Heimskringla - 23.11.1921, Blaðsíða 6

6. B L A Ð S 1 Ð A.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 23. OKT. 1921.
myrtle
i
Eftír CHARLES GARVICE
Sismimdvar M. Long, þýddL
vera méS — þaS er næstu-n eins og þér vœruS
eystir mín; og Ihver veit nema aS viS eigum eftir aS
vinna saiman í HaliBord ver'ksmSjunni. — En þaS er
I satt, aS eg átti ekki aS tala mikiS viS ySur. Eg
S held IþaS sé galli á mér, aS eg fcdfi svo mikla löng-
tm bl aS tala. ÞaS segir í verksmiSjunni, aS eg
geti skrafaS eyrun af fólki ef eg ibyrja á annaS borS.
En ihvaS þér eruS grönn, en Iþó svo fríS, og IhvaS
þér hafiS 'falliegt (hjár; eg tók éftir íþvi á sunnudaginn,
mig? Þarna á liillunm eru noltkrar baefkur, og megi5 ' mn GatiS þér akki hayT. gJ.mriS>" Og hann
g . , . * líilcar bezt ” ! lagSi saman Iþendurnar og ifæturnar, ems og |þær
þé, taka hverja aam y5ur kk.r b«t | ^ ^ Uekkjum, og „ broati h.nn
Myrtle hlýddi umyrSalit.S, ems og hun sa j kæruleysislega. “HeyriS þér ekki til ihlekkjanna?
Clara gerSi. Hún tók eina bókmaaf “h.og^. yom lagSir á mlg eftir h.ans skipun; _ þaS er
þegar hún fór aS lesa, tautaSi fr& ey on’ ... , g 1 hann sem á al't saman, -7- sem hefr sett mig í fjötra
góS bók, og mér þykir vænt um aS þer yolduS ....
hana; þaS er orSiS langt síSan eg las hana.
iHún hlustaSi meS viSkvæmni á lesturmn, glaS-
— hann á okkur öH, — sál og líkama, bein og skinn.
Hann malar ySur líka til dauSs. Hann drepur yS-
__________ 1 ,Ur( eins ’og hann Villa minn. HlaupiS burtu og
_ - j_,jc ennh4 f-iHeera ari og léttari í lund, því miálrómur Myítle var þýSur, i?j fljótar, svo Haliford-verksmiSjan nái ySur
I en nu er IþaS laust og ohmdraS, og ennþa fallegra - g M ^ var ^ niSursokkinn í festur- aWrei ••
og samsvarar svo vel augunum. Þer eruS^ hrökk yiS er frú Layton sagSi: “Þakka Hann hratt viS heirm ofurlítiS. SíSan færSi
af stulkunum, sem myn irnar eru a íjo ^ fyrir góSa j,etta er mikil skemtun, en nú verSiS haRn sig upp aS múrnum aftur, setti sig í kuSung,
þér aS Ifara aS vinna aftur. Þér lesiS mæta vél, og Qg |ftit út ,fyrir aS hafa gleymt þeim.
Frú Leyton stundi viS og halfSi Myrtle á burt
svo nú er eg byrjuS aftur, og þaS er viSt betra
' aS eg ifari — GóSa nótt.
Myrtle rétti út hendina, og dró hina brjóstgóSu
t>aS var ný hugsun fyrir Myrtle. Hún horfSi í
einfeldni á hiS alvarlega andlit, sena laut o.an a &g sér> Qg kysti hana á vangan,n. Clara faSm-
henni meS ólýsaAlegri viSkvæmm. En undan vn 1 ag. kana ag sér ,og lhló viS, ti'l aS dýlja hvaS hún
hún ékki láta fyr en í fulla hnefana. var hrifin
“Mig langar til aS fa vinnu. sag 1 un ag __ Qg gvo lá Myrtle kyr, og hugurinn sveif heim á
*‘Eg veit þaS eg veit þa ’ go ® nn_ Digiby göitu. — Hún hugsaSi imeS hryllingi til
svaraSi konan. Og Myrtle fanst a ) essi g - frú Scruttons, en meS hjartasviSa til Giggles, Mínnie
lega kona, meS viSkvæma rominn, g* ' ‘“Másdce Tedd. Henni fanst þaS svo feiknalangt í burtu,
hjarta hennar, eins og þaS væn opm o . g en hún solfnaSi innan skamms; en einhverja ól'jósa
líkaviS verSum svo hepnar aS fa vinnu an a • hugmynd ha'fSí hún um þaS, aS eirthver laut niSur
En í svipinn verSiS þér aS vera kyr, hv.lastog ^na,^ ^ |mjúkkga enni8 á henni.
