Heimskringla - 21.02.1918, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2 1. FEBRÚAR 191»
WINNIPEG, MANITOBA, 21. FEB. 1918
Ófyrirgefanleg eyðslusemi.
Nærri öll ritstjórnarsíða seinasta Lögbergs
fjallar um stjórnmál Manitoba fylkis. Hin
nafntogaða fjármálaræða, er Hon. Edwarc
Brown flutti um leið og hann lagði fylkis-
reikningana fyrir þingið, er birt og í sam-
bandi við þetta finnur ritstjórinn sig knúðan
til þess að gera ýmsar athugasemdir—sem
allar ern ótakmarkað lof um Norris stjórnina.
Vér teljum sjálfsagt, að hrósmæli þessi
láti vel í eyrum blindra fylgenda libera
flbkksins og að þeir muni skoða, þetta
rétt og viðeigandi í alla staði. Allir hugs-
andi menn hljóta þó að verða þess varir, að
hér sé ekki alt með feldu. Þegar einhver
stjórn er dæmd þannig, að annari hliðinni
að eins er haldið á lofti og stjórn þessari
hrósað á hvert reipi fyrir allar hennar at-
hafnir, þá dylst engum, sem nokkuð hugs-
ar, að sáralítið sé á öðru eins að byggja.
Engin stjórn þessa heims er svo fullkomin,
að hún sé algerlega yfir allar aðfinslur hafin
og verðskuldi ekkert annað en eintómt
hrósið.
Sízt Norris stjórnin hér í Manitoba. Síð-
an fylkisreikningarnir fyrir síðasta ár voru
birtir, hlýtur öllum rétthugsandi einstakling-
um hér að vera augljóst, að stjórn þessi hafi
gert sig seka í gífurlegri eyðslusemi, sem
ekki sé nokkur bót mælandi. Á öðrum eins
tímum og nú var lífsspursmál að fylkis-
stjórnin reyndi af ítrustu kröftum að draga
úr öllum útgjöldum og sneiða hjá öllum ó-
þarfa kostnaði. En Norris stjórninni hefir
ekki orðið að vegi að gera nokkrar tilraunir
í þessa átt. Fé fylkisins hefir verið mokað
út á báða bóga án þess að neitt væri tekið
til greina, að þjóð þessa lands á nú í stríði
og ægilegustu þrautir ef til vill í vændum
áður því Iýkur. Ef nokkur minsta fyrir-
hyggja hefði ráðið að málum hjá Norris
stjórninni, þá hefði hún farið varlegar í
sakirnar, en hún hefir gert.
Eiinhver sterkasta sönnun um óspilsemi
þessarar stjórnar er, hve miklu fé hún hefir
bruðlað í lögmennina. Stjórnarskiftin síð-
ustu hér í Manitoba hafa orðið ótæmandi
auðsuppspretta fyrir marga af lögmönnum
þessa fylkis. Þessu til sönnunar þarf ekki
annað en tilfæra nöfn eftirfylgjandi lög-
manna og fjárupphæðir þær, sem þeir hafa
hrept:
J. B. Coyne ........ $36,095.47
R. A. Bonnar....... 32,855.00
R. W. Craig ......... 25,490.76
Hugh Phillipps .... 16,116.66
Isaac Pitblado ...... 13.723.03
H. J. Symington .... 9,122.81
C. P. Wilson....... 8,790.00
I alt......$142,193.73
Eftirfylgjandi skýrsla sýnir ekki eins stór-
ar upphæðir; en sýnir þó, að stjórnin hér í
Manitoba hefir ekki hikað við að borga lög-
mönnum sínum all-ríflega fyrir ýms verk
þeirra á síðasta ári í hennar þágu:
W. D. Card, Carberry....$6,047.69
R. M.Matheson, Brand. 4,187.70
G. A. Eakins, Minned. 1,570.45
J. F. Kilgour, Brandon 2,199.36
Albert Dubuc .......... 1,568.10
S. Hart Green ......... 4.616.75
C. Isbister ............. 793.00
T. J. Murray .......... 1,442.25
R. F. McWilIiams .... 840.90
S. R. Laidlaw ......... 1,238.80
A. Campbell ........... 1,171.80
Manahan og Higgins.... %3.10
F.E.Simpson, Dauphin 1,443.27
E. A. Cohen ........... 1,577.74
A. H. S. Murray ......... 277.00
Donovan & Scott .... 295.50
Alex McLeod, Morden / 797.50
H. N. Baker ............. 458.00
McMurry, Davidson
& co.::.............. 635.oo
