Heimskringla - 15.06.1916, Blaðsíða 4

BLS. 4.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 15. JÚNÍ 1916.
HEIMSKRINGLA
(Stofnun 1886)
Kemur út á hverjum Fimtudegl.
■Útgefendur og eigendur:
THE VIKING PRESSt LTD.
Ver?5 blaísins í Canada og Bandaríkjun-
um $2.00 um árit5 (fyrirfram borgab). Sent
til Islands $2.00 (fyrirfram borgab).
Allar borganir sendist rábsmanni blab-
slns. Póst eba banka ávísanir stýlist til The
Viking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASON, Ritstjóri
H. B. SKAPTASON, Rábsmabur
Skrifstofa:
729 SHERBIIOOKE STREET., WINNIPEG.
P.O. Iiox IÍ171 Talslml Garry 4110
Kitchener jarl.
Margir menn voru svo hugfangnir af
Kitchener, að þeir ætluðu að þegar hann
væri liðinn, þá væri höndm köld og heilinn,
sem stjórnaði vörninni á móti hinum tröll-
auknu ofstopamönnum. Þetta væri meiri sig-
ur fyrir Þjóðverja, en þó að þeir hefðu brot-
ið hergarðinn á Frakklandi, eða sökt hálfum
Bretaflota. Nú hlyti því að fara að síga fyrir
Bandamönnum, þegar bezti foringinn og hetj-
an mesta væri liðinn.
Það er enginn efi á því, að Kitchener var
Bretlandi bezti maður, hvað herskap snerti
og samdrátt hersveitanna og kanske bezti
stjórnmálamaður þeirra. Hann bar ægis-
hjálminn á fundum stjórnmálamannanna, og
þó kanske mest fyrir það, að hann var svo
einbeittur maður, að hann lét aldrei þokast,
þegar hann hafði tek’.ð einhverja stefnu; en
maðurinn stórvitur. Það var þýðingarlaust,
að reyna að véia hann með brögðum eða
draga hann með kjassi eða skjalli. Hann gekk
beint áfram og svo snúðugt, að allir hrukku
úr vegi, sem fyrir stóðu, hvort sem það voru
konungar, prinsar, stjórnmálamenn eða gaml-
ir herforingjar. Varð því fiestum að forða
sér úr götu hans. Og aldrei þurfti hann að
leita ráða til ananra. Enda varð það ljósara
og ljósara, að þau ráðin voru bezt, sem hann
lagði til sjálfur.
En þessi ótti manna að ætla, að nú hljóti
alt að fara í handaskolum, er ástæðulaus og
kemur af hugsunarleysi manna og þekkingar-
leysi. Kitchener var búinn að fullgjöra hið
mesta verk sitt, og það mun uppi verða um
komandi aldir. En menn voru búnir að læra
af honum, og Bretar eiga óefað marga menn,
sem geta haidið starfi hans áfram. Og andi
hans var svo þróttmikill og stefna hans svo
skýr og hiklaus, að hún var búin að hrífa
hugi manna, ekki einungis einstakra manna,
heldur heilla þjóða, — hrífa hugi allra Banda-
manna og lifir í hjörtum þeirra. Þær geta
ekki annað en haldið henni fram.
Sigurður sálarlausi.
Greyjið Siggi! Lengi hefir hann glamrað,
spekingurinn, mannvinurinn, mentamaðurinn,
læknirinn, sósíalistinn, guðfræðingurinn, sem
einu sinni átti að verða prestur, hinn pólitiski
og siðferðislegi geisli, sem lýsa átti upp hvert
heimili og hjarta, allra Islendinga í álfu þess-
ari. — Nú eru liðin langt til tvö ár, sem hann
við hvert tækifæri hefir verið að reyna að
egna oss og reyna að óvirða oss. Og af því
að vér höfum verið tregir til að taka í lurg-
inn á andlegu og líkamlegu ómenni þessu, —
höfum álitið manninn svo ómerkilegan, fá-
fróðan og heimskan, að vér höfum látið rugl
hans sem vind um eyrun þjóta, þá hefir hann
haldið, að hann væri svo mikill maður, að
enginn gæti staðið honum á sporði. En það
er vanalega einkenni heimskra og fákunn-
andi manna.
Einn af okkar ágætismönnum, Skapti sál.
