Heimskringla - 23.12.1915, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 23. DESEMBER 1915
Gefa bændur upp störf
sín á vetrum.
Vinna bændanna fer aSallega öll
fram á timabilinu frá marzmánuði
til növember; byrjar kanske littn
fyrri og lýkur stundum litlu seinna.
Oftast sést mönnum yfir þafi, að
gjöra sér vetrartimann arðsaman.—
I>að eru rcyndar fáeinir af oss bænd-
unum — en þó alt of fáir — scm
hafa nægilega marga gripi til þess,
að hafa nóg að starfa við að hirða
þá, svo að þeir hafi stöðuga, full-
komna vinnu árið um kring. Margir
eru iðjulitlir um vetrarmánuðina,
að minsta kosti, hvað verulega
bændavinnu snertir. Menn eru að
vísu starfandi í félögum sveitarinn-
ar, á vikulegum funduin og manna-
mótum. En yfir höfuð höfum vér all
miklar tómstundir um vetrartimann.
En þetta er timinn fyrir bóndann
til að hugsa og spekúlera. Vér þurf-
um ekki að ásaka oss um fáfræði og
vankunnáttu, þó að vér játum að
það sé langt frá því, að vér þekkjum
alt, sem að búskapnum lýtur út i
þekkjum að visu öll aðalatriði bú
inguna. En ef að vér þektum þetta til
hlýtar, þá yrði oss búskapurinn
tnargfalt léttari og farsælli. Vér viss-
um þá, hvað vér ættum að gjöra i
þessu og þessu tilfelli; vér gætum þá
tniklu betur notað oss nýjar aðferðir
við búskapinn, því að vér skildum
þá, hvers vegna vér ættum að gjiira
hitt eða þetta, en forðast annað sem
heitan eldinn.
En til þess að fræðast um þetta,
.ettuin vér að útvega oss ineira eða
minna 'af hinum beztu bókum um bú
skapinn, visindalegar og praktiskar
bækur; eða með öðrum orðum bæk-
ur, sem gætu kontið oss að notum;
og vér ættum að hafa á heimilum
vorum vikublöð og mánaðarblöð
sem fjalla um þcssa einu eða aðal-
atvinnu vora, búskapinn. Og það er
ekki nóg að kaupa þessar bækur og
timarit, — vér þurfum lika að lesa
þær, til þess að geta lært af þeim.
Vér þurfum helzt að skrifa um þessi
atriði, sem vér lesuin um og láta
Ijósi skoðanir vorar um þau. Að
lesa þau með athygli og eftirtekt
gefur oss fyrst og fremst upplýsing
ar um alt, sem að búskapnum lýtur,
og þar að auki skerpir það dóm-
greind vora og þroskar heila vorn
Hugsun vor verður skarpari, dóm-
greindin eykst og áiyktanir vorar
verða áreiðanlcgri.
Þessu er alveg eius varið eins og
likamlegri vinnu. Hún styrkir likatn-
ann, stælir og eflir vöðvana og gjör-
ir manninn þannig færan um, að af-
kasta miklu tneiri vinnu. Alveg hið
sama gjörir lestur og hugsan, — alt
andlegt starf —, það stælir heilann
'og þroskar, svo í»ð dómgreind
manna verður skarpari að stýra hú-
ínu og stjórna öllum verkum og
fyrirtækjum á heiitiilinu.
Fimm mánaða iðjuleysi er meira
en búskapurinn þolir, ef að hann
að gefa nokkuð af sér. Vér getuvn að
visn ekki nnnið úti á ökrunum þessa
vetrarmánuði; en vér getum húið
i hagínn fyrir oss, svo að vér getum
iifkastað meiru, J>egar aðalvinnan
byrjar. Vér erum engan veginn að
halda þvi fram, að gefa upp skeint-
ítnir allar eða samvinnu og félags-
skap, sem mestmegnis fer frain á
vetrum. l>að er langt frá þvi <;ð svo
sé. En vér getum haft skemturi og
uppbyggingit af þvi að Icsa og stund-
nð og fræðst víshidalega um bú-
skiípinn, svo að hmiii beri oss full-
komnari og mciri arð og uppskeru,
heldur en áður.
Verkleg mentun.
