Heimskringla - 16.02.1921, Side 7

WINNIPÐG 16. FEBRÚAR 1921
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
The DominSon
Bank
HORNI NOTRE DANE Alf E. 06
SllERBftOOKn 9T.
Hðfnltetðll uppb..* ð.OOO,(HH)
Varani^ar .........f 7,000.000 '
Allar elernlr .....$79,000,000
Sérstakt athygli veitt viðvskift-
uin kaupmanna og verzlunarfé-
aga.
Sparisjó'Ssdeildin.
Vextir af innsteeðufé eTeiddir
jafn liáir og annarsstaðar.
Vér bjóðum velkomin amá sem
stór viðskifti-

PHONE A 9253.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Fiá söfoBðunium krisg-
um Langruth og Ama:-
aath.
jafn samEenta og ósérplægna og
þeir eru.
Hitt má ekki gíeymast, aS þótt
talsvert sé a unniS, er þó meira
verk óunniS, sem kostar IbæSi I
erfiSi, ósérpjægni og þraiitseigju. j
En eg þygg að vicS séum komnir!
talsvert áleiSis í gegnum granda
og blindsker, sem eru svo Kættu-
leg ungum og smáum söfnuðum,
svo sem: ókunnugleiki á safnaðar-
starfinu, innbyrðis vantraust og
deyfð, margbreytileg utanaðkom-
andi áhrif, virðingarleysi fyrir
starlfinu o. fl. Eg vona við séum
k'omnir fyrir hættulegasta grand-
nnn í safnaS
Hans og Gréta.
Frh.
Þegar þau vöknuðu aftur, vai
komiS niðamyrkur og eldurinn
hafSi dáiS út. Ekkert rauf þögn
skógarins nema væliS í uglunum.
”Ó, Hans, hvaS eigum viS nú
aS gera?” stundi Gréta. “ViS
(Framh. frá 2. bls.)
Sunnudaginn 9. jan. var hald-
inn aSalfundur HerSúbreiSarsafn-
aðar í samkomuhúsinu á Big Point
Var fundurinn vel sóttur af körl-
um og konum; voriu þar nokkrir
úr hópi hinna yngri manna. Mál-
in fóru vel fram; voru vel og
skipulega tekin fyrir, rædd og
leidd til lykta fyrirstöSulaust. Út-
gjöld viS sáfnaSarstarfiS eru aS-
allega tvennsikonar: laun prestsins
og borgun prestseturs^ sem er
væntanleg sameign safnaðanna.
LögSu nefndirnar sem höfSu þessi
má!l meS höndum fram skýrslur
sínar, er sýndu aS nefndirnar
höfSu unniS verk sitt meS frá-
bærri skyldurækni og atorku. Fé
þaS, sem safnaSi-st fyrir prestsetr-
iS, var meira en nóg til þess aS
mæta öllum nauSsynllegum út-
gjöldum ársins; líka var talsvert fé
til afgangs öSrum salfnaðarútgjöld
um. Fjármál safnaSarins eru því
í bezta lagi. SafnaSarnefndin var
öll endurlkosin: Ágúst Eyjólfsson
iforseti, Bjami Ingimundarson fé-
hirSir, Halldór Daníelsson skrif-
ari og Ivar Jónsson og Fimvbogi
Eflendsson.
1 prestshússnefnd hlutu kosn-
ingu: Jón ÞórSarson, BöSvar Jón-
son, Halllgrímur Hannesson og
Finnlbogi Erlendsson. I djákna-
nefnd: Anna Baker, Anna Lyng-
holt, GuSrún Ingimundarson
Bjami Austmann og Þorleifur
Jónsson.
AkveSiS var aS hækka laun
prestsins fyrir komandi ár. Þá
lögSu menn fram lolforS sín fyrir
næsta ár til safnaSargjafa.
Fundurinn var bæSi ánægjuleg-
ur og uppibyggilegur. Myndarlega
framikomu á fundinum sýndu
menn meSal annars meS því,
hvernig menn afgreiddu áfallinn
kostnaS viS viSgerS á grafreit
safnaSarins. StóSu eftir 40 doll-
arar af þeim kostnaSi, og safnaS-
ist aft þaS fé á fundinum.
