Heimskringla - 14.09.1921, Blaðsíða 7

WINNIPEG 14. SEPTBMBER 1921
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSfÐA
M ■IU'1 »!'» ■-!

The Deminion
Bank
HORNI NOTRE DAME AVE.
SHERBROOKE ST.
OG
HöfníÍMiöll opfb............9 6,000,00«
VnraHjrtÖur ................$ 7,000,060
Allar eljfalr ..............$79,000,000
Sérstakt athygli veitt viíiskift-
um kauinnanna og verzlunarfé-
aga.
Sparisjó'ðsdeildin.
Vextir af innsí æðufé greiddir
jafn háir og annarsstaðar.
Vér bjóðum velkotnin smá sem
stór viðskiíti-

PIIONE3 A 9298.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Frá Utah.
(Framih. frá 3. bls.)
mennings eign, en upplýsingin lít-
il og fárra manna fjársjóSur. Á
slíkum tímum láta menn auSveld-
lega leiðast af nýjum og endur-
fæddum spámönnum.
Brátt tóku kristnir menn að am-
ast við Mormónum og urþu þeir
J>ví að flytja bygð sína vestur til^
Illinois, sem var að mestu
óbygt land. StofnuSu þeir þar ný-'
lendu stóra og blómlega sem
“Navov” nefndist.,
Ekki leiS álöngu áSur en sam-
komulagiS tók aS versna milli
ferSaSist fótgangandi fólk, karl-
menn, konur og börn, og báru
eSa drógu farangur sinn í
iéttum kerrum. ÞaS óS yfir árn.
ar, klifraSi fjöllin og þoldi hung-
ur og þorsta meSan kringum þaS
sveimuSu alviltir flokkar af grimm
um villifönnum.
Tuttugasta og fyirsta júlí áriS
1847 litu þeir fyrst Salt Lake
dalinn, eftir nálega 4 mánaSa
íerSalag. Mjög var þá Utah öSru-
vísi en hún er nú, og stórum óvist-
legri. JarSvegurinn var svo þur,
því regnfall var þar jafnan HtiS,
aS ógerningur reyndist aS brjóta
þar til ræktunar. VarS fyrst aS
veita vatni yfir landiS meS miklu
erfiSi. Viltir og sérstaklega grrnrn j
ir Indiánar höfSust þar viS og öm_ j
uSust viS hvítum mönnum. UrSu í
Mormónair oft aS sæta þungum j
búsyfjum af þeirra hendi. Til þess í
aS verjast árásúm þeirra urSu hin j
ir hvítu íbúar landsíns aS færa I
bústaSi sína saman í smá þorp |
sem alloft voru umgirt af háumj
varnargirSingum, en á daginn
gættu vopnaSir menn búfjár íí
högum. DýrtíS var þar mikil, eins
og gefur aS skilja, þar sem slíkir
erfiSleikar voru meS alla aSdrætti
iBrátt sigruSust Mormónar þó á
öllum erfiSleikum, enda voru þeir
og eru enn — aS minsta kostii
eldra fólkiS — sparneytnir, dug-|
legir og hagsýnir. Auk þess var,
foringi þeirra BrighamYoung maS
ur stjórnsamur, hygginn og árvak-j
ur, þó misjafnlega hafi um hann
dómar falliS aS öSru leyti. Njóta
ARNAQULL
ÞaS sem hann Jónas litli lærSi
d&ginn sem hann fór ekki
í skólann.
MEÐ MYNDINNI
Mormóna og nábúa þeirra í Illi-
nois. Var Joseph Smith handtek- Mormónar enn góSs af framsýni
inn og síSan myrtur af skrílnum í hans og fyrirhyggju. EinangraSir
Cartoge.
Kusu nú Mormónar Brigham
Young fyrir leiStoga og spámann.
Undir forustu hans flýSu Mormón
ar vestur yfir eySimörkina, til
Utah. .
Ekki var þaS álitlegt aS leggja
upp á veglausar, gróSurlausar ó-
bygSir, mörg hundruS mílna veg
til ókunnra eySi héraSa fyrir fá.
mennan hóp af illa búnu fólki,
en undir forustu ótrauSs og úr-
ræSagóSs foringja hepnaSist óhlutdræg, ogengar tilraunir gerS.
þeim ferSin eftir Iangvint erfiSi. ar til aS afsaka, aflaga eSa finna
Yfjr gróSurlausar sandauSnir aS.).
I í djúpum blundi nú dvelur mær
I í draumanna töfra landi,
L’tla Stúlkan ssm þiS sjáiS á þvl' svefn engill flaug sem blíSur
myndinni ,er á þriSja árinu. Ái og blikandi vængi þandi. [blær
seinasta afmælisdag hennar gaf,Jók Lijju í fang svo brátt hvarf
pabbi henni hjólbörurnar sem hún bggj.
er aS leika sér aS. Pafabi hennar'
vissi aS henni þótti meira gaman
aS iþví aS leika sér úti en aS vera
og bygt var nú flest á sandi.
G held aS eg fari ekki í
skólann í dag — sagSi
Jónas litli viS sjálfan
sig. — Eg ætla aS fara
Jónas, sem farinn var aS verSa
svangur. — ÞaS væri óneitanlega
gott aS fá nú brauSsneiS meS
hunangi. —
— Getur þú þá ræktaS hveiti
eSa aSra k
úr brauS ?
-- Ekki get eg þaS,
ornvöru, til^ aS búa til
spurSi býflugarr.
svaraSs
út í skóg og leika mér þar í allan! Jónas og gekk í burtu; hann hafSi
dag. — j enga ánægju af aS tala viS býflug-
MeS þetta í huga, gekk Jónas una-
frá heiminum, hataSir og fyrirlitn-
ir af flestum, lærSist þeim brátt aS
nota krafta sína í heilbrigSri og
happasælli samvjnnu. Eru mörg
af samvinnufyritækjum þeirra enr.
viS lýSi og blómgast vel. Mun eg
ef til vill minnast á þau síSar í
þessari ritgerS.
(Meira seinna)
(ÞaS skal tekiS fram, aS lýs-
ingin á trúarbrögSum Mormóna
hér aS framan er blátt áfram og
inni. Svo vill líka svo vel til aS
þaS er gömul sandhrúga úti á bal-
anum skamt frá húsinu, síSan
pafclbi hennar bygSi hænsna kof-
ann. Hæ, hæ! hjólbörur og sand
ur! HvaS þurfa börn frekar viS til
þess aS vera ánægS? Enda er litla
“ÞOLINMÆÐIN
ÞRAUTIR VINNUR ALLAR.”
EFfR þú nokkurntíma
veriS aS leika þér úti
viS læk, á eSa vatn?
Hsfir þú þá fundiS smá j veit.
btli niSur eftir brautinni, þar
til hann kom aS aldingarSi einum.
Sá hann þar eplatré, sem hlaSiS
var fullþroskuSum eplum. ÞaS
kom vatn í munninn á honum viS
þá sjón. Hann hafSi því engar
vífilengjur á því heldur kþfraSi
upp í tréS og settist þar á eina
grein í makindum og át. Ó, hversu
eplin voru Ijúffeng!
Eftir aS hann hafSi fullnægt
lyst sinni, klifraSi hann niSur aftur
og lagSist í forsæluna af trénu.
— Nei, sjáiS þiS! -------- sagSi
svala sem kom þar fljúgandi,
— þetta hlýtur aS vera gáfaSur
drengur, þar sem hann þarf ekki
aS læra meira. Tarna er gáfaSur
drengur! —
— ViS skulum veita honum
eftirtekt, — sögSu hinar svölurn.
ar, sem þar voru nájægar, og
komu nú fljúgandi aS honum úr
öllum áttum.
— Eg vissi ekki aS þiS gætuS
talaS, — sagSi hann.
--- Ha, ha, ha! --- sögSu svöl-
urnar hlægjandi, — þar virSist þó
vera eitt atriSi sem hann ekki
Hann gekk þar til hann kom aS
helli. Þar voru þrír húnar a$
leika sér fyrir framan hellismunn-
ann. Jónas fanst þaS vera bezt
fyrir sig aS láta ekki faera mikiS &
sér, ef móSir þeirra skyldi veræ
einhversstaSar nálæg, sem honum
fanst þ'klegt, og hafSi hann enga
löngun til aS verSa á vegi hennar.
Hann gat þó ekki stilt sig um aS.
vera á gægjum, og sá hann þá
hvar björn og birna komu í áttinar
til hans, aS honum fanst, og tók
hann því til handa og fóta, eins
rösklega og hann gat. Þegar hanm
áleit aS nú vaeri sér óhætt, Jeitt
hann til baka. — Sá hann þá aSi
birnan var aS kenna ungum sín-
um aS klifra, fela sig og veiSa. —
Jónas hafSi sig í burtu, því hann
hafSi enga löngun til aS tala viS
birnina.
Hann gekk nú.þar til hann kom
aS vatni. Þar sá hann marga fiska
sem voru aS synda þar til og frá.
— Þetta er skóþ’, þe.ta er
skóli, — sagSi svalan hlægjandi.
sem þekti Jónas frá sam talinu áS_
ur, en sat nú á grein og söng-
Þegar Jónas heyrSi þetta. brá
stúlkan faúin aS vinna sig stein. j stein, sem var ávalur, slípaSur og! — Eg veit þó meira en þiS, í J honum svo mjög, aS hann datt i
þreytta. Mamma hennar er aS hreinn? Hefir þú þá nokkurntíma' öllu falli, — sagSi Jónas litli ön. vatni®-
kaþa til hennar og segja henni aS hugleitt þaS, hversvegna hann var ugur. í Þegar hann opnaSi augun aftur.
fara aS koma inn og hvíla sig.
Hún má ekki segja aS koma inn
til aS sofa, því þaS vill stúlkan
ekki á meSan kostur er áaS vaka.
En ekki er hún samt sezt á hné
sléttur sem fuglsegg, og svo ólíkur
steinunum sem þú hafSir fundiS
fjSer vatninu?
Fyrir mörgum, mörgum árum,
ef til vill hundruSum ára, hafSi
mömmu sinnar fyr en hún er stein ávali steinninn fallegi einnig haft
’ofnuS. Mamma hennar syngur skörp horn og eggjar. Straumur-
;nn eSa öldurnar höfSu velt hon-|
D^MILES* NERVINE
Vid Taugabiiun
Þjáist þú aí nitiurfallssýki, höfutSverk, mótSursýki et5a tauga-
bllun í einhverri mynd, Nauralgia et5a svefnleysi?
1 öllum slíkum tllfellum er Dr. Mlles’ Nervine óbrigtiult læknis-
lyf.
pr. Miles’ Nervine er árangurinn af margra ára starfsemi sér-
frætSings i heila- og taugasjúkdðmura. Eftir at5 hafa tekitS þetta
metSal, vert5a taugarnar, sem áöur voru á ringulreit£, endurllfgatSar
og fá aftur sína reglulegu köllun.
Og eins og öll Dr.Miles’ met5öl, inniheldur Nesvlne ekkert af
eitri, vínanda eöa Öt5rum hættulegum efnum. Þat5 er ekta ltfsvökvi
sem ekkert helmili ætti atS vera án. HafitS Nervlne á heimilinu.
BitSjitS lyfsalann um flösku. Hann mun fullvissa ytiur um bata
etSa skila peningunum aftur.
Prtþmrtd attht Laboratory of tht
Dr. Miles Medical Company
TORONTO - CANADA
ReynitS
DR. MILES’
Nervine vitS: höfutSverk
nltSurfallssýki, svefn-
leysi, taugabilun, Neur-
algia, flogum, krampa.
þunglyndi, hjartveiki,
meltingarleysi, bakverk
móbursýki, St. Vitus
Dance, ofnaut víns og
taugaveiklun.
___Ha, ha, ha! og svölum- j stóS móSir hans fyrir framan
ar hlógu aftur. ! hann.
— Getur iþú bygt þitt eigiS — Hvar eru fiskarnir, fuglarn-
hús? ____ spurSi ein þeirra. _____ ir* birnimir, maurarnir og bý.
SjáSu húsiS sem eg hefi bvgt. —I flugurnar? ------ spurSi Jónas-
— Ekki mundi eg vilja eiga — Gg held aS elsku drenginrt
heima í því, — sagSi Jónas. minn hafi veriS aS dreyma,
— En getur þú þá bygt hús sagSi móSir Jónasar bTOsandi-
um til og frá og nuddaS honum! sem þú mundir vilja eiga heima Gn ekki virtist hún samt geta sann
viS aSra steina, skolaS honurm í? — sagSi þá sva]an hlægjandi. fært hann um þaS.
upp á ströndina og svo út í djúp-1 Þá stóS Jónas upp og gekk L Gg vil fara í skólann og
iS aftur. í daga og vikur leit hann 1 burtu. Hann hafSi ekki löngun til læra um fiskana, fuglana og dýrin
svo aS segja eins út, enn meS tím.
anum urSu hornin lítiS eitt rúnn.
ari, og eggjarnar ekki alveg eins
skarpar. Og aS lokum, þegar
aS eiga lengra samtal viS ovöl.
ö[l, — sagSi Jónas meS alvöru
urnar. ' svip.
Ekki hafSi Jónas gengiS langt j Þatta gerSi Jónas, og lærS:
þegar hann stanzaSi aftur o° margt og m;kiS gott. Nú.er hann
hann hafSi slípast og nuggast oft-' fanst hann þurfa aS leggjast niSur. orSinn stó^ og mik;ll maSur, en
altaf man hann eftir deginum serr.
hann íór út í skog’-’n, og sem.
var aS skríSa eftir hendinni á hon- mamma hans sagSi aS hefSi /eriS
ar en þú gætir taliS, voru skörpu Hann var rétt aS sofna þegar
hornin farin, og steinninn var orS-: hann hrökk upp viS eitthvaS sem
inn sléttur og ávalur.
Héfir þú nokkurntíma
veriS
komin á fremsta hlunn meS aS
hætta viS eitthvaS sem þú hafSir
tekist fyrir hendur aS gera, eftir
aS þú varst faúin aS reyna aSeins
einu sinni eSa tvisvar? Ef ti[ vill
eru fyrstu nálar-sporin í blæjunni
sem þú ert aS sauma fyrir brúSu
húsiS þitt ekki jafn smá og fín eSa
bein eins og sporin sem hún
mamma þín gerir. ESa þú gleym-
ir aS setja ekki upp ólundarsvip
og vera meS “fýlu” þegar þú hef-
ir rigningar vegna orSiS aS hætta
viS aS fara í skógargildiS sem
skólasystkini þín ætluSu aS hafa.
Ef til vill finst þér kvæSiS sem
þú ert aS læra fyrir sunnudaga-
skóla skemtunina alt of langt og
svo þungt aS þú ekki treystir þér
til aS hafa þaS yfir utanbókar, og
þú segir meS sjálfri þér: “Eg get
aldrei lært þetta bansetta kvæSi;
mér þýSir ekkert aS reyna þaS.”
— Næst þegar þú ert aS ör_
vinglast og ert komin á fremsta
hlunn meS aS hætta viS aS gera
eitthvað sem þú hefir tekist fyrir
hendur aS framkvæma, gildir
einu hvaS þaS er, þá hugsaSu
um þaS, hve afar, afar oft öld-
urnar reyndu áSur en þær slípuSu
völuna og gerSu hana sem fugls.
egg. — Þú munt þá finna hjá þér
löngun til aS vera þolinmóS —
og reyna aftur, þar ti[ þrautin er
unnin og þú getur fagnaS sigri.
um. Hann leit upp og sá þá aS
þaS var maur.
— HvaS vilt þú? — spurSi
Jónas litli reiSur.
— Þú ert fyrir mér, — sagSi
maurinn, --- eg er aS byggja mér
hús. --- En því ferS þú ekki til
verks og byggir hús handa þér? —
draumur (Lausl. þýtt af G. J.)
MÆÐUR
Bíðið þið nú ögn við. faömin góð'.
Ég bið ykkur nú að vera hljóð
og athuga orðin niín-
Foreldra ykkar ei-gið þið
að elska’ og faeini að veita lið.
— Eg get ekki bygt hús, — j Ást faeirra livorki deyr né dvín!
sagSi hann. | Tvonan fínni kendir á
— Er þaS mögulegt aS jafn|en karlmaðurinn, — faað má ,sjá
fullkomin vera sem þú getir ekki! hvern einasta dag.
i i , , j i - x-ifaví afkvæmið mundar rnóðirin
bygt hus handa þer? — spurði . .. , .
6 . , . in.iuklegar heklur en faðinnn.
maurinn forviða. Littu a hu3ir | þv{ hvert faess hjartaslai:
okkar, — og maurinn benti hon->
um á maurabú. Þar var fjöldi afjhHómnæint eyra hennar má
... , . . heyra — og ser í lagi faá,
maurum og aþir voru þeir vinn. (,f nokkuð amar a8.
andi. Jónas hafSi því enga löng-
un til aS tala viS maurinn og stóS
upp og fór.
— ÞaS eru fleiri hlutir til í
heiminum en hús, — sagSi Jón-
as litli viS sjálfan sig.
— Já, þar er eg á saraa máli —
sagSi býfluga sem flaug þar fram
hjá honum rétt í því. Jónas horfSi
á eftir henni þar sem hún flaug inn
í býflugnaibúiS, og ætlaSi aS gefa
því nánari gætur.
— Komdu ekki of nálægt, því
vera má aS viS bítum þig, —
sagSi býf[ugan í aSvörunarróm.
— Hversvegna vinnur þú ekki. í
Líttu
anginu sem þér þykir svo gott. —
— Eg vildi aS eg vissi hvernig
eg gæti safnaS hunangi, — sagSi
Við inunum ásitaraugaiiLS tár,
sem okknr vakti liið minsta fár,
-og Guði aé lof að við Iw’.kkjuni faað !
Þess vegna áttu ,lmrhssáJ blíð,
að blossa og heiðr.a alla tíð
faessa einstöku ást,
er fús er að ofumolja sig
sorgum og dauða fyrir faig,
og sem að aldrei bregst né brást!
Þegar faú ratar í raunimar
og reiður sig hrannar lífsins mar.
hugsa til hennar faá,
er jafnan sofin og vakin var
að varna favf að byrgjurnar
á faér högstað fengjn að fá.
-Tá
— faessi móðurást er afl
getu«r kæft eða kælt.
a okkur, viS söfnum hun_' sera en®ton raunan vetrarskatt
Ef alstaðar ríkti ástin f*lík,
örbirgðin sjálf þá væri rík. — V
l?á væri lífið ljúft og sælt!
GRÉTAR ÓFEIGSSON