kröftum. Og þer megiS a rel rí haS verk er Morguninn eftir vaknaSi hún fnízk og glöS,
gotunum og reyna ’*g meira af mjólkinni, því þó hún væri af sér gengin og orSin magnþrota,
ySur osambo • „ | var hún sterkbygS frá náttúrunnar Ihendi. 1 fynstu
^MeSa^MyrL^hlýdTþesslri hugljúfu skipun, gaf vissi hún ekki hvar hún var, en þaS gladdi hana
MeSan My y . Hún ^ hana ósegjanlega, er hún komst aS raun um, aS hun var
hún gætur a imannatreyiur, sem lágu frelsuS «frá aS vera 'á hinum voSa'legu götum. Sólin
leggja saman no rar ^ Myrtle furS- var ékki komin upp, en þó var ekki dimt í herberg-
um; inu. Hún stóS uPP og klæddi sig, og fór inn í hina
hagi hennar. Og svq þakklát^em ^ .’ eng_ I Firú ,Leyton var komin á fætur, og var aS sauma
aetti hun ser a *eg)a hó hún hefSi liSiS karlmannstreyju. Hún hélt áfram verki sínu, en
an lata vta, hva an i^ • gkyldj hún aldrei fara hneigSi sig alúSlega til Myrtle og bauS henni góSan
mrkiS þessa vo s .. ’ daginn, og Myrtle fanst sem hún helfSi þekt þessa
4,1 Xsmen Myrtle var búin aS svara, var dyrun- silfurhærSu konu í mörg ár og eins og þessar snöteu
, , v stú]ka kom inn; hún var syngj- stofur væru þegar hemuli hennar.
um loki app 1 r hún frá “Eg sé aS ySur líSur nú betuir,” sagSi frú Leyton
afdl °g ^ Cmj U Xennar ______ þaS var unga ’ brosandi. Eg veit aS þér hafiS sofiS vel, því eg
séT hljoS er 3ysa un run kúvinum. lieiit inn til ýSar, einu sinni eSa tvisvar, og þér sváfuS
""bettT « þá Myrtle —Myrtle Forest,” vært eins og saklaust barn. Nú skuluS þér fá morg-
.fil' , 1 , x. ,..s hissa Konan horfSi unmatinn ySar, góSa stúlkan mín. SetjiS þér ket-
f^Sa1 á þær báSar.^g Clara hljóp til Myrtle Og fnn á eldinn áftur; þaS er jétt viS suSu, og þarna
rorv ik { skápnum er nógur matur.
fcysti hana mm ega. ,. Myrtle þóttist skilja, aS frú Leyton gerSi þetta,
“En hvernig er þvi vanS aS hún gæti haft ánægju af aS gera eitthvaS, og
hingaS? spurSi hun, og an heSS 3 yi t frú kynni þarafleiSandi betur viS sig. Frú Leyton vann
aagSi hún viS konuna: r þe a e _ ,kÓ2Ínum á fram á síSasta augnáblik, ,og settist svo aS matn-
Leyton; þetta er stúlkan sem eg . ú°gmum a ^ ^ ^ ^ borig Je ,brau8 og smjör> alt af
snnnudaginn. Svo snen un se. a s góSri tegund. Myrtle var svöng, og þurfti því ekki
^agSi, "Og þetta er frú Leyton, sem eg -gSr ySur . ag borSa. Er þær höfSu nærri
fró. - Þf kom mér sannarlega a ovart aS fmna
ySur hér. . “Eg hefi hugsaS imáliS, Myrtle. MunduS þér
Þessir óvæntu bamfundir, voru næstum mei.a feh: y8ur vi8 aS setjast hér aS, og vinna meS
™ Myrtfe Þoldi, U. va,8 .«81 og haH»S,« upp .*
atólbak’nu, en frú Leyton rétti upp en ína a var^ Myrtle roSnaSi og bláu augun hennar ljómuSu
andí: “Hún hefir veriS veik, og er e i u‘n f „]eSi og viSkvæmniissvipur kom í kringum mui.n
sagSi hún stillilega. ”Já, víst var þaS merki- . _g
ihafiS fengiS góSan skóla?