Brynjólfsson, átti stundum deilur við hann, og
bar æfinlega hærri hlut; en sagði, að það
væri ilt að eiga við Sigurð, af því hann væri
bæði óáreiðanlegur og samvizkulaus. Síra
Jón sál. Bjarnason, mentaðasti ag kanske að
mörgu leyti vitrasti landinn, sem hingað hefir
komið, gaf Sigurði vitnisburð, sem lesa má í
Sameiningunni, og munu flestir íslendingar,
sem Sigurð þekkja, telja dóm síra Jóns sanna
og rétta lýsingu á manninum. Síra Rögnvald-
ur Pétursson Iýsti honum í Heimskringlu fyrir
nálægt tveimur árum og taldi Sigurð g u 11 -
ara, — gutlara sem stjórnmálamann,
g u 11 a r a sem Iæknir, g u 11 a r a sem
blaðamann og gutlara í einu og öllu, og
er síra Rögnvaldur talinn með skörpustu Is-
lendingum hér vestan hafs. Og erum vér full-
vissir um, að þeir hafa verið býsna margir,
sem voru síra Rögnvaldi samdóma um þetta.
Það er aðferð Sigurðar, að henda fram
stóryrðum með miklum og löngum glósum og
útmálun af öllu tagi. En sjaldan er það, að
stóryrði þessi eigi við, eða hann geti heimfært
þau til efnis þess, sem um er að ræða. En
margur maðurmn villist á þessu og tekur stóru
orðin og glósurnar fyrir sannanir. Þarna er
Sigurður oft með öfgar og ósannindi, því að
hann er sálarlaus og samvizku-
1 a u s , sem síðar skal sýnt. Oft veit hann
ekki af lýginni, sem hann ber á borð fyrir al-
menning, því að dómgreindin og vitið er þá
ekki svo mikið, að hann skilji sjálfan sig, og
því síður málefnið, sem hann ritar eða ræð-
ir um.
I greininni síðustu: “Hrækir í andlit móð-
ur sinnar’’ — fer hann ljúgandi frá upphafi
til enda. Hún er náttúrlega stýluð til ritstjóra
Heimskringlu; en höfundurinn sýmr bleyði
sína með því, að klæða þetta í dæmisögu-
búning. Þetta er svo einkennilegt fyrir hann,
því að bæði sýnir það hugleysi og veitir hon-
um tækifæri til að bulla og bulla, án þess að
binda sig við staðhæfingar eða sannleika; og
það er svo miklu léttara, að villa fyrir þeim,
sem lítið hugsa. Og maðurinn fer að vitna í
drenglyndi — einmitt þegar hann er að koma
fram sem óhreimndamaður.
Sigurður Júlíus lý g u r vísvitandi, þar
sem hann dróttar því að oss, að vér höfum
niðrað íslandi, eða með öðrum orðum hrækt
í andlit móður vorrar. Hann var auglýstur og
sýndur 1 y g a r i í Heimskringlu í vetur og
gat ekkert haft á móti því, og hann gjörir
það ennþá. Enda verður hann að fylgja eðli
sínu sem hver annar. Og efmð, sem hann tal-
ar um, er honum óskiljanlegt. Hann skilur
ekki, hvað föðurlandsást er. Hann hefir ekki
hugmynd um, að elska móðurina, sem fæðir
hann og klæðir og veitir honum lífsuppeldi
sitt á hverjum degi. Eins og allir vita lýsti
hann í öndverðu stríðmu yfir hatri sínu á
Bretum, — þjóðinni, sem haldið hefir vernd-
arhendi yfir öllu Canada, og fyrir þessa vernd
höfum vér getað notið farsældar þeirrar, sem
friðurinn veitir, alla þá tíð, Sem vér höfum
verið í landi þessu. En fyrir þetta var hann, ;
sem kunnugt er, rekinn frá blaðinu, og voru
honum, sem von var, vahn óþvegin orð sem j
landráðamanni og ómenni í enskum blöðum,
og töldu margir réttast, að láta hann gjalda j
skamma sinna. En landar hans kendu í brjósti '
um hann og frelsuðu hann frá hegningu í j
bráð, þó að sökin hvíli eiginlega enn yfir j
höfði hans.
Og svo sýnir hann á yfirgnæfandi hátt
heimsku sína og fáfræði, og veit
ekkert af því, hefir enga dómgreind um það.
Sigurður hefir lesið læknisfræði og kanske
slamrast í gegnum próf; vér höfum samt
enga vissu fyrir því, en vér ætlum að ganga
út frá, að svo hafi verið. I læknisfræðinni er
talað um byggingu líkamans og efni þau, er
líkaminn er myndaður af. En nú er það lög-
mál, sem fyrir löngu er búið að sanna, að í
líkamanum sé stöðug hringrás efnanna. Á
hverju augnabliki mannlífisins eru allir part-
ar líkamans að deyja og nýjir koma í staðinn.
Hinir dauðu, útslitnu partar líkamans flytjast
burtu út úr honum, en blóðið flytur honum
efni í nýja parta, úr loftinu og næringunm,
sem hann neytir. Æðarnar fara um alla parta
líkamans og flytja með sér efni í nýja parta
til hvers einasta líffæris, hverrar einustu smá-
cellu líkamans; þetta gjöra slagæðarnar, en
blóðæðarnar flytja alt ruslið og hina dauðu
líkami í burtu. Líkaminn er því einlægt end-
urnýjaður, svo að hann er í raun réttri að
einhverju leyti nýr á hverjum degi. Eru sum-
ir partar líkamans lengur að breytast í nýja
parta en aðrir. En læknar og efnafræðingar
segja, að á hverjum 7 árum sé hringferð þess-
ari lokið og maðurinn búinn að fá nýjan lík-
ama. Sumir segja, að líkaminn endurnýjist
á hverjum 5 árum. En það gjörir minst til.
Ef að vísindamaðurinn, læknirinn, eðlis-
fræðingurinn Sig. Júl. Jóhannesson hefði vit-
að þetta, munað það, eða skilið það, — þá
hefði han hlotið að sjá, að í honum sjálfum
er nú ekki einn einasti vöðvi eða taug eða
bein eða æð, sem hann getur íslenzka kallað,
— í æðum hans rennur ekki einn íslenzkur
blóðdropi, ekki einn einasti. Allur hans lík-
ami, æðar vöðvar, bein, sinar, er myndaður
af kanadisku efni, kanadisku hveiti og höfr-
um, kjöti og fiski, kartöflum og ávöxtum öðr-
um. Það er móðirin kanadiska, sem hefir lagt
alt þetta til í líkama hans, — móðirin kanad-
iska, sem hann hefir svarið trygð og hollustu
í borgaraeið sínum. Móðirin kanadiska, sem
hann svívirðir og fyrirlítur; móðirin kanad-
iska, sem hann afneitar og segist ekki þekkja
og ekki kannast við sem sína móður; því
hann segir, að ísland sé sín móðir, sem hann
er búinn að yfirgefa fyrir löngu. Um dreng-
skapinn viljum vér ekki tala; það er þýðing-
arlaust við mann þenna. En hvar er nú vitið?
Hvar er nú þekkingin? Maðurinn segist hafa
útskrifast í Iæknisfræði. Hann reyndi um
stund að gjöra lækningar að lífsstarfi sínu, að
lækna hina sjúku, Iétta þeim kvalirnar og firra
þá dauðanum. En hann þekkir ekki þessa
hma stóru grundvallarsetmngu læknisfræð-
innar! En hefir þó sýnt þá óskammfeilni, að
þykjast geta læknað fólk af sjúkdómum! Og
gætum vér tiltínt fleiri dæmi um vankunnáttu
hans í þessari grein, ef að vér vildum, og þau
all-glannaleg. Hluturinn er sá, að hann hefir
aldrei skilið, hvað föðurland eða móðurland
er, engu fremur en hann hefir haft þekkingu
um þetta, því að maðurinn er bæði fáfróður
og heimskur. Og lán hlýtur það að vera fyrir
sjúklingana, að hann hætti því starfi og tók
að sér ritstjórn Lögbergs.
En svo kunna nú sumir vinir Sigurðar að
segja, að það sé sálin hans, blessuð sálin
hans, sem kalli ísland móður sína og ekkert
eigi skylt við Kanada og rétt hafi til að fyrir-
líta Breta og allar þeirra gjörðir. Vér tölum
kanske eitthvað um það í næsta blaði, og um
leið munum vér sanna það, að hann er 1 y g -
a r i þar sem hann segir eða dróttar því að
oss, að vér “hrækjum í andlit móður vorrar”.
Prófessor Haeckel.
Vér tökum hér dálítið sýnishorn af bók
einni, sem hinn gamli þýzki heimspekingur og
materíalista-postuli prófessor Haeckel hefir
ritað eftir merku mánaðarriti í Bandaríkjun-
um (‘Current History’). Vér gjörum það til
þess að sýna, hvernig hinir merku og þjóð
kunnu fræðimenn Þjóðverja hugsa og rita og
tala, — mennirnir, sem eru fræðendur þjóð-
ar sinnar og kalla má spámenn hennar og
postula.
Hann hafði dreymt um það, gamla mann-
inn, afi Þjóðverjar myndu ná yfirráðum yfir
öllum heimi með aðstoð Breta; — en nú fór
svo illa, að draumur þessi varð að engu, og
alt er það Bretum að kenna. Stríðið viður-
urkennir hann að sé hinn stærsti glæpur í
sögu mannkynsins. En öll skuldin hvílir á
herðum Breta. Hann segir, að Bretar hafi
ráðist á Þjóðverja, — Bretar, þessir svikulu,
morðgjörnu bræður Þjóðverja! — Þessum
mönnum segir hann að Þýzkir aldrei geti fyr-
irgefið.)'
Hefir nokur maður heyrt jafn ósvífin ó-
sannindi? Hann kallar hernaðar-aðferð Breta
barbariska og svívirðilega, og miðar þá óefað
við hina kærleiksríku og miskunnarfullu hern-
aðar-aðferð Þjóðverja( ! ! ). Vér höfum ver-
ið andstæðir Haeckel í mörgum skoðunum;
en aldrei hafði oss komið til hugar, að nokkur
maður, sem mentaður vill kallast, myndi láta
sjást annað eins eftir sig og þetta. Menn fara
að efast um, hvort maðurinn sé með öllu viti
eða hann sé gjörsamlega samvizkulaus lygari.
Og svo þegar hann fer að tala um friðinn,
— þá er fyrsta skilyrðið það, að fara svo með
andstæðinga sína, að svifta þá um eilífar tíð-
ir öllum möguleikum að ráðast á Þjóðverja
aftur. Þarna er nú Haeckel samt einlægur,
og það vita allir, að til þessa byrjuðu Þýzkir
stríðið, og Bretar og Frakkar og Rússar geta
nú séð, hvað þeir eiga í vændum, ef Þýzkir
bera hærra hlut.
Hann talar drýgindalega um Iöndin, sem
þeir haldi: Belgíu, Norður-Frakkland, Pól-
land og Eystrasaltslönd Rússa. Þetta seg-
ir hann að Þýzkir hafi átt alt áður, og fer
hann þar annaðhvort með vísvitandi ósann-
indi, eða þá hann þekkir ekki söguna. Hann
vill, að þýzkir haldi öllum þessum Iöndum,
því hann heimtar Antwerpen sem vígstöðvar
Þjóðverja að vestan, en borgina Riga að aust-
an. Og svo getur hann um sambandið, sem
Þjóðverjar hafi gjört við Austurlönd, og tal-
ar þar undir rós, og segir að það sé svo afar-
áríðandi fyrir Þjóðverja. Hann vill nefnilega
hafa óslitið ríki Þjóðverja frá Norðursjónum
suður Austurríki, Serbíu, Tyrkland, Litlu-
Asíu, Mesópótamíu — suður að Persaflóa.
Þá væru Þýzkir búnir að kljúfa sundur hinn
gamla heim, og þá væri um leið alveg von-
laust um tilveru og frelsi allra þjóðanna í Ev-
rópu og Afríku. Á mjög skömmum tíma væru
Þjóðverjar búnir að brjóta þær undir sig. Og
þetta er það, sem þeir voru að brugga í mörg
herrans ár.
Þegar hann talar um að auka við Þýzka-
land, þá er ástæðan fyrir því sú, að það sé
farið að verða þröngt í landinu. Þetta ej al-
veg sama ástæðan og var fyrir ræningja bar-
únunum þýzku. Það er hnefarétturinn, sem
er Þjóðverja æðstu lög, Þegar þá vantar
land, þá er sjálfsagt að taka það, — stela
því, ræna því, og myrða alla, sem móti þeim
yfirgangi standa. Þetta er hinn kristilegi siða-
lærdómur Þjóðverja.
Og þegar þeir eru búnir að ná einhverj-
um landspotta, þá er að gjöra hann þýzkan,
gjöra fólkið, sem eftir lifir alþýzkt og veita
því þýzka menningu og siðgæði og tungu
náttúrlega, svo að þeir yrðu sem Þýzkir. Hefði
það ekki verið skemtilegt, ef Þjóðverjar
hefðu náð Canada og gjört Canada að Þýzku
kindi? Þá hefðu nú landarnir sumir ekki ver-
ið lengi að iæra þýzkuna!
