Heimskringla - 31.08.1921, Blaðsíða 6

& BLAÐSÐA
HEIMSKRINGLA
WINN'IPEG, 31. ÁGÚST, 1921
1
r"
Jessamy Avenal.
Skáldsaga. ■
Zftir nma höfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
Draettir færSust yfir hiS föla andlits Lewis, sem
:gaf til kynna hina mestu undrun. Hann ga^ hjúkr-
unarkonunni benci'ngu um, aS hann óskaSi eftir aS
Jhúrs yfirgæfi I>au:
•'Þú hefi? ætiS vcriS frábrugSin öSrum . * * 4-i
hann hálfbrosandi. “En mér þótti vænt um aS }>ú
hefS ekki hjúkraS henni. Aumngja Lucy; þaS er víst
ekki mikiS um aS vera fyrir henni? Nú eruS þér
komníir í góS efni og eruS í einum íbezta hluta
borgarinnar, og meS gott fyrirtæki, sem hefir nóg
aS starfa. Eg tel víst, aS þér sjáiS nú ekki lengur
eftir því, aS þér ekki giftust henni."’
Um leiS og hún slepti orSinu, var dyrunum lok.
iS upp, og ung kona smekklega klædd og fögru
vaxtarlagi, kom inn í 'herbergiS. Gladys taldi víst,
sS 'þetta væri einhver meiri háttar frú, sem kæmi til
aS láta taka mynd af sér, því aS hún sá aS fyrir
utan dyrnar stóS laglegur vagn sem beiS hennar.
“Eg kem máske heldur seint, Dick,” sagSi Lucy,
án þess aS hún tæki eftir Giadys, en þú mátt trúa
því, aS eg hafSi sannarlega ánægjulegan ökutúr.
“Jaker” er svo stiltur, aS innan skamms verSurSu
aS lofa mér aS stýra honum sjálf.”
“Getúr þaS skeS, aS þaS sért þú, Lucy? Og aS
á þessum einmanalegu sléttum. Giftingin beiS aSeins segja um þaS. Hann fór samt meS Birgir meS sér til
eftr því, aS Birgir næSi sér í bújörS og bygSi hús á
eins nágranna síns, 4 mílur burtu, sem var norskur
henni, svo aS þau gætu haldiS brúSkaup sitt á sínulog talaSi vel ensku, og gat túlkaS fyrir þá.
feornst, Rúpert, því nú er ekki hægt aS villast á okk-jþú vinnir hj!á herraa Phenyl?” spurSi Gladys, meS
Svo horfSi hann á Jessamy meS einkennilegu miklum forvitnissrvip.
ðiHiti,. “Hún er farsæl,” sagSi 'hann, “eg sé þaS ái Lucy leit upp meS sínu rólega tilliti, sem hún
augunum. Eg hefSi aldrei gert hana ánægSa, og eg rnundi svo vel eftir frá fyrri tíS. En í gráu augunum,
1»eld aS inst í hjarta sínu hafi hún aldrei elskaS mig í sem voru glaSJeg og brosandi, var líka eins og
i»ví endurminningin um þann mann sem hún þekti
eklci í mér, var eins og skilrúm milli okkar. Ojæja,
það er bezt eins og þaS er. ÞaS var frá upphafi
snertur af keskni.
“Já, eg hefi atvinnu hjá herra Phenyl,” svaraSi
hún; “hann er eins góSur viS mig og hann var
er eins
hættuspil, og eftir aS eg fór aS elska hana, leiS mér. fyrrum.” Lucy leit til Dicks, og augnaráSiS, sem
oft hræSilega illa, þó sérstaklega á nóttunum. Hún lýsti ástúS mikilli á báSar hliSar, og þaS virtist
fclýtur aS hata mig,” sagSi eg viS sjálfan mig. Hún opna augu frú Jenkins.
isérbvaSa maSur eg er, en hún er of góS til þess aS j “HvaS er þetta?" hrópaSi hún, “þaS getur þó
Siata þá er dauSir eru. Viltu rétta mér hendina.Jessa-' gkk; VeriS, aS þetta sé þinn eigin vagn og þú sért—’
myy' | “Hún er frú Phenyl,” sagSi Dick, og gleSin ljóm.