Þegar litiS er yfir starf þessara
safnaSa á lliSnu ári, dylst ekki, aS
þaS er afar mikiS, sem ber aS
þakka fyrir. ÁriS liSna rann upp
sem sérstakt mæSuár fyrir mig og
aSra; tóku söfnuSirnir og bygS-
irnar umhverfis skjótan og mann-
úSlegan þátt í því, og áunnu sér
sóma fjær og nær; líka vil eg
bakka launaviSlbót og hátíSaoffur
sem söfnuSirnir veittu mér ótil-
kvaddir. Á liSnu ári kom í ljós
hjá mörgum greinilegur skilningur
um iþaS, aS kristindómurinn er
grundvöllur og máttarstoS allra
framfara^ og hiS stóra blessunar-
atriSi fyrir yngri og eldri á öllum
tímum, og þaS “eitt er nauSsyn-
legt” um fram alt annaS. Þannig
skil eg hina ákveSnu eindrægni og
samlhygS, sem rikti á safnaSar-
fundunum; sama má segja um hin
ríflegu loforS, sem menn lögSu
fram til safnaSarþarfa fyrir yfir-
standandi ár; má meS sanni segja
aS safnaSarstarfsemi iþessara
bygSa Ihelfir aldrei staSSi á fast-
ari fótum en nú. Fyrir alt þetta
ber aS þakka og ótal fleira. Vildi
eg í þessu sam'bandi minnast safn-
aSarfulltrúanna og annara em-
bættismanna, og óska þess aS altl-
ir mættu háfa menn sér viS hliS
um, sem er höfuS safnaScirins og
grundvöllur kristninnar^ sem stýr-
ir hverri einlægri viSleitni til sig-
urs, því aS þaS er hans loforS;
því loforSi skulum viS treysta, og
velja fyrir kjörorS: “Fram, krist-
menn, krossmenn, konungsmenn!’
“Sé íhann meS oss, ekkert er ótta-
legt, þá sigrum vér.”
MeS þessu ibugarfari skulum
vér rækja starf okkar köllunar á
yfirstandandi ári.
Sig. S. Christopherson.
armalum okkar, og aS t , , , . ,
■ís i ,j.* , , . ! villumst í skogmum og viS kom-
við raum haldiS leiS oklkar, hveriui . , . ,, . , .
^ 1 umst vjst aldrei heim.
sem er að mæta; treystandi hon- ,, .., . ,
Við skulum biða Iþar til tungl-
iS kemur upp, elsku systir," mælti
Hans. (‘‘Réttu mér hendi þína og
eg skal leiSa þig heim.
Þegar tungliS kom upp og
sendi silfurgeisla sína tíl aS lýsa
upp skóginn, lögSu börnin af staS
og héldust í hendur. Litlu, hvítu
steinarnir skinu eins og silfurlamp-
ar og vísuSu þeim veginn alla leiS
heim.
"ÞiS eruS vond börn!” hrópaSi
stjúpan þegar hún opnaSi hurSina
og hleypti þeim inn. “ViS héld-
um aS þiS mynduS aldrei koma
aftur. ÞiS ættuS bæSi aS fá
hegningu fyrir aS vera svona lengi
úti í skóginum.”
En faSir þeirra tók þau í faSm
sér og kysti þau hvaS eftir annaS,
af fögnuSi, því hann hafSi veriS
Einn fee ile frr rálmur
um ít crímál.
Á heypoka sit eg og syng
að sunnan viS bæinn,
um leiStogann McKenzie King
og kosningadaginn,
meS höfuSiS hallaS á ská
eg hástöfum raula,
svo kýrnar þær koma aS sjá
og klökkna og baula.
Eg syng um þá sælunnar stund
— þá sólblíSu daga —
er gripum viS guilliS í mund
og grautinn í maga.
Já, þegar hann McKenzie King
er kominn í sæti,
meS flokkinn rninn fer eg á þing,
þar fáum viS Sæti.
w
Þá heyrum viS hirSisins kall,
þá blaupum viS gjaSir.
Og sauSina sína á stall
hann setur í raSir;
en efsta og insta í höll
þá útvöldu sauSi,
og þar verSa ósköpin öll
af ágætu brauSi.
