Heimskringla - 10.08.1916, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 10. ÁGÚST 1916.
HYACINTHA VAUGHAN
Eftir CHARLOTTE BRAEME.
um fór Hinn ónáttúrlegi gljái. Klara leit á kennara
sinn og sagði:
“En hvaö þér eruð fallegar, ungfrú Holte; þér
lítið út eins og þér hafiS talað við engla' .
“Eg hefi líka gjört þaS”, svaraSi Hyacintha,
“friSarins og ánaegjunnar engla”.
Um nóttina svaf Hyacintha vel, og þegar hún
stóS fyrir framan spegilinn morguninn eftir, sá hún
aS þaS var aftur komiS svo mikiS af hinni fyrri
fegurS hennar, aS hún roSnaSi yfir sjálfri sér.
Þann dag var Klara ekki vel frísk. “ViS skulum
ganga niSur aS sjónum”, sagSi hún; eg get ekk-
ert lært í dag, né gjört neitt annaS, fyr en viS höf-
um veriS þar”.
Kenslukonan gjörSi aS bón hennar, og þær
gengu þangaS fyrir kl. 9.
“HafiS er í æsingi”, sagSi barniS, “heyriS þér
ekki niSinn og öskriS í því? Mér geSjast vel aS
háum bylgjum — þær eru tóm froSa .
þær hröSuSu sér niSur aS sjónum. Þar var hár
bylgjugangur, og bárurnar runnu langt upp í fjör-
una og skildu eftir stóra froSuhryggi. Þær virtust
hvor annari hraSari og hærri.
“Eg er viss um, aS þær eru aS leika sér”, sagSi
barniS og klappaSi höndunum saman af ánægju.
“ViS skulum setjast og horfa á, hvernig þær rySj-
ast áfram". t
“Eg er hrædd um, aS þaS sé of kalt fyrir þi;g
aS sitja hér; eg skal vefja sjalinu um þig og sitja
undir þér, Klara”.
Þær settust svo og barniS æpti af ánægju, þeg-
ar einhver bylgja kom hærri en hinar og náSi næst-
um því til þeirra. Sjávarvindurinn flutti inndælan
lit á andlit Hyacinthu, og í augum hennar skein friS-
ur og ánægja. BæSi kennarinn og námsmeyjan
urSu skelkaSar viS, aS sjá mann gangandi hröSum
fetum beint til þeirra, þar sem þær sátu. BarniS los-
aSi sig úr faSmi Hyacinthu.
“ÞaS er hann bróSir minn”, hrópaSi Klara,
“hann Aubrey bróSir minn”.
Hann tók barniS í faSm sinn. “Eg hélt þú vær-
ir hafgúa, já, þaS hélt eg raunar", sagSi hann viS
barniS. “En hvaS ertu aS gjöra hér?”
“ViS fórum hingaS til þess aS horfa á bylgjurn-
ar, — bæSi ungfrú Holte og eg; okkur þykir svo
gaman aS horfa á kapphlaupin þeirra”.
Sir Aubrey leit í kringum sig, og gat naumast
varist því aS æpa af undrun, þegar hann sá hiS
fagra andlit hennar Hyacinthu. Hann tók ofan hatt-
inn og heilsaSi og sneri sér svo aS systur sinni. —
“Þú verSur aS kynna mig Klara”, sagSi hann. Barn-
iS brosti.
“Eg kann þaS ekki”, sagSi Klara og hló. “En
þetta er Aubrey, stóri bróSir minn, ungfrú Holte,
og Aubrey, mér þykir vænt um hana.
Þau urSu bæSi aS hlæja aS Klöru.
“Klara, má eg vera dálitla stund hjá þér og
horfa á bylgjurnar?” spurSi hann.
“Þú verSur aS spyrja ungfrú Holte”, svaraSi
barniS.
“Ungfrú Holte, viljiS þér gefa mér leyfi til aS
sitja hér?” spurSi Aubrey.
"Þér verSiS' aS spyrja lafSi Dartelle, Sir Aub-
rey”, svaraSi Hyacintha. “ÞaS er ætlast til aS viS
Klara göngum okkur til hressingar einsamlar”.
Hún roSnaSi og brosti svo alúSlega, aS Sir Aub-
rey settist strax viS hliS hennar. Klöru hélt hann
í faSmi sínum, svo aS ungfrú Holte færi ekki strax
meS hana.
