Heimskringla - 16.12.1915, Síða 8

BLS. 8
H E I M S K H I N G L A.
WINNIPEG, 1C. DESEMBER 1915.
Fósturbörnin.
t^agra frá Vancouver, Lí.C.
Eftir J. MAGNÚS BJARNASON.
I.
I>a7( var «inn góðan veðurdag í júnímán-
uði, árið 1914, að ungur maður og yngiskona
fiátu saman undir háu furutré nálægt vatns-
brónni íniklu á Litla Fjalli í Vaneouver í Brit-
Ish Coluinbia. Maðurinn var á að gizka tutt-
ugu og þriggja ára gamall, en konan ef til vill
einu ári yngri. Hann var ljóshærður, bláeygð-
ur, vöxtulegur og vænn sýnum. Hún var líka
ljóshærð og bláeygð, fagurlega vaxin og höfð-
ingleg á að sjá, og skein af henni mikill unaðs-
Imkki. Það var auðséð á þeim, að þau voru
bæði af norrænu bergi brotin, enda voru þau
fædd norður á íslandi. Um nöfn þeirra varðar
lesarann ekki, að svo stöddu, og læt eg það
nægja, að nefna hinn'unga mann unnusta, en
stúlkuna unnustu, því þau voru elskendur og
höfðu trúlofa.st þenna dag.
“Og hér er trygða-veðið, hjartans vina,”
sagði unnustinn brosandi og dró dýran hring
settan gimsteini, á græðifingur vinstri handar
heitkonu sinnar, og kysti hana löngum kossi
ástar og trygðar.-------
Þýð hafgola fór um skóginn í hlíðinni fyr-
ir neðan. Það þaut í hinu unga kjarri, og
litlu sedrustrén iðuðu ungæðislega, eins og
þau vildu segja: “Gaman, gaman! Nú skyld-
um við dansa, ef við mættum.”—En hið háa,
tígulega furutré hneigði kollinn hægt og há-
tíðlega, líkt og erkibiskup með dökkgrænan
xnítur, settan smarögðum, eins og það vildi
segja: “Og eg er votturinn.—Drottinn blessi
ykkur!”
“Á morgun fer eg norður til Prince Rupert,’
sagði unnustinn eftir stundar þögn; “en eg
kem heim aftur fyrir lok septembermánaðar.
Þá skulum við mætast hér á ný, og þá skalt
þú til taka brúðkaupsdaginn undir þessu
sama tré.”
Unnustan sneri trúlofunar-hringnum með
þumalfingri og löngutöng hægri handar, og
horfði á fjöllin fyrir norðan, eins og hana |
langaði til að sjá yfir þau alla leið til—Prince
Rupert.
Og útsýnið frá Litla-Fjalli var óumræði-
lega fagurt þenna dag í unaðsríkri vorblíð-
unni. Burrard-fjörður lá eins og Ijósblár silki-
borði á milli borganna (Norður-Vancouver og
Aðal-Vaneouver); skógurinn niður við sjóinn j
var fagurgrænn, dimmbláar hlíðarnar, og fjalla- f
. hnúkarnir hæstu enn þá mjallhvftir. Allar
kynja-myndir hálsanna fyrir norðan fjörðinn
komu einkennilega skýrt í ljós þenna dýrðlega
dag. “Ljónin”—Vancouver Ijónin miklu—liggja
fram á lappir sínar, ár og síð og alla tíð, á
einum fellstindinum fyrir norðan og horfa til
hafs, eins og trúar landvættir á verði. Þau
sáust sérlega glögt þenna dag. Og “rjúpuna,”
á gnípunni skamt fyrir austan, bar við fagur-
bláan himininn, og virtist hún líta yfir til j
ljónanna, eins og til að vera viss um, að þau
væru enn þá í sama staö, því hún veit, að á
meðan þau eru þar, þarf hún ekkert að óttast j
—jafnvel ekki valinn. Og í hinum svörtu álfa- (
björgum fyrir austan Lynn-dal sat “huldukon- j
an” fríða og spann, ýmist siifur-bandið eða j
gull-þráðinn . í hiiliðs-skykkjuna góðu handa
clskhuga 'sínum.' En það eru að eins augu
ekygnra manna, sem sjá huldukonuna þá, þar
sem hún situr og spinnur, því flestum mensk-
um mönnum sýnist þráðurinn vera bunulæk-
ur, sem fellur niður hlíðina, en snældan vera
fossinn, sem steypist þar fram af neðsta hamr- 1
inum. Jafnvel ln'in Pauline Johnson—'Skáld-
konan góða, hún Tekahionwake—getur þess (
hvergi, að hinn fróði Capilanó hafi minst á
þessa huldukonu einu orði.
