Heimskringla - 15.02.1917, Blaðsíða 6

I
B18. 6.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 15. FEBRÚAR, 1917.
I. Kapituli.
Haegum skrefum, vakið af hljómöldum geimsins,
faerSist voriS nær. ÞaS mátti heyra andardrátt
þess í ný-útsprungnu skógarlaufinu; fuglarnir, trú-
verSugir kallarar vors og blíSu, tilkyntu komu þess
meS skærum tónum; viltu blómin, sem legiS höfSu
í felum undir limagörSunum, litu nú upp er þau
heyrSu aS voriS væri aS koma, urSu glöS viS og
hvísluSust á sín á milli: "VoriS er nærri — þaS
kemur!” Náttúran öll var eins, og aS bíSa eftir vor-
inu og virtist reiSubúin aS bjoSa þaS velkomiS.
En til eru þó margar persónur, sem segja vetur-
3nn uppáhald sitt, — sem staShæfa, aS ekkert sé
■ánægjulegra en hlý og notaleg stofa, meS fallegum
:gluggatjöldum og snarkandi eldstæSi; en persónur
þessar eru annaShvort geggjaSar eSa þær eru sér-
vitringar, sem er verra. l ií heildarinnar af fólkinu
kemur voriS sem engill friSar og gleSi, undanfari
sumar sælunnar dýrSlegu, og er kærkominn gestur.
Árla þenna vormorgun sátu tvær stúlkur á fram-
pallinum fyrir frarnam stórt hús, sem leit út fyrir
aS vera skrauthýsi í borg en var í virkileika bónda-
bær. Hús þetta var stórt og reisulegt, meS breiSu
þakkskeggi og mörgum gluggum, en upp meS glugg-
unum vatt sér margvísiegur vafningsviSur, sem nú
var nýlega farinn aS grænka og lifna viS. Stafnar
hússins voru háir og gáfu því svip, en upp af því
risu fagurlega málaSir reykháfar. • Þetta var hús,
sem þreyttur Lundúna búinn sér í draumum sínum
og þráir eftir.
Skamt frá húsinu voru fjósin og hlöSurnar. —
Nautpeningurinn stóS þar upp aS knjám í stráinu;
svín voru á ferSinni hér og þar og rumdu ánægju-
lega; hanar og hænur létu einnig á sér heyra gleSi
sína — en ekki á hljómfagrarn hátt( því meS allri
virSingu fyrir lýsingum skáldanna, er hana-gal og
hænu-klak aldrei annaS en hræSilegasta ósamræmi.
Á bak viS fjósin voru mjólkurhúsin, táhrein og hvít,
björt og svalandi. Fögur Tennis-grund var þar til
annarar hliSar, og inngirtur garSur( þar ræktuS voru
kálhöfSin stóru, stöngulberin beizku, kartöflurnar
óumflýjanlegu og ótal margt annaS; en utan meS
garSinum óx hunangssætt blómskrúSiS og hér og
þar háar berja hríslur. Yfir heila tekiS var þetta
fyrirmyndar bóndabýli, af því bóndinn, sem hér
bjó, skildi til hlýtar verksviS sitt og þótti Vænt um
þaS — átti húsiS sitt og var upp meS sér af því.
Hann hét Harrington. Nafn staSarins var
”Hofsvellir,”en stúlkurnar, sem úti sátu voru dætur
Harringtons.
Eg segi “sátu,” en fer þá ekki alveg rétt meS
söguna. Sannleikurinn var, aS önnur þeirra sat —
var önnum kafin aS aSskilja útsæSi; en hin stóS þar
hjá henni og halIaSist upp aS húsveggnum og var
einnig önnum kafin — aS horfa á.
