Heimskringla - 30.12.1915, Blaðsíða 6

6
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, DESEMBER 30., 1915
Hún lauk nú upp einuni dyium, og sýndi barún-
inum fcrkantað herberfíi með ódýrum húsinúnuui, hent-
ugt fyrir daglega stofu. Hún sýndi barúninum líka 3
svefnherbergi ineð nýjuin rúmmn og öllum iiðrum:
nauðsynlegum áhöldum.
‘Þetta er yðar herbergi, barún’.
‘Þér bekkið mig, frú, Jjó þér hafið aldrei séð mig|
fyrri ?’
‘Jarlinn gaf mér nákvu'ina Iýsingu af yður. Eg hefi í
búist við yður í 3 daga; en eg bjóst ekki við yður í
sliku veðri. Jarlinn sagði mér, að skoða yður sem hús-
bónda hér, þangað til hann kæmi’.
‘Jarlinn er þá ekki hérV’
‘Nei, hann fór til Lundúna. Hann sagðist ekki
vilja vera hcT þegar þc-r kæmuð, sökum ungu stúlkunn-
ar; en hann kernur ó morgun og þá sem gestur vðar'. |
‘Nú, það er máske nógu gott. Jæja, frú — frú — j
hvert er nafn yðar? — Látið þér okkur liða eins vel og j
þér getið. Gefið þér Helenu heitt te og mér konjak.l
sykur og heitt vatn”.
‘Nafn mitt er frú Diggs, herra barún. Farangur yð-J
ar skal verða fluttur inn, þegar rigningin hætttir’.
Frúin fór. Skömmu síðar fékk barúninn hið um- j
beðna; og fullan bolla af heitu tei fa*rði frúin Helenu
og fór svo.
‘Læstu nú dyrunura aftur, Letty. Hlýjaðu rúni-
fötin þín við ofninn og farðu að hátta. Þetta er altj
svo undarlegt, Letty’.
‘Já, ungfrú. rajög undarlegt’.
‘Og gluggarnir’, sagði Heien.
enginn sofið áður, — alt er nýtt
rúmið, Letty’.
Helen bauð Letty nokkuð af teinu, en hún vildi j
ekki. Hún tæmdi því bollann og sofnaði svo.
Á að gizka tveim stundum síðar vaknaði hún við
hávaða, eins og þungum kassa hefði verið fleygt niður
fyrir utan dyrnar hennar. Dinit var í herberginu, að |
eins litill, rauður bjarmi frá eldinum í ofninum, sem
var þvi nær útbrunninn. Rigningin var hætt og næst-]
um engiinn vindur blés.
Hún þaut upp og kaliaði á Letty. Meðan hún kall-|
aði, heyrði hún vagnskrölt sem fjarlægðist.
‘Vagninn er að fara!’ hrcipaði hún. Hvernig getur1
staðið á því? Letty komdu til mín, Letty!’
'í þessu í'úmi hefir I
En flýttu þér nú í
10. KAPÍTFI.I.
Óvingjurnlcu mútluka.
mikils
Castle.
Eins og geta má nærri, naut ckki Edda
svefns seinustu nóttina, sem hún var i Storm
I ndir morguninn biundaði hún litla stund, vaknaði
svo brátt aftur, baðaði sig og kiæddi sig síðan.
Vinnufólkið var komið á fætur, þegar hún kom,
ofan. Hún gekk í garðinn til að hreyfa sig, þangað til
ein vinnukonan kallaði til hennar og sagði, að morg-j
unverður værý tilbúinn; þá gekk hún inn og néytti I
lians. '
Morguninn var fremur kaldur, en fjallaloftið holt
og hreint. í borðstofunni beið frú Macray eftir Eddu. |
‘Mér þykir leitt, að þér skuluð fara, því við mun-
um öll sakna yðar; en þér farið burt með góða sam-
vizku, og blessun guðs mun fylgja yður hvert sem þér
farið’.
‘l>að vona eg, frú’, sagði Edda og settist við borð-
ið. ‘Viljið þér gjöra svo vel og gefa mér einn bolla af
sterku kaffi?’
‘Eg hefi með eigin höndum búið tii nestið yðar, |
ungfrú Edda’, sagði ráðskonan. 'Vagninn flvtur yðurl
til Kirkfaldy; Þaðan getið þér farið með póstvagnin-J
um til Donellan. Oet eg gjört nokkuð fyrir yður áður
en þér farið?’