Hún kraup á kné fyrir framan rúmstokkinn, og aSi úr augum hans. “Og viS erum farsælli en ko'n-
iáTÍn stóSu í augum hennar. Hún tók í hendina á ungur og drotning í ríki sínu. Eins og sjálfsagt er, á
ionum. Hann hugsaSi meS sjálfum sér, aS aldrei hún sjálf vagninn; þaS er afmælisgjöf frá mér ti
JbefSi hún áSur litiS sig svo ástríkum augum. ! hennar. Og hann frændi minn frá Ástralíu, sem þú
“Getur þú einnig fyrirgefiS mér?" sagSi hann minnist kannske aS eg hafi talaS um, hann gaf Lucy
»ágt. “Tlg veit ekki hvoru ykkar eg gerSi meira rangt. þennan ljómandi gæSing; honum þykir áakflega
eigin heimli.
Eftir bújörS þurfti han nekki lengi aS leita; og
áSur en ár var liSiS frá komu þeirra til þessa lands,
stóS hús á jörSinni, reisulegt og full gott til þess aS
halda brúSkaup sitt í.
En þá vöknuSu menn til meSvitundar um þaS,
aS þaS var hægra sagt en gert aS halda brúSkaup
úti í þessum nýlendum. I flestum þeirra var ekki svo
mikiS sem aS nafninu til prestur.
HvaS átti Birgir aS gera? TilhugalífiS var orS-
iS óvanalega langt, og svo bættist þaS viS, aS pilt-
arnir í nágrenninu voru farnir aS tilla sér á tær viS
Maríu. María var kát og bjartsýn aS eSIisfari, hló
aS öllu sem fyrir kom og skemti öllum sem því
gátu tekiS. En þaS var nú samt þaS sem Birgir var
síst gefiS um. Og þó hún fyllilega játti því, aS vera
trúlofuS honum og þykja ekki vænt um eninn ann-
an, fór samt órói og afbrýSissemi aS gera vart viS
sig hjá Birgir út af þessu. “Þeir safnast hér saman,”
jugsaSi hann, “búnir mjallhvítum skyrtum, á gljá-
eSurskóm meS fiSlu og brennivín, trallandi, syngj-
andi og látandi allskonar skringilátum, sem eg botna
ekkert í; hver veit nema hún — já hún — geti falliS
snöruna. Eg 'hefi enn ekki annaS band á henni, en
lennar eigiS loforS og — ást. Eg held — eg veit
aS hún elskar mig. En konu hjartaS er svo breyt-
ingagjarnt! Hver veit! Hver veit! A8 þaS skuli ekki
vera prestur hér, svo eg geti sett ibandiS á hana!
Þetta flangs hennar viS piltana, ætlar alveg aS gera
út af viS mig.”
MeSan hann var aS grufla aftur og fram um
>etta, kom María inn.
“Því ertu svona stúrinn og íbygginn á svip,
dirgir,” spurSi hún eftir aS hafa horft á hann nokkra
stund.
JFyrir ge'fur þú mér?’
“Já, eins og eg vona sjálf aS fá fyrirgefningu."
t Hann reyndi aS setjast upp í rúminnu.
-“Þú ættir aS flýta fyrir brúSkaupinu sem mest,
sagSi hann, og þá þarf enginn aS vita um þetta. Þú
jjnanst aS sjálfsögSu, Rúpert, er þú sagSir mér draum
iþinn um kirkjuna, gluggann og andlit hinnar ungu
stúlku sem alt af var huliS fyrir þér? I gærkvöldi
.sá eg þaS einnig — eg sem hefSi átt aS vera
Hann kom ekki meiru upp, því hann klökknaSi.