Stúlkan, sem sat og athugaSi vel og vandlega
verk sitt, var ungfrú Philippa Harrington og var hún
eldri systirin. Náttúran, sem hefir stundum þann
leiSinlega ávana aS hálf-gera hlutina, hafSi hætt í
miSju kafi þegar hún var aS skapa Philippu Harr-
ington; hafSi gætt hana ljúfri lund( dæmafárri geS-
prýSi og framúrskarandi þoIgæSi, en svo annaShvort
viljandi eSa óviljandi gleymt aS gera hana fallega.
Philippa var ekki fríS, andlit hennarvar ekki óviS-
feldiS, en hreint ekki frítt. Vissi hún þetta sjálf og
olli þaS henni ekki neinnar ógiaSi, -en þetta sann-
ar bezt af öllu hvaS blíSlynd og geSgóS hún var.
En aftur á móti hafSi náttúrunni fundist viS-
eigandi aS klæSa yngri stúlkuna þeirri mestu fegurS,
sem nokkurntíma hefir töfraS mannlegt hjarta og
vakiS langanir þess. Hún var meSal kvenmaSur
á hæS, fallega vaxin og alt ytra útlit hennar vottaSi
hana hrausta og heilsugóSa; hún var kringluleit og
kinnar hennar voru blómlegar og rjóSar. FegurS
hennar var þó ekki hvaS fríS hún var, þaS var eld-
lega æsku fjöriS bjarmandi í hverjum drætti andlits
hennar, sem mest gerSi hana aSlaSandi og fagra.
Munnur hennar var í stærra lagi og drættirnir kring
um hann voru staSfestulegir. Augu hennar voru
brún og hlupu oft í felur á bak viS augnahárin löngu
og svörtu. Greindarleg voru þessi augu og bjartur
glampi lýsti þau upp, hvort sem hún var alvörugefin
eSa gerSi sér eitthvaS til gamans. Hakan var falleg
í laginu, og aSdáanlegt skarS í henni, sem einlægt
virtist hrópandi: “Komdu og kystu mig!” BlóSiS
var stundum fljótt aS hlaupa upp í kinnarnar, eSa
brosiS aS færast yfir varirnar, virtist þetta hvoru-
tveggja skrásetja hverja hugrenningu hennar, — en
hugrenningar hennar voru margvíslegar og oft fljót-
ar aS vakna.
Á þessu augnabliki var þetta fallega andlit í
ljúfum hvíldar stellingum( sem eru þeim æskilegu
kringumstæSum samfara, aS mega sitja hjá og horfa
á aSra vinnaí
Þetta átti Ijómandi vel viS Carrie Harrington
og var alveg eftir hennar skapi. Hún var ekki ein
af þeim, langt frá því, sem finna til gleSi í erfiSis-
vinnu. Ef hún annars vann nokkuS, þá var þaS
meS rykkjum og feikna miklum aSgangi á meSan
þaS stóS yfir, en þaS entist sjaldan mjög lengi. —
Vildi hún helzt vera eins, og karl-býflugan, sem
baSar sig iSjuIaus í sólar ljósinu. Kaus hún sér
helzt aS ganga meS bók sér í hönd út um angandi
og grasigrónar grundirnar þar í kring; eSa hallast
upp aS hesthúss hurSinni og tala- til hestanna inni í
fjósinu; eSa horfa á silunginn skvampandi í straum-
unum. í stuttu sagt þá vildi hún helzt vera sinn
eigin húsbóndi og fara sinna eigin ferSa. Enda átti
hún ekki öSru aS venjast.
Annars voru Philippa og hún bara hálfsystur.
Harrington, faSir þeirra, var tvígiftur. HafSi hann
gift sig ungur í fyrra sinni, og sú kona hans dáiS og
eftirskiliS honum Philippu. SíSan hafSi hann nokk-
rum árum seinna gift sig í annaS sinn, og varS einnig
aS sjá á bak þeirri konu. Hún var mjög veikbygS
og dó mánuSi eftir aS Carrie fæ<Jdist. LifSi aS
eins nógu lengi til þess, aS fela barniS umsjá Phil-
ippu og til aS sjá aS Philippa myndi reynast vel
þessu tiltrausti. Eldri systirinn hafSi séS um Carrie
frá vöggunni til þessa dags( meS stakri umhyggju-
semi.
