Heimskringla - 04.02.1915, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 4. FEBHÚAR, 1915
HEIMSKRINCLA
BLS. 3.
Póstspjald til okkar færir y'ður stóra litmyndaða Frae verðskrá.
McKenzie’s Quality Seeds
Þarna er kost besta Frae
húsið í Canada. ***
Þarna er Fræ húsið þar
sem afgreiðsla er fljót.
Þarna er mesta Fræ hús
í Vestur-Canada.

Þama er stærsta Fræ
hús í Vesturlandinu.
Þama er best útbúna
Fræ húsið í Vestur-Can-g©"1
ada.
Þarna er Fræ húsið sem
fyrirkomulag er best íj|@“
Vesturlandinu.
Þama er Fræ húsið þarj
sem öllum er gjört rétt til
Þama er best setta Fræ(!
húsið. I
Þarna er yðar ábyrgðB
að þér fáið gott Fræ.
, _ Fræið sem er sérstaklega
■‘“^valið fyrir Vesturlandið.
_ Fræið sem gefur bestan
''árangur í Vesturheimi.
McKenzie’s era fræin sem
“fgjjeru líkust fyrirmynd og
nafni.
^ Alt fyrir akurinn, mat-
"r’Mljurtagarðinn og túnið.
Fræið sem á veralega
“fgftsterka og heilsugóða fræ
æfi.
Fræin sem vaza altaf frá
byrjun.
Sú tegund sem þeir
skörpustu kaupa.
Sú tegund sem vissast
er að kaupa.
Þeirra merkilegu yfir-
*^lburðir eru framúrskar-
andi.
Brandon, Man.
A. E. McKENZIE CO., Ltd.
Calgary, Alta
Gríman af Vilhjálmi
keisara.
«ða sagan um það, sem eiginlega
lág á bak við stríðið, eftir dag-
bók vinar hans Axel greifa
(Framhald).
"En hvað er hægt að gjöra?” spyr
«g Þá-
“ó, vinur minn! 3?að þyrfti lang-
&n tíma til að útskýra það og þú
*iátt ekki gleyma að eg er að tala
vfsindalega (academically) um mög-
aleika, en ekki hvað líklegt sé.”
Spurði eg hann þá hvaða skoðun
hann hefði á viðskiftum Austurrík-
is og Rússlands og hvort hann héldi
að batna myndi milli rfkja þessara
’Tið dauða erkihertogans.
“Spurðu mig ekki að því, vinur
Minn, það þarf vitrari mann, en eg
«r, til að svara þvf. Samt held eg
að Servía geti leyst hnútinn þann.”
“En Servía átti þó engan þátt í
morðinu?” spurði eg. “3>að hefur
enga þýðingu svaraði keisarinn.
Spurningin er eingöngu uin það,
hvort hægt er að iáta svo sýnast,
gem hún hafi átt þátt í þvf. Trúðu
mér, f þessum heimi, sem vér lifum
1 cr það sem mestu varðar, ekki
hvað hlutirnir eru, heldur hitt hvað
menn gcta látið þá sýnast vera.
Þar er lykillinn að öllum þeim
pólitísku atburðum sem hafa hrist
®g skekið heiminn.”
Hann þagnaði, er hann sá hvað
mér varð bilt við, og greip í hand-
legginn á mér, eins og þegar við
vorum að leika okkur saman þegar
við vorum drcngir og mælti:
“Vertu ekki svona skuggalegur,
finur minn, það er ekkert sem getur
spilt skemtistundum okkar. Trúðu
mér að viku liðinni verðum við
komnir í landið, þar sem sólin skín
um miðjar nætur, og menn gleyma
stjórnmálum og sökkva sér niður f
að skoða náttúruna, þenna mikla
Jærimeistara sem aldrei ber fram
rangar kenningar. Gleymdu þvf,
sem eg hef sagt, það er einskis virði,
aðcins marklaust hugarflug. Viltu
ekki fá þér vindil.?”
Það varð mér þá deginum ljósara
að keisarinn var að leyna oss ein-
þverju. Hann var að burðast með
eitthvað ráðabrugg, sem hann vildi
ekki láta okkur vini sína gruna, af
því að hann hélt, að við myndum
verða því mótfallnir.
