatnanna voðinni gljáu
voveifleg hættan með dauðanum beið.
Sárt er að verða að sjá þá án tafar
sjónum oss.hverfa, er unnum vér heitt,
og kærustu vonirnar ganga til grafar.
En guð veit, og ræður. Vér skiljum ei neitt.
Náttúran þögul að leiðinu lætur
líkblæju sveipað með frostkaldri mund;
ástvina liopurinn harmþrunginn grætur
á hjarninu köldu, með blæðandi und.
Tárvotum augum eg stari frá ströndu
sturin, a svellþakinn hyldýpis- flaum,
er niðjana svifti svo sviplega öndu
og snögglega’ oss vakti af ljúfasta draum.
rra solum hans stunur mér heyrist eg heyra,
sem harmþrungið andvarp hins deyjandi manns,
eða sem bergmál, er ber mér að eyra
barnslega kveðju, með straumniði hans.
Vonir þótt fækki, og vinirnir deyi,
og varnarlaus standi’ eg í skugganum hér,
guð minn! lát barnið þitt örmagnast eigi,
önd mína styrktu og liknaðu mér.
Láttu mig sja gegnum sorgir og þrautir
sólgyltar strendur við eilífðar höf,
og ferðast í anda’ um þær blikandi brautir,
sem bíða mín handan við dauða og gröf.
Skuggarnir óðum í hlíðunum hækka,
himininn ljómar í kveldroðans dýrð.
Eilífðar hugsjónir hækka og stækka
i himneskri fegurð, sém ei verður skýrð.
Eg trúi, og vona i veikleika minum,
— vegir þótt skilji í sorganna heim —,
að vinina hitti’ eg í himninum þínum.
Harmarnir gleymast i bústöðum þeim.
María G. Áraaton.
ÁGRiP AF REGLUGJÖRÐ
um heimilisréttarlönd í Canada
Norðvestnrlandinu.
ur teklts heimllisrétt á fjórtSunc ú
■ ection af óteknu stjórnarlandi f Mu
sækjandi veróur sjálfur aB koma i
itoba, ■ Saskatehewan og Alberta Ui«
landskrifstofu stjórnarinnar. etiá uad
irskrifstofu hennar í bví héraSi
lcvœ'nt umbotSl má land taka á ÖUur
landskrifstofum stjórnarinnar (en ekk
yröum^ skrifstoíum) metS vissum skll
—Sex máuaSa ábútl »
* Iandsíns á hverju af þremu
skn?rtSu1^nidnem,Qmá-,búa me,, vissun
:2.íyr?um lnnan 9 milna trá heimllls
L nSa“dLslnu' 4 Iandl «cm ekkl e
minna en 80 ekrur.
í vissum hérutSum getur gótSur 01
efnilegnr landnemi fengits forkaups
fett fjórtSungri sectiðnar metsfrar
landi sinu. VertJ $3.00 fyrir ekru hvorjs
SKYI.OIJ It—Sex mánatSa ábúS
»Xeh^íIlí.ne. nœstu. Þriggja ára eftf
»°^.h^nn, hefIr unnitS sér inn eianar
bréf fyrir heimilisréttarlandi sínu, 01
auk þess ræktaó 50 ekrur á hinu seínn'
Undi. Forkaupsréttarbréf getur land
»e.ni.,fent® b um lel® og hann teku
ski|IyrBumttarbréflí' 1)0 me° vlss"B
»zÍ!?nd-neral sem eytt hefur heimilis
rétti sinum, getur fenglts heimilisrétt
k?yPf 1 vissum hérutSum. VerJ
$3.00 fyrir ekru hverja. SKVLDlfll-
VertSur atS sitja á landínu mánutSi a
hverju af þremur nsestu árum, rækti
$30C0 00Urvi°rli!'el3a hÚS * lan<Jlnu' 3em e
Bera má nitSur ekrutal, er ræktas
skal, sé landits óslétt, skógjl vaxitS etli
grýtt. Búþening má hafa á landina
Stats ræktunar undir vlssum skilyrtSum
BlötS, sem flytja þessa aualvsinr,
leyfislaust fá enga bSrgun fyrfr;
W. w. CORY,
Beputy Minister of the Interloi
SKAUTAR SKERPTIR
SkrúfatSir eöa hnoöaöir á skó án
tafar. MJc’S fin skó viögerö á meö-
an þu bíöur. Karlmanna skór hálf
botnaölr (saumaö) 16 minútur,
guttabergs hælar (dont sllp) eöa
leöur, 2 minútur. STEWAHT, 11)3
l'nelfls Ave. Fyrsta búö fyrlr
austan aöalstræti.
Kaupið Heimskringlu.
FURNITURE
on Easy Payments
OVERLAND
MAIN & ALEXANDER