Heimskringla - 10.08.1916, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 10. AGÚST 1916.
HEIllSKRINGLA
BLS. 3
“Gamla Island, ættland mitt,
ægi girt og fjöllum.
Rétt að nefna nafnitS þitt
nóg er kvæði öllum.
Hljóma innstu ómar |)á
Uil. U ll,u. t U.. J
Stolt og vonir víxlast á,
vöknar nærri’ um auga”.
Þessi gullfögru ljóð virtust þá
vera töluð eins og út úr hjarta Is-
lendinga. En nú á þessu herrans ári
1916 rís annað íslenzka blaðið í
Winnipeg upp, og virðist helzt, ef
eftir sumum orðum þess má dæma,
vilja þurKa alt sem íslenzkt ér burt
úr þjóðlífi Yestur-íslendinga; sýn-
ist að vera, að blaðið álíti það
ganga landráðum næst, að tala hér
um íslenzkt þjóðerni; jafnar til
Hottentotta einum göfugasta manni
er heimsótt hefir Yestur-íslendinga
írá Islandi. Það hefir margan furð-
að á þessum hamskiftum Heims-
kringlu, sem þekkja það, að bæði
ritstjórinn og ekki síður ýmsir eig-
endur blaðsins eru eins ramíslenzk-
ir og nokkrir aðrir hér. Og ráðning
margra á þessari gátu um fram-
komu blaðsins verður sú, að orsök-
in sé að við búum í “siðferðislega
sýktu þjóðlífi”, eins og Jónas Þor-
bergsson kvað svo heppilega að
orði. En þetta atvik vekur hjá okk-
ur þá hugsun: hefir nokkuð það
komið fyrir á þessum 17 ámm, frá
því St. G. St. kvað áðurnefnt kvæði
og þar til nú, sem veiti okkur rétt
til að snúa baki við íslandi og ís-
lenzku ])jóðinni?
Mér virðist svar við þessari spurn-
ingu ekki þurfa að vera neitt tví-
rætt. /Það er síður en svo, að við
þurfum að meta íslend og íslenzku
þjóðina minna nú en 1899. — Mér
sýnist efasamt, að íslenzku þjóðinni
og íslandi hafi á nokkrum 100 árum
feá því l>að var bygt, farið meira
, fram cn á þessum 17 árum, sem um
er að ræða. Verkleg framför hefir
verið þar stórstíg; þarf eigi annað
en nefna botnvörpunga-útgjörðina,
sem engin var til árið 1899; nú eru
þar 20 botnvörpungar, og gróði út-
gjörðarmanna þeirra alt upp að luO
prósent, og þó borga þeir hásetum
sínum svo hátt kaup, að varla
munu dæmi hér til slíkra verka-
launa, við óbrotna vinnu, um 4 0 0
krónur á mánuði, og skipstjórum
alt upp í 15,000 krónur á ári- Árs-
gróði þjóðfélagsins árið 1915 telur
Indriði Einarsson, einn fremsti hag-
fræðingur Islands, að sé 10 millónir
kr. og 6 milíónir hafa landsmenn
lagt í sparisjóði það ár. Verzlunin
margfaidast; og svo er vel farið að
vanda íslenzkar vörur, að þær eru
eftirsóktar á heimsmarkaðinum, og
á'heimsmarkaðinn flytja nú íslend-
ingar sjálfir mikið af vörum sínum.
Búnaðurinn hefir tekið miklum
framförum. Þjóðin kostar alt af
meiru og meiru til verklegrar menn-
ingar. Nýjar auðsuppsprettur er
verið að rannsaka, og það gjörir
framförina enn ábyggilegri, að verið
er af kappi að rannsaka ný fram-
fraskilyrði, ný fyrirtæki til þjóð-
heilla( sem koma þurfi í verk; því
hverjum einstakling, hverju þjóð-
félagi er það nauðsynlegt til hollrar
framþróunar, ekki einungis að
starfa á líðandi stund, heldur einn-
ið að hafa ákveðin, vel útreiknuð
framfaramörk, sem stefnt sé að. Is-
land er að verða kunnugt á heims-
markaðinum, og það eykur gildi
þjóðflokksins. Andlega framförin er
að sama skapi. Skáldlist og ýmsar
aðrar fagrar listir aukast; vísinda-
starf og ýms bókmentafyrirtæki auk
ast. Þjóðin er að læra óðfluga að
nota afl sitt, andlegt og verklegt, á
öllum sviðum- Trúin á landið er að
sýna sig í verkinu.
