Heimskringla - 10.05.1917, Blaðsíða 6

Heimskringla - 10.05.1917, Blaðsíða 6
6. BLAÐ61ÐA HEIMS K RINQLA WINNIPEG, 10. MAl 1917 t t —' Skáldsaga c i a i fct /rn r\r caitm eftir SJALFSIÆÐ OG SUNN CHARLES GAP.VICE i Valsinn var rétt aS byrja þegar þau komu inn, og Willie biður Carrie að dansa viS sig, en hún ueitar því. “Eg veit ekki, hvort eg dansa nokkuS,” segir hún kuldalega. “Dansar ekki?” segir hann og starir á hana. ”Ó, komdu—” "Hví skyldi þaS?” segir hún og horfir yfir troSfylltan salinn. “ÞaS eru nógir án mín.” “Hví,” segir hann undrandi. “Dansinn væri leiSinlegur, ef þ ú dansaSir ekki. Ef þú ekki vilt dansa þenna viS mig, þá dansaSu viS mig þann oæsta,” segir hann. Hún stendur þegjandi og meS þolinmæSislegu andvarpi gengur hann eftir salnum til aS leita aS sæti. Er þau gengu umhverfis salinn komu þau í þann «nda hans þar sem heldra fólkiS situr í röSum, fólk- iS meS titlana, sem Carrie hataSi. Þar er greifinn af Clevebrook, greifafrúin af Donomore og sex gjafvaxta dætur hennar; þar er og LafSi Sexton og seinast en ekki sízt LafSi Bel- lairs. Þar sitja þær á hásætum, eins og þaS nú var, fráskildar lægri hjörSinni, tígulegar og háæru- verSar. Þegar Carrie kemur nær, yfirgefur hana blíS- leikinn og hæverskan, sem Philippa tók svo mjög tfl, varirnar hrukka, nefiS yftist upp og fögru augun harSna og frjósa. LafSi Bellairs, slátrara dóttirin, horfir yfir hóp- inn í gegn um gullspanga gleraugun og sér þessp fögru mynd nálgast; hún breytist óSara í steingerv- ing, setur á sig merkissvip gagnvart Carrie og reyn- ir aS láta sem hún sjái hana ekki. Carrie brosir skelmskulega og segir upphátt viS Willie: “Eg sé, aS beta fólkiS er ókomiS enn.” Og eftir aS hafa skotiS þessari ör, heldur hún áfram. “Hérna er sæti, ef þú ert ráSin í aS dansa ekki," segir Willie löngunarfullur. “Ekki þetta sætH’ segir Carrie og sezt dálítiS frá hefSarfrúnum. “Láttu mig ekki halda þér hér. Sendu föSur minn hingaS og farSu aS dansa.” “Nei, nei,” segir hann og roSnar. “Þú veizt, aS eg vil ekki dansa,— ef þú dansar ekki viS mig.” “ÞaS er heimskulegt,” segir hún stuttlega. “Eins og eg sagSi, er eins víst aS eg dansi ekkert í kvöld.” ‘Þá vil eg ekki dansa heldur,” segir hann á- kveSinn og setur sig niSur hjá henni. Fimm mínútur eru ekki liSnar, þegar þau eru umkringd. Hermenn eru fljótir aS meta tign og fegurS, og sumir yfirmenn þeirra safnast í kring um hina ungu og fögru ungfrú Harrington í hóp. En hún gefur öllum sama svar og sumir þeirra fara burt í örvæntingu, en sumir slóra eftir hjá henni til aS reyna aS ftá orSi á stangli eSa þíSu brosi frá fallegustu stúlkunni í salnum. I gegn um hávaSa hlóSfæranna og dansins getur C^irrie heyrt raddir hefSarfrúnna og bráSlega heyrir hún nefnt nafn Cecil Neville lávarSar. “Eg myndi halda, aS hann áreiSanlega kæmi,” segir frú Catesby viS greifafrúna af Dovomore; sem ásamt sex dætrum sínum horfir í eftirvæntingu til dyranna. “Já, þaS myndi eg halda,” segir greifafrúin, meS brosi, sem