Heimskringla - 30.06.1920, Page 6

f BLAÐSIÐA
HEIMSK.RINGLA
WINNIPEG 30. JúNÍ, 1920.
Skuggar og skin.
L..
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
“Hún mundi ekici trúa ySur. Og ef hún léti frú
Carew vita um íþefita, þá væri okkur glötunin vís.
Hún væri vís tíl aS gizka á, eSa jafnvel þekkja ySur.”
Debora varS samt smámsaman aS sannfærast. j
“Eg set nú svo, aS af einni eSa annari hræSilegri á-
stæSu, væri þetta éins og þér segiS, aS hin vonda
kona væri í aSsigi meS aS 'fremja enn eitt ódáSa-
verkiS, hugsaSi hún. Átti hún þá aS hamla þeirri
hendi, sem vildi frelsa hlutaSeigandi persónu?
“Lady Pauncéforte verSur aS koma í naustiS j
einsömul, og lofa því staSfastlega aS láta engan vita
af þessu,” sagSi hún. “Og eg skal fara njeS ySur
þangaS.”
Frúin stóS upp og sagSi um leiS og hún klappaSi
saman höndunum: “ViS skulum hjálpast aS neS '
aS frelsa hana( Debora. Eg skal segja henni hver
þessi kona er. Hún má fara á burtu héSan og finna
sér einhvern þann samastaS, þar sem hún er óhult
fyrir henni. Og nú ætla eg aS skrifa miSann."
‘Eg skal afihenda systur minni miSann,” svaraSi
hún blíSIega. Eins og fyr nefndi hún Francisk
“Nei, llangt frá.
■ i<si, naiigL ii«. Hann er svo góSur cg sann-
“tuigjarn,” svaraSi Ikonan. “ÞaS eru engin vandræSi
þanmg, en ætíS meS angurbli'Sum tilfinningum. AS
! .
LvaS þaS snertir. Ddbora borgaSi œnboSsmann-
sönnu var henni mikil huggun aS sumu, sem Banner | inuim ihúsaleiguna, sem er mjög lítil.
lögmaSur hafSi sagt henni; en á hinn bóginn fjar'
lægSi þaS haina frá hiniuim eina ástvin
hún átti í veröldinni.
“Eg skal segja orS fyrir orS þaS, sem þér biSjiS
Eg seldi gim-
steina og gúllstáss svo viS höfum næga peninga fyrir
og ættingja er langan tíma. Eg afhenti Ddboru leynilega demanta
mina. LögmaSurinn vissi ekki af því. Debora
segir aS Cha'lloners ættargimsteinarnir haifi veriS
mi= aS segja Fenni, og eg vona aS hún fari eftir orS- nafnfrægir; en, ein-s og eg sagSi, vissi enginn aS eg
ViljiS þér ekki sitja um stund og hvíla
um ySar.
ySur?’
“Nei, þakka ySur 'fyrir. GóSa nótt!”
GóSa nótt!” svaraSi Margaret og rétti henni
hendina.
En hvaS þetta var líkt henni — hiruii. Hún
hreyfSi varimar, en sagSi ekkert. Svo tók hún
hendina, sem aS henni var rétt, laut niSur og kysti
á hina nettu fingur og gekk síSan burtu.
Margaret stóS og horfSi þungt hugsandi á eftir '■
kom þeim til Deboru.
um staS —"
Eg var spurS um þá á viss-
Hún þagnaSi snögg'ega og var sem færi um hana
hrollur. En eftir noklkur augnablik hélt hún áfram:
“Þessum hræSjlega staS( setm eg var f'lutt til eftir aS
prcfunum var lokiS. Ddbora kom þangaS sem
hjúkrunaíkona — hin hygna Debora — og svo gát-
um viS flúiS þaSan. En þetta megiS þér engum
“Nei,” svaraSi Franciska, og hrygSarský HSu yifir
andlit hennar.
rrancisku og horfSi á hana viSkvæmum hluttekn-
ingaraugum.
"Ó! þá er ekki von aS þér skiljiS þaS til fulln-
ustu. ÞaS getur engin kona( sem ekki hefir sjál'f
veriS móSir. Þeirrar ánægju naut eg aSeins lítinn
tíma, en viS vorum þá líka farsæl. MaSurinn dlsk-
ar konu sína innilegar, þegar þau haifa átt barn sam-
an”.----Franciska veik sér til og leit undan. — “Jáfn-
vel þó honum áSur halfi ekki þótt svo sérlega vænt
um hana. Og viS — hann og eg — viS lifSum ein-
ungis hvort fyrir annaS. Og þér getiS fariS nærri
um þaS, hve skelfílegt var aS hugsa til hins litla,
1 heitt elskaSa barns, skaSbrends — deyjandi — vein-
j andi — og hugsa um báliS — hina gereySandi loga.
I FurSar ySur þó þetta svifti mig ráSinu. Daga og
henni. ÞaS var svo ríkt í huga hennar aS hún og
þessi kona ættu eftir aS finnast og kynnast einhvern-1 hattinn minn °g kápUna f
tíma — betur en orSiS var.
segja. í heila viku földum viS okkur í hellisskúta. j nætur fanst mér eg heyra hljóSn í barninu( en sá þaS
ÞaS var nærri sjó. Hún lét þá, er leituSu mín, finna t>° aldrei.
XXXII. KAPÍTULI.
Morguninn eftir las Franciska miSann. En er
j hún var búin aS því stóS hún upp og horfSi á Marg-
Hún gekk hröSum skLefum yfir aS skrifborSi' aret' Frá Hautu barnsbeini hafSi hún vanist því
aS einhver væri til aS stySja sig. Fram aS þeirri
stundu, er hún las bréfiS ifrá Basil Paunceforte til
móSur hennar, þar sem henni varS þaS Ijóst, aS hann
hafSi aldrei elskaS hana, hafSi hún trúaS Margaret
fyrir öllum hugsunum sínum. En nú þorSi hún ekki
aS segja henni efni miSans. Henni datt í hug aS
Margaret ef til vill aftraSi sér frá aS breyta eftir því
j sem hún var beSin um; en hún var mjög forvitin eft-
ir, hvaS undir þessu byggi. Henni fanst hún hljóta
aS koma á þennan tltekna staS, og vera nú einu sinni
I sjálstæS í ætlun og framkvæmd, þar eS sá tími væri
j liSinn, er hún hefSi aSra sér hliSstæSa, og kringum-
í stæSurnar ifleygSu henni áfram meS feikna hraSa.
I Hún stundi þungan. Ó, hve miklu hughægra
haífSi henni veriS áSur, þegar Margaret vissi allar
| hennar hugsanir!
j “Hver kom meS þenna miSa, Margaret?” spurSi
hún.
“Gamla vinnukonan frá Magnolia Cottage( sú
sem sér um geSveiku konuna, sem þú hefir heyrt um
— “huldukonunni”, sem svo er nefnd af mörgum.
Er miSinn ifrá henni?”
Margaret leit snögglega til systur sinnar. Hana
furSaSi á því, hvers vegna hún stundi svona þungan.
“Já( eg hugsa þaS,” svaraSi Franciska. "En eg
hefi séS hana áSur og er ekki hiS allra minsta hrædd
viS hana. Hún virSist vera hægfara og góSsöm og
i ajls ekki hættuleg. Eg au-mkva hana mjög svo mik-
i iS, því eg ímynda mér aS hún hafi rataS í stórkost-
legar raunir.”
“BiSur hún þig aS koma til sín?” spurSi Marg-
i aret.
“Eg held eg megi ekki segja þér þaS,” svaraSi
Franciska eftir litla umhugsun. Henni fanst þaS eitt-
j hvaS svo undarlegt aS leyna systur sína nokkru.
1 sömu svifum kallaSi móSir hennar á hana.
Hún sfcakk miSanum í vasa sinn.----------
A8 kvöldi þessa sama dags, aS loknum miSdegis'
j verSi, sem eftir venju var fremur seint, skildi Frand-
iska viS móSur sína í gestaherberginu og fór uþp á
lo’ft. Frú Carew hafSi ekki getiS þess aS Esther
væri farin frá sér, og hún hafSi lika bannaS raSskon-
unni aS segja Lady Paunceforte frá því.
Franciska klæddi sig í þykka loSkápu, því veSr-
iS var kalt. Hún lagSi leiS sína í gegnum garSinn
meS þungum og þreytulegum sporum, sem þó var ó-
líkt henni, en sem oft er samfara þungsinni og von-
leysi.
ýti var mjög dimt, en þegar hún kom aS naustinu
varS hún vör viS aS þar var einhver fyrir, sem IiafSi
ljósbera meS sér. Hún sá grannvaxna konu, sem
sat á stokkunum( sem báturinn hafSi áSur hvílt á.
Hún hafSi fleygt dökkum prjónaklút yfir höfuS og
herSar.
Franciska staSnæmdist á þröskuldinum og leit
inn. Henni 'fanst koma yfir sig óljós ótti fyrir ein-
hverju illu, sem yfir henni vofSi. Hún gekk samt
hikandi inn í naustiS og spurSi: “EruS þér “huldu-
konan?”
Sú sem fyrir var gekk hægt til hennar og studdi
hendinni á handlegg henrtar. Tvö dökk augu meS
sínu og skrifaSi nokkrar línur. Debora stóS hjá
henni og sagSi er 'hún var búin: "Þér verSiS hús'
móSir góS aS lófa mér aS lesa miSann.”
“Já( gerSu svo vel,” svaraSi hin góSlátlega.
“Hann er hér.”
Debora hleypti brúnum og las miSann:
“Ef Lady Paunceforte vill komast hjá yfirvofandi
hættu, ætti hún aS koma í naustiS um klukkan níu
annaSkvöld, og láta þaS ekki bregSast. Hún má
ingan hafa meS sér og enguan segja frá þessu, því þá
:r ekkert unniS. TreystiS þeim( sem skrifar þetta,
)g komiS.”
Þegar Debora háfSi litiS yfir miSann, sagSi hún
meS spekt: “Eg er ekki listfeng á eSa vön aS skrifa
þréf, en eg er hrædd um aS hún komi ekki. En þér
‘hafiS gert ySar bezta. Mér finst þaS vera óskyn-
samlegt a'f mér aS láta þetta eftir ySur; en á hinn bóg-
inn er eins og eitthvaS herSi á mér meS aS gera þaS.
AS minsta kosti skal eg fara meS miSann, ef þér lofiS
mér því staSfastlega, aS vera kyr heima á meSan.”
“Eg skal sitja hér þangaS til þú kermur aftur.”
“Eg ætla aS mæ'last til aS fá aS tala viS hana í!
herbergi ráSskonunnar,” sagSi Débora og tók körf-j
una sína. “Eg þori engum aS afhenda miSann utan
henni sjálfri."
Og svo fór hún.
Hún varS aS stríSa yiS storminn á leiSinni til;
herragarSsins. En Debora var hraustbygS og vön
erfiSi, svo hún hafSi sig áfram. Loksins var hún
komin heim aS húsinu. Hún gékk aS eldhúsdyrun-
um og spurSi hvort bún gæti fengiS aS tala viS Lady
Paunceforte.
Stúlkan horfSi á hana forvitnisaugum, þar sen
hún stóS í ganginum. Menn vissu aS Debora var
vinnukona hjá "huldukonunni", sem leigSi Magnolia
Cottage, og vegna þess var henni veitt meiri athygli
af vinnufólkinu. En ihvaSa erindi mundi hún hafa
hingaS nú?
“Því miSur er Lady Paunceforte ekki heima.
Hinar ungu frúr frá "1 he Hall komu hingaS í bifreiS
fyrir tveimur eSa þremur stundum siSan, og þætj
vildu endilega aS bún yrSi meS þeim til baka og væri
hjá þeim til miSdegisverSar. Hún kemur ekki heim
fyr en seint í kvöld. ÖkumaSurinn fékk skipun um
aS sækja hana kl. tíu, og þaS er nærfelt míla vegar.”
Debora var í vauidræSum, Hún vissi aS þaS
yrSu vonbrigSi fyrir húsmóSur sina, ef hun kæmi
aftur meS miSann. En samt vildi hun ekki afhenda
hann öSrum.
“Frú Carew er heima, sagSi stulkan ennfrem-|
ur( “og jómfrú Carew líka. Máske þér viljiS tala
viS aSralhvora þeirra?”
ÞaS glaSnaSi til muna yfir gömlu Deboru.
“Já, eg get lokiS erindi mínu viS jómifrú Carew,
sagSi hún. “ViljiS þér spyrja hana, hvort Debora,
gamla, vinnukonan frá MÍagnolia Cottage( geti feng-
iS aS tala viS 'hana?”
“FáiS ySur sæti á meSan,” sagSi stúlkan. Svo
lór hún meS skilmælin ifrá Deboru til Margaret, og
hún lét heldur ekki lengi bíSa eftir sér.
fjörunni, og meS þeirn
hætti kom hún þeim til aS trúa aS eg hefSi lent í sjó-
inn. Hún gerSi þaS, svo ekki væri hægt aS komast
eftir íhvar eg væri. — En eg mun ekki hafa komiS
hingaS til aS segja ySur alt þetta,— En hvaS var
þaS? HvaS var þaS, sem eg ætlaSi aS segja ySur?
Ætli eg sé hreint búin aS gleyma því?”
Hún leit til Francisku, sorgmædd og rænuleysis-
leg.
Francislka hafSi hlustaS á hana meS athygli og
meSaumkvun. Hún var aS hugsa um hvort þetta
mundi vera sönn frásögn eSa örvita skáldskapur.
‘HugsiS ekki um þetta, góSa kona,” sagSi Franc-
iska, og tók um hendurnar á aumingja konunni, sem
neri þeim saman I örvæntingu. “Þér mætiS bless*
uSu litla barninu ySar í himnaríki. En nú verS eg
aS fara, og iþér verSiS aS reyna aS gleyma öl'lum
þessum hraeSilegu viSburSum, og sumt af 'þeim held
eg aS sé aSeins iímyndun. Frú Carew er ekki vond
kona, og henni mundi aldrei halfa dottiS í hug aS
fremja slík óhæfuverk, sem þér hafiS hermt á hana.”
Franciska varS hrifin áf óviSráSanlegri löngun
1 til aS yfirgefa konuna sem allra fyrst, því hún vildi
j ekki hlusta á meira. En hún sagSi þaS ékki, þar eS
“Mér fanst þér segja, aS þér hefSuS ætlaS aS konan hélt með óráSsafli í hand'legg hennar, leit á
vara mig viS einhverju,” sagSi Franciska. j hana harmþrungnum bænaraugum, og sagS. meS á-
ÞaS var eins og nýtt ljós rynni upp fyrir konunni, herzlu'
ji.. j ...•_• . i __ • • m "BarniS mitt ef þér — ef þér trúiS mér ekki, þá
og andlitsdrættirmr sýndu meiri athugun. I ‘ > ^ ^ r
Debora horfSi á hina ungu stúlku meS einskonar, hámm störgu . Francisku me8 djúpri
Svo f ærSi hun sig fast ao (
ákafri undrun og velvfld.
henni og sagSilágt:
meSaumkvun.
Franciska horfSi undrandi á konuna. Þessi augu,
“Ee hefi bráS aS þakka ySur, aS þér létuS vera' , ... * c
c.g nen p H c •*!.••£ I þetta fagra, avala andht, hiS vel lagaSa nef og nettu
aS minnast á hana — í þaS sinn. En viS hofum,
aldrei sézt síSan. Nú þakka eg ySur af einlægu
hjarta fyrir þaS. — Þér — þér eruS afar líkar per-
sónu, sem eg þekki og þykir vænt um. ÞaS er svo
framúrskarandi líkt, en eg skil hreint ekki hvernig a
því stendur. En svo var nú þetta ekki aSal er.ndiS
aS þessu sinni. Eln eg vil biSja ySur aS afhenda
Lady Paunceforte þennan miSa, svo lítiS beri á. Þér
getiS fullvissaS hana um aS sá, sem skrifaSi hann,
sé áreiSanlegur. Og hennar sjálfrar vegna ættuS
þér aS hvetja hana tfl aS koma.”
Hún lagSi mikla áherzlu á þetta. Margaret
horfSi á hana meS sinni vanalegu góSsemi og blíSu.
HiS 'hrekkjalausa andlit Deboru og einfalda fram-
koma, vakti hjá henni góSan þokka og trúnaSar-
traust,
varir( mintu hana svo átakanlega á einhvern, sem
henni var vel kunnur. En 'hvern? Hún var aS
hugsa um þetta, þegar hin sagSi: “HafiS kæra þökk
fyrir aS þér komiiS, veslings barniS mitf. Eg er
innilega glöS yfir aS mér gefst tækifæri til aS segja
ySur þaS, sem mér liggur á hjarta.”
“ViljiS þér aS eg hjálpi ySur meS eitthvaS? Er
þaS þesaháttar, sem um er aS gera?" spurSi Franc-
iska góSlega. Hún fann ekki til hræSálu nú, heldur
miklu fremur til meSKSunar og löngunar til aS hjálpa
þessari vesælu og bjargarvana konu. “Er þaS nokk-
uS viSvíkjandi heimili ySar? Á eg aS tala viS manir
inn mmn um húsaleiguna?" hélt hún áfram. Henni
fanst þaS svo líklegt aS hin ókunna kona vildi biSja
hana aS flytja viS Sir Basil eitt eSa annaS, sem henni
I væri áhugamál.
“Já, þaS var svo," sagSi hún. “Eg ætlaSi aS
vara ySur viS — frú Carew — þekkiS þér hana?'
Hún he‘fir hvöss augu svört og undarlega fölt and'lit.”
“Já, eg þekki hana.”
“Hún segist vera móSir ySar — nei, takiS þér
ekki fram í. Máske líka aS hún sé þaS. Debora
segir aS þaS sé satt. En — hún hefir áformaS aS
svifta ySur lífi.”
Andlit Francisku varS náfölt. Henni lá viS ó-
viti og hún tók annari hendinni um enniS.
Rödd “huldukonunnar var lág, angurvær og ótta-
sleg^n.
ÞaS var líklegt aS þetta væri óráS hjá þessari
aumingja vitskertu konu, en orSin og hljómurinn
verkuSu þaS samt, aS Francisku fanst sem klaka'
stykki væri rent niSur dftir bakinu á sér og blóSiS
storkna í æSum sínum.
"Þér megiS ekki segja aS þér trúiS ekki því( sem
eg hefi nú sagt ySur,” sagSi konan. Þér þekkiS ekki
frú Carew. En eg þekki hana. ViS Debora erum
vel kunnugar þessari hræSilegu konu. Verri kven-
maSur en hún er ekki til í heiminum. Hún ætlaSi
aS drepa mig. En þegar hún sá vangá sína, aS maS-
urinn minn drakk kaffiS — hiS eitraSa kaffi — sór
hún þess dýran eiS aS eg væri hin seka --- aS þaS
hefSi veriS eg, sem blandaSi eitrinu í kaffiS. Eg
hugsa ekki oft um þetta, því eins og þér eflaust hafiS
heyrt, þá varS eg rugluS út af öllu þessu. En eg
vona aS eg innan $kams sameinist Geoffrey á ný( og
þaS er meira vert en nokkuS annaS.”
“Eg sé hann á st-undum hjá mér,” hált hún á-
fram, “og ætíS biSur hann mig aS bíSa meS þolin
mæSi.
um sérstaka gleSi og ánægju, áSur en eg kæmi þang-
aS, sem hann væri. — En Debora segir aS þetta sé
aSeins draumarugl, og eg sé ekki meS fullu ráSi —
eg sé svo veik í höifSinu, því eftir réttarprófiS og
dauSa barnsins míns, varS eg mikiS veik. En eftir
aS Debora frelsaSi mig, eins og eg sagSi ySur þá hef-
ir mér liSiS vel og eg veriS glöS og róleg, þar til eg
komst aS því, aS frú Carew væri í nágrenni viS mig.
— ViS strukum, eins og eg er búin aS segja. De-
bora 'leigSi þetta litla hús hér, og viS lifSum í ró og
fri3i( þar til eg komst aS því fyrir hendingu aS þessi
kona væri hér. SíSan hefi eg halft á henni auga, og
meS leynd stundum veitt henni eftirför á kvöldin.
ÞaS var eitt kvöld nýlega aS eg veitti henni eftirför,
sem oftar. Eg sá aS hún lagSi leiS sína inn í garSinn
og þar beiS hennar maSur, Darrell aS nafni — þaS
var auSsjáanlega stefnumót. — Hann afhenti henni
lítinn böggul, og svo töluSu þau um dóttur hennar.'
Og hann sagSist vita þaS meS vissu aS þaS væri á-
setningur hennar aS gera dóttur ai-nn eitthvaS ilt, og
hann harSbannaSi henni aS nota þa8( sem væri í
bögglinum ihenni til miska.
aumingja barniS? HvaS er þaS, sem hún gdfur yS'
ur til saka? Því vill hún rySja ySur af veginum?
HvaS hafiS þér brotiS?”
orsakar þaS voSalegt tilfelli. ÞaS er eins satt og eg
stend hérna, aS eg sá morSfýsnina í augunum á
henni. Ó! eg kannaSt viS þaS, — já, guS hjálpi
mér; því miSur geri eg þaS. Einu sinni — þaS er
langt síSan — sá eg hana hvessa augun á mig meS
samskonar tilliti. Hún ætlaSi sér aS drekkja Sir
Basil Paunceforte og hinni ungu stúlku( sem heldur
hér til, en sem eg hefi ekki séS nema álengdar. Frú
Carew læddist hér oifan eftir og rjálaSi eitthvaS viS
botnplánkana í bátnum. Eg sá þaS glögt. Svo
varaSi eg Sir Basil viS. Hann aSgætti bátinn, og
þegar hann sá hvernig hann var útleikinn, þá hætti
hann viS aS fara til eyjarinnar. Já, sannarlega sá
eg til hennar. Og hún ætlaSi sér aS drekkja þeim,
og þaS hefSi henni líka hepnast, ef eg hefSi ekki
hindraS þaS. Já, eg þekki hana helzt of vel, of veit
aS hún hikar ekki viS neitt.”
Franciska þokaSi sér óttaslegin nokkur fet frá
henni, ÞaS var sem gripiS xæri af alefli meS ís-
kaldri hendi um hjartaS í henni. AuSvitaS trúSi
hún þessu ekki á móSur sína. En samt var óttalegt,
þó ekki væri nema sagt frá því.
“Ef þér ekki trúiS mér, þá getiS þér spurt Basil
Paunceforte, hvers vegna hann hættí viS aS fara á
bátnum,” hélt hún áfram hvíslandi. “Eg sá hana,
þér megiS trúa orSum mínum. Og hún a^t'lar aS
drepa ySur( og gerir þaS líka fyr eSa síSar, ef þér
eruS ekki aS öllu leyti eins og hún vill. Ef Patricia
Manners fær haturshug til einhverrar persónu, þá er
úti um hana; þaS er eins satt og eg stend hérna."
“Patricia Manners?” hafSi Franciska ósjál'frátt
eftir og stundi um leiS þungan. Hvernig gat þessi
ve3alings kona vitaS um meyjarnafn móSur hennar?
r-• • • jc. í - « ,,.• • *” j Mundi hún í raun og veru þekkja til þess? Og hvern-
Lmu sinm sagöi hann mer ao eg ætti í vænd- ° ,
ig stóS á öllu þessu ljóta rugli, sem hún var aS fara
meS?
‘‘Hvers vegna datt ySur í 'hug aS segja mér
"F z
; þetta?” spurSi Franciska meS veikum róm.
hélt ySur hlyti aS vera sama um mig.”
“Eg gerSi þaS vegna þess aS eg vildi fegin frelsa
! ySur 'frá illum örlögum, eif unt væri.”
“En þetta er ekki satt,” sagSi Franciska höst.
“Þetta er ekki annaS en höfuSórar í ySur. MóSir
‘ViljiS þér hafa sannanir?” sagSi konan. Vilj-
iS þér fá aS sjá þaS á hennar eigin andliti? SpyrjiS
hana þá fyrirvara'laust, hvaS hafi orSiS Geolffrey Car-
utters aS aldurtila, og horfiS um leiS framan í hana,
og þá mun ySur skiljst, aS eg hefi sagt satt.
"Nú verS eg aS fara,” sagSi Franciska og stóS
upp. Hún var stirS og hana svimaSi. Systir nun
skilur ekki hvers vegna eg er svona lengi í burtu. En >
segiS mér, eruS þér svo kunnugar aS þér ratiS heim
aftur?”
"Já. Og svo bíSur Debora mín nálægt tjöm-
En fyrir hvaS hatar hún inni‘ En vilpð SV° ~ aurnm«Ía fölleita 3túlka
---spyrja móour yoar ao pessu?
Franciska fann aS hún tok enn fastara um hand-
legg hennar og horfSi sínum bláu augum enn dýpra
___ | inn í augu hennar. En hvaSa augu hafSi hún áSur
"MóSir mín hefir enga óbeit á mér,” svaraSi ^ ^ Hk þes8Um?
Franciska. Hún hafSi hlustaS á konuna meS sam- -já eg skal gera J,a8(” svaraSi hún, án þess eig-
blandi af meSaumkvun ogótta, því þaS var auSheyrt1 ,nlega ag vita hva8 hún sag8i “Fn lofi8 mér nú
á iframburSí hennar aS hún var sannfærS um, aS alt| ag f&ra _ eg þoli ekki meira j svipinn.”
þaS, sem hún sagSi, væru hrein og bein sannindi. — gvQ sk;,ldu þær vjg dyrnar.
"Henni þykir sérlega vænt um mig, og hún mundil Franciska gekk greitt heim á leiS. “Huldukon-
an” stóS kyr og horfSi á eftir henni, unz hún var
horfin. Svo tók hún ljósberann og gekk í hægSum
sínum þangaS, sem Debora stóS og beiS eftir henni-
“Vildi hún hlusta á þaS, sem þér sögSuS henni?’
spurSi Debora. Og lofaSi hun hatiSlega aS segjn
ekki frú Carew frá því?”
“ÞaS var einungis eitt( sem eg fékk hana til aS
lofa mér,” svaraSi hin. "Og þaS loforS vona eg aS
Maírm.
ekki vilja skerSa svo mikiS sem eitt einasta hár á
höfSi mér. Eg er hrædd ,um aS þér — aS þér fariS
vilt.”
“Vill hún þaS ekki?” sagSi konan, sjáanlega
meS hálfgerSu óráSi. “Hún elskar ySur eftir því,
meS líkri ást og eg hafSi á litla barninu mínu. Ó,
ef þér aSeins vissuS hvaS þaS er. Þér eigiS ekkert
barn — eSa er svo?”
Hún tók meS gætni og góSsemi í handlegginn á
____