Ættum við þá að snúa baki við
íslandi, þegar það er að verða nýtt
nlenningarland? Ættum við að lít-
ilsvirða hina íslenzku þjóð, þegar
hún er að verðo ný menningarþjóð?
Eg segi nei, og aftur nei. Minnumst
Islands! Minnumst þess af hjarta,
því ef við minnumst þess með*hálf-
velgju, þá vanvirðum við helga til-
finning.
Þið haldið nú ef til vill að eg óski
að allir Vestur-lslendingar væru
komnir heim aftur, fyrst eg trúi því
að framförin sé svona mikil. Nei, eg
óska þess ekki, þó eg stæði undir
regnbogaendanum og íslenzka þjóð-
trúin væri sönn, að maður ætti þá
eina ósk, þá mundi eg ekki óska
þess. Eg óska meira að segja. að dá-
lítill flutningur góðra Islandsbarna
hér vestur haldi áfram, færi íslenzka
þjóðbrotinu hér nýjan norrænan
andblæ göfugra hugsana. Eg tel
landnám íslendinga hér sæmd fs-
lenzka þjóðflokksins, eitt af því,
sem aukið hefir að mun gildi þjóð-
flokksins. Þess vegna vildi eg óska,
að vestur-íslenzka þjóðarbrotið —
þroskaðist, hlédi saman sem þjóð-
flokkur, og héldi áfram að vinna að
því, með göfugri starfsemi, að Can-
ada þjóðin næði sqm mestum og göf-
ugustum þroska. En eg vildi óska,
að í stað þess, að nokkrir menn
flyttu hingað að heiman, þá flyttu
aftur nokkrir héðan heim( til lengri
eða skemri dvalar. Eg hefi tröllatrú
á mannaskiftum milli þjóðflokksins
íslenzka hér og heima. Ekki ein-
ungis að mentamenn og kennarar
skiftust á, helduru einnig bæhdur
og verkalýður- Það mundi hjálpa
til að auka lilýja sainúð milli Aust-
ur- og Vestur-íslendinga, og l>að
) mundu margir andlegir og verklegir
þekkingarstraumar berast milli
þjóðarbrotsins hér og heima; sam-
kepnin aukast hjá hvorum fjirir sig
að vinna sem mest íslandi til sæmd-
ar. Vestur-íslendingar mundu þá
segja með hlýjum metnaði við heima
þjóðina, eins og Gellir sagði, er Þor-
geir brá honum um, að hann réri
í afturskutnum: "Ekki skal skut-
urinn eftir verða, ef vel er róið fram
í”. Vestur-íslendingar skulu ekki
eftir verða; að vinna íslendi sæmd
og gagn, ef heimaþjóðin “heldur vel
horfi og stefnir rétt”.
Eg finn það, að eg er nú orðinn
alt of langorður. En bið ykkur samt
að hafa þolinmæði dálitla stund
enn. Eg vildi beina nokkrum orð-
um að ykkur, íslenzku æskumenn
og konur! Viðhald íslenzks þjóð-
ernis hér, eins og framtíðarmálin öll,
hvílir nú bráðum á herðum ykkar.
Mér er gleði að segja það, að það er
hjá ykkur en ekki eldra fólkinu, að
upptökin eru að því, að við helgum
þessa stund íslandi og íslenzku
þjóðinni. Og hafið þið þökk fyrir
það! Þið syngið svo oft visuna hans
Steingríms:
“Oft finst oss vort land eins og
lielgrinda-hjarn.