---- - -
1‘eir voru tímarnir. og það ekki
svo endur fyrir löogu, að mentun
þótti einungis innifaiin i því, að
kunna eitthvað i grisku og latinu,
undírstöðuatriði heimspekinnar og
að geta myndað sér óljósar lífsskoð-
anir á því, hvað var og ælti að vera.
Bókvitið, jafn takmarkað og það var,
þótti hið eina, scm gjíirði manninn
mentaðan. Verklcg mentun var ó-
þekt i þá daga.
En tímarnir hafa breyzt og ineiin-
irnir ineð: Þegar nieiitunin eða öllu
Iieldur skólalærdóimirinn, á myrkra
limum tniðaldanna, fór að breiðast
út um löndin, —|iessi vesæli visir
af arfinum frá Forngrikkjum, Röm-
verjum og Serkjutn, — j»á var það
hið eina, sem námsmaðurinn gat eða
vildi nema, cr var nákomið kyrkj-
unni, kyrkjuleg fræði, kreddur, og
griskan og latínan. Annað koni fæst-
um til hugar að leggja sig niður við.
Kyrkjan liafði á þeim dögum einka-1
ráð yfir ölium hinum lætri einbætt-
um, og það var svo sem auðvitað |
sjálfsagt, að sniða stakk cftir vilja
matgjafanna. Kyrkjan heimtaði and- |
legt myrkur yfir alþýðunni, bókvit
af því allra-þröngsýnasta af hinum
lærðu, og kröfur kyrkjunnar voru
kröfur timanna i þann mund; svo
hvað var eftir öðru.
A hinuni næstu sex ('ilduin tók
heimurinn mikluni stakkaSkiftum.
Framfarir í flestöllum atriðum, —
Æskulýðurinn.
]
Áramót.
Enn.eru komin áramót.
I>að er sá tími er menn finna
glegst, hvaða þýðingu tíminn hefir
I i lifi manns, — finna, að alt sem hef-
ir skeð tilheyrir liðinni stund. en
alt, sem er ókomið frani, er hulið i
j skauti framtiðarinnar.
Lifinu má likja við járnbrautar-
nema einu: Mentunin var þvi nær
á þvi sama stigi. þ.e.a.s., kröfurnar, I rennur“áfram með" skrölti
sem gjörðar voru til æðri menturi
ar. Alþýðumentunin hafði batnað;
en þeir, sem mentaveginn gengu og
til einbætta hugðu, urðu ennþá að
verja mestöllum námsárum sinum
til að nema dauð mál og fánýtar
heimspckiskreddur. Hér gátu kröfur
timans og skólalærdómurinn ekki
mæst lengur. Skólalærdómurinn
varð að verða úreltur meira og
meira með ári hverju og fyrir verk-
lega mentun hafði hann enga þýð-
ingu.
Jin byltingin kom og hún sigraði.
f flestöilum löndum hefir skólalær-
dónmrinn breyzt. F’yrri tíma kröf-
urnar til sannrar mentunar eru
fallnar meðfram veginum. Verkleg
incntun hefir hvervetna rutt sér til
rúms, og hefir allstaðar verið viður-
kend sem hin sanna undirstaða und-
ir heilbrigt félagslíf.
Iðnskólar komust á stofn, kenn-
araskólar, gagnfræðaskólar, verzlun-
arskólar, kveldskólar fyrir verkaiýð-
inn og búnaðarskólar fyrir barnda-
efni og búendur. Allir voru skólar
þessir mótmæli gegn gamla fyrir-
komulaginu, og með ári hverju urðu
það fleiri og fleiri og fleiri, sem
urðu þcirrar skoðunar, að hin sanna
mentun gæti verið án latinu og
grísku. — Lýðháskólarnir og Ung-
mennafélögin hafa livað mest vakið
alþýðuná til meðvitundar um köH-
un sina og rétta tilveru. Aldarhátt-
urinn er orðinn gjörbreyttur. Ung-
lingarnir fara ekki lengur á “lærðu
skólana” (Collegc), til þess að ein-
skorða sig við að nema grisku, lat-
ínu og frumatriði heinispckinnar,—
nei, þeir fara þangað nú til þess að
læra að iifa; að læra, hvað lífið hef-
ir að bjóða og hvernig eigi að nota
sér það; — að læra að nota hönd
jafnt sem heila, og hvernig eigi að
nota hvorttveggja í senn.