“Þú verður þá í burtu í næstum fjóra
mánuði,” • sagði unnustan og hallaði sér að
barmi ástvinar síns.
“Já,” sagði lrann; “en eftir það verðum við
alt af saman.”
“En fjórir mánuðir eru á stundum lengi
að líða,” sagði hún og horfði aftur yfir um til
fjalianna.
Hann þagði.
Það þaut aftur í skóginum, og það var eins
og grátstuna færi um kjarrið í hliðinni. En
furutréð liáa og tigulega hreyfðist ekki í þetta
sinn, svo á því bæri; það stóð þögult og
hátíðlegt á svipinn, eins og kardínáli 1 fullum j
skrúða fyrir altari.
“Á hvað ertu altaf að horfa?” sagði unn- |
ustinn eftir nokkra þögn.
“Eg er að horfa á Vancouver-ljónin fyrir
handan,” sagði unnustan; “mér sýndust þau
hreyfast og líta til hafs.”
“Það er tíbráin, sem veldur því,” sagði
iiann; “hún er æfinlega töfra-spegill.”
“Nei, það boðar eitthvað,” sagði unnustan.
Hann liló.
Stundu síðar gengu elskendurnir ofan i
stíginn, sem lá niður hlíðina austur að Aðal-
stræti.
II.
Svo liðu fullar átta vikur. í byrjun ágúst-
mánaðar hófst hin ógurlega heimsstyrjöld.
Meginland Norðurálfunnar stóð f ljósum loga. |
Menn hervæddust í skyndi og lieystu úr öllum
áttum fram á vígvöllinn. Menn gáfu sig fram
af fúsum vilja um gjörvalt Breta-veldi til þess,
að hjálpa ættjörðinni (Englandi) til að verja
frelsi og réttindi og sanna menning. Og synir
British Columbia voru ekki með þeim síð-
ustu að grípa til vopna og lijálpa Englandi.
Þeir gáfu sig fram í þúsunda-tali, strax í byrj-
un ófriðarins, og hafa þegar getið sér góðan
orðstír fyrir drengskap og hreysti.
Og einn dag í síðustu viku septembermán-
aðar (eða í 24. viku sumars, árið 1914) voru elsk-
endurnir ljóshærðu—íslenzku—á gangi i kring
um vatnsþróna miklu á Litla-Fjalli í Vancouv-
er í British Columbia. Veðrið var gott. En
skýjabólstrar sátu á fjallahnúkunum fyrir
norðan Burrard-fjörð, svo “huldukonan” og
“rjúpan” og “ljónin” sáust ekki.
“Þegar við sátum þarna undir furutrénu
f vor,” sagði unnustinn, “]iá kom okkur saman
um l>að, að í dag skyldir þú tiltaka giftingar-
daginn okkar.”
“Hefir hugur þinn tekið nokkrum breyt-
ingum síðan í því efni?” sagði unnustan og
horfði út á fjörðinn.—Ferjurnar mættust þar
á miðri Ieið, og það voru gárur á firðinum
nærri Stanley Park.
“^íei, ekki hefir hugur minn tekið neinum
breytingum, hvað fyrirhugaða giftingu okkar
snertir,” sagði unnustinn; “en það hefir orðið
stór breyting á ýmsu í lieiminum síðan í vor
að við bundum þetta fastmælum. England
er komið í stríð við voldugan og illvígan óvin,
og nú þarf það að halda á liðveizlu allra sinna
hraustu sona. Og nú má enginn liggja á liði
sínu—Eg'hefi því ráðið það með mér, að leggja
fram alla mína krafta í þjónustu þessa ríkis, j
og berjast við óvini þess.”
“En þú ert ekki fæddur í þessu ríki,” i
sagði hún hikandi og horfði í augu mannsins, !
| sem hún elskaði heitast af öllu í heiminum.