naumast duldi áhyggju hennar— aumingja móSurinnar. “Hann myndi aldrei láta sér til hugar koma aS neita boSinu.” “Ó, mikil undur, nei, kæra LafSi Catesby,” segir LafSi Bellairs meS þíSu ánægjubrosi. “Ne- ville lávarSur lofaSi áreiSanlega aS koma—gerSi hann þaS ekki, Euphemia?” Euphemia brosir tómlega og hefSarfrúrnar, sem alls ekki höfSu fyrirgefiS LafSi Bellairs kjötbúS- ina, horfa á mæSgurnar meS efasemd og kulda. “Fremur knálegur piltur, eSa er ekki svo?” segir gamla greifafrúint sem er meira en lítiS heyrn- ardauf og sem, eins og flest heyrnarlaust fólk, tal- ar í meira lagi hátt. “Hér er víst eitthvaS ekki eins og þaS á aS vera.” Og hún strauk hrukkótta enniS á sér, sem varS aS bera stóra byrSi af fjöSr- um,—fjöSrum, sem voru í móS á hennar ungdóms árum og hún enn burSast meS, kvenhetjan. Carrie brosir aS þessu samtali og bíSur eftir aS heyra meira. Bara aS Cecil gæti heyrt til þeirra. “Nei,” segir LafSi Sexton, sem er fremur ung og falleg og hafSi hlotiS fegurSar prís í hálft ár. “Ó, nei, bara myndarlegur; hann hefir ætt til þess.” “Vitleysa, kæra mín,” segir Sexton lávarSur, sem rakst þangaS í þessu og þurkaSi af sér svitann, lafmóSur eftir síSasta valsinn. “Ekkert þvílíkt. “Fitz-Harwood lávarSur hefir gott höfuS.” “Jæja, gáfaS fólk er myndarlegt,” segir greifa- frúin er þetta hafSi veriS grenjaS í eyru henni. “Eg man eftir Calthorpe lávarSi—þetta er sonarsonur hans, sem er aS dansa þarna yfir frá,—mjög list- fepgur maSur, mínar kæru, en sá mesti hálfviti—” “GuS minn góSur,” segir Sexton lávarSur, “reyni einhver aS halda henni í skefjum, Calthorpe kann aS heyra til hennar.” “—Sá mesti hálfviti, sem nokkurn tíma hefir lifaS,” og hundgamli kerlingarsauSurinn kinkar kolli og grettir sig. ÞaS er þögn um stund, en Calthorpe lávarSur fer fram hjá eldrauSur í and- litinu, og rennir hornauga á hópinn. Hann auSvit- aS heyrSi hvert orS af því, er kerlingin sagSi. Alt í einu kemur kerlingin auga á Carrie. “Hver er nú þetta?" spyr hún og bendir blævængnum í áttina. Hinar frúrnar látast auSvitaS ekki skilja, og reyna meS hægS aS komast hjá aS svara, en sú æruverSa er vön aS sér sé svaraS og endurtekur spurninguna enn þá hærra en áSur. En Carrie brosir og roSnar ekkert. “Hver er þaS? Mér finst eg kannast viS andlitiS. Undarlega falleg stúlka. Alveg eins og eg var, þegar eg var á hennar aldri.. Hver er þaS?” Frú Sexton starir í gegn um gleraugun á Carrie og hristir höfuSiS, og frú Bellairs muldrar eitthvaS. “Eg held hún heiti ungfrú Harrington.” “Harrington!” grenjar greifafrúin. “Er þetta önnur dóttir Harringtons? Eg man vel eftir hon- um. ViS vorum vön aS kalla hann fallega Harr- ington. Hún, hún er honum til sóma. KomiS meS hana til mín, mig langar til aS kynanst henni.” “Frúrnar, sem sitja í kring um kerlinguna, glápa hver á aSra í forundrun, og greifafrúin, sem vill láta hlýSa sér, er í þann veginn aS endurtaka beiSni sína á sínum hæstu nótum, þegar Carrie rauS út unnir eyru lítur brosandi upp á Willie