Júlí 1914 um borð á Hohenzollern.
Þrir dagar eru liðnir síðan við
fórum frá Þýzkalandi, og keisarinn
hefir verið i ágætu skapi. Þunglynd-
iskastið eftir inorð hertogans virð-
ist hafa liorfið frá honum, og ekki
var hann við útförina. Sagði, að
læknar Austurríkiskeisara hefðu
sagt sér, að Jósep mætti ekki við
geðshræringum, og svo bætti hann
þessu við:
“Enda er það betra að freista ekki
Franz Jósep til að spyrja um skoð-
anir annara, eða hvaða stefnu hann
skyldi taka út af morði frænda
sins”.
Þeiia vaKti gj llu mér, að
meira byggi niðri fyrir hjá keisara,
en hann vildi uppi láta.
Gat eg þess til, að þegar Serba-
stjórn væri beðin að hjálpa rann-
sóknarnefndinni, sem Austurriki
hafði sett til að rannsaka morðið,
þá myndu þeir bregða fljott við og
veita ncfndinni allar þær upplýs-
ingar, sem þeir gætu.
“Við skulum sjá. Eg vona, það
verði svo. En samt er eg glaður yfir
því, að vera nú ekki í Berlín.
Þann 23. Júlí-
Sérstakur sendiboði var kominn
og hafði komið með ósköpin öll af
bréfum til keisarans. Þar var eitt
skjalið um seinustu kröfuna Aust-
urríkis til Serba. Eg var fullur
kvíða og ótta.----------------------
Keisarinn slær úr og f.
Nottin var svo ofur róleg og birt-
an undir hinum norðlæga himni
einhvernveginn svö töfrandi, og
firðirnir umhverfis undurfagrir í
logninu og bliðunni. Keisarinn sat
uppi á stjórnbrúnni og reykti stór-
an vindil; augun voru hálflokuð og
lengi var hann þegjandi. Svo kailaði
hann til min og benti mér að setjast
hjá sér og nú hóf hann strax máls
á þvi, er okkur báðum lá svo þungt
á hjarta.
“Austurríki er þá farið að hreyfa
sig, Axel vinur minn. Hvað skyldu
þeir nú gjöra næst?”
“Má eg vera svo djarfur að segja,
að yðar hátign vissi vel, hvað í
vændum var og gjöra átti”.
“Eg? — Vita af þvi? Það er alveg
tilhæfulaust. Eg vissi ekkert um
það, og hvernig átti eg að geta vit-
að um það? Þetta snertir mig ekki
hið allra minsta, og eg fór ekki til
Víharborgar, einmitt til þess, að
menn skyldu ekki geta sagt, að eg
ætti nokkurn l>átt í þessu”.
“1‘etta er þá hið sama og að
segja að Franz Jósep hafi ráðgast
um við yðar hátign?”
“Ráðgast uni við mig! Vissulega
ekki. Austurríki er ekkert upp á
mig komið aða mína stjórn. Þetta
eru persónulegar sakir Jieirra. Hví
skyldu þeir vera að spyrja mig til
ráða? Eg kann-að hafa getíð mér
til margs; en þú veizt sjálfur, hvað
óáreiðanlegt það er, að reiða sig á
getgátur sínar”.
“Herral” sagði eg, og var inér nú
farið að renna i skap. “Austurríki
hefði aldrei dirfst að senda þessa
kröfu, ncma það hefði vitað, að
það væri ekki á móti yðar skapi,
eða stjórnar yðar”.
Keisarinn svaraði: “Hvernig gat
þýzka stjórnin hindrað það? Fyrst
og fremst er þetta prívat mál, per-
sónulegt mál, og Austurríki er ein-
rátt um það hvað það gjörir. Og
hvað gat eg eða stjórn min skift
mér af því, hvernig Franz Jósep
keisari leitaði hefnda fyrir morð
frænda síns og erfingja?”
“Hefnd!”----------hrópaði eg. —-
“Hefndirt á ekkert við þetta. Það
er eitthvað annað undir iuú>i. Vð-
ar hátign getur aldrei talið mér trú
um, að Franz Jósep hafi þótt svo
vænt um frænda sinn, að hann vildi
hætta ríki sínu og krúnu til þess
að geta hefnt sín á Serbum”.