HafSi hún, ef sannleikan skal segja, gengiS eins
langt í því aS spilla Carrie meS of mliklu eftirlæti og
mögulegt var.
I augum Philippu var enginn eins og Carrie;
enginn eins fallegur, fyndinn eSa greindur.
Hún hafSi byrjaS aS láta alt eftitr henni þegar
Carrie var fárra mánaSa gömul, og lét alt eftir henni
enn þá. Ekki lét hún heldur sér þetta nægja, því
hún krafSist aS allir aSrir gerSu slíkt hiS sama.
Ef Carrie hefSi ekki veriS eins góShjörtuS og
göfug eins og átti sér staS meS hana, þá hefSi þetta
uppeldi hlotiS aS spilla henni, og hún hefSi ekki
orSiS söguhetja mín og lesandinn ekki ónáSaSur
meS hennar viSburSaríku æfisögu.
En þaS er ómögulegt aS spilla eSlisfari sumra,
alveg eins og þaS er ómögulegt aS deySa sumar
plöntur. EftirlætiS mikla hafSi gert Carrie ögn
þráa stundum, meS köflum duttungafulla, dálítiS
stolta og gjarna á aS ráSa í flestu, en þaS hafSi ekki
rænt hana hennar blíSu og ástríku lund, sem bætti
upp alla aSra smá-galla.
Hún var meira en fögur, hennar góSa hjartalag
gerSi hana töfrandi og aSlaSandi.
Hún var ólík flestum öSrum stúlkum. Sumar
stúlkur geta aldrei látiS hár sitt fara vel. Carrie gat
á örfáum augnablikum án sýnilegrar fyrirhafnar vaf-
iS upp hár sitt og látiS þaS fara eins og á drotningur-
klætt sig í “heima tilbúinn” baSmullar kjól og veriS
naSi og sýnast þó aldrei vel klæddar. Carrie gat
klætt sig í “heima tilbúin” baSmullar kjól og veriS
aS ytra útliti eins og gySja. ÞaS er eins og sumar
stúlkur viti aldrei hvaS þær eiga aS gera viS höndur
sínar eSa fætur. Carrie hafSi ágætt vald yfir þess-
um útlimum sínum og var list sú Iagin( þaS var henni
eins og meSskapaS, aS geta sett sig í hundraS fagrar
og viSeigandi stellingar á jafnmörgum augnablikum.
Ekki má gleyma söng hennar. Philippa sagSi
hann væri eins og söngur lævirkjans; var þetta sönnu
nærri, því röddin, sem hljómaSi fyrir eyrum áheyr-
endans þegar Carrie söng eitthvaS, var óneitanlega
skær og fögur.
Þegar hún hló, hópuSust piltarnir utan um hana;
þegar hún hleypti brúnum — fyltust þeir af ör-
væntingu.
Philippa var húsráSandi," eSa þaS nafn gaf
Carrie henni, hélt hún bækurnar fyrir föSur sinn,
sagSi vinnustúlkum fyrir verkum, bæSi heima og í
mjólkurhúsunum. Hún var ráSskona á heimilinu,
sá um alt innanhúss, saumaSi sjálf kjóla sína og oft
kjóla handa yngri systur sinni líka. — 1 stuttu sagt,
var Philippa iSjusemin sjálf og öllum til léttirs og
aSstoSar, sem nærri henni voru.
Ef ungu piltarnir hefSu haft nokkurn snefil af
viti og fyrirhyggju, hefSu þeir séS hvaS góSur
kvenkostur eldri systirin var. En þeim var þetta
hvorugt gefiS — þeir urSu allir ástfangnir í Carrie á
sama augnablikinu og þeir sáu hana. Og svo bættu
þeir móSgun ofan á vcuirækt meS því aS leita ti
Philippu í þessum vandræSum sínum, sögSu henni í
trúnaSi frá því, aS þeir elskuSu Carrie út af lífinu
og báSu um fylgi hennar og milligöngu.
En Philippu stóS alveg á sama, fanst þaS ekki
annaS en rétt og viSeigandi aS hún væri sett ti
hliSar í þessum sökum. Var hún hæst ánægS, ef
hún sá Carrie glaSa og syngjandi — ríkti þá skær
söngur og bjart sólarljós á heimilinu.
"Skelfing ertu lengi aS aSskilja þetta fjárans
útsæSi, Flippa," sagSi Carrie og leit niSur til systur
sinnar. Rétti hún hendumar yfir höfuS sitt, teygSi
sig og sýndi á sér ýms óþreyjumerki.
Flippa var nafniS,, sem Carrie nefndi systur
sína þegar vel lá á henni. "Philippu” kallaSi hún
hana, þegar henni fanst eitthvaS öSru vísi en þaS
ætti aS vera. En þegar Carrie var í vondu skapi
og bálreiS nefndi hún systur sína “ungfrú Harring-
ton!”
“Já,” svaraSi Philippa, “þetta útheimtir tölu-
verSa vinnu. Svo mikiS af sæSinu hefir skemst
þetta ár, af bleytu býst eg viS. En ef eg tæki ekki
skemda útsæSiS burtu, yrSu blómabeSir okkar
þunnlegir í sumar."
“Ó(” svaraSi Carrie, ”þú vilt skoSa þig sem
hönd forsjónarinnar og þjá bak þitt meS því aS
vinna verk náttúrunnar. — Eg mundi sá útsæSinu
eins og þaS nú kemur fyrir sjónir og Iáta náttúruna
hafa fyrir aS aSskilja þaS.”
Philippa brosti.
* "ÞaS værí þér líkt. En eftir á aS hyggja Carrie,
þó þú sért ófáanleg til aS aSskilja blóma útsæSi, þá
vildi eg mælast til þess, aS þú vildir aSskilja ögn
piltana, sem elta þig.”
“Piltana--hvernig?" svaraSi Carrie brosandi og
ará sér ekki þaS minsta.
Philippa brosti og fleygSi handfylli af dauSu
útsæSi í poka, sem þar var.
"Eg á viS aS þú gerSir greinarmun á þeim,
veldir einhvern þeirra úr hópnum, en létir þá ekki
alla elta þig eins og þeir gera. Ef til vill finst þér
þetta skemtilegt, þaS tel eg sjálfsagt, og stæSi
mér nú reyndar á sama, ef þeir ónáSuSu mig ekki
eins og þeir gera.”
"Vesalirrgs Flippa!” Hafa þeir veriS aS tjá þér
ást sína?"
Philippa hló góSlátlega.
“Nei, víst ekki -- engin hætta á þeir geri þaS.
En þeir koma hver eftir annan og opinbera mér vonir
sínar og instu leyndardóma hjarta síns — og ætlast
til þess, aS eg klifi rammgerSa virkiS, sem stendur í
veginum á milli þeirra og þíns hjarta! Var þaS
seinast í morgun aS Villi Fairfold var aS segja mér
frá því( á meSan eg var önnum kafin aS sinna hæns-
nunum, hvaS hann elskaSi þig heitt, og sagSi hann
þaS vera skyldu mína, kristilega og heilaga skyldu,
a mæla máli hans viS þig!”
“Villi er allra bezti piltur,” sVaraSi Carie og
sló frá sér hendinni glaSlega. En hann er stundum
þreytandi. Þykir mér leitt aS heyra aS hann hefir
veriS aS gjera þér ónæSi, Flippa. Sendu hann til
mín næst.”
“Handa þér aS æra og trylla! Hann er ofgóS-
ur piltur til aS sæta annari eins meSferS. Vildi eg
gjarnan aS hann væri ögn vitmeiri, svo ekki léti
hann lengi leika sig þannig.”
"Þakka þér fyrir! Einmitt þaS, ögn vitmeiri en
aS dáSst aS mér. Þakka þér kærlega fyrir hugs-
unar semina í minn garS, ungfrú Philippa!”
Philippa fór aS hlæja aftur, uppgerSar alvöru-
svipurinn hvarf af andliti hennar.
“Þú ert annars ljóta manneskjan, Carrie. Til
eru fleiri dæmi en þetta því til sönnunar. Séra
Goodleigh gekk meS ínér heim á sunnudaginn var,
og gat ekki talaS um annaS en þig —
“Hann ætti aS fyrirverSa sig fyrir þaS,” svaraSi
Carrie meS sama brosinu. “ASstoSar prestar ættu
aS geta talaS um eitthvaS annaS.”
“ÞaS finst mér(" svaraSi Philippa meS áherzlu.
“ASstoSarprestar hafa engann rétt til þess, aS
verSa ástfangnir. Þeir hafá allan söfnuSinn til aS
elska og þaS ætti aS vera þeim nóg."
“Eg held þú ættir aS segja honum þetta næsf,
þegar hann heimsækir þig meS einhverja af bók-
unum, sem honum er svo umhugaS um aS lána þér."
‘ “Ó, segSu honum þetta fyrir mig,” sagSi Carrie
eins og hún væri aS biSja systur sína bónar. Þú
kant lagiS á honum mikiS betur en eg.”
Enn hló Philippa.
“Þakka þér fyrir. Eg veit ekki nema eg geri
þetta. Hann er of mikilhæfur og mentaSur maSur
til aS vera hafSur fyrir leiksopp af ungum og kæru-
lausum daSurkvendum.” En á meSan Philippa
var aS segja þetta horfSi hún meS innilegri aSdáun
á fallega andlitiS fyrir ofan hana.
“Svo er hann svo vitmikill En—í alvöju aS
tala, Flippa, — hvernig stendur á því, aS hann
verSur ekki ástfanginn í þér? Ó” — Carrie klapp-
aSi nú himin-lifandi saman höndunum — hvaS
dæmalaust góSa, alveg framúrskarandi, prestskonu
þú myndir gera!” Philippa brosti.
“Eg sé þig í anda, skoppandi viS hliS hans, meS
körfu af kristilegum smáritum á handleggnum! Væri
þaS ekki aSdáanlegt? Eg finn helga skyldu mína
aS benda aSstoSarprestinum aS þaS góSa hlutskifti,
sem hann er aS sleppa hendi af þegar hann gengur
fram hjá þér, en er aS færa og bera mér bækur.”
Philipppa hló og svaraSi ekki.
Skrítin er þessi veröld," sagSi Carrie ennfrem-
ur eftir stundar þögn, á meSan hún var aS reyna aS
grípa flugu, sem var á sveimi þar yfir pallinum. “Ef
ungi fölleiti aSstoSar presturinn fengi ósk sína upp-
fylta og giftist mér, væri öSru nær en eg myndi
reynast honum æskileg eiginkona. En þú — ”
Philippa! Philippa!," heyrSist nú hrópaS inni
í húsinu.
Eg er hér, pabbi,” kallaSi Philippa á móti.
Þungt fótatak heyrSist inni í framsalnum, á
næsta augnabliki stóS svo Harrington í dyrunum.
FríSur og göfuglegur maSur, einn af Englands vösku
sonum, hár vexti og beinn og unglegur enn þá, þótt
þessar tvær gjafvaxta meyjar væru dætur hans.
HvaS hefst þú aS?” sagSi hann um leiS og
hann lagSi höndina á öxl Carrie, og kleip hana ögn í
eyraS. Svo sneri hann sér aS Philippu. “Jæja,
Philippa, nú er eg nýbúinn aS fá bréf — Eru her-
bergin til fyrir gestina?”