og segir:— “Eg er til meS aS taka einn dans, ef þú ert enn sama hugar.” I sama hug! MeS tindrandi augna tilliti legg- ur hann hendina á mittiS á henni og í því aS maSur kemur meS beiSni kerlingar, svífur Carrie út úr greipum hennar. "Eg hefi æfinlega ímyndaS mér,” segir hún, því hún getur talaS á meSan hún dansar, er svo ágæt fyrir brjóstinu, “aS greifafrú gæti ekki veriS ruddalegt hvernig sem hún reynir til þess. Hversu manns kærustu hugmyndir fara í mola, er maSur vex upp. Einhvern tíma heyri eg þaS líklega, aS prestar leiki fótskák í tómstundum sínum.” Willie hlær og horfir himin lifandi hrifinn í fagra andlitiS. “ó, gamla frúin segir þaS sem henni sýnist, eins og þér er kunnugt,” svarar hann. “Vissulega segir hún þaS sem mér geSjast aS," segir Carrie. ÞaS er fallegur vals, og hljóSfæraflokkurinn —máske dálítiS háværari en Coate of Tinneys— leikur hann mjög vel. En af einhverri ástæSu þótti Carrie þaS ekki eins skemtilegt og hún hafSi haldiS og bráSlega stanzar hún, ekki af því hún næSi ekki andanum, heldur meS hægri auSsveipni. “ViS skulum hvíla okkur,” segir hún. “Eg held mér líki betur aS horfa á en aS dansa. Þarna er svolítiS horn, látum okkur standa þar.” “Jæja,” segir Willie glaSur, í þeirri von aS geta haft þar heimulegt samtal. Svo þau gengu út í horniS. En þau eru ekki ein, því dálítill hópur af kerlingum sitja í gangsæt- unum og brosa svo sætt og horfa^ á dansinn gegn um gleraugun sín í líkingu viS hefSarfrúrnar í hin- um enda salsins. Ein kerlingin þekkir Carrie og heilsar henni vin- samlega. “HvaS vel þú lítur út, kæra mín; og er pabbi þinn hér?” hvín í henni. “Og herra Fairford líka. Hvílíkur fjöldi af fólki! Mannfleira en áSur. En Carrie góS”—í lágum en afar áfergislegum tón. "HvaS?” segir Carrie og lýtur niSur aS henni um leiS og gamla konan grípur í kjól henanr. “Hvar er ungi lávarSurinn? Hví komstu ekki meS hann meS þér, góSa mín? Eg meina Cecil Neville lávarS,” segir hún og brosir og grettir sig. Carrie roSnar snöggvast. “Af því hann var of stór til aS bera hann, en án þess vildi hann ekki koma.” Gamla konan goggar. “Söm og þú ert vön, góSa mín," segir hún, kinkar kolli og brosir. “En þú veizt, aS viS von- uSumst öll eftir honum. Svo ljómandi fallegur og svo fjarskalega ríkur, eSa er ekki svo?” “ÞaS veit eg ekki,” segir Carrie blíSlega, “er hann þaS? Hví fer þú ekki og biSur hann um gjöf til Bungalee missjónar félagsins?” “A, þaS skal eg gera,” segir kerla og tók bend- inguna í allri alvöru. “GerSu þaS,” segir Carrie og snýr burtu. “Eg er orSinn þreyttur á aS heyra nafn Cecil lávarSar,” segir Willie fremur dauflega. “Já,” svarar Carrie utan viS sig, “þaS var slæmt viS komum ekki meS bunka af boSsbréfum hans til aS útbýta þeim hér í kvöld. ÞaU hefSu orSiS þessu góSa fólki huggun í fjarveru hans.” “ÞaS er gott aS vera ungur lávarSur,” segir Willie og horfir niSur fyrir sig áhyggjufullur. “Eg veit ekki,” segir Carrie eins og í draumi. “ÞaS gæti veriS leiSinglegt. ÁSur en sól sezt á morgun verSur gamla Mrs. Callender búin aS heim- sækja hann—ekki sólina—meS sitt missjónar- spjald,” og hún hlær. “HugsaSu þér hvaSa aSsúg þaS hefSi gert aS honum, hefSi hann komiS. Hann var hygginn aS vera heima í kvöld — í skón- um sínum.” “Ungfrú Harrington, viltu dansa næsta dans viS mig?” segir rödd viS hliSina á henni. ÞaS var kafteinn úr hernum, fríSur maSur meS gult hár og yfirskegg. Carrie lítur á spjaldiS sitt.