Heimskringla - 26.04.1917, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINOLA
WINNIPEG, 26. APRÍL 1917
——————————
t • • r Skáldsaga
s IJAl LFSTÆÐ OG SONN eftir CHARLES GARVICE -

IX. KAPITULI.
“Eg—eg biS fyrirgefningar,” stamaSi hann.
"Eg hélt eg hefSi heyrt hana segja, aS hún ætlaSi
ekki aS leika meira. Eg býst viS”—bætti hann
viS biturlega, "aS hún hafi meint ekki viS mig.
Hann tók upp spaSann þunglamalega.
Philippa ypti öxlum.
"Eg vorkenni þér sártt Willie, mælti hún.
“En reyndu aS þola slagiS. Þu ættir aS þekkja
dutlungana í Carrie nú..
"Já," svaraSi hann ólundarlega, "þú hefir rétt.
Hún er eins óstöSug og apríl sól.”
Philippa hló.
"Þú hugsaSir ekki út í þaS, þegar hún var aS
brosa upp til þín fyrir stuttu. En elskendur eru ó-
þakklátir í orSum.”
"Eg myndi hafa veriS þakklátur, ef hún hefSi
brosaS, en hún gerSi þaS ekki,” svaraSi hann.
"Philippa, ef Carrie ætlar aS fara aS dufla viS
þenna unga lávarS, gerir hún mig brjálaSan."
“1 öllu falli held eg aS hún geri þaS,” sagSi
Philippa rólega. “En eg held aS hún meini ekki aS
dufla viS Cecli lávarS. Ef þaS er nokkur huggun
fyrir þig, þá get eg frætt þig á því, aS hún hefir
sýnt honum hiS versta af skaplyndi sínu, og þau
hefSu jagast frá því fyrst þau kyntust, hefSi ekki
Neville lávarSur hyggilega dregiS sig út úr því."
"ÞaS lítur ekki út fyrir, aS þau séu aS rífast
mikiS núna,” sagSi hann þunglyndislega og leit á
pariS fyrir handan netiS.
Og svo var þaS í raun og veru ekki heldur, því
Carrie stóS og var aS hlusta á eitthvaS, sem Cecil
var aS segja.
"ÞaS er logniS á undan veSrinu," sagSi Phil-
ippa. "Vertu rólegur—þrumurnar og eldingarnar
koma bráSum.”
“Eg býst viS, aS þú ætlir aS kenna mér aS
Ieika,” hafSi Carrie sagt, er hún bjóst til og hélt
upp höfSi drembilega.
“Ekki ætlaSi eg aS gera mig sekan í því,” sagSi
hann hægt. "En—”
“Ó, gerSu svo vel,” mælti hún kuldalega.
“Eg hefi samþykki þitt? Þá fyrst, heldur þú
skakt á spaSanum. Má eg sýna þér?"
Hún hélt á spaSanum án þess aS segja orS.
"Haltu nær miSjunni,” sagSi hann. “Svona.”
Og fingur hans lögSust yfir hennar meSan hann
setti þá í stellingarnar.
Snöggur roSi leiftraSi yfir andlit hennar, en
var horfinn áSur en hann. leit upp. Og hún stóS
þögul og auSsveip.
"Finnur þú ekkit aS þú fáir meiri kraft?"
Jú,” sagSi hún og reyndi aS tala blátt áfram
og starSi á hönd honum, svo hvíta og snotra, og
sem þá hélt um hennar svo föstu og sterku taki.
“I öSru lagi, þú slær boltann of hátt, og meS
því gerirSu mótspilaranum hægra fyrir aS kasta til
haka. I þriSja Iagi—”
"Eg get hreint ekkert leikiS,” sagSi hún og var
eins og gamla stórmenskan væri aS sækja í sama
horfiS.
Cecil lávarSur leit á hana, en hún leit sam-
stundis niSur.
“Eg—eg biS afsökunar. GerSu svo vel aS
halda áfram."
"Nei,” sagSi hann, "Eg hefi reynt of mikiS á
góSlyndi þitt og stillingu. FyrirgefSu mér. Eigum
viS aS byrja?" *
“Já,” sagSi hún þýSlega. “Er þetta betra?”
spurSi hún hann eftir fáar mínútur.