“Na:,” sagSi Myrtle, og þótti.auSsjaanlega miS
ur; “eg hefi ae»ft mig sjálf; mér þykir mjög skemti
iegt aS l'esa.
“ÞaS er Híka viS lestur, aS meiri hlutinn af fólki;
faer mentun sína og menningu,” ,sagSi frú Layton
stillilega. .“Þér verSiS endilega aS halda afram aS
lesa, þegar þér IhafiS tómstund til þess; eg skal ut-
vega ySur nokkrar bækur, sem þér getiS ifræSst af.
ser,
mn.
meS sér.
“Hver er þetta? Hann er sjálfsagt vitskert-
ur,” sagSi Myrtle í hálfum hljóSum.
“Hann iheitir Biliy. Eg þekki hann aSeins meS
þvtí nalfni," svaraSi Ifrú iLeyton eftir iitla þögn. —
‘IHann var hér eitt sinn verkamaSur. Hann átti
son — þenna Villa sem hann talaSi lum —; þaS
var hans eina barn. Han nvar veiklbygSur, en vann
R % Up- nú aS œta þessa hnepslu, og byrjiS þó hér a verksmiSjunnr, og do. FaS.r hans — ja,
Reyn-S þer nu a g eins vandasamt þú hefir séS hann, Myrtle — varS fravita viS greftr-
fyr,st a þessari P)° u. I unina, og heldur til hér í kringum verkstæSiS. ÞaS
og þaS sýnist vera, - svona e þaS koma honum burtu héSan,
-En hvaS háriS ySar^er fallegt, sagSt hun Verkamennirnir ,halda l hönd meS
einu og leiit til Myrtile.
“Eg bursta þaS líka á Ihverju kvöldi,” svaraSi
iVlyrtle.
‘‘ÞaS er gó^Sur siSur, barniS mitt; og haldiS þer
þeim vana, jafnVel þó þér væruS lúnar. ÞaS er
skylda okkar aS hirSa þenna líkama, sem okkur er
af guSi gefinn.” Hún sagSi þetta í sínum venjulega
- “Enda þótt persónan sé fátæk, getur hun
hirt si- vel. HafiS þér sjálifar skreytt þenna hatt?’
“Já,’ isvaraSi Myrtle og leit meS áhyggjusvip til
f rú Leytons. '
“'Nei! ErþaS satt? ÞaS er vel gert. Þer eruS
ekki gefnar ifyrir miálit blóm eSa fjöllbreytta
þykist eg sjá. Þér hafiS góSan srnekk. — Nei, sja-
um tól, þessi hnepsla er ágæt. Wr ættuS aS reyna
aS gera eina á þenna frakka. Þér þurf.S ekker aS
flýta ySur, og hal'liS ySur svo afturábak. Þei‘ skuL
iS c’kki sitja álútar nema sem alilra rnmst. Myrt e,
— já, þaS er ifallegt nafn. Er þaS ættamafn?
Hún sá aS Myrtle roSnaSi í andlálti, og helt svo
áfram án þe,ss aS bíSa eftir svari:
“Mér þýkir vænt um nöfn, sem dregin eru af
trjám eSa blóimuim. ,
“Eins þykir mér,” sagSi Myrtle. En hvaS
heltiS þér?” spurSi Ihún hikandi.
Nú var þaS frú Leyton, sem roSnaSi. Hún hrokk
ofurlítiS viS og laut meira ofan aS verkinu.
“Eg heiti Lillian,” svaraSi hún lágt.