“Hver segir það, að krúnu hins
æruverða bandamanns míns sé
hætta búin?” spurði keisarinn þá.
“Yðar hátign læzt nú misskilja
mig. En eg skal þá tala skýrt og
ljost. Serbastjórn getur ekki gengið
að þessari kröfu, þó að hún vildi.
Rússar myndu aldrei leyfa það”.
“Hvað kemur það Rússum við?”
segir keisari, hálfletilcga, líkt og
hann var vanur, þegar hann gjörði
þá óþolinmóða og leiða, sem hann
talaði við.
“Rússar hafa mest af öllum að
segja í Serbíu, einsog yðar hátign
veit”.
“Rússar hafa ekki meira að segja
í Serbíu, en eg i Austurríki, hvað
persónuleg mál snertir. Rússum er
bezt að hafa sig hæga, og má Rúss-
land taka þetta sem lexiu og á-
minningu um, að mál þessi komi því
ekkert við”.
“Yðar hátign læzt misskilja mig”,
endurtók eg á ný. “Og nú eru Serb-
ar einmitt að lialla sér að Rússum.
Eru nokkur likindi til, að þeir vilji
ekki snúa sér þangað i nauðum sín-
um. Og gjöri þeir það, þá geta Rúss-
ar ekki svarað nema á einn veg, og
haldi Austurriki málinu til streitu,
þá skerst Rússland í leikinn”.
“Nikulás frændi minn verður
ekki það flón, að gjöra það. Hví
skyldi hann hætta hásætinu með
því að taka upp mál þjóðar þeirrar,
sem hann aldrci getur haft gagn af
á nokkurn hátt?”
“Yðar hátign gleymir nú þvi, að
Rússar hafa ætið skoðað sig sem
verndara Slafanna á Balkanskagan-
um. þeir geta nú ekki afneitað
þessu”.
“Glæpur er þó æfinlega glæpur,
og vissulega geta Rússar ekki vilj-
að láta þeim vera óhegnt, sem myrtu
erkihertogann?”
“Það er enginn að óska, að þeir
sleppi hjá hegningu. —------”
“Æ, Axel, vinur minn”, mælti þá
keisarinn. “Því erum við að deila
um þessa hluti á svo yndislegri
nóttu? Látum heiminn eiga sínar
þrætur og minnuinst orða Kórans-
ins: ‘Vér erum allir sem fingur á
höndu Allahs’ (guðs). Hvað gjörir
það til, þó að sumir fingranna hafi
neglur úr stáli? 1 hinni heigu bok er
alt þetta skrifað, áður en vér getum
lesið það”.
“Allah hefir ekkert við þetta að
gjöra”, svaraði eg nokkuð hvass-
lega, “nema yður hátign vilji taka
upp á yðar herðar hlutverk spá-
mannsins. Ilér liggur fyrir alvar-
legt mál. Ef að Þríríkja sambandið
(Þýzkaland, Austurríki og Italia)
kemur fram þarna, þá getur það æst
upp Rússa og alla þeirra fylgiliða.
Er málið þess virði, að vekja upp
róstu þá, sem getur orðið að hinu
voðalegasta stríði, sem heimurinn
nokkurntíma hefir séð?”
“Hver er að tala um stríð, vinur
minn? Vissulega hefi eg aldrei tek-
ið mér það orð í munn. Hvi ætt-
um vér að fara að fara í stríð?”
“Af því að Rússland vill það”,
svaraði eg. “Mér finst yðar hátign
stefna að hinu sama”.
“Eg er ekkert að stefna að neinu.
Eg er hér i Noregi að skemta mér.
Ráðgjafar mínir verða að skera úr
því, hvað gjöra skuli, ef eitthvað
kemur fyrir. Og væri eg spurður
ráða, þá mundi eg fljótt segja Rúss-
landi og Austurriki, að gjöra út um
málin sín á milli. Þau eru nógu
gömul til þess”.
“En setjum svo, að Rússland nú
sendi Austurríki iokakröfuna (ulti-
matum) ?” . 2
“Vinur minn! Þegar sá dagur
kemur, þá er nógur timi til þess að
hugsa um, hvað gjöra skuli; en eg
vona, að það gjöri ekki snöggan
enda á skemtiferð okkar”.