En hart er það að eins sem móðir
við barn;
það agar oss strangt með sín ís-
köldu él,
en á sanft til blíðu. Það meinar
alt vel”-
Ykkur hryllir sjálfsagt mikið við,
þegar þið heyrið um íslenzka bylji
og ísköld él. Við gömlu mennirnir
höfum reynt það, að stríða við ís-
lenzka bylji og ísköld él; reynt það
að vera á ferð í blindhríð, þar sem
við sáum ekki ofan fyrir fætur okk
ar og varla ofan á makkann á hest-
inum, sem við sátum á, íslenzka
fótvissa og lipra hestinum, sem rat-
aði svo oft fyrir okkur.í bylnum.
En við höfum líka reynt það, hvað
við vorum glaðir og hressir eftir á-
reysluna, þegar stríðið var unnið.
Og þið hafið reynt það sama, ungu
mennirnir hérna, sem standið á
vatninu í vetrarbyljunum hörðu,
því þar skýlir ei skógurinn. En haf-
ið þið líka ekki reynt það, hvað þið
voruð hressir og glaðir, þegar heim
var komið. Áreynslan hafði styrkt
taugarnar; ykkur fanst manngild-
ið aukast. Hugurinn varð svo frjáls.
Þá funduð þið það, þó þið vissrð
ef til vill ekki af þvf, að það er satt,
sem Steingrímur kvað: “Hún mein-
ar það vel”, móðirin. Hún er að
herða okkur. En “hún á samt til
blíðu”- Og hún á til fegurð! Það
verður fagurt hérna í kveld á slétt
unum, þegar sólin hnígur í vestri og
sendir gullroðna geisla yfir sléttuna
og skógartoppana. En það get eg
sagt ykkur, að áhrifameiri fegurð
getið þér séð á íslandi, þegar það
sýnir að “það á samt til blíðu”. —
St. G. Stephánsson sagði einu sinni
að Vestur-íslendingar mundu vilja
eiga Orfeifs-hörpuna, til að geta
“sungið austur yfir haf akra vora og
skóga”.. Eg vildi eiga þá hörpu til
að geta sungið ykkur öll, sem hérna
standið frammi fyrir mér, heim til
íslends þessa-fögru sumarnótt. Eg
vildi óska ykkur að vera öll komin
á bak íslenzkra gæðinga í fögruin
fjalladal. Þið kunnið sjálfsagt mörg
vísuna hans Jónasar:
“Þú reiðst um fagran fjalladal
á fáki vökrum götu slétta,
l>ar sem við búann brattra kletta
æðandi fossar eiga tal;
þar sem að una hátt í hlíðum
hjarðir á beit með lagði síðum,—
þótti þér ekki ísland þá
íbúum sínum skemtun ljá!”
Væruð þið horfin í einhvern feg-
ursta dalinn á Islandi, þá mætti vel
vera, að ykkur hrytu sömu orð af
munni og skáldinu Jóni Thórodu-
sen: “Fagur ertu dalur fósturjarðar
minnar, — hér vil eg beinin bera”.
Og eg vildi geta flutt ykkur að ein-
hverjuin fegursta firðinum á Islandi,
þegar sjórinn er spegilsléttyur og
öldurnar líða að landi, eins og kur-
teisar hefðarmeyjar- Þegar æðurin
er í flokkum með ungana, svo að
varla sér í sjóinn við ströndina, og
í eyrunum hljómar þetta óviðjafn-
anlega blíða móðurkvæði æðurinn-
ar. Eg vildi geta flutt ykkur upp á
Mývatnsöræfi, svo að þið fengjuð
að teyga þar himinhreina loftið og
lindarvatnið, og sjá fjöllin gullroð-
in um sólsetrið, eins og risaverðir
með gyltum skjöldum alt í kring.