‘Ekki sem eg man’, svaraði Edda.
‘Það verður einmanalegt hér, þegar þið
farin. Barúninn fer með dóttur sína i dag;
Ronald, frú Bliss. lögmaðurinn og presturinn
eruð öll
lávarður
lika. Iin
]>að verður fjörugra, þegar Dugald kennir heim og!
fyllir höllina af gestum.N Við eiguni öll gæfurika daga
fyrir höndum, og það eigum við yður að þakka, ung-J
frú Brend. Margery gamla veit að þér ætlið að fara, j
og hún kemur hingað ti) að tala við yður. Já, þarna
kemur hún’.
Margery kom inn á meðan ráðskonan talaði. Þeg-!
ar Edda var búin að borða, bað hún Margery a'ð koma j
jueð sér út í garðinn.
‘Margery’, sagði Edda, þegar þær voru koranar út, J
‘<g ætla að biðja vður síðustu bónarinnar. Gjörið
svo vel, að fá Dugald þetta unislag, þegar hann keraur.
í þvi er áritun niin í Lundúnum. Kg veit að eg má
reiða mig á, að þér fái'ð honuni það’.
Margery tók efandi á móti umslaginu, en I
samt að skila því.
’Þegar eg lofa eiríhverju,
ofaði
sagði
cndi eg það’,
hún ákveðin. ‘En, ungfrú Brend, bér megið ekki finna
of míkið til vonbfigða, þó |>ér fáið engar fregnir frá
unga manninuin. Hann verður nú rikur maður, og
]>ar af leiðandi ólíkur unga piltinuin, sem ]>ér þektuð,
og hann gctur ríú kvongast hverri háborinni aðals-
mær, sem hann vill. Hann þráði samhygð og nú num
ekki standa á henni, að inista kosti ekki hjá ógiftu
stúlkunum’.
Edda Ijrosti og varð ekki hið minsta stcgg yfir
h rei n ski 1 n i M a rger.v.
Gamla konan fór strax aftur inn í höllina, en Edda
gekk fram og aftur um garðinn, unz vagninn hennar
ók að dyruniun, og með honum koin hestasveinn með
reiðhest.
Kjallaraviirðurinn hjálpaði Eddu ion í vagninn,
og nesti hennar lét hann undir sivtið. Samstundis og
vagninn ók af stað, fór lögmaðurinn á hak reiðhest-
inam, og reið á eftir vagninum ofan fjallið til Brae
Town.
Þar dvöldu j>au á rneðan hestunum var gefið ai
drekka, og þá sugði lciginaðurinn við Eddu, að hann
ætlaði að verða henni sainferða iil Kirkfaldy.
’Eg skal vera verndari yðar’, sagð ihann góðlát-
lega. ‘Eg vona að finna Dugald i Kirkfaldy, og hann
raun |>:i þakka yður fyrir hina lieiðarlegu breytni yð-
ar, og eg cr viss um, að hann sér svo uin, að þér þurf-
ið aldrei að vinna fyrir lifsviðurhaldi yðar hér eftir’.
Þau urðu saraferða og komu seinni hluta dags til
Kírkfaldy. Edda ók strax til greiðasciluhússins, og
bað rnn vagn, sem gæti fiutt hana til Donellan. Á með-
an hún beið vagnsins ne.vtti hún kveldmatar.' Lög-
maðurinn fór heim til sin, en kom aftur þegar Edda
ætlaði að stíga inn i vagninn.
‘Dugald er ekki í Kirkfaldy; hann hafði haldið á-
fram til Donejlan. Ætlið þér að fara lengra í kveld?’
‘Já, eg ætla að flýta mér til Lundúna’, sagði hún,
‘og cg vil ekki tefja neinstaðar á Ieiðinni’.
‘Fæ eg leyfi til að verða yður samferða? Eg er
nógu gamall til að vera afi yðar, svo eg vona, að sam-
ferð okkar Iineyksli engan’.
‘Yður er velkomið að verða mér samferða’, sagði
Edda.
Lögraaðurinn sté þvi inn í vagninn.