Skelfingin grípur mig
Eg varð svo sleginn af gremju og
reiði, að mér lág við að stökkva
upp og fara burtu, en mundi þá til
allrar hamingju við hvern eg var
að tala. Eg skildi ekkert i keisaran-
um. Þarna var svo mikið í veði, og
þó var hann svo rólegur og sýndist
hafa gaman af öllu saman. Mér kom
nú í hug það, sein Moltkc sagði, og
þá greip mig hræðslan aftur, er eg
hlustaói á xeisarann. Þetta var alt
annar maður en Vilhjálmur sá, sem
eg hafði þekt svo vel einlægt síðan
við vorum börn og lékum okkur
saman.
Eg sagði ekkert, en hélt áfram að
reykja og beið þess, hvað keisarinn
myndi gjöra.
Eg þurfti ekki lengi að bíða. —
Hann stóð upp og leit tii lofts og
snöri sér svo að mér, og sagði: —
“Er þetta ekki elskulegt alt saman,
— nóttin og útsýnið? Er það ekki
sárt, að hugsa til þess, að annað
eins kveld getur ekki haldist til ei-
lífðar? Honum er ekki vel fyrir-
komið, þessum heimi, Axel minn”.
“Eg vil ekki láta svo, sem eg ekki
skilji yðar hátign” svaraði eg. “En
eg vona það að Austurriki gæti
skynseminnar, og hugsi sig vel og
vandlega um, áður en það riki tekur
stefnuna þá, sem ómögulcgt er að
hverfa frá aftur”.
Grímunni kastaS.
“Og ef að Austurriki skyldi nú
hverfa aftur, heldurðu þá að aðrir
myndu fylgja dæmi þeirra róloga
og þegjandi?” hrópaði nú keisar-
inn. “Austurríki er ekki eitt um
málin. Á bak við stendur Rússa-
þjóðin og Rússa blöðin, og metnað-
argirni Poincare, forseta Frakka,
og ósvífni frönsku blaðamannanna,
— allur sá fjandskapur og háski,
sem ógnar oss Þjóðverjum og lengi
hefir haft í heitingum við oss, með-
an eg gat ekkert nema þagað einsog
steinn og látist hvorki heyra né
sjá. Eg hefi beðið og beðið og haft
gát á öllu, sem skeði svo langa-langa
tima, alt of lengi fyrir þjóðvald
þann, sem hefir ætlað ser að koma
i framkvæmd störfum miklum. —I
Heldur þú, að mér hafi veitt þetta
létt? Geturðu ekki hugsað þer, að
þetta hafi farið illa með niig, sært
virðingu mina og álit fyrir sjálfum
mér, tilfinninguna og ástina fyrir
föðurlandinu, að vcra rolcgur eins
og steirm undir öltnrn þcim svlvirð-
ingum, sem á mig hefir verið hlað-
ið? Ef þú ætlar, að þetta hafi ekki
snert mig, þá skjátlar þcr illa. En
eg hefi þagað, —
“Af þvi eg gat ckki uiuiað;
“Af því, að við vorutn ckki húnir
undir slaginn;
“Af þvi, að eg gat ekki vcrið viss
um, að við mundum sigur viuna, ef
við risum upp á móti.
“En nú er stundin komin, er eg
get kastað þessari grímu. Heldurðu
að það létti ekki á mér, eftir öll
þessi 25 ár, sem liðið hafa, síðan eg
var sannfærður um, að Þýzkaland
væri ekki nógu öflugt eða voldugt,
og að það skipaði ekki sitt rétta
sæti meðal þjóða heimsins? Þessi
barátta mín hefir verið þung og sár
og erfið; en nú loksins er henni
lokið, og nú get eg fyrst dregið and-
ann frjálst og óhindrað. Eg óska
ekki eftir stríði, en eg vík ekki eitt
hænufet úr vegi til að forðast það.
Eg bið þess óskelfdur og lendi eg í
því, þá skal eg halda því fram misk-
unarlaust; spara engan mann og
engan hlut; en gjöreyða alt, sem eg
get ekki tekið með mér!”
Meðan Vilhjálmur taiaði, hafði
máninn skinið skært á sjóinn, en
gekk svo ,á bak við ský nokkur.