Ilvað segja menn nú um “uglurn-
ar” Er ekki hægt að komast af án
þeirra? Eru þær ékki óþarfar? —
Hvað stoðar okkur forngríska nú á
tiinum. Gjörir hún mannlífið við-
sýnna, skemtilegra, gagnlegra? Eyk-
ur hún á manngildi og þjóðarhag?
Langt í frá. En eins og því er varið
með grískuna, eins er þvi varið með
aðrar úreltar fræðigreinar og kredd-
ur, sein gengið hafa í arf öld eftir
öld, alt frá miðöldunum fram undir
þennan tima, i skólum voruin og
mentalifi.
og skarkala. Vagnstöðvarnar eru
áramótin. l>ar staldra menn ögn við
og átta sig á því, hvað eiginlega hef-
ir verið að gjörast, og hvar þeir eru
staddir.
Á áramótum verður sumum >sjálf-
rátt, en öðrum ósjálfrátt, að renna
huganum til baka, aftur i liðinn
tima. I7inna þá flestir, að margt hef-
ir farið öðruvisi en það hefði átt að
fara. Þá er lika bezti timinn til að
veita því eftirtekt, hvar þeir hafa
mist sjónar á marknjiði sinu, —
hvar villiljós hafa vilt þeim sjónir
og látið þá lilaupa “gönuskeið”. Þá
er bezti timinn til að setja sér hátt
markmið lil að stefna að í framtíð-
inni; setja sér markmið ofar öllum
villuljósum, til þess að missa síður
sjónar á því, og stæla allan kraft
viljans til þess að stefna sem bein-
ast að þvi takmarki.
Á þessum tímamótum á vel við að
gjöra ákvarðanir um breytingar,
scm miða til liraðfle.vgari framfara
á komandi tíma. Sérstaklega á það
við æskulýðinn, sem á uppvaxtar-
árunum og þroskaskeiðinu er að
leggja undirstöðurnar, sem fram-
tíðar-farsæld og sönn menning eiga
að byggjast á. Nú er tíminn til þess
að athuga vandlega, hvernig vand-
að er til þessarar undirstöðu. Sé
hún eigi vönduð, sem vera ber, þá
er ta'kifærið cinmitt nú, á æskuár-
unnm, til þess að byrja á nýrri og
vandaðri undirstöðu, þvi: “það
skal vel vanda, sem lengi á að
slanda’’.
Kæru ungu landar! Hafið þvi það
hugfast, æfinlega, að gæfa yðar og
framtiðarfarsæld er að mestu leyti
komin undir þvi, hvernig þér verjið
líina yðar á æskuárunum. Notið því
timann vel þess að búa yður undir
nytsamt æfistarf, fyrir yður sjálfa,
fyrir land yðar og þjóð.
Gjörið því ákvarðanir á þessum
áramótum, þess efnis, að nota vel
timann á komandi ári, svo að þér
verðið gæfusöm og gjörið aðra gæfu-
saina.
Eg óska að yður gangi sem greið-
legast. að uppfylla þessar væntan-
lcgu ákvarðanir. , —D.—..
Menning og rnentun einnar þjóðar
er undirstaðan fyrir framförum
hennar og þroskun út á við sem inn
á við. En það er kominn timi fyrir
okkur að falla frá jieirri skoðun,
að mentun sé cinhver vísdómur, sem
gjörir hann eða hana, sem skólalærð
ur er, að æðri veru. — Prófessor í
heimspeki er ,cngu þarfari maður í
mannfétaginu, en góður handverks-
maður. Latinulærði maðurinn er
cngu fremri búfræðingnpm. Hvoru-
tveggi gctur verið nýtur maður í
sinu starfi; hvorutveggi sæmdar-
niaður og meiftaður maður. En höf-
iwn það hugfast: sú mentun, sem
ekki miðar að framþróun andans,
Iikanians og skilningsins, er ekki
þess virði að henni sé haldið vtð,
og þess fyrri, sem breyting verður,
þess betra. Það eina cr sönn mentun,
er gjörir einstaklinginn færan til
að mæta köllun sinni i lífinu, —
gjörir hann uð nýtum meðlim í þjóð-1 I
félaginu, með heila og hendur fullarl f*°fl*8 var
þekkingar. Sönn mentun er bezta
æfifylgja inanns og konu, og lyftir
þeirri þjóð, scm vel er ment, til vegs
og gengis.