Og indæla ánægjustund
þá eigum viS, bræSur.
I höllinni höfum þá fund
og höildum þar ræSur.
Eg rausa en rökstyS þó fátt
— þaS rengja mig fáir —,
og þá má eg hafa svo hátt
sem ihugur minn þráir.
En allskonar umbætur þá
viS óSara gjörum,
og hatSstjórann flæmum viS frá
og flettum hann spjörum.
Og landanum látum viS falt
aS leysást úr helsi.
En kvenfólkiS, Irland oS alt
fær uppbót og frélsi.
Og tolllög viS afnemum öll
og aftökum skatta,
en kaupmenn viS flæmum á fjöll
— þá forhertu skratta —.
En fátækum fáum viS gull
og ifínustu klæSi,
og bændur fá ókeypis ull
og ýmisleg gæSi.
Já, víst verSur stjórn okkar snjöll;
svo stríSsandinn víki
viS heimslöndin innbindum öll
í állsherjar ríki.
Og lýSsálma leikum viS þá
á ljúfasta strenginn.
Og þar verSur þjóSræknin há
og þegnskylda engin.
En þá sem aS liSast úr leik,
er lúSrarnir gjalla,
mieS kylfu úr kvistóttri eik
viS kaghýSum alla.
En vináttu vlljum þeim tjá,
sem veita oss bjargir<
og eftinlaun allir þeir fa
og undanlaun margir.
gerSir, og aumingja Gréta litla var lögSust þau fyrir og sofnuSu.
ósköp hrædd. En Hans reyndi ÞaS var orðið aldimt þegar þai
aS hugga hana. Hann læddist vöknuSu aftur, og Gréta fór aS
fram úr rúmi sínu og ætlaði út til gráta, því henni fanst hún heyra
aS fyllla alla vasa sína af hinum tfl óargadýranna læSast í kring,
sina
hvítu smásteinum. En í þetta sinn
voru dyrnar harSlæstar, svo Hanr
varS aS skreiSast aftur í íból sitt,
og reyna aS hugsa upp annaS ráS.
"FlýtiS ykkur á fætur, letingj-
arnirykkarl” kallaSi stjúpa þeirra
morguninn eftir. “ÞiS eigiS aS
fara meS okkur út í skóg í dag.
Hérna er miSdegismaturinn ykk-
ar.”
Og hún rétti þeim tvær litlar og
þunnar brauSsneiSar.
Gréta stakk sinin sneiS í svuntu
vasa sinn, en Hans molaSi sína
niSur í smáagnir, og stráði Iþeim
svo eftir veginum, alveg eins og
hann hafSi gert meS smásteinana.
reiSábúin aS eta þau upp til agna.
En Hans var hinn hugrakkasti.
Vertu ókvíSin, litla systir mín,”
sagSi hann. "Eg get vel rataS
iheim, því eg auSikendi leiSina
meS þrauSmolunum.
En fuglarnir höfSu etiS þá alla:
þaS var ekki einn einasti eftir ti!
aS vísa þeim veginn heim. Samt
sem áSur héldu þau áfram og á
fram, alla nóttína og allan næsta
dag; en þeim virtist þau lenda
lengra og lengra inn í skóginn.
Þau höfSu ekkert aS borSa, aS
undanteknum fáeinum berjum,
sem þau fundu í skóginum, og
þegar þriSji dagiurinn rann upp,
“Því ert þú altaf aS snúa þér [ voru þau orSin aSfram komin af
viS og líta til baka?” spurSi hungri.
stjúpian. “Flýttu iþér nú og vertu | ”Ó, Hans,” sagSi Gréta “viS
“Nú getum viS þó haldiS
veizlu!” hrópaSi Hans og tylti sér
á tær til þess aS brjóta stykki af
þakbrúninni. “NáSu þér í sykur-
mola eSa möndlustykki úr tröpp-
unum.”
Frh.
ekki aS slóra.” .
“Eg er bara aS kveSja dúfuna
mína, sem setur á þakinu," svar-
aSi Hans.
“HvaSa vitleysa!” kallaSi hún.