Varð þá einhver breyting á geisla-
brotinu og stækkaði þá skugginn af
Vilhjálmi á sjávarfletinum, og varð
feykilega stór; hann gnæfði hátt
upp yfir skipið, og var sem þarna
væri komið eitthvert voðatröll, er
merja vildi milli greipa sinna skip-
ið og alla mennina, sem á því voru.
(Framhald).
Bardaginn við Lemberg.
(Framhald frá 2. siðu)
höfðu bygt 30 smákastala i kringum
Halicz. Var það álitið óinögulegt, að
sækja yfir ána. En Rússar fóru á
stökki yfir alt, með byssustingina
sem lensur fram undan sér, — yfir
ána, yfir skotgrafirnar og hólana og
upp á víggarðana; það stóð ekkert
fyrié þeim. Fyrst fóru þeir gisið,
smáköstuðu sér niður og skuíu,
stukku svo upp aftur, hlupu spöl
góðan og köstuðu sér niður. Loks
kom aðalhlaupið; þeir prófuðu orð-
tak Suwaroffs gamia: Kúlan er hið
mesta flón, en byssustingurinn er
kappinn (sem vinnur).
Orustan byraði 31. ágúst og stóð
í 24 klukkutíma; þá var brotin og
rofin fylking Austurríkismanna, en
20 þúsundir þeirra lágu þar særðir
og dauðir. 1 fulla 17 daga voru Rúss-
ar búnir að ganga langa göngu á
hverjum degi. En ekki voru þeir
þreyttir og nú færðist í þá nýtt fjö.'
og lif.
Lemberg tekin.
Þeir stefndu nú þaðan til Lem-
berg og ráku á undan sér Austur-
rikismennina, og hentu af þeim það
sem þeir máttu. En þá kom Russki
austan frá Zloczow og voru það 40
milur, og þurfti hann ,að flýta sér.
Tók hann nokkra sinákastala á leið-
inni,' og kom að borginni að norð-
austan og austan, og af þeim voru
sumir á hæðunum austan og suð-
austan við borgina. Þarna stóð or-
ustan í 6 daga, frá 29. ágúst til 3.
sept. í fyrstu börðust Rússar allan
daginn frá morgni til kvelds, með-
an nokkur skima var. En þegar á
ieið, börðust þeir bæði nótt og dag.
Austurrikismcnn börðust hraust-
lega og stóðu vel aö vígi, þvi að
þarna voru hæðar margar, og skál-
ar eða gýgir margir eftir æfagömul
eldgos, svo að þarna höfðu þeir
sjálfgjörð vígin, og það var aðeins
með tvennu móti hægt að koma
þeim þaðan; annaðhvort ineð þvi,
að láta rigna yfir þá hriðum sprengi
kúlna úr lofti ofan, eða þá að sópa
þeim þaðan með byssustingjunum.
Alt var iand þar grýtt og hart og
vatnslaust, en hiti mikill var af sólu
á sumardaginn og var margar Rúss-
í"" hýsra v-ó
Einlægt harouaoi orustan, eitir
þvi sem nær dróg Lemberg, og 1.
sept. gat Russki hrakið meginher
óvinanna inn undir múra kastal-
anna i Lemberg, en þá var Brussi-
loff rétt búinn að vinna Halicz. Þá
voru Rússar orðnir þreyttir mjög,
en þá langaði til að sigra og börðust
einlægt ákafara og ákafara. 1 tvo
daga stóð bardaginn cnnþá og var
þá einlægt svaðaleg skothríð, sem
hvor sendi öðruin. Sendu hinar
stóru fallbyssur Rússa þungar og
sverar sprengikúlur inn í kastalana
á stálsteyptu hattana yfir virkjun-
um og þykku concrete veggina. Var
þá hefnt alls þess, sem Belgar höfðu
orðið að þola í Liege og Namur og
Frakkar í Maubeuge, af hinum
stóru þýzku “skoda” fallbyssum. Og
mikið máttu Austurríkisincnn gjaida
fyrir að hafa léð Vilhjálmi bezta
stórskotaliðið sitt. Rússar höfðu
Hvenær ætlarðn að
spara ef þn gerir
það ekki núna?