“Já,’ svaraSi hann. “HefSir þú áSan leikiS
eins og þú leikur núna, þá hefSum viS tapaS.”
EitthvaS líkt þakklætisorSi bærSist á vörum
hennar, en áSur en hún gat komiS því upp, kom
Yates yfir völlinn meS eitthvaS. Hann beiS þangaS
til Cecil hafSi kastaS boltanum og gekk síSan til
hans..
Cecil lávarSur tók viS tveimur spjöldum af
honum og leit á þau.
“LafSi Bellairs! Ungfrú Bellairsl” sagSi hann.
“Hver er LafSi Bellairs? og hann sneri sér aS
Carrie.
Hún hló kuldalega.
LafSi Bellairs er kona eins vors stórmennis,
Cecil lávarSur,” mælti hún. "Mikil og merkileg
persóna.”
“Þetta er þá víst ætlaS þér,” sagSi hann og
hélt á lofti spjöldunum.
Carrie varS eldrauS.
"Sannarlega eru þau þaS ekki,' sagSi hún meS
undra snöggleika. "LafSi Bellairs er of hátt sett
til aS heimsækja Harrington dætur. Er ekki svo,
Philippa?” sagSi hún og sneri sér aS Philippu, sem
hafSi komiS yfir völlinn til aS vita hvaS ylli uppi-
haldinu.
Hver? LafSi Belalirs?” sagSi Philippa meS
sinni heimspekilegu alvöru. “AuSvitaS! Spjöldin
og heimsóknin er til þín, Neville lávarSur.”
Þetta hefSi orSiS vandræSa stund fyrir flesta
menn, en Cecil lávarSur var aSalsmaSur í öSru
fleiru en titlunum tómum.
"SegSu hennar æruverSugheitum, aS eg sé ekki
heimat Yates,” sagSi hann rólega. "Þitt er aS byrja,
ungfrú Harrington.”
"Já, en—” sagSi Philippa hikandi. "GerSu
ekki frú Ballairs afturreka, Neville lávarSur. ÞaS
gerir ekki þaS minsta til meS leikinn.”
"Alls ekki,” hrópaSi Carrie.
"Ekki heima,” sagSi lávarSurinn viS Yates, sem
enn þá var þar hjá þeim.
Carrie leit sigrihrósandi til Philippu. Væri nokk-
ur manneskja til á jörSinni, sem Carrie hataSi, þá
var þaS frú Bellairs. Hún hafSi jafnan gengiS fram
hjá Carrie sem ómerkilegum hlut og einskis verSum.
Hún rigsaSi í kirkju á sunnudögum, og bar sig til rétt
eins og jörSin hefSi veriS sköpuS fyrir hennar sér-
stöku þarfir.
“Látum okkur halda áfram,” sagSi Cecil.
i En Philippa stóS enn kyr.
“Eg er hrædd um, aS frúnni mislíki afskaplega,
Neville lávarSur,” mælti hún.
Hann brosti.
ViS verSum aS reyna aS lifa okkur í gegn um
reiSi hennart” sagSi hann kæruleysislega. "ViS
skulum halda áfram.”
Þey! þar kemur hún," sagSi Philippa í því aS
skrautklædd kona brunaSi yfir leikvöllinn og stefndi
á hópinn meS hálfkærings og hræsnis bros á and-
litinu; þaS þyrmdi yfir lávarSinn og hann stóS eins
og stytta og horfSi niSur á tennisspaSann sinn.
Philippa og Willie Fairford flúSu undan þessum
ósköpum og yfir á sitt ból, en Carrie stóS eins og
hetja undir merkjum lávarSarins viS hliS honum.
MeS gleiSu brosi, sem breikkaSi viS hvert fót-
mál, kom LafSi Belalirs bagsandi til þeirra og stefndi
stóru gullgleraugunum sínum á lávarSinn, eins og
hann væri eina mannveran í nánd á margra mílna
svæSi. Á eftir henni, hálf hulin bak viS flospilsin,
gekk há, grönn stúlka, einnig klædd eftir allra nýj-
ustu og veglegustu hefSarfólks tízku. Sú stúlka hafSi
ekkert þegiS af forsjóninni nema lengdina og ættar-
drambiS.