—ÞaS er autt, sem stendur, vegna þess aS hún hafSi neitaS aS dansa. Svo rétti hún honum þaS. “Stór hepni,” segir hann og fylti upp 2 eSa 3 bil glaSlega, en Carrie stöSvar hann. “Þenna bara,” segir hún; "ekki fleiri,” og þaS er eitthvaS þaS í rödd henanr, sem kemur honum til aS hika og horfa á hana. “Já, en—” segir hann. “Ekki fleiri,” segir hún brosandi. “Eg hafSi á- sett mér aS dansa alls ekki.” Hann starir; hann veit aS hún er bezti dansar- inn í salnum; en hann er of kurteis til aS biSja um ástæSu eSa deila viS hana, svo hann hneigir sig og þau byrja dansinn. Þau hafa ekki dansaS nema nokkra snúninga, þegar Carrie verSur þess vör, aS einhver hreyfing er í salnum, hreyfing, sem á sér staS þegar eitthvaS eftirtektavert kemur fyrir, og viS aS líta upp sér hún aS allra augu stefna fram aS dyrunum, og aS þaS, sem eftirtektina vekur, er—Cecil Neville lá- varSur. Hann er auSþektur af hæSinni og svo af sinni persónulegu framkomu, sem auSkennir hann frá öllum öSrum í kring um hann. Þó hann sé einn og óþektur, stendur hann ó- feiminn meS leikhúshattinn undir hendinni og renn- ir dökku augunum yfir salinn á sinn rólega og tign- arlega hátt( sem var hans erfSaréttur. Máske af undrun — eSa af hverju — stanzar Carrie og tapar sporinu. “Eg biS afsökunar,” segir hún hvatlega. “Mér aS kenna," svarar kafteinninn glaSlega. “Spila þeir of hart? Eigum viS aS stanza?” “Nei, nei,” segir hún. “ÞaS er ljómandi, stanz- aSu ekki,” og meS fallegan roSa í kinnunum herS- ir hún á sporinu. “Hví hefir hann komiS? Hví hefir hann breytt skoSun sinni?” spyr hún sjálfa sig, og svo eins og af aS blygSast sín fyrir aS láta í ljós svona mikla eftirtekt, fer hún í ákafa aS ræSa viS dans- sveininn, sem er of glaSur til aS geta talaS, en hend- ist áfram aS hermanna siS. Skrafandi og hlæjandi þeytast þau áfram og þangaS sem Cecil lávarSur er aS tala viS Harring- ton. MeS sólbrosi og gætnu augnatilliti líSur hún fram hjá honum, og þó hún sjái bros hans og hneig- ingu, læst hún ekki sjá neitt. Hún aS minsta kosti vill ekki teljast í hópi smjaSraranna, sem gera aS- súg aS lávarSinum. ÞaS kemur henni ekkert viS, þó aS hann hafi breytt áformi sínu og heiSraS her- manna dansinn meS nærveru sinni. Dansinn tekur enda og meS andvarpi og eftir- sjá tekur kafteinninn í handlegg hennar. “Þakka þér fyrir,” segir hann. “AS minsta kosti hefi eg þó haft einn góSan dans í kvöld. Vertu svo góS aS dansa annan viS mig, ungfrú Harrington.” En Carrie hristi höfuSiS. “Veit eg ekki aS þaS er búist viS aS þú dansir viS tvo þriSju af