3Jau laun þin eða tckj-
ur aukist án efa, aukast
útgjöld þín einnig og
mörgum finst öllu meira
um það. Nú er því tíminn að byrja eparisjóð, og er
sparisjóðsdeild UNION BANK OF CANADA staðurinn
að geyma liann.
Byrjið mcð því aukafé sem þið nú hafið með höndum.
hvaða upphæð niður í einn dollar gefur vexti.
LOGAN AVE. OG SARGENT AVE., 0T1B0
A. A. WALCOT, Bankastjóri
>. . ------- ■ ■ — ----------J
lært af Japönum, þegar þeir sátu
um þá i 6 mánuði i Port Arthur og
þektu betur til þessara hluta en
Þjóðverjar sjálfir.
Á nokkrum dögum voru Rússar
búnir að brjóta hinar stóru byssur
og umturna hinum ramgjörðu virkj-
um og vigturnum borgarinnar, sem
var fjórða mesta borgin i öllu Aust-
urríki, og aðaikastalaborgin og
forðabúr Galiziu. Þegar stórskota-
hríðin frá borginni iinaði, þá var
fótgönguliði Rússa skipað að renna
á vígin og grafirnar þær fremstu.
Bændaiýður þeirra Rússanna stökk
fram og náði gröfunutn i einu á-
hlaupi og flettu með byssustingjun-
um sundur þeim, sem í gröfunum
voru og við failbyssurnar stóðh. En |
þá reið yfir þá hriðin úr næstu j
gröfum og virkum; en það stóð' eigi
lengi, þvi Rússar héldu áfram og j
náðu öllum stærri byssunum^ sem
eftir voru, og voru þess nú albúnir,
að renna á þá, sem eftir voru af
Austurríkismönnum með byssu-
stingjunum; en þeir biðu ekki boð-
anna, en héldu burtu, en þó með
fylktu liði.
Var undanhald það einkenni-
legt, því að nú vildu Austurríkis-
menn, sem þýzkir voru og Þjóðverj-
ar allir og Ungarar, frelsa sjálfa sig
og létu því seinast fara hersveitir
Slafa,—- Litlu-Rússana í Galizíu, Pól
verjana, Serbana frá Bosniu og Bæ-
heimsmennina, sem nálægt lá við,
að myndu uppreist gjöra. Þessir all-
ir áttu að verða fyrir áhlaupuiii og
skotum Rússa. En á bak við þá
settu þeir Ungverja sveitir, og var
þeim skipað að skjóta á þá, ef þeir
sýndu nokkurt hik á sér.
En til allrar hamingju vissu Rúss-
ar þetta, eða foringjar þeirra, og
þegar þeir ráku flóttann, létu þeir
stórskotaliðið skjóta yfir höfuð
þeim sprengikúlunum, og var hríð
sú hörð og kom á Ungverja, en fór
yfir höfuð hinna. Bjuggust þeir ekki
við þessu, er þeir fóru að hrynja
niður, og brast nú algjörður flótti i
lið þeirra, og hlupu þeir frá öllum
kanónum, skotfæravögnum og vista,
og breiddust á harða hlaupum út
um aila stigu og vegi til að komast
eitthvað í burtu, en aðalflóttinn var
á leiðina til kastalans Gorodok.
Nú þyrftust Rússar inn í borgina
að norðan og austan og sunnan
fimtudaginn 3. september. Fáeinar
sveitir höfðu verið eftir þar og
veittu við nám, en þeir voru annað- j
hvort höggnir eða fangaðir. Bæjar- j
búar tóku á móti Rússum með hróp-'
um og gleðilátum, og fóru þegar að
syngja þjóðsönginn Rússa.
Þó að þeir væru þreyttir Rússar'
og svangir og syfjaðir, þvi að þeir
höfðu barist þarna stöðugt nótt og
dag seinast, þá gleymdu þeir nú
hungrinu og þorstanum: Blómin og
blómvendirnir rigndu yfir þá úr
gluggunum, og konur og karlar tróð
ust utan um raðir fylkinganna, og
tö’uðu til þeirra á þcirra eigin
máli og báðu þá velkomna og heils-1
uðu þeim sem frelsurum sinum og
buðu þeim fæðu og drykk og tóku
hendur þeirra að kyssa.