Haeckel minnist ofurlítið á Afríku. Hann
telur sjálfsagt, að bæta Congo-landinu, sem
Belgir eiga, við aðrar nýlendur Þjóðverja í
Afríku. En þá ættu Þýzkir strax þvert yfir
álfuna og hefðu þar undir eins meira land en
Þýzkaland er sjálft. Og Tyrkjum ætlar hann
að gefa Egyptaland. Taka það fyrst af Bret-
um í friðarsamningunum og gefa
svo Tyrkjum. En það vita nú alhr,
að Tyrkir hefðu orðið undirlægjur
þeirra, ef að þeir hefðu sigrað. Er
það nærri undravert, hvað maður-
inn opinberar heiminum þessi ráð,
sem búið er að halda leyndum svo
lengi. Það getur ekki verið af gá-
leysi eða heimsku, heldur hlýtur
það að koma af takmarkalausu
sjálfsáliti og stórmensku. Það hef-
ir oft verið hlaðið undir Haeckel,
og það svo, að engu hófi gegnir.
En það þarf sterk bein til að þola
góða daga, og fáir menn eru þeir,
'sem lofið þola, því að flestum þyk-
ir það gott. Hefir margur maður-
inn á því farið, að hann hefir ekki
kunnað sér hóf, og trúað öllu
skjallinu og skrummu, sem á hann
hefir hlaðið verið. En grunur vor er
sá, að minna verði álit eftirkom-
andi manna á Haeckel og kenning-
um hans, en verið hefir með sam-
tíðarmönnum hans; og því tókum
vér þessa grein eftir Haeckel, að
hann er dálítið þektur af mörgum
íslendingúm.
Gamla fólkið og börnin tróðust
undir og lágu þar í hrúgum og haug
um og flestir meiddir meira eða
minna, og rastir voru þae af slitr-
um piisa og frakka og yfirhafna
karla og kvenna.
Þetta tók fyrir alla útbýtingu
súpunnar; en stjórnin sendi út um-
burðarbréf og skoraði á alla presta
borgarinnar, að útskýra fýrir söfn-
uðum sínum, hvers vegna fólkið
yrði að svelta svona, og hvetja sauði
sína til þess, að bera þetta með
kristilegri stillingu og þolinmæði.
Skúli Thoroddsen látinn
Skúíi Thoroddsen alþingismað-
ur andaðist sunnudaginn 21.maí
eftir nokkra legu og undanfarandi
vanheilsu hin síðustu ár. —
Hann var fæddur á Haga á Barða-
strönd 6. jan. 1859, og voru for-
eldrar hans hið nafnkunna skáld
Jón Thoroddsen sýslumaður og
kona hans Kristín Þorvaldsdóttir úr
Hrappsey. Var Skúli næst-elztur
þeirra bræðra fjögra, er allir urðu
nafnkunnir menn. Hann útskrifað-
ist úr latínuskólanum árið 1879,
tók embættispróf í lögfræði við
Hafnarháskóla 1884. Var fyrst
málaflutningsmaður í Reykjavík,
en varð skömmu seinna sýslumað-
ur og bæjarfógeti á Isafirði.
Skúli var fyrst kjörinn á þing af
Eyfirðingum árið 1890, rúmt þrít-
ugur, og hefir verið alþingismaður
síðan. En 1893 var hann þingmað-
ur Isfirðinga og nú síðast Norður-
Isafjarðarsýslu.
Kvæntur var hann Theodóru
Guðmundsdóttur (prófasts Einars-
sonar). Lifir hún mann sinn með
12 börnum (af 13) og eru meðal
þeirra Guðmundur læknir á Húsa-
vík, Skúli cand jur., Unnur gift Hall
dóri Stefánssyni lækni o. fl. Hefir
frú Theodóra ávalt verið talin
hægri hönd manns síns í hinni mik-
ilvægu þjóðmálastarfsemi hans
allri.