“Satt er það,” sagði hann brosandi, “að ,
eg er fæddur í öðru landi. En eg er alinn upp
hér í Canada; og fósturland hvers manns er
það land, þar sem hann hefir alist upp, eða
þar sem hann hefir sett sig niður fyrir fult og
fast, og á heimili, og nýtur allra réttinda jafnt j
við þá, sem þar eru innfæddir. Ekkert annað
land er fósturland hans; fyrir það eingöngu
verður hann að starfa, fyrir réttindi þess verð- ,
ur hann að berjast, ef nauðsyn krefur, í
fyrir það á hann að lifa og deyja. — Og
Canada er mitt sanna fósturland, fóstran, [
'sein gekk mér í móður stað. Og Can- f
ada er einn hluti hins brezka ríkis, er dóttir j
Englands. Hið brezka ríki er því fósturjörð
mín, og eg er þessvegna sonur þess, og réttindi
þess eru réttindi mín og frelsi mitt.—Faðir !
minn var alt af bláfátækur í sínu föðurlandi. j
Hann vildi koma mér þangað, sem lifvænlegra
var. Hann fluttist inn í lönd Breta—hingað
til Canada. Hann kom til að setjast hér að
fyrir fult og alt; hann bað um, að mega fá !
sömu réttindi fyrir sig og börn sín, eins og }
niðjar þeirra manna, sem alt höfðu lagt í
sölurnar fyrir landið og þjóðina—og hann bað
um, að börnin sín mættu njóta þess frelsis um
aldur og æfi, alveg eins og innfæddir brezkir
þegnar,—Og brezka ríkið gaf föður mínum eitt
hundrað og sextíu ekrur af landi til ævarandi
eignar, honum og hans niðjum, og hann mátti
velja úr beztu akuryrkju löndunum á frjósömu
sléttunum í Vestur-Canada. Og honum voru
jafnframt veitt fullkomin réttindi sem inn-
fæddum manni af cnskum ættum. Um leið
var eg orðinn brezkur þegn—sonur Canada,
sonur hins brezka ríkis. Hér fékk eg góða
mentun, alveg ókeypis, og eg sat á sama bekk
og ensk skólabörn; liér fékk eg þessa sterku
vöðva, táp og fjör og heilsu og óbilandi kjark.
—Og þessvegna kallar nú skyldan :—skylda
min við fóstruna, sem gekk mér í móður stað,
skyldan við Canada og liið brezka riki; já,
þess vegna kallar skyldan mig til að fara út í
stríðið og berjast með Bretum við óvini þeirra,
því þeirra óvinir eru óvinir mínir.”
Það loftaði undir skýbólstrana á linúkun-
um fyrir norðan Burrard-fjörð. En silfurgrá
þokuslæða læddist upp úr Capilanó-gilinu.
“Óg hvað er þér þá að vanbúnaði?” sagði
unnustan alvörugefin.
“Ekkert nema það, að efna loforð mitt við
þig,” sagði hann; “en eg veit, að þú lætur ekki
giftingu okkar hindra mig frá að fara í stríðið”
“Og ætlar þú að leggja af stað út í stríðið
strax og við erum gift?” spurði hún.
“Já, við fyrsta tækifæri,” sagði hann og tók
f hönd heitmcyjar sinnar; “og þegar eg kem
heim úr stríðinu, þá skulum við lifa saman—
og aldrei skilja—alt til æfiloka.”
“En ef til vill kemurðu aldrei heim aftur
úr stríðinu,” sagði hún.
“Þá skal það hugga þig, ástvina mín,”
sagði hann, “að elskhugi þinn féll sem hetja
fyrir fósturjörð sína—og það skal hugga þig,
að elskhugi þinn hafði sýnt, að hann kunni
að meta það góða og göfuga, sem fóstran hafði
gjört fyrir hann.”
Það var alt af að birta meira og meira á
fjöllunum fyrir norðan, og jiokuslæðan í Capi-
lanó-gilinu var alt í einu horfin. Snælda
“liuldukonunnar” í Álfabjörgum sást glögt, og
“rjúpan” hjúfraði sig upp að kléttinum á
fellstindinum fyrir vestan. En “ljónin” voru
enn hulin dimmu skýi.
