Heimskringla - 12.10.1921, Blaðsíða 6

6. BLAM0A
HEIMSKRINGLA
WINMPEG 12. OKTÓBER 1921
MYRTLE
Eftir CHARLES garvice
Sigmur.dur M. I.ong, þýddi.
'jg líklega berSi á honum. AS sönnu gat harm tek* ÞaS var einkennileg kyrS í húsinu, því fólkiS ■ v:Sskifti við æSstti tnenn landsiíts. Og J>a$ er erv«
' 5 hLnnie með sér keim, en þau voru rétt aS byrja •■a-r 'flest útí og Myrtle þótti vænt um iþaS, en leit þá eift sam eg finn aS ySur, þér eruS stolt og
meS áhyggjusvip á klukkuna. Henni fanst húnfátórsnúSug, en af hverju getiS þér stært ySur? Es
lýta sér um of því hún kveiS hálfvegis fyrir ef frú =é þaS ekki, þar sem þér lifiS og hafiS ætíS gert,
crutton kasmi heim áSur en hún' væri háttuS, þVf ■'£ •misktinnsenii og dréntgilyndi úttaugaSs gamal-
i iatigardagíikvöldum var "móSir IBess’’ eins ólgf mennisí.”
iún var stundum kölluS vön aS drekka meS meira Myrtle hrökk viS og augu hennar urSu full af
versu htæddur hann væri um Myrtle, er hann fann móti. [tárum, en hún hélt þeim í skefjum. “HugsiS þéi
.ó hendi var stutt á öxlina á honum. Tedd hristi Myrtle gekk aS því sem vísu, aS Giggles kæm: um sjálfan ySur,” sagSi hún.
aendina af sér og snéri sér viS og mætti þá góS- seint heim, því listamenn vom vanalega seint á "Nei,” svaraSi hann,
þarna, og hún mátt e ki missa af peningunum.
í geSshræringu gekk hann þar um á gangstétf-
uni'Ibg tárin stóSu í augum hans, en af og til þu»k_
• S'^Jann þau meS erminni sinni. Hann var í þann
H /egihn aS segja Minnie hvaS um væri aS vera, og
“OgþaS geri eg líka,” ’sagSi Tedd og laut henni
ánægjulega. “Eg get ekki liSiS hann, því hann er
erkidóni. Undir eins og hann sér mig, reiSir hann
til höggs, meS ýmsum hrakyrSum. En vertu viss,
Myrtle, hann fær þaS borgaS einhverntíma. En þú
ættir aS gæta þín, Myrtle, því þó þér Lítist ekki vel j
á hann, þá er hann nú samt hrifinn af þér á sína vísu !
’eg er líka neyddur til aS
| mann'icgum augum i einkenni’iegu andliti. farli ef þeir komu margir saman, og’hún sannarlega hafa eftirlit meS málefnum konuefnis míns, því þér
"HvaS gengur aS þér, drengur minn?" spurSi it.ai Giggles allrar þeirrar ánægju, sem hann gat ættuS ekki aS hugsa til aS komast hjá aS eiga mig
| maSurinn. ' r. móti tekiS. iHún var í miSjum bardaganum viS Eg er maSurínn ssm veit hvaS hann vill, og fyrst
"HugsaSu uin sjálfan þig. Eg gleypti "penny’’ Histings, þegar hún heyrSi aS lyklinum var snúiS eg hefi tekiS þaS í mig aS þér skuluS verSa konan
agoi I edd þrjóskulega. ; IramhurSlr.ni og- einhver kom inn og fór hægt. mín, má þaS til aS verSa.”
MaSurinn, sem var Brian, hló og stakk penny Hún skyldi ekki hver þaS gat veriS, því þeír sem “Aldrei verS eg konan ySar," sagSi hún og leit
j 8 ” edd og var aS fara, er Tedd flaug þaS í hug ittu heima í þessu húsi, fóru sjaldan mjög hægt á hann brennandi augum. Hún var nú staSin upp
aS vera mætti aS hann gæti orSiS honum aS liði. um; en hún fékk ekki langan umhugsunartíma, því og þar sem hún stóS nú teinrétt og tíguleg, var 'hún
HeyrSu hérna sem snöggvast," s’agSi hann; í 3ömu svipan var handfanginu á hurSinni snúiS og svo hrífandi aS Silky Barge fékk enn meiri löngun
‘Eg er í vandræSum og þér lítiS út eins og þér á næsta augnabliki stóS Barge frammi fyrir henni. en áSur aS fá hennar. “Bul'l,” sagSi hann og stóS
æluS hjálpaS mér. . HvaS munduS þér segja Hún varS svo hrædd og hissa, aS hún gat hvorki upp. "Vertu nú ekki svona éinföld og segSu já
f eg bæSi ySur um aS annast um þennan félaga '.reyft legg né liS, en hún varS rauS í andliti og un.dk eins. Betra gjaforS en eg er ekki til á þessu
sem þér gæti orSlS til óheppm. En þaS versba .<1 * , , .
því öLlu er aS hann er í einhverju ráðabruggi viS ' mmn her stundarkorn? Hun er blind' Eg verS ekkl “’Jgun tmdruSu er hun mætti tilliti hans. Hann læsti stræit.. Eg ætla ekki aS fara meS þig eins og þý,
frú Scru’tton, og hann, ,þegar hún heHr gufuna uppi, ' engi f burtu’ Unf túlka ~ hún er systir----ne. dyrunum og færSi sig nær henni, en sigurbros færS- sem lifir af náS og mizkunsemi, ’heldur sem meiri
sem tíSast er þá getur hún fund.o upp á ýmsu. 1Un er vinstlilka Minnle og er hjálparþurfi, og eg i* yfir hans ljóta og vínþrútna andlit. : háttar frá, eins og þú líka verSur þegar þú ert orSin
Hann keHr ætíS peninga, og fyrir þá, eSa áfengi, fIýta ™ér lil hennar ! “Gott kvöld Myrtle,” ’sagSi hann og hneigSi konan mín. GefSu mér nú einn kos, og þá er alt
gerir hún alt. Mér kæm, þaS ekki á óvart, þó hún br‘an ‘agSl hendlna a herSar drenSnurn aftuI =ig- ES *tlaoi aSeins aS llta her mn til aS — ja góðum vegi.”
reyndi aS hjálpa honum til aS ná í þig, svo þér
veitir ekki af aS hafa augun opin."
] og horfði á hann sömu rannsóknaraugum og hann “Frú Scrutton er ekki heima,” tók hún fram í Um leiS og hann sagSi þetta, gekk hann kringimi
'‘FarSiu nú upp meS mjólkina, Tedd, sagSi
Myrtle. "Og veítu ekki hræddur um mig, því eg
skal reyna aS vera góS fyrir minn hlut.
“Já, sýndu mér þaS,” svaraSi Tedd. Hvar er
— GiggLes gamji í kvöld?”
"Hann er úti meS nokkrum gömlum kunningj-
um; hann fékk aSgöngumiSa á listamanmasamkomu,
en .hann vildi helzt akki fara, en fyrir mín orS lét
hann þó tilleiSast.”
“Vertu sael á meSan," ’sagSi Tedd.
Minnie og hann drukku te í flýti og fóru svo af
-.taS í sína vanalegu umferS. ÞaS var merkilegt par
— unga stúlkan meS raunalegt andlit og hinum
Sa og barnslega söngróm, og drengurinn,
íkafuillur oig spaugsamur, og þó stundum kvejj-
li napur, og höfuSið meS gamla andlitiS svo á—
lega einkenniLegt.
Þau stönsuSu fyrst á afar fjölmennum kr.ossgöt-
um. Minnie spiLaSi, en Tedd stóS viS hliSina á
henni meS hendumar í vösunum og leit í allar áttir
til þeirra sem voru á gangstéttunum. I hvert akifti
flt'm hann auglýsti hvaS nú væri sungi S, hlóu til
heyrendurnir. Þetta kvöld var hann jafnvel óvana-
lega hlægi'egur og fjörugur.
"rComdu hingaS, þar sem elskan miín liggur og
dreymir,” auglýsti hann. ‘En þaS er víst bezt aS
koma þegar eg er úti," hélt hann áfram. ’Og
gleymdu ekki aS taka stígvéT.'n af þér svo þú vckir
hana ekki.”
Þessum inngangi var tekiS meS ghmrandi
hlátri, en sem þagnaSi á sama augnabliki og Minnie
fór aS syngja. ' * - • 'a *• 41
"Næsta númer er "Biscuit flóinn”, (hann átti
auSvu.-j'ó viS Bisc ska flóann) “1’aS verSui spilaS
fj rlsettum söngfioUki og 'jndirsp.I;5 þrumur og
dingar. BrettiS kragana upp á eyrun og haldiS
Iclkur viS miastriS svo þiS fjúkiS ekki fyrir borS,
ví eg vi] þaS síSur fyr en eg er búinn aS fá skild-
mgana ykkar.”
“Aumingja litla hljóSfæriS fór 'heldur lágt meS
þer.nan gamla söng, og þegar hann var búinn, aug-
lýsti hinn hugrakH: "Mú .kemur kvartan hermanns-
ins,” hann graetur sáran og vanbar ibæSi tóbak og
brennivín — því hann er peningalaus.”
Þegar söngurinn var búir.n, tók hann af sér húf-
una. Sumir þeirra fóru aS hlæja rS beasu einkenni-
liega síóra höfSi, sem nú var bert. Hann gaf því eng
an gaum, en gckk sti'.Hega meSal manna og safnaSi
sam&kotum, og er því var lokiS fér I: r. þaSan meS
hljó&færiS.
Vegna þess aS veSriS var ekki gott, vildi Tedd
ekki fara langt frá heimili þeirra, svo hann beigSi
inn á strætiS þar sem veitingahúsio "Geitin” var.
Þar var all gott aS vera. Blinda stúlkan og hinn
aafSi horft á þjófinn sem stal demantinum frá lafSi ag rómurinn var hreinn en kaldur. | borSiS, og rétti sína löngu handleggi aS Myrtle meS
Vivien. j “ÞaS veit eg vel,” sagSi hann. “Hún situr yfii girndarsvip sem skaut Myrtle skelk í bringu. Hún
"Eg skal taka viS þínu verki,’ sagSi hann svo, I í veitingahúsi. Eg kom hér inn aSeins til aS tala varS náhvít í andliti og þakaSi sér ög nfjær og leit
"og farSu strax — En biddu viS, hvert ferSu?” | viS þig — í næSi — góSa stúlkan mín.” j um leiS til dyranna.
"Eg fer aS 102 Digby stræti,” sagSi Tedd o ! Hann færSi stól aS borSinti, og hlassaSi séi “Þær eru læstar,” sagSi hann glottandi “En
ar ekki frítt viS aS hann væri óSamála. Þar er niSur í hann og horfSi svo á Myrtle. Augun voru vertu nú hyggin, góSa stúlkan mín, því þú færS atdr
•ng stúlika heima sem heitir Myrtle og þaS er hún svo ljót og viSbjóSsleg, aS Myrtle fanst hún verSa ei betri mann en mig.
>em Silky Barge — ” jísköld af hræSslu. Sterk vínlykt gaus fram úr hon-j Hann hafSi ýtt borSinu til, svo hún var inniLok-
Söngurinn var hættur og er Minnie heyrSi hvaS[um. “Þér hafiS engan rétt til aS koma hinga5,”|uS í horninu viS skápinn stóra og gat ekki komist
sagSi hún meS ákafa, “þetta hús tilheyrir ySur ekki þaSan. Henni datt í hug aS kalla á hjálp, en svo
og eg vil helzt vera laus viS slíkar heimsó'knir og mundi hún eftir aS frú Scrutton var oft meS öskri
því vil eg biSja ySur herra Barge aS fara sem allra og óhljóSum og því taldi hún víst, aS nágrannafólk-
fyrst.” jiS mundi ekki sinna því þó hún kallaSi. Hún hafS;
“Nei, vertu nú ekki svona vond," sagSi hann svo mikinn hjartslátt, aS hún náSi varla andanum.
meS uppgerSar blíSu; “þaS sæmir ekki sttúlku á Henni 'fanst heébergiS snúast og hún var svo hrædd
ySar aldri. HvaS er nú orSiS af allri rcurteisinni um aS Barge mundi sneíta hana aS hún lá viS öng-
þinni? j viti. 1 ráSaleysi rétti hún hendina inn í skápinn os
"Eg hefi enga löngun til aS tala viS ySur, og svc varS þar fyrir henni hnífur. Hún rak upp gleSióp
er 'bezt aS þér fáriS sem fyrst,” sagSi hún. j og veifaSi honum yfir hö/Si sér. Barge var >k> minn
Já, en taktu nú eftir, Myrtle. i nærri fast aS henni en þegar hann sá hnífinn, 'hentist
Má eg biSja ySur um aS hætta aS nefna mig hann til ibaka, og ef hann hefSi ekk. gert þaS, hefS
“Nei, nei! Tedd, þú mátt ekki fara,” sagS : svo oft Myrtle,” sagSi hún reiS, “þér eruS hvorki hún eflaust stungiS hann.
’itinie. ”Þú ert svo lítil'l og í>aS er ekki aS vita j vinur m nn né vandamaSur, og eg vil ekki heldui j "LegSu þetta verkfæri til hiiSar, kindarhöfuSiS
rvaS hann gerSi þér.” 1 aS svó verSi. Þér hafiS líklega gléymt hvernig þtr þitt,” sagSi hann bölvandi og ragnandi, og svo hló
“Eg skal fara þangaS,” s’agSi Brian fljótlega. | fóruS rr.-S mig um kvöldiS — en eg man þaS!" jhann kuldahlátri. "Drottinn minn, þér eruS líkust
Tedd sagSi, þreyf hún í handlegginn á honum.
"Tedd 1” sagSi hún óttaslegin. ‘ HvaS er um
jS vera meS Myrtie?”
"Silky Barge hefir fariS t;I hennar,” sagSi hann
igt — og hún er alein. Eg verS aS fara þangaS
og gæta aS henni, en maSurinn sem héma er ætlai
•5 sjá um þig á meðan eg er í burtu.”
Áheyrendurnir sem héldu aS skemtuninni væri
’okiS, voru famir burtu, og aSein’s þau þrjú voru
ítir. Brian mundi eftir stúlkunni sem hann hafSi
rrelsaS um kvöldið, og þóttist vita aS þaS væri hin
'-' ma er Tedd talaSi um.
C-g neld aS eg þekki stúlkuna sem þiS taliS um.”
Mmnie hlustaSi nákvæmlega á málróm Brian;
:;j var hann eyrum hennar þóknanlegur.
“Já, ljáSu honum lykilinn okkar, Tedd, en
rlýtiS þér ySur. — Ó, aumingja Myrtle!”
5. KAPITULI
Þegar Tedd var farinn meS mjólkina,
Hann varS eldrauSur í.andliti og gremjulegur, j tígrisdýri, en þaS læt eg nú vera; slíkum stúlkum
reyndi aS dylja þaS meS uppgerSarbrosi. dáist eg aS, þaS sýnir aS einhver veigur er í þeim.”
“Já, en þaS var einungis þess vegna aS eg komjSvo kom undirferlsissvipur á hann. "Líttu aftur
hingaS í kvöld,”," sagSi hann afsakandi. “Vegna fyrir þig," hrópaSi hann, “þiIiS er aS brotna.”
þess aS eg er siSaSur maSur, verS eg' a9 viSur-1 Myrtle varaSist ekki bragðiS og sneri höfSi viS
kenna aS eg hegSaSi mér öSruvísi en tiIþlýSilegt en Barge sigri hrósandi ýtti borðinu frá sér og þreif
var og því er eg kominn til aS biðja ySur um fyrir-jtil hénnar, og um leiS og hann snerti ermina hennar
gefningu. ÞaS var svo sem auSvitaS aS þér yrðuS KljóSaSl hún í fyrsta sinni — og sem svar var á
tók' a'far reiS viS mig. Þér áltuS víst aS Iþetta væri ekki ama vetfangi bariS á dyrnar Jharkalega. Myrtle
i ’•> <= o o rlan.nro nr mpr on mpr var al vara flo X • O iL -i ll.n **1* __ L ^____•_ n _ _ f •
'dyrtle til í herberginu. Svo tók hún sér bók í hönd|n£ma alvorulaust fIangs úr mér’ en mér vaT alvara. œtlaSi að kalla "kom inn" en þá greip Bai0e fyri
g fór aS lesa. ÞaS var ein af gömlu skóla.bókun-1 f °* baS 61 mér enn’ baS seg'’ eg Upp á munniim á henni. "ÞegiSu .litli fjandinn þinn.’T
im hennar, og hún hlakkaSi til aS geta nú lesiS í ærU °g trÚ’ Myrtle’ í SagSi hann lág[; “Ef þú kallar máttu vera ™s urn
næSi í langan tíma. Eins og hún sagSi Giggles, var “Eg vií alWs ekkl hlusta á afsakanir ySar- Þer,aS eg skal —
hún neydd til aS-fara af skólanum, vegna þess aS fl«S*uS'u8 y8ur ruddalega,” sagSi Myrtle, og var Aftur var banS, og Myrtle gerSí þaS sem hún
einn af kennurunum var henni nærg’öngulli en henni ekki ffarri því aS grátstafur væri 1 kverkum henn- gat til aS losa sig. Jdún hafSi þó rænu á aS spyrna
/ar geSfelt, þó flestar skólasysytur hennar mundu »r* - bor&mu um og kom þaS á fótinn á Barge. Augna-
hafa álitiS þaS heiSur fyrir sig; en Myrtle hafSi
cngar mætur á slíku, þvf hún var sérstaklega viS-
“Þér megiS þó til meS aS h'lusta á þaS sem eg bliki síSar hrökk hurSin upp og Brian kon
hefi aS segja,” sagSi hann. “Á'form mitt er heiSar- Myrtle rak upp 'hljóS af ánæigju og undrun og féll
'cvæim og siSprúS frá náttúrunnar hendi. Hún h!fSi!legt' því eg er ástfaneinn af ySur; Þér eruS líka sú á gólfiS' |
brennandi löngun tíl aS læra eitthvaS, og hennai stúlka sem hver maSur gæti veriS stoltur af> °S bví Brian gekk t>angaS og reisti hana..upp; hún vai
heítasta þrá var aS geta orSiS þaS sem mætti kalla vil eg fengln gera ySur aS frÚ BargC’ NÚ’ nÚ’ VCrtU °g lá V‘S aS faIla 1 ÖngVlt og meSan hann st°ð
vel uppalin stúlka. Hún fann þaS glögt, aS munur- nú ekki altof æst' Slíkt tækifæri og t>etta fái8 t>ér >ar meS stúlkuna í fanginu leit hann til Barge, sem
:nn á hinmim ungu stúlkum, sem hún umgekst dag- aildrei> Þa8 er ^81 °8 satt' Eg er en5>nn gortari. en *kki komst fram aS dyrunum, því borSiS var fyrii
eg er bæSi mentaSur og prúSmenni. Eg hefi mjög ‘honum.
í góS spil á hendi og get valiS um; skilj'iS þér mig?”j tíarge leizt svo á Brian, sem hann hefSi fuila
“Svo þér eruS mentaSur og svo prúSmenni!” löngun ti'I aS berja sig svo aS hann þyrfti ekki meira
lega og hinu svokallaSa betra kvenfó'Iki í ríkari
hLutum borgarinnar, var aSallega í því innifalinn,
aS þær fyrtöldu hirtu ekki um aS læra neitt til
V,
lýtar og voru þar af leiSandi svo fjarskalega fá-lhafSi Myrt'le ®ftir og hl°' ViS Þa8 ®tokkito8naSi meS, og þaS hefir máske ekki veriS svo fjarri sanni.
r,'sar I hann og ilskan 'brann úr augum hans. 1 því menn sem höfSu aSra eins lífsstefnu sem Brian
r* | i • i rv. ,, • , , , * | “Jæja, hvaS VÍljiS þér þá kalia mig, spurSi hann áieit aS skepnur eins og Silky Barge aSeins til skaS-
hn ekki 'hafði Myrtle maklar fristundir, en Giggl-1 - L , r- .*' *• * , r * • , . .
-_ .. , .. r * iv , , , i gramur. Eg vil Lata ySur vita þaS, aS eg hefi viS ræois, er otar hausnum fram aSeins til aS spu eítn,
s amynti hana og upporfaSi til aS nota hverja þá I ,, w ^ „ l „ , * , v , - L . ,
• , . , ii - j „j £• . i ..., v , , , rikasta folkiS i London saman aS sælda. Petta og tinnur nver maour það skyldu sina aS afma
einkennilegi torunautur hennar voru vel kunnug a; stund sem gæhst og læra eitthvaS nytsamlegt, bví , „ , ,,, ,
, . I -ic • , ,, , . , , dimma og loftilla hreysi hér er ySur ekki samboSiS, slik kvikmdi.
þo hann sjalhir vaeri sem kallast matti kominn ú , . , , , , .C. . . . . i n v , . . . r .
oarge varo enn þa nnnni fyrir augaraSi Brians
þessum stöSvum. Fátæklingarnir vildu hlynna aS
þeim ekki síSur en þeir ríku. Marg'r af gestunum
höfSu fengiS sér hressingu, og voru því örari á fé
handa blindu stúlkunni en ella. Innan skams
hafSi hópur manna safnast kringum þau, og aS
vanda lét Tedd sín hvössu augu hvarfla yfir þyrp-
inguna, og kom hann þá auga á Silky Barge Og frú
Scrutton, er voru aS koma út úr greiSasöluhúsinu.
Þau stönsuSu og töIuSu eitthvaS saman, og hann
sá aS Silky Barge hneigSi sig öSru hvoru, eins og
ti'I samþykkis ein'hverju er hún var aS sagja honum.
Tedd sá greinilega aS hún vi'ldi lauma einhverju í
lófa honum, en þaS datt á götuna á milli þeirra, og
hann sá aS þaS var lykill sem Barge tók svo upp,
og ráfaSi svo í burtu.
I svipinn gat Tedd ekki áttaS sig á, hvaS þetta
þýddi, en ekki leiS á löngu þar til aS hann hafSi
áttaS sig fyllilega. Frú Scrutton hafSi gefiS Silky
Barge lykilinn að húsinu sem þau bjuggu í, svo hann
gæti komiS aS Myrfle óvörurn — og hún alein
beima. BlóSiS sauS í æSum Tedds, og hans fyrsta
igsun var aS hlaupa heim og aSvara Myrtle, cn
mn mátti ekki yfirgefa Minnie, því án hans gat
in ekkert hreyff «ig, og hann vissi ekki heldur hve
mgan tíma hamn mundi verSa fjarverandi, því
Silky Baxge yrSi sjálfsagt stórreiSur ef hann kæmi
úr heiminum, þá talaSi hann oft viS Myrtle um
/mislegt sem hann hafSi séS og, heyrt. Félagar
hans og vinir höfSu veriS listamenn og rithöfundar
og hvaS sem annars mátti segja um þá, voru þeir
þó hafnir yfir þaS fól'k sem Myrtle hafSi kynni af.
4n þess aS Myrtlfe Vissi sjál'f, var hún svo af guSi
gefin, aS hún hafSi sérstaklega næma fe'gurSartil-
finning og Giggles hafSi af fremsta megni leitast
viS aS glæSa þessa gáfu hennar. Myrtle hafSi þá
skoSun, hvort þaS var Giggles aS fcenna eSa ekki,
aS þó hún væri ekki betur klædd eSa betur aS^sér
?n aSrar stúlkur í hennar nágrenni, þá vaeri hújn
og því vil eg taka ySur burtu héSan. Oti á Sutbiton- j
veginum veit eg af litlum skemtiskála. Þér þurfiS j en hann hafSi gert kvöldiS áSur þegar Brian hafS;
ekki aS segja nema ei'tt orS, þá eruS þér stjómandí
yfir heimlli mínu og hjarta. Nú, Myrtle, leggiS þenn
an stórmenskusvip til síSu og segiS já tafarlaust;
þaS sem eg bíS þér, stúlkan mín, en meir en sæmi-
legt, því þaS ,er hreinasta afbragS."
"Ekki sýnist mér þaS,” svaraSi Myrtle meS viS
bjóSi. Eg vildi ekki eiga ySur fyrir eiginmann, þó
eg væri aS deyja úr hungri.
“Já, og svo getur þaS máske komiS fyrir fyr en
ySur varir,” ’sagSi ihann og bro§ti illmannJega. ÞaS
ólík þeim í öilu. Minmie og hún voru góSar vin- J Sen?ur ætíS versnandi meS atvinnu fyrir ‘‘móSii
ítúlkur, en hún ól stöSugt þá von, aS dnhverntíma B?ss"- Þa8 sem Gi««les befir tifi «'f«viíhirv*A»
caemist hún úr þessum kringumstæSum og inn á! t*ykir ekki mikils virSi, og svo er hann þegar örvasa
TieSal meiri háttar fólks; Giggles var sá eini sem gamalmenni. ÞaS er Líka fallegur atvinnuvegur,”
iún hafSi ætíS meS sér í þessum loftkastala bygg-
ngum.
Þetta kvöld var erfitt fyrir hana aS hafa hemil
sagSi hann í háSi.
“I þaS iminsta er þaS keiSarlegri en ySar,” svar
aS; Myrtle, sem áleit þaS skýldu sína aS taka svar:
hugsunum sínum, þó hún reyndi af fremsta megni þess manns, sem hafSi veriS henni svo goSur.
8 hafa hugann á því sem hún var aS lesa, og hafSi “ÞaS er nú bara þvættingur,” sagSi hann hálf-
aS oft yfir til þess aS muna þaS. Af og til stans- ■ úlLur. “En þaS er ekki hægt aS ætlast til aS þéi
Si hún lítilsháttar cg var þá aS hugsa um hvort sjá:S mismuninn a þeim manni sem lifir a þvi aS
inni mundi verSa auSiS aS læra svo mikiS aS falsa málverk og nota sér þekkingarleysi fólks og
ún gæti tekiS aS »£ - kenslustörf eða veriS á skrif- • hin.s sem er alþektur veShlaupaprangari, sem hefii
þá einnig komiS Myrtle til .hjálpar. Og jþaS er víst,
aS Brian hefSi ekki LátiS Barge sleppa hefSi Myrtle
ekki veriS í stofunni. ÞaS se<m hann lét sér mest
um hugaS, var aS frelsa 'hana frá þeiim manni sem
hafSi sýnt henni oíbeldi ,og óvirSingu.
* FarSu burtu héSan,” sagSi 'hann svo lágt, aS
þaS varla heyrSist, en hljómfalliS kom sam't Barge
til aS hrökkva |Saman. Hann reysti borSið viS og
flýtti sér fram aS dyrumum þakklátur yfir aS sleppa
meS svona góðu móti.
En áSur (en ihann komst þangaS stóS “MóSir
Bess á þröskuldinum. Hún var ekki eins drukkin
og 'hún var vön aS vera, og hún sá strax aS hurSin
hafSi veriS sprengd upp og aS tveir menn voru í
stofunni í staS þess eina er hún átti von á.
“HvaS gengur hér á?” spurSi hún, krosslagSi
hendurnar og leit þrútnum augum frá Barge til
binna. “HvaS er um aS vera? hver hefir brotiS
hurSina mína? og hvaS á þaS aS þýSa, Myrtle, aS
\ ert í faSmi ókunnugs manns? ÞaS er þó þokka-
gt, 3VO mikiS fná eg segja."
• T, (Framhald)
i