Heimskringla - 05.11.1919, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSK RINGLA
WINNIPEG 5. NóVEMBER 1919
Pólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSK SAGA
ar og hinn hvíti handleggur féll máttvana niSur af
8tólbríkinni.
“Þá veit eg ekki hvort meira skal aumkva —
hann eða hana.”
Barónsfrúin hrökk viS.
“Sú spurning getur beSiS svars; þaS er altalaS í
staSnum, aS ySur lítist vel á mig."
“Þér sjáiS, barónsfrú, aS
skrítiS.”
“ViljiS þér einu sinni tala alvarlega viS mig um
og hve þakklátur eg er fyrir ySar góSu ráS. Eg á;
aS syngja í höllinni eumaS kvöld og hefi þegar tekiS
til þaS er eg ætla aS syngja. En, hvenær á eg aS
þekkja smekk þann, er hér ræSur. ViljiS þér því j „
leyfa mér aS syngja lögin fyrir ySur? Má vera, aS jp ..1.
þér fallist eigi á val mitt, en kjósiS heldur aS eg
breyti til.”
Frú von Drach var frá sér numin og flýtti sér aS
pianoinií.
Proczna lék um stund til undirbúnings, og sneri
sér svo skjótlega viS ag mwelti:
“ÓnáSar þaS ekki Xeniu, ef viS syngjum? I
hvaSa herbergi er hún?”
Frú Clara hristi höfuSiS.
“Nei, alls ekki. Veggirnir á Villa Florina eru
þykkir og þó rödd ySar 'heyrist til Xeniu, þá mun þaS
aS öllum líkindum verSa hiS bezta læknislyf handa
henni.”
Djúp þögn ríkti í salnum. Frú von Drach hall-
aSi sér aftur á stólnum og sem heilluS af ljúfum töfr-
andi draumi, blustaSi hún á sönginn^ en Becky sat á
lágri fótskör og hvíldi hiS litla höfuS sitt í kjöltu
hennar. , .
Svo aSdáanlega hafSi Proczna aldrei sungiS áS- undan merkjum.
ur, ekki einu sinni kvöldiS, er hann hreif alla upp í j
sölum greifafrúar Dynar. Hvert lagS rak annaS
svellandi, líkt og stormurinn þarna úti, er vissulega
bar tónana á vængjum sér út í hina dimmu nótt og
loksins varS rödd hcms aS hægu hvísli — ljúfri bæn. j
"ÞaS er einhver mollu-hiti hér inni. Eg verS aS
opna glugga í ytra herberginu,” sagSi Priczna alt í j
einu og gekk fljótlega út. Hann nam staSar frá sér
“Nei, meS engu móti.”
“Hví eigi?”
“HvaS hefi eg brotiS, aS þér viljiS dæma mig til
hálfrar stundar leiSinda? HiS alvarlega er jafnan
mjög amalegt. Auk þess grunar ySur eigi, hve
fjarska hlægilegur eg mundi verSa.”
“Jæja, viS skulum þá ekki hugsa um eldinn,
heldur leika meS hann. Hvers vegna lízt ySur á
mig? ”
Leonie tó kveifuna úr marmaraskálinni, er stóS
á borSinu fyrir framan hana, sló henni út og leit hálf-
glettnislega yfir hina gullsaumuSu rönd.
“Hvers vegna?” Proczna smá brosti, en settist
niSur á austrænan legubekk viS hliS hennar og lyfti
hendi hennar upp aS vörum sér. “Af því aS eg
ætíS held mér til bins bezt,” var svar hans.
Hún sló hægt til hans meS veifunni.
"VitiS þér aS riddaralegur vinnandi á aldrei aS
Eg mun jafnan berjast undir merkjum ástarinn-
ar, barónsfrú.”
“Hefi eg gefiS ySur hina minstu ástæSu til aS
efast um þaS um mig?"
“Víst hafiS þér.”
“Hvernig þaS? Eg?”
“MuniS þér ekki aS þér lofuSuS mér aS koma
frú Goner á kaldan klaka en í staS þess hafiS þér
og
numinn. Þar sat Xenia á stól, dreymandi,
aftur augun.
“Xenia!”
Hún starSi á hann sem aSra vofu. Tárin skinu
í augum hennar ig runnu niSur eftir hinum fölu kinn-
um. Hún stóS hægt á fætur og leit til hans meS
leiftrandi augum.
“Þér hafiS sungiS svo meistaralega, Janek, aS
þér tælduS mig hingaS niSur. Mig langaSi til þess
aS heyra ennirinn af laginu, áSur en eg færi inn.”
meg orSiS til þess aS sýna henni mesta sóma
“En, barónsfrú, get eg gert viS því, þó aS hin
litla frú spili svo meistaralega ? ”
^‘Þér voruS líka frá ySur numdir. Og svo þessi
koss á hendina!”
“ÞaS var ekki annaS en venjulegt er meSal lista-
manna. En til þess aS vita hvora höndina á aS
kyssa leynt og — heitast, verSa menn aS hafa kyst
margar aSrar."
Proczna hafSi á ný tekiS um hægri hönd forseta-
þungt andann. “ÞaS vijSist sem þér vitiS talsvert.
GuS minn! Hve skrítiS er ekki þetta. ÞekkiS þér
hann þá?”
“Efist þér um þaS? Því þó menn af frjálsum
vilja komi til þessar Síberíu, má þó vera aS eitthvaS
annaS hafi gengiS til.”
"TaliS, eg biS ySur! Ef þér eruS vinur Carlos.
mér er ætlaS margt — £g yður enn einu sinni. SegiS mér, hvert
var erindi ySar hingaS? Skyldi þessi maSur vera
svo vitlaus —” Hún þagnaSi skyndilega. “Hvar
sáuS þér hq/in síSast?"
“Hvern?"
“En Carlos!”
“HvaSa Carlos? ”
Frú von Gertner leit á hann hissa, er hún svaraSi:
“Eg þekki aSeins einn.”
“ÞaS geri eg einnig.” HáSslegt bros lék nú um
varir Proczna. “Eg á vin meS þessu nafni. En
hann er hálf skrítinn. Stundum er hann mjög mann-
fælinn og hefir sérstaklega beSiS mig aS nefna aldrei
nafn sitt á þessum staS og um fram alt aldrei innan
hirSarinnar. En þó var eitt undanskiliS. Ef aSeins
einn sérstakur kvenmaSur kynni aS hvísla þessu nafni
í eyra mér, þá var mér leyft aS verSa bergmál þess.
"Og ef nú aS varir mínar nefndu þetta nafn?”
“Þá skyldi þaS vera einskonar frímúraramerki
okkar í milli, sönnun þess^ aS eg hefSi sambands-
mann fyrir mér.”
Svipur Proczna var stillilegur og bar engan vott
um geSshræringu. Hann reis á fætur og virti fyrir
sér hina fögru konu.
Leonie stóS og upp og leit um stund brosandi á
hann.
“Þér eruS séSur, kæri vinur."
“Þér eruS vin ySar til sóma, og þér eigiS aS lík-
indum saman.”
“Utanríkisstjórinn þarf gætinna og skarpvitra
manna viS. HaldiS þér aS eg verSi svo hæg viSur-
eignar? ViS bæSi erum á þessari stundu líkust
tveimur spilamönnum, er baSir vilja vita hvor annars
spil. Jæja, hvort á fyrst aS spila út?”
Proczna brosti.
“Sá sem byrjar spiliS stendur jafnan betur aS
vígi. StríS og teningsspíl koma mér eigi til aS
gleyma boSum hæverskunnar.
“Háll eins og áll! Þér hrósiS ySur af öllum
riddaralegum kostum, og eruS þó hinn óriddaraleg-
asti maSur í öllulm heiminum. Þer vikiS ekki þuml-
Leonie brosti.
dalt jafnvel í hug, aS þér hefSuS komiS þeim til
þessa.”
“Eg? Ef þér hafiS sýnt mér þann sóma aS veita
mér eftirtekt, þá vitiS þér erns vel og hver annar, aS
eg eigi talaSi eitt orS viS þau alt kvöldiS. En” —
Rodd hennar var hæglat og kuldaleg en þo eigi ......
,, ’ raSi, er margt virtist liggja í.
sem ella.
“ÞaS var ógætilega gert aS syngja, er eg vissi
af sjúkling í húsinu. Hvemig líSur ySur, Xenia?
EruS þér betri?”
Greifafrú Dynar þerraSi augu sín og þagSi um
stund. Hristi svo höfuSiS og mælti: “Haltu á-
fram aS syngja, Janek. Má vera aS mér batni al-
gerlega viS söng ySar.”
Frú von Drach og Beatrice stóSu í dyrunum.
Xenia gekk til þeirra og heilsaSi þeim, og var bæSi
glöS og hissa aS sjá þær.
“Eg biS aSeins irm lítinn krók til aS sitja í til aS
geta hlustaS,” sagSi hún og reyndi aS brosa. “Radd-j
ir álfanna ha'fa lofaS mér aS eg hér skyldi finna ró
‘Og friS og gleyma heiminum, og til þess langar mig. ” j
Proczna gekk aS glugganum og opnaSi hann.!
Stormurinn þaut um andlit hans, en uppi í himin-j
hvelfingunni rofaSi til ig stór, skínandi stjarna kom
fram yfir Villa Florian.
frúarinnar og fært hana aS vörum sínum meS augna- ung yegi tij þess ag yeita mér sigur þg eigi gerSuS
þér þaS af öSru en eintómri kurteisi. Gerum því
samning. SegiS mér, svo aS þér færiS sönnur á aS
“Heller-Huningen og litla Becky léku og hálf-illa ' þér géug gá sem þér segist vera> hiS fulla nafn Carlos
á mig og sýndu of mikinn samverskan greiSa. Mér Qg eg mun hreint og beint skýra yöur frá öllu því,
er eg veit, þó aS eg sé ef til vill, meira riSin viS þetta
mál en ySur grunar.”
"Mikill er gagnsllæSleiki kvenna! sagSi Proczna
og hristi 'brosandi höfuSiS. Rétt núna sögSuS þér,
aS eg væri éfni í stjómmálamann, og svo viljiS þér
Proczna hallaSi sér yfir aS stólarmnum og leit bros- ag eg geri mig gekan j hinu mesta glappaskoti, er slík-
andi til hennar — hvaS munduS þér hafa gert, bar- uf magur gat gert. ílver segir ySur aS eg eigi þeg-
! ónsfrú, ef eg hefSi veriS sekur í þessu?”
Leonie tók hlæjandi í eyraS á honum.
ar þekki til alls þess, er þér ætliS aS trúa mér fyrir ?
Ef sendur er erindreki í herÞuSir ovinanna, er oftast
XVII. KAPITULI.
“Eg mundi hafa hefnt mín, og gert þeim alt til vani ag skgra fyfir honum> Kversu landslagi er hátf
hneysu. Eg mundi hafa orSiS aS hýenu, og án allr-( ag Qg frémur 5llu ag leigbeina til góSra vina, er hann
ar miskunnar ófrægt þau og gert þeim lífiS viS hirS'
ina lítt bært.”
“HaldiS þér þá, þér töfrandi hefndarnorn, laus aS breyta á aSra leiS?
þér séuS svo almáttugar?”
Forsetafrúin yfti skrítilega öxlum, en augu henn-
hvíldu sem töfruS á söngmanninum.
geti komist í samband viS. HaldiS þér nu aS
tjórnmálamaSurinn Carlos muni vera svo abhuga-
Eg er þér sem sé erinds-
reki hans.”
Leonie gek knú nær Proczna og lagSi hönd sína
ar nviidu sem torruo a songmannmum, er hægt . handlegg hans.
strauk hiS svarta varaskegg sitt og virtist reyna mátt .-Nú ef hezt ag byfJ-a £g efast ekki um ag ySur
•muni kunnugt vera samband Önnu Reginu viS sendi-
smn.
Inni í herbergi frú Leonie var heitt og ilmandi
lykt. Gluggatjöldin voru dregin saman, til þess aS
útiloka sólargeislana, þó um miSjan vetur væri. Ein-
ungis ein mjó, gullin rák hafSi smeygt sér inn í gegn-. lþar meg sagt> ag þér séuð máttugri en eg?”
um hinn þykka kniplingsvefnaS gluggatjaldanna og
“VitiS þér eigi aS hjátrúarfullar sálir ætla aS eg
eigi galdrarót þá, er veitir ótakmarkaS vald ýfir
hjörtum manna?”
“ÞaS má eg sanna a'f sjálfs míns reynslu. En er
herrann. Eg er því fús aS skýra ySur frá öllu því,
er snertir þetta mál og rétta ySur hendina sem sam-
bandsmaSur ySar. EruS þér samdóma?
“Já,” sagSi hann og kysti á hönd hennar.
Frú von Gertner leyfSi honum aS halda um hina
, , •* ( * c Leonie hl° °8 ,aS8i hh'ðlega, en þó ásakandi silkimjúku hönd. Eins og sleginn af einhverri blindni
lek nu sem t.ndrand, ne.star um h.S fagra hofuS for ( hbnd sína á hig dökklikka8a KöfuS hans o gmælti:
“En þér, kærasti litli einfeldningur!"
“GeriS eigi of lítiS úr mér, barónsfrú, margt
ghélt . nótna-
setafrúarinnar, er stóS viS píanóiS o
blaSi í hönd sér.
Proczna hafSi leikiS undir, er hún söng. Hann( kemur þaS fyrir í lífi söngmanna, er ySur eigi dreym- bæði :
lét nú hendurnar LíSa hægt niSur af nótunum, hallaSi ir Um."
sér aftur á bak í stólnum og leit upp á lærisvein sinn.
Þér syngiS ekki eins og þér eruS vanar, þaS
gengur eitthvaS aS ySur,” mælti hann í hálfum
hljóSum.
Leonie dró andann þungt, þrýsti höndunum aS
enninu, sneri sér undan ig settist í hægindastól.
“Eg get ekki sungiS í dag. VeriS eigi aS neySa
mig, Proczna. GuS minn! eg veit ekki sjálf hvaS
aS er."
“Eg stend á rétti mínum aS vera kennari ySar,”
mælti hann, “og mun af eigingjömum hvötum þjá
ySur meS Ijúfum lögum, hversu fullar örvæntingar
sem þér lítiS á mig. Söngurinn er lykill aS hjarta
kvenna, ag sá er heimskingi, er hefir Iykil þennan
milli handanna og ekki kann aS nota hann.”
‘Þér taliS út í loftiS, Proczna; hver veit hvort
ómaksins vert er, aS skygnast inn í hjarta mitt?”
Hann laut nær henni. ÞaS var eitthvaS töfrandii
viS svip hans.
“Hver maSur er hégómlegur, og til þess aS geta
litiS mynd sína . hjarta fagurrar konu, lætur hann
sér þaS nægja, eins og þaS er, hvort þaS er himna-
ríki eSa helvíti.”
“En ef öll fyrirhöfn hans væri til einkis cg þetta
hjarta eigi speglaSi nokkra mynd?”
Leonie mælti orS þessi svo lágt aS varla heyrS-
ist. Hinir dökku kniplingar titruSu á brjósti henn-
“Þetta er ágætt! VitiS þér, Proczna, aS þér
eruS mjög skemtilegur. Eg gæti nærri því svariS,
aS þér væruS fæddur á sunnudag, þó aS eg aS öSru
leyti hafi enga sönnun fyrir því.”
“En ef eg nú veitti ySur hana?”
“HvaS?”
Proczna laut nær henni og augu hans leiíftruSu
skrítilega, en háSslegt bros lék um varir hans.
flæktist fálkinn í klær arnarinnar.
“Vinur ySar er markgrei'fi de la Brancha?
Prorzna hneigSi höfuS sitt og mátti þaS þýSa
á og nei. En Leonie hélt afram^
“ÞaS er hann. Elskar hann prinzessuna enn-
þá?”
“Sá er einu sinni hefir litiS önnu Reginu ástar-
augum, mun aldrei elska nokkra aSra konu.
“ÞaS er kynlegur maSurl Og þaS þo hún láti
eigi annaS í té en ískalda kossa. Þér vitiS aS eg hefi
tekist á hendur aS sjá um þetta mál.
“AuSvitaS! Bransha vísaSi mér til ySar. Hann
ikýrir ófúslega frá smáatriSum, en talar aSeins al-
“Þér getiS ef til vill, leikiS á heiminn, barónsfrúj ment um þaS, og ætlar ySur því aS fylla út og bæta
en ekki á mig. Eg sé dýpra en svo og veit hversu vig.”
aS er fariS. Á eg aS nefna ySur töfraorS þaS, setm
gefur leiknum nafn og veitir ySur hulinn mátt? —
“En hann hefir þó líklega trúaS ySur fyrir því,
er á undan var fariS. Anna Regina þykist þekkja
hinn fríSa markgreifa og ef til vill hefir dansaS viS
hann oftar en vera ber. Þetta var auSvitaS matur
fyrir sögvísar tungur í fæSingarbæ hennar og var
alment talaS aS hin litla prinzessa mundi giftast
sendiherranutm. VitiS þér nú hvort þau komu sér
j saman um nokkuS á laun sín á milli?
Augu Leonie leiiftruSu og hinir mjúku, hringsettu
j fingur luktust um hönd Proczna og líktust skörpum
klóm, er þær krækja í bráS sína.
don — Leonie beit á vörina og left til hans fastlega. I “Eg biS ySur um fram alt, barónsfrú, aS minnast
Þess þurfti alls eigi, svaraSi hann 'brosandi, en þess aS leikur þessi fer fram í hinu saklausa hreinlífi
reyndi um leiS aS komast fyrir hana. “ÞaS eru svo Þýzkalands. Anna Regina leyfSi Carlos eigi einu
Don Carlos! — Er þetta ekki svo, eSa hvaS, bar-
ónsfrú?”
Barónsfrúin þaut upp og lagSi ósjál'frátt höndina
á varir Proczna. Svo leiS handleggur hennar niS-
ur, og frá sér numin af undrun mælti hún: “Don
Carlos! Don Carlos! HvaS vitiS þér um þetta?”
Proczna yfti öxlum og svaraSi stillilega:
"Kann vera jafn mikiS og þér sjálfar.”
“ÞaS er ómögulegt! Þér voruS ekki í Lon
margar IeiSir, er liggja til Rómaborgar, og ■
ha! Eg sé að þér ætliS aS reyna mig.”
hat ha, 1 sinni aS þrýsta hönd hennar, og Brancha varS því aS
| láta sér nægja aS reisa í hjarta sínu dýrSlingsmynd
‘Róm! Jú, eg skil.” Frú von Gertner dró þá^ er bar mynd Önnu Reginu."
Frú von Gertner yfti háSslega öxlum.
“Þetta hefir veriS mikil sakleysissál milli kol-
svartra syndara. En ef ekki var um annaS en þetta
aS gera, viS hva^ var þá August Ferdinand hrædd-
ur?”
ÞaS var af því, aS hann hafSi áSur orSS fyrir
einhverju líku, og heimurinn er jafnan reiSubúinn aS
gera mý aS úlfalda. En þér lofuSuS aS skýra mér
eitthvaS nákvæmar frá því, er gerSist þá er þé.r vor-
uS aSstoS þeirra.”
Leonie hneigSi höfuSiS hugsandi.
“Brandha var hér fyrir ári síSan. Anna Regina
hafSi komist í kunningsskap viS mig og leitaSi ráSa
til mín um ýmislegt, því hún var hér öllum ókunnug.
Eitt kvöld hvíslaSi hún náföl aS mér, aS hún yrSi aS
tala einslega viS mig nokkur orS næsta dag. Eg fór
til hennar á óvenjulegum tíma og trúSi hún mér þá
fyrir leyndarmáli sínu, og kvaSst hafa fengiS bréf frá
markgreifanum, og skýrSi hann þar frá, aS hans
væri innan skams von þangaS, til þess aS fá hjá henni
meSmælingabréf til heldri manna viS hirSina í X.,
því aS hann hefSi veriS settur þar sem sendiherra.
Prinzessan titraSi af geSshræringu, því skömmu áSur
hafSi þeim August Ferdinand og henni boriS eitt-
hvaS á milli; baS hún mig þá þegar í staS, aS senda
Brancha hraSfrétt í sínu nafni. Alt þetta var auS-
vitaS mjög saklaust, bezti Proczna, og hefSi ekki
Anna Regina veriS svo — svo — barnslega einföld,
þá hefSi henni veriS innan handar aS vísa mark"
greifanum til manns síns og fá honum bréf hans. En
hún var algerlega ráSalaus og svo — var eg líka. Ef
eg hefSi þá veriS eins stilt og núna, hefSi eg kunnaS
ráS. Mér datt því ekki annaS f hug en aS telja
henni trú um, aS bezt væri aS halda þessu leyndu.
Eg kendi í bróstj um hana; eg hélt aS hér væri aS
ræSa um ólánsama ást^ og í staS þess aS senda hraS-
fréttina, 'baS eg Branoha aS kama hingaS sem skjót-
ast. Og tveimur dögum síSar sendi eg Önnu Reginu
þannig orSaSan miSa:
“Carlos er hjá mér og biSur ySur um stundar viS-
tal. Eg ábyrgist aS alt sé trygt og lofa þagmælsku.”
Hin litla prinzessa svaraSi þegar í staS, og kom svo
sjálf einnri stundu síSar, hálfdauS af hræSslu og á-
hyggjum."
Á andliti frú Leonie var einhver skrítinn svipur,
er virtist lýsa meiri gleSi yfir því aS svik og prettir
hefSu hér sigri aS hrósa yfir einfeldni og sakleysi.
“Og þetta viStal var í ySar návist?"
“Nei, Proczna, svo ókurteis er eg ekki,” svaraSi
forsetafrúin og hló dátt. “Anna Regina vildi aS
vísu eigi aS eg færi út úr herberginu, en eg gekk inn
í gluggaskot og taldi gluggarúSurnar á torginu, þar
sem ljós voru. Næsta dag baS eg prinzessuna aS
koma til mín, til þess aS hún sjálf gæti fengiS Branca
hiS umrædda bréf. Eg hugsaSi aS eg'mundi gleSja
þau bæSi í/ie Sþví. En, bezti Proczna, aldrei hefi
eg heyrt neitt svo leiSinlega hátíSlegt sem samtal
þessara tveggja elskenda, jafnvel ekki í barnabókum.
Og þó er markgreifinn undur fagur maSur.”
“Eg get ekki látiS ySur svara fyrir þaS, sem liSiS
er, fagra töfrakona," svaraSi Proczna meS einkenni-
legu brosi. “En framvegis mun eg halda vini mín-
um Branoha, fjarri þessum staS. Hamingjusami
Branoha. Hví bjóSiS þér mér eigi einu sinni aS
koma hingaS meS annarlegu nafni?”
Nú heyrSist gengiS í ytra herberginu. Þjónn einn
kom inn og spurSi hvort forsetinn mætti hlusta um
stund á sönginn.
‘. .-.ovitaS.”
“Snúum okkur þá aS nótunum, frú mín.”
Leonie reis á fætur.
“ViS vorum komin dálítiS frá efninut Proczna.
Eg á viS þetta um Önnu Reginu. Má eg reiSa mig á
ySur?" Hún lagSi fingurnar á varirnar og hvíslaSi
a Shonum: ÞaS er ekkert tryggara band á milli
tveggja manna en sameiginlegt leyndarmál. Þess
vegna gerSi eg ySur aS trúnaSarmanni mínum."
Proczna hneigSi sig djúpt niSur yfir hönd henn-
ar, en þaS var ekki hæigt aS lesa á svip hans, hver
áhrif orS hennar höfSu haft.
XVIII. KAPITULI.
Á heræfingavelli Franz tjlanriddaranna, er lá all-
langt fyrir utan staSinn, var um hádegisbiliS mjög
fjölment og fjörugt, þ óenn væri vetur. HafSi for-
ingjunum kamiS saman um, aS nota hiS hagstæSa
veSur og halda veSreiS á ósöSluSum hestulm.
Frúrnar óku flestar í vögnum. Frú von Hof-
straten var hin eina þeirra, er var ríSandi. ReiS hún
á "Krattan”, en þaS var afar mikill riddarahestur, er
Hecheliberg greifi hafSi sett undir hana.
Janek Proczna reiS viS hliS stjúpsystur sinnar,
og fursti Heller-Huningen skemti sér meS því, aS
troSast meS hest sinn 'fast aS vagninum, svo aS hann
gæti, meS þ ví aS rykkja í taumana, snúiS hinu fagra
höfSi hestsins fast aS hinni blómlegu kinn Becky.
“Darling langar aSeins til aS þefa af fjólunum
ySar," sagSi hinn ungi foringi í galmni, en ungfrú von
Drach hörfaSi undan út í vagnhorniS. “Hann er
vanur viS sykur, og því sækir hann til ySar.”
“Eg hefi ekkert á mér.”
“ÞaS stendur á litlu. Þér eruS sjálfar svo sætt
Becky.”
Hechelberg þrýsti sjóngleri sínu aS augunum og
sneri sér skyndilega aS furstanum.
“Hvar í skollanum hafiS þér lært þetta rósamál?
Eg skal segja ySur eitt, mér verSur kent um þaS, því
Meira.