R. Jacob and Moore........ 105.00
I alt........... $32,327.71
Galt dómari fékk $3,910 og Patterson
dómari $1,625. Tribune fékk $8,348 (for
rent) og eftirfylgjandi prentfélögum, sem
eru svo lánsöm að hljóta hyllli Norris stjórn-
arinnar, voru borgaðar þessar upphæðir:
The Stovel Co., Ltd.......$33,683.21
Saults & Pollard ......... 27,057.79
Columbia Press, Ltd..... 29,976.00
Tribune .................. 11,254.02
Manitoba Free Press Co.... 1,954.16
lalt............$103,925.18
Hér er ekki verið að láta prentfélögin
keppa um verkið fyrir stjórnina með tilboð-
um og lægsta tilboði sé svo tekið. VisS prent-
félög hér njóta þeirra hlunninda, að sitja fyr-
ir allri prentun, sem stjórnin lætur gera og fá
vitanlega alt borgað hæsta verði. Þetta er
nú fyrirmyndar spamaður Norris stjórnar-
innar á þeim tímum, að fylkisbúum var meir
áríðandi en nokkurn tíma áður, að góð, ráð-
vönd og sparsöm fylkisstjórn sæti að völdum.
Ekki er furða,, þó Hon. Edward Brown tali
digurmannlega um “efnalegt velgengi’ í Can-
ada á síðasta ári! Stjórn hans hefir að minsta
kosti stuðlað svo vel að efnalegri velgengni
ofannefndra einstaklicga og félaga, að ekki
hefði verið unt betur að gera.
Og sízt er að undra þó ritstjóri Lögbergs
haldi að eins upp björtu hliðinni þegar hann
er að Iýsa gerðum þessarar stjórnar og sé
þagmælskur um hinar ýmsu yfirsjónir henn-
ar. Að Columbia Press fél., eigendur Lög-
bergs, bera úr býtum nærri þrjátíu þúsund
dollara fyrir árið sem leið frá fylkisstjórn-
inni, ætti eitt að nægja til þess að gera þá
væga í dómum! Engum dylst, að hér er um
stóra auðlegð að ræða og “efnalega vel-
gengni” á hæsta stigi.
Ritstjóra Lögbergs er því ef til vill ekki
láandi, þó hann sé svo bjartsýnn hve allar
athafnir fylkisstjórnarinnar snertir. . Margur
meðlimur í íslenkum félagsskap hefir glaðst
af því, sem minna er—en félag hans heppi
í sinn hlut nærri þrjátíu þúsund doDara á einu
ári. Þetta hlýtur að skoðast stór fjárupp-
hæð í augum flestra Islendinga, jafnvel þó
þeir, séu menn allvel f jáðir.
En svo mikið er víst, að fara verður til eiu-
hverra annara en þeirra, sem svo stórar fjár-
upphæðir hafa hlotið af fé fylkisins, til þess
að fá ábyggilegan dóm um gerðir núverandi
stjórnar.
Þetta hlýtur hver hugsandi maður að sjá
og skilja.
Og sem betur fer, eru margir hér, sem ekki
eru blindir fyrir hlutunum eins og þeir eru í
raun og veru. Einn af þeim mönnum er
P. A. Talbot, conservative þingmaður fyrir
La Verandrye kjördæmið. Á fimtudaginn
þann 14. þ.m. hélt hann langa og skörulega
ræðu fyrir þinginu og tók fjármálaræðu Mr.
Browns ítarlega til íhugunar. Með skýrum
rökum færði hann sönnur fyrir því, að ræða
þessi væri meir og minna villandi í mörgum
atriðum—og fylkisreikningarnir, brotnir ögn
til mergjar, vottuðu fjárhag Manitoba nú alt
annað en góðan.
Hann sýndi fram á það, að árstekjur fylk-
isins hefðu aukist um $561,680.45 síðan
stríðið byrjaði og væri þetta öllum augljóst,
er samanburð gerðu á fylkisreikningum fyr-
ir árin 1917 og 1914.
Þessum auknu árstekjum hefði stjórnin
öllum eytt ásamt $719,000 fjárupphæð, sem
tekin hefði verið úr bankanum. Og í viðbót
við þetta hefði stjórnin tekið $464,547.41
af innstæðufé (capital account) fylkisins og
fært inn í árstekju-reikninga til þess að láta
tekjuhallann sýnast minni en hann í raun og
veru væri. Virkileg sjóðþurð Manitoba fylk-
is síðasta ár væri $648.722.63.
