Heimskringla - 29.12.1920, Qupperneq 6

4

WINNIPEG 29. DES. 1920.
Misskilningurinn.
i ,
1 Eftir Susan M. Boogher.
J. P. fsdal þýddi.
Þær eru fegurri en blóminl Eg hefi aldrei séð
jafn snotrar stúlkur.” Frú Hagey var aS láta saxað
kjöt og kálrrtetismauk á disk af pönnu. “Hérna,”
sagSi hún um leiS og hún fór frá eldavélinni og sett-
Ist viS eldhúsíborSiS; “hérna er saltkjötskássa og
laukur, og kaffi vel sterkt."
Hún kúffylti disk af þessum rétti og rétti hann
yfir borSiS, meS sinni þriflegu hendi, og lét þaS
beint fyrir framan bónda sinn.
Hann var stór maSur, meS yfirbiskupslegu hvítu
hári og glansandi, bl'íSlegum augum, sem nú störSu
aS opnum dyrum, meS þoIinmóSlegri festu.
“Fegurri en blómin, segi eg viS sjálfa mig á
kvöldin, þegar þær fara fram hjá mér í forstofunni,
sem eg er nýbúin aS þvo hreina fyrir þær aS ganga
í gegnum. Ja, háriS þeirra og hendurnar er — er”
— frú Hagey yfti öxlum í ákafa, í standandi vand-
ræSu myfir aS geta ekik fundiS lýsingarorS um
þetta. • i’j
“Og lögunin! Þær hafa, eSa réttara sagt, vaxt-
arlagiS, Mikael! Þetta granna vaxtarlag — lang-
ar!” Frú Hagey var aS borSa maukiS meSan hún
talaSi, og aS súpa kaffi úr undirsklálinni, og skelti
tungunni í góminn, svo aS smellirnir heyrSust.
“Grannar eru þær, Mikael," hélt hún áfram, nær
-andi sjálfa sig af pönnunni í ákafa aínum. "Já,
grannar! Manstu, aS viS héldum einu sinni, aS
gíldar eSa feitar stúlkur væru bezt vaxnar, þegar eg
var ung? Eg var holdug og gild; svo holdug og
gild, aS stúlkurnar öfunduSu mig. Tímamir hafa
breyzt og — vöxturinn.”
ÚtlitiS í augum frú Hagey varS eins og óákveSiS
viS minningarnar um hiS liSna.
“Mér er sagt aS feitar stúlkur nú á dögum hafi
ekkert tækifæri á aS komast í söngflokk eSa ann-
aS þvílíkt. Þú manst eftir Mínu Watts? Hún var
horuS, meS langan, mjóan háls, en svo luralega fót-
leggi, aS hún fremur ýtti sér áfram en aS hún stígi.
SkaSsemdar leggi, kallaSir þú fótleggina hénnart
Mikael. Mér er sagt, aS sú tegund geti ekki fariS
fram hjá dyraverSinum. Þeir hafa kent honum aS
taka eftir þeim.”
Frú Hagcy strauk snyrtilega diskinn sinn, meS
skorpu maf brauSi; þaS var ekki agnarögn eftir á
diskinum af kássunni, Hún svelgdi í sig síSasta gúl-
sopann af kaffinu, kjamsaSi tungunni aS síSustu
sykurkvoSunni, sem hún lét leka úr bollanum ofan á
tunguna. Svo hrúgaSi hún saman diskunum, und-
irskálinni og bollanum.
“Þessi háa stúlka, Dolorosa; þessi, sem aldrei
lætur sér verSa á aS brosa; hún fór fram hjá mér í
ganginum á bak viS tjöldin í gærkvöldi. ÞaS var
svo dimt aS eg gat varla séS til aS þvo gólfin þar;
en myndir þú trúa því, aS þegar eg leit til hennar,
þá var hún eins og lýsandi ljós í myrkri? En hún
brosti samt ekki. Hún brosir aldrei, ekki í nokkrum
þeim íeik, sem hún er í. En hún er sú langfegursta
af öllum stúlkunum. Ef aS þú bara sæir hana í
silfurklæSnaSinum, sem hún brúkar, þegar hún er
aS láta áhorfendurna trúa því, aS hún sé á. Silfur
er þaS; slétt og þétt eins og húS hennar; og hand-
leggirnir hennar eru berir, og hálsinn, bakiS og
bringan. Og silfurslóSinn á búningi hennar, eins og
á eSa fljót, er lengri en sýningarsviSiS. AS sjá hana
híeyfast, Mikae'l!, dragandi þenna slóSa á eftir sér,
háa og granna, aldrei brosandi; eg skal bara segja
þér, aS eg get aldrei láS mönnum þaS, sem þeir
gera! ÞaS eru verur líkar henni, sem gera þá vit-
stola. Mik líka, Mikael!”
nann drakk kaffiS og hof matkvíslina upp aS munn-
inum.
Þetta er betra, Mikael,’ sagSi kona hans upp-
örfandi. Þetta er betra, maSur minn. Þú er al-
v*eg frlá af þreytu, og þú hlýtur aS vera svangur. ÞaS
gengur ekkert aS þér, þaS veit eg.” Hún hélt á-
fram aS mata hann, eins og ef hann hefSi veriS barn.
Hana nú,’ sagSi hún, þegar hann var búinn, “nú
líSur þér betur.”
Augu hans hvörfluSu aftur starandi á dyrnar.
Á þessum bletti hvíldu augu hans meS tómlegri
festu.
Frú Hagey var aS gíamra meS diskana viS upp-
þvottarskálina. Skólpslettur þeyttust um hennar
annrfku hendur. Röm sápulykt kryddaSi andrúms-
loftiS; og þegar hún var búin aS þvo,-var allur leir-
inn og pönnurnar glansanid eins og spegill. Eftir
aS hún hafSi strokiS saman allskonar rusli, sem
hafSi safnast fyrir í þvottaskálinni( og hengt þurk-
una upp á vegg, gekk hún aS spegli, sem hékk á
veggnum á móti.
“Eg er þó sjáleg, Mikael; þaS er eg,” sagSi hún
í kvörtunar en góSlátlegum róm.
Hún tók nú aS skrúfa hárhnútinn, sem var þó
sæmilega þéttur áSur, og gera hann enn harSari,
beint upp af hverflinum, og nudda gljáann af vöng-
unum. Þrátt fyrir dulda skapilsku, sem skýjaSi
augu hennar, var andlit hennar ósegjanlega glaSlegt.
Enda þótt þaS væru hrukkur í kringum munninn,
eins og djúp lækjargil, og margþættar hrukkur út frá
augnahvörmunum, þá voru þaS samt hláturslínur.
BrosiS í sál frú Hagey var skráS meS hrukkunum á
andliti hennar.
“Já, eg er sjáleg,” endurtók hún meS hrygSar
keim í röddinni, en glaSlyndisIega þó( um leiS og
gremjuskýin hurfu af augum hennar. “M-i-k-a-e-I!’
stamaSi hún undur klaufalega. “Manstu eftir því,
þegar þú varst vanur aS segja, aS eg væri sú falleg-
asta stúlka, sem þú nokkurntíma hefSir séS? Get
ur þú ímyndaS þér, aS falleg stúlka verSi nokkurn
tíma í útliti eins og eg? Getur þú hugsaS þér, aS
Dolorosa S þessi, sem aldrei brosir — muni fá hrukk
ur eins og þessar á sitt slétta andlit?” Frú Hagey
strauk meS fingrunum um hrukkurnar, sem eins og
stækkuSu viS brosiS í kringum munninn. “Þú
veist aS eg er aS brjóta heilann um, hvaS elskhugar
þessara sýningastúlkna muni segja viS þær. Eg er
aS hugsa um, hvort ekki muni vera tfl ný orS, til aS
lýsa meS fegurS þeirra.’
Frú Hagey tók ofan hattinn sinn, sem hékk yfir
speglinum, og nældi hann meS hræSilegri örygS í
hárlubbann.
“Jæja, Mikael, eg er aS fara. Þú lætur þér ekki
leiSast meSan eg er í burtu. Ef þú VerSur svang-
ur, þá er ýmislegt ætilegt í búrskápnum.”
Hún var aS ttoSa sér í þrönga síStreyju( sem
var lík í sniSi og fjaSralbolur eSa brjóstverja, og
hafSi hún veriS í tízku fyrir tuttugu árum síSan.
Þegar hún hafSi þrengt henni aS sér, aS síSasta
hnapnum undanskildum, nam hún staSar hjá stóln
um, sem bóndi hennar sat í, og eins og í leiSslu
strauk hún hinum ómjúku hönum sínum um enni
hans.
“Vertu sæll, Mikael,” sagSi hún aS síSustu.
“SofnaSu, ef þú getur meSan eg er í burtu, þá mun
þér ekki finnast tíminn eins langur. Eg skal flýta
mér eins mikiS og eg get í leikhúsinu. Vertu sæll
Mikael!” Hún stanzaSi í dyrunum. “GeturSu
ekki sakt eitt einasta kveSjuorS til mín?”
DeyfSin í hinum stillilegu augum hans breyttist
sem snöggvast í áhugablæ. “Vertu sæl, elskan
mín,” sagSi hann, án þess aS hreyfa sig hina minstu
ögn.
“En þaS er ekkert hættulegt, aS eg held," sagSi hún
eins og af fylstu sannfæringu. “Ekkert hættulegt.”
Og bros hennar varS aftur vel sýnilegt.
“Eg vona aS skoSun þín sé rétt,” sagSi frú
Mastomacker hughreystandi. “En þaS mun koma
hart viS þig( þar sem þú ferS út á hverjum degi aS
þvo, ef þú hefir hann á samvizku þinni, til aS óróa
skap þitt. Eg segi manni mínum þaS æfinlega, aS
þú sért sú harSduglegasta starfskona hér nærlendis.
Fyrst og fremst aS þvo og strjúka lín allan daginn,
og síSan aS hreinsa leikhúsiS.”
BrosiS á andliti
unaSardeyfS, sveif yfir hana; henni fanst hún þurfa
ao teygja 3Íg og draga djúpan anda.
Ó, sagSi hún, eins og af óendanlegri hugfróun,
“mér þykir vænt um aS þaS var ekkert líkamlegt.”
Læknirinn hélt því innifyrir, sem honum alt í
einu datt í hug. Ungfrú Simpkins, ein af starfs-
konum okkar, mun útskýra fyrir ySur, hvaS á aS
gera viS manninn ySar. Hún mun meS mestu á-
nægju koma heim til ySar( hvenær sem þér óskiS
þess. Hún er hér einmitt í því skyni." Hann stóS
, , ,, * UPP meSan hann var aS tala og færSist þá frá glugg-
fru Hagey varS ofurhtiS o- , , , , , , , , . ,
,, ..r- . ... , * , , | anum, og þa fyrst sa fru Hagey framan i hann. —
akveoiö. t.g veit svo sem ekki, hvao um pvott og ..K, , c * ^ , , ,
, ít t • v . , , ■ , oc | ^er aS sja um þaS, aS hann hafi einatt á-
hnstroku verour tramvegis. h.g get ekki hugsao til , , . , . , , _ , ..
k * w t .. D, | huga a einhverju. Þer verSiS aS sjá um þaS, aS
pess ao lata MiKael veroa eman rramar. Komur ,
* . 1 honum veröi emlægt haldið 1 goðu skapi. Hann
hennar varS ems og eirtbeitmslegur. Eg er aö ,* c, , . ,*. f ^ „ ,, , ,
r , , , , . ,., veröur ao fa kjarngoSa fæSu meS sttutu millibili.
nugsa um taka pa vinnu, sem eg get gert neima hja .... .*. , ,
, ,, . MikiS at goSri mjolk o gdalitla skemtigöngu tvisvar
r- , .. „ « , , .* , * á dag. ÞaS er skemtigarSur í nánd viS ySur, eSa
rru Mastomacker var ao þukla niour 1 markaos- ... . , , , , , . . .
, .. , ~ .j * . 1 ,*r , £• er ekki svo? LatiS hann ekki sitja eins og í þönk-
korfu sina, meoan tru Hagey var ao tala. t.g heti i-ot, , , . . _ .
um. Latiö hann ekki vera eman. Ln umfram alt,
nokkur ágæt epli; hérna er eitt; hafSu þaS meS þér
í leikhúsiS."
Fingurnir á frú Hagey kreptust utanum epliS.
“Eg er eki aS fara til leikhússins strax. Eg ætla fyrst
yfir á læknaskólann, til þess aS komast eftir, hvaS
læknarnir segja um Mikael.”
Frú Mastomacker hafSi nú handarskifti á körfu
sinni, svo aS hún gæti boriS hana á mjöSminni, sem
var fjær vinukonu hennar, og þannig gengiS betur
samhliSa henni. “Svo þú íhefir fariS meS hann til
læknanna?" sagSi hún í hvíslandi róm.
Frú Hagey brosti glaSlega til hennar. “Já,"
svaraSi hún; “núna í morgun; rétt til þess aS vera
ekki í neinum vafa. ÞaS gengur ekkert aS Mikael,
nema aS hann er orSinn svo þreyttur og hugsar ekk-
ert um félagslífiS framar.” Hún handlék í hugs-
unarleysi epIiS, sem frú Mastomacker gaf henni, og
hélt áframi “Væri þér ekki sama þó þú litir inn til
hans um kvöldverSarleytiS ? Rétt til aS sjá til þess
aS hann borSi ávaxtakökuna sína; og þá er alt eins
og þaS þarf aS vera.”
þá megiS þér ekki vera hugsjúk um hann. Þetta
er ait, sem eg hefi aS segja ySur aS sinni, aS eg
held. Ef þaS er eitthvaS, sem þér ekki skiljiS,, þá
verSiS þér aS leita hjálpar ungfrú Simpkins." Lækn-
irinn stóS og 'horfSi niSur á konuna í stólnum.
VerSur Mikael lengi veikur á líkan hátt og þér
segiS frá?”
Vanheilindi hans fara vaxandi,” svaraSi lækn-
irinn.
“Vaxandi?” endurtók frú Hagey.
Læknirinn hneigSi höfuSiS til samþykkis.
“Þér eigiS viS, aS þaS vaxi á þann hátt aS
batna?” sagSi frú Hagey, og brosiS á vörum hennar
var nú ekki eins þvirigaS.
Læknirinn settist aftur. ‘"Hvernig væri þaS,
frú Hagey," sagSi hann hughreystandi, “aS viS
tækjum bónda ySar hingaS á sjúkra|húsiS. Þér
getiS komiS á hverjum degi aS sjá hann.”
LátbragS konunnar stöSvaSi hann. "Mikael og
MeS venjulegri aSgæzIu og nákvæmni safnaSi
frú Hagey saman borSbúnaSinum. “Slík fegurS
gerir mig hreint brjálaSa.” En þegar hún sneri
sér aftur aS borSinu: “HvaS er þetta, Mikael Ha-
gey, Þú hefir ekki snert viS miSdegismatnum þín-
um. Og eg er aS rugla, hér eins og fábjáni um þess-
ar leikstúlkur! ’ sagSi hún aS lokum næsta áhyggju-
lega.
Augu bóndji hennar hvörfluSu hræSsluIega frá
einu til annars, áSur en hann gat stöSvaS þau á konu
sinni.
“Þú ert þó ekki alveg úttaugaSur af þreytu eftir
ferSina í morgun; ertu þaS, Mikael?” spurSi kona
ViS þurftum ekki aS bíSa lengi í móttöku-
£ .1 iækn!s:ns( og hann var reglulega vingjarnlegur,
aS eg hélt.” Frú Hagey lyfti ananri hönd mannsins
síns upp á borSiS; þar lá hún þunglamalega viS hliS-
ina á diskinum, kúfuSum af kjöti og kálmauki.
“Hérna maSur,” sagSi hún meS áherzlu, og lét
meS valdi matkvísl milli hinan viljalausu fingra hans.
BorSaSu maukiS þitt; þaS er saxaS saltkjöt og
laukur; og reyndu mijnnsopa af þessu ágæta kaffi.”
Hún lyfti kaffibollanum up paS vörum bónda
síns. Hann horfSi sínum undarlega starandi augum
í augu hennar, meS þráalegu úrræSaleysi, um leiS og
Eftir aS hafa látiS hurSina hægt aftur, gekk hún
niSur nokkrar tröppur, sem láu ofan aS girSingar-
hliSi fram viS götuna. Þar rak hún sig á vörukörfu
og konu.
“Frú Mastomacker!”
“Frú Hagey!”
Konur þessar þektu hvor aSra næsta fljótt.
“Þú befir gert góSa verzlun,” sagSi frú Hagey
glaSlega. “Eg segi þaS æfinlega viS Mikael( aS
þú fæSir fjölskyldu þína betur en nokkur kona í hús-
unum hér í kring. Og lygtin frá eldhúsinu þínu, frú
Mastomacker!”
Frú Mastomacker lét sem henni fyndist ekki mik-
i Stil um þetta skjall, en borgaSi henni þó í sömu
mynt. “Ó, nú ertu rétt í essinu þínu! Þú ert nú
ekki svo léleg aS matreiSa sjálf. “Og eplakökurn-
ar, sem þú bakar!" En svo slepti frú Mastomacker
efninu alt í einu, til þess aS komast aS öSru nauS-
synlegra. “Þú ert þó ekki aS fara út í heimsókn í
dag? Og þú varst ekki í gær, og ekki heldur á
mánudaginn! Og þó hefir sólin altaf skiniS.”
BrosiS hvarf af andliti frú Hagey, rétt augnablik.
“ÞaS er Mikael,” svaraSi hún eftir lítillar stundar
þögn. “Eg get einhvernveginn ekki yfirgefiS hann
framar. ÞaS er eins og eg hafi alt í einu séS, hve
hjálparvana hann er orSinn.”
“Eg hefi séS þaS vera aS koma yfir hann í lang-
an tíma!” Frú Mastomacker draup höfSi rauna-
lega. “Eg hefi séS þaS vera aS koma, frú Hagey.
Eg hefi þegar talaS um þaS viS hann herra Masto-
macker.” /
Frú Hagey starSi á nábúakonu sína eins og utan
viS sig. “Hann borSar ekki framar, nema aS eg
hjálpi honum, meS öSrum orSum mati hann. Hann
bara situr grafkyr, svo klukkutímum skiftir.” MeS
viljakrafti hrinti hún frá sér angurshugsunum sínum.
Frú Mastomacker virti nágrannakonu sína fyrir, eg 'höfum ekki veriS aSskilin einn dag síSan viS gift-
döpur í bragSi. “Mér mun þykja vænt um aS gerá umst fyrir ^rjútíu árum síSan. Og þegar hann er
þaS. Þú þarft ekki aS hafa áhyggjur út af honum. veikur, þá er alls ekki tíma til aS byrja á slíku.”
Þú ert undrunarverS, segi eg æfinlega; svo glaSleg Læknirinn ypti öxlum. ^ ■______
og ánægS. Eg vona aS læknirmn hlífi þér viS öll- “Þér haldiS aS eg sé úti aS þvo allan daginn,
um slæmum fréttum.” 1 því byrjaSi hún aS klífa hélt konan áfram, “og geti ekki veriS heima hjá
upp tröppurnar á húsi sínu. Mikael til þes saS sjá um aS hann fái aS borSa, og
__________________________________ glaSlega sé talaS viS hann? Eg veit hvaS þér eruS
Frú Hagey sneri út á götuna; hún var aS þukla aS hugsa, vegna þess aS ungfrúin skrifaSi þaS alt
meS fingrunum niSri í buddu sinni, aS vita hvort'niSur á bréfspjaldiS í morgun — vinnuna, sem eg
hún fyndi ekki smápening. Á götuhorni fór hún geri.
upp í sporvagn, se mrann fyrir ofan göturnar og hús- j GetiS þér komiS því svo fyrir, aS þér hættiS
in. Vagnstjórinn var eins og myndir þær, sem sýna aS þvo?” spurSi læknirinn og var nú aftur aS fitla
fagurt konuhöfuS, en þar fyrir neSan Ijónsskrokk.; viS númeraspjaldiSi.
Hann var lítill, aldraSur maSur. En hann brostij “AuSvitaS," svaraSi hún ákveSin. “Eg mun
meS sjálfum sér, þegar frú Hagey keifaSi fram hjá finna eitthvaS til aS gera heima. Þér vitiS, læknir
honum. ! góSur,” hélt hún áfram, ‘aS æfinlega þegar eg þarfn-
“Þær eru fegurstu stúlkur, sem þú hefir nokkurn-1 ast einhvers, þá kemur þaS til mín --- æfinlega.
tíma séS," sagSi hún í stríSnisróm, en þó eins og sá,' TraustiS á lífinu er nauSsynlegt. Eg segi viS sjálfa
sem byrjaS hefir á áríSandi umræSuefni. “Fegurstu mig: Ef þig vanhagar um eitthvaS, þá kemur þaS
stúlkur! Sliíkur vöxtur — grannur og spengilegur.”
Sporvagninn rann inn á stöSvarnar rétt í íþessu
bili, og frú Hagey gekk fram hjá vagnstjóranum meS
skínandi brosi.
Tuttugu mínútum síSar var henni fylgt inn til
læknisins af hvítklæddri hjúkrunarkonu. “Frú
Hagey, til þess aS fá upplýsingar um sjúkdómsástnd
nr. 10974,” sagSi þessi unga stúlka meS gleraugun,
um leiS og hún lagSi bréfspjald á skrifborSiS og fór.
til þín .— auSvitaS. Eg hefi þegar fengiS vinnu viS
aS vera yfir-gólfþvottarkona á Antwerp leikhúsinu.
ÞaS er næturvinna, einmitt þegar Mikael sefur.”
1 nokkrar sekúndur starSi læknirinn á frú Hagey.
“EruS þér yfir-gólfþvottark'ona á Antwerp leikhús-
inu?” sagSi hann.
Frú Hagey kinkaSi kolli til samþykkis. ■ Já, þaS
er svo. Þegar aS hafSar eru morgunsýningar, eins
og í dag, kem eg þangaS kluk.kan húlf sekx; aSra
Eins og ósjálfrátt, en þó hikandi( benti læknir- daga þarf eg ekki aS vera þar fyr en kl. 11. ViS
inn frú Hagey aS fá sér sæti rétt viS hliSina á sér. verSu mæfinlega búnar klukkan eitt eftir miSnætti.
Eftir aS hafa athugaS númeraspjaldiS augnablik, “Klukkan eitt eftir miSnætti(’' hafSi læknirinn
snari hann sér aS henni. I upp eftir henni næsta alvörugefinn.
Rétt fyri aftan hann var gluggi, sem engin sól- BrosiS á andliti frú Híagey varS dálítiS grett.
hlíf var dregin fyrir; og þar sem frú Hagey varS aS
“ÞaS er hæg vinna, en borgunin fyrir hana er ekki
horfa á hann á móti birtunni, varS\útlit hans ógreini- góS. ÞaS er því ekki eins góS vinna og fataþvott-
legt af hans eigin skugga. ÞaS eins og ruglaSi hanaj ur Qg línstroka.” Þegar hún hafSi sagt þetta, hýrn-
aS geta ekki einu sinni horft hreinlega í augu hans.
ÞaS var eins og aS ta'la viS einhvern grímuklæddan;
henni fanst hún varnarlaus. En samt brosti hún til
hans, til þess aS láta ekki bera fáti sínu.
“Frú Hagey?” spurSi læknirinn.
Hún hneigSi sig til samþykkis. ÞaS er viS-
víkjandi manninum mínum, Mikael Hag'ey, ’ sagSi
hún til skýringar. "Eg kom meS hann hingaS í
morgun, og ung hefSarmær sagSi mér aS koma eft-
ir hádegiS, til — til þess aS vita, hvaS þaS er, sem
aS honum gengur.” Frú Hagey hélt áfram aS
brosa, til þessarar grímuklæddu veru fyrir framan
sig.
Læknirinn horfSi enn um stund af ásettu ráSi á
númeraspjaldiS, sem hann hélt á milli sinni löngu
fingra. Svo horfSi hann sem snöggvast í andlit
hennar; þetta andlit, sem brosti svo ánægjulega til
skuggans hans. Svo ræskti hann sig. “MaSurinn
ySar, frú Hagey,” sagSi hann í embættislegum róm;
“eg fann þaS( aS hann er á fyrsta stigi senitic dem-
entia.”
Frú Hagey hélt áfram aS senda bros sitt inn í
þessi augu, sem hún gat ekki séS. “Og hvaS er
senitic dementia?” spurSi hún.
Löngu fingurnir lögSu nú númeraspjaldiS meS
varfærni ofan á bunka af samskonar spjöldum. —
Senitic dementia,” svaraSi hann, “er veiklun eSa
bilun á heilanum.”
BrosiS á andliti frú Hagey varS ennþá breiSara
Hún linaSist alt í einu; og meS því aS linast, skild'
hún hversu hörS hún hafSi veriS. Fróun, líkt og
aSi bros hennar aftur. “HafiS þér séS sýningarn-
ar?” spurSi hún ofur ísmeygilega.
Læknirinn brosti játandi.
“Slíkar stúlkur!” sagSi hún hátt. Eru þær
ekki fegurstu stúlkurnar, sem þér hafiS nokkru sinni
séS?”
Nú var henni í fyrsta máta alvara. Þarna var
tækifæri til aS komast aS þessu e'fni, hjá manni, sem
hlaut aS hafa vit á fegurS og grönnum vexti.
“Mér sýnist,” hélt hún áfram, meS vaxandi á-
huga fyrir málefninu, aS stúlkur séu fegurri nú en
áSur fyr — hærri og grennri; líkt og havaxin blom.
MuniS þér eftir þeirri, sem kölluS er Dolorosa, þeirri
allra fegurstu — þeirri, sem aldrei brosir?
Læknirinn starSi inn í augu frú Hagey. Nokk-
ur augnablik liSu áSur en hann svaraSi. ”Já,’
sagSi hann, “eg man eftir henni — þessari, sem
aldrei brosir.”
Frú Hagey varS uppveSruS í þeirri trú, aS nú
væri hún aS tala viS þann, sem gæti tekiS þátt í eld-
fjöri hennar. “Hún er sú fegursta. Hún fór fram
hjá mér í ganginum í gærkvöldi, þegar eg var aS
þvo þar gólfiS. Hún var eins og ljós í myrkri. En
samt brosti hún ekki.”
Af enn meiri nákvæmni yfirvegaSi læknirinn frú
Hagey. “Fyrir mitt leyti,” sagSi hann, vildi eg
heldur horfa á einhverja sem brosir — líkt og þér.
I fátinu, sem kom á frú Hagey viS aS heyra þessi
orS, stóS hún upp. “Mig!” tautaSi hún tortryggn-
islega. “Þér vilduS heldur horfa á mig?”
Læknirinn hniégSi sig fyiir henni, er hún fór út.
> (NiSurl. næst )