Þrumustormurinn.
Það var fagur júlimorgun. Sólin
sendi sína björtu, ylhýru geisla yfir
sléttuna; þeir þrengdu sér inn á |
milli trjánna, er stóðu umhverfisj
litla kofann nýbyggjarans og laum-
uðust inn í stofuna, þar sem Mr. og
Mrs. Rayne sátu að morgunverði.
Þau höfðu vaknað við inorgunljóð
fuglanna, sein ennþá sungu dýrðar-
söngva sina í trjánum og hoppuðu
grein af grein innan um laufin, er
léku til og frá í morgungolunni.
Þar sem að veðrið var svona gott,
þá afréð Walter Rayne að fara til
næsta þorps, sjö mílur burtu, til að
sækja ýmsar nauðsynjavörur. Kon-
nn hans vissi, að sér myndi Iciðast
að vera ein heima allnn daginii, svo
hón slóst í förina með honum. Þau
Hýttu sér nieð morgunverkin, svo að
j íiii gætu komist sem fyrst af stað.
Rieði hlökkuðu til fe
að þó það sé ekki nema
eina heim? Hann leit til.himins.
S<>lin var að lækka'á lofti; hvitu
bólstrarnir voru orðnir að drunga-
léguni regnskýjum. “Það er enginn
efi á, að stormur er i nánd”, sagði
hann við sjálfan sig, “og svo þar
fyrir utan er annar hesturinn hálf
viltur. Hann var hljóður um stund.
Hann langaði til að gjöra skyhlu
sína; en honum var ekki mögulegt,
að inna af hcndi tvent i einu.
Þegar liann hafði skýrt konu sinni
frá innihaldi bréfsins, sagði hún
straj: “Já, Walter, þú verður að fara
— eg get svo vel ckið ein, og ef eg
fer strax, vcrð eg komin heim áður
en fer að dimina”.
Walter dáðist i bjarta sinu að hug-
rekki konu sinnar. Ef að hún hefði
látið í ljósi hræðslu, hefði hann
ekki getað fengið af sér að láta hana
fara eina. Mabel bjó sig nú tafar-
laust af stað. Þegar hann fékk henni
taumana, sagði liann: “Það er bezt
fvrir l>ig að aka heim til Nclsons og
fá Lillian til að vera hjá þér i nótt”.
Hún játaði því, og er hún kvaddi
liann inælti liún brosandi: “Þú þarft
ekki að hafa néinar áhyggjur út af
mér, góði minn; inér er alveg ó-
hætt”. — Walter horfði á eftir henni
þar til hún var komin i hvarf og frá
hjarta hans steig heit bæn, að henni
gengi vel.
Fyrstu tvær mílurnar lá vegurinn
i gegnum skóg; svo tóku við búskar
og smáviður, og er út úr þvi kom, lá
sléttan viðáttumikla framundan. —
Mrs. Rayne ók liart og var komin út
á sléttuna eftir stutta stund. Skýin
voru að þéttast i lofti. Það var dreg-
ið fyrir sólina og dökkur skuggi
lagðist yfir alt. f norðri var stór
skýjabakki að færast upp á loftið.
Vindurinn jókst óðfluga og kom í
kviðum, sem sveigðu sléttu-grösin
til og frá. Það fór hrollur um Mabel,
er hún leit til hinna stormþrungnu
skýja, og hún ók harðara en áður.
]>að var óðum að dimma. Stormur-
inn æstist og svarti bnkkinn varð
stærri og drungalegri á hverju
augnabliki. Við og við sáust leiftur,
og í fjariægð drundi við af þrum-
um. Alt í einu hrá fyrir stórri eld
ingu og fylgdi henni hávær þruma.