Hún brosti augum á lávarSinn eins og móSir
hennar. Hún virtist engan sjá annan en lávarSinn.
“Ha, Neville lávarSur, trúi eg!” hrópaSi frúin og
fómaSi höndunum. "Hvernig líSur þér, Neville
lávarSur? Og hvernig líSur blessuninni henni móS-
ur þinni?”
Cecil lyfti hattinum og tók snöggvast í hönd
henni meS hanskanum á.
Eg þurfti endilega aS heimsækja þig,” sagSi
frúin. ÓSar en eg heyrSi, aS þú værir mitt á
meSal vor, aS heita má, keyrSi eg meS dóttur
mína Euphemíu — leyf mér aS kynna þér dóttur
mína, Neville lávarSur. Kæra Euphemia, þetta er
Naville lávarSur, sonur frúarinnar, sem var svo góS
viS okkur í Baden Baden. Og Neville lávarSur,
þetta er dóttir mín, Euphemia.”
Cecil hneigSi sig fyrir ungu, háu stúlkunni, sem
enn stóS þegjandi.
—Eg sagSit” hélt frúin áfram, “aS viS yrSum
endilega aS heimsækja Neville lávarS—undir eins.
ViS megum ekki draga þaS eSa tefja viS nein
form, heldur heimsækja hann strax. Og svo erum
viS hér, Neville lávarSur. Og hvernig líSur bless-
aSri frúnni af Fitz-Harwood?”
“MóSur minni leiS vel, seinast er eg frétti,”
mælti Cecil lávarSur og var málrómur hans stemd-
ur á lægstu tónana., alveg í mótsetningu viS tenor-
rödd frúarinnar.
"Mig gleSur stórlega,—sagSi eg viS Euphemiu,
aS frúin er viS góSa heilsu; sagSi eg þaS ekki,
Euphemia?”
Euphemia muIdraSi eitthvaS, sem enginn
heyrSi hvaS var, og glápti stöSugt á ungfrú Carrie,
rétt eins og hún væri eitthvert náttúru furSuverk.
“BlessuS frúin, móSir þín, var okkur svo góS
aS Baden Baden. Og hvernig líSur jarlinum?”
FöSur mínum IeiS einnig velt seinast þegar eg
frétti af honum,” svaraSi Cecil lávarSur.
“Ó, þaS gleSur mig. Bellairs lávarSur hefSi
veriS meS okkur í dag, en hann er svo Iasinn.
Hann sendir þér kæra kveSju sína.”
Cecil hneigSi sig.
"Og líSur þér betur? ViS sáum í blöSunum,
aS þú hefSir veriS mikiS veikur; eg vona, aS þú
sért hressari.”
Engin hreyfing sást í andliti IávarSarins.
Mér líSur vel, þakka þér fyrir,” mælti Cecil
kuldalega.
“Ó, þaS gleSur mig. Og hvaS lengi hefir þú
veriS hér ? Og hvaS ætlar þú aS dvelja hér lengi?
Hvernig líSur þér á þessum stöSvum? Þú verSur
aS koma og dvelja meS okkur. Komdu, viS vilj-
um ekki heyra nein mótmæli, Neville lávarSur;
viljum viS þaS, Euphemia?”
Ungfrú Bellairs mumlaSi eitthvaS og brosti ó-
verulega og starSi eins og steingerfingur á Carrie.
“Þakka þér fyrir,” sagSi Cecil lávarSur. "Eg
er hræddur um aS eg geti ekki þegiS tilboS þitt.
Sem stendurt er eg gestur hr. Harringtons. Ert þú
kunnug ungfrú Harrington, frú Bellairs?”
Frúin glápti og opnaSi munninn, og flýraSi
framan í hann.
“Nei? LeyfiS mér þá aS kynna ykkur. Ung-
frú Carrie Harrington, og frú Bellairs,” og hann
bandaSi hendinni.