Hann hallaSist útaf á koddann. “Hún er ein meSal
Jjúsunda," sagSi hann, eftir dálitla stund. "ÞiS verS.jtæpast geta veriS möguleg, og hinn gamli draumur
ÍS farsæl. — Og Rúpert, þér hefir farist vel, af- sVÍfur fyrir hugskotssjón hans. Hann sér í huganum
bragSs vel, viS mig." Hann talaSi ekki meira, rómur j englamyndirnar yfir altarinu, hinn gylta öm og gröf
bíiaSi. Þegar hjúkrunarkonan kom aS rúm-
vænt um Lucy.”
Gladys ætlaSi næstum aS hverfa í sjálfa sig,
aS vita til þess aS Lucy ætti vagn, en hún ætti sjáll
engan. IÞaS gekk meS öllu fram af henni.
Á hverju sumri halda þau Rúpert og Jessamy ti
á hinum unaSslega herragarSi, og hefir Rúpert þá
æSi oft guSsþjónustur í gömlu kirkjunni.
aÞS kemur fyrir, þegar hann stendur í prédik-
unarstólnum, aS honum finst sem alt sé þokufull ráS
gáta. Finst honum sem öll sú gæfa er han nýtur
-uin
gamla krossfarans. — Alt er eins og hann sá þaS
inu, lagSi hún hendina á enni hans, og hristi höfuSiS:
“Hlann er látinn," sagSi hún.
Þau yfirgáfu því hefbergiS. — Nokkru seinna
meS sínu rétta nafni. Þau í s»nu gamla sæti hjá stolpanum; — þaS er han
drauminum, en þaS var aSeins eitt sem hann fékk þá
ekki séS, en sem nú stendur honum æ fyrir sjónum
sem er Jessamy, fögur og farsæl, þar sem hún situr
Tvar hann grafinn, og
elskuríka húsfreyja..
SíSasti sálmurinn er sunginn, og hinn unSasríki
1 ómur bergmálar í kirkjunni. Alt bar vott um ánægju
I og friS, og er heimili þeirra Paradís á jörSu, ef svo
Þar er ást og þar er vinna, sem
— ENDIR
Frumbýlingsárin.
(Gamansaga)
amíntust hans ætíS meS hluttekningu, og sögSu eng-
urm hvaS hann gerSi á hluta þeirra.
Gifting þeirra Rúpert og Jessamy fór fram í
’kyrþey; þar voru engir aSrir en þorpsbúarnir viS-
staddir, en biskupinn framkvæmdi hjónavígsluna. má aS orSi kveSa.
KvaS-t hann ekki hafa séS öllu ánægSari brúShjón.; eru beztu gjafir skaparans til barna s.nna — gæS
2U,dlit Jessamy ljómaSi af ánægju, þegar Rú- sem ekki er hægt til verSs aS meta, og ekk. verS
pert leiddi hana heim frá kirkjunni. og börnin stráSu ’ ™eS auSi keypt. — Þannig leiSast þau gegnum
blómum á leiS þeirra. Þegar Rúpert leit í augu 1>'HS, og horfa meS ánægju og óbifanlegu traust.
brúSur sinnar, varS hann gagntekinn af fögnuSi og f™m á ófarna vegmn.
ánægju, og fanst sem hann væri í jarSneskri paradís.;
Nú voru raunir þeirra og erfiSleikar loksins a enda,
«og þau horfSu björtum augum á framtíSina, þarna
þar sem þau stóSu hvert viS annars hliS, meS veg- ;
semd og þakklæti til hans, sem af náS sinni hafSi!
Jeitt þau seiman, eftir langan og þungbæran skilnaS.;
Jocelyn hafSi nú skift um skoSanir viSvíkjandi
Rúpert Hallowes; þeir voru nú hinir beztu vinir.
Þau Dick og Lucy giftust litlu síSar en Jessamy,
og tóku þau Rachel til sín. Dick er í miklu álrti sem
3jósmyndari, og hefir yfirdrifiS aS gera.