Rigningin byrjaði; stórir dropar
féllu til jarðar. Konan hrökk við;
varir hennar titruðu. Hún hélt fast
i taumana, þvi nú þutu hestarnir á-
fram, scm tryltir væru. Það var svo
dimt, að hún sá ekkert frá sér, nema
þegar eldingarnar leiftruðu; en sú
augnabliks birta gjörði myrkrið enn
þá tilfinnanlegra. Ifenni fanst luin
vera að missa kjarkinn; hún var svo
ógurlcga einmana og hjálparlaus!
En hvað var þetta? Það var eins og
hvislað væri i eyra hennar: “Sjá, eg
em ineð yður alla daga, alt til ver-
aldarinnar endimarka”. Þvi ætti hún
að vera lirædd Var ekki hann. sem
“bylgjur getur bundið og bugað
stormaher” með henni allstaðar og
æfinlega? — Hræðslan hvarf og
henni fanst sér aukast þróttur. ör-
ugg i anda keyrði hún áfram, áfram.
Stormurinn barði blautt grasið al-
veg niður í moldina; hann þeytti
rigningunni reiðilega og blés kulda-
lega gcgnum hin votu föt hennar.
Rigningin heltist yfir hana. /Egileg,
leiftrandi elding kvíslaðist um loft-
| ið, og í sama bili dundi við voðaleg
j þruma. Það heyrðist þungur dynk-
I ur og vagninn stansaði. Mabel grun-
J aði strax, hvað komið hefði fyrir.
! Hlin hélt fast í taumana á meðan
i hún klifraði niður úr vagninum.
j Anna.r hesturinn lá hreyfingarlaus,
! eri liinn stappaði fótunum óþolin-
i móðlega. Það var Bninó. Mabel átti
; hann sjá'lf. Hún gekk tihrædd að
i honuin, talaði við hann og strauk
'' rennblauta hálsinn. Hann sefaðist
<■*. j J J
B«JE (
KibboN
G#|CE
i
BLUE RIBBON
KAFFl
OG
BAKING POWDER
BLUE RIBBON nafnið táknar alt það
sem best er. Spurðu æfinlega eftir BLUE
RIBBON Kaffi. Baking Powder, Tei,
Spices, Jelly Powder og Extracts.
Þér mun líka það ágætlega
T
erðarinnar, því j *3rát* ®* eftir nokkra stund gat hún
;ma að fara til | !l'yst hann fr:' va«lllmim- Hun steig
næsta þorps, þá er það samt dálitið
;i bak og hleypti af stað. Það rigndi
atvik í tilbreytingarleysis
Lyggjarans.
lífí ný
, | í sifellu. Vindurinn hamaðist eins og
liann ætlaði sér að berja niður þessa
Um hádegisbilið lögðu þau af stað. I ^gfarcndur eins og grasið. Braut-
>að var blíðalogn og nokkuð heitt. I !n ;var lemig og erfið yfirferðar; cn
HtekUngur mcS ujt/idrállnm nf
ripahúsum og upplýsingum um gott
fvrirkonndag á þeim er nýkomiuu
út. Hann heitir: “Combinatinn nnd
(ieneral Purjiosc ilarn”t og var
gefinn út af st.jórn British Coluii’.hia.
Hann fæst með því að senda beiðni
t'l: Chicf Forester, Victoria, B.(!.
. Brúnó rauk áfram. Eftir nokkra
eftir því liðu stórir, snjó-1 stund .*á*ab? .svnltti* ‘iós 111
vinstri. Hun vissi að það hlaut að
vera í húsi óskars Nelson, svo liún
Herra
undurfallega blátt
tært og
hvitir skýbólstrar. Wnlter hafði fjör-
uga hesta, svo að ferðin gekk fljött.
Þegar til þorpsins kom, var það j beygði við og stefndi
það.
þeirra fyrsta verk, að knupa það, erjNelson var úti með lukt, er hún kom
|>au þurftu i búðunuin. Að þvi loknu, heim að húsinu. Hann jíekti hestinn
brá Mabel sér yfir til vinkonu sinn-
ar, á meðan að Waltcr fór upp á
pósthúsið til að vitja um bréf. Hann '111
fékk skeyti frá föður sinuni, sem
heima átti i næstu borg, þess efnis.
og hélt að þar væri Walter kominn;
hann hrá u|>]> Ijósinu og sá
framan í Mrs. Raync, vissi hann
strax, að eittlivað alvarlegt hafði
iið hann þyrfti hans við tafarlaust. j komið fyrir, því andlit hcn-nar var
Hann hugsaði sig um. Hvað átti
hann að gjöra? Honuin fanst hann i
mega til að fara á fund föður sins. j l’m leið <>« 1,111111 -***« hana af haki.