VeSurslitni hatturinn hennar Carrie hreyfSi sig
svo sem þumlung í áttina til frúarinnar. Andlit
frúarinnar varS hörkulegt og stíft eins og gríma, og
stóra fjöSrin á hattinum hennar hristist dálítiS í
áttina til Carrie, sem stóS bein eins og merkikerti.
“Ungfrú Harrngton,” mælti Cecil meS rólegu
brosi og leit til Philippu, sem stóS spölkorn álengd-
ar, “og hr. Fairford.”
Frúin leit frosnu tilliti í áttina til þessara lítils-
verSu mannvera eitt augnablik og sneri sér svo
frá þeim ofur kurteislega.
"Þú verSur endilega aS heimsækja okkur, Ne-
ville lávarSur. ViS vissum ekki fyr en í morgun,
aS þú varst svona nærri; vissum viS þaSt Euphe-
mia?”
Ungfrú Bellaiirs gaf enn af sér þetta ógreinilega
hljóS, án þess aS taka augun af Carrie.
“Þú lítur mjög vel út, Neville lávarSur—svo
heilbrigSislegur. ÞaS er vafalaust loftslagiS.
LoftslagiS hjá okkur er þaS bezta í landinu. Eg
vona aS þú komir og dveljir hjá okkur.”
"Þakka þér fyrir. Eg er hræddur um aS eg
megi til meS aS afþakka þaS í bráSina. Leikur þú
ekki tennis, ungfrú Bellairs?”
Ungfrú Bellairs brosti óverulega.
"Stundum,” svaraSi hún.
"Kannske þú vildir leika í minn staS, viS höf-
um rétt byrjaS nýjan gang.”
Ungfrú Bellalrs leit eins hræSslulega út og þó
hann hefSi stungiS upp á aS hún gengi á smára.
Var hann vitlaus aS halda aS hún færi aS leika
tennis viS bændadætur.
Frúin flýtti sér aS bjarga dóttur sinni.
“Eg er hrædd um, aS viS megum ekkL tefja
svo lengi, Neville lávarSur. ViS megum ekki
hindra leikinn lengur. Vertu sæll. Mundu þaS,
aS viS vonumst eftir aS þú heimsækir okkurt" og
hún hélt út hendinni meS tignarlegu brosi.
Cecil lávarSur hneigSi sig meS kuldalegri al-
vöru, sem hann hafSi sett á sig meSan á samtalinu
stóS.
"Eftir á aS hyggja,” mælti hefSarfrúin, "eg var
aS gleyma aSal erindinu. Þú hefir víst heyrt um
dansinnt sem á aS verSa hjá okkur þann sext-
ánda?”
“Nei,” sagSi lávarSurinn, "eg hefi ekki heyrt
um hann.”
“Nei, virkilega! Ó, eg var búin aS gleyma því,
aS þú ert nýkominn. Já, viS ætlum aS hafa dans
þann 1 6. Reglulega fínan dans. En eg vona, aS
aS þú komir. ViS ætlum aS senda Neville lávarSi
aSgöngumiSa; ætlum viS þaS ekki, Euphemia?”
Ungfrú Bellairs muldraSi óverulega til sam-
þykkis.
“Þú veizt, aS þú verSur aS koma,” mælti frúin.
"Þakka þér fyrir,” svaraSi Cecil. “Þú varst aS
minnast á aSgöngumiSa. Hafir þú ekki nema einn
í aflögum, þá get eg ekki komiS, því eg þarf fjóra."
”Fjórat” svaraSi frúin meS tómlegu brosi.
“Já,” mælti lávarSurinn blíSlega. "ÞaS eru
Harrington systurnar og vinur minn, hr. Fairford.”
Frúin setti upp undrunar andlit.
“Já, auSvitaS, sjálfsagt,” sagSi hún kuldalega.
“ViS skulum sjá. A8 minsta kosti kemur þ út
Neville lávarSur.”
“Eg er á valdi vina minna,” mælti hann og átti
bágt meS aS verjast brosi.
AndlitiS á Philippu var veruleg ráSgáta. Hún
átti í stríSi meS aS halda sér frá aS hrósa sigri yfir
vandræSunum, sem frúin komst í, í viSureigninni
viS Cecil.