“ÞaS er engin dúfa þar. ÞaS er
hræddur um aS hann mundi aldreij bara morgusólin, sem skín á vott
þakiS.”
En hún tók ekki eftir því aS í
hvert sinn sem Hans nam staSar
og sneri sér viS, lét hann detta dá-
lítinn brauSmola til þess aS auS-
kenna leiSina, sem þau fóru.
I þetta skifti fóru þau langtum
lengra inn í skóginn; en þegar
börnin voru orSin þreytt af göng-
unni, sagSi faSirinn þeim aS safna
dálitlu af brenni svo hann gæti
gert eld handa þeim.
“Svo getiS þiS beSiS hér og
hvílt ykkur þangaS til eg kem
aftur," bætti hann viS.
Þau IögSust viS eldinni og
Gréta skifti brauSsneiSinni sinni á
milli þeirra. Þegar þeim fór aS
fá aS sjá þau framar.
Ekki leiS á löngu þar til aftur
rak aS því, aS enginn matur var
til í litla kofanum nema eitt þrauS.
Þá sagSi konan viS mann sinn:
“ViS erum nú enn fátækari en
viS höfum nokkurntíma áSur ver-
iS. Hvort eigum viS heldur aS
svelta öll í hel, eSa aS fara meS
börnin út í skóginn, þangaS sem
þau geta ómögulega rataS heim
aftur?”
FaSir þeirra varS mjög ihrygg-
ur yfir tilhugsaninni um þetta, en
af því hann hafSi einu sinni fallist
á aS gera þetta, þá var nú enn erf-
iSara fyrir ‘hann aS segja nei.
Börnin lágu skjálfandi í rúmi
sínu og hlustuSu á þessar ráSa-
Litli fuglinn minn.
Litli fugl, mér ljáSu tón
í líifs hvert æSaslag;
glöS meS þínum sæta són
þá syng eg nótt og dag.
Kenn mér þlíSa kvakiS þitt,
sem kætir allan heim;
vertu leiSarljósiS mitt
um lágan þokugeim.
GæS mig þinni léttu lund,
þá leik eg sérhvern dag;
hvik og f jör á hverri stund
er kjarni í sólarbrag.
Þegar grúfir niSdimm nótt
og neySin læSist inn,
verSum líklega aS biSja álfana aS hvíslaSu þínu kvæði hljótt
géfa okkur aS borSa." í krankan huga minn.
En Hans hélt Jast um hönd . . ,
u í jj- u 'c Þu att listar ljóSmagn heitt,
hennar og ieiddi hana afram; og ®
u » . -i ... j- r u sem ‘tf&ar nærir sál,
alt í emu sau þau liomandi falleg- , •
1 £ i ... j. . . - . og sa sem elskar ekki neitt,
rm hVitan rugl sitjandi í grein tynr , .
r .... r « , . u .. þitt elska hlytur mál.
oían ihornó þeirra. Hann song
svo yndislega, aS þau námu staSar Um kaldan litla kropinn þinn
til aS hlusta; og þegar hann þótt hvæsi golan svalt,
breiddi út hina stóru vængi sína
og flaug af staS, hlupu börnin á
eftir alt hvaS fætur toguSu. ÞaS
var eins og fuglinn vissi aS börnin
eltu hann, því hann ílaug aldrei
harSar en svo, aS þau mistu aldrs
sjónar á honum; og aS lokum nam
hann staSar ýfir ofurlitlu húsi í
miSjum skóginum.
Þegar bömin komu nær, sái:
þau aS þetta var hiS furðulegasta
bús, sem þau höfSu nokkru sinni
séS. ÞaS var alt 'bygt úr hun-
angskökum og skreytt meS hinum
Ijúffengustu smákökum; glugg
arnir voru úr gagnsæjum brjóst-
leiSast aS (bíSa eftir föSur sínum, sykri og tröppurnar úr möndlum.
þú átt vonarvermirinn,
sem vekur alt — já, alt.
Þú ert dropi’ úr dýpstu lind
frá diuldri máttarhönd.
Helgi lífs í hugar mynd,
sem háskans losar bönd.
Þó oss skilji þúsund fjöll
og þokugeima fjöld,
læra skal eg ljóS þín öll
og letra á minnisspjöld.