Það var kveikt á vagnlampanum framan á, og öðr-
um inni í vagninum. I.ögmaðurinn og Edda gjörðu
sér gott af nestinu, og töluðu saman, unz Edda hallaði
sér að vagnhliðinni og sofnaði.
Þau héldu áfram alla nóttina, þangað til þau komu
jtil Donellan, og þar fréttu þau, að Dugahl hefði haldið
áfram.
‘Eg vissi, að ]>ér munduð ekki ná honum', sagði
Edda. ‘Hann sagðist ætla tafarlaust til Lundúna, og
er eflaust farinn frá Inverness’.
‘Eg held áfram til Inverness’, sagði lögmaðurinn.
‘Hann á þar vini oj þar næ eg honum. Mér er áríðandi
að finna hann sem allra fyrst’.
Þorpið Donellan var að eins dvalarstaður fyrir
gufubáta, er ganga eftir löngu röðinni af vötnum
þeim, er slóðu í sambandi við hinn breiða skurð, sem
kallaður var hinn kaledoniski skurður. Lögmaðurinn
og Edda fóru með fyrsta bátnum, sem gekk til Inver-
ness.
Ekki var Dugald í Inverness; hann hafði farið sjó-
leiðina þaðan til Lundúna.
•'Það er ekki mögulegt að ná honum f\ rri en í Lund-
únum’, sagði lögmaðurinn. ‘Eg verð að fara þangað’.
‘Mér þykir vænt um að þér verðið samferða, en
eg vil helzt hvíla ríiig hér í nótt’, sagði, Edda.
‘Mér er geðfelclast að gista hér líka. Við verðum
hvort sem er ,■ undan Dugald til Lundúna’.
Þau voru kyr um nóttina í Inverness, en héldu
svo beina leið til Lundúna daginn eftir. á brautar-
stöðinni skildu þau. Lögmaðurinn fór til heimilis
Dugalds, en Edtla til Cavendish Square.
Þegar ]>au skildu bað lögmaðurinn um áriturí
Eddu.
‘Eg skildi áritun mína eftir hjá Margery, í því skyni
að htin fengi herra Vavasour hana. En eg get ekki gefið
í yður áritun inína nú; eg verð fyrst að spyrja vinu
mína, hvort eg megi taka á móti gestuin í hcnnar húsi’.
Lögmanninum fanst þetta undarlegt, en tók þó
neitun hennar rólega.
‘Eg verð að segja 'ungfrú Pow’ys alt, eins og það
er. áður en Dugatd finnur hana’, hugsaði Edda. ‘Eg
i get ekki við fyrstu samfundi sagt henni allar þessar
j nýjungar'. Og eg vil helzt að Dugald verði búinn að
i kynnast sinni nýju stöðu áður en hann kemur til mín.
Hann verður að læra að þekkja sjálfan sig og reyna ást
sina til mín, eins sem auðmaður og fátæklingur. En
eg veit, hvert svar hans verður’, bætti hún við og gleði-
geislar léku um svip hennar.
Edda var i efa um, hvort hún ætti að fara til ung-
I frú Powys, eða ekki. En hvert átti hún að fara?
Margt hafði komið fyrir hana siðan hún yfirgaf
j I.undúnaborg. Hún hafði svarið unnusta sínum ævar-
andi trygð; verið stórauðug luismóðir í stóru sloti um
j lítinn tíma. En hún var sama, frjálsa, hreinskilna, geð-
góða, glaða stúlkan og hún var í Rocket Hall, sem ung-
frú Powys dáðist að í fyrstu og festi siðan innilega
ást á.
Þegar Edda sté út úr vagninum, sem flutti hana,
virtist henni hús ungfrú Powys eins og það væri ó-
| bvgt. Hlerar voru fyrir öllum gluggum nema i kjall-
j aranum.
‘Máske fjötskyldan sé farin út á land?’ hugsaði
hún, ‘og þó skrifaði ungfrú Powys mér i siðastæ bréf-
inu, að faðir sinn hefði farið til meginlandsins að fá
sér mánaðarhvíld, þar eð hann væri ekki vel friskur’,
sagði Hdda við sjálfa sig nokkuð óróteg. En hátt sagði
hún við ökumann: ‘Biðið þér með vagninn, þangað
til eg veit, hvort vinir ininir cru heima’.
Hún hljóp upp tröppurnar og hringdi.
Dökk-klæddur þjónn, með sorgarband um hand-
legginn, kom til dyranna.
Hdda hopaði á hæl, föl sem liðið lík.
Var hún komin frá banabeð, tll þess að ganga að
öðrum Var — var ungfrú Powys dáinf’
Hún greip í hurðina til þess að hún dytti ekki.
Þjónninn þekti hana, Ieiddi hana inn og lét hana setj-
■ast á stól.
‘Hver er dáinn, James?' spurði hún hrædd.
‘Herra Pcnvys, ungfrú’.
Eddu varð hughægra.
‘Hg sá ekkert sorgarband á hurðinni. Er búið að
jarðsetja hann.’
‘Nei, ungfrú. Lík hans er ekki komið enn. Hann
dó af slagi i Svisslandi fyrir fjórum dögum. Ungfrú
Powys var strax síinritað, og hún fór með næstu lest.
Hún kemur væntanlega með líkið heirn, svo það verði
jarðsctt i Englandi. Með henni fór lögmaður herra
Powys og einn af beztu vinum hans. Upham var til-
neyddur að vera kyrr, og stjórna bankanum og húsinu'.
Edda stóð upp. Ef Upham var húsbóndi gat hún
auðvitað ckki verið þar, fyrri en ungfrú Powys kæmi
heim. En livert ótti hún að fara?’
‘Er frú Priggs heima?’ spurði hún.
Nei, ungfrú; hún fór með ungfrú Powys’.
‘Get eg fengið að tala við ráðskouna?'
‘Já, hún er í sínu herbergi. Á eg að kaila á hana?’
Edda neitaði og gekk beina leið til herbergis raðs-
konunnar, sem var í kjallaranum.
Itún tók kurteislega á móti Eddu, en ekki lilýlega-
t rúin, sem eg vann hjá á Skotlandi, er ciáin’, sagði
Hdda. ‘Ungfrú Powys er eina persónan, serh eg þekki,
og eg kom til að finna liana. Hn eg get líklcga ckki
sczt hér að, þegar hún er ekki heima?’'
‘Xei, alls ekki’, svaraði ráðskonan. ‘Eg hefi enga
heimild til að veita yður móttöku; og þegar hér er
ungur, ókvæntur maðiir í húsi-nu, sæmir það sér ékki
f.vrir yður’.
'Getið þér vísað mér á nokkurn verustað?’ spurði
Hdcla. Hf þér getið ráðlagt mcr citthvað, veit eg að
j ungfrú Powvs þakkar yður fyrir |>að, þegar hún kem-
! ur heím'. /
Ráðskonan varð nú ögn hlíðari.
’l.g þekki konu í Edgeware Boad, sem leigir her-
: bergi; það er heiðarleg kona. Hg skal skrifa áritun
| hennar á nfiða, og þér getið sagt henni frá mér, ef þér
viljið. Hn þar eð þér eruð ókunnugar i Lundúnum,
j ræð eg yður til að vera sem oftast heima og kynnast
j fáum. Ungfrú Powys keinur að fjórum eða fimm dög-
itm liðnum’.
Hdda tók á móti miðanum, þakkaði ráðskonunni,
I kvaddi og fór. Hún gekk að vagnjnum og sagði:
‘Flytjið mig til Edgeware Road, númer —’.
I ngfrú Brend’, sagði kunnug rödd fyrir aftan
hana. ‘Þetta var óvænt gleði. Eg hefi leitað yðar all-
staðar og nú hefi eg fundið yður’.
Edda sneri sér við og stóð frammi fyrir Upham.
Henni varð svo bilt við, að hún misti miðann; en Up-
ham laut niður, tók upp miðann og leit á áritanina.
47. KAPfTULI.
pjýjur upplýsingar um ælt Ecldu.
Þegar Edda stóð fyrir framan hann, þögul og ó-
lundarleg, rann honum í skap.
‘Hvað þá! Ekki eitt kveðjuorð til mín, Edda?’
sagði hann ásakandi. ‘Þér vitið ekki, hvað eg hefi lið-
ið siðan þér fóruð burt!’
‘Rugl’, sagði Edda hörkulega. Fáið þér mér mið-
ánn minn. ‘Hvers vegna stöðvið þér mig hér á göt-
unni?’
Hún rétti fram hendina eftir miðanum. Upham las
húsnúmerið aftur og rétti henni svo miðann.
‘Eins miskunnarlaus og nokkru sinni áður’, sagði
hann. ‘Þér vitið, að herra Powys er dauður, og að
Agnacé crfir alt eftir hann. Iig býst við að hún stjórni
sjálf bankanum, og tel víst að hún arfleiði yður’.
‘Það er sennilegt, að ungfrú Powys segi mér frá
áformum sínum eíns snemma og yður, ef þau snerta
mig. Uofið þér mér að komast fram hjá yður!’
Hún benti honum að fara um leið og hún sté inn
í vagninn.
Uphani brosti og sagði ökumanni húsnúmerið.
Vagninn hélt af stað til Edgeware Roacl.
Húsið, sem Eddu hafði verið vísað ó, var múr-
steinsbygging með hreinum tröppum, og nágrennið
virtist alt þokkalegt. Ökumaður barði að dyrum og
Edda sté út úr vagninum i sama bili og dyrnar voru
opnaðaruf vinnukonu.
Hún fylgdi Eddu inn í litla og laglega stofu, og
liiingað'kom húsmóðirin strax til hennar.
Edda sagði frá erindi sínu.
Húsmóðirin athugaði hana nákvæmlega áður en
hún svaraði.
‘Þér getið eflaust bent mér á einhvern, sem þér
þekkið, ungfrú?’ sagði hún.
‘Já’, svaraði Edda. ‘Eg var lagsmær ungfrú Powys
í Cavendish Sciuare, og hefi leyfi til að visa yður til
ráðskonu hennar, þar eð húh sjálf er ekki heima. Eg
vil að eins dvelja hér þangað til ungfrú Powys kemur
heiin, sem verður eftir viku eða svo. Hún er nú á
mcginlandinu’.
‘Ef þér þurfið ekki að vera hér lengur, þá get eg
léð yður herbergi. Þau eru leigð annari stúlku, sem
verður burtu hálfsmánaðartírtia’.
‘Má eg fá að líta a herbergin?’
Húsmóðirin sýndi Edclu herhergin. Þau voru
lirein />g snotur, wg Edda sagðist strax vilja flytja inn
i þau.
• I
'Eg vil helzt kaupa mér fæði líka hja yður. Hve
mikið kostar það i tvær vikur?’
‘Ejögur pund unTvikuna fyrir alt saman’.
‘Eg ætla að borga fyrirfram fyrir viku. Hér eru
peningarnir’.
‘Þér getið sezt hér að slrax, ef þór viljið’, sagði
húsmóðirin vingjarnlega. ‘Eg slcal borga ökumanni og
svo getum við jafnað reikningana síðar. Stúlkurnar
minar skulu flytja farangur yðar inn i herbergin.
Nafn mitt er: Frú Mary Ann Bright’.
‘Og mitt er: Ungfrú Brend. Með yðar leyfi verð
eg kyrr’.
Edda tók af sér liattinn og frúin fór út.
Hún taldi nú peninga sina, sem voru býsna margir.
Eddu fanst vikan löng, serri hún beið eflir ungfrú
Powys. Hún var vön að hreyfa sig úti; en af því Iiún
var alveg ókunnug, þorði hún ekki að ferðast um göt-
ur borgarinnar.
‘Og þó mun enginn gjiira inér mein’, sagði hún
brosandi við sjálfa sig. ‘Eg er nógu gömul til að passa
mig sjálf’.
Henni var færður morgun.verðnr og svo fór hún
að sofa. Klukkan eitt var henni færður dagverður. —
Þegar hún hafði neytt hans settist hún við gluggann
og horfði út. Þá fékk hún óstjórnlega löngun til að
ganga út i Hyde Park, sem var þar örskamt frá, og sem
hún hafði mörgum sinnum komið í. Hún fór í svart-
an kjól, dró blæjuna fyrir andlitið og gekk svo út í
garðinn á tveimur mínútum.
Hún gekk fram og aftur um garðinn margar stund-
ir. Þar var fult af fólki, en hún talaði ekki við neinn
og enginn við hana.
Þegar hún kom heim, sá hún vagn fyrir utan dyrri-
ar, og þegar hún kom inn í forstofuna, sá hún Upham,
óvin sinn, vera að spjalla við stofustúlkuna.
‘Þarna kemur unga stúlkan’, sagði þernan. ‘Má-
ske ]>ér viljið trúa mér næst, þegar eg segi að hún sé
ekki heima?’
Upham var skrautbúinn. Hann sneri sér nú að
Eddu og hneigði sig djúpt. *
‘Get eg fengið að tala við yður undir fjögur augu.
Eg liefi mjög áríðandi fregn að færa yður’, sagði Up-
ham.
‘Þér getið eins vel sagt það hér, herra ininn’.
Það er viðvíkjandi ungfrú Powys’, sagði hann.
Edda var efandi; en það var eitthvað í svip Up-
hams, sém kom henni til að láta undari.
‘Er hún veik?’ spurði hún föl.
‘Það, sem eg hefi að segja, vil eg segja undir fjög-
ur uugu', sagði Upham og leit á þernuna.
‘Þcr getið gengið inn í mitt herbergi’, sagði Edda
og benti honum að ganga á undan sér.
Þegar hann nálgaðist dyrnar, gekk hún fram fvrir
hann og opnaði þær.
Hann gekk inn og leit í kringum sig.
‘Lélegt herbei-gi f.vrir erfingja ungfrú Powys. En
hvar hnfið þér verið ullan þennan tima ’
‘Mitt ferðalag getur ekki snert yður. Hafið þér
frétt nokkuð af ungfrú Powys í dag?’
‘Já. það var að sumu leyti þess vegna að eg kom.
Móðurbróðir minn dó i Laúsanne. Eitthvað tefur
heimflutning líksins, simritið gat ek-ki um það.
Ungfrú Powys kemur ekki heim fyrr cn að viku lið-
inni'.
‘Hg bjóst ekki við henni fyrri. Hr hún frísk?’
‘Þar eð hún minnist ekki á heilsu sina, þá er lnin
væntanlega heilbrigð. Frænda minn á að jarðsetja í
ættargrafreitnuin á sveitaheimili hans. Agnace er
hrygg yfir dauða föður síns. Hún ætlaði til Skotlands
að heimsækja gamla vinkonu þar, þegar henni var sim-
að, að faðir hennar væri dáinn. Og sama morguninn
og hún fór, tas cg i blöSunum, að þessi kæra vinkona
þennar væri dáin. Agnace lokar að líkinduni húsi sinu
í borginni, og dvelur á sveitaheimili sínu fyrst uin
sinn’.
‘Það er mjög tíklegt’, sagði Edda.
‘Agnace er nú algjörlega sjálfráð og þarf nú ekki
lengur að taka tillit til föður sins. Eg t^l víst, að hún
arfleiði yður, ungfrú Brend’.
‘Þér sögðuð það fyrri í dag, en þér hafið enga á-
stæðu til slíkrar imyndunar, og því vil eg biðja yður
að minnast ekki á það oftar’.
‘Agnace hefir alt af verið mér andstæð, og eg býst
við, að hún láti mig fara. En ef hún heldur áfram
með bankann, held eg hún verði neydd til að gjöra
mig að meðeiganda lians’.
‘Og þér komið hingað til aS segja mér þetta?’
‘Já, það er erindi mitt. En til þess að verða að-
njótandi slíkrar gæfu, verð eg að njóta aðstoðar yðar’.
‘Ef þér búist við, að eg mæli með áformi yðar við
nngfrú Powys, þá verðið þér fyrir vonbrigðum’.
‘Þér skiljið máske eklci, á hverju eg byggi vonir
minar. Þér nnmið máske að eg gjörði yður tilboð um
að giftast mér, og að eg sagðist ætla að komast eftir
ætterni yðar?’
Edda varð nú liálfhrædd. Hvað hafði hann upp-
götvað?
‘Eg hetd að hreinskilni sé bezt’, sagði Upham. —
Þetta er að eins formáli að uppástungunni, sem eg ætla
að bera fram fyrir yður. Nú, Agnace sýnist vera 25
ára, en hún er í rauninni 10 árum cldri. Ilún cr feg-
ursta stúlkan i Lundúnum, að yður undantekinni, sem
eg dáist mest að af öllum —’.
‘Eruð þér ekki að tala uin annað en þér ætluðuð?’
‘Sé svo, þá er hægt að komast að efninu aftur’,
svaraði liann. ‘Eg ásetti mér að rannsaka liðna æfi
frænku minnarjv og nú skal eg segja yður árangurinn
af rannsókn-minni’.
‘Iíg vil ekki heyra neitt af því. Eg vil ekki tmýs-
ast eftir leyndarmálum annara. Þér megið ekki halda
að eg sé eins vond og þér’.
Upliam roðnaði af vonzku.
‘Þér verðið að hlusta á mig, eða þér skuluð iðrast
jiess til æfiloka. Agnace Powys er í mínu'valdi. Eg
skal eyðileggja hana, ef þér hindrið mig ekki. Eg get
verið vinur ykkar eða hættulegur óvinur, eftir þvi sem
þið kjósj'ð’.
Iimkölknarmenn Heimskringlu*
1 CANADA.
F. Fjnnhogason Arborg
F. Finnbogason Arnes
Magnús Teit
Pétur Bjarnason
Páll Anderson Brú
Sigtr. Sigvaldason Baldur
Lárus F. Bcek Beekville
F. Finnbogason Bifrost
Ragnar Smitli Brandon
Hjálmar 0. Loftson Bredenbury
Thorst. J. Gíslason Brown
Jónas J. Húmfjörd Burnt Lake
B. Thorvordsson ' Oalgarý
Óskar Olson Churclibrigde
J. T. Friðriksson ....Dafoe, Sask.
St. O. Eiríksson Dog Creek
J. II. Goodmanson Elfros
F. Finnbogason Eramnes
John Januson Foam Lake
B. Þói'ðarson Gimli
G. J. Oleson.
F. Finnhogason Geysir
Bjarni Stephansson Heela
F. Finnbogason Hnausa
.1. H. Lindal „Holar
Andrés J. Skagfeld Hove
Sig. Sigurðsson Húsawick, Man.
Jón Sigvaldasorí. „Icelandic River
Árni .Jónsson ísafold
Andrés J. Skagfcld Ideal
Jónas ,J. Húnfjörð
G. Thordarson Keewatín, Ont.
Jónas Samson Kristnes
J. T. Friðriksson
Thiðrik Eyvindsson Langruth
Oskar Olson
Lárus Árnason
P. Bjarnasorí Lillesve
Ouðm. Guðmundsson Lundar
Pétur Bjarnason
Eiríkur Guðmundsson
John S. Laxdal
Jónas J. Húnfjörð
Paul Ixernested Narrows
Gunnlaugur Helgason
Arídrés J. Skagfeld
St. O. Eirikson
Pétur Bjamason ___Otto’
Sigurður J. Anderson —Pine Valiey
Gunnar Ivarvelsson Point Roberts
Jómas J. Húnfjörð
Ingim. Ei-iendsson
Wm. Kristjánsson -Saskatooii
Snmarliði Kristjánsson Swan River
Gunnl. Sölvason
Runólfur Sigurðsson
Paul Kernested
Hallur Ilallson Silver Bay
A. Jolmson
Andrés J. Skagfeld St. Laurent
Snorri Jónsson Tantailon
J. A. .T. Lindal Victoria B.C.
Jón Sigmðsson. Vidir
Pétur Bjarnason Vestfold
Ben B. Bjarnason Vancouver
Tliórarinn Stc.fánsson Winni pegosis
ólafur Thorleifsson Wild Oak
Sigurður Sigurðsson - -Winnipeg Beach
Thidrik Eyvindsson
Panl Biarnason
0. VVr. Olafsson Winnipeg '
1 BANDARÍXJTJNtJ'M.
Jóhann Jóliannsson Akra
Thorgils Ásmundsson
Sigurður Johnson
.Tóharin Jóhannsson Cavalicr
S. M. Brciðfjörð
S. M. Breiðfjörð Gardar
Elís Austmann Grafton
Árni Magnússon _Ha.llson
Jóhann Jóhannsson _Hensel
G. A. Dalmann Ivanhoe
Gunnar Kristjánnson Milton. N.D.
Col. Paul Johnson Mountaiu
G. A. Dalmann .Minneota
Einar TI. Johnson „Spauish Fork
Jón Jónsson, bóksali Svold
Sigurður Jónsson ITnhmn