^g til höfuðstaðarins vilai eg mega
koma með ykkur. Standa hjá Skola-
vörðunni, sjá Snæfellsjökulinn gull-
roðinn í vestri standa eins og turn
upp úr hafinu, því láglendið um-
hverfis hann sézt ei. Sjá fjallahring-
inn og fegurðina á útsýninu alt un.
hverfis, og höfnina þakta skipaflota
íslands. — Ef eg gæti flogið með
ykkur þetta alt f nótt, munduð
þið segja .. morgun með klökkum
barnarómi um Islanu; "Hún á samt
til blíðu”. ó, hvað þar er fallegt!
Þið hafið mörg af ykkur löngun
til æfintýra, löngun til að ferðast
víða, og “reyna sem flest”; það er
oft eðli æskunnar og sé það af göf-
ugri framfaraþrá, þá er ekkert út á
það að setja. Mig skyldi ekki undra
það, þó eg geti ekki fengið þá ósk
uppfylta, að fljúga ineð ykkur heim
í nótt, þá eigi ýms af ykkur yngra
fólkinu það eftir, að svala æfint4ra-
þrá ykkar með því, að fara heiin til
íslands, þegar stöðugar og beinar
skipaferðir komast á þaðan og hing-
að; jafnvel staðnæmast þar lengri
eða skemmri tíma. En hvort sem
þið farið það skemtiferð, til að
hressa hugann, eða þið farið til að
leita gæfunnar og vinna þar, þá eig-
ið þið alt af kost á að sýna það, að
þið séuð góðir Canada borgarar. Ef
þið komið fram sem kurteisir og
skemtilegir ferðamenn, þá fá íslend-
ingar þá hugmynd, að Canadaþjóð-
in sé göfug þjóð- Ef þið vinnið þar
eitthveat starf, og getið sýnt hag-
kvæmari vinnuaðferð en þar tfðk-
ast, þá fá Islendingar þá hugmynd,
I
að Canada þjóðin sé praktisk þjóð,
hagsýn og handlagin. Ef þið getið
vakið einhvern andblæ nýrra hug-
| sjóna þar, þá álíta íslendingar að
! Canada þjóðin sé göfug þjóð.
Gieymið þlð aldrei íslandi, hvar
sem þið eruð. Þaðan er runnið alt
það bezta í eðli ykkar! Reynið þið
alt af að sýna, að þið séuð ættuð frá
göfugri þjóð. uppalin hjá göfugri
þjóð. — Minnist þið ætíð fslands af
hjarta þannig:
“að stolt og vonir víxlist á,
vökni nærri um augu”.
Blessist og blómgist ísland og ís-
lenzki þjóðflokkurinn!
Fréttabréf.
Athugasemd.— Erindi þetta var
flutt blaðalaust, vil eg þvf ekki á-
byrgjast, að það sé orðrétt, en efnis-
rétt tel eg það vera. Sumt kann að
vera betur sagt, en sumt verr, en
þégar erindið var flutt. Höf-
ÍSLENDINGADAGS MINNI 1916
ÍSLAND.
Á þjóðminningardegi í Winnipeg 2. ágúst 1916.
Island, kalda eyjan mín,
Ekkert barnið mun þér gleyma.
Bjartast sól við brjóst þín skín.
BlessuS kalda eyjan mín
VerSur, unz aS útlegS dvín,
Ávalt þaS sem nefnt er h e i m a.
island, kalda eyjan mín,
Ekkert barniS mun þér gleyma.
Þín er fortíS frægSarík,
framtíS björt af vonarljósi.
Svífur yfir sveit og vík
sögudísin, frægSarík.
Engin saga sögS var slík,
sönnu helguS þjóSarhrósi,
Þín var fortíS frægSarík,
FramtíS björt af vonarljósi.
LegSu, faSir, líknarhönd
landinu, sem okkur fæddi!
Signdu fjöll og sæ og strönd
Sjálfur þinni föSurhönd.
Börnin knýti kærleikbönd;
Hverja græS þá und er blæddi.
LegSu, faSir, líknarhönd
Landinu, sem okkur fæddi!
Júnas .4. Sigurðsson.
MANITOBA.
Á þjóðminningardegi í Winnipeg 2. ágúst 1916.