-Einn dag kom kona inn til 'hans, sem var mjög
íkostulega búin.
“ÞekkirSu mig ekki aftur, Dick?” spurSi hún;
'”Eg er frú Jenkins — Gladys í gamla daga.
Dick svaraSi henni því, aS hann mundi hafa
þekt hana hvar sem veriS hefSi i— en Gladys
-vissi ekki hvaS hann meinti meS þeirri fullvissu. Svo
jsettist hún niSur í ‘hægindastól, ens og hún væri aS
aýna lítillæti og samúS.
“Eg hugsa aldrei um liSna tímann nú, sagSi
hún, og lét sem um hana færi kuldahrollur; enda
omgengst eg nú alt öSru vísi fólk. 1 fyrra kom þaS
jafnvel, aS Majors frú hafSi okkur í heimboSi. En
•nregna gamallar viSkynningar, ætlaSi eg aS biSja
;yður, Dick, aS taka mynd af mér. Já, þér megiS
taka þaS trúanlegt, aS mér líSur uú vel. Albert er
rnú orSinn vel efnaSur kaupmaSur; hann hefir nú
Jíka ætíS veriS vel aS sér í verzlunarsökum.” ,
“Hvernig viljiS þér hafa myndina, frú Jenkins?
•spurSi Dick, sem ekki var nærri því eins hryfinn af
því sem hún sagSi honum, og hún ætlaSist til. Á
þaS aS vera brjóstmynd eSa heilmynd?”
“Heilmynd; eg ætla aS standa viS þennan stöp-
txl. En meSal annara orSa, fréttiS þér ekkert af
mkkar gömlu vinum? Ó, hvaS eg man þaS vel, aS
þér keyptuS stundum blómvendi og fleira, til aS
gefa okkur uppi á þakinu. ViS þetta táekifæri kemur
icnér til hugar Jessamy Avenal, aS hún ver stórfé til
-ýmsra góSverka í almennings þarfir. Loksins hlaut
hún þó eigumar, eins og henni bar meS réttu, og nú
er hún nýlega gift presti. En hvaS hún var fátæk
sinu sinni; hún hefSi ekki afboriS veikindn ef Lucy
RauSskinnarnir og vísundarnir voru um langt
skeiS einvaldir í RauSárdalnum; stjórnuSu þeir ríki
sínu þar bæSi viturlegar og friSsamlegar en aSrir
þjqShöfSingjar á þeim dögum. Erindrekar Hudsons
flóa félagsins voru einu mennirnir af “hvítu flokk.
unum,” sem stöku sinnum gerSu þeim glettur; lengi
framan af var þaS þó sjaldgæft.
En þetta breyttist skjótt. Vor eitt tóku nokkrir
íNorSmenn sig upp og fluttu vestur um haf, og sett.
ust aS á fögru frjósömu sléttunum, á milli þeirra
staSa er nú heita Calidonía og Grand Fork. Þeir
voru ötulir og ófyrirleitnir farmenn eins og fleiri
frændur þeirra, eg létu sér ekki fyrir brjósti brenna,
aS yfirgefa óSul sín, vini og vandamenn, en færa
sér í þess staS í fang, aS lifa einmanalegu frum
byggjaralífi áriS út og áriS inn aS berjast viS flug-
ur og hita á sumrum, en kulda og snjóhríSar á vetr.
um, aS stimpast viS allar þær þrautir, erfiSi og
hættur, sem ávalt og óhjákvæmilega eru samfara
lífi frumbyggjara; alt þetta lögSu þeir sér glaSir
herSar meS von um þaS, 'aS geta aS lokum hrept
þau laun, ef lukkan aS öSru leyti væri meS, aS
eignast heimili og farsæla framtíS á þessum nýju
stöSvum sínum.