Hlusti allur heimurinn
á hörpu þinnar slag.
Líf í sjúkar sálir inn
æ syng þú nótt og dag.
Yndo.
En löfsöngnum hér ska) nú hætt
og heimleiSis skunda,
því kýrnar þær sofa nú sætt
og sauSirnir blunda.
1 minni þau margt hafa fest,
því margt var aS heyra.
I kvöld þegar sólin er sezt,
þá syngjnm viS meira.
Þorsteinn skelkur.
-------------
Silfurbrúðkaup
Að kvöldi 18. janúar var alt að 7C
manns saman komið að Steinsstöð
um í Víðinesbygð í Nýja fslandi,
tilefni af því, að þau hjónin Þor
valdur bóndi Sveinsson á Hverfi
og kona hans Halldóra Alibertsdótt
ir Þiðrikssonar, höfðu verið 25 ár
f hjónabandi. Var þeim hjónum
boðið þangað af móður brúðurinn
ar, ekkjunni Eifnu Pétursdóttur
Þiðrikssonar, án þoss að vera látin
vita hvað til stæði. IVoru brúð-
hjónin leidd inn í uppbúinn borð
sal og þau látin taka sæti í önd
vegi. Var þá sungið: “Hvað er svo
glatt”. Síðan leski bæn; síðan
sunginn sálmurinn: “Hve gott og
fagurt og indælt er”. Flutti þá hr.
Jón Kernested frá Winnipeg Beach
ávarp til brúðhjónanna í stuttri
tölu; las kafia úr hjónavígsluræðu
og mintist á hjónabandslífið alment
25 árin síðustu. Kvað hjónaband
þeirra hafa verið farsælt, þeim
auðnast mannvænleg börn, og að
þeasi sanikoina bæri vott um það j
hvemig þau hjón væru látin í bygð |
sinni, þar sem þau hefðu lengst af
verið hjónabandsárin Afhenti liann
þeim svo faliegt tesett úr silfri, frá
börnum þeirra, en silfursjóð fná
gestunum, til minja um brúðkaup
ið. Þakkaði brúðguminn gjafirnar
og \þá miklij hlutdeild, sem þeirn
hjónum væri sýnd, og kvað sér það
eitt að þykja, hvað gjafirnar væru
verðmætar. — Var þá sezt að borð
um og góðra veitinga neytt, sem
konurnar höfðu séð um að hafa
moð, og síðan skemtu menn sér
fram eftir nóttinni. Var samkvæm
ið hið ánægjulegasta.
Einn af gestunum.
'/a
/,

i®
D8 MILES* NERVINE
LÆKNAR TAUGAVEIKLUN.
DR. MILES* NERVINE er Óbrigt5ult met5al vit5 hverskonar taugasj’úkleik;
þat5 hefir læknað fjölda manns, sera taldir voru ólæknandi, og hvarvetna
getit5 sér gót5an orðstýr.
I>ér megit5 treysta DR. MILES* NERVINE; hún er tllbúin af sérfræt5-
ing i lici a.- oíó taub • J ‘ i, eins og öll Dr. Mile’s metSöl, inni-
heldur hún ekkert af ví.ian i et5a ötSrum hættulegum efnum. Nervine er
tyrkjandi, heilsusamleírt r. ðal. sem ætti at5 vera á hverju heimili.
Fariti til lyfsalans og bibjit5 um DR. MILES’ NERVINE og takit>
hana inn eftir fors-kriftinni, ef yt5ur batnar ekki, farió mct5 tómu flösk-
una til lyfsalans aftur og bitSjiö um peningana yt5ar aftur og þér fáit5 þá.
Sú trygging fylgir kaupunum. /
Prtpared in the Laboratory of Ihe
Dr. Miles Medical Company
TORONTO,
RcynltS.........
DR. MILES’
XERVIXE
vitS eftir farandi
kvillum: höfutSverk
ni^ðurfallssýku
svefnleysi, tauga
bilun, Neuralgia,
f^ogum, krampa,
þunglyndi, hjart-
veiki, meltingar-
leysi, bakverlc, mótS
ursýki, St. Vitus
Dance, ofnautn
vlns og taugaveikl-
un.
CANADA
■
i