Frúin tautaSi eitthvaS um "tíma” og aS henni
þætti slæmt, aS hún yrSi aS fara, og meS rugginu á
hattfjöSrinni í áttina til hópsins, kvaddi hún og hélt
aS garShliSinu.
"Cecil fylgdi henni, opnaSi hliSiS, lyfti hattin-
um og sló sér aftur í hópinn, sem stóS þrumulost-
inn, og var eins kaldur og ísrjómi.
Philippa varS fyrst til aS fá málS aftur.
“Heldur þú ekki, aS þaS hafi veriS synd aS
móSga veslings frú Bellairs?” sagSi hún.
Cecil Ieit upp hálf undrandi.
"ViS erum auSvitaS mjög þakklát þér fyrir aS
berjast svona hart fyrir okkur, en samt hefSum viS
getaS þolaS ruddaskap frúarinnar. Mér þykir mjög
mikiS fyrir. Eg held aS þú hafir fariS heldur illa
meS hana. Þess ber aS gæta, aS þaS er stórt stig
á milli Harrington systra og LafSi Bellair.” Og
Philippa hló kæruleysislega. “Hún fyrirgefur þér
aldrei, aS þú kyntir okkur.”
“Héldi eg þaS, myndi þaS mikiS létta á mér.
En hvaSa fólk er þetta Bellairs fólk? Eg hefi
aldrei heyrt þeirra getiS.”
”Hr. Bellairs er IávarSur í lögum,” svaraSi
Philippa—“allra heiSarlegasti karl. Hann giftist
IafSi Bellairs til fjár, cítir því sem sagt er. Hún var
heilsulaus slátrara dóttir. Pabbi man vel eftir
henni sem ungfrú Nix.”
Carrie hafS ekki mælt orS. Hún stóS meS
hattinn í hendinni og horfSi á jörSina.
Og þessi maSur, sem hafSi staSiS meS þeim
meS slíkri þolinmæSi og alvöru og hefnt þeirra,
var maSurinn, sem hún hafSi sýnt þvílíka ókurteisi
og fyrirlitningu.
"Hún hefSi ekki þurft aS verSa svona æf út úr
aSgöngumiSunumt” sagSi Willie Fairford hlæj-
andi; eSa er ekki svo, Carrie?”
Og hann gaf henni þýSingarfulla bendingu meS
höfSinu.
Carrie leit upp undrandi.
“Eg álít, aS Cecil lávarSur verSskuldi engan
aSgöngumiSa nú; eg er hrædd um, aS hann fái
hann samt,” sagSi Philippa.
“Ó, LafSi Bellairs þarf ekki aS ómaka sig aS
senda lávarSinum neinn," sagSi Willie kafrjóSur.
”Eg get gefiS honum einn; eg hefi fjóra.”
Carrie leit til lávarSarins. Myndi hann vilja
þiggja hann? Myndi hann fara? hugsaSi hún.
“Þakka þér fyrir,” svaraSi lávarSurinn; "fari
eg, skal eg glaSur þiggja einn af þér, Fairford. En
ekki þigg eg hann af frúnni.”
"Þetta er mjög sorglegt fyrir frúna,” sagSi
Philippa hlæjandi. “Hún leggur áherzlu á aS geta
sigri hrósandi dregiS þig á eftir kerruhjólunum sín-
um þann 16. Hún lætur ekki grasiS vaxa undir
fótum sér, er ekki svo, Carrie? Þú ert happafundur
fyrir hennar hávirSulegheit, Cecil lávarSur; og þú
verSur boSinn á öll hennar tennis, te og matar mót
í höll hennar. Nú er hún aS segja vinum sínum
frá sínum elskulega, unga vini, lávarSinum Cecil
Neville, syni blessaSar frúarinnar, sem var þeim svo
góS í Baden Baden o.s.frv.; og áSur en tveir dagar
eru liSnir,»verSur öll bygSin aS vaSa jörSina okk-
ar upp aS hnjám til aS keppast hingaS og sýna þér
virSingarmerki.
Cecil lávarSur hló.
"Er þaS svo?” sagSi hann. "Og eg kom hing-
aS til aS hafa þaS rólegt. HeyrSu, Yates!”