Með þannig lagaðri tilhögun er ekki furða
þó lán séu tekin á lán ofan og fylkisskuldin
fari vaxandi með ári hverju.
Herra Talbot andmælti harðlega hinum
nýju skattálögum stjórnarinnar og kvað
hennar gífurlegu óspilsemi á fé fylkisins or-
saka þetta eingöngu. Ef Norris stjórnin
hefði gert nokkra tilraun í alvöru til sparnað-
ar, þá væri fjárhagur fylkisins nú alt annar
og beinir skattar umflýjanlegir. Eyðslusemi
stjórnarinnar væri aðal-undirrót allra þessara
vandræða.
Sömuleiðis benti ræðumaður á það, að
hinn svo nefndi “stríðs kostnaður” fylkisins
og sem stjórnin léti svo mikið yfir, hefði allur
—bæði tillög í þjóðræknissjóðinn og annar
kostnaður f sambandi við stríðið — verið
tekinn af innstæðufé (capital account) fylk-
isins, en ekki árstekjum, eins og með réttu
íefði átt að vera, og Iegðist kostnaður þessi
þvf á herðar komandi kynslóða. Stjórnin
hefir hér því eytt stórum fjárupphæðum af
höfuðstól eða innstæðufé, án þess að geta
sýnt nokkrar eignir fyrir þessu—og sem hún
hafði ekki minsta rétt til að gera. Tillög í
þjóræknissjóðinn áttu að takast af árstekj-
um fylkisins, en ekki höfuðstól. Á þetta og
margt annað benti Talbot skýrt og skorin-
ort og munu margir, bæði liberalar og co-n-
servativar, hafa kunnað honum stórar þakk-
ir fyrir.
En Norris stjórnin virðir að vettugi allar
slíkar bendingar og heldur sömu stefnu eftir
sem áður, hvað sem á dynur. Næsta ár verð-
ur eyðshisemi hennar vafalaust enn meiri en
síðasta ár. Alger stefnubreyting yrði að
eiga sér stað, ef vel ætti að fara, en eins og
nú horfir er ekki nokkur minsti vottur þess,
að Norris stjórnin breyti um stefnu.
Og á meðan fylgjendur hennar sumir hlaða
á stjórn þessa öfgafullu hrósi fyrir allar henn-
ar athafnir, er ekki von að vel fari.
uStoðir samfélagsins.”
Það má teljast all-merkilegur viðburður í
lífi Winnipeg-Islendinga, að sjónleikur eftir
stórskáldið Henrik Ibsen sé hér sýndur af ís-
lenzkum leikendum og sem, þrátt fyrir það
þó þeir séu óskólagengnir í leiklistinni og
“sjálfmentaðir”, leysa þó þenna mikla vanda
mjög myndarlega af hendi. Viðburður þessi
átti sér stað hér í Winnipeg síðustu viku, er
sjónleikurinn “Stoðir szunfélagsins” var sýnd-
ur í Goodtemplara salnum, og eiga þeir, sem
fyrir þessu stóðu, stórar þakkir skilið fyrir
hve vel og myndarlega þetta tókst.
Vafalaust hafa margir sótt leikinn með
hálfum hug. Mörgum hefir að sjálfsögðu
fundist þessi leikenda flokkur færast það í
fang, sem hann tæpast gæti verið vaxinn.
Heimska ein væri að ímynda sér.-að óæfðir
og “ólærðir” íslenzkir leikendur fengju sýnt
sjónleik eftir annað éins stórskáld og Henrik
Ibsen, svo nokkurt lag væri á. Svipaðar
þessu hafa hugsanir margra hlotið að vera—
en skoðanir flestra munu þó hafa tekið tölu-
verðum breytingum áður langt leið á
kvöldið.
Undir eins og tjaldið var hafið og fyrsti
þátturinn byrjaður, leyndi sér ekki að til alls
hafði hér verið vandað af beztu föngum.