í dag vér minnumst, Manitoba, þín,
— 'vér, lslands börn, sem krupum öSrum arni,
þar eldar brunnu fyrir kjöltubarni,
sem nú er vaxiS, á hér óSul sín
í skauti þínu’ og dýrstu helgidóma.
Eg kem í anda einnig heim til þín,
aS hylla þig á þínum heiSursdegi.
HvaS sé eg? ---- Enn þá hina sömu sýn: —
Glóandi akra — eins og Gunnar forSum -------,
blikandi vötn og bleika engja teigi
— nýslegna — húsin fram meS fögrum vegi,
— bændanna óSul blómleg. Alt í skorSum.
Himin þinn bláan heims viS yztu rönd
bjóSa þér faSm sinn, hallast þér aS hjarta;
skógana fögru honum rétta hönd,
krónurnar teygja hátt í heiSiS bjarta.
Fagra land, þú átt vort óskift hjarta.
Manitoba! Breyting samt má sjá
á þínum svip: — Já, brosiS þitt er skærra,
mér finst þú bera höfuS sýnu hærra,
sem eldar drottins enni þínu frá
og augum brenni, — þaS er lífsins kjarni,
er brýzt þar fram sem fræ af alvalds sál.
— ÞaS lífsins ljósmagn finst hjá hverju barni
og sver þaS í ætt meS guSa-kyni.
Hvert er þaS efni? — ódauSleikinn sjálfur
--- hiS óslökkvandi Próméþeus bál ----?
HvaS sem þaS nefnist — eSli þess er eitt:
Framþróun, leit aS sannleikanum sjálfum.
Já, þó þaS kosti stríS og bál og blóS,
er áfram haldiS — stefnu aldrei breytt,
og sezt er ei aS sigri fengnum hálfum;
og börn þín hafa þessa vegu þreytt,
meS þig og guS og frelsiS eitt aS vinum.
Manitoba! — Því er þaS í dag,
aS börnin frónsku hylla þig meS henni,
sem hæst mót sólu lyftir björtu enni,
og syngja þér meS henni sonalag.
En hvaS er unniS, hverju fyrir barist?
Þrefaldur sigur þetta síSsta ár
krýnt hefir starf þitt, dætra þinna’ og drengja:
Úr ríki þínu’ er rekinn Bakkus flár.
Jafnrétti fengiS — drottins dýrust gjöf
sé hverju hjarta, er ódauSleikinn á
í eSli sínu — þolir sjálf ei bönd
né bindur aSra — grefur öSrum gröf. —
Nú réttir bróSir sinni systur hönd
og systir bróSur — fram um vegu bjarta
þau leiSast munu’, unz frelsiS lýsir bjarta
svo vítt og breitt sem mannlegt auga eygir.
Sá frelsis heimur á vort óskift hjarta.
Manitoba! — Drottins fótskör fríS,
vér fósturbörnin krjúpum nú á hana
meS hjörtu þakklát — ei af tómum vana —
í bæn til hans, sem stjórnar landi’ og lýS.
Vér þökkum fyrir alt, sem unnist hefir,
1 bæn um þaS, aS öll vor hjartans heit
sé drenglund efnd til liSs því sanna’ og góSa.
Vér sverjum þaS viS þennan helga reit,
aS bregSast aldrei trausti þinnar móSur
— Canada — landsins gifturíka, góSa.
Sameiginleg er gæfa þess og þín og vor,
þar mun um aldur barna vorra bezti sjóSur.
Lít fram og upp, ó, lands vors helga sál
og þjóSabrotin bind í sterka eining,
sem verndi frelsiS -- guSdóms blysiS bjarta.
Vér helgum þér vort líf, vor börn, vort bál,
þér, kæra land! — þú átt vort óskift hjarta.
Margrét J■ Benedictsson.
Spanish Fork, Utali, 29. júlí 1916.
Herra ritstióri!