Yates kom yfir leikvöllinn mjög áhyggjufullur,
því hann hafSi VeriS sjónarvottur aS skopleiknum
milli lávarSarins og þessarar ferSmiklu frú Bellairs,
og vissi aS herra hans var eftir sig.
"Mundu þaS, aS eg er ekki heima, hver sem
kemurt” sagSi lávarSurinn.
“Já, herra minn,” svaraSi Yates alvarlegur.
“Frúin ruddist fram hjá mér, áSur en eg gat stöSv-
aS hana, herra minn,” bætti hann viS.
LávarSurinn gaf honum fararleyfi og sneri sér
aS Carrie.
“Nú, nú,” mælti hann, “þegar viS erum nú laus
viS þetta litla uppistand, getum viS máske haldiS
áfram meS leikinn,” og rólegur eins og ekkert hefSi
komiS fyrir, tók hann upp boltann og bjóst til aS
byrja.
X. KAPITULI.
MeS tvo rauSa díla í kinnunum—tvo díla af
lifandi roSa, sem gerSu þaS aS verkum aS augun
tindruSu eins og gimsteinar undir augnalokunum—
tekur Carrie “lexíuna” og leikur hljóS, þar sem
Cecil gerir þau snildarskot, aS ekkert stendur fyrir.
þrátt fyrir þaS þó Willie erfiSi eins og negri, þang-
aS til svitinn bogar niSur andlit honum, og Phil-
ippa kastast eins og óS til og frá árangurslaust og
megnar ekki aS stöSva sigurvinninga Cecils.
Mitt í þessum umsvifum fær Philippa tóm til
aS horfa yfir sviSiS í undrun. Fyrsta sinni er söng-
hæfa röddin þögul, og enginn hlátur heyrist koma
frá blíSu rósavörunum.
"Carrie hlýtur aS hafa orSiS snögglega ilt,”
segir hún viS Willie meS hæverskri gremju. "Frú
Bellairs hefir alveg kláraS hana.”
“Máske, máske,” svaraSi Willie og roSnaSi;
“henni hafi ekki líkaS aS skifta um meS-spilara.”
Philippa hlær hátt og missir bolta.
“Vinningur,” segir Cecil. "ViS höfum unniS
þau, þú sér þaS, ungfrú Carrie.. Eigum viS aS
leika annan, eSa ertu þreytt?”
"Eg held eg sé þreytt,” segir Carrie án þess aS
líta upp.
LávarSurinn hneigir sig.
"Fyrir utan þaS, aS nú er kominn dagverSar-
tími,” bætti Carrie viS.
"Rétt mátulegur tími til aS klæSa sigt” svaraSi
Philippa aS vörmu spori. "Ó, Cecil lávarSur*
mig langar aS spyrja þig, hvort þú viljir láta bera
þér dagverSinn í þitt herbergi?”
“Eg myndi kjósa aS vera meS ykkur,” svaraSi
hann; "þaS er aS segja, ef eg er ekki uppáþrengj-
andi,” og lítur til Carrie.
En Carrie er svo upptekin viS aS skoSa leik-
spaSann, aS hún sér ekki tillitiS, en Philippa svarar:
"AuSvitaS ekki. ÞaS er okkur mesta ánægja,
ekki sízt pabba. Er þaS ekki svo, Carrie?”
“Ó, jú,” svarar Carrie og er enn aS skoSa
spaSann.
“Ef þaS er svo,” segir Cecil, “þá þykir mér
vænt um aS koma. Tíminn rétt kominn, segir þú?
Þá verS eg aS flýta mér. Vertu sæll, Fairford.”
"Ó, Willie fer ekki,” sagir Philippa, eins og þaS
væri sjálfsagt.
"Eg get ekki setiS miSdagsverS í tennis-fötun-
um,” segir Willie meS eftirsjá.
"ViS skulum gefa þér tíu mínútna frest,” segir
Philippa blíSIega.
“Á eg aS koma, ungfrú Carrie?” spyr hann og
lítur hlýlega á fallegia niSurlúta andlitiS.
“Ef þér sýnist,” segir Carrie. "Hví spyr þú
mig?” og var hún hálf ergelsisleg í rómnum. Eftir