kvenfólkinu, sem hér er?” segir hún. “Vilt þú hafa mig meSseka í skyldubroti þínu? Þú mátt nú til aS fara. Vilt þú fylgja mér til systur minnar? Þarna er hún aS tala viS mann- inn meS skallann.” Hann fylgir henni yfir salinn og Philippa býSur hana velkomna meS þíSu brosi. “Cecil lávarSur hefir breytt áformi sínu—” byrjar hún, en stanzar brátt, er hún sér svörtu brýrnar sperrast upp. “Hverjum er ekki sama?” segir Carrie kulda- lega. “FarSu ekki aS gera uppistand, Philippa. Eg ímynda mér, aS dansinn hefSi haldiS slysalaust áfram án hans.” Philippa brosir. “ÞaS hefir einhver stigiS á kjólinn þinn, kæra,” segir hún. “Veslings Cecil lávarSur. ÞaS var rangt af honum aS vera heima, og rangt af honum aS koma. Þú ert eins og segir í dæmisögunni: neitar aS vera ánægS. Ja, Cecil lávarSur’ svo þú komst þrátt fyrir alt,” bætir hún viS( og Carrie, án þess aS líta viS veit, aS hann stendur rétt hjá henni meS sínu rólega brosi og ófrávíkjanlega fasi. “Já, ungfrú Harrington. Eftirþankarnir eru beztir; þaS veizt þú. Og fyrst eg er nú hér kominn, viltu þá dansa viS mig þenna dans, ef þú getur?” Philippa horfir á spjald sitt. “Eg hefi lofaS næsta dansi,” segir hún. Hann snýr sér aS hreyfingarlausu myndinni, sem snýr andlitinu undan. “Ungfrú Carrie, viltu aumka þig yfir mig?” “Eg er lofuS,” segir hún og fram ber skreytnina án þess aS roSna. “Þá er eg vissulega tapaSur,” segir hann. “Hér kemur dansfélagi minn,” segir Philippa meS glaSlegu látbragSi, í því aS þar ber aS föngu- legan mann, roskinn. "Á eg aS skilja þig eftir, Carrie?" "Eg skal líta eftir Carrie þangaS til dansfé- lagi hennar kemur,” segir Cecil lávarSur. Carrie stokkroSnar. “O, hafSu ekki fyrir því,” segir hún, “eg get fundiS pabba.” En hann skilur ekki bendinguna. “ÞaS er engin fyrirhöfn,” segir hann og svo standa þau þegjandi samhliSa. Dansinn heldur áfram, en enginn kemur eftir henni og Cecil horfir á hana meS alvarlegu brosi. "Félagi þinn virSist ekki ætla aS koma í ljós,” segir hann. “ÞaS gerir elckert,” svarar hún kuldalega. “Vertu ekki aS bíSa.” “Heldur vildi eg þaS þó( nema þú segir mér aS þú viljir aS eg fari.” “Eg held þú ættir aS fara og tala viS vini þína,” segir hún. “Vini mína!” segir hann og horfir yfir salinn. “Já, þarna er LafSi Bellairs og greifafrúin og LafSi Sexton þarna yfir í enda salsins, allar klestar saman í samvernd gegn almúga hjörSinni.” “ÞaS er svo,” segir hann en býSst þó ekki til aS fara. “Þar sem félagi þinn hefir ekki komiS eft- ir þér, viltu þá ekki dansa viS mig þaS sem eftir er af þessum dansi?” segir hann. "O, hann kemur,” svaraSi hún, en fremur hik- andi. “DansaSu þá annan viS mig,” segir hann og réttir fram hönd sína til aS taka á móti spjaldinu hennar. Þrátt fyrir óttann viS Sa hann finni út ó- sannindi hennar, tekur hún eftir hvaS hönd hans er betur glóvaklædd en flestra annara manna f saln- um. “Hérna er þaS,” segir hún í hálfgerSum stork- unar rómi. Hann tekur spjaldiS og horfir á þaS. “ÞaS virSist sem hann hafi