“Eg vissi það alt af, að engin kona átti
göfugri og drenglyndari ástvin en eg,” sagði
unnustan brosandi. “Eg var einmitt að bíða
eftir þvf, að þú segðir mér að þú ætlaðir að
fara í stríðið. Og langur vegur er frá því, að eg
vilji á nokkurn hátt hindra það, að þú innir af
hendi skyldu þína við fósturjörðina, því eg
veit, að skylda þín við ríkið, sem þú ert í, er
meiri en skylda þín við mig, sem enn er ekki
orðin konan þín.—En fyrst þú leggur alt, sem
þú átt, í sölurnar fyrir landið þitt, hví skyldi
eg þá ekki líka leggja eitthvað fram i þarfir
landsins, sem hefir alið mig upp.—Eg ætla að
verða hjúkrunarkona og fara á eftir þér yfir
hafið. Þar get eg gjört meira gagn fyrir landið
mitt heldur en hér heima; og svo verð eg líka
ekki eins langt frá þér.”
“En hvenær eigum við að giftast?” sagði
hann.
“Eg skal tiltaka daginn, eins og eg lofaði,”
sagði liún. “Þegar Bretar og bandamenn
þeirra liafa unnið sigur á óvinum sínum (og
á því er ekki minsti vafi, að Bretar vinna að
lokum frægan sigur), þá komum við aftur
heim til Vancouver, og daginn eftir að við
komum heim, skulum við halda brúðkaup
okkar og búa saman og aldrei skilja alt til
æfiloka.
“Eg þakka þér af öllu hjarta!” sagði unn-
ustinn og faðmaði heitmey sína að sér. “Á-
nægjulegri brúðkaupsdag getur enginn hugs-
að sér.”
Það þaut í laufinu á kjarrinu í hlíðinni
fyrir neðan; sólin stafaði geislum sínum á
Burrard-fjörð; skýið sem áður hvíldi á Van-
couver-ljónunum fögru, leið nú með hægð fyrir
hafgolunni vestrænu, beint í austur—austur;
fjöllin urðu dimmblárri, og skógurinn í lysti-
garðinum (Stanley Park) enn þá dökkgrænni
en áður; og alt í kring var fagurt og unaðs-
ríkt eins og á blíðum vormorgni.
Og þegar elskendurnir íslenzku gengu ofan
hlíðina og stefndu yfir að Shaughnessy-hæðum,
þá horfði unnustan einu sinni enn yfir til
fjallanna fyrir norðan.
“Á hvað ertu nú að horfa?” sagði unnust-
inn brosandi.
“Eg er að horfa á ljónin fyrir handan,”
sagði unnustan; “mér sýnast þau í dag vera
enn fegurri og tilkomu-meiri en nokkru sinni
áður.”
“Það er góðs viti,” sagði unnustinn, tók í
hönd hennar og leiddi hana pfan brekkuna.
Fréttir úr Bænum.
Fimtudaginn var, þann 8. þ. m.,
voru gefin saman í hjónaband, að
heimili brúðurinnar, við Hensel í
Norður Dakota, hr. Hallgrímur Jóns-
sou Hurgdal, fiý Hallson, N. Dak.,
og ungfrú Guðrún Mathúsalemsdótt-
ir Olason. Hjónavígluna fram-
kvæmdi sira Rögnv. Pétursson, frá
Winnipeg. Venzlafólk og ættingjar
voru viðstaddir og myndarleg veizla
haldin um kveldið að afstaðinni
hjónavígslunni. Ungu hjónin setjast
að nú fyrst um sinn hjá Hallson
Föstudaginn 5. nóv. síðastliðinn
giftist önnur dóttir Mathúsalems óla-
sonar, ungfrú Sigriður ólason. Heit-
ir maður hennar Jón Ásmundsson
og er frá Edinburg, N. Dak. Voru
þau gefin saman i Grafton bæ af
héraðsdómara í Wralsh County.
Báðum þessum ungu bjón.uu ósk-
ar Heimskringla allra heilla.
FUNDARBOÐ.
Fimtudaginn 30. des. þ. á. verður
fundur í Farmers’ InstHute of Geysir
að Geysir Hall, kl. 2 e. h., stundvis-
lega. Ýms mál, sem vegna tímaleysis
< kki var hægt að afgréiða á síðasta
fundi, verða afgreidd á þessum. —
menn beðnir að fjölmenna.
