Heimskringla - 12.10.1921, Blaðsíða 4

4. BLAOSIDA
WINNIRBG 12. OKTÓBÐR 192 f
11EIMSKRlN G L A
HEIMSKRINGLA
4
ÍHM)
KfMur út á hve/jua ■iftTlka4«fl.
Ct»«i>aáor t*K elcfidin
THE VIKJNG PRESS, LTD.
*S3 uc 83.1 SARGENT AVE., WlJNiVIPKtá*
Tolafml:
Ver« klatnÍM er 93JI irfmacarira k*rt-
l«t fyrir frmaa. Allar kurgiiLr aeadiat
rélhinaai MaValau.
RáSsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ri t » t j ó r a r :
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
l l.nft.trlfl tli bl.
TllK VIKIHa PRES.I, Í.IU.. Boz SlTl,
Wl». !*<-*, lu.
Vtaaiakrift tll rlt«tJár«M
EDITOK UEIMSKRITGLA, Box 3171
Wlaaifec, Maa.
The "Helrnskrinffla’' is prlntoá aaá p«h-
llstae by tbe Viking Press, Limit«4, at
853 og 855 Sargent Ave., Winnipeg, Maní-
~ toba. Telephone: N-8537.
WINNIPEG, MANITOBA 12. OKT. 1921
Olnbogabörnin.
Þegar Kristur var krossfestur, voru tveir
óbótamenn krossfestir með honum, sinn til
Ijyorrar handar.
Vér höfum einhversstaðar lesið um það,
að þetta sé sláandi dsemi af því, sem eigi sér
stað í heiminum, og má það víst tíl sinns veg-
ár færa.
Það eru tveir flokkar manna, sem fremur
öðrum mega heita olnbogabörn þjóðfélags-
ins, sem oftast verða fyrir hnjaski og fyrir-
Htningu af þess hálfu, sem oftast verða brot-
legir við lög þess og reglur. Það eru þeir,
»em annaðhvort éru á undan tímanum, eða
þeir, sem eru á eftir honum.
f Þeir, sem í fangaklefunum sitja, eru oftast
úr öðrum hvorum þessum flokki.
* Maður, sem fremur húsbrot, falsar fé út
úr öðrum, stelur eða myrðir, er langt á eftir
^samtíð sinni; hann er á eftir því siðferðis-
lögmáli, sem viðurkent er og ríkir í þjóðfé-
iaginu. Hann er því lokaður inni sem fangi
eða týnir lífi fyrir framferði sitt.
Annar maður er langt á undan samtíð
sinni. Hann er kallaður byltingamaður, vara-
samur æsingamaður, stjórnleysingi, kenja-
gripur eða vitleysingi; og ef til vill er hann
eitthvað af þessu eða jafnvel alt saman
Hann er einnig tekinn fangi og lokaður inni.
eða það ery hafðar sterkar gætur á honum
I augum þjóðfélagsins er enginn munur á hon
um og hinum fyrnefnda.
r,»að ber þetta vitni um? Það sannar
ÞJátt áfram það, að ef maðurinn kýs sér að
finna þá náð fyrir augum þjóðfélagsins, sem
riaHn 4 þeima í, a$ vera látinn friðhelgur,
yerður hann að vera — hvað andlegt ástand
snertir — á sama stigi og það. Þjóðfélagið.
eða samferðamenn þínir í lífinu, krefjast
þess ekki, að þú sért alréttlátur, heldur þess
áð þú sért eins réttlátur og þeir sjálfir eru.
Sé maðurinn annaðhvort fyrir ofan það eða
neðan, er hann olnbogábam og lífið og leið-
in framundan á huldu.
Leiðtogar lýðsins í heiminum fara fæstir
eftir sínum eigin skoðunum út í æsar; þeir
sníða þar að miklu leyti upp eftir skoðunum
fjöldans, sem flokk þann fyllir, er þeir eru
leiðtogar fyrir. Flestir, sem valda og met-
orða njóta, hafa orðið að leggja þetta á sig.
hafa hlotið að setja sig í spor annara, hafa
mátt gera sér að góðu að hugsa, tala og trúa
eins og fjöldinn hefir gert, og hefir viljað
heyra og vera láta.
Og yfirleitt skoðað, er margt, sem mælii
með þessu. Það vilja allir njóta sín sem
bezt, bera sem mest úr býtum og láta sefr
mest eftir sig liggja. En það er fár eða eng-
inn svo staddur, að hann geti, ef hann stend-
ur einn ufjpi síns liðs, náð þessu takmarki. Og
þá er vafasamt, hvort happadrýgra er fyrii
manninn, að beita sínum skoðunum hlífðar-
laust, eða semja þær og sníða eftir skoðun-
um fjöldans. Með því að standa á þeim
grundvelli, sem þjóðfélagið viðurkennir, en
fara ekki út fyrir hann, eða að byggja ann-
an, er nógur félagsskapur fenginn og góð
von um veg, völd og gengi. Tækifærin, að
Iáta gott af sér leiða, eru þar greiðari. Og
þá líður manninum betur, en ef hann er einn
og yfirgefinn af öllum.
En hendina væri oss þó ljúfara að rétta
hinum, sem einn og yfirgefinn stendur uppí
með skoðanir sínar og ekki lætur sveigjast
inn á leið fjöldans. Það skvgeir ekki margt
á þann, sem fiöldann hefir sér tii fyigis; hann
er ekki olnbogabarn þjóðfélagsins. Braut
hans er björt. Hann baðar í sólskini og sælu
Það .er freisting að ganga ekki götuna þá
En töfraaflið er einmg mikið, sem bendir mn
á aðrar brautir, huldar og óþektar, þar seir
ríki einverunnar og næði býr. Þangað ei
ur.
gaman aö koma fyrstur manna, hvað sem
erfiðleikunum líður. ósjálfrátt stígur marg-
ur fyrsta sporið inn á þá leið og segir síðan:
“Farvei, heimur; farvel með alla þína þjóð-
féhigsunihyggju, ást og gæði. Eg vil held-
Vjr vera olnbogabarn þitt en snúa aftur!” —•
inn einn veit, hvað um þá menn verð-
Verða þeir Tolstoyar, eða verða þen
flækingar, ófriðhelgir í þjóðfélaginu ? Verða
þeir líkir þeim, sem í miðju hékk á krossin-
um, eða þeim, sem þar voru ti I hliðar?
Þjóðfélagið fæst að vísu ekki um það, þvi í
augum þess eru þeir jafnir. En hvað segja
seinni tímarnir um það?
Eitt er víst. Menn þreytast aldrei á því að
vona, að heimmum fari fram, að hann. haldi
áfram að fegrast óg batna. En hvaðan ei
uppfyllingu þeirra vona að vænta? Ef til vill
úr sömu átt og þjóðfélagið stundum sér hætt-
una? Úti fyrir þjóðfélagshliðinu á meða
hinna Iíkþráu og bersyndugu stóð frelsarinn.
Ræda.
Flutt af séra Rögnv. Péturssym, við lagning
hornsteins kirkju sambandssafnaðar.
oss
1 dag er
og vér von-
’ Kæru vimr! — Þessi dagur
bæði fagnaðar- og heillastund;
um að hann sé það eigi einungis oss, sem héi
erum stödd, heldur og fjölda mörgum, sem
sökum fjarlægðar fá eigi verið hér með oss.
Vér vonum og óskum, að þessi dagur verði
síðar meir skoðaður sem heilla- og gleði-
dagur, sannur gæfudagur, af þeirn,, sem ung-
ir standa oss við hlið, eða á eftir oss koma
Og í spor Vor stíga, þegar öllum ferðum ei
lokið og fótmálið síðasta stígið. Vér óskuir
og biðjum, að hann verði sannur byrjunar-
dagur að nýju tímabili, er renni upp í hinn
viðburðasmáu sögu vorri, hinna vesturflutti
manna og kvenna, tímabili, sem sanni það og
sýní, er stundir líða fram, að hið sameigin-
lega hugsjónamið mannsálarinnar mynd
Iraustara bræðra- og félagsband en forn og
einþykk og einhliða og staðlaus lagaboð eða
útvortis skipanir, erfðídilekkirnir, sem manns
andinn hefir borið frá bernskuárum menn-
ingarinnar og mannkynsins. Einmitt þessi
dagur er upphafsdagur að því, að gera til-
raun til þess að leiða þann draum, þá hugsun
í ljós, á verklegan og áþreifanlegan hátt, að
eilífðarhugsun mannsins og rtétlætisþráin séu
fullnægjandi félagsbönd, með því að leggja
h?rnstein að húsi þessu, kirkju þessari, sem
hér er í smíðum. “Kirkjunni, sem vermist af
von og vígð er þér, ihiminh og dagur”. Til-
raun þessi að reisa þvílíka kirkju, að leiða
slíkan draum í ljós, er, ef ekki hin alira
fyrsta, þá með þeim allra fyrstu í sögu kirkj-
unnar og kristninnar. Og það, sem oss ber
sérstaklega að þakka og fagna yfir, er, að
oss fáum, fátækum, smáum, skuh hafa auðn-
ast að taka það spor — sporin einstöku, sem
áður en öldin rennur verða orðin að þjóð-
leið þúsundanna mörgu, er heimta meira loft
meira ljós. 1 kirku þessa er öllum boðið, ei
leita vilja guðs og sannleikans, og láta engin
bönd, engin bönn eða lagasetningar leggja
hömlur á þá Ieit, engar hótanir, engar vin-
sældir manna, — öllum, hverjar sérskoðanii
sem þeir annars kunna að ala um hið dular-
fulla, sem skynjun og þekking mannsins ei
hulið. Hlið við hlið geta sannleiksieilend-
urnir þreifað eftir guði, opnað huga sinn oe
hjarta fyrir áhrifum Ijóssins og vermt sig við
yl kærleikans. Hlið við hlið þroskað anda
sinn, elft manndóm sinn við það, að láta
sannfæring sína stjórná hugsunum sínum
orðum og gerðum. Til þess þurfa engai
knýjandi skipanir. Nei, miklu fremur myndr
þær deyða alla slíka viðleitni. Það er ekki
hægt með lögum að bjóða manninum, hverji
hann skuli trúa, hvaða hugsanir og tilfinning-
ar skili gera vart við sig í hjarta hans, er hann
stendur augliti til auglitis frammi fyrir dul-
ræni lífsins, er hann nemur staðar frammi
fyrir því hátignarfulla og háa, eða þegar létt-
ir þokuna innan sjóndeildarhringsins og við
auganu blasa ný og blómieg lönd' hinna ó-
numdu sanninda. Þá hreyfir hugsunm sig
eftir sínum eðlisíbundnu lögum, hvað sem ö)l-
um ytri Iagasetningum líður. Hef$u fyrir-
mæli verið sett, skipanir út gefnar um það.
hversu listamaðurinn með Iitum mætti leiða
í Ijós, eða höggva í marmarann hvíta, — i
mynd meistarans frá Galíleu, hefði það Iista-
verk aldrei orðið til. Svo vanmáttug eru j
orðin eintóm, að setja hugsuninni fyrir — |
að bregða upp fyrir hinni innri sjón fullkomn- \
unarmyndinni, veita vitinu skilning og þekk-
ingu og tilfinningunum! líf.
Félagsskapur vor, sá sem reisir þetta hús
hefir fyrir löngu fest augu á þessum sann-
indum. Þ?ð var með þau í huga, að hann
með lögum sfnum ákvað að binda engum
byrðar, stórar eða smáar, með steinrunnurr
játningum um það, hverju hver skyldi trúa.
Nokkrir samferðamenn vorir hafa skelfst við
iþetta, sem þeir hatda ofdirfsku og guði sér-
staklega vanþókT'anlegt, því hann muni vilia
láta hvern söfnuð vera bundinn víð hugsanii irn‘™ktu áfram/en stæðu ekki í stað iðju-
þær, sem komu fram á deilutímábilunum
miklu, í játningum 4. og 16. aldarinnar, os
hafa ffrópað upp; “Sjáið játningarlausa
kirkju!” Það hróp hefir átt að vekja skelf-
ingu í hjörtúm manna. Hrópi því svönim véi
með bjáVtri trú á framtíð og framför og segj-
ulh: “Já, sjáið kirkjuna og þaiyi hóp manra
sem dirfist að viðurkenna með grundvallar-
lögum sínum vaxtarlögmálið, sem guð hefii
ritað gullnum geislastöfum vfir himinhvoifið
og jörðina, sem hann hefir látið hvert biað
sem réttir sig upp úr duftinu, og hveija
skepnu, sem lifir og hrærist í heiminum, bera
vitni um, um augnablik hvert. Sjá þann
flokk, sem dirfist að ganga fram hjá parruk-
búnum, peningaleigðum lögfræðingum 16.
og 1 7. aldarinnar, fram hjá metorðagjörnum
og marglyndum páfum og einvaldsherrum
miðaldanna, fram hjá þrefi og þráttan Nikeu-
klerkanna, til meistarans sjálfs og játa með
honum hina einföldu trú hans á algóðum og
eilífum guði. Sjáið þann flokk, sem dirfisl
að reisa musteri þeirri hugsjón, að mennirnir
séu bræður, og staðhæfir, að hún sé kjarni
lögmálsins og spámannanna.” — Spár verða
margar og misjafnar um það, hvernig þessum
söfnuði muni farnast, sem reisir sinn andlega
félagsskap á þvílíkum grundvelli; en fyrii
því berum vér engan kvíðboga. Vér vitum,
að þetta spor, sem vér höfum stigið hér með
þessum félagsskap, með kirkjusmíði þessu
er spor í rétta átt. Það er það spor, sem
marga hefir lengt eftir, að yrði tekið, ei
þreyttir eru á fánýtum deilum og þrefi uir
enn fánýtari efni, efni er hvörki snerta mann-
| lífið hérna megin eða hinumegin gftfar. Serr
J Ieiðir ertió á allri yfirborðs trúrækni, sem
hvorki næt til skilningsins eða tiifinninganna.
J en fálmar blindandi augum eftir hinu virki-
j lega sambandi milli guðs og manna og finnut
[ eigi, nema í gegnum grafarbotninn.
Fyrir fáum dögum síðan sagði einn af
hinum helztu Ieiðandi mentamönnum þjóðai
J vorrar í Rvík við oss: “Þessi tilraun yðai
J vestra að stofna alfrjálsan kristilegan félags-
! skap og sameina frjálshugsatidi fólk með mis-
1 munandi skoðanablæ ef til vill, í sameiginleg-
an söfnuð, er byggir á kenningu Krists, hefir
| glatt mig stórkostlega. Þesskonar hreyfing
j gat hvergi komið fram að svo stóddu nema
i vestra. En fyrir Iöngu síðan hefi eg áiitið
hana sjálfsag'ða og mögulega, og vera þá
! kirkjulegu stefnu, sem'í framtíðinni hlýtur að
koma. Hið gamla er horfið, það kemur ekki
J aftur.” Á sama hátt töluðu margir fleiri
i sem annars iáta sér vera hugað um andleg
| mál. “Hugir góðra manna mæla meir að
| sannindum en hrakspár heimskingjanna”
( segir hið fornkveðna. Vegna hvers? Vegna
| þess að guð íjálfur mælir gegnum sálir hinna
göfugustu manna. Með þeim hætti hefir hann
j ávalt opinberað mönnunum sannleikann, ems
og mannkynssagan ber vott um. Um fram
tíðina efumst vér ekki, en berum þar góðan
hug. Hún er í hendi hins algóða guðs, eins
og hvert augnablik, hver stund og dagur
vorrar mannlegu æfi. Vér vitum, að á þeim
grundvelli, sem félagsskapur vor og kirkja
þessi er reist, fær hvorttveggja varað, ef vér
sjálf víkjum eigi undan þeirn merkjum. Véi
vitum, að þegar fram líða stundir og menn fá
skýrari sjón á málum, sem deilur standa um
nú, og þeim auðnast að skoða þau fráskiiin
öðrum kappsmálum þessara tíma, verður
þessi grundvqllur viðurkendur sem sá sjálf-
sagði og rétti.
1 því tradsti leggjum vér þá hornsteininn
að þessari kirkju vorri, og með þeim ásetn-
ingi og með því hugarfari, að hún skuli
verða “hiífðarskjól á heimsins köldu strönd’
öllu því, er rétta sig vill móti himni og vaxa
Hlífðarskjól viðleitninni til fullkomnari^ og
sannari skilnings á lífinu og sambandi mann-
anna hver við annan. Hlífðarskjól þeim, er
finnur til ómegins undan hita og þunga dags-
ins og þráir að heyra vinarröddina kalla til
sín: “Komið til mín ailir þér, sem erfiðið og
þunga eruð hlaðnir, og eg skal veita yður
hvíld ”. Griðastaður þeim, sem örmagnast eru
undir eigin byrði og finna til sektarinnar við
guð og sína betri vitund, að þeir hafi eig
varið öllum stundum æfinnar sem skyldi, og
fá myndað sér nýjan og helgan ásetning, að
lifa svo, að þeir fái mætt fyrir hverjum dómi.
Helgur staður, þar sem tími og eilífð mætast,
þar sem dauðinn er uppsvægður í sigur, þar
sem guð talar þögult við oss, í ættingja- óg
ástvinahópi, sem börnin sín. Staðurinn,, þat
sem dvelja öll kvöld og morgnar hlustandi
hljóð og hika nætur og dreymandi bíða.
Staðurinn, sem er helgaður von, fegurð,
aúsku og yndi, lífi og degi, þótt nótt taki við
af nótt á tímamæli vorum, kynslóð af kyn-
slóð, öld af öld.
Undir hornstein þenna, sem vér leggjurr
nú, látum vér hin skráðu orð hans, er aldirn-
ar hafa fært oss að arfi, vinarins og lerAtog-
ans, er alt gerði dásamlega. Hans, sem sagði':
“Þér eruð allir bræður”. Hans, sem sjálfur
óx að vizku, náð og þekkingu fyrir guði og
mönnum. Haijs, sem krafðist þess, að menn-
lausir á torginu. Hans, sem leit ti
mannfjöJdans og kendi í brjóst;
um hann. Trú hans viljum vér
helga oss, orð hans og kenningai
viljum vér tileinka oss, og að svc
miklu leyti sem oss er unt, láta hið
sama lundarfar búa hjá oss, seir
var hjá honum. Minnugir um h'f-
ið og skyldur þess, fagnandi yfii
hverjum morgni, sem roðar yfii
austurdjúpin, sem sundurleysii
næturmyrkrin. Fagnandi yfir þeinr
sem ungir halda oss í hönd, og
með þekkingarþrá í augum stara
brosandi og undrandi íram á ó
förnu leiðina og boða framhalc
lífsms hér á jörð.
Vér leggjum og undir hornsteír
þenna hnefa af vorri móður- og
feðrajörð, af ættlandinu, þar sem
þjóð vor hefir þroskast og lifað
þúsund ár, þar sem sjóndeildar’
hringurinn er bæði þröngur og víð
ur, fjöllin há og fögur, hafið bjart
og breitt; þaðan, sem öll vor ein
kenni til lífs og sálar eru komin
Fáein korn af möldu þeirri, serr
fætur feðra vorra og mæðra hafe
snert og fyrstu spor vor liggja^
fáein sandkorn af jörðu þeirri, ei
heillaði til sín og hét frelsi land-
námsmönnunum fornu, sem fóstr
að hefir þá tungu, sem fegurst ei
og kærust allra orða í heimi; serr
alið hefir þær bókmentir og skráð
þá sögu, sem aldrei fyrnist. Al
jörðinni, þar sem vagga vor stóð;
af jörðinni, sem hlúir buftu sofn
uðum ættingjum og vinum. — Er
með því að leggja þessi duftkorr
undir hornsteininn, má og segja
að vér höfum lagt þar duft feðr-
anna og mæðranna, sem til moldai
eru gengin, svo náskyld er ætt voi
vorri óðaljörð. Og á dufti þeirra
starfi þeirra, minningu þeirra, ætt
þeirra viljum vér að kirkja voi
hvíli og hið andlega starf vort os
framsókn hér á þessum stað, þvi
þeirra afkomendur og
endingu til þeirra að
degi iýkur. Á þessum
ver
erum
eivum að
hverfa er
grunni, á þessari hellu byggjilrr
vér húsið og makt heivítis skal al-
drei á því sigrast. i «.
Helgpm bá þetta. verk sem &vc
er byrjað, eigi með orðum einunr
heldur með verkinu sem vér fús-
lega af hendi ynnum. Starfið ei
mikið sem fyrir liggur, látum það
ekki bíða vegna þess vér stönduir
tvíráðir og horfum um öxl, vegn?
þess vér. fyllum þann flokkinn seir
á torginu standa og bíður þess að
einhver leigi hann. Látum hugsjór
ina og drauminn rætast sem hrund
ið hefir verki þessu af stað.
Grænlandspistlar.
ii.
ÞaS er nú orSiS alkurmugt,
aS Daniir muni ekki treystast tj!
aS halda fram siglingabanni aS
Graenllandi---nema um nokkurr
tíima. Er látS í veSri vaka aS
landiS muni verSa opnaS eftir á
kveSinn frest og eru 12—15 ái
nefnd, sem verja eigi til þess aS
búa skrælingja undir aS taka í1
mótii siSmenning annara þjóSa
án þess aS þetta innlenda þjóS-
kyn glatist fyrir hin “erlendiu” á
hrif. MleS Dönum var þeim óhaett
Ox
.—Dodd's aýmapíllur eru bezta
aýmsmae»ali*. Uckna og gigt,
Kakvwrk^ hjartabilun. þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafa fra
nýnanum. — Dodd’s Kidney PiUs
lcosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr*
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöi.
um eðo frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., Toronto^ Ont..........
aS búa, en aSrar þjóSir mundu,,
eftir því se)m stjórniiin og einokun-
arverzlunin danska halda fram.efa
laust gera út af viS Skrælingjana.
Þessi viSbára he'fir löngum ver-
iS iborin á borS þegar réttlæta átti
verzlunaráþjánina dönsku í Græn
landi og hneyklisbanniS á móti
þvi aS nickkur maSur stigi þar ■
land — nema meS alveg sér-
stöku leylfi, sem alls ekki var held
ur veitt neirna vísinda'mönnum og
landkönnuSum. En þeir sem hafe
kynit sér sögu dönska aSfaranna
þar í landi, Iáta> naum'lega blekkj-
ast af þessum fyrirslætti. OkiS
yfir öllum veiSiskap og kaupum
Skrgelingja undir Danastjórn hef-
ir veriS svo ógurlegt og óbæri-
legt aS lleng: má leita í kúgunar-
sögu heimsins til þess iaS finna
nc.tt líkit. Og hvaS vík,ur viS-
varSveizlu “kynsins" í Graanlandi
þá er viíst bezt aS tala sem minst
ui-n þaS, hvsrn'g þeim ákvæSurr
hefir veriS fylgt fram í reyndinri.
AS öilu vel athuguSu er óihaett aS
fullyrSa, aS Grænlenzku Skræl-
ingjarnir, sem IjfaS hafa af áþján
Dana og al'la meSiferS, bæS
efnaJega og á anrran hátt, hafí
sýnt þaS og sannaS, aS þeir erv
hæ'fir til þess aS liifa* meS h verr,
þjóS heimsins sem er. Engin þjó>'
né stjórn mundi láta sér detta t
hug aS beiita þá slíkum itökum
sem Danir ihafi komist upp ‘meS
— undir þögninni, sem þeir hafa
breitt yfir þetta mikla effSaland
lslendinga, ,um svo adfalangan
tíma, ómótmælt aS mestu a
hálfu þeirra, sem áttu IandiS .
vegna þess aS þeir sjálfir kom
ust aSeins .rreS l'ifsmarki undár
sömu okurklánni, sem nú vii
halda Grænlandi enn í helgreip
um — 12—15 ár!
En þessi viSbára er eínnig frá
öSru sjónarmiSi óframibærile-
fyrir heiminn. Þótt svo væri sem
enginn miaSur trúir, aS Danir,
einir allra þjóSa, séu kjörnir til
þess aS halda lífinu í Skrælingj-
unum, í þeirra eigm eldgömlu>
VeiS'istöSvum, þá er þaS gagn-
stætt alþjóSasiS og mannrétti, aS
loka feiknamiklum, náttúruauS-
ugum landsvæSum til þess aS
varSveita fáeina villlimenn. SiS-
menning heimsins heimtar 'frelsi til
►<>
IH
= Meðlimir Grain Exchange, Winnpeg Produce Clearing A»so.
| cíation, Fort William Grain Er hange, Grain Claims Bureau.
j LICENSED AND BCKNDED
^ By the Board of Grain Commi*«ioners of Canada.
North-West Commission Co.
LIMITED
Telephone A-3297
216 Grain Exchange, Winnipeg, Man.
íslenzkir bændur!
MuniS eftir íslenzku kornverzlunarfélaginu; þaS gæti
borgaS sig aS senda okkur sem mest af kornvöru ySar þetta
ár. ViS seljum eiinnig hreinsaS útsæSi og kaupum Options
fyrir þá er þess óska. — SkrifiS a enisku eSa íslenzku.
!
HANNES J. LINDAL
PETER ANDERSON