Ln var það rétt, að láta Mabel fara. sagði hún: “Þú lætur Hrúnó inn,
Jarpur er dauður — úti á sléttunni”,
og féll í yfirlið.
Sendið fleiri sögur.
Ofanskrifuð saga var samin á
cnsku og svo þýdd á islenzku af
nemanda í 9. ‘grade’ á Árborgar-
skóla. Væri æskilcgt að fá aðsendar
fleiri sögur eða ritgjörðir, jafn vel
ritaðar, af unglingum fæddum hér í
landi, eins og þær, er þegar hafa
verið birtar, frá nemendum á þess-
um skóla. —D.—
Nýjársleikir.
Góð áforrn.—Hverjum einum er
gefinn miði og beðinn að rita á
hann: “Áformað”, og skrifa neðan
undir það ýms góð áform, sem hann
cða hún álitur að eigi við. Til dæm-
is:— ,
“Eg tetla að vera eins hreinskil-
inn og mögulcgt er i Jiessnm heimi”.
‘iEg ictla að vera góður við alla”.
“Eg skul ekki segja ósatt framar".
“Rödd samvizkunnar skal sljórna
rnér”.
“Eg a'lla að rcgna að elska alla”.
Þessar ákvarðanir eru siðan lesn-
ar upphátt og getið til um höfunda.
* # *
.lö snúa diski.—Allir leikendur
sitja í hring utan einn, sem gefur
clluin nöfn mánaðanna í árinu. Séu
fleiri en 12 mega vera margir um
livern mánuð, t. d.: 1. janúar , 2. jan-
úar o. s. frv.
Sá, er stendur i iniðjum hring,
snýr diski á rönd og kallar niánað-
arnafn um leið. Sá, sem nafnið á,
stekkur upp og gripur diskinn áður
en hann stansar. Svo snýr hann eða
hún diskinum, og svo koll af kolli.
“Köllun nemandans”.
(Brot).
-----Mannfélagið, sem alt
vill í sölurnar leggja til þess að yngj-
ast sífelt upp aftur og þroskast æ
meir og meir, scndir fegurstu blóm-
in frá sér, sem það á til í eigu sinni,
í hóp æskulýðsins, bæði kvenblóm
og karlblóm, eins og á afvikinn stað,
og gróðursetur þau um tíma í þess-
um verniireitum, sem skólar eru
nefndir, til þess að þau fái þar náð
öllum þroska, sem þeim er unt.
“Þessi ungmenni eru fegurstu von-
irnar og hugljúfustu, sem faðir og
móðir hafa hingað til alið við hita
hjartna sinna. Alt lífið og öll sú a-
nægja, sem þessu jarðneska lífi fylg-
ir fyrir foreldrana, er undir því
komin, að þessar vonir rætist, — að
þær verði ekki tál, heldur að þessi
börn, sem nú eru að byrja lífið, fái
orðið gæfunnar börn og gengið á
gæfunnar vegum.
“Það, scm föður og móður langaði
til að verða, en gátu ekki orðið -—
það vilja þau láta börnin sin verða.
Til þess að því takmarki verði náð,
tclja þau ekkert eftir sér, álita cnga
fórn of stóra, — vildu helzt klieða
sig úr hverri spjör, til þess að börn-
in gætu komist eins vel til manns og
þeim er unt.
“Sárustu vonbrigðin, sem til eru i
lifinu, — hver eru þau? Af mörgum
ástæðurn blæða hjörtu mannanna.
Margt er það sverðið til, sem nístir
og særir þau holundarsári, er blæð-
ir inn á við og leggur manninn með
biturri hugarkvöl í gröfina löngu
áður en vcra ætti.