Geysir, Man., 10. des. 1915.
B. Jóhannsson.
Hr. Jóhannes Einarsson, Church-
bridge, Sask.. kom til bæjarins hinn
14. des. Kosningar til sveitarstjórn-
ar fóru frain um alt Saskatchewan á
mánudaginn. Jóhanncs kosinn odd-
viti sveitar sinnar gagnsóknarlaust;
hefir verið oddviti sveitarinnar sið-
an hún myndaðst, og það þótt stjórn
in hafi stundum reynt að velta hon-
nm. Þar var einnig greitt atkvæði
um, hvort setja skyldi upp i sevit-
inni stjórnar-vínsölubúðir (dispens-
aries) eða ekki, og bjóst hann við,
að það hefði fallið, þó að hann hefði
ekki frétt glögglega um það.
•
Jósep B. Skaptason, 378 Maryland
St., Winnipeg, er genginn í herinn.
Tók stöðu sem Captain Paymaster í
108. herdeildinni, þeirri sem Lieut.-
Col. Geo. H. Bradbury er að mynda.
Capt. Skaptason fer til Lundar á
föstudaginn.
Geta iná þess, að nú er aftur farið
að kenna íslenzku á Wesley-skólan-
um, og hefir síra Friðrik J. Berg-
mann tekið við kenslu þar sem áð- [
ur fyrri._
JÓLAGJAFIR: Blómsturkarfan í
skrautbandi 75 cents.
* * *
Smælingjar, eftir Einar Hjörleifs-
son, í skrautbandi 75 cents.
Sgrpa frá byrjun (þrír árgangar)
fyrir $2.00 til nýárs.
Póstspjöldin með íslenzka fánan-
um, 5c hvert, 0 fyrir 25c; meiri af-
sláttur gefinn, ef keypt er fyrir $1.00
cða meir. Sendið jóla- og nýárs-
kveðjurnar á þessum spjöldum; það
tr einkar vel viðeigandi.
Ólafur S. Thorgeirsson,
678 Sherbrooke St., Winnipeg.
VINSAMLEG TILMÆLI.
Nú bið eg alla þá, er tókust á
hendur að selja bækur fyrir mig
síðastliðið vor og fyrripart sumars,
að gjöra einhver skil um næstu ára-
mót. Mér finst ekki sé til of mikils
mælst. Þeim, sem hafa gjört skil nú
þegar, kann eg þökk fyrir frammi-
stöðuna.
Með vinsemd og virðingu
S. J. Austmann,
247 Lifton St., Winnipeg.
sem sigur ber úr býtum. Verðlaunin
! cru tslands fluggið nýja. Allir félags-
j menn eru beðnir að koma á fundinn
og þeir einnig lika, er ganga kynnu
vilja í félagið. Fundurinn byrjar kl.
8 e. li.
lukapröf tll ImiKönKu 1 MRoyol Mllltnry
ColleK'e* IvliiKMton, Ont.
AUKAPRÓF til inngöngu í Royal
Military College verCur haldiö á Mánu-
daginn lOda janúar 1916 til þess aft
fylla 40 au5 pláss, er ort5it5 hafa við
»a?5, aö “Gentlemen Cadets of the Royal
Military College hafa fengitS foringja-
töíur í herliöi Canadamanna og Breta.
AÖgang at5 prófinu hafa allir brezkir
þegnar frá 16 til 21 árs at5 aldri at5
þeim árum meötöldum, skulu þeir vera
ókvæntir, og hafa haft absetur í Can-
ada í seinustu 2 árin át5ur en prófií
byrjar.
BcJ^ni veríur aö sendast af foreld-
•um eöa fjárhaldsmanni hvers umsækj-
enda, skriflega til “The Secretary Mili-
tia Council, Ottawa, og ekki seinna en
á mánudaginn, 20 desmeber, 1915, og
fylgi henni.
(a) Tvíritaö fæöingar-vottorb.
(b) Vottort5 um gott siöferði undlr-
skrifaös af forstööumanni (Head of the
College) skóla þess, sem umsækjandi
hefur fengit5 mentun sína á at5 minsta
kosti tvö fyrirfarandi ár — et5a þá frá
»resti þeim, sem hann hefur sókt kirkju
til.
