Heimskringla - 01.06.1916, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 1. JÚNÍ 1916.
UI
HYACINTHA VAUGHAN
Eft/r CHARLOTTE M. BRAEME.
Hún gjörSi alt, sem lafSi Vaughan skipaði henni,
hjálpaSi til meS alt, sífelt hugsandi um þaS, hve
lánsöm hún var aS vera aftur hjá þeim gömlu, — aS
tveir síSustu mánuSirnir höfSu veriS vondur draum-
ur, sem hún, guSi sé lof, nú var vöknuS af. Hvern-
ig gat hún hafa veriS jafn blind, jafn hugsunarlaus
og heimsk?
Hún var hraedd um, aS eitthvaS kynni aS vitn-
ast; hún var viss um þaS, aS ef amma hennar vissi
um hegSan hennar, myndi hún aldrei tala orS viS
sig framar, — hún myndi ekki leyfa, aS hún væri
kyr á Queens Chase. En þaS var engin ástæSa til
aS ætla, aS hún gæti fengiS nokkuS aS vita, —
enginn hafSi þekt hana meSan hún var úti meS
Claude, — leyndarmál hennar var vel geymt. En
meSvitundin um, aS hún geymdi slíkt leyndarmál,
auSmýkti hana meira en nokkuS annaS gat gjört.
Amma hennar hlaut aS undrast yfir því, hvaS þaS
var, sem breiddi þakklátan ánægjusvip yfir unga og
fagra andlitiS.
Um kveldiS baS lafSi Vaughan hana aS fara
snemma í rúmiS, því hún yrSi aS fara á fætur í dög-
un. Hún háttaSi meS þakklætistár í augum sínum,
— hún var nú heima og óhult.
Hún hugsaSi vingjarnlega um Claude; var hrygg
yfir forlögum hans, en skyndileg tilfinning af kven-
legum metnaSi ríkti nú hjá henni.
“Hann hefSi ekki átt aS telja mér hughvarf",
þetta endurtók hún aftur og aftur meS sjálfri sér.
hann þekkir heiminn betur en eg; hann er líka eldri
en eg. Hann hefSi heldur átt aS leiSbeina mér, en
leiSa mig afvega”.
Hún var samt ekki reiS viS hann, og hún vissi,
aS meS tímanum, þegar henni færi aftur aS leiSast
á heimilinu, þá mundi hún sakna hans. Nú sem stóS
var hún svo glöS yfir frelsan sinni, aS hún gat ekki
tekiS sér nærri sorg hans.
Á fimtudagsmorguninn fór Hyacintha snemma á
fætur, og aftur byrjaSi annríkiS. Þau óku ekki til
Oakton stöSvarinnar, — nei, Sir Arthur breytti jafn-
an eftir eigin geSþótta: hann vildi helzt aka í sínum
eigin vagni til Lundúna. Hann vildi ekki ferSast
meS járnbrautarlest, — þar voru menn af ýmsum
stéttum saman komnir, og þaS líkaSi honum ekki.
Þau óku þess vegna til höfuSborgarinnar í gamla
fjölskylduvagninum; þaSan fóru þau til Dover. svo
yfir sundiS og áleiSis til Bergheim. FerSin var eins
leiSinleg og hún gat veriS; gömlu hjónin vildu
hvorki sjálf sjá neitt, né vera séS af öSrum. Þau
“fóru ekki til útlanda til aS sjá landslag, heldur til
þess aS fá breytt andrúmsloft”, sagSi lafSi Vaughan
oft á degi hverjum. Þegar þau námu staSar í ein-
hverjum bæ á leiSinni, leigSu þau sérstök herbergi
fyrir sig, og létu færa sér matinn þangaS; þau vildu
ekki sitja til borSs meS öSrum ferSamönnum.