Skúli var mikill maður á velli og
hinn álitlegasti. Skörungur á þingi
og hvar sem hann kom fram, með-
an kraftar leyfðu. Áhugamaður og
mælskumaður og einarður vel. —
Hafði einatt með höndum hin
vandasömustu störf í opinberurn
málum þeim, er hann fékst við, eða
undir hann komu á þingi og varð
kunnur af. Þó mun Iandsmönnum
nú og framvegis sérstaklega minn-
isstæð framkoma hans í millilanda-
nefndinni, Dana og Islendinga, árið
1908, er hann átti sæti í. Hann var
ætíð í fjárlaganefnd á þingi, og sat
nú í milliþinganefnd í launamálun-
um.— (ísafold).
Harðærið á Þýzkalandi.
1 Berlin og fleiri borgum eru
margir grunaðir um, að hafa mat-
arforða í húsum slnum, og eru því
póiitíin einlægt á ferðinni að gjöra
húsaieit hjá mönnum, og finnist
nokkur sekur um að leyna matvæl-
um, fær hann harða hegningu fyrir.
Nýlega er tekið upp á þvf að keyra
út um Berlínarborg súpukassa
stóra og var súpan gjörð af svíns-
fleski og baunum, kartöflum o. fl. —
En þegar keyrararnir koma út á
strætin og ætluðu að fara að út-
deila súpunni, þá safnaðist óðara
utanum þá múgur og margmenni.
Allir voru svangir og þyrptust utan
um vagnana hundruð og þúsundir
af fólki. Yarð þar troðningur mikill,
svo að hver tróð annan niður. Og
keyrslumönnunum var svift niður
af vögnunum, hvað sem þeir sögðu,
en fóikið gekk að með orgi og óhljóð-
um, brutu upp kassana og jusu úr
þeim með blikkdósum, fötum, boll-
um og hverju, sem handbært var.
Árni S. Helgason
Pte 17485 Árni Sophonias Helgason,
184 Battaliont Canada. Innritaðist
29. febrúar 1916. Hann er fæddur að
Brú P.O., Man. 1884. Faðir hans var
Jósef Helgason (dáinn). Hann var
uppalinn og ættaður af Langanesi í
N.-í>ingeyjarsýslu. Móðir A. Helga-
sonar er Guðrún Árnadóttir, upp-
alin í N. Þingeyjarsýslu. Faðir henn-
ar var Árni Gottskálkson, ólafsson,
bóndi á Fjöllum í Kelduhverfi. Árni
og Erlendur alþingismaður í Garði
í Kelduhverfi voru bræður og er sú
ætt kunn.
Á. S. Helgason byrjaði verzlun
fyrir 6 árum í Langruth, Man., og
var fyrsti verzlunarmaður þar. Hún
heitir Langruth Trading Co. Stýrir
Carl Olson henni nú. Hann er verzl-
unarfélagi Helgasonar, og á fyrir
konu Hólmfríði, systur Helgasonar.
Bróðir Helgasonar fór í herinn í
fyrra og er nú á vígvellinum, Móðir
Helgasonar Guðrún, býr búi sínu í
Langruth bygð, ásamt Frímanni
syni sfnum og Stefáni Thorarensen,
fóstursyni sínum.
Á. S. Helgason er 32. ára 1. júlí
næstkomandi. Hann ar atgjörvis-
maður og mjög vel látinn af þeim,
sem hann þekkja. Allir vinir hans
óska honum til allra heilla og ham-
ingju og biðja þess, að hann komi
heill á húfi heim aftur með frægð
og frama, — og verzlun hans blómg-
ist og margfaldist sem áður.
K. Á. B.
Til íslenzkra kvenna.
Félagið “Jón Sigurðsson”, I.O.D-
E., biður konur úti um landsbygðir
vinsarnlega um hjálp. “Of er þörf, en
nú er nauðsyn”.
Félagið hefir ákveðið, ef mögulegt
er, að senda hverjum íslenzkum her-
manni sokka og vetlinga í haust. Til
þess að þetta geti látið sig gjöra,
biður það ALLAR íslenzkar konur
og stúlkur að hjálpa.
Stærð sokkanna sé:
Length 14% in.
Foot 11% in.
Ribbing 4% in.
Leg 12 in. to heel.
Mrs. Th. Johnson, 324 Maryland
St., veitir móttöku öllum þvílíkum
gjöfum, og í íslenzku blöðunum
verður gefin skýrsla yfir alt, sem inn
kemur til þessa fyrirtækis. Konur í
bæjunum, sem vilja hafa eitthvað
að gjöra í tómstundum sínum^ ættu
að prjóna sokka eða vetlinga fyrir
íslenzku hermennina. Félagið legg-
ur til band.
"They are so dear to us, —1
God save our men!”
„1