Heimskringla - 12.09.1918, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. SEPT. 1918
Æfiotýrí Jeffs Clayton
eSa
RAUÐA DREKAMERKIÐ
GlSLi P. MAGNÚSSON þýddL
Endrum og eins HeyrSust þungar stunur og
svefnóra þvaður frá hinum legubekkjunum. Þetta
var ekki í fyrsta skiftiS, sem Jeff Clayton hafSi
komiS inn í slíkan staS, svo hann kannaSist vel viS
alt þetta; hann hafSi heyrt þaS alt fyr, en nú lagSi
hann eyrun eftir aS heyra eitthvaS nýtt. Um aS
sjá nokkuS nýtt, var ekki aS tala fyrir hann, því
svo dimt var í þessu skúmaskoti.
Þegar Jeff hafSi legiS þarna rétt. viS hálfa
klukkustund, varS hann þess var, aS inn komu sex
Kínar. Fjórir af þeim fleygSu sér upp f legubekki,
en tveir héldu áfram inn eftir ganginum, og heyrSi
Jeff aS þeir fóru þar inn í gegn um dyr og létu
hurSina mjúklega aftur á eftir sér.
“Þetta grunaSi mig alt af. Þarna er annaS her-
bergi inn af þessu. Eg verS aS finna út hvaS þar
er, áSur en eg skil viS þetta pláss. ÞaS er mörg
ein leyniholan hér, þaS sé eg. Halló þarna kemur
þá gamli satan. Hann kemur náttúrlega til aS gefa
mér aSra pípu. Eg var aS vona, aS hann hefSi
gleymt mér, en þaS er öSru nser. Hann gleymir
ekki viSskiftamönnum sínum”.
Jeff lá nú aftur á bak hreyfingarlaus og hraut
ögn, en þegar Hah Gat talaSi til hans, sneri hann
sér og utnlaSi.
“Pillu? Eg—já, þaS er rétt. Mig var aS
dreyma. En hvaS mig dreymdi yndislega. Mér
þótti eg vera kominn í himnaríki. HeyrSu Hah,
hvaSan kemur allur þessi hljómur af hljóSfæra-
slætti? HvaS segir þú? Enginn hljóSfærasláttur?
Ó, nú skil eg, þaS er litla pillan, sem vinnur svona.
Ha, ha, söng pilla. Er þaS ekki? En farSu nú,
vinur og lofaSu mér aS njóta drauma minna í kyrS
og næSi.”
MeS ánægju-brosi sneri Hah Gat sér frá Jeff og
gekk í burtu eins og hann var beSinn, og var hann
fullviss um, aS hann hafSi ekkert ónæSi af þessum
viSskiftamanni þaS sem eftir væri næturinnar. Ef
til vill, ef Jeff hefSi veriS betur til fara og boriS rík-
mannleg klæSi, aS Hah hefSi hljóSIega heimsótt
hann síSar um nóttina, og aS hans þaulæfSu fingur
hefSu meS aSgætni fariS um vasa hans.
En hann vissi, aS þessi viSskiftamaSur sinn
hafSi sama sem enga peninga meSferSis. Hann
hafSi rétt aS honum 50 cent þegar hann hafSi beS-
iS um aS fá aS vera einn og njóta drauma sinna.
MeS þaS var Hah ánægSur, því hann hafSi nóga
peninga í öryggisskápnum og þar aS auki voru þar
margir álitlegri aS reykja þá nótt. ÞaS virtist sem
straumurinn ykist eftir því sem örSugra gerSist aS
komast í þetta neSanjarSar birgi og eftir því, sem
lögreglan höfuSsat þaS meir ÞaS leit út fyrir
sjónum Hah, aS lögreglan skapaSi honura viSskifta
menn, fleiri og fleiri meS hverjum deginum.
En þaS er ekki nema mannlegur breiskleiki, aS
sækjast sem mest eftir því, sem örSugast er aS fá.
"Eg sé engil,” heyrSist nú kvenmannsrödd
segja skamt frá þaSan sem Jeff lá. Ó, sjáSu
hannl SérSu hann ekki?”
AS líkindum hafa englar ekki veriS nein nýstár-
leg sjón fyrir þá, sem þarna voru inni, því enginn
sinti neitt röddu kvenmannsins nema Jeff; hann tók
vel eftir öllu, sem fram fór þar inni og hann varS
var viS.
“Er þetta ekki hræSiIegt?” hugsaSi hann. “Ef
til vill verSur þessi kvenmanns aumingi meSal
engla, áSur en langt um líSur, ef hún heldur áfram
aS leggja leiSir sínar hingaS.”
Jeff hallaSi sér út úr legubekknum og horfSi
fram ganginn, og sá hann þá hvar Hah var aS sinna
kröfum viSskiftamanna sinna, er síSast höfSu inn
komiS.
Jeff stökk nú fram úr legubekknum, en • jafn-
skjótt upp í hann aftur, því hann sá hvar Hah kom
framan ganginn. En þaS var óþörf varkárni, því
Hah staSnæmdist hjá einum hálfsofandi náunga,
sem hafSi víst veriS aS biSja um aSra pillu, svo
hann gæti sofnaS til fulls.
Þegar Hah var búinn aS veita þessum manni
þaS sem hann þurfti, fór hann burt úr herberginu.
Jeff stökk fram úr aftur og nú gerSi hann nokkuS
all-einkennilegt. Hann tók ljóshylki upp úr vasa
sínum og gekk nú aS hverjum klefa, lyfti forheng-
inu ögn frá og lét ljósgeisla falla um íbúann, en svo
fljótt og snögglega, aS þó einhver þeirra hefSi ver-
iS vakandi, þá hefSu þeir naumast orSiS varir viS
þaS. En þó einhver hefSi nú séS glampa af ljós-
inu, þá hefSi hann auSvitaS ályktaS, aS þaS væru
ofsjónir, sem stöfuSu af ópíum reykingunni.
Þarna voru hvítir menn og konur, og Kínar; en
engan þeirra þekti Jeff eSa hafSi séS áSur, svo hann
myndi eftir. AS fara alveg fram í enda á gangin-
um, áleit Jeff ekki ráSlegt fyrir sig, því ef Hah kæmi
inn aftur snögglega, var hann of langt frá legubekk
sínum til þess aS komast þangaS án þess hann sæ-
ist.
Hann var nokkuS nálægt afturenda gangsins
er hann alt í einu heyrSi hurSina opnaát hægt aS
baki sér. ÞaS var enginn tími fyrir hann aS komast
í sitt eigiS flet, svo hann brá sér inn í þann klefann,
sem næstur honum var, í þeirri von aS þar væri^
enginn inni. En þaS brást honum. Þar var Kíni
fyrir. Jeff skelti lófanum fyrir munn mannsins eins
fljótt og hann varS hans var, svo hann gæti ekki
gefiS hljóS af sér, en sú varkárni var óþörf, því
maSurinn var steinsofandi. Þarna nnipraSi spæj-
arinn sig ofan á legubekkinp viS hliS þessa sofandi
Kínverja, þar til þeir tveir menn, sem hann sá koma
út um dyrnar úr innra herberginu og sem hann þekti
fyrir aS vera þá sömu er hann sá fara þangaS inn
um kvöldiS, voru komnir út um framdyrnar á her-
berginu. Þá reyndi hann aS komast burt og yfir í
sinn eigin klefa. Alt var aftur orSiS kyrt og hljótt
í ganginum. .
Ásetningur Jeffs var nú aS komast eftir hvaS
var í því herberginu, sem þessir tveir menn höfSu
komiS út úr. Hann hafSi heyrt hurSina opnast og
lokast, en ekki getaS enn séS meS vissu enn þá
hvar hún var. Hann taldi þó engan efa á því, aS
sér myndi takast aS finna hana, og lagSi því af staS
ofur hægt í áttina. ÞaS var svo dimt í þeim endan-
um á ganginum, aS hann varS aS þukla sig áfram
meS höndum og fótum. AS nota ljósiS sitt áleit
hann ekki ráSlegt, því skeS gat aS Hah leyndist í
einhverju skotinu og kæmi auga á ljósglampann.
“Ha, ha. Ekki tók þetta mig lengi, hér hefi eg
fundiS dyrnar. En nú er eftir aS komast inn^og sjá
hvernig þar er umhorfs. ÞaS skal eg gera, þó þaS
verSi mitt síSasta verk í þessum heimi. Svei, þær
eru þá lokaSar. Þessir tveir náungar hljóta aS hafa
lykil, og sýnir þaS, aS þetta er enhvers konar prí-
vat herbergi fyrir Hah Gats og nans beztu vini.
En þaS er eg viss um, aS ekki eru þeir margir, sem
hafa lyklavöldin hér aS. Þetta er annars líklega
einhvers konar fundarsalur fyrir þetta þjófa og
glæpafélag, og ef til vill heldur Hah hér til sjálfur,
þegar hann er ekki aS sinna viSskiftamönnum sín-
um hér fyrir framan.”
ÞaS er áreiSanlegt, aS fjöldi af þessu fólki
heldur til í svona neSanjarSar híbýlum. ÞaS verS-
ur svo vant viS loftleysiS og hina illu dauna, aS þaS
kann engan mun á því aS gera og hinu ferska lofti
ofan jarSar. Og þaS hefir Jeff vissulega vitaS og
álitiS aS þessi rauinsókn sín kynni aS færa sér heim
upplýsingar og sannanir á einhverju því, sem hann
þurfti aS fá sönnun fyrir í sambandi viS þau leynd-
ardómsfullu mál, sem hann var aS vinna aS. AuS-
vitaS er mjög örSugt aS gera sér nokkra rétta hug-
mynd um, hvaS Jefferson Clayton hefir búiS í
huga.
“Eg verS aS stinga upp lásinn. ÞaS er svo sem
auSvelt,” tautaSi hann fyrir munni sér um leiS og
hann dró upp úr vasa sínum áhald til þess. Hann
var rétt búinn aS koma þessu verkfæri í skráargat-
iS, þegar hann varS þess var, aö einhver var rétt
hjá honum. Hapn leit ögn til hliSar, og sá hann þá
aS yfir honum stóS Kínverji, sá stærsti, sem hann
hafSi nokkurn tíma séS, meS stórt barefli á lofti,
reiSubúinn aS láta þaS falla í höfuS hans. HvaSan
þessi náungi hafSi komiS, vissi Jeff ekki, en fyr
hafSi hann ekki séS þenna stóra risa um kveldiS.
Jeff þóttist þess fullviss, samt sem áSur, aS þarvera
hans var tilviljun ein, en ekki af því, aS Hah Gat
grunaSi sig nokkurn hlut.
Allar þessar og fleiri hugleiSingar flugu í gegn
um huga spæjarans meS eldlegum hraSa þrátt fyrir
þá hættu, sem hann yar sjáanlega staddur í. Ef aS
íbúar og húsbændur þessarar ræningjaholu grun-
uSu hann nokkuS, þá fann hann aS líf sitt væri ekki
mikils virSi og á þessu augnabliki virtist þaS vera á
valdi þess risavaxna Kfnverja meS reitt barefli yfir
höfSi sér, reiSubúinn aS láta þaS af alefli falla á
höfuS spæjarans.
XIII. KAPITULI.
Spæjarínn tekur til starfa.
Jeff mátti engan tíma missa. Hann þurfti eitt-
hvaS til bragSs aS taka og þaS umsvifalaust, ef
hann hugSst aS bjarga lífi sínu.
MeS svo skjótum hreyfingum aS auga eygSi
hann naumast, spratt hann upp eins og stálfjöSur.
Þessari hreyfingu átti risinn ekki von á, hann hafSi
ekki hugmynd um aS nærveru hans hefSi veriS
veit eftirtekt, því Jeff hafSi passaS sig vel, aS láta
hann ekki verSa þess varan aS hann sæi hann.
Jeff stökk nú á manninn eins og köttur á mús
og náSi annari hendi fyrir kverkar hans, en meS
hinni rak hann þungt 'högg á nasir honum. ViS
þetta lá risanum viS falli aftur á bíLk, en Jeff hélt
honum á fótunum meS hálstakinu; hann vildi ekki
láta hann falla á góIfS, því þaS myndi orsaka há-
vaSa; heldur var hans fyrsta aS reyna aS ná bar-
eflinu, en þaS sá hann aS hann myndi ekki geta
nema skella hinum flötum og liggja ofan á honum
á meSan. Hann lét hann því hallast út af, en tók
af honum falliS, svo hávaSi yrSi enginn ef hægt
væri. HöggiS hafSi veriS stærra en Jeff hafSi bú-
ist viS. ÞaS var alt af aS draga af mannnum, og
Jeff sá, a8 þess mundi ekki langt aS bíSa, aS hánn
félli algerlega í ómegin. ÞaS voru nú engin vand-
ræSi fyrir Jeff aS ná bareflinu og í sannleka sagt j
gera hvaS hann vildi viS þenna risavaxna, krafta-J
lega mann, sem þarna lá nú hjálparlaus viS fæturj
hans Jeff leit nú í kring um sig, en sá enga hreyf- j
ingu neins staSar. Þetta hafSi alt gengiS af svoj
fljótt og hljóSalaust, aS þaS hafSi enga eftirtekt
vakiS Og því varS Jeff feginn, því hann var enn
þá ekki reiSubúinn aS opinbera sig þarna inni; hann
átti eftir svo margt aS athuga áSur.
ÞaS fyrsta, sem nú lá fyrr aS gera, var aS koma
þessum risavaxna Kínverja eitthvaS þangaS, sem
hans yrSi ekki strax vart þó komiS væri eftir gang-
inum. MeSvitund sína myndi hann fá aftur innan
lítils tíma og þá aS sjálfsögSu kalla eftir hjálp. En
Jeff setti undir þenna leka, og fór úr öSrum sokknum
sínum og tróS eins miklu af honum og hann gat upp
í munn Kínans og batt svo skóreim sinni yfir og aft-
ur fyrir hnakkann. SíSan batt hann fætur hans
saman og hendur hans á bak aftur.
“Þarna, nú fer vel um þig, ljúfurinn,” sagSi
hann svo ánægjulega viS sjálfan sig. “Þetta held-
ur þér í skefjum um stund.” Spæjarinn horfSi nú
vandlega í kring um sig, en sá engan. “Nú verS eg
aS fela þig, vinur minn, því þeir geta gengiS ofan
á þig og meitt þig, ef þú liggur þama. En hvar á eg
aS koma þér fyrir?”
Hann dróg til hliSar forhengiS á næsta klefa
og sá aS þar var auSur legubekkur, er trauSlega
dugSi fyrir hann aS leggja manninn þar upp í. Þar
myndi hann finnast fyrst og annaS hitt, þegar hann
fengi meSvitund sína aftur, myndi hann ef til vildi
velta sér fram úr og á þann hátt gera hávaSa.
“Nú sé eg hvaS eg skal gera. Eg skal troSa
honum undir legubekkinn. ÞaS verSur nokkuS
þröngt, en þess meiri trygging er fyrir því, aS hann
liggi þar kyr.” Jeff lyfti því legubekknum upp frá
gólfinu ögn og velti svo félaga sínum undir hann,
alveg upp aS vegg; lét svo bekkinn falla ofan yfir
hann aftur. Og þarna lá nú risavaxni Kínverjinn
undir bekknum, sem mús undir fjalaketti.
Alt þetta hafSi tekiS styttri tíma en þaS tekur
aS segja frá því. Jeff taldi sér hverja mínútuna
dýrmæta og lét hvert handtak og hverja hreyfingu
sína aS notum verSa. Hann hafSi unniS svona verk
áSur, og var því enginn viSvaningur. ÞaS er haft
fyrir satt, aS Jefferson Clayton geti höndlaS hvern
sem er, þó sýndur sé allur mótþrói, en hér var ekki
um neina mótspyrnu aS ræSa; maSurinn hfafSi
falliS hjálparlaus fyrir stálhnúum spæjarans viS
fyrstu atlögu.
“Þá er nú aS komast inn í þetta bak-herbergi.
ÞaS má vel fara svo, aS þaS svari ekki kostnaSi, en
eg ætla aS eiga þaS á hættu.”
Aftur tók hann nú aS stinga upp lásinn, sem
hann hafSi orSS aS hætta viS svo snögglega, þegar
hann varS var viS Kínverjann aS baki sér.
Lásinn reyndist honum auSveldur viSureignar;
hann hrökk opinn strax viS fyrstu tilraun. En
■ Jeff opnaSi ekki dyrnar strax, heldur lagSi nú ann-
aS eyraS viS hurSina til aS hlusta hvort nokkuS
heyrSist aS innan frá. En hann heyrSi ekki neitt.
Alt var kyrt og hljótt.
Hann opnaSi hurSina; daufa ljósbirtu lagSi um
herbergiS, sem, eins og þaS herbergiS sem ’hann
hafSi veriS í, var hólfaS sundur í smá klefa, meS
forhengi fyrir dyrunum. 1 þessu herbergi var ekki
út af eins ill daun og í hinu, og dróg hann þar af,
aS færri mundu reykja þar inni.
Þegar hann var kominn inn, lét hann hurSina
falla mjúklega aftur aS baki sínu. “Hér er einhver
inni,” sagSi hann viS sjálfan sig ofur lágt, því þó
hann heyrSi ekkert og sæi engan, var sem eSlisá-
vísun hans segSi honum, aS hér væri einhver inni.
“En hver sem þaS er, þá mun hann sofa. Ef mér
tkest aS framkvæma vilja minn hér inni án þess aS
vekja hann, þá svo mikiS betra,” hugsaSi hann og
færSi sig fót fyrir fót ofan eftir gólfinu um leiS og
hann gekk frá skambyssu sinni í ytri vörum sínum,
þar sem hún væri handbær ef á þyrfti aS halda./
Hann ýtti nú til hliSar forhenginu á klefunum
til beggja handa, meS hægS, er hann gekk inn eftir
gólfinu, og sá hann aS allir klefamir voru mann-
lausir inn fyrir miSju herbergisins. 1 einum klef-
anum fann hann lítinn kassa meS austurlanda gerS
og var hann þakinn meS pappírstuskum og göml-
um fötum. ÞaS var enginn efi, aS þetta var örygg-
ur staSur fyrir verSmæta muni, því fáum óviSkom-
andi hefir víst auSnast aS komast svo langt inn eftir
þessum híbýlum. Jeff sprengdi nú kassann opinn,
og meS ánægjubrosi á vörunum tók hann svo upp
úr honum ýmsa muni, svo sem pípur, hálsbönd,
fingurgull, græna og hvíta guSi, ásamt bunka af
seSlum og nokkuS af silfurpeningum, er hann gaf sér
Prentun.
AUs konar prentun fljótt og
vel af hendi leyst. — Verki
frá utanbeejar mönnum sér-
staklega gaumur gefinn.
The Viking Press, Ltd.
729 Sherbrooke St.
P. O. Box 3171 Winnipeg
engan tíma til aS telja. En þaS sem hann sérstak-
lega leitaSi aS, fann heum þar ekki.
“ÞaS er leitt,” sagSi hann næstum því hálf hátt.
“Eg hafSi búist viS aS finna hér þaS, sem eg svo
mjög áfram um aS komast yfir. En ef til vill auSn-
ast mér þaS enn þá. Eg hefi enn ekki séS alt, sem
er faliS í þessu herbergi, langt frá því En ef þeir
lofa mér aS vera í næSi nokkra stund enn þá, þá er
þaS margt sem eg get gert á stuttum tíma. Fyrst af
öllu verS eg aS finna út, hver þaS er, sem eg heyri
til hér í næsta klefa, áSur en eg set sjálfan mig í
nokkra frekari hættu.”
Rétt er hann var aS leggja af staS í annaS
sinn, heyrSi hann veika kvenmanns rödd spyrja á
kínversku hver þar væri.
Jeff gat töluvert talaS í kínversku sjálfur, þar
sem hann hafSi í síSastliSin þrjú ár notiS tilsagnar
Pong. Hann skildi því flest, sem viS hann var
sagt og gat gert sjálfan sig skiljanlegan á því máli.
“Vinur,” svaraSi hann ofur lágt og stóS alveg
kyr, því spurningin hafSi komiS honum í dálitla
geSshræringu. Hann heyrSi, aS þaS var kvenmaS-
ur, sem talaSi, og hann heyrSi þaS einnig, aS hún
var ekki Kínverji.
“Hér er þá hvítur kvenmaSur inni,” hugsaSi
hann. Enginn Kíni talar svona. HvaS þýSir
þetta? Ef til vill er hér verk fyrir hendi, sem eg
alls ekki gerSi ráS fyrir.”
“Eg sting þig, ef þú kemur nær,” heyrS hann
þenna kvenmann segja í hótunarrómi.
“Ertu ein hérna?” spurSi hann nú á kínversku,
en hálf hikandi samt.
“Nei, eg er ekki ein. SveSjan sem drepur —
sveSjan, sem hefir kraft hinna sjö guSa, er hér hjá
mér/’
“Vertu stilt og róleg, eg er ekki kominn hingaS
til aS gera þér neitt ilt.”
“Þú deyrS, ef þú gerir þaS,” svaraSi stúlku-
röddin jafn ákveSin og fyr.
Jeff 'hafSi nú fundiS út hvar felupláss hennar
var. Hann var þess fullviss, aS hún mundi ekkert
af sér gera svo lengi sem hann léti hana óáreitta,
og aS hann gæti því haldiS áfram leit sinni. En
hann ákvaS samt, aS fara ekki aftur út úr þessu
herbergi, án þess aS grenslast eftir hver hún væri,
þessi' stúlka, og hví hún væti þarna niSur komin.
AS hún bar ótta til þeirra, þrælanna, sem um-
kringdu hana, var auSheyrt á orSum hennar.
Jeff flýtti sér nú aS leita í hverjum krók og kima,
en fann ekkert. En svo var hann vanur viS þaS á
svona ferSalögum og hann taldi efalaust, aS hann
yrSi aS ganga margt óþarfa sporiS og árangurs-
laust áSur en hann yrSi laus viS þau mál, sem hann
nú var aS vinna aS.
i
“Eg verS aS fá aS sjá framan í stúlkuna,” hugs-
aSi hann og færSi sig nú hljóSlega aS því forhengi,
sem hann þóttist viss um, aS hann væri á bak viS.
Fyrst talaSi hann til hennar þvert yfir ganginn,
en svo eftir því sem þau töluSust meir viS, færSi
hann sig nær, unz hann ýtti forhenginu ögn til
hliSar þeim megin, sem veggurinn var, og gægSist
inn í klefann.
Hann sá nú, aS hún sneri baki fram og aS hún
beigSi höfuSiS fram er hún hlustaSi. 1 hægri hendi
sér hélt hún á stórum daggarSi, sem glampaSi á í
hinni daufu ljósglætu.
“Hvítur kvenmaSur, eins og mig grunaSi,”
hugsaSi Jeff, sem veitti nú stúlkunni nákvæma eft-
irtekt. 1 staS þess aS vera klædd kvenmanns föt-
um, var hún vafin í enhverjar kínverskar slæSur..
Hún var fríS sýnum, svo aS Jeff hafSi ekki margar
stúlkur séS fríSari. Hann einsetti sér aS komast
eftir um hagi hennar alt sem hann gæti.
“Nei,” hugsaSi hann; "hún lítur ekki út fyrir
aS vera ein af þeim stúlkum, sem maSur gæti átt
von á aS finna á svona stöSum. Og svo er klæSa-
burSur hennar. Hann bendir til, aS eitthvaS ó-
vanalegt á sér staS hér.”
“Hver ert þú? HvaS vantar þig?” spurSi hún
á sinni bjöguSu kínversku.
, “Ungfrú Eg er ekki hingaS kominn til'aS gera
þér ilt. Eg bara biS þig aS gera engan hávaSa. Ef
eg get eitthvaS gert fyrir þig, þá gerSu svo vel og
lofaSu mér aS vita hvaS þaS er,” sagSi Jeff og tal-
aSi nú á enska tungu.
Stúlkan reik upp lágt hljóS og ætlaSi aS fara
aS segja eitthvaS í vanalegum róm.
“Uss, uss, hafSu ekki hátt, eSa viltu aS þeir
komi allir hingaS djöflarnir í einni bendu?”
"Ó. guS minn góSur. I öllum bænum, hver ert
þú? ESa er mig aS dreyma?”
“Nei, þaS er enginn draumur ungfrú. Má eg
koma nær þér? Eg vil ekki þurfa aS tala hátt, en
þaS hlýt eg aS gera þó, ef þú átt aS heyra til mín
þaSan sem eg nú stend.”
“Já,” stundi hún upp og heyrSi Jeff á orSum
hennar, aS hún var komin aS niSurfalli af geSs-
hræringu, þá er hún heyrSi aS samlandi hennar væri
þar kominn af frjálsum vilja.
“Fyrst af öllu verSur þú aS stilla þig. Ef eg á
aS reyna til aS hjálpa þér, þá verSur þú um fram
alt, aS vera róleg og köld.”
“Rödd þín bendir á, aS eg meigi treysta þér.
En eg verS aS fá aS sjá framan í þig. DragSu for-
hengiS til hliSar og lofaSu mér aS sjá þig. En eg
ráSlegg þér aS fara ekki of nálægt mér, því eg er
ekki eins varnarlaus og þú kant aS hugsa aS eg sé.
Þessi er vinur minn og verndari”, og hún hristi
daggarSinn.