(c) Met5 beiðninni verbur hann at5
senda $5.00 til Receiver General.
Frekari upplýsingar um prófiö geta
menn fengiö hjá “Secretary, Militia
Council, Ottawa, Ontario.
EUGENE FISET.
Surgeon-General
Deputy-Minlster.
Department of Militia and Defense,
Ottawa, Desember 4, 1915.
Blöt5 sem birta þessa auglýsingu leyf-
lslaust fá hana ekki borgat5a.
(H.Q. 74-49-14.)—89112.
Til bæjarins kom á þriðjudaginn
var, þann 14. þ. m., Mrs. Una Bar-
dal, frá Wynyard, Sask. Dvelur Mrs.
Bardal hér nokkra daga, til að leita
sér lækninga og hitta hér kunningja
og vini. ,
Ungmennafélagsfundur í sam-
koniusal Cnítara kyrkjunnar á laug-
ardagskveldið kemur, þann 18. þ.
in. Á fundinum verða ýmsar skernt-
anir; meðal annars spilað um verð-
leun, er félagsstjórnin gefur þeim,
Wednesday and Thursday “ZARA”
A famous Player with Pauline Fredrick
Friday and Saturday—Warren Kerrigan in
THE ROAD TO PARADISE
Coming—Mary Pickford in “THE GIRL OF YESTERDAY”
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
▲
Greiðið atkvæði fyrir X
Arna Eggertson í
til C. Sætis í Board of Control. ♦
“Eg er reiðubúinn að berjast ♦
fyrir niðurfærslu á öllum gjöld- t
um bæjarins, sem mögulegt er X
að lækka — og eins fyrir því X
að endurskoða skattalöggjöfina ♦
Árni Eggertson barðist ótrauð- f
ast allra til sigurs fyrir hinni £
miklu aflstöð (Municipal Power ♦
Plant) Winnipeg borgar þegar j
tvísýnt var hvernig fara myndi. r
Committe Room
696 Sargent Ave.
Phone
Sher. 4736
►♦♦♦♦♦♦■♦♦ »♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
HEYR! HEYR!
Hér er meira um hina fyrirhug-
uðu skemtisamkomu sem ungu pilt-
arnir í Fyrsta lúterska söfnuðinum
(Y.M.L.C.) gangast fyrir. að er eng-
ínn efi á því, að það verður ein af
þeim beztu skemtunum, sem fólk
hefir tækifæri á að sækja á vetrum.
Þar verður skemtileikur, sem heitir
“Puxy’s Proxy”; leikur, sem er full-
ur af fjöri. Líka verður sýnt með lif-
andi myndum (Tableaux) íslenzki
þjóðsöngurinn “ólafur reið með
björgum fram”. Syo verður flokkur
(Minstrels), sem Syngur, sem verður
án efa mjög skemtilegt að heyra. —
Samkoma |iessi verður haldin fimtu-
dagskveldið 30. des. í Goodtempl-
arahúsinuarahúsinu, á horni McGee
og Sargent stræta. Gleymið ekki
deginum! ,
Hr. Björn Stefánsson, frá llallson,
hefir verið hér á ferð fyrir norðan
síðastliðna viku. Hann kom hingað
þann 9. þ. m., en fór heimleiðis aft-
ur i gær (15. þ.m.).
Frá' Wynyard komu á þriðjudag-
inn var þeir Kristján Gíslason og
Sigtryggur Goodman. Dvelur Mr.
Goodman hér um tíma, en Mr. Gisla-
son er á leið suður til Dakota.
W.Astley,cE
Fyrir Board of Control
Seat D.
Nú er tækifæri til að kjósa mann sem er verkinu kunnugur-
N0TIÐ TÆKIFÆRIÐ!

’ ffff ffff-f-ff
♦
KJÓSENDUR I 3 KJÖRDEILD X
Atkvæði yðar og aSstoð
óskast virðingafylst af f
W. T. Edgecombe :
sem bæjarfulltrúa.
Eg vil stuÖIa að því að það sé f
réttilega breytt við landeigendur I
Committee Room að
605 PORTAGE AVENUE
Talsími Sher. 4459
og að 653 SARGENT AVENUE
Kosningar fara fram Desember
----17da. Munið það!------
fffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff