Heimskringla - 12.10.1921, Blaðsíða 2

I
' •
2.
>A
HEIMSKRINGLA
WINNIPKG 12. OKTóBEiR 192K
PROVIDENCE
(From the Icelandic of Matthias Jochumsson.)
What is that light, which points the way for me,
—The way where rnortal eyes no light can see?
What is that .light, on which all light depends
And with creatiVe power through space descends?
What vtrites olf “love” on youth’s illuimined page
And “life eternal” on the brow of age? ,
What i>3 thy light, thou fond and cherished Hope,
Without which all the world would darkly grope?
That light is God.
What is that voice I hear v ithin, through life,
And echoes through our ranks*of oommon strife?
--A father’s voice, in wisdom to appraise,
—A mother’s voice, to comfort all the race, — *
What voiee a'Lone attuned perfection sings
When all our world of song discordant rings?
Turns into day the darkness of the throng
And agonies of death to hopeful song?
That voice is God.
What mighty hand maintained protecting hold
Upon this reed, through direst winter cold?
And found my life, a dormant wind-tossed seed
And planted it, supplying every need? —
—The hand whose torch must touch tlie sun with light,
Whose shadov: means calamity and right;
The hand whose law has written its control
Upon each lily and eternal sowl?
That hand Í‘S God.
Jakobina Johnson.

_/t. „ ekki sagt með réttu um hana nú
ur ræöU Uircrdrs* að hún gangist fyrir stéttastjórn
* — ■> ■ 3?etta sannar ©kkert betur en það
Eins og getið var um í síðasta a® hún hefir nú fylgi frá mönnuir
blaði, kom Hon. T. A. Crerar, ar öllum mögulegum stéttum os
leiðtogi bænda eða National Pro- stöðum í þjóðfélaginu. Bænda
gressvie flokksins, vestur til Bran- stefnan er til orðin sem hver ann-
don síðastl. miðvikudag og hélt or stjórnmálaflokkur, sem
þar sína fyrstu ræðu hér vestur frá én*gður er með ástandið eins og
í sambandi við kosningarnar, sem er °S v*ll breyta til. Ef pað
fara í hönd. Af því að Heims- værn ekki fleiri en bændur, serr
kringla álítur það hlutverk ís- geðjast ástandið, væri erfitt
lenzkra blaða, að flytja sem ó- vinna að umbótum á því. En
brjálaðastar fréttir af því, aem utan bændastefnuna hafa þeir
fram fer bæði á kosningatímum ser’ ssrn- þeirra umbóta leita,
og öðrum tímum, skal hér birtui hvaða flokki eða stöðu sem þeii
óvilhallur útdrátlur úr ræðu Cre- til. Það er lán bænda-
rars, eins og gert var úr ræðu fl°kksins, sem í þessum kosning-
Meighens í síðasta blaði. Islend- ’Tl sækir fyrst og fremst vegna
ingar hafa það fram yfir marga Þess> aS það kemur í veg fyrir, að
aðra, að vilja heyra ibáðar hliðai stéttastjóm skap;st í sambandi við
málefna þeirra, er um er að ræða, hann, sem hvorki eg né aðrii
og skaipji sér svo sína eigin skoð- æskja, og að hinu leitinu er sigur-
un á þeim. Slíkt hæfir hugsandi von stefnunnar margfalt meir:
mönnum. Það lýsir sanngimi og tyrir fylgi þessara utan að kom-
víðsýni, sem því miður er þó oft ar*di stétta og samvinnu við
reynt að telja mönnum trú um, að bændaflokkinn.
ekki megi reiða sig á um kosn-
við Ástralíu eða Mexíkó? Þac
er áreiðanlega hægt að gera óamr
inga við þau um slík viðskifti á
fram, eins og það var hægt 1911
er gagnskiftasamningamir voru í
döfinni.
III.
Innflutningur fólks til þessa
lands er annað málið, sem Can-
ada snertir afar mikið. Og núver-
andi stjóm hefir lagt afar miðíS
fé í sölurnar til þess að auka inn-
flutning fólks. En eftir nýtekrn.
manntali sést, að slíkt hefir lítið
okkar jóla- eða miðsvetrarblót.
Þá blótuðu þeir til gróðrar.
Sennilega hafa þau blót verið há-
tíðin tif fagnaðar hækkandi sól og
vaxandi degi. Þau hafa verið
hátfðir til fagnaðar gróðrarárs-
tíðinni.
Enn í dag höldum við jól og
við höfum miðsvetrarblót og við
höldum hátíðir á öLlum tímium árs
til fagnaðar Ijósinu. Hver sú
sJtund, hvort heldur er í marg-
menni eða einrúmi, sem leiðir
okkur út úr völundafhúsi dags-
anna og áhyggjanna um spón og
för með sér, eins og ástandið ei [ bita> er hátíS mannshugans til
fagnaðar ljósi og gróðri í ein-
nú í landifiu. Ibúatala landsins ei
rm 81/2 miljón. Eftir tölum fæð-
inga fram yfir dauðsföll og inn-
flutninga, hefðu íbúarnir nú átt að
vera um 10 miljónir. En hvað
kemur til, að fólkinu hefir ekk
fjölgað meira en þetta? Það, að
fólksíhitningar út úr landinu hafa
verið eins miklir eða meiri en inn-
fiutningurinn. Borgararnir hafe
séð, að ástandið hér var svo bág
borið, að ekki var hægt að fære
sér í nyt landgæði landsins, vegna
óhagkvæmra viðskifta. Og þai
stafa af hátoflunum við Bandarík
in. Bændur hafa ekki getað sel
þeim afurðir sínar, og það ,he£ji
haft þetta í för með sér, að menn
hafa flutt út úr landinu hraSÍi
þeir hafa fluzt inn í þaS. MeSar
ástandiS er ekki ‘betra en þaS ei
hér, er til lítils aS verja stórfé ti
fólksinnflutnings. Til þess aS
landiS byggist upp, þarf aS vinna
aS hag landbúnaSarins, en ekk
iSnaSarins. En tollarnir og stefna
Meighens gera hiS gagnstæSa.
ingar, en sem auSvitaS nær ekki
neinni átt hvaS lslendinga snertir.
Crerar fórust-orS á þessa leiS:
I.
Crerar byrjaSi ræSu sína paeS
því aS þakka fyrir viStökurnar og
fara nokkrum fögrum orSum um
bæinn Brandon; fanst honum sá
bær vera vel settur til þess aS
vera nokkurskonar miSstöS Vest-
urlandsins og liggja betur viS aS
höndla afurSir þess en Winnipeg-
bær. Ef Brandonbúar vildu flytja
þinghús fylkisins frá Winnipeg til
sín, kvaSst hann skyldi veita þeim
alla þá hjálp, er hann gæti, ti’
þess (hlátur).
BændafliO’kkurinn er tiltölulega
nýr flokkur, sagði Crerar, í stjórn-
málasögu landsins. Hann ' hefii
vaxiS eSlilega og veriS bygSur
upp sem hver önnur umbótastofn-
un á þeim grund vefli fyrst og
fremst, aS bæta efnahag og kjöi
bænda. Lengi fram eftir var hann
ekki nógu fjölmennur eSa sterkui
til þess að geta á pólitískum grund
velli unnið málefni sínu gagn. Nú
er hann orSinn þaS þroskaður, að
hann getur þaS. ef hann reynist
eins sjálfstæður á stjórnm.áIasviS-
inu og hann reyndist sem ópóli-
tískur félagsskapur.
Eftir aS bændaflok'kurmn fói
aS láta á sér bera í stjórnmálum,
var honum fyrst fundiS þaS ti’
íoráttu, aS þaS vaeri stéttastjórn,
sem hann berSisí fyrir að koma á
Ekkert getur fjarstæSara vteriS en
þetía. HvaS svo 9em bændastefn-
an hefir veriS meSan hún «tóð ut-
an stjórnmálaií''7 verSur þaS
II.
AS því er Pvleighen forsætis-
ráSherra snertir og flokk hans,
höfum vér aldrei séS stjórnmála-
stefnu haldiS fram í kosningum
sem eins gersamlega sneiðir -fram
hjá þVí, aS minnast á ástandið,
eins og* þaS er í landinu, eins og
gert er í ræSu hans, er flutt var
Portage nýlega. ÞaS eru aðeins
tollmálin, sem hann minnist á
sambandi við kosningarnar. Oe
sé þeim ekki haldiS viS eins og
fari landiS á kaldan klaka. Er
má eg spyrja, eru þaS ekki toll-
málin, sem skapaS hafa ástandiS,
eins og þaS nu er? Og er það svc
gott, aS þaS megi ekki batna?
Öll sú vernd, er landinu hefir ver-
iS aS tollunum, er í sambandi við
iSnaS þess. En nú stendur svo á,
aS helmingurinn af iSnaði lands
ins, sem tollarnir hafa átt aS
byggja upp, er eign iSnaSarstofn
ana í Bandaríkjunum. ÁgóSinr
af þeim hefir því fariS út úr land
inu. Þessi canadiski iðnaSur, ei
bygSur hefir veriS upp á kostnað
baanda og alþýSu hér, hefir því
orSiS til þess aS auðga iSnfélög
Bandaríkjanna. Sú stefna virSisl
ekki aSeins efnalegt tap fyrri íbúa
þessa lands, heldur einnig siSferð
islega röng og óréttlát.
ÞaS, sem þetta land þarfna3t
er frjáls verzlun. Bandaríkin en.
landiS, sem næst liggur fyrir okk
ur að skifta viS. Þau hafa keypt
um 50% af IandsafurSum Can-
ada, af allri bændavöru landsins
Hvers vegna megum viS ekk
skifta viS þau óhindraS, eins og
hverri mynd. Lango'ftast Jögn-
um viS þyí ókomna og því eftir-
vænta. Borgir vona okkar eru
bygSar á hæstu tindum, baSaSai
í Ijósi, umkringdar litfögrum
gróSri. Á slíkum stundum getui
okkur hlýnaS af ástríki barnslegr-
ar gleSi. Þær stundir bera í séi
töfiamagn æskunnar. Þæir eru
mótverkun þreytu og slvta telju-
daganna. Þær eru gróSrarreitii
mannssálarinnar á IeiSinni gegn-
um lífiS. Eg vil í kvöld minnast
á eina tegund gróSrar. ÞaS ei
gróður endurminninganna.
Eg ætla fyrst aS segja ykkui
stutta sögu af henni ömmu minni.
r en Amma gamla sagSi okkur drengj
unum sögur. I rökkrinu settumst
viS hjá henni og hún jós af brunn
minnis síns undursamleg-uim sög-
um. Þó bún væri margfróS og
minnisgóS, gekk söguforSinn ti'
þurSar. Þá var sjálfsagt, aS hún
segSi sörnu sögurnar aftur og aft-
ur. Okkur voru þær altaf því
sem næst nýjar og viS þreyttu^nsl
aldrei. En þaS kom stundum fyr-
ir, þegar hún var að segja ok'ku/
ein'hverja söguna, já, í hundraS
og tuttugasta sinni, að hugur henn
ar hvarflaSi frá efninu. Þá kom
þaS fyrir, aS hún lagSi aftur aug-
un, tau'taSi eitthvaS meS sjálfri
sér og tugSi, aS ckkur virtist, ekki
neitt. Okkur þótti þaS ekki
skemtilegt, þegar sögapraöurinn
slitnaSi sundur af þessum orsök-
urfi. En eftir aS viS höfSum spurt
nokkrum sinnum: “HvaS svc
meira?” fórum viS aS veita þess-
um undarlega fyriilbúrSi athygli
og svo spurSum viS: “HvaS ertu
að tyggja, amma?” “Eg er aS
tyggja gamlan hátíSamat, svar-
aSi amima. \
Ykkur þykir þetta líklega hlægi-
legt, sem von er. Þó er þaS ekki
hlægilegt nema á yfirborðinu. í
crSunum hennar ömmu er falinn
djúpur sannleikur, lífsspeki og
skáldskapur. Ekki svo aS skilja,
aS hún amma hafi veriS skáld,
eða nein afburSamanneskja. Nei,
en lífssannindin er hvarvetna aS
finna, í einföldustu blæbrigSum
lífsins og undir yfirborSi grats og
hláturs.
Hún amma var aS tyggja gaml-
an hátíSamat og tauta fyrir munni
sér gömul samtöl. Hún var aS
lifa upp liSna atburSi, liSnar há-
tíSir lífs síns. Hún var aS njóta
ilms og ilita endurminningagróS-
ursins í friSuSum reitum hugans.
Líf oikkar er aS - verSa hraS-
streymara meS hverju ári sem líS-
ur.. AtburSir sögunnar, sem nt
eru aS gerast, toga hugann fram á
leiS. ViS erum í huganum búin
aS lifa hvern daginn, áSur en viS
komum aS honum. Sannreyndii
j stórkostlegra atburSa verSa aS
spurningum, sem vekja ágizkun
og leiit fram í tímann. ViS’ hvess-
um sjón okkar gegn óveðurs-
bakka nágrannalands. DýrtíS og
reipdráttur er aS rugla hugmynd-
um ok'kar um lífsgildiS. ViS er-
um komin á harðasprett á eftii
myrkriS er ímynd grafarinnar. veltandi krónum. Silfurglampinn
Gangurinn er erfiSur fyrri hluta er aS verSa lampi fóta okkar.
vetrar, jafnvel þó halli undan fæti: BankaseSlar eru aS verSa töfra-
niður í dalbotn skammdegisins. feldirnir, sem eiga aS bera okkur
IV.
Meighen minnist ek'kert á is'nd
landsins, skuldir þess, járnbrauta-
mál þess, vinnuleysið eða vand-
ræSi þau, setn ’.andiS nú horíist i
augu viS. Hann heldur, aS úi
þessu öllu verSi bætt meS því aS
halda viS hátoLIunum. En kosn-
ingar þær, er nú fara í hönd, þurfa
aS gera út um þetta og ráSa fram
úr þessu á heppilegarí hátt. Kosn-
ingar þessar 'komu aS vísu ári oí
seint. Eins og þær voru nú settai
á, án þess aS gefa vesturfvlkjun-
um' þann hluta þingsæta, sem
þeim bar, voru þær alveg eins
tímabærar fyrir ári síSan. En þaS
mun eigi aS síður sjást við þær.
aS kjósendur láti ekki á sér saijn-
ast, aS þeir álíti ekki nú mál kom-
iS aS sinna þeim málum. AS þeii
treysti núverandi sljórn til þess aS
taka slík mál fyrir upp úr þurrv
eftir kosnlingar, ef hún situr viS
völd efast eg um.
V.
Nú rétt fyrir kosningarnar lofai
Meighen ykkur því, aS hann skul
koma betra ásigkomulagi á ko'Yfí-
söluna en nú sé. Sannar þaS ekk
þaS, sem eg hefi áSur sagt, a%
kornsölumáliS sé pólitísk brella?
Hann hefSi ekki þurft aS afnema
Canada Wheat Board í fyrra, e.
hönum hefSi veriS kornsalan á-
hugamál. Þá var 'mikiS á því aS
að viS séum að renna gönuákeiS.
Gæfan verSur ekki handsömuS á
hlaupi. Gæfan er, eins o^ guS
rí'ki, innra meS okkur.
þar, sem viS stöndum, hún er
sí'múS og skilningi náungans viS
hliðina á okkur, 'hún er í hvers-
dagslegu starfi, hún er 'í þögull
fóm, hún er í gleSi góSs félags
skapar, hún er um fram alt í lítil-
lætinu.
Raunverulegt gíildi þeirra hluta.
sem viS ráSum yfir, er ekkert á-
kveSiS. Gildi þeirra fer eítir þv
- versu vel þeir faUa í smekk okk-
ar eSa fullnægja þörfum okkar
Sveitabarninu er eitt kerti iafn
dýrmætt eins og kaupstaSatbarn-
inu er jólatréS. 1’aS liggur því
augum uppi, aS kröfur okkar vaxr
öllum hugsanlegum ráSum, ti
þess aS fullnægja þeim, yfir höf
uS. Vaxandi kröfur eru eins or
botnlaus 'hít eSa ósilökkvandi eld
ur. Því meir sem viS leitumst viV
aS handsama ilífsánægjuna, í
þann hátt aS fullnægja vaxand
kröfum, því meir firrumst v:S
hana, vegna þess aS kröfurnai
vaxa, en ráSin til þess að full-
nægja þeim, þverra.
HeillaráSiS verSur því e'kk
þaS, aS gera lífiS aS eltingaleik
viS mislynd atvik og ímynduð
gæSi, heldur aS njóta líðand
stundar sem bezt. RáSiS verSui
ekki þaS, aS brjótá svo og svc
miki’S af umhverfinu til geSþekn
viS sig, heldur samþýSast mönn-
um og m’álefnum meS vakand
viSleitni til umbóta. Þá skiljurr
viS betur eSili þeirra atburSa, serr
eru aS gerast, mikilvægi þess hluf
verks, sem okkur er faliS. Þá
skiljum viS gildi IíSandi stundar.
Á þann hátt verSur hver dagui
fyllri þáttur í lífi okkar, sem sáii
góSu óbrigluSu sæSi í gróðrarreil
en durminningann a.
ViS þurfum ekki að elta fram-
tíSina á röndum. Hún kemur yf
ir okkur nógu fijótt. Hún er eins
og óstöSvandi fljót eSa foss
fjallsshlíS. Hún kemur stundurr:
j eins og ofvícSri meS þrumum oj
j eldingum. Hún kemur áreiSan
lega meS dauðann í fanginu os
þaS, ef til vill, í dag eSa á morg-
un. Hitt virSist vera skynsam monnum
ugur af göfgandi reynslu, sáttui
viS 'i S og r.áungann, veriS ■
reiSubúinn til þess að hefja göng-
Hún el una meg brekkuna í fangiS móti
ungum degi, sem er aS vaxa aS
fjalla baki.
(“Dagur ”.)
ÞjcSemiskúgun
í Flandcrn.
legra, aS lifa hvern dög til fulls.
cg láta hann verSa okkur kenslu
stund í reynslu og í viSbúnaSi ó-
kominna dularf'ullra daga. Öng-
þveitiS er eins og skollablinda. I
ViS handsömum margt, en við t
Nýlega hefir Georg Brandes
skrifaS harSa árás á belgísku
stjórnina og þá fyrst og fremsl
dómsmálaráSgjafa hennar, hægri
jafnaSar.manninn Emile Vander-
velde, einn af áhrifamestu stjórn-
endum Annars Internationale.
ÁstæSan til þess, aS Brandes
hefir skrifaS þessa árásargrein, er
sú, aS konur í Filandern hafa
skrifaS honum og beSiS hann aS
reyna aS hafa áhrif á belgísku
stjórnina, einkum Vandervalde,
þannig, aS ofsóknir þær og ógnir,
sem germönsku íbúarnir í Flan-
dern eiga nú viS aS búa, taki ein-
! nverntíma enda.
Ibúarnir í Fiandern eru ger-
manskir aS uppruna og tala mál,
sem líkist mjög mi'kiS hollenzku.
í suSausturhéröSum Belgíu eru í-
búarnir aftur á móti rómanskir og
tala frönsku. Einatt hefir veriS
töluverSur rígur milli þessara
landshluta sökum þjóSernismis-
munarins, en franski flokkurinn
jafnan mátt sín betur, haft völdir
og ibeitt þeiim til þess aS reyna aS
gera íbúana í Flandern franska ;
máli og anda.
'Nú virðisit svo, aS um veruleg-
ar þjóSernisofsóknir sé aS ræSa i
Flandern. Íbúarnir hafa viljaS fá
háakóla, þar sem mál þeirra feng
aS njóta sín, en belgísika stjórnin
hefir gersamlega neitaS þeim um
þaS. Þykir hinum þaS ómaklegt.
“MeSan á heimsstyrjöldinni
stóS,” segja flandersku konurnar,
“börðust synir vorir, menn og-
bræSur fyrir tilverurétti smæilingj-
anna og hinna kúguSu. Áttatíu
prósent af öllum óbreyttum liSs-
mönnum í belgíska hernum og
níutíu prósent af þeim sem féllu,
voru frá Flandern. Þó fer því
fjarri, aS íbúarnir í Flandern fái
enn aS njóta þess réttlætis, er þeii
éoru aS berjast fyrir.”
Strax, viku eftir aS vopnahléiS
gert hefir veriS síSastliSn 42 ár ! græSa fyrir bændur aS eftirliti é
hveitisölu væri haldiS viS. Og
hefði honum veriS hagur bænda
áhugamál, hefSi hann ekki af-
numiS þaS eftirlit. •
AS því er kornrannsóknamáliS
snertir, ætla eg ekki aS minnast á
þaS í þetta sikiftL Eg tek þaS má!
til athugunar seinna.
Úti á þekju.
Mannanna böm hafa ekki elsk-
aS annaS meira en ljósiS. Ljós-
þráin er samtvinnuð lí'fsþránni, em
Ein skammdegisnótt annari lengri
hleðst á okkur og í kringum okk-
ur. MyrkriS verSur eins og
versnandi ófærS.
upp yfir hæSirnar, þar sem gæfan
bíSur okkar.. ViS horfum ekki
aftur, viS skoSun ekki einu sinn
hug okkar um líSandi stund. ViS
rannsökum þaS ekki né skiljum var samiS í nóvember 1918 hóf-
viS sleppum því, til þess aS hand- ust þjóSernisofsóknirnar fyrir H-
sama þaS næsta. Á þann hátt! vöru í Flandem. Fjöldi manna vai
verSuT lífiS ekki veruleiki, held- hneptur í fangelsi fyrir engar sak-
ur ósamstæSur draumur fullur af ir> þar á meSal forvígiskona kvan-
vonbrigSum og blek'kingum, | fr'elsishreyfingarinnar þar, Rosa
meira og minna fánýtur. Ávinn-j^ Guchtenaere. Hún var dæmd
ingur lífsins verSur þá sáralítill. [ til 15 ára fangelsisvistar. Fyrsta
ViS göngum 1 oks meS bundið rmissirlS var alls ekki fariS fram
fyrir augu í greipar dauSans, og cftir neinum lögum, eftir þaS vorv
meS hugan svo aS segja auSan. hin borgaralegu hegningalög aft-
ÞaS getur ekki veriS tilgangui ur iatin ganga í gildi. "En réttar-
lífsins, aS eignast háa krónutölu fariS er, segir Brandes, fyrst og
eSa komast til .valda. DauSinn fremst kapitaliskt og stendur ger-
jafnar okkur viS jörSu. Tíminn samlega í þjónustu auðvaldsins
og eySingin sundrar efnunum. j Kornungur róttækur jafnaSarmaS
Glötunarkistan gleypir auðæfi ur> von Extergem, aSeins 17 ára
mannanna. Þesskonar er ekki tak- j aldri, hefir veriS dæmdur í 20
mark, heldur leiS. Hinn sanna, ára fangelú. Á límabilinu frá þvi
ávinning lífsins er aS finna á leið-j 1 nóvemJber 1918 þangaS til í
um hugrænna hluta. ÞaS er ilm-|ianuar 1^21 voru 30 menn dæmd
ur huggróSursins, sem stígur til | 11 til dauSa, 13 til æfilangs fang-
himna. ÞaS er ljós sálarinnar, ei elsis> 1 til 25 ára, 19 til 20 ara, 2-
sundrar myrkrinu. ÞaS er athygl- til 15 ára, 19 tii 13 ára og 30 til
in, sém gefur okkur þekkinguna. f 2 ára fangelsis.
ÞaS er lítiIlætiS og göfug viSleitni
Og lögin, sem dæmt er eftir,
H'Sandi stundar, sem gefur okkui eru ekki einu sinni samþykt af
góðar endurminningar. En góS- [ reglulegu belgísku fulltrúaþingi,
ar endurminningar er ávinniingui heldur gefin út af stjóminni mcS-
lífsins. Þær gera lífiS aS veru-
leik, þær gera þaS aS hátíS.
GróSrarreitur endurminninganna
er paradís lífsánægjunnar.
Okkur ber því aS gera hvern
an hún sait landflótta í Le Havre
á Frakklandi.
Flandersku konumar kveðast
telja það skyldu sína, aS gera öll-
um lýSuim Ijóst í Evrópu, hvílíkt
dag aS sólskinsstund í þessum ofbeldi belgísku sitjórnarvöldin
gróSrarreit, svo viS getum, þeg-1 ha’fi í frammi viS íbúana í Flan-
Gangurinn er ólíku léttari, þó í horfum fram og keppum fram, ti)
fangiS sé, þegur myrkriS fer að, þess aS grípa hnossin, sem eru á
grynna. ViS klífum léttilega erf- næsta leiti, svo að segja: auSur og
iSustu brekkur, móti ungum degj j allsnaeigtir, gleSi og gæfa.
sem er aS vaxa að fjallabaki. j En þetta er líklega aS miklu
f fomum sið höfSu foríeSui leyti á missikilningi bygt. F.g held 1
ar dagur er aS kvöldi liSinn, eign-
ast kyrláta stund í síSasta rökkr-
inu og látiS hugann reika um
laufskrýdda lundi. Svo viS get-
um litiS yfir æfina eins og sam-
stæða, samræmisfulla heild, les-
ið blóm horfhina hétíSisstunda,
en látiS sorgirnar verSa eins og
visnuS og fallin lauf. Stærsti á-
vinningurinn er aS geta þá, auS-
I
dem. “Og því fremur, þar sem
sá ráSgjafinn, sem rnesta ábyrgS-
ína ber í þessum ofsóknum, ar ein-
rnitt einn af þeim, sem í ávörpum
Annars Internationale hefir skuld-
bundiS sig til þess, áS berjast fyrii
skoðanafrelsi, málfrelsi og hvers-
konar jafnrétti mannaá milli.”------
( Alþbl.)
r