Yfirleitt gjörast hér engin stór-
| tíðindi. Líðan fólks er heldur góð,
og ekki þarf heldur að kvarta um
kulda, því það hafa gengið stöðugir
hitar, um nálægt 100 stig, síðan júlí
mánuður byrjaði. Þar áður, nefni-
lega vormánuðina, var tíðin fremur
þur og köld, og fór því öllum jarð-
arkróða mjög seint fram, einkum
fyrstu uppskeru af heyi, sem víðast
hvar varð með rýrara móti, bæði
sökum hins áðurtalda, og líka þess,
að grasormur, eða maðkur sá, sem
“Vevill” er nefndur, olli einnig tals-
verðu tjóni. Segist hagfræðingum
svo frá, að ormurinn^ kuldinn og
þurviðrin hafi ollað um þriggja
milíón dollara skaða í ríkinu. Enda
þykir nú dýrt að kaupa hey: tonn-
ið er nú 20 dollara og hart að fá
það keypt. En svo bætir það nú úr,
að önnur uppskera lítur út fyrir að
verða góð, þar sein hitinn er nægur
og ormurinn farinn, því hann er
ætíð á fyrstu uppskeru, en síðan
verður hans ekki vart til næsta árs.,
— þá kemur hann aftur, ef menn
geta ekki fundið upp eitthvert gott
ráð til að útrýma honum.
Atvinnubrögð hafa verið með dauf-
ara móti þetta sumar- Mjög lítið
um byggingar, utan þessarar sykur-
gjörðannyllu, sem verið er nú að
byggja; og verður hún búin og tek-
ur til starfa 1. september.
Heilsufar er bærilegt; samt deyja
fáeinir öðru hvoru.
Einn af löndum vorum, Sigurjón
Olson, andaðist úr lungnabólgu 23.
júní. Hann var sonur fsleiks Ólafs-
sonar og Elísabetar Eiríksdótfcur,
hjóna hér í bæ; fæddur f Vest-
mannaeyjum við ísland 17. septem-
ber 1884. Hann eftirlætur ekkju,
önnu Halldórsdóttur, og 3 ung
börn; það elzta fjögurra ára, en hið
yngsta 9 mánaða, og eina systir og
foreldra sína, sem bæði eru hnigin
að aldrf og mjög heilsutæp; og er
því fráfall hans mjög tilfinnanlegt
fyrir hina nánustu aðstandendur
hans. Sigurjón sál-, sem hér gekk
undir nafninu John S. Olson, var
dugnaðar og ráðdeildarmaður, og
mjög vel ^liðinn og metinn af öllum,
er hann þektu.
Nú er pólitíkin farin að rumskast
til góðra muna. Fara hér fram í
haust miklar og almennar kosning-
ar, yfir alt ríkið, og ætla Demókrat-
ar og Repúblíkanar að vinna þær,
hvað sem tuskinu líður og öllu
braskinu fyrir handan pollinn. Það
liggur oss í léttu rúmi.
Jæja, nú fara fréttirnar að stytt-
ast. Allar stórhátíðir eru nú um
garð gengnar; ^sú seinasta var hald-
in 24 þ. m-, og var þá mikið um
dýrðir, því það er dagurinn, sem
Brigham Young lenti fyrst í Utah,
fyrir 69 árum síðan, — Frumbyggj-
aradagurinn, og halda Mormónar og
allir ríkisins búar hann hátíðlegaíi
árlega.
Nú fer að líða að þjóðminningar-
degi vorum, og sjáum vér í blöðun-
um, að þið ætlið að hafa góða og
tilhlýðilega skemtun þann dag, sem
er rétt, og vil eg, í umbóði allra
sannra íslendinga, sem fara á mis
við alla svoleiðis ánægju, senda
ykkur beztu lukku- og farsældar-
óskir með liátíðina.
Þið sýnið, að þið eruð sannir fs-
lendingar.
Þessi miði ætti að hafna sig hjá
þér annan ágúst 1916. — Ber kæra
kveðju mína til allra.
E. H. Johnson-
Bálför hins blindvíga.
Velt i klungur verður ná,
vorpinn þungum hnausi;
Niðhöggs ungar naga þá
nöðru tungu úr hausi.