Klukkan hálftiu beið sendinefnd
borgaranna Russki herforingja í
ráðhúsi borgarinnar, og lýsti þvi
yfir, að Slafar aliir óskuðu þess eins
að verða sannir og dyggir borgarar
hins mikla rússneska keisaraveldis.
Rússar fengu þarna feykilega
mikið herfang og það sem meira
var, þeir höfðu þarna sigrað og
l'-i 'n-;' f"M.-ingararmi hins
mikta hers, hins mesta, sem nokk-
urntíma hafði ráðist inn á Rússa-
lönd,— þrjú hundruð þúsund höfðu
þeir sigrað, tvístrað og rekið á
flótta. Og Russki hélt þegar á eftir
flóttamönnunum með sveitir mikl-
ar; en þeir Dimitrieff og Brussiloff
fóru að hreinsa landið í kring. Voru
þá komnar nokkrar nýjar sveitir
sveitir Þjóðverja og Ungara, til að
hjálpa þeim og gátu þeir borgið
nokkrum upp i fjöllin. 70,000 Slaf-
ar gáfust upp fyrir Rússum.
SKAUTAR SKERPTIR
SkrúfaCir et5a hno?5at5ir á skó án
tafar Mjögr fin skó viógrerö á meU-
an þú bíöur. Karlmanna skór hálf
botnaóir (saumaö) 15 mínútur,
g:úttaberg8 hælar (dont slip) eóa
leöur, 2 mínútur. 8TEW4RT, UI3
1'iH‘iriN Ave. Fyrsta bút5 fyrir
austan aðalstrætl.
Pbone M»ln 5181 1 M.
FRANK. TOSE
Artist and Taxidermist
SendlS mlr dýrahöfo«ln, >« »1*
vlljið lfita Mtoppo rtt.
Kaupt stór dýrshöfaV, Elk tennur,
og ógörfuö loöakinn og búötr.
Biöjitl um ókeypts bækllng metl
myndum.
NÚ
er tímin þeg’ar alllr þyrfta
aó brúka Cod Liver Oil.
Vib höndlum beztu tegrund.
Einnig Emuleion og Tapte-
less Extract of Cod Liver
Oil. ReynltJ okkar Menth-
ol Balsam vlt5 hósta ogr
kvefi.
SímiÓ pöntun yTJar til
GARRY 43«S
Islenzkl Lyfnalinn.
E.J. SKJÖLD OhemíaV"*
Radd Framleiðsla
Mrs. Ho mck, 4N5 Arllnyrton St. er
reibubúln at5 veita móttöku nem-
endum 1/rir raddframleióslu og
Böng.
Vegna þess at5 hún hefir kent
nemendum á Skotlandi undir Lond-
on Royal Academy próf meb bezta
árangri er Mrs. Hossack sérstak-
lega vel hæf til þess at5 grefa full-
komna kenslu og met5 láu vertJL
Símið Sherb. 1779
JOHN SHAW
VINSALI
*(át5ur rát5smat5ur Hudson’s Bay
Company’s Brennivíns deildar-
innar)
328 Smith St., Wlnnlpea, Maa
Gegnt nýja Olympia Hótelinu.
sut5ur af Walker leikhúsinu,
Winnipeg, Man.
Ný opnutS verzlun á ofangreind-
um 8tat5 og æskir eftior vitiskift-
um yt5ar. Vert5 mjög sanngjarnt
Pantanir fljótt afgreiddar. Sím-
Ít5 pantanir yt5ar. Sími Main
4100
Póst pantanir — Undirbúnings
vert5skrá er nú til. SenditS eftir
ukeypis vert5skrá. Allar Póst
ftantanir eru vandlega og tafar-
aust afgreiddar. Senditi mér
eina pöntun til refnslu.
Sími5 pantanir.. . Sími Main
4160
Isabel Cleaning and
Pressing Establishment
J. W. GUINN, elKandl
Kunna manna bezt aö fara m.tl
LOÐSKINNA
FATNAÐ
Vtögerölr og breyttngar
& fatnaöi.
Phone Garry 1098 83 Isabel St.
horni McDermot
1915
Mun auka um eitt ár oröstír
Hjá verzlunarmanni jðar, eða trá:
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg.