Heimskringla - 16.02.1921, Blaðsíða 2

Heimskringla - 16.02.1921, Blaðsíða 2
2. BLAÐ31ÐA. HEIMSKRINGLA WINNIPEG 16. FEjBRiÚAR 1921 Jcn bi^Lap Viá ib Niðurl. Séra Jón Hailldórsson segir aS Vídalí n hafi jafnan vandaS pré- clikanir sínar, enda bera þær þess menjar, og oft og einatt sýnist hann meS vilja leggja hömlur á sig, þegar mælskan og orSgnóttin ætla aS sprengja af sér öll bönd cg alt form. RæSurnar eru jafn- an meS mjög svipuöu formi. Fyrst er exordium eSa inngangur, sem á aS leiSa lesandann aS umtals- efninu. ÞaS byrjar nálega ætíS meS einhverri tilvitnun og er fremur þurt, , fer út um heima og geima, og er dálítiS erfitt aS sjá, hvert 'þaS 3tefnir. ÞaS er eins og hann hafi þaS til þess aS sækja í sig veSriS undir sjálfa ræSuna. Þó kemur fyrir, aS hitinn grípur lnn í 5. sd. eftir þrett., 1. og 2. sd. í ‘ föstu, föstudaginn langa, almenna bænadaginn, 4. sd. eftir trt. o. fl. /Etti IþaS aS vera ómaksins vert, og undarlegt er þá Island orSiS, ef þær ræSur fyndu ekki lesendur og urnar hans, sVo sem ræSurnar á Er ekki rúm til aS faria út í baS int l - í n l i u f . . . .. .1 , , , d ut 1 Pao i 103, hun kallar hann herra, því, njott aftur. I hinni somu sveit ganga í gegnum dauSans skugga- sem sky.di meS dæmum, en nefna . treystir hún aS hann gæti; hún var ekkja, sem misti bæSi mann dal. AndaSist hann um kvöldiS vil eg aSeins eitt, auk iþess, tsm kal'lar hann son DavíSs því varS 1 sinn og son 1 beim skipreika. Þeg- j milli kl. 9 og 1 0. Var hann viS flotiS hefir meS í því, sem eg hefi hann aS ^lja; hún biSu; um misk. " ®úi JVeitinn fór aS bua' sýndi andlátiS 72 ára og 4 mánaSa aS tiilfært í öSru samlbandi, því »VO unn, hvort vildi þá brunnur misk- ^al*n -bennl mannkærleika meS ; a!dn. Lungnakvef varS má aS orSi kveSa, aS þaS sé á hverri blaSsíou meira og minna. lesendur margt orS í tíma viS sig Hann er aS tala um þaS, aS spek- talaS í þeim. Þá mætti og safna úr postillunni laglegru kveri af því aS taka yngsta barn hennar, mein hans. unnarinnar láta sína læki renna. i fjögra ára gamalt, og ala þaS upp. ! Mr. og Mrs. Hallur Pálsson ef ekki í svoddan trúarskaut? En!^ar'ba® á heimili hans þangaS til reyndu3t þeim Búa heitnum og djúpum spakmælum, því aS þar hjálpast oft aS andagift og form. Hann segir t. d.: Eg vil heldur sá einu korni í munn hins fátæka, heldur en tíu í jörSina”. “Því er þetta eykur mjög svo á, aS hún;Iiann fór til Canada. mgar ýmsir ha'fi margt stórvitur- j biSur fyrir aitt eigiS lífsatkvœmi> lega sagt, en samt ”er því altíS hvors sál aS hékk af hennar gá] svo fariS, aS sá, ssm drekkur úr l eins og Jakobs og Benjamíns; hún segir: Dóttir mín, þaS var sárt; firSi, og kona hans Haíldís Jónsson sonarson sinn, sam hjá hún kvelst, þaS var herfilegra: Bjarnadóttir. Foreldrar Halldísar henni var, til þeirra hjónanna og in * munninn meS, og þó vatniS hún kve]st j]la> j,aS var úbæri)1°gt. voru Bjarni Jónsson og óhreinum farveg, hann má vel vara sig viS, aS ekki fljóti saurind- Bjarni Jónsson og kona , * c £. , , hans Elísaibet, dóttir séra Markús- , .. i Log það at djoiflmum, það yfirgekk, - c- j - n - e i-la utsoaS sem of vel er geymt . þaS allíS af Ieirnum, svo erogralla tímanlega hörmung. ar a Sondum i DyrafirSi. Þú skalt straffa þinn náunga, þetta: vilji menn af heims-spek- HVaS fast svo aS þú berir eigi skuld hans inganna vatnsrennum drekka VÍs j ekkju hans ágætlega meSan a ÁriS 1871 kvæntist hann Þór- j veikindunum stóS. Þau spöru.Su laugu GuSlbrandisdóttir. Foreldr- sér ekkert ómalc til aS gera beim ar Ihennar voru GuSbrandur Jóns- 'alt tbl þæginda. Undireins eftir son bóndi á BirnustöSum í Dýra- andlát Búa heitins sendi Mrs. Búi sýnist tært aS vera, þá smakkar undireins norSur um sýndu henni alla þá vegna, en þaS á aS vera eftirj dóminn, þá er altíS hætt viS, aS skynsemi, svo aS gaukurinn dæmi þar fljóti Sbland ekik um svanalhljóSiS eSa hrafn- holdligrar sknysemi, sem er reiSi um söngfuglana.” “ÞaS er og fjandskapur gegn guSi, Róm. komu þau nóttina og hluttekningu, sem þau gátu. Mrs. Pálsson veitti hinum framliSna nábjargirnar, og huggaSi og Ihug- hreysti hina sorglbitnu ekkju. Sýndu þau hjónin meS þessum Bjó Búi heitinn þá allan sinn mun hin heita móSur- búskap á Skaga. LifSi hann í j ást hafa þrengt aS hans hjarta, er góSum efnum og hafSi þar rausn- sjálfur segir, Jes. 49: Kann nokk- aíbú. Var hann bjargvættur í nokkrar agnir : ug móSirin aS £leyma sínu barni sinni sveit; aldrei þurfandi, heldur j verkum sannan mannkærleika. f o" i .,, , . veitandi. Tvö seinustu árin, sem JarSarforin for fram fra ensku o. s. frv. Sja, eg kem, vill þessi hann yar á jslandij :bjó hann ag kirkjunni í Winnipegosis þriSju kona segja; eg er ein vesæl móSir, fvjúp - i j-_;— i fo»_- rr d-«---------- og biS um miskunn, ek'ki um muni 3i i somu sveit. ÁriS 1887 fór hann vestur um daginn 1. felbr. Séra E. Roberts og undirritaSur jarSsungu hann. hann strax, og verður exordiW lll,a bygt aS brjóta mitt gamalt hús 8; því þótt þær séu útrunnar í þá meS fullum mælskueinkennum* niSur- °S ‘ylla Því nPP aftnr af upphafi af þeim sanna VÍsdómr þessarar veraldar> ekki um ,líf ó_ bafóg seList óð rvjsiówgs'í VorU-flestir Is,lendinSar 1 Winni sömu rofum; menn skulu ekki aS- brunni, þá fer þeim eins og öSru "" Vídalíns, eins og t. d. í hinni meistaralegu ræSu á föstudaginn langa. Oft hefir þessum inngangi veriS alveg silept, þegar bókin var notuS til húslestra. Exordium sveigist jafnan síSatst aS umtalsefninu, og er einkenni- legt aS athuga, hve umtalsefnin eru aS jafnaSi meS litlu meistara-' , , .., ,ipegosis og uimhverfinu viSstaddir ara vo, i ^ þess fjöldi af hinum ensku ( ^ vina minna, alleina biS eg um aS Nýja íslandi. Eftir 5 _________ eins deyða hinn gamla manninn” vatni, aS þaS dregur dám af þeim mftt barn gem or *g voluS þeirri bygS færði hann sig til Sel- Pg aU . _ - f—- -‘a* j--------- --------------------------- skepna, aS þaS mætti fríjast frá kirk’. Dvaldi hann þar í 6 ár. öll UnmngJ djofulsms valdi og ofríki. Mun landi og f Selkirk> var fann for_; . ékki Jesú hafa þenkt til sinnar maSur á Winnipegvatni. Þess' .pe,?°S1S, ^æíar’ lbfr . bfgjaJn£ . * w % l i kallar a hann. Megi goöur Uuö moöur, sem stoo sioar undir hans ma geta ao ertir ao hann varð o. s. frv. “AS flýja undan manns- i farveg, sem þaS rennur um. TrúiS ins valdi hndir guSs reiSi, þaS er mér, svo eru og spekinganna læk- aS hlaupa undan snæljósinu til aS ir, aS þeir tapa sínum uppruna, þá verSa fyrir reiSarslaginu”. “Last- er þeir renna um leirveltu syndum anan greinar spretta iSulega út úr spiltrar náttúru.” þeirri mold, sem vér erum gerSir j Oft hlýtur maSur aS dást aS >ví, hve Vídalín kemst út af jum hans. Var jarSarför- . ,, | 'iin í alla staSi hin prýSilegasta. sau ar, sem Ihann bjio í Nyja Is- ,, ,,. , . , £ •, j. . c n - i c e Hvilir hann nu í grarreit Winm- veita hinni veglyndu ekkju og h'n- iV mannvænlegu börnum krossi, þegar hann hékk þar sem sJalfur formaSur, varS hann aldrei ajjj maSkur, en ekki maSur, afmynd- fyrÍr slySl’ heldur tf>ÍargaSi hann hu ‘ sem aSeins hinn himneski LY3 r\ V m 1 1, V r,, vk ^ rt I, _ aSur af djö>fulsins þrælum? Mun faSir er fær um aS veita syrgj- endum á þessari j örS. af”. Sá sem upp elst iSjulaus, á bragSi hjá slí'kum snillingi. Þau á hcætta aS J*eyia ærulaus”’ I Hverju efni, þótt út líti í svip, eins eru oft bæSi einkennilega sniShöll* Lf hrafnmn þegði, þa mist, hann | og hann sé kominn í öngþveiti. viS þaS, sem guSspjalliS sýnist ekk' braSlna á stuudurn • Sa j Hann greiðir úr því öllu meS þess gefa tilefni til, og hversdagsleg. I sem barf annara saur Ul aS fegra um orSum °S setningum, sem ! mun |hann ekki> segi eg> hafa þcrtssonstanga. Var Þórlaug kona ^ if_ ..................................... ..........__________ Enda verSur því ekki neitaS, aS sig meS' má ekki vera of biartur, hitta hvert á þann blett, sem þeimj aumkast yfir þessa voluSu mann. bans 8U_fyr8ta íslen^kankona; sem Jór^ Schaldemo og systur henn- \t, , ,,, « u , j v I sjálfur”, og svona má halda áfram Vadallnn heldur ser engu dauða- 1 mörgum úr sjávarháska. , .... ,,. , i Fyrir rúmum 22 árum fluttist nu ebbl Hann, sem i b.trustu dauS- hann til WinnipegosÍ8> StundaSi ans angist og helvítis kvolum hann eftir þaS fiskiveiðar á staddur, sá aumur á sinni móSur, Winnipegosos vatninu frá Ro Fyrir hond ekikjunnar og barn- anna færi eg öllum, sem sýndu þeim hlutteikningu, innilegt hjart- ans þakklæti, einkanlega Mrs. L ij. . 1 , . -i ... i , stansilaust um alla postilluna. haidi í þau, en lætur mal sitt komaj víða viS. Þetía stendur nokkuS j °ft er Vídalín sannur meistar.' í sambandi viS það, hve þrálát-. 1 aS leika með orS’ °S kemur bar lega Vídalín heldur sér aS þessUjfram binn fæddu mælskumaður eina, aS prédika afturhvarf frá, °8 orSsnillingur. ÞaS er ekki syndum og spHlingu til náðarstöS- . kotungsbragur á orSunum í þessu unnar hjá guSi, svo aS efni ræS- anna verSur oft býsna svipaS, hvaS sem umtalsefninu líSur. Þó má ekki misskilja þessi orS mín svo, aS Vídalín sé aS hjakka í sama fariS í mörgum ræSum siín- um. Því fer fjarri, þVí aS auS- IfigS hans sýnist ótæmandi, héld- ur á eg viS þaS, aS ræSan sveig- t. d.: “Ó, þér kristnir menn! Ó, þér, sem meS guSs sonar blóSi er- uS endurkeyptir og í hans dauSa skírSir! Post.g'b. 20, gefiS gætur aS sjálfum ySur og alilri hjörSinni, sem guS hefir afrekaS meS sínu eigin blóSi, hver í sinn staS. Pund- iS er stórt, reikningsskapurinn er mikill, GuSs iblóS er dýrt, hans ist iSulega aS svipuðu efni, hvaS reiSi er þung, dómarinn strangur, sem því eiginlega umtalsefni líSur. 'á'fiS er stutt, dauSinn er vís, hel- Þá kemur sjálf ræSan, útlegg- ingin. Byrjar hann hana venju- lega en þó hægt og stilt, og “und- irbyggir” ákaflega vandlega, h'leS ur ritningarorSum og s'karplegum álykturuim í fastan grunnmúr. Svo er stundum eins og hann alt í einu víti er heitt, eilífSin er löng, og þér vitiS ekki nær hann kemur”. Þetta er í niSurlagi einnar af hvösr ustu ræSunum. Þá er þetta falil- ega sagt: “Ta'k skóföt þín af, sagSi guS viS Móses, því aS sá staSur er heilagur er þú stendur á. þykist vera búinn aS búa nógu vel Exód. 3. Vor bænarstaSur er u s:g, og rýkur upp meS afskap- heilagur staSur, þar er guSs must- legum krafti. Stundum er þaS eri; hvar helzt þaS er þar er öll eitt orS eSa setning, sem kemur heflög guðdómsins þrenning á tali honum af staS, og stundum efniS viS oss; öll óhreinindi drambsem- sjálft, og er þá'fljótur aS tala í sig innar, alt endemi sjálfsþóttans á hita. Fáar munu þær prédikanir þar á brott aS vera”. Stundum vera í postillunni, aS hann taki fellur mál hans í rím, eins og t. d.: ekki einhvern slíkan sprett. Sér- “Eg sagði fyrir skömmu, þess síaklega mundu margir kennimenn skyldi i guSs otta leita, svo segi eg geta lært af honum aS “undir- niú aS þess skal í guSs ótta neyta.” hyggja” vel þaS, sem vel á aS — Þó eru orSaleikirnir líklega hrífa. Jafnvel smáatriSi, eins og hvergi eins miklir og í hinni dá- t. d. aS menn geti ekki sagt dóms- samlegu ræSu á föstudaginn dag fyrir, þó aS tákn verSi á und- |anga. I innganginum talar hann an honum, eSa börn, sem deyja ó- um Vanþakklæti mannanna: En skírS, verSi hólpin, eSa aS Krist-. maSurinn> hvem guS hefir skap- er ætlaS aS hitta. Hann sýnist hafa átt dæmalaust Ihægt meS aS orSa hverja hugsun alveg eins og hann vildi hafa orS<aS ihana, og hann leikur jafnt meS öllum vopn- um„ Iíkingum tilvitnunum, spak- legum röksemdum og kveikjandi orSum, svo að oft dettur manni ósjálfrátt í hug, hVílíkur voSa mótstöSumaSur hann muni hafa veriS í orSasennu (Debat). Og þaS er einkennilegt viS ræSur hans, og sýnir aS þær eru síkrifaS- ar af manni, sem þékti mátt mælsk unnar, aS þær eru undantekning- arlaust betri þegar þær eru lesnar upphátt, heldur en þegar maður les þær meS sjálfum sér. Ei'tt sem án efa hefir géfiS pré- dikunum Vídalíns Iffsþrótt hér í landi, er þaS, hve ram-íslenzkar þær eru, og sýnir þeta þá líka hve frumlegar þær eru. Líkingarnar eru venjulega íslenzkar, umhverf- iS alt íslenzkt, andinn íslenzkur og málfæriS. ÞaS er lslendingur, sem hér er aS tala viS lslendinga, og alstaSar speglast menningar- ástandiS átakanlega út úr ræSum hans, eins og eSlilegt er um svo raunhæfan mann. T. d. segir hann á einum staS, aS til séu þeir :l skálkar, sem ekki svífist aS leggja hendur á prestinn sinn og annað slíkt. steig i • _,, , * v , . —"—ö fæti sinum a f^oibertsons— eskju? — VrSar bregSur fyr.r tanga HepnuSust Búa heitnum viSkvæmm hja honum, en of bll ver)k vel og var hann lánsmaS_ sjaldan, og hefir þaS líklega leg- t ur í öllu. Reisti hann sér mynd- iS í skapferli þeSsa stórbrotna arlegt heimili í bænum Winnipeg- höfSingja og siSameistara. |osis' bo má geta bess a® Hann var aldrei eins ánægSur í Vestur- Hitt er þaS, aS þott engan efa beimi og á fósturjörS sinni, eins og þurfi aS telja á því, aS Vídalín oft vill verSa fyrir mönnum, er hafi veriS einlægur trúmaSur á hafa veriS í góSum efnum 'heima sína vísu, þá finst mér vanta hjá °£ Haft yfir mörgu fólki aS segja, l t.I£. ■ r ■ i -i • og koma svo til ókunnugs lands, honum tilhnningu ryrir og skilmng , r • * *. . , , . , , ., ,. Þar sem þeir verða að vinna baki a Þvi dypsta andlega itruailbrogð- brotnu og lúta öSrum. unum, því eiginlega hreina trúar- Þau hjón eignuðust 1 3 börn. 6 lega. Alt uppleysist í föst form, dóu í æsku heima á Islandi, en 7 löngu steypt og viSurkend. Sálu- komu meS foreldrum sínum til hjálparvegur mannsins er marg- Canada. Eitt af þeim, sem hing- l aS komu, dó í Nýja íslandi; annaS Lbrotrnn og varðaður þjoðvegur, . ’ P* , , , . .. , , do 1 w innipeg. Var hið siðar- og iþví lendir hka oll le.tand. þra nefnda hinn ungi> göfugi menta_ mannanna í hinum vonda flokki maSur Vngvar Búason. /EtlaSi hjá honum meS villuráfandi sauS- hann sér aS verSa prestur í Pres- um. iHér verSur því ekki neitaS,, bytera kirkjunni. Var hann aS rétttrúnaSarstefnan á sökina. kv*ntur GuSrúnu Jóhannsdóttur, Hann er ‘sjalfur orþodox, og t.b lendingum kunnug, £r hún hin heyrendur hans sömuleiSis, og þá mesja myndarkona. Áttu þau er ekki meira um þaS aS segja.. 'ijón eina dóttur, vel gefna og gáf- ar Mrs. A. Jónasson, sem lögSu fagran blómsveig á kistuna. DavíS GuSbrandsson. íFrá söínuíiimim kring- um Langruth og Amrr- a«h- ÞaS trúarlega er þar meS undir- skrifaS og innsiglaS. Undan þessu fargi, þar sem engu má hagga og í engu brjótast, brýst svo aSa. sem nú er 1 7 ára gömul. 1 bænum Amaranth og norS- austur frá bænum eru nokkrar ís- lenzkar fjölskylldur. Þar er Strand- arsöfnuSur; varhann eitt sinn einn af minstu söfnuSum kirkjufélags- ins. SíSastliSiS vor bættust «öfn- uSinum nokkrir nýir meSlimir, og: jókst »tarfa>k>r«k eafnaXarins mun. MeSlimir StrandarsafnaSar sýndu frá byrjun frábæra ósér- plægni og fórnfýsi, og hefir þaS fremur aukist en minkaS viS fj ölg- un meSlimanna. Tal'a nýrra meSlima er milli 30 og 40 manns, og meS þeim sem fyrir voru telur söfnuSurinn 54 Fimm af ibörnum þeirra Búa | meSlimi. heitins og Þórlaugar eru en ná lífi og eru nöfn þeirra: 1 ) Jónína (Mrs. A. Moyer) mælska hans og andagift fram á búsett skamt frá Winnipegosis. sviSi þess siSferSisIega. Þar var fult fre.lsi. þaS líka ékki ann'aS en hugsaS oss mælsku j hans, ef hann hefSi veriS frum-1 viSstödd jarSarför föSur síns. 2) Jón, kvæntur og búsettur Þar var verkefniS, og nálae^ Wynyard' Sask' , * _ , c , . 3) GuSrun (Mrs. G. A. John- æri . n ver ge um 8Qnj> búsett í Brandon, Man. Voru þessi þrjú ofannefndu Enginn er alger. Vídalín er ekik heldur jafnvígur á alt. Hann er stærstur þegar hann stendur og þrumar yfir þverbrotnum og harS- svíruSum lýS. Þar verður naum- ast fram úr honum komist. Ógnir hafi ekki stigiS upp í þann ’ aS> skapaSan endurleyst, endur- helvítis og yndi guSsríkis útmálar sýnílega himin, jafnvel þetta vefur, leystan endurgetiS, endurgetinn hann og fjötrar, meS óbilandi rök-: meS Jesú holdi og blóSi mettaS | og drykkjaS og upplýst með sín- herji nýrrar andlegrar vakningar! Og nú eru 200 ár liSin frá dán ardægri hans. Hans 4) Ólöf, ógift, er nú Vancouver _ B. C. Gat hún ekki veriS viSstödd , r- •*• viS jarSarförina söikum fjarlægSar hefir veriS 5) ó,afía (Mrg> R £ Fletcher) um. Oft segir hann, þegar hann hef-| um ástgjöfum, honum finst lítiS ir lokiS einhverjum kafla ræSu þar til,’’ ESa: ”-------------guS- sinnar: “og nú er úttalaS um þetta j lausir heiSingjar og harSsvíraSir atriSi”, eSa annaS slíkt, til þess GyJSingar tóku konung dýrSarinn aS menn geti betur áttaS sig, en ar af ‘lifi; þar sjálft lífiS var af- annars koma skiftingar sjaldan lffaJ5; þar dauSan9 dauSi mátti beint fram í ræSunum. Hann hef- dauSa deyja”. ESa: “Gaet aS ir ekki þurft á því aS halda, aS Syndug manneskja, hvaS óviSur liSa alt í smápæta, til þess aS geta kvæmilegt þaS er, aS þinn lausn- sagt eitlhvaS eílítiS um hvern og ari hangir á hinum smánarlegasta lokiS svo ræSunni, heldur vill krossins gálga; hans hörund er hvert atriSi aS jafnaði verSa æSi drjúgt í höndunum á honum. Aldrei nokukrntíma ber þaS viS, j aS hægt sé aS finna efnisþurS, svo aS hann sé aS teygja tímann meS vaSli. Hitt ber aftur á móti ó- sundurslitiS áf ihöggunum, sundur- rifiS af þyrnibroddum, sundur- stungiS af nöglum, sundurflakandi í sárum og benjum og loksins sundurkramiS, sundurkreist og sundurmariS af guSs eldlegum sjaldan viS, aS hann verSur aS reiSisvipum og óbærilegum þunga höggva sundur þegar hæst stend- þinna synda.” Svona talar ekki ur, af því aS ræSan er aS verSa nema sú> sem hlotiS hefir orS- of löng. ; gnildarinnar gáfu í vöggugjöf. Og Mælsku verSur ekki meS orS-, þessj dæmi mætti þó lengi telja. um lýst, og þá ekki heldur mælsku Sama er aS segja um h’kingamál Vídalíns. Eina ráSiS til þess aS Vídálíns, því aldrei verSur hon- sýna hana væri, aS birta nokkrar, um skotaskuId úr því aS hitta svo sem 10—12 ágætustu ræS- j smellnar og átakanlegar líkingar.' hann, svo aS þar verSur varla um bætt, einkum hiS fyrnefnda. En tvent er þaS einkum sem mér finst á bresta hjá honum. AnnaS er hlýjan og viSkvæmn in. Undir sumum “stóru ræSun- um” hans dettur manni í hug, hví líkur afburSa pólitískur ræSu- maSur hann hefði getaS orSiS, því aS þar er venjulega ekki hlýj- unnar vænst. Þó 'bergður þessu fyrir hjá honum og kemur þá sama dásamlega mælskan fram. Sér- staklega vil eg benda á ræSuna um kanversku konuna (2. sd. í föstu) þessu til sönnunar. Þar er þetta meSal annars: “Ó, neyS! ó, neyS! ó, sorg! ó, sorg! hve góSur skólameistari ertu! og Ihversu sýnl er þér um, aS gera hinar fáráðu tungur vel talandi! Ekkert er her eftirskiliS, sem eitt mannshjarta kynni aS hræra til meSaumkvun- ar, svo hér var á engan hátt hægl undan aS komast fyrir þann, sem alt vald hefir bæSi á himni og jörSu, Matt. 28, og er þó undir- eins svo líknsamur, sem faSirinn er börnunum miskunnsamur, Sálm minst í kirkjum landsins, og minn- 5,^3^ { Moose Jaw, Sask. Var isvarSa á aS reisa honum viS henni einnig ómögulegt aS koma dómkirjuna. En leiðinlegt var, aS og vera viS jarðarförina. ekki skyldi vera hægt aS reisa á Attu þau hiónin einnig eina , ... l -.-n - - him fosturdottur, Nelly Grawford, nu þessar. mmmngarhatiS, ur rustum Q Frederickgon búgett j þann varSa sem hann sjálfur reisti Wi,r>TlipeqrOS;s. Áttu þau viS and- sér, og jafnan mun verSa hans lát Búa ] b barnáböm á lífi. tigulegasta minnismerki — með Búi heitinn Jónsson var maSur því aS gefa út vandaða útgáfu af Hár vexti, þrekinn og hraustbygS- ; ur. Han nvar fríSur svnum og | meS hreinan svip. Hann var ‘’kar'mikill maSur, en ætíS veg- j lvndur. SagSi hann öllum mein- í ingu sína, æSri sem lægri. Hann ! var tryggur og sannur vinur og I aldrei mátti ihann heyra níSst á I lítílmagnanum, heldur hitt, aS jhann tók málstaS hans. Var hann ! kappsaimur og ávalt sívinnandi, en , fa-’n samt sem áSur tíma til lest- urs. ÞaS var regluleag ánægju- Víd alí nsp ostill u. (EimreiSin.) ÆfimiimÍBg* Búl JÓNSSON “GuS huggi þá, sem hrygtiin slær, Hvort þeir eru nær e8a fjær.” Hann var fæddur 29. septem- ]eort aS ræSa ýms mál viS hann. ber 1848 á bænum Skaga í Dýra- b-v-í hann var bæSi víðlesinn og firSi í ísafjarSarsýslu á Islandi. fróður um margt. Á heimili sínu Foreldrar hans Voru Jón Jónsson hann fvrirmyndarmaSur og skipstjóri og kona hans Ólöf GuS- friSsarmur viS al'la nágranna sína. mundsdóttir, bróSirdóttir séra H’igsunin um sína var ætíS mikil Gísla Ólafssonar í SauSlauksdal í hjá honum. Unni hann konu BarSastrandarsýslu. j sinni mjög hei'tt, og öllum slfnum Frá blautu barnsbeini stundaSi börnum var hann elskurfkur faðir. hann sjó og vandist snemma viS! Sunnudaginn 7. nóvember var haldinn aðalfundur safnaSarins. Voru kosnir í safnaSarnefnd: Jó- hann B. Halldórsson forseti, Indr- iSi Jóhannsson varaforseti, Sveinn FriSbjömsson féhirSir, Eggert Jónsson skrifari og Emill Beck, sem er líka eftirlitsmaSur meS djákna- starfsemi safnaSarins. Á jóláföstunni var 'haldin sam- koma til arSs söfnuSinum; voru allir samhentir í því aS gera arS- inn sem mestan; fengust inn 1 5 7 dollarar á þann hátt. Þann 19. des. var enn haldinn safnaSarfundur; var þá samlþykt aS hækka laun prestsins um $50_ Var ákveSiS aS senda hönum $100.00 til aS byrja meS. $50.00 skyldu vera fyrirframborgun upp í laun hans, en hinn helmingur- inn bein gjöf frá söfnuSi til prests. Þá var l'íka ákveSiS aS senda I 5 dollara til Gamalmennaheimilis- ins á Gimli. Talsvert fé var eftir í sjóSi mót óvissum útgjöldum. SamúS og samvinnúhugur er á- gætur meSal safnaSarlima; gera menn sér fullila grein Ifyrir skyldum einstaklinga innan safnaSarins. Konur safnaSarins, sem til þessa hafa unniS sinn fulla skerf af starf- inu, eru í undirbúningi meS aS stofnsetja fðlagsskap meSal sín er vinni í þarfir safnaSarins. Konan er hollvættur mannsins á öllum svæSum, og ekkii sizt í safnaSarmálum; mörg konan hefir velt því bjarginu, sem okkur karl- mönnum var um megn, og ef satt í vefcur stundaSi, eins og hann vos; en í æðum Búa heitins rannjvar vanur, fiskiveiSar frá Rober^- norrænt vtkingabloS og aldrei bil- i'>ns-tanva, og fiskaSi fremur vel. aSi homum kjarkur. Átján ára En nú eftir nýáriS veiiktist hann 'óg I skal segja, virSist aS konur standi gamall lenti hann í skipreika og var rúmfastur um tíma, en hann druknuSu allir, sem á skipinu voru hélt alla tíS, aS henum myndi nema Ihann. Var hann í ofsaveSri batna svo mikiS, aS hann gæti 12 klukkustundir á kjöl áður en komiS heim, því þetta var fvrsta . , . skipinu skolaSi upp. SkreiS hann le^an, sem bann lá á æfi sinni. Því. prautseigasta afltaugm í þeim karlmönnum framar í kristindóms málum; þessvegna er skipulegt kvenfélag innan safnaSarins ein þá ti! mannabygSa þar sem hon- miSur varS hann fyrir vonlbrigS um var hjúkraS, og náSi hann sér um. 27. jan. þ. á. varS hann aS málum. (Frh. á 7. síðu.)

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.