Búningar leikendanna voru góðir, leiktjöldin
ágæt og öll tilhögun á leiksviðinu full viðun-
anleg í alla staði. Flestir af leikendunum
leystu hlutverk sín sæmilega af hendi og
sumir þeirra léku ágætlega. Árni Sigurðs-
son sem “Adjunkt Rörlund” lék einna jafnast
og bezt. Stundum var vart snildar tilþrifa
hjá honum enda mun hann vert töluvert æfð-
ur leikari og er vafalaust gæddur góðum
leikara-hæfileikum. Minnist sá, sem þetta
ritar, þess ekki, að hafa séð prest öllu betur
sýndan á leiksviði.
Vandasamasta hlutverkið og aðal-persónu
leiksins, “Bernick konsúl,” lék Sumarliði
Sveinsson, og þegar tekið er tilliti til þess,
hve feikilega mikill vandi var hér á ferðum
fyrir lítt æfðan leikara, þá verður ekki annað
sagt, en herra Sveinssyni tækist eftir öllum
vonum. Haldi hann áfram að leggja rækt
við leiklistina, getur hann vafalaust orðið
ágætur leikari. Tilburðir hans á leiksviðinu
voru góðir, en framburði og áherzlu töluvert
ábótavant með köflum, sérstaklega í lok
leiksins. Þá reið þó mest á að vel væri
leikið. Þegar þessi viðurkendi máttarstólpi
mannfélagsins, auðmaðurinn og höfðinginn,
breytist við rás viðburðanna frá ófyrirleitn-
um fjárglæframanni í sanngjarnan og rétt-
sýnan mann, þá var ákaflega mikill vandi að
leika hann svo vel færi í alla staði. En ef
herra Sveinsson heldur áfram að æfa sig, er
þó ekki minsta vafa undirorpið, að hann
getur orðið hlutverki þessu vel vaxinn áður
Iangt líður.
Skorti oss alla dáð til þess að
leggja út í stórræði, komumst vér
stutt.—Einmitt með því að fást
við sjónleik eins og þenna, geta
íslenzkir leikendur komist lengst í
list sinni.
Vonandi verður hann endurtek-
inn ér í Winnipeg, því hann verð-
skuldar fyllilega að sem flestum
gefist kostur á að sjá hann.
--i--o— ----
Við austurgluggann.
Eftir síra F. J. Bergmann.
56.
Félagskirkjan.
Um þetta leyti er mikið um það
rætt, að landamerki þjóðanna eigi
að vera eðlilegt, eftir þjóðernum og
tungumálum, en eigi samikvæmt ein-
hverjum valdboðum sigurvegar-
anna, sem brjófca bág gegn mann-
réttindum og velferð.
Eins er mikið um það talað, ekki
sízt f landinu, sem vér búum í, og
. Bandaríkjum, þar sem Jíkt er ástatt,
að mannfélögin ætti eigi að vera
sundur klofin og ski'ft í marga
parta í túarefnum og því sem að
almennri guðsdýrkan lýtur.
J>ví er haldið fram, að kirkjur og
kirkjulegur félagsskapur ætti að
vera eftir sveitafélögum og bæjafé
lögum, en eigi eítir kirkjudeildum,
sem kljúifi manmfélögin sundur,
geri þau máttvana, dragi úr allri
framikvæmdarorku, og komi því til
ieiðar, að leiðtogarnir verði liðlétt-
ingar.
Um þefcta efni stóð alveg nýverið
gréin í blaðinu Free Press ihér í bæn-
um, sein er vel þess virði, að henni
sé gaumur gefinn nú á þessum tím-
um, þegar allir ætti að vera eitt.
Hún er á þessa leið:
“Félagskirkjan er orð, sem orðið
er býsna alment, ef dæma skal eftir
því, hve oft það hefir sézt í blöðum
nú upp á síðkastið. Vér þe'kkjum
ekki neina viðurkenda skilgrein-
ingu orðsins. Hún kemur síðar.
“En það að orðtæki þetta er við-
haft, er 'sönnun þess, að verið sé að
fáirna eftir einbverju betra, sem um
leið er gundvallar skilyrði mann-
legu iffi.
Til eru þeir, er skoða aðrar eins
hugsjónir og ifélagskirkju eitthvað
vftavert. Bn er hreyfingu þessarri
er nánari gaumur geíinn, er það
trúa vor, að vér öflum oss ánægjur
legra sannana fyrir framförum, en
ekki íráfalli í trúarefnum..
"Vér skulum virða fyrir oss álykt-
anir, sem draga má af þessarri nýju
hroyfingu. Ein hin fyrsta er sú, að
inennirnir sé trúlhneigðir. Væri þeir
það ekki, myndi þeir alls ekki kæra
sig um neina kirkju.
“Trú, sem ekki er félagsleg, og nær
ekki til alls mannfélagsins, er eigi
rébtrar tegundar. Hún er í raun
réttri ekiki kristileg. í öðru lagi er
fólk orðið þreytt á eintómum trúar-
formuim, og sértrúarkreddum, sem
gjörræðislega halda einhverri játn-
ingu við lýði. 3>ær miða fremur til
að kljúfa mannfélagið sundur, en
til sameiningar og viðreisnar.
“Venjan, erfikenningin og klerk-
dómurinn líta þessar fyrirhuguðu
tilbreiytingar hornauga. Þeir viija
ek'kert af þeim vita. Þeir óbtast um
sannleikann, ef fólkið hefir meiri á-
byrgð en nú gerist. Með öðrum orð-
um: Þeir bera hvorki traust til
sannleikans né fólksins.
“Menn heimta líf. Þeir vilja sjá
trúna klædda hversdagslegu holdi
og blóði. Eins lengi og lífið á hér
varaniegan samastað og heiti, er lít-
ill vafi á, að trúnni verður haldið
við lýði. Bf menn verði eins mikl-
um dugnaði til að varðveita lífið,
eine og til vibsmunalegrar skýringar
trúarinnar, myndi heimurinn verða
betri.
DODD’S NÝRNA PILLUR, góðar
fyrir allskonar nýrnaveikL Lsekna
gigt, bakverk og sykurveiki. Dodd’s
Kidney Pills, 50c. askjan, sex öskj-
ur fyrir $2.50, hjá öllum lylsölum
eða frá Dodd’s Medicine Oo., Ltd,
Toronto, Ont
leggja áherzluna á þarfir og ábyrgð
mannféiagsins.”
Þessi litla hugleiðing, sem birtist
í ritstjórnardáikum blaðsins Free
Press fyrra laugardag, á erindi til
vor íslendinga eigi síður en þeirra,
er eigi kunna aðra tungu að mæla
en ensku.
Styrjöldin kemur til með að hafa
stórvægileg áhrif á hugsunarhátt
manna í þessum etfnum. Allir álfta
sjálfsagt, að sameina hendur sínar
og krafta til að vinna þetta stríð.
Sá er vargur í véum, sem þar dregur
af sér og læfcur einhverjar sérkredd-
ur standa í vegi.
En skyldi iþað eigi vera jafn-sjálf-
sagt, að sameina krafta sfna guðs-
ríki til eflingar, og til þess að reisia
rönd við spiliingar öflunum með
])jóðunum, sem sffeit eru starfandf
og draga sigurinn úr höndum
þeirra, ef þau fá að ráða?
Eins og kunnugt er hefir samein-
ing kirkjudeildanna þriggja hér í
Kanada þegar verið lengi á prjón-
um, og sýnist stöðugt miða áfram,
]>Ó fremur gangi hægt. I>að eru
presbytérar, möþódistar og kongre-
gazíonalistar. Líkar breytingar eiga
sér sbað í Bandaríkjum, með vax-
anda áhuga.
Fyrir allmörgum árum komu
nefndir þessarra kirkjudeilda sér
saman um sámeiginlegan grundvöll
— Basis of Union. Sá sameiningar-
grundvöillur og það samikomulag,
sem orðið hefir um hann, er óneit-
aniega eitt allra merkasta fyrirbrigð-
ið í sögu þessa lands.
Oft hetfi eg ætlað að gefa íslenak-
um lesendum hugmynd um þenna
trúargrundvöll, sepi þessi þrjú
kirkjufélög hafa samþykt, þó eigi sé
sameining enn komin á. Því miður
hefir það aldrei orðið.
En ofurlítið rit, sem þenna sam-
einingargrundvöll geymir, vaktist
upp í huga mínum nýlega, er eg sá,
að einn af prestum kirkjufélagsins
gerði opinjbera yfirlýsingu um, að
hann hlyti samvizku sinnar vegna
að segja skilið við kirkjufélagið og
gerast starfsmaður einnar þessarra
þriggja deilda, sem hlut eiga f sam-
einingunni.
Mér kom þá til hugar, að mörgum
íslenzkum leseridum myndi þykja
fróðlegt að fá að sjá, hvernig þessi
trúargrundvöllur væri í hátt. Of-
urlftið sýnisihorn þess skal hér gef-
ið, en sfðari hentugleikum geymt að
þýða allar þær 19 greinar, sem fjalla
um trúna.
Önnur greinin er um opinberan-
ina er hún á þesas leið:
“Vér trúum því, að guð hafi opin-
berað sjálfan sig í náttúrunni, í
mannkynssöguni og f mannshjart-
anu; að honum hafi náðarsamlega
þóiknast að opinbera sjálfan sig
með enn Ijósara hætti guðsmönn-
um, er töluðu eins og heilagur andi
þrýsti þeim til að tala; og að í fyll-
ingu tímans hafi hann fullkomlega
opinberað sig í Jesú Kristi, orðinu
sem varð hold, honum, sem er ljómi
dýrðar föðurins og augljós ímynd
persónu hans. Vér játum heilagar
ritningar gamla og nýja testamenb
Af kvenþjóðinni þótti oss Miss Elin Hall
sem “Lona Hessel” leika lang bezt. Hjálm-
ar Gíslason lék “Án skipasmið” og lék hann
afbragðs vel. Jakob Kristjánsson sem “Hil-
mar Tönnessen” var oft skringilegur mjög á
Ieiksviðinu og fóiki vel skemt að sjá tilburði
hans. Einar Þorgrímsson sem “Jóhann
Tönnessen” og Miss Erida Samson sem “Dina
Dorf” léku bæði mætavel og sama er að
segja um flesta hina.
Rúmsins vegna er ekki hægt að birta út-
drátt úr efni leiksins í þetta sinn. Slíkt verð-
ur ekki gert í fáum orðum svo nokkur mynd
sé á. Leikurinn er stórkostlegur og lær-
dómsríkur, eins og flestir af sjónleikjum
Ibsens eru.
En þó um slíkt stórskáld sé að gera og
slíkt listaverk af sjónleik, er þó fásinna að
halda því fram, að þetta sé ofurefli íslenzk-
um leikendum-—ef þeir hafa sterkan vilja á
að leggja sig alla fram og reyna til
þrautar.
“Félagskirkjan er á leiðinni. Mis-
grip geta orðið, er umbreytingin
verður frá því ásigkomulagi kirkn-
anna, sem nú er, og bæöi er kloflð og
veldur klofningum, en ekkert skipu-
lag er fullkomið.
“Eftir fáeinar kynslóðir, sem not-
ið hafa þjóðlegs skipulags skólanna,
tökum vér fegins hendi pokkuð
breiðari, en engu síður yfirgrips-
miklum skýringum trúarinnar.
“Einstaklingseðli vort verður að
laga sig betur eftir þörfum nágrenn-
isins. Dygðina þá, að vera ánægðir
og þóknast sjálfum oss, verðum vér
að láta þoika fyrir dygðinni að
þóknast öðrum.
"Eftir því sem oss skilst, felst það
ekki í hugmyndinni um félags-
kirkju, að söfnuðir verði látnir
hverfa, þar sem augljóst er, að þeir
hafa ætlunarverk að vinna. Að svo
miklu leyti, er kemur til kasta mót-
mælenda trúflokkanna, merkir hún
sameining hagsmuna og markmiða,
með sameiginlegum framkvæmdum
til mannfélagsins umibóta, um 'ð
ioins að vera mnblésnar af guði og
hafa inni að halda hina einu óskeik-
ulu reglu trúar og lífernis, vera á-
reiðanlega frásögn guðs náðarsam-
legu opinberana og örugt vitni um
Krist.”
Eg tilfæri þessa grein um fram
aðrar, bæði sökum þess, að hún
myndar grundvöll allrar þeirrar
guðfræði, sem 'hlnar síðari greinir
hafa meðferðis, og svo hins, að hér
er um það grundvailar atriði að
ræða, sem varð samkomulaginu í
kirkjufélaginu að fótakefli forðúm.
Nú hefir einn af prestum kirkju-
félagsins sannfærst um, að þessi
framsetning kenningarinnar um
biiblíuna sé hin eina rétta, þótt ekki
sé sagt, að biblfan sé guðs orð, held-
ur einungis að hún hafi það inni að
halda.
Það er langt frá því, að prestu-r-
inn, sem hér á hlut að máli, hafí
orðið minni maður í mínum aug-
um fyrir, að þetta hefir fram við
hann komið, né heldur fyrir hitt, að
hann er svo sannleiks etekur mað-
i