Heimskringla - 21.02.1918, Blaðsíða 6

i>. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. FEBRÚAR 1918
j.
VILTUR VEGAR ^ Rex Beach
Kirk hprfSi á eftir þeim og hjarta hans tók '5
slá örara; en hann varS þess fljótt vísari, að hvorug
stúlkna þessara væri stúlkan, sem hann leitaSi aS,
því báSar voru þær henni eins ólíkar og framas'
mátti verSa. Einu sinni enn var Allan því sendui
af staS og í þetta sinn skipaS aS komast eftir hver
lifSi í stóra húainu á hæSinni, sem áSur hefir venS
lýst, og mætti hann ekki hætta, fyr en hann nefSi
orSiS þess vísari. Svertinginn rölti tafarlaust af
staS og var hinn daprasti í bragSi. Fyrir löngu
var hann orSinn dauSleiSur á þessari leit og þráSi
aS komast í ró og næSi, þar sem hann óhindraS
gæti látiS sig dreyma lotterí tölur og þannjg komist
yfir meira fé. Þegar hann kom heim um kvöldiS,
greip hann þess vegna óspart til ímyndunaraflsins
meS því markmiSi aS gera sögu sína sem líkleg-
asta.
‘‘Meistari Anthony, kvenmaSurinn þinn er far-
inn,” mælti hann meS sorgþrunginni röddu.
“Farin! Hvert?”
‘‘EitthvaS burt — á skipi."
‘‘Ertu vÍ8S um þetta?”
“Vafalaust, alveg viss, herra. Nafn hennar er
Garavel og á hún heima í stóra húsinu á hæSinni.
Þessar þýSingarmiklu upplýsingar fékk eg hjá
þjónustustúlku hennar.”
“Stephaniu — sástu hana? Þá hlýtur þú aS
hafa fengiS aS vita þaS sanna. Herra trúr — svo
hún er farin — segSu mér fljótt alt sem þú fréttir—
dragSu mig ekki á þessu."
Allan lét ekki biSja sig um þetta tvisvar og kom
hans sterka ímyndunarafl honum nú aS góSu liSi.
Þetta virtist honum nú eini vegurinn út úr vandræS-
unum og hélt hann sig vera óhultan, svo ólíklegt
fanst honum aS Kirk myndi kynnast frekar þessari
dóttur Garavels og kotnast aS því sanna— og ástin
væri ekki annaS en draumur, sem menn vöknuSu
upp úr þegar frá liSi. — Til þess aS lina þrautir
Kirks, tók svertinginn skömmu seina lokk úr hári
sínu, las yfir honum ýmsar viSeigandi særingar og
lét hann svo undir rúmdýnu þá, sem Kirk svaf á.
Var hann fast trúaSur á aS þetta myndi duga, þeg-
ar alt annaS brigSist.
VonbrigSi þessi voru sár fyrir Kirk og fanst hon-
um þetta byrgja meS öllu fyrir gleSisól lífs hans.
ASur langt leiS tók þó vonin aS vakna í brjósti
bans aS nýju, því svo viSburSaríkt hafSi líf hans
^veriS síSan hann skildi viS New York, aS þaS var
engu líkara en draumi. Fór hann því aS verSa
fasttrúaSur á þaS, aS honum myndi auSnast aS
mæta Chicquitu sinni augliti til auglitis í annaS sinn.
Og von sú átti heldur ekki langt í land aS rætast.
XIX. KAPITULI.
Vetrar árstíSin stóS nú yfir. ÞaS hafSi ekki
rignt í margar vikur og þau héruS tangans, sem aS
Kyrrahafinu sneru, voru tekin aS gulna og skrælna
í hinum sífelda sólarhita. Rakaloft votviSranna var
horfiS, staSvindarnir önduSu frá sér deyfS og magn-
leysi; þannig liSu dagarnir fram hjá, bjartir og sól-
ríkir aS vísu, en tilbreytingarlausir. Hvert skip
aS norSan var hiaSiS ferSafólki og stuSIaSi þetta til
þess aS viShalda glaSvaérS félagslífsins í borginni.
Veizlur voru haldnar og dansar og gefnir miSdegis-
verSir; skemtigarSarnir ómuSu af hljóSfæraslætti
nærri því á hverju kveldi. VerkiS viS skurSinn hélt
áfram meS fullum krafti. Hverri deild var kapps-
xnál aS afkasta sem mestu og járnbrautar starfsdeild-
ín stundi undir hinni afarþungu byrSi, sem henni var
faliS aS bera. *
Kirk varS brátt fullnuma í öllu, sem aS hans
verkahring laut, enda rann blóS jámbrautarmanns-
ins í æSum hans. Hann þarfnaSist lítillar hjálpar af
Runnels og var honum sjálfum engu síSur undrunar-
efni hve fljótt hann komst niSur í öllu, en húsbónda
hans. Sökum anna sinti hann lítiS félagslífinu, þrátt
fyrir marg-endurtekin heimboS frá frú Cortlandt.
Þó brá hann út af venju, er leikhúsin opnuSust aft-
w, let þá tilleiSast aS vera einn af gestum hennar
«g sitja í stúku hennar eitt kvöldiS.
A3 koma í kvöldföt minti hann á gamla daga
og allra snöggvast fann hann sig snortinn af heimfar-
arþrá. Stutt var síSan aS hann hafSi kunnaS vel
viS sig í þessum fötum—en nú fanst honum þau of
heit og alt annaS en þægileg.
Fyrst var all-viShafnarmikill miSdegisverSur í
hinu nýja húsi þeirra Cortlandts hjóna aS viSstödd-
nm nokkrum heldri gestum; en Kirk bauSst ekkert
tækifæri til aS tala einslega viS vin sinn, frúna, fýr
en þau voru komin í leikhúsiS og hann sat rétt fyrir
aftan hana í stúku hennar.
"Eg hefi ekki séS þiS lengi,” mælti hún viS
fyrsta tækifæri. “Þú ert fremur hirSulaus í garS
vina þinna.”
“Eg vissi ykkur önnum kafin aS flytja ykkur og
sjálfur hafSi eg feikilega mikiS aS gera á skrif-
stofunni.”
“Eg hélt þú vildir forSast okkur.” I
“Þetta segir þú á móti betri vitund.’>
Hún leit til háns gagnrýnandi augnaráSi yfir öxl
sína og sagSi svo lágt: “Ekki ertu þó enn aS hugsa
um—kvöldiS forSum á Taboga ey? Þú virSist ekki
sami maSur síSan.”
Hann roSnaSi og hneigSi sig lítiS eitt “Vitan-
lega get eg ekki látiS vera aS hugsa um þetta. Eg er í
þakkarskuld viS þig fyrir aS fyrirgefa mér þetta brot,
en—” ósjálfrátt varS honum litiS til manns hennar,
er virtist sokkinn niSur í aS tala viS einn af gestum
þeirra.
Hún snerti kinn hans allra snöggvast meS blæ-
væng sínum. “Rétt til aS sannfæra þig um fyrir-
gefningu mína, þá ætla eg aS bjóSa þér í skemtiferS
meS mér upp í sveit. ViS förum á hestbaki og eg
hefi fundiS ágætan hest handa þér. Hefir þú nokkra
skemtun af aS koma á hestbak?”
“ÞaS er uppáhalds skemtun mín.”
“ViS förum þá á miSvikudaginn kemur klukkan
fimm.” Nú sneri hún sér aS öSrum gesti og Kirk
hallaSi sér aftur á bak í sætinu og tók aS horfa í
kring um sig. '
StjórnarleikhúsiS í Panama er skrautlegt og reisu-
legt, enda eru borgarbúar upp meS sér af því.
þó þaS sé frekar illa lýst áriS um kring, er ljósa-
dýrS þar mikil, þegar leikinn er þar einhver sérstak-
lega merkilegur sjónleikur. Þetta kvöld var þar
húsfyllir og allar stúkurnar fullar af heldra fólki
borgarinnar, ferSamönnum og Bandaríkjamönnum,
sem skipuSu háar stöSur viS skurSinn. Allir voru
vel búnir; á efsta áhorfendapallinum sáust nokkrir
menn í hvítum fötum, en í öllum stúkunum og á
tveimur neSri pöllunum voru flestir í kvöldfötum.
Konumar voru klæddar skartkjólum og margar
þaktar gimsteinum, og hvíldi því yfir öllu sá blær,
sem ekki var ósvipaSur því er viSgengst á meirihátt-
ar leikhúsum stórborganna.
Söngflokkurinn hóf aS spila þjóSsönginn og
meS töluverSum aSgangi risu allir á fætur. Athygli
Kirks drógst aS stórum svörtum manni í einni stúk-
unni, sem sneri sér aS áhorfendunum, hnarreistur og
tignarlegur, en fyrir aftan hann stóSu nokkrir her-
menn, alvarlegir og hátignarlegir á svipinn.
“Þetta er Galleo, forseti lýSveldisins,” mælti
Edith.
“ÞaS er höfSinglegur náungi,” svaraSi Kirk aS
orSi.
“Hann er mikilhæfur maSur; en jafnvel hér
setja menn hörundlit hans fyrir sig. Enginn fæst
til aS viSurkenna þaS, en gömlu Castilíu-ættirnar
ganga ekki í blindni um þetta samt sem áSur.”
Þegar síSustu tónar hljóSfæranna dóu út, settust
áhorfendurnir niSur aftur. Rétt á eftir reis tjaldiS
og leikurinn byrjaSi. Leikendur þessir voru Kirk
ókunnugir, en þeir léku mjög vel og varS hann brátt
sokkinn niSur í efni leiksins. Allra snöggvast fann
til leiSinda, er hann mintist kvöldsins er Darwin K.
Anthony og hann höfSu séS þenna sama leik. En
þá höfSu leikendurnir veriS mikiS betri — aSal-
leikendurnir allir meir og minna heimsfrægir. Kvöld
þetta var honum minnisstætt sökum þess, hve þá
hafSi veriS mikil samúS meS þeim feSgum, aldrei
þessu vant. FaSir hans hafSf komiS til borgarinnar
til þess aS sitja á einhverjum merkum stjórnmála-
fundi og hafSi símaS syni sfnum og beSiS hann aS
koma og eySa meS sér kvöldinu. Þetta kvöld höfSu
þeir svo skemt sér eins og beztu félagar og jafnvel
snætt kvöldverS saman á eftir leiknum—gamli maS-
urinn hafSi húSskammaS veitingaþjónin og haft alt
á hornum sér viS hann, en viS son sinn hafSi hann
veriS hinn bezti. Þeir höfSu hlegiS og hjalaS sam-
an eins og skóladrengir. Viku seinna hafSi þeim
sinnast.
MeS óvanlegri viSkvæmni mintist Kirk nú alls
þessa og fann til sterkrar löngunar aS sjá aftur þetta
hærugráa höfuS og heyra hasta málróminn, sem
honum þrátt fyrir alt og alt hafSi þótt vænt um. Þeg-
ar alt var skoSaS, þá voru ekki nema tveir menn
eftir í veröldinni af Anthony-ættinni. Hann, sá yngri,
hafSi oft veriS viltur vegar—þaS viSurkendi hann
fúslega. Var því sízt aS undra þó stundum hefSi
faSir hans veriS harSur í horn aS taka. Tæpast
hefSi gamli Darwin K. þó þurft aS beita annari eins
ráSríkni eSa vera jafn auStrúa á alt, sem hann
heyrSi! Kirk fann þá vakna enn sterkari ásetning
hjá sér en áSur, aS hafa sig hér áfram—þó ekki væri
nema til aS sýna gamla manninum hvaS hann gæti.
Þegar tjaldiS féll eftir fyrsta þáttinn, stóS hann
á fætur og fylgdi þeim Cortlandts hjónum eftir niS-
ur hinn langa gang út í biSsal leikhússins. Salur
þessi var hinn skrautlegasti og nú fullur af fólki, en
Kirk gaf sig ekki aS neinum. Hann horfSi löngunar-
augum til veggsvalanna fyrir utan og handlék vindla-
hylki sitt.
“Ó, bíddu ögn viS,” heyrSi hann Edith segja.
“Eg verS aS gera þig kunnugan góSum vini mín-
um.”
Alt kvöldiS hafSi hún veriS aS gera hann kunn-
ugan einhverjum og var því öSru nær, en þetta
væru honum gleSifréttir. Vildi þó ekki styggja
frúna og fylgdi henni þess vegna eftir í gegn um
mannþröngina. Á næsta augnabliki hrökk hann
viS, svo gagntekinn af undrun aS hann fékk ekki
hreyft sig.
Þarna, aS eins örfá skref frá honum, stóS drauma-
mærin hans og var aS hneigja sig fyrir frú Cortlandt.
Leiddi hana stór og föngulegur maS, er Kirk þóttist
vita aS væri faSir hennar. Hann fann blóSiS þjóta
sér til höfuSs og trumba fyrir eyrum sínum og vissi,
aS f útliti myndi hann nú engu líkari en vitstola
manni. Frú Cortlandt var aS tala og heyrSi hann
hana nefna nafniS “Garavel” og ómaSi þetta aS
hlustum hans eins og skær lúSrahljómur. þau
sneru sér aS honum og hneigSu sig og svo varS hann
var viS, aS Chicquita væri aS rétta honum hönd
sína.
Hún var sama nettvetxna og yndislega stúlkan og
áSur, er hann fyrst fann hana í skóginum, en nú var
hún klædd í skartklæSi og virtist honum þetta auka
á fegurS hennar um allan helming. Nú var hún ekki
lengur óbrotin skógargySja, heldur óviSjafnanleg
prinzessa, sem bar af öllum öSrum stúlkum aS feg-
urS eins og gull af eyri. GlaSleg á svip var hún sem
fyr og virtist oft þrungin af kæti, sem hún ætti bágt
meS aS bæla niSur.
Hvernig hann komst í gegn um þessi augnablik
án þess aS koma upp um sig, var Kirk hulinn leynd-
ardómur; því sterkasta löngun hans þá stundina
hafSi veriS, aS grípa stúlku þessa og varna henni aS
fara burt frá honum aftur. Sú ringulreiS, sem þarna
var á öllu, kom honum til hjálpar unz hann ögn
fékk áttaS sig. AnnaS fólk gerSi vart viS sig, sem
líka þurfti aS gera kunnugt, og í langa stund fékk
hann ekki tækifæri aS tala viS Chicquitu einslega.
En á endanum, eins qg viS æSri handleiSslu, fann
hann sig staddan viS hliS hennar, í mátulegri fjar-
lægS frá hinum. ,
Ó, Chicquita!” sagSi hann lágt. "Eg var farinn
aS halda aS eg myndi aldrei finna þig. Hefi stöSugt
leitaS þín síSan.”
ViS hinn mikla ákafa í málróm hans varS henni
eins og bilt viS allra snöggvast og leit til hzms meS
hálf-óttaslegnu augnaráSi.
“Chicquita er ekki nafn mitt,” mælti hún.
“Jú, þaS hlýtur aS vera. Eg get ekki hugsaS um
þig meS neinu öSru nafni. Hefir þaS ekki ómaS
fyrir eyrum mínum síSan fyrst viS sáumst? Eg var
aS ganga af vitinu, aS geta ekki fundiS þig.” '
"Senor Antonio, viS höfum bara sézt einu
sinni.”
“Eg hefi séS þig á hverjum degi, hverja
stund—”
“Þessu á eg bágt meS aS trúa.”
"Eg er blindur fyrir öllu öSru. Er ómögulegt,
aS þú fáir skiliS mig?”
Þú gleymir, hve stutt er síSan viS vorum gerS
kunnug.”
‘ Eg vona þú styggist ekki, en mér finst eg tæp-
lega geta skiIiS, aS eg sé búinn aS finna þig aftur.
Þegar eg frétti þú værir farin burtu, var eg urA tíma
alveg sturlaSur.”
. “Eg hefi hvergi fariS.”
‘ Fórstu þá ekki burt meS—einhverju skipi?”
"Nei, eg hefi haldiS um kyrt í húsi föSur míns."
“Þessa skal Allan grimmilega gjalda, þegar eg
næ í þann kauSa! — Vissir þú ekki, aS eg myndi
vera aS leita aS þér, rendi þig engan grun í þaS?”
“Hvernig gat eg ímyndaS mér slíkt?"
‘Ef þú getur ekki orSiS annars eins vör, þá er
ómögulegt aS þú elskir mig.”
'Hún stóS á öndinni allras nöggvast. “Vissulega
geri eg þaS ekki,” sagSi hún. “Þú ættir ekki aS
gera gys aS slíkum hlutum.”
‘Eg er ekki aS spaugast aS neinu. Var aldrei
meir alvara á æfi minni en nú. En eg get ekki sagt
þér helming þess, sem mér býr í huga, því alt vefst
hvaS fyrir öSru. Hví komst þú ekki til fundar viS
mig, eins og þú varst búin aS lofa?”
Stephania sá um þaS—hún er svo grimm og
miskunarlaus. Eg var flutt til borgarinnar þenna
dag. En senor, eg lofaSi þessu ekki, sagSi bara ‘ef
tii viir."
“Er refsing þinni aflokiS?" í
“Hún var um garS gengin í gær. Þetta er í
fyrsta sinni aS eg kem út. Ó, er ekki alt hér yndis-
legt, hljóSfærasIátturinn, fólkiS?”
Má eg nú koma og heimsækja þig?"
Þetta veiztu vel, aS þú mátt ekki. HefirSu
ekki lært neitt aS þekkja siSvenjur okkar enn þá?”
Nú breyttist augnaráS hennar og allra snöggvast
varS málrómur hennar hörkulegur. “Elg var annars
búin aS gleyma—auSvitaS hlýtur þú aS þekkja okk-
ar ýmsu siSi af því, hvernig þú hefir sótt á eftir ung-
frú Torres upp á síSkastiS.”
“Herra trúr! Hvernig fórst þú aS fá vitneskju
um þetta?” ,
"ÞaS er þá satt! Þú erth verflyndur, senoor—
eSa þráir þú svo mjög dökkhærSar stúlkur?”
“Eg var aS leita aS þér, og hélt alt af þú værir
á bak viS þessi gluggatjöldj’ Hóf hann nú öfluga
varnarræSu og þó ungfrúin reyndi aS veita honum
sæmilega áheyrn, virtist honum eitthvaS fjarlægj-
andi viS svip hennar. En svo var alvara hané
mikil, vilji hans svo augljós aS uppljósta til fulls
heimsku sinni og hljóta fyrirgefningu, aS hún fékk
ekki varist aS veita honum gott athygli, er fram
í ræSuna dróg. Og þegar hann lýsti heimsókn
þeirra Torresar og Herara, þá rak hún upp skæran
hlátur.
“Þetta var ekki hlægilegt, meSan þaS stóS yfir,”
flýtti hann sér aS bæta viS. “Eg var tekinn aS
halda, aS eg væri í raun og veru biSill stúlku þess-
arar og yrSi neyddur til aS sjá henni fyrir fram-
færslufé.”
"Vesalings Maria! þaS verSur henni þung-
bært, aS verSa þannig fyrir heitrofum af unnust-
anum. Hún er harmþrungin mjög og í sex mánuSi
verSur hún aS úttaka syndarefsingu.”
“Þessi syndarefsing virSist óumflýjanlegt hlut-
skifti ykkar ungu stúlknanna hér. En unnusti henn-
ar var eg ekki. Eg ann þér einni.”
“Vertu ekki meS slíka flónsku,” svaraSi hún
í töluvert byrstum rómi, “eSa eg yfirgef þig sam-
stundis og fer til föSur míns.”
“ÞaS máttu ekki gera. ViS verSum aS nota
tímann sem bezt á meSan tjaldiS er niSri.”
“Eg kom hingaS ekki til annars en aS anda aS
mér svalara lofti.” Hún hneigSi sig og brosti til
fólksins, sem var aS fara fram hjá þeim. Nú var
hún alt í einu svo kæruleysisleg og þóttafull á svip-
inn; litla stúlkan, káta og skrafhreifna, sem hann
hafSi mætt í skóginum, var horfin — og svipmikil
og kuldaleg heldri manns dóttir komin í staS
hennar.
“HeyrSu mig,” sagSi hann ögn stiltari. “ViS
getum ekki haldiS áfram þannig. Nú er eg búinn
aS kynnast föSur þínum og hlýt því aS tjá honum
ætlanir mínar þaS allra fyrsta—og biSja hann aS
leyfa mér aS heimsækja þig.”
“ViS eigum málshátt, senor, þannig hljóSandi:
‘Ir por lana, y volver trasquilado’ — og sem þýSir:
FarSu varlega, svo þú hreppir ekki þaS, sem þú
leitar ekki aS.‘ Vertu ekki of bráSlátur.”
“Eg leita bara aS einu.”
“FaSir minn er strangur maSur. I heimahús-
um er hann mjög siSavandur á okkar eigin þjóSar-
vísu, og ef hann, til dæmis, kæmist aS því, hvernig
viS mættumst í skóginum, myndi hann bregSast
afar-reiSur viS.” Hann sá hún reyndi aS leyna
roSanum í andliti sínu meS því aS snúa sér aS ein-
um glugganum og stara út í kolsvart myrkriS
fyrir utan.
“Þú mátt treysta mér. Eg skal ekki segja hon-
um neitt.”
“Margra orsaka vegna væri þaS þýSingar-
laust.”
“....Nefndu eina.”
“Til aS byrja meS, ann eg þér ekki hót. Er þetta
ekki fullnægjandi.”
“Nei, vissulega ekki! Þetta lagast meS tíS og
tíma.”
“Látum okkur gera táS fyrir því gagnstæSa.—
þiS Ameríkumenn eruS algerlega ólíkir okkar
fólki, eruS kaldir og viSsjárverSir—siSir ykkar eru
alt aSrir en okkar. ÞiS skiljiS okkur ekki. Hvern-
ig gæti þá veriS hagur fyrir þig, aS tengjast ætt hér
í landi?”
“En þú ert sjálf niSji Bandaríkjanna—í móS-
urættina.”
“Já, þaS neySist eg til aS viSurkenna. Eg var
líka einn vetur í skóla í Baltimore og lærSi þar
marga miSur sæmilega siSi, sem eg hefi orSiS aS
berjast á móti einlægt síSan."
“HvaSa siSir voru þaS?”
“Ó!” hún stundi viS. “Eg sá of mikiS frelsi.
KvenþjóSin í Bandaríkjunum lætur ekki banna
sér neitt — og eg fékk ekki varist þess aS heillast
töluvert af hinu frjálslega framferSi þeirra. Eng-
in önnur stúlka hér í Panama hefSi talaS jafnmikiS
viS þig og eg gerSi í skóginum um daginn.”
“En hvaS kemur þetta heimsókn minni til þín
viS?”
“Útskýring er mér örSug, þar sem þú ert ófá-
anlegur til aS skilja. Þegar ungur maSur er meS-
tekinn á spánverskt heimili, er gengiS út frá mörgu
sem vísu. En viS þekkjumst ekki neitt, þú og eg,
og fólk mitt þekkir þig ekki heldur. Ef þú færir
aS venja komur þínar til okkar, myndi þetta brátt
vekja umtal.”
“Eg skal opinbera tilgang minn fyrirfram.” -
“‘Nei, nei — þú ert útlendingur og þetta hefSi
enga þýSingu. ViS Spánverjar æskjum ekki eftir
tengslum viS útlendinga. Sízt viS ykkur Banda-
ríkjamenn, sem eruS svo harSbrjósta og ráSríkir.
Ungu piltarnir okkar eru blíSir í lund, hæverskir og
hæglátir.”
“Hm—Ekki hefi eg veitt þessu eftirtekt.”
“Þetta er í fyrsta sinni, aS eg tala um slíka
hluti viS ungan mann og hér myndi þetta skoSast
óhæfilegt í alla staSi. Enda verSur ekki hrakiS,
aS réttast er aS eldra fólkiS—sem reynsluna hef-
ir—ræSi slík mál”
.“En viltu þá ekki vera sjálfráS í þeim málum,
sem mest snerta þig? Getur þér í raun og veru
fundist, aS skyldmennum þínum beri umráS yfir
hverjum þú eigir aS kynnast, hvern þú eigir aS
elska og hverjum þú eigir aS giftast."
“Stundum hugsa eg þannig,” svaraSi hún hrein-
skilnislega, “en oftast nær finst mér þet^? þó vera
þaS eina, sem rétt er og viSeigandi.” W
“Eg hélt þig ekki svo leiSitama, aS þú vildir
láta leiSast í blindni og breyta í öllu eins og þér er
skipaS."
“Eg hefi gert uppreist, BandaríkjablóSiS í mér
hefir gert vart viS sig -— og svo hefir alt endaS meS
syndarefsingu. ”
“Ef þú feugir kynst mér IítiS eitt, er ekki ó-
mögulegt aS þessar skoSanir þínar tækju breyt-
ingum og þú myndir þá gleSjast af aS sjá mig í
húsi þínu.”