“En ekkert af þessum sverðum er
eins nistandi sárt og engin holund-
arsár jafn óba*rilega kvalafull. ei-ns
og vonbrigði foreldranna út af efni-
legum börnum, sem þau með mik-
illi sjálfsafneitun liafa sent frá sér,
til uð gjöra eitthvað mkiið og göfugt
úr, en orðið hefir minna en ekki
neitt úr”. (T'.J.B. í “Unga lslandi”).
Fréttagreinar og
smávegis.
Ránaðar-námsskeið verða haldin
á fimm stöðuin i Manitoba fylki á
þessum vetri. Standa þau yfir mán-
í.ðartima, og verður þar kensla fyrir
bæði pilta og stúlkur í flestum þcim
greinum, sem viðkoma iandbúnaði
og hússtjórn. Kennarar verða alls
yfir tuttugu og eru vel æfðir hver í
sinni búfræðisgrein. Auk þess verða
fengnir sumir af færustu mönnun.,
sein völ er á i fylkinu til l>ess að
tala á almennum samkomum, seni
! haldnar verða á hverju föstudags-
kveldi.
Þessi 5 búnaðarnánisskeið verða
haldin á þessum stöðum: Morden,
Boissecvain, Virden, Neepawá og
Killarney, og byrja þann 10. janúar
næstkomandi. Siðar verður sams-
konar námsskeið haldið i Teulon,
sein stendur yfir í vikutiina.
Þessi námsskeið eru að eins hald-
in þar sem bændur krefjast þcirra,
og útlit er fyrir, að menn færi ser
þau i liag sem bezt.
Far með járnbrautum verður nift-
ursett fyrir nemendur og sækja sum-
ir langar leiðir að, -—D.-—
— Uvcrju geta menn afkastað.
Það var einu sinni villiinaður,
sem bjó á meðal siðaðra manna, þar
til hann var kominn á gamals aldur;
þá fór hann heim til sinnar þjóðar
og sagðist hafa reynt siðmenningu
i 40 ár, og að hann áliti, að þ.ið
horgaði sig ekki að vera siðaður
maður. vegna þess að það útheimti
of mikla áreynslu. Það felst mikill
heiinspekilegur sannleikur i þess-
um orðum viJlimannsins. Siðmenn-
ing og öll menning byggist á á-
reyslu. Hún byggist á þvi. að maður
regni að fullkomna sig i öllum verk-
uin og allri breytni. Listaverk er
aldrei framieitt, nenia með sterkri
umhugsun og mikilli áreynslu,
livort heldur það er i skáldskap eða
liandverkum, og yfirleitt ná þeir
inestri fullkomnun, sem inest reyna
á sig, i hvaða grein, som það er.
Það er svo með alla menn og allar
stéttir. Námsmaðurinn, sem bezt er
að sér; kaupmaðurinn, sem er hag-
sýnastur; hcknirinn, sem reynir að
gjöra scm bezt; skólakennarinn, sem
mikið leggur á sig til að láta neni-
endur hafa sem mest og bezt not
kenslunnar, og bóndinn, sem reynir
að búa vel, — ná allir mciri full-
komnun heldur en aðrir stéttarbræð
ur þeirra, og vinna bæði sér og
þjóðfélaginu miklu meira gagn
heldur en þeir.
Viðleitnin varðar því mestu i öll-
uin greinum, og með áreynslu ná
menn mestri fullkomnun. Það er því
undir viðleitninni og áreijnshmni
koinið, hverju menn geta afkastað,
meira en nokkru öðru.
Hvers vcgna fá tiltölulega færri
íslendingar, heldur en annnra þjóða
menn verðlaun á sýningu fyrir bús-
aturðir? Hvers vegna franileiða þeir
ekki eins fallegar skepnur eða cins
fallegt korn? F.r ekki svarið það, að
tx*i r reyntt minna á sig, heidur en
þeir, seni eru á undan þeim i þess-
iiin efnum? Reyna ekki eins að velja
útsæði, vanda ra'ktun, veljn skepn-
ur til undaneldis cða vanda meðferð
á þeim? I).—
Njjbitið er tið jirenta bráða-
hirgða lisla yfir niifn þeirra miinnn,
m ni haaf hreint, ábyrgst útsæði til
sölu (registered seed). I.istann niá
fá með þvi, að skrifa til: Secretarg
Canudian Scrd Growers Association,
Ottawa.