Þegar þau fóru aS nálgast Bergheim, varS Hya-
cintha alvarlegri; hún fór aS hugsa um, hvernig
hann mundi Iíta út, þessi Adrian Darcy. Hann var
vísindamaSur og göfugmenni, en hvaS var hann aS
öSru leyti? Skyldi hann líta niSur á hana eins og
barn, eSa dást aS henni sem kvenmanni. Mundi
hann verSa ásthrifinn af henni, eSa ætli hann skeytti
ekkert um útlit hennar. Hún vaknaSi af hugsunar-
draumum sínum viS aS heyra rödd ömmu sinnar.
“ViS skulum aka beint aS hótelinu; hr. Darcy
hefir beSiS um herbergi handa okkur þar”.
“Ætli viS sjáum hann í kveld?” spurSi Sir Ar-
thur.
“Ekki held eg þaS; hann er alt af svo nærgæt-
inn; hann veit, aS viS erum þreytt, og eigum erfitt
meS aS taka á móti gestum", svaraSi hún. “Hann
mun koma hingaS fyrir hádegi á morgun”.
ÞaS er næstum undarlegt, aS verSa aS segja
þaS, aS Hyacintha, sem til skamms tíma hafSi forS-
ast aS hugsa um þenna herra, fann nú til vonbrigSa
yfir því, aS fá ekki aS sjá hann þetta kveld.
\
10. KAPITULI.
“Þetta líkist þá lífi”, hugsaSi Hyacintha, þegar
sólargeislarnir lögSust á gólfiS í herbergi hennar.
ÞaS var snemma morguns; en frá skemtigörS-
unum heyrSist hljóSfærasöngur. Hún ýtti blæjun-
um til hliSar, og sá þá stöSuvatn í allri sinni fegurS,
— þaS var hin hugSnæmasta og fegursta sýn, sem
hún hafSi séS á æfi sinni.
HóteliS, er þau höfSu sezt aS í, var hiS skraut-
legasta og fyrirmannlegasta í bænum Bergheim.
Margir furstar, stórhöfSingjar og mikilsvirtir menn
og konur áttu þar sumardvöl. Bærinn sjálfur var
ekki mikilfenglegur, en stöSuvatniS var unaSslegt
viS fæturna á háu klettunum, sem vernduSu þaS
fyrir storminum.
Hyacintha dáSist aS landslaginu um leiS og hún
leit yfir þaS. Svo datt henni í hug, aS lafSi Vaug-
han ætti ekki þetta hús og aS þaS stóS ekki undir
hennar stjórn; sér myndi því leyfilegt, aS ganga út
og gleSja sig yfir þessu nýja og fagra umhverfi.
Hún lét á sig hatt og sjal, gekk ofan og sá aS
þetta fyrirtæki sitt aS fara út svona snemma, var ekki
óvanalegt; því niSri í stóra blómagarSinum sátu
nokkrar stúlkur, og í einum af breiSu stigunum sat
ensk barnfóstra meS nokkur ungbörn kringum sig.
Hún gekk því mjög ánægS um kring og naut hins
ferska morgunlofts. Henni fanst hún aldrei hafa séS
heiminn jafn fagran, aldrei jafn fagurt sólskin eSa
jafn fögur blóm, og fuglarnir aldrei hafa sungiS jafn
fjörlega.
En hvaS hún var nú þakklát og óhult um sjálfa
sig!
Nú virtist henni hún heyra fosshljóS, og svo
gekk hún eftir löngum stíg, meS vínviS til beggja
hliSa, sem var fléttaSur saman aS ofan, svo hann
myndaSi hvelfingu; viS endann á stígnum sá hún
hvítan, háan klett, og fram af honum streymdi vatn
og myndaSi stóra tjörn fyrir neSan. Á allri æfi
sinni hafSi hún aldrei séS neitt þessu líkt aS fegurö.
Hún gekk aS vatninu; þaS var kalt, hreint og vell-
andi. Hún tók af sér hattinn og stakk höndunum
ofan í vatniS; meSan þaS fossaSi yfir þær, gat hún
ekki varist því, aS hlægja hátt af ánægju. L.Kki
hugsaSi hún um þaS, hve yndislegt útlit hennar var,
þar sem hún stóS í skugga vínviSarins, meS bros-
andi andlit og mikla háriS. Morgunblærinn hafSi
teygt yndislegan roSa fram í kinnar hennar og aug-
un tindruSu sem stjörnur. Þessi unga stúlka, baS-
andi hendur sínar í straumiSunni, var óvanalega fög-
ur sýn.
Svo kom henni til hugar, hve hressandi þaS
myndi vera, aS fá sér drykK af þessu kalda, hreina
vatni. Hún tók stórt vínviðarblaS og fylti þaS, en
um leiS og hún bar þaS aö vörum sínum, heyrSi hún
fagra, hljómlistarnæma rödd segja:
“DrekkiS þér ekki þetta vatn; þaS er ekki álit-
iS aS vera gott”.
Hún slepti blaSinu meS vatninu í og blóSroSn-
aSi; hún hafSi haldiS sig vera aleina á þessum stað.
Hún leit í kringum sig en sá engan.
“Eg biS ySur afsökunar, ef eg hefi gjört ySur
hrædda”, sagði sama röddin; “en þetta vatn þykir
ekki gott, þaS er álitiS aS koma frá stöSuvatninu”.
Hún leit þangað, sem röddin kom frá; þar stóS
maSur og hallaði sér upp aS klettinum viS fossinn.
Hann hafði lesiS í bók, því hún lá viS hliS hans.
Hyacinthu grunaSi, aS hann hefSi lengi horft á sig,
því þaS var bros á vörum hans, og augu hans sögðu
að hann liti á hana með aSdáun.
“Eg held eg hafi hrætt ySur”, sagði hann; “en
vatniS er ekki eins hreint og þaS sýnist vera”.
“Eg er ySur þakklát fyrir aS vara mig viS því”,
sagSi hún hlýlega.
Hann tók bókina sína og hún sneri sér viS til
aS fara heim; en þessar fáu mínútur var einhver
breyting orSin á hugsunum hennar. Hún gekk út úr
bogaganginum og settist á vatnsbakkann, til þess aS
hugsa um þessar síSustu mínútur.
Hverju var þetta andlit líkt? Dökt, fagurt og
tígulegt, — andlit, sem hún í æskudraumum sínum
hafSi eignaS hetjunum, sem hún las um — andlit,
hæfilegt þeim manni, sem var fæddur til aS skipa,
ráSa og ríkja.
Hún hafSi aS eins séS þaS í tæpar tvær mínút-
ur; en hún hefSi auSveldlega getaS dregiS þaö
upp eftir minninu: Þykka háriS var greitt aftur,
enniS hátt og breitt, — alt höfuSlagiS benti á góSa
og göfuga eiginleika,— ekki sízt á staðfasta eSlis-
einkunn. Röddin var hreimþýS og hrein.
“Eg vildi”, hugsaSi hún, “aS hann hefSi sagt
eitthvaS annaS, sem eg ætti ekki aS gjöra eSa ætti
aS gjöra; eg vildi svo fegin hlýSa honum, eg skyldi
gjöra alt, sem hann skipar mér; ætli eg sjái hann
nokkuru sinni aftur?”
Nú heyrSi hún háværri bjöllu hringt.
“ÞaS er líklega morgunverSur”, hugsaSi hún og
hraSaSi sér heim aS hótelinu; hún tók ekki eftir
því, aS ókunni maðurinn gekk á eftir henni, ennþá
meS bros á vörum.
LafSi Vaughan var mjög blíS.
“Þú hefir veriS niSri í garSinum, Hyacintha”,
sagði hún viS ungu stúlkuna, sem hafði búist viS á-
kúrum; “þaS var rétt. Þú lítur vel út núna”.
Hún talaði kuldalega, en meS sjálfri sér dáSist
hún aS fegurS hennar; hún var líka í raun réttri al-
veg óvanaleg, og þaS hefir máske veriS hugsunin
um ókunna manninn, sem gjörði hina eðlilegu feg-
urS hennar enn skýrari. “Eg hefi fengiS seSil frá
hr. Darcy", sagSi amma hennar, "sem tilkynnir mér
aS hann komi hingaS fyrir hádegi”.
MeSan morgunverSur stóS yfir, var hún vin-
gjarnlegri en Hyacintha hafSi áður séS.
Mér þætti vænt um, aS þú litir sem bezt út,
Hyacintha. þegar hr. Darcy kemur hér. HafSu fata-
skifti og skemtu þér eins vel og þú getur, þangaS til
eg sendi eftir þfr”.
Hyacinthu var ekki geSfelt aS heyra nafnið Dar-
cy, eftir þá samfundi, sem hún hafSi átt um morgun-
inn; ýmsar óþægilegar endurminningar vöknuðu nú
í huga hennar.
“En þau geta ekki þvingaS mig til aS giftast hon-
um”, hugsaSi hún til aS hugga sig, "eg get sagt hon-
um blátt áfram, aS mér geSjist ekki aS honum”.
Hún gekk til herbergis síns í því skyni aS hafa
fataskifti; en þar mættu henni óvænt tíSindi: Her-
bergisþerna lafSi Vaughan stóS fyrir framan stórt
koffort.
Þetta eru fatnaSir, ungfrú Vaughan, sem lafSi
Vaughan hefir fengiS frá París handa ySur. Hún
vildi láta ySur koma þetta óvænt, og sagSi þess
vegna ekki frá því”.
Hyacintha blóSroSnaSi.
“Handa mér!” sagSi hún. ÞaS var vel gjört af
nenni. Nei, hvaS þeir eru fallegir!”
StúlKan sýndi henni klæSnaSina.
“LafSi Vaughan sagSi mér aS hjálpa ySur meS
aS klæSast nýja fatnaSinum þenna morgun, ungfrú
Vaughan”, sagSi þernan, sem vissi vel, hvers vegna
Hyacintha átti aS vera eins vel klædd og möguleg.
var, svo aS fegurS hennar sæist sem glöggvast. "Eg
kom meS þessar nýju rósir; eSlileg blóm eru bezt
og fegurst”.
Svo var valinn indverskur netludúkskjóll, meS
kniplingum; og hún var svo skrautlega klædd, aS
hún hlaut aS hafa mikil áhrif.
Brátt komu boS frá lafSi Vaughan, aS hún ætti
aS koma, því hr. Darcy væri kominn.
Aftur var sem kalt vatn rinni niSur bak hennar,
er hún heyrði þetta nafn, og aftur huggaði hún sig
viS þaS, aS ekki væri mögulegt aS neySa hana til
aS giftast honum.
Hún heyrði raddir, þegar hún nálgaðist her-
bergiS; hú'n opnaSi dyrnar og gekk inn ofur róleg,
en svo falleg, aS þaS hlaut aS vekja ánægju aS sja
slíkt. “Hyacintha, komdu hingaS, góSa mín, eg
ætla aS kynna þig hr. Darcy".
Hún fór þangaS. Hár maSur stóS hjá stólnum,
sem lafSi Vaughan sat á.
“Þetta er Hyacintha, sonardóttir mín, hr. Darcy”
sagði lafSi Vaughan.
Unga stúlkan leit upp. HvaS var þaS sem hún
sá? Dreymdi hana, Adrian Darcy, sem hún hafSi
kviSiS fyrir aS sjá, og hvers nafn hún hafSi fyrir-
litiS, — hann var sami maSurinn, sem hún hafSi
fundiS og talaS viS hjá fossinum.
Hún blóðroSnaSi og leit niSur; hún varS aS
endurkalla í huga sinn draumana, sem hana hafði
dreymt í sambandi viS samfundina meS ókunna
manninum viS fossinn, og nú var þessi maSur sá
hinn sami, sem ákveSiS var aS yrSi eiginmaSur
hennar. Hann rétti henni hendi sína.
“ViS erum gamlir vinir”, sagSi hann blátt á-
fram. “Eg sá aS þessi unga stúlka ætlaði aS drekka
hreint, kalt, vellandi eitur í morgun, og kom í veg
fyrir þaS”.
Hann varS aS skýra þetta fyrir lafSi Vaughan,
sem brosti ástúðlega. En Hyacintha sagði ekki eitt
orS; hún skildi ekki, hvernig í þessu lá, en hugur
hennar fyltist af ánægju. En hvaS þessi saklausa
feimni gjörSi hana fagra. og hve Adrían dáSist aS
henni.
“En hvaS hún er fögur!” hugsaði hann. "Hún er
sú fegursta stúlka, sem eg hefi séS!"
Hyacintha var alveg utan viS sig.
“Hann hlýtur aS halda aS eg sé heimsk", hugs-
aði hún; “en eg get ekki gjört aS því, — eg get ekki
talaS”.
Þegar hún var búin aS átta sig svo vel, aS hún
gat heyrt, sagði Adrian:
“Já, viS höfum góSan hljóSfærasöng hér; mér
líka hótel-garSarnir vel aS sumrinu til. Gosbrunn-
arnir eru fallegir, og hljómlistarflokkurinn er einn
af þeim beztu, sem eg hefi heyrt til. LafSi Vaug-
han, eg heyri aS hljóSfæraspiliS er aS byrja, viljiS
þér leyfa mér aS eg verSi ySur samferSa. ÞaS eru
góS og þægileg sæti niSri í skemtigörSunum”.
Hann sá gleSiroSa í andliti ungu stúlkunnar;
hún leit upp og horfSi á ömmu sína, sem afþakkaSi
aS íara ofan og hlusta á hljóöfærasláttinn.
“FerSin hefir veriS þægileg en þreytandi”, sagSi
hún. “Á morgun ætla eg aS ganga út, en í dag ekki.
En Hyacintha vill fara, ef þér viljiS gjöra svo vel og
skemta barninu”.
‘BarniS’ stóS upp meS blóSrjóSar kinnar, og
hjarta hennar sló harSara en nokkru sinni áSur. —
AS ganga eSa sitja úti í sólríku skemtigörSunum.
og hlusta á hljóSfærasláttinn ásamt honum, — nei,
aldrei áSur hafSi hún haft hugmynd um, hve indæll
heimurinn gat veriS! Hún fór til herbergis sín5 og
klæddi'sig í viS eigandi fatnaS og kom svo ofan
aftur. Svo urSu þau samferSa út.
“Hyacintha”, sagSi hann, "viS erum dálítiS
skyld, þess vegna vil eg ekki kalla ySur ungfrú Vaug-
han; þér megiS heldur ekki vera feimnar eSa hrædd
ar viS mig, en skoSa mig eins og vin, sem þér meg-
iS treysta”.
Ó, hve þessi orS glöddu hana!
“Eg hafSi engan grun um”, sagSi hann, “aS eg
ætti svo fallega, unga frænku. LafSi Vaughan hafði
alt af í bréfum sínum kallaS ySur barn”.
Hún varS daufari. Leit hann þannig á hana, —
var þaS þess vegna, aS hann var svo vingjarnlegur
og góður viS hana?
“Eg er ekkert barn”, sagSi hún meS ofurlitlum
metnaSi, “eg er rúmra 18 ára”.
“Þér eruS aS nálgast fululorðins árin”, sagSi
hann brosandi. “Nú, segiS mér nú, Hyacintha, —
hverju geSjast ySur bezt aS: blómum, trjám eSa
vatni?”
‘Mér þykir jafn vænt um þaS alt”,
“Er þaS svo? Þá skal eg finna pláss, þar sem
þér getiS séS þau. Hér er þaS, og þaS er líka í hæfi-
legri fjarlægS frá hljóSfæraleikendunum”.
Hann hafSi fundiS pláss í skugga stórra trjáa;
fyrir framan þau var reitur meS liljum og rósum og
stöSuvatniS. HljóSfæraleikendurnir byrjuSu aS
spila, og Hyacinthu fanst sem jörSin hefSi breyzt í
himin.
“EruS þér söngelskar?” spurSi hann, um leiS og
hann sá hinn tilbreytilega svip á fallega andlitinu.
“Já”, svaraSi hún; “en eg hefi heyrt tiltölulega
lítiS af söng”.
“Þér hafiS lifaS kyrlátu og rólegu lífi á Queens
Chase, býst eg viS?” sagði hann.
“Já, eins kyrlátu og nokkurt líf getur veriS ,
svaraSi Hyacintha.
“Þér skuluS ekki iSrast þess”, sagSi hann, eg
held viS gömlu skoSanirnar og álít, aS ungar stúlk-
ur eigi aS fá þess konar uppeldi”.
“Af hvaSa ástæSum?” spurSi hún.
“ÞaS eru hundraS ástæSur til þess, aS þaS ætti
aS vera svo. Ef þaS er nokkur lyndiseinkunn, sem
eg fyrirlít öSrum fremur, þá er þaS veraldlega lynt
kvenpersóna. Hreinleiki og lipurS í hugsun er svo
afar áríSandi; en þaS á engin ung stúlka, sem upp-
alin er mitt í heimsins gagnslausa glysi og gjálífi-
Þér hafiS veriS sérlega hepnar, aS hafa alist upp i
Queens Chase”.
“ÞaS er gott, aS hann veit ekkert um hina sví-
virSilegu tilraun aS flýja þaSan”, hugsaSi hún, og
aS hann þekkir ekki, hve leiS eg var af lífinu þar og
hataSi þaS”.
“En”, sagSi hún hátt, “þaS er ekki þægilegt aS
manni leiSist allajafna”.
“Láta sér leiðast; nei, leiSinleg mega ekki æsku-
árin vera, — þaS er einmitt sá hluti æfinnar, sem
maSur á aS njóta ánægjunnar. Þér, til dæmis, hafiS
veriS glaSar yfir bókum ySar og blómunum; heim-
urinn er ySur nýr. Þér hafiS ekki gengiS afskeiSis,
sem svo er nefnt. Þér hafiS ekki hegSaS ySur sem
fulltíSa kvenmaSur meSan þér voruS barn; hugs-
anir ySar hafa ekki skemst af daSri; sál ySar hefir
ekki sýkst af umgengni viS slæpinga í samkvæmis-
lífinu. Þér eruS hressar, hreinar og fagrar, sem fall-
egu blómin þarna. Ef þér hefSuS dvaliS öll þessi ar
í gróSurhúsi samkvæmislífsins, þá væruS þér öSru
vísi. ÞaS er ekkert eins viSbjóSslegt, eins oeSli'
legt og ung stúlka, sem kemur fram eins og þaulæfS-
ur heimskvenmaSur.
Honum geSjaSist svo vel aS henni eins og hún
var, og í fyrsta skifti á æfinni blessaSi hún lafSi
Vaughan og Queens Chase.
“Eg vil ekki auka ySur leiSindi meS röksemda-
færslu”, sagSi hann, “en segiS mér, Hyacintha: - 1
HvaS verSur af blómi, þegar vöxtur þess er hindr-
aSur?”
“ÞaS deyr bráSlega”, svaraSi hún.
“Já, og ungar stúlkur, sem vaxa upp í nýtízku
samkvæmislífsins bragSvíslega gufuhvolfi og dýrka
jarðnesk auðæfi, og hiS ranga mat þeirra, dálæti
þess og eftirtekt á íburSarmiklum hneykslum, þ*r
verSa brátt blindar fyrir því, sem er fegurst og bezt
í lífinu. Þér”, bætti hann viS, “þér gleSjiS ySur
andlit ySar og svipur segir þaS, Hyacintha — í sól-
skini, blómum, söng og stöSuvatninu”.
“Já, þaS gjöri eg sannarlega", svaraSi hún.
“Ef þér hefSuS dansaS og látiS dekra viS ySur
einn eSa tvo vetur í Lundúnum, þá myndi ySur ekki
þykja eins mikiS variS í fegurS náttúrunnar og yð-
ur þykir nú. YSur myndi þykja hún velgjuleg og
innantóm; þér mynduS verSa hneigSar fyrir aS
horfa á hana gegnum stækkunargler, vanda um lit
vatnsins og litbreytingar blómanna; sjá ryk í sólar-
geislanum, og heyra falskan hreim í hljóSfæraslætt-
inum”.
Hún hló. “Eg held eg yrSi ekki svona aSfinslu-
söm, hr. Darcy”.
“Sá, sem finnur aS er sjaldnast sá, sem nýtur
mestrar skemtanar”, sagSi hann. “Mér geSjast a8
því, aS fólk gleSji sig, án þess aS þaS gjöri miklar
aSfinslur”.
ÞaS voru tiltölulega fáar manneskjur í garðin-
um; þaS voru sjaldnast svo margir gestir í hótelinU
aS þaS væri fult; en Hyacintha tók eftir laglegu
andlitunum og skrautlega klæSnaSinum.
“SjáiS þér konuna í gráa klæSnaSinum, meS
tvö börn viS hliS sína?” spurSi hann.
Hyacintha leit þangaS sem hann benti.
“Hún er prinsessa, konungsdóttir; hún er laus
viS allan hroka. Hún dvelur hér meS börn sín. —
MaSurinn, sem er aS heilsa henni, er hinn mikils'
virti hr. W —”.
“Mér þykir vænt um, aS hafa fengiS tækifæn
til aS sjá hann”, sagSi hún, “eg hefi oft lesiS um
hann. Dáist þér aS honum?”
“Eg dáist aS hreysti, en ekki meiningarlausum
glæfratiltækjum. SjáiS þér kvenmanninn undir
trénu þarna?”
“Já, — ef þér eigiS viS sorgbitna, hugsandi and-
litiS”.
“Einmitt. Fyrir ári síSan var hún leiðtogi skemt'
ananna viS eina af skrautlegustu hirðunum í NorS-
urálfu; nú á hún ekkert heimili, 9em hún getur kall-
aS sitt eigiS”.
Hyacintha leit til hans.
“Hr. Darcy", sagSi hún, “er heimurinn fullur
andstæSum? Eg hafSi þá skoSun, aS sá, sem væf*
gæfuríkur, þyrfti ekki aS kvíSa sorgum né áhyggJ'
um. HvaS er þá staSfast, hvaS er óumbreytanlegt.
fyrst aS peningar, vinátta og gæfa geta brugSist eSa
skjátlaS ? ”
“AS eins eitt”, svaraSi han meS svo þægilegu
brosi, sem hún hafSi eki séS hjá öSrum, — "hini-
ininn”.
II. KAPITULI.
Hyacintha Vaughan endurtók aftur og af’ur hinu
sömu setningu meS sjálfri sér: “GuSi sé loí S f*r'
Darcy veit ekki, hvaS eg hefi gjört!”
Eftir því, sem dagarnir liSu, þótti henni meir®
og meira vænt um hann. ÞaS var ekki hin ytri feg'
urS hans, sem hafði áhrif á hana — margir hefðu