“Hvernig stendur á því, ungfrú Holte, aS eg
hefi ekki notiS þeirrar ánægju, aS sjá ySur fyrri?”
spurSi hann.
"Eg veit þaS ekki meS vissu”, svaraSi hún, —
"nema þaS sé af því, aS eg kem aldrei í þann hluta
hússins, þar sem þér dveljiS, Sir Aubrey”.
“Eg vissi, aS Klara hafSi kenslukonu; en eg
vissi ekki —”, aS hún var svo ung og falleg, var
hann nærri búinn aS segja; en um leiS og hann leit
á elskuverSa andlitiS, varS honum orSfall; — “eg
vissi ekki meira”, sagSi hann. “EruS þiS vanar aS
koma hingaS á hverjum morgni?”
“Já”, svaraSi Klara, “okkur þykir svo vænt um
bylgjurnar”.
“Eg vildi aS eg væri bylgja”, sagSi Sir Aubrey
og hló.
Systir hans leit til Kans stórum og alvarlegum
augum.
“Hvers vegna Aubrey?” spurSi hún.
“Jú, af því þér þætti þá vænt um mig”, svaraSi
hann.
En mér þykir vænt um, þig núna”, sagSi Klara,
lagSi hendur um háls honum og kysti hann.
"Þú ert gott og ágætt barn”, sagSi hann, og
rödd hans var svo hreinskilin, aS Hyacintha gleymdi
feimni sinni og Ieit á hann.
Hann var hár og myndarlegur maSur; ekki bein-
línis fríSur en meS staSfast og trygt andlit. Augun
björt og hreinskilin; jarpt skegg, mikiS hrokkiS hár
og snyrtimannlegur. Hyacinthu leizt vel á hann;
þaS var margt, sem benti á, aS hann væri góSur
maSur. En þaS, sem hafSi mesta þýSingu í hennar
augum var, aS hann var vinur Adrians.
Máske hann hafi talaS viS Adrian þenna morg-
un, — ef til vill tekiS í hendi hans. Hún vissi, aS
Adrian hafSi talaS viS Sir Aubrey um hana. Hún
horfSi á hann eins og hún vildi lesa allar hugsanir
hans. Á hina hliSina var Sir Aubrey hrifinn af
■ kenslukonunni. Hann sagSi sjálfum sér, aS hann
hefSi aldrei séS líkt því eins fagra stúlku; og hann
lofaSi sjálfum sér því, aS þetta skyldi ekki vera í
síSasta sinni, sem hann sæi hana, ef hann gæti viS
þaS ráSiS.
33. KAPÍTULI.
Sir Aubrey gleymdi ekki þessum samfundi, né
fallega andlitinu, sem hann sá. Hann gekk niSur aS
sjónum til aS sjá hana; en hún var hyggin og fór
ekki þangaS. Hún vissi, aS lafSin vildi ekki, aS
gestirnir sæju hana, og allra sízt sonur hennar. Já,
þegar hún fór aS hugsa um afleiSingarnar, sem þessi
samfundur gæti haft í för meS sér, fór hún aS verSa
! hrædd.
Hún mundi alt af orS Veroniku: “hann getur
ekki kvongast henni af því hún hefir gjört sjálfri sér
skömm”. HvaS sem þaS kostaSi vildi hún ekki aS
Adrian sæi sig í þessari stöSu. Hún vildi umfram
alt aS enginn þekti sig. Hann áleit aS hún væri dá-
in og eSallynd og fórnfús eins og hún var, áleit hún
bezt aS þaS væri þannig. Ef aS Sir Aubrey talaSi
viS lávarS Chandon um kenslukonuna, og hann
óskaSi eftir aS sjá hana? Hún varS aS vera varkár
og láta ekki Sir Aubrey sjá sig aftur. — Hann (Sir
Aubrey) gekk í þungu skapi langs meS fjörunni; en
fallega andlitiS, sem hann hefSi séS þar, sá hann
ekki aftur. Hann var ákveSinn í því, aS vilja sjá
hana aftur. Henni virtist þykja vænt um Klöru og
Klöru um hana. ÞaS var líka nokkurn veginn víst,
aS þær voru alt af saman — og þar sem Klara var,
hlaut því ungfrú Holte aS vera. Hann ætlaSi aS
stinga upp á því ,aS taka Klöru meS sér til Brough-
ton Park, undir því yfirskyni, aS sýna henni fallegu
álftirnar þar. ÞaS var áreiSanlegt, aS ef Klara færi
meS honum þangaS, þá mundi kennari hennar fara
líka.
Hann hugsaSi mikiS um þetta áform. Einn
morguninn var hann á gangi meS lávarSi Chan-
don, og þagSi svo lengi, aS lávarSurinn leit til hans
brosandi.
“Um hvaS ertu aS hugsa, Aubrey?” spurSi
hann; "eg hefi aldrei áSur séS þig svo þungt hugs-
andi”.
Sir Aubrey hló glaSlega.
"Eg hefi aldrei haft jafn góSa ástæSu til þess
eins og núna”, svaraSi hann. “Eg hefi séS andlit,
sem alt af stendur fyrir hugskotssjónum mínum, og
eg get ekki gleymt því”.
Eitt af einkennum lávarSar Chandons var þaS,
aS hann hló aldrei, né spaugaSi aS ástamálum,
eins og svo margir aSrir gjöra. Hann sagSi vin-
gjarnlega: “Gegn því er ekkert lyf til; eg veit vel,
hvaS þaS er, aS vera undir áhrifum fallegs andlits
daga og nætur”.
"MóSir mín hefir svo ljómandi fallega kenslu-
konu”, sagSi Sir Aubrey í trúnaSi; eg hefi aldrei
séS jafn fagurt andlit. Mér virSist eins og hún sé
hér í fangelsi, — en eg hefi ásett mér aS sjá hana
aftur".
'HvaSa gagn er aS því?” spurSi lávarSur
Chandon. Þú segir, aS andlit hennar standi fyrir
hugskotssjónum þínum nú. TilfelliS er, aS ef þú
sérS 'hana aftur, verSa kvalir þínar enn þyngri. Þú
getur ekki kvongast henni, og hvers vegna viltu þá
verSa ásthrifinn af henni?”
“Eg er enn ekki ásthrifinn af henni”, svaraSi
Aubrey; en eg mun verSa þaS, ef eg sé hana oftar.
— HvaS þ vi viSvikur aS kvongast henni, þá sé eg
enga ástæSu, sem bannar mér þaS. Hún er fögur,
inndæl og elskuverS”.
En samt sem áSur getur þaS veriS sú persóna,
sem þú ættir ekki aS kvongast. Láttu ungu kenslu-
konuna í friSi, Aubrey. Beinir vegir eru beztir”.
“Já, þú ert ágætur maSur”, svaraSi hinn ungi
Sir Aubrey, sem þáSi þessa bendingu aS nokkuru
leyti; ‘ þaS gleddi mig, ef eg vissi aS þú værir gæfu-
ríkari, Adrian”.
Eg verS aS lifa mínu lífi”, sagSi lávarSur
Chandon meS tilfinningarríkri rödd — “gjöra
skyldu mína og deyja sem kristinn maSur. En á-
nægju mín a og lán misti eg um leiS og eg misti
mína ástkæru heitmey”.
“ÞaS var rajög sorglegur viSburSur”, sagSi Sir
Aubrey.
“Já, en viS skulum ekki tala um þaS. Eg
mintist á þaS í því skyni aS aSvara þig gegn því,
aS láta ást til kvenmanns, sem þú færS ekki aS
njóta, festa rætur í huga þínum; þú getur aldrei
losnaS viS hana aftur”.
Þegar gestirnir voru gengnir inn í samkor
salinn þenna dag, fór Sir Aubrey til herbergis lafSi
Dartelle. Hún var hreykin yfir þessum myndarlega
syni sínum og þótti mjög vænt um hann, og vana-
lega kom hann vilja sínum í framkvæmd.
“Mamma", sagSi hann, “hvers vegna kemu
ekki Klara Iitla út öSru hvoru?”
“Hún getur komiS nær sem þú vilt, kæri Aub-
rey minn”.
“Og kennarinn hennar, — hvaS hefir hún gjört,
fyrst hún er aldrei beSin um aS leika á hljóSfæri né
syngja?”
Þegar móSir hans heyrSi orSiS ‘kennari’, varS
hún grun söm. "Hann hefir hlotiS aS sjá hana og
tekiS eftir, hve fögur hún er”, hugsaSi hún.
‘Einn af samningum okkar var sá", sagSi móSir
hans, “aS kenslukona Klöru skyldi ekki koma niS-
ur í samkomusalinn, þegar gestir væru hér”.
“Því þá ekki?” spurSi Aubrey.
“ÞaS væri ekk i hyggilegt, og systrum þínum
myndi ekki geSjast aS því; þaS gæti líka tafiS
fyrir áformum þeirra og óskum”.
“Svo fögur, svo elskuverS ung stúlka,— henni
á aS hegna fyrir fegurS sína meS því aS útiloka
hana frá öllu samkvæmislífi? ” spurSi hann.
“Hvernig veizt þú, aS hún er falleg?” spurSi
lafSi Dartelle. “TalaSu ekki of hátt, góSi sonur
minn; systur þínar geta heyrt þaS".
“Eg sá hana í fyrramorgun niSur viS sjóinn,
og eg skal segja þér eins og er, mamma, aS eg held
eg hafi aldrei séS fallegri stúlku, og hún er eins góS
og hún er falleg”.
"Hvernig getur þú/vitaS þaS?” ■spurSi móSir
hans kvíSafull.
"Af því hún sagSi mér blátt áfram, aS þú vild-
ir ekki, aS hún blandaSi sér saman viS gesti, sem
kæmu hingaS, og af því, aS hún hefir síSan hagaS
því svo, aS eg fengi ekki tækifæri til aS sjá hana
aftur”.
"Já, hún er skynsöm stúlka”, sagSi lafSi Dart-
elle. "GóSi Aubrey, eg veit, hve ístöSulausir ung-
ir menn eru gagnvart fegurS. Þú mátt ekki reyna
aS koma þér í mjúkinn hjá henni. Systrum þínum
geSjast ekki vel aS henni, og ef eitthvaS verSur af
því, sem eg hefi nefnt, verS eg aS láta hana fara
strax. Þín eigin skynsemi getur sagt þér þaS”.
“Systur mínar — hvaS eru þær?” svaraSi Aub-
rey; “allar stúlkur eru afbrýSissamar hver gagn-
vart annari, álít eg”.
“Aubrey”, sagSi lafSi Dartelle, sem áleit bezt
aS skifta um umtalsefni, “segSu mér hvort þú hald-
ir aS Veronika eSa Mildred hafi nokkura von um,
aS ná í lávarS Chandon".
“Als enga, verS eg aS segja”, svaraSi hann.
“Eg vonaSi, aS hann gæti huggast ögn, þegar hann
kæmi hingaS, en þaS er ekki, og þær geta enga von
gjört sér um aS ná í hann”.
"Því ekki?” spurSi lafSin.
‘ Sökum ástar hans á hinni hugprúSu ^stúlku,
ungfrú Vaughan; hann skeytir ekki hiS minsta um
nokkura aSra, og gjörir þaS aldrei”, svaraSi Sir
Aubrey.
LafSi Dartell^ féll þetta þungt.
Eg hélt hann áliti hana dauSa”, sagSi hún.
"Já, hann gjörir þaS, og þaS er líklegt, aS svo
sé, — annars myndi hann vera búinn aS finna hana,
eftir allar þær tilraunir, sem hann hefir gjört”, sagSi
Aubrey.
En, Aubrey, — þó hún lifSi nú og hann fyndi
hana, þá gæti hann ekki kvongast henni, — hvaS
heldur þú?” sagSi lafSin.
“Jú, mamma, þaS gjörSi hann. Væri hún lif-
andi, mundi hann kvongast henni, ef hann gæti”,
sagSi Aubrey.
Eftir alt þaS voSalega, sem hún er viS riSin?”
hrópaSi lafSin.
“ÞaS var ekkert voSalegt”, sagSi hann. “ÞaS
lakasta, sem hún gjörSi, var hálffullkomnaS strok
meS manni, sem er einn af helztu mönnum lands-
ins, og ákjósanlegasti ráSahagur. HefSi hún fram-
kvæmt þetta strok til fulls, mundu allir hafa dáSst
aS henni, og hún hefSi strax fengiS aSgang aS hin-
um helztu samkvæmum. Sú hreinskilni og sannleiks-
ást, sem lýsti sér í því, hvernig hún sagSi sögu sína,
sköpuSu henni göfgi og tíguleik í hvers skynsams
manns augum”.
“Ef þú heldur þaS, Aubrey minn, aS hvorug
systranna geti haft neina von um nokkurn árangur
af tilraunum sínum, ætla eg ekki aS biSja hann um
aS lengja dvöl sína hér”, sagSi lafSin.
Sir Aubrey hló og sagSi:
“Ef þér er nokkur huggun aS því, mamma, þá
skal eg segja þér, aS Sir Richard sagSi viS mig í
gær, aS hann hefSi aldrei séS eins fallegar hendur
eins og Mildred hefir”.
“SagSi hann þaS? Eg held aS Mildred líki hann.
ÞaS væri mér mikil ánægja, aS önnur þeirra giftist”,
sagSi móSirin.
“Á meSan lífiS endist er líka vonin til", svar-
aSi sonurinn. "Þarna kemur Elton majór aS minna
mig á, aS viS ætluSum aS leika knattleik á borSi.
GóSa nótt, mamma .
AS nokkrum dögum liSnum baS Sir Aubrey
um, aS Klara mætti fara meS honum til Broughton
Park og sjá fallegu álftirnar þar. Hann taldi þaS al-
veg víst, aS kenslukonan myndi fylgja námsmey
sinni, og til þess aS vera viss í sinni sök, bætti hann
viS: Og verhi nú svo góS, aS láta kenslukonuna
fylgjast meS henni. Eg skal hvorki tala til hennar
né líta á hana”.
Næsta morgun, þegar vagninn var fyrir dyrum
úti, settist Klara himinglöS viS hliS móSur sinnar;
en Aubrey leit í kringum sig eftir ungfrú Holte. —
Hann gekk aS vagnhliSinni.
Mamma", saSSi hann lágt, “hvar er ungfrú
— eg veit ekki einu sinni hvaS hún heitir — kenslu-
konan”.
“GóSi Aubrey”, svaraSi móSir hans. “Kenslu-
konan er til allrar lukku skynsöm ung stúlka; þeg-
ar eg nefndi þessa ferS viS hana, afsagSi hún meS
öllu, aS taka þátt í henni. Eg er henni samþykk
— eg veit aS henni þykir vænt um, aS fá einn dag
handa sjálfri sér”.
Þau höfSu engan grun um, hvaS þessi dagur
hafSi í fórum sínum. Þau ætluSu aS neyta matar í
dýragarSinum og koma heim um kvefdiS.
34. KAPITULI.
“Einn dag út af fyrir mig”, sagSi Hyacintha,
þegar hún heyrSi vagnana aka af staS. "Eg hefi
um langan tíma ekki getaS veriS ein út af fyrir mig
og þó hefi eg svo mikiS aS hugsa um".
I húsinu var óvanaleg kyrS: enginn hlátur, ekk-
ert hávært samtal, ekkert fótatak. ÞaS var stór
breyting frá því vanalega. Fyrst datt Hyacinthu í
hug, aS ganga um húsiS, og skoSa herbergi þaS,
sem Adrian hafSi út af fyrir sig, — þá gæti hún séS
bækurnar, sem hann væri aS lesa og blöSin, sem
hann hefSi haldiS á. Hún mintist þess frá Berg-
heimi, hve mikils hún mat alt, sem honum tilheyrSi.
Þetta var freisting, en hún stóS á móti henni. Hún
ætlaSi ekki aftur aS eySiIeggja þá ró, sem nú ríkti
hjá henni.
“ÞaS er verra'en gagnslaust”, hugsaSi hún, ‘aS
opna mitt gamla sár. Eg ætla aS ganga út; eg skal
ganga niSur aS sjónum og lesa; í dag truflar enginn
mig”.
Hún tók sér bók í hönd og gekk niSur aS sjón-
um. Þetta var um miSjan apríl, og samt var dag-
urinn heitur og bjartur; sólin speglaSi sig í hafflet-
inum. Hún settist niSur hjá stórum kletti og opnaSi
bókina, en leit brátt af henni aftur. Fyrir framan
sig sá hún annaS miklu áhrifameira — hafiS. Þar
sejn hún sat, var einmanalegt og afskekt, svo henni
fanst eins og hún væri einsömul í heiminum. Hugs-
anir hennar blönduSu saman liSna og núlega tím-
anum, og hún sat eins og í draumi.
ÞaS var svo inndælt aS vera ein, — þaS var
stórkostleg nautn. Hún tók af sér hattinn og lagSi
hann á sandinn; en um leiS fór falska fléttan eSa
hárkollan aflaga; hún tók hana af sér og kom þá
í ljós mikiS og fagurt ljósjarpt hár, sem hafSi vax-
iS til muna meSan hún dvaldi hjá Dartelles. Nú
var Hyacintha orSin lík því, sem hún áSur var, fög-
ur og yndisleg. t Vindurinn lék sér aS hárlokkunum
hennar svo einkennilega, aS hún fór aS hlæja.
“Nú er eg orSin sjálfri mér lík”, sagSi hún, “og
því er eg fegin, því hér sér mig enginn”.
Hafblærinn, bylgjurnar, einveran,— þetta hjálp-
aSist alt til aS gjöra augun fjörleg, og flytja roSa í
kinnar henni, svo nú var hún eins fögur og nokkru
sinni áSur.
Hún fór aS hugsa um Adrian, og gleymdi alveg
hárkollunni, sem lá viS hliS hennar; hún endurkall-
aSi aftur og aftur í huga sinn ánægjulegu dagana í
Bergheim. Hún endurkallaSi augnatillit hans og
orS hans, sem alt var geymt í huga hennar. Hún
gleymdi alveg, hvar hún var; bárugjálfriS setti hana
í drauma ásigkomulag. Hún gleymdi, aS hún sat
viS hafiS, — gleymdi öllu, nema Adrian. Þá sá
hún alt í einu skugga milli sín og sólskinsins , og
heyrSi rödd, sem var bæSi hræSsluleg og undrandi,
hrópa:
“Ungfrú Vaughan!"
Hún hljóSaSi lágt og þaut á fætur, föl í and-
liti, og fyrir augun brá þoku, svo aS himin og haf
runnu saman í eitt fyrir sjónum hennar. En svo átt-
aSi hún sig og leit á manninn, sem nefndi nafn henn-
ar og þekti hann.
ÞaS var Gústaf, uppáhalds herbergisþjónn lá-
varSar Chandons. Hún néri höndunum saman og
kveinaSi; en hann hrópaSi undrandi og hálfskelk-
aSur: “Ungfrú Vaughan!”
“Eg er Hyacintha Vaughan”, sagSi hún meS
lágri og hásri rödd.
Á næsta augnabliki tók hann hattinn af sér og
stóS berhöfSaSur fyrir framan hana. — "Ungfrú
Vaughan”, stamaSi hann, “viS — héldum aS þér
væruS dánar”.
“Eg er þaS líka”, sagSi hún meS ákafa; “eg er
dauS, enda þótt eg lifi. Þér megiS ekki koma upp
um mig, Gústaf. I guSanna bænum, lofiS þér mér
því, aS segja engum aS þér hafiS séS mig”.
“Eg get þaS ekki, ungfrú”, svaraSi hann, — “eg
þori ekki aS leyna húsbónda minn þessu”.
Hún hopaSi á hæl og hljóSaSi, nuggaSi sam-
an höndum örvilnandi, eins og öll von og hjálp væri
mist.
“HvaS á eg aS gjöra?” hrópaSi hún. “Ó, guS,
miskunnaSu þig yfir mig, seg mér, hvaS eg á nú aS
gjöra”.
“Ef þér vissuS, ungfrú, hve mikiS húsbóndi
minn hefir þjáSst, munduS þér ekki biSja mig um,
aS halda þessu leyndu. Eg held hann hafi aldrei
brosaS síSan þér fóruS. ÞaS er lítiS annaS en
skuggi eftir af honum, —— hann hefir borgaS stórar
upphæSir fyrir aS leitá aS ySur. Eg veit, að hann
er friSlaus bæSi nótt og dag; hann hefir enga von,
engin þægindi, enga ánægju, af því hann hefir mist
ySur. Mér þykir vænt um húsbónda minn, og vil
gjöra alt til þess, aS honum líSi vel”.
“Þér þekkiS ekki alt”, sagði hún.
“Þér verSiS aS afsaka, ungfrú”, sagði hann
einbeittur; “eg veit alt, og veit aS húsbóndi minn
vildi gefa allar eigur sínar fyrir aS finna ySur. —
Hvernig get eg veriS honum trúr þjónn, og horft á
hann veslast upp fyrir augum mínum, jafnframt og
eg geymdi leyndarmál, sem gæti gjört hann gæfu-
ríkari en hann hefir dreymt um”.
“YSur skjátlar”, sagði hún meS röggsemd;
“þaS mundi ekki gjöra húsbónda ySar ánægSari,
þó aS hann vissi aS eg væri iifandi, heldur þvert á
móti. Þegar hann heldur, aS eg sé dáin, jafnar hann
sig meS tímanum, gleymir mér og giftist stúlku, sem
er honum samboSnari en eg. Þér megiS trúa mér
— eg veit aS þetta er þaS bezta. Þér aukiS sorg
hans en minkiS ekki, meS því aS segja til mín".
Þjónninn hristi höfuSiS efandi.