“ÞaS er líka fallegt nafn,” sagSi Myrble. Hún
horfSi meS undrun og aSdáun á hiS föla andlit meS
hhwha nettu dráttum, og hélt sVo áfram: “Mer Bmst
þaS eiga vel viS.” ,
Frú Leyton horfSi hllýlega til hennar, þvi þessi
| lofsorS voru í einlægni töluS.
' Þær unnu til miSdegisverSartíma. Matunnn
ieg tilviljún, aS þér skyiduS koma hingaS C1 “ójá,” sagSi hún, “en eg er efcki vön aS sauma. . ^,facr Ullllu .........„
hefir sagt mér um ySur, og síSustu dagana varla ta - ekkert til,” isagSi frú Leyton, þér var smurt brauS og egg. Frú Leyton sagSi aS þær
annaS. ÞiS háfiS orSiS góSar vmstulkur a * - - 1 “* ' '
etii r ........’ ~ . ,i, e Fao (gerir eKK'eri ui, isagui nu 'ucjnuii, ; v&r smuri Drauu *------- ~ ,
„S um annaS. ÞiS hafiS orSiS goSar v.nstulkur a ^ lfljótlega upp á þaS, og eg skal segja ySur' fengju ekki te, en í þess staS var glas af mjólk handa
mjög stuttutn tima og þér heiti yrt e. bj pg vinn líyj-jj- stúrt verkstæSi — Halifords —' Myl-tle, en frú Leyton drakk vatn. 1 rokkrmu engu
‘Myrtl'e Forest, sagSi Glara íot ærnl eg ’ uar er allskonar vinna, og sumt er vandasamt, þaujþær te og smurt brauS. Svo kendi frú Leyton
og leit til Myrtle. Er þaS ekki tal egt na n. œ gsfa már oft þau verfe, «vo sem útsaum og fleira Myrtle, hvemig hún ætti aS leggja sairnan ver e n-
hún viS fljótlega og fann til sín.
en ekki tekist. Verkamennirnir halda í hönd meS
honum aS ýmsu leyti, og hann fifir á góSsemi þeirra.’
“Væri ekki hægt aS gera eitthvaS ‘fyrir hann?”
spurSí Myrtle.
Frú Leyton hristi höfuSiS.
“Nei. Vitfirring hans er aSallega í því Ifa'Iin,
aS Iharm viH sveJma hér í kringum ver'kstæSiS. Eng-
inn veit, hvar hann sefur á nóttunni. En á hverjum
degi er hann hér, eSa annarsstaSar í kringum bygg-
inguna. ÞaS má segja, aS hann heyri hér til. Og
han ner líka kallaSur HaliiPord-jBilly.”
“Hann sýnist geta veriS hœttulegur,” sagSi
Myrtle. "Gerir hann aldrei ilt af sér?”
“ÞaS Iheld eg ekfci,” sagSi Ifrú Leyton. “ÞaS
getur komiS Ifyrir, aS hann sýnist vera óSur og ill-
ur, en þaS má spekja ihann meS einu góSu orSi og
þægilegu viSmóti.
“ÞaS var næstum eins og hanrfcsæti fyrir ein-
hverjum,” sagSi Myrtle.
* Frú iLeyton nam staSar augnablik og studdi
hendinni á IhjartastaS. Svo hélt hún áifram nilSur-
lút og varirnar titruSu, en hún svaraSi engu.
Þær komu inn í nokkrar sm'ágötur, ;sam Myrtle
þekti ekki, og í eitt öreigahverfi. iHúsin þar voru
lítil og hrörleg 'og aS öllu leyti 'fatækleg. Mennirn-
ir , sem |þær mættu á leiSinni, voru heldur ekki fýs.-
Þgir, og allir fóru þeir inn í lágreist veitingahús og
ölknæpur. KvenfóIkiS, meS ógreitt háriS, stóS í
húsdyrumum, masandí og hljoSandi. Börnin léku
sér lí leirnum og sorpinu, hálfdauS af ihungri. Fru
Leyton staSnæmdist' viS eitt IhúsiS og sagSi:
"