ekki skrifaS niSur nafniS sitt." Hún svarar engu. Hann horfir framan í hana. Húrf er ekki niS- urlút( heldur eins og sett í skorSur og roSi í andlit- inu, sem er aS smáaukast. Svo réttir hann henni spjaldiS aftur. “Hví sagSir þú ekki, aS þú vildir ekki dansa viS mig?” segir hann. “Sannleikurinn er ávalt beztur, þaS máttu reiSa þig á. Þú hefir mist dans- inn og sært mig meS vantrausti þínu á mér.” Carrie er tilfinningasöm og fljót aS breytast á annan hvorn veginn. Ávíturnar, svona alvarlega sagSar, þó þíSlega, gengu beint í hjarta hennar, en hún gerir enga tilraun til uppreistar. “Manni er ekki hægt aS segja hreint út, aS maSur vilji ekki dansa,” segir hún. “Fyrir utan þaS, aS þaS ert þú( sem ekki ert hreinskilinn. Ef þig hefSi vantaS aS dansa viS mig, þá hefSir þú komiS fyr. SpjaldiS mitt er æfinlega fylt út, tíu mínútum eftir aS eg kem.” “En ekki í kvöld. Og hvers vegna?” spyr hann forvitnislega. “Af því—ef viS ætlum aS standa hér og jagast, þá verSur enginn dans eftir,” segir hún al- varleg í bragSi. Cecil brosir og leggur handlegginn yfir um mittiS á henni. 'Eg er hræddur um, aS eg læri aldrei aS skilja þig, ungfrú Carrie,” segir hann. “Þú ert mér egypzkur leyndardómur.” Hún svarar engu. :‘Stundum,” segir hann, “hugsa eg aS eg muni hafa hlotiS aS særa þig afskaplega í fyrstu viS- kynningu okkar, án þess aS vita þaS. Skyldi þaS vera svo?” “Getur veriS,” segir hún; en þaS leikur blíSu- bros um varir hennar, gleSiglampi skín úr augun- um, áSur en þau hafa tekiS marga snúninga, því þaS er Myosotis-valsinn (gleym-mér-ey-valsinn), og Cecil lávarSur dansar vals ágætlega. Hann verndar hana aSdáanlega fyrir árekstri viSvaning- anna, heldur henni þétt án þess aS kreista hana, eins og því miSur of margir gera. Hann ger- ir úr gleym-mér-ey-valsinum skáldljóShreyfingar eigi síSur en sönglistin. RoSinn á andliti hennar kemur og fer, kjarta hennar berst í samblandi af ótta og sælu. Hún gleymir troSfullum sal af fólki, hundruSunum, sem horfa á þau í aSdáun og öfund—gleymir, aS vera muni gremja í hjörtum hefSarfrúnna( sem verSa aS horfa á hvíta svaninn, erfingjann aS Fitz-Har- woods, einokaSan af dóttur Harringtons, — gleym- ir óbeit sinni á honum, gleymir öllu í himinsælu sönghljómsins, dansinum, og því, viS hvern hún er aS dansa. Þau eru fríSasta pariS í salnum. Hún stúlka, sem rétt er aS renna inn á skeiS kvendómsins. Hann fágaSur og prúSur, meS dökk skáldleg augu og liSaS hár, og fjöldinn horfir á þau í djúpri aS- dáun. Og hann. Eftir því sem hljómfegurSin hrífur hann og hann verSur þess var hvaS vel hún dans- ar, betur og betur, verSur hann aS horfa á hana, á fallega andlitiS, djúpu augun og rósavarirnar, á snjóhvíta hálsinn, vel lagaSa höfuSiS. Þessi óút- málanlega fegurS gengur alveg í gegn um hann. Þó hann væri gjör af steini, gæti hann ekki ó- hrærSur horft á þessa fegurS, sem hann heldur svo nærri sér. Og Cecil er ekki af steini gjör. I fyrs*u

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.