Á eftir þessum fyrstu innflytjendum, komu nokkr-
ir aSrir og settust aS á þessu svæSi; á meSal þeirra
voru nokkrir Irar. En lengi var þá sléttan svo strjál-
bygS, aS full dagleiS var bæja á milli.
Á meSal þessara frumibyggja stéttunnar, var
maSur nokkur er Birgir hét, af norskum ættum,
hraustur maSur og atorkusamur. MeS honum kom
frá Noregi hraust og efnileg bóndadóttir, semheitiS
hafSi Birgir því, aS þola þlítt og strítt meS honum
MeS NorSmanninn fyrir túlk, gat Morgan látiS
Birgir skildi þaS, aS hann væri “fullmegtugur"friS-
dómari, en aS hann hefSi samt ekki ennþá aflaS sér
skjala og bóka, sem nauSsynlég væru viS giftingar,
svo löglegar mættu kalla. I brláSina sagSist hann
því ekki þora aS takast á hendur ábyrgSina af því,
aS framkvæma þessa þýSingar miklu athöfn. En ef
Birgir sýndist, gæti hann beSiS til vors; þá ætlaSi
Morgan til Crookston; þar ætlaSi hann aS ná tali af
lögmanni til aS fræSast eitthvaS um þetta efni, og
fá skjöl og bækur sem aS þessu liti. Hann sagSi því
Birgir aS koma seinna til sín og hann skyldi þá
reyna aS verSa viS bón hans.
Eina úrræSiS fyrir Birgir, var því aS biSa. En
biSin var löng og næstum óþolandi. Piltarnir höfSu
gert heimili Birgis aS nokkurs konar samkomustaS
einu sinni eSa oftar á viku allan veturinn út og langt
fram á vor. Og María varS örari og kátari eftir því
sem vorsólin steig hærra og hærra á himninum, og
ástandiS fyrir Birgir virtist verSa erfiSara meS'
'hverjum degi.
A8 lokum heimsótti hann Morgan aftur til aS
frétta hvort aS hann væri nú ekki orSinn svo vitur,
aS hann gæti gengt emlbættisverkum sínum. 'Hann
hafSi dálítiS numiS í ensku, síSan hann hitti Morgan
seinast, og gat nokurn veginn skiliS hann og gert
sig skiljanlegan.
En Morgan afsakaSi sig nú meS því, aS hann
hefSi ekki haft tírna til aS fara til Crookston. Vet-
urinn hafSi líka veriS snjóasamur og þegar voraSi,
stóS vatn mikiS víSa uppi á sléttunum, svo þær
voru illar yfirferSar. Hann baS því Birgir aS bíSa
þar til mestu vorannir væru um garS gegnar og vatn
dálítiS sjatnaS af flánum.
Þegar Birgir heyrSi hvaS Morgan fór, varS
“Eg er altaf aS hugsa um þaS, hvernig eg eigi
aS fara aS ná í prest,” svaraSi Birgir, og var auS-
séS á Maríu, aS hún bjóst ekki viS slíl^i svari. Því
lélt hann áfram, "án prests, ekkert brúSkaup.
“Ó, er þaS ekkert annaS sem aS þér gengur!”
sagSi María. “En” hélt hún áfram, “hversvegna
getum viS ekki slegist í för meS þeim, sem ætla
léSan til Fargo innan skamms? Þar er norskur
prestur, sagSi Leifi mér í gær. Sjálfur sagSist hann
ætla þangaS, aS kaupa eitt eSa annaS til jólanna.
Því ekki aS fara meS þeim? ÞaS eru ekki nema 70
mílur og meira en vika gengur aldrei í þaS.”
“Nei, heldur en aS láta þig hrekjast úti í hríS-
um og kulda 70 mílur vegar, skal eg sækja prestinn
og koma honum hingaS. Þó þaS kostaSi mig báSa
uxana mína og fyrstu hundraS dalina okkar í viS-
bót, mundi eg ekki horfa íþaS,” mælti Birgir djarf-
mannlega, þó hann í raun og veru væri hræddari
viS, aS María væri íför meS Leifa til prestsins, en
hann var viS kuldann og hríSina hennar vegna.
Eftir aS þau höfSu talaS um þetta nokkra stund,
varS niSurstaSan sú, aS Birgir færi meS Leifa til
Fargo. Hann átti aS fara ,meS hlaSinn vagn af
hveiti, og kaupa fyrir þaS matvöru og brennivín
til brúSkaupsins og jólanna. En aSal erindiS var,
aS leita fyrir sér meS aS fá prest til þess aS koma
meS þeim út í nýlenduna, til þess aS “setja bandiS
á Maríu hans”, svo hún hætti þessum gáska sem
Birgir aldrei skildi í og var svo illa viS.
Þegar þeir voru komnir til Fargo, komust þeir
aS raun um þaS, aS þar var enginn prestur, og aS
sá næsti, sem menn vissu um, var presturinn í Al-
exandría í Minnesoda, yfir hundraS mílur þaSan.
En gamall brennivínsgali í bænum, fræddi Birgir
á því, aS óþarft væri aS ferSast landshorna á milli
til þess aS leita uppi presta til þess aS gifta, þegar
“borgaralegt hjónaband” væri löglegt í þessu landi
og þess utan algengt. “Alt og sumt sem gera þarf,”
sagSi brennivínssalinn, er aS fá friSdómarann í
sveitinni til þessa, og hann framkvæmir athöfnína
eins og lögin skipa fyrir.”
“En er slíkt logmæt gifting,” spurSi Birgir, ’g
er ómögulegt aS rifta henni.”
“Lögmæt gifting,” át vínsalinn eftir. Eg skal
leggja fjárann og alt brennivíniS sem eg á í fór-
um mínum í veS uni, aS þaS er e'ns lögleg og gild-
andi gifting og framast er hægt aS hugsa sér. Eg var
sjálfur giftur af friSdómara, og mér þætti gaman aS
sjá framan í þann mann, sem þyrSi aS taka Veigu
mína frá mér þess vegna,” sagSi vínsalinn og var
hávær, því hann var ölvaSur.
“Þetta skal eg gera,” sagSi Birgir, og sneri sér
aS Leifa. “Eg fer norSur á hæSir undir eins og eg
kem heim og finn Morgan; eg heyri sagt aS hann sé
friSdómari.
Eftir nokkra daga harSa útivist, komu þeir Birgir
og Leifi heim til sín, meS nægtir af jólavörum, og
nóg af brennivíni bæSi á kútum og kollunum.
Bergur fór um hæl aS finna Morgan og biSja
hann aS gifta sig. Hann hafSi lítiS lært í ensku og
reyndi því jafnframt aS bjargast viS norskuna:
“Je vi fo you tu gifte mæ, komma home tu mi tu
mora,” byrjaSi Birgir.
“What do you say?” (HvaS 3egirSu) spurSi
Morgfin.
Birgir bærSi varirnar og leitaSi í Kuganum aS
orSum, en gat svo ekki annaS en endurtekiS: “Je
vi fo you tu gifta mse — mæ María, María min.”
Oh — marry — You want to get married,” (Ó,
giftast — þig vantar aS giftast) sagSi Morgan, þeg-
ar Birgir nefndi nafn Maríu.
Já __ Morgan vissi ekki hvaS hann átti nú aS
hann reiSur og skammaSi hann óaflátanlega á
norsku. ÞaS hrein auSvitaS lítiS á Irlendinginn, því
hann skildi ekki orS af því.
Birgir ætlaSi sér ekki aS fara fleiri ónýtisferSir
til Morgans. Hann beiS því þar til í júlí. Þá sótti
hann bæSi vistir og vínföng til Forgo, bauS til sín
nágrönnum og kunningjum sínum, og baS þá drekka
minni brúSkaups síns, og koma svo meS sér norSur
til Morgans. Ef aS þá væri ekki hægt aS hræSa
Irann til þess aS framkvæma hjónavígsluna, skyldi
eitthvaS sögulegt koma fyrir.
Vinum hans fanst sér hvorttveggja Ijúft og skylt
aS fara meS honum norSur til Morgans og drekka
brúSkaupsminni hans.
Þegar Morgan var aS fara heim til sín frá vinnu
sinni til aS borSa miSdagsverSinn, kom allur hóp-
urinn til hans. Morgan var miSaldra maSur, skap-
rór og þéttur fyrir og lét sér aS óreyndu ékki bilt
viS verSa, þó svona mikill mannfjöldi heimsækti
hann.
Birgir stöSvaSi uxana og hjálpaSi Maríu ofan
úr vganinum. Hann leiddi hana í skyndi til friS-
ardómarans, steitti framan í hann hnefa og sagSi
hvatskeytlega á norsku: “Nú skaltu, fanturinn þinn
gifta okkur, hvaS sem tautar. Ef þú nú þverskallast
viS því, hengi eg þig upp á afturfótunum áSur en
þig varir.”
Morgan vissi hvaS þaS þýddi fyrir sig, ef hann
skildi ekki þaS sem Birgir sagSi, og sagSi þeim því.
aS nú væri brátt hægt aS ráSa fram úr þessu. Hann
sagSist fyrir fám dögum hafa fariS til Crookst-on,
og kvaSst hafa fengiS eySublöS og bækur sem með
þyrfti, og nú væri því aSeins fyrir þau aS bíSa a
meSan hann borSaSi og aS drengurinn hans kæmi
aftur se,m hann sendi út í slægju. Þá sagSist hann
skyldi gifta þau.
En gestirnir, sem aSeins gripu á lofti orSiS aS
bíSa, hrópuSu Iþá hver í kapp viS annan, aS nú biSu
þeir ekki mínútu lengur, heldur yrSi hann tafarlaust
aS gifta þau Birgir og Maríu.
’En skiljiS þiS þaS ekki, aS eySublöSin og
formalsbókin, sem eg fékk í Crookston, er í vestis-
vasa mínum út í slægju,” spurSi Morgan og reyndi
aS stilla sig. 'Honum hafSi orSiS heitt viS sláttinn
og hafSi fariS úr vestinu, en gleymt því er hann lót
heim til aS borSa.
Nei — þú hefir nógu oft gahbaS hann, hrópaSi
móSir Birgis og gekk aS friSdómaranum og steittr
hnefa framan í hann. AnnaS hvort hefSirSu átt aS
segja aS þú gætir ekki gift þau, eSa þú gerir þaS
nú strax."
Svo hljóp hver af öSrum fram og rifu f axl-
irnar á friSdómaranum, hristu hann og hrjáSu, töl-
uSu og bentu. Morgan fór nú ekki aS lítast a blik-
una, og þó einkum vegna Iþess aS sumh í hópnum
voru töluvert ölvaSir.
'Leifi kunni mest í ensku og reyndi aS hafa hemil
á liSinu og stilla þaS til friSar. Hann skensaSi Birgir
einnig í orSum, og hélt aS þaS laegi ekki svo ósköp
á þessar giftingu, °S þ^ð spilti ekki neitt til, þo
Maríu væri gefinn dálítill tími til umhugsunar áSur
en vígslan væri framkvæmd.
En þaS var meira en Birgir gat þolaS. Hann
brást reiSur viS, hratt Maríu frá sér og gaf Leifa
lö&rung á vangann. Leifi tók því óblíSlega og varS
þarna ramur slagur á milli þeirra. FriSdómaranum
þótti þetta orSiS all alvarlegt. Og meSfram hélt hann
altaf, þó hann skildi þá ekki, aS hópurinn væri aS
búa sig undir aS ráSast á sig. Hann kallar því til
þeirra og segir þeim aS hætta öllum ribbaldaskap
og vera hægir; hjónavígsluna skuli hann strax fram-
kvæma; drenginn meS veskiS og eySublöSin sjái