Löng að vinnist tímans töf, «
trú ei sinnið ihafnar, ’
verðugt minni munu á gröf
margir inna hrafnar.
J. G. G.
Spádómur Þjóðverja.
Hversu miklir vsindamenn, sem
Þjóðverjar eru, þá eru þeir ónýtir
spámenn. Spádómar þeirra eru allir
ónýtir. Þeir spáðu fyrir um það,
hvað fljótir þeir yrðu að brjóta
Liege og taka Calais. Calais tóku
þeir aldrei. Liege ætluðu þeir að
brjóta á klukkutínm. í Parísarborg
ætluðu þeir að borða miðdegisverð
þenna og þenna daginn- í Péturs-
borg ætluðu þeir að halda önnur
jól. Allir þessir spádómar reyndust
óvita-bull eitt.
En beztur eða heimskulegastur er
þó spádómur þeirra hinn seinasti.
Það var þremur dögum áður en
Bretar og Frakkar byrjuðu kviðu
þessa í Somme-dalnum, sem ennþá
heldur áfram. Spádómurinn var
prentaður í blaði sjálfs keisarans,
Berlfnar-blaðinu “Lokal Anzeiger”
og hljóðar á þessa leið:
“Hinar góðu afleiðingar af fram-
sókn vorri við Verdun, eru einkum
fólgnar í því, að Joffre hershöfðingi
getur nú hvergi tekið úr skotgröf-
um sínum einn einasta mann til
þess, að gjöra verulega árás á her-
garða vora; og séu Frakkar ekki að
hjálpa þeim, þá hafa hvorki Bretar
né Rússar dug eða áræði til þess að
gjöra árásir á oss, — hvar svo sem
það er.
“Þeir hafa verið að stæra sig af
því, óvinir vorir, að þeir myndu
bráðlega fara að ráðast á oss; en
það eru ekki meiri líkur til að þvf
verði framgengt, en að Kristur komi
af himni ofan”.----
Þetta eru nú orð og spádómur
hins stórvitra keisara, — en viti
menn: þrem dögum seinna hröktu
Frakkar og Bretar þá við Somme
og hafa haldið því áfram síðan. —
En eystra hlaupa Þýzkir undan
Rússum, sem sauðahópar undan
smalahundum, og það dag eftir dag.
—(“Wynyard Advance”)-
Zeppelínar herða sig
Zeppelinar eru einlægt að gjöra á-
rásir á England; hafa gjört hverja
árásina eftir aðra nú nýlega, en eig-
inlega ekkert orðið ágengt. Stund-
um hafa flugmenn hrakið þá burtu,
og seinast ætla menn að þeir hafi
mætt galdri nokkrum eða upp-
fyndingu. Segja menn að Bretar séu
farnir að gjöra vitlausan fyrir þeim
áttavitann og taki stjórnina úr
höndum þeirra svo að þeir ráði ekk-
ert við Zeppelinana og taki stryk
þveröfugt við það, sem þeim er ætl-
að. Þetta gjöra Bretar á jörðu niðri,
þó að Zeppelinarnir séu 8—10 þús-
und fet í lofti uppi-
[Sögusafn Heimskringlu
Eftirfarandi bækur eru til sölu á Heimskringlu, — með-
an upplagið hrekkur. Sendar póstfrítt hvert sem er:
Sylvía $0.30
Bróðurdóttir amtmannsins 0.30
Dolores - 0.30
Hin leyndardómsfullu skjöl 0.40
Jón og Lára 0.40
Ættareinkennið 0.30
Lára 0.30
Ljósvörðurinn 0.45
Hver var hún? 0.50
Forlagaleikurinn ..>....1 0.55
Sérstök Kjörkaup
Ef pantað er fyrir $1.00 eða meira, gefum vér 10
prósent afslátt. Og ef allar bækurnar eru pantaðar í einu,
seljum vér þær á — a$ einsþrjá dollara ($3.00).
Borgun fylgi pöntunum.