“Já, pabbi, þau eru til."
ÞaS er gott og blessaS. Hérna er bréfiS, þú
getur reynt aS lesa þaS,” fleygSi hann nú opríu bréfi
í kjöltu eldri systurinnar. "Vond skrift ætti aS vera
hegningarvert afbrot gegn landslögum. Helmingur
bréfa þeirra, sem mér berast, eru svo illa skrifuS aS
eg get hreint ekki lesiS þau. í þessu bréfi gat eg
ekkert lesiS, utan orSin ‘klukkan fimm’ og ‘lest’,
annaS var mér óskiljanlegt.”
LátiS mig sjá þaS,” sagSi Carrie, beygSi sig
niSur og greip bréfiS. “Hvílík þó ættarmerki og
stymplar — þau taka yfir hálfa síSuna! Jæja,
pappír kostar ekki mikiS.” SíSan las hún bréfiS
upphátt:
Kæri Harrington:—Sonur minn vonar aS koma
til þín meS lestinni í kvöld klukkan fimm. Treysti
eg því aS hann geri þér ekki of mikiS ónæSi, og
trúa máttu mér til þess aS eg er þér hjartanlega
þakklátur fyrir vináttu þína og góSvild. Vonandí
aS þér og — (‘litlu’ er orSiS) litlu fjölskyldunni
líSi vel.
er eg, þinn einlægur,
Fitz-Harwood. ”
“Litlu fjölskyldunni! Hvern þremilinn á hanu
viS, pabbi?" sagSi Carrie, sveiflaSi bréfinu í hendi
sér og var hnakkakert eins og hrafnsungi.
Harrington brosti; hann hafSi þegar snúiS sér
frá þeim. Augnablikin voru honum dýrmæt um
voranna tímann.
“Eg veit ekki,” svaraSi hann eins og annars
hugar. “Eg hefi ekki séS lávarSinn, né hann mig,
í mörg ár, og býst viS aS hann haldi aS þiS séuS enn
þá litlar stúlkur. Sumt fólk getur aldrei skiliS aS
annaS fólk vaxi eins og þaS sjálft gerSi. Jæja,
Philippa, þaS er gott aS herbergin eru til. Eg sendi
Giles á staS meS hesta-kerruna í kvöld.” Þegar
Harrington hafSi þetta mælt skálmaSi hann burtu.
Carrie halIaSi sér upp aS veggnum meS bréfiS
hangandi í hendi sinni.
“Ákaflega er þetta skrítiS," sagSi hún loksins og
var hugsandi.
“HvaS er skrítiS?” spurSi Philippa, um leiS og
hún fleygSi síSasta skemda sæSinu í pokann og tók
svo aS búa um góSa útsæSi í stórum leirpotti.
“ViSvíkjandi þessum dreng," svaraSi Carrie.
"Hví í veröldinni er Fitz-Harwood lávarSur aS
senda hann hingaÖ ? Og( þaS sem er ennþá ein-
kennilegra, hví tekur pabbi þaS í mál aS taka hann í
hús sitt — lávarÖar soninn. Á aS fara aS gera gisti-
stöS úr Hofsvöllum meS þjónum í einkennisbúningi? ’
Carrie hló, en auSséS var aS hún átti nú aS stríSa
viS töluverÖ heilabrot.
Philippa var mikiS alvörugefnari.
“All-einkennilega kemstu aS orSi mm þetta,”
sagSi hún rólega. "FaSir okkar og Fitz-Harwood
voru vinir í æsku —’’
"Vinir! Hvernig getur Lóndasonur veriS vinur
jarlsins?” spurSi Carrie og athugaSi ættarmerkiS á
bréfinu meS mestu gaumgæfni.
Philippa varS hugsi í nokkur augnablik.
"Eg veit ekki. Veit þó þeir þektu hver annan
Ekki veit eg hvernig þetta atvikaSist, því pabbi minn-
ist aldrei á þetta. Eg myndi helzt hugsa, þó aSeins
sé þaS óljós grunur minn, aS pabbi hafi einhverntíma
bjargaS lífi jarls þessa.”
Carrie hlói
“Jæja, alt þetta er frekar óljóst hjá þér. Þú
myndir helzt hugsa! Vitanlega minnist pabbi aldrei
á þetta; hann myndi óttast aÖ fólk myndi skoSa þaS
þannig, aS hann væri aS stæra sig yfir vináttu sinni
viS iávarS. — En er ekki faSir okkar eins góSur
og nokkur lávarSur? Hví skildi hann því vera aS
tala um þetta?” Nú var Carrie aS verSa í svipinn
bæSi stoltleg og sjálfstæSisleg. “Hvernig hljó'Sár
söngurinn aftur, Flippa? Já, nú man eg" — Hóf
hún nú sína skæru og fögru rödd og tók aS syngja,
rykti til höfSinu og sló út hendinni:
Hér eitt sinn millumaSur bjó,
hans milla ‘út viS Fljót’;
hann vann og söng um sérhvern dag
og sá viS öllu bót,
og andi þess( sem karlinn kvaS,
mun kannske hrífa þig:
Mér sama er um alla menn,
sé öllum sama um mig.
Philippa hætti aS vinna og hlustaÖi á sönginn,
höfuS hennar hreyfSist eins og ósjálfrátt eftir hljóS-
fallinu, svo hló hún.
LjóS þetta er hér óviSeigandi, Carrie. Engintt
mun bregSa föSur okkar um sjálfstæSisskort —
óþarfi er því aS verSa svona æst.”
“SjálfstæSisskort,” endurtók Carrie. "Hví er-
um viS þá aS leyfa jarli þessum, meS ættarmerkiS
nærri tveggja tommu langa,"—nú benti hún á bréfiS
—“aS senda sín sjúku börn á okkar heimili handa
okkur aS sjá um? Eg er ekki vesalings drengnum
mótfallin af því aS hann er sjúkur — heldur af því
aS hann er sjúkur lávarSar sonur! Sökum þess aS
faSir okkar bjargar Fitz-Harwood lávarSi frá dauSa,
á Hann aS gera gististöS úr Hofsvöllum. Lélegt
endurgjald virSist þetta vera.—Látum okkur þetta
aS varnaði verSa, aS bjarga aldrei lífi nokkurs
manns, sízt af öllu jarls; því hann er alveg viss meS
aS færa sér hugprýSi okkar í nyt aS einhverju leyti!"
Philippa brosti og kipti sér ekki mikiS viS; var
vön viS þessar hugaræsingar systir sinnar og hafði
gaman af; yndislega andlitið á Carrie var svo óviS-
jafnanlega fagurt, þegar svörtu augun björmuðu af
áhuga og kinnarnar voru roða slegnar.
“Jæja,” sagði hún, “þetta er ekki mikils varS-
andi málefni. Vesalings drengurinn bakar okkur
engin óþægjindi; hann kemur meS þjón sinn meS
sér og herbergin, sem eg ætla honum eru í suður-
hluta hússins, langt frá okkur heimafólkinu.
“Stærstu og björtustu herbergi hússins," bætti
Carrie viS.
AuSvitaS, svaraSi Philippa eins og þetta væri
sjálfsagSur hlutur.
Og hvaS gengur aS honum — mislingarnir,
kíg-hósti eSa hættulegt kast af bólguveiki?”
Philippa brosti.
Hvílík heimska! Hann þjáist ekki af neinum
sóttnæmum veikindum. Pabbi sagSi mér, aS mig
minnir, aS lávarSurinn ungi hafði lagt of hart aS
sér við aS lesa undir próf, eSa eitthvaS þess háttar.
Læknar hans hefðu því ráðlagt honum aS fara í
einhvern kyrlátan staS, sem laus væri viS allar æs-
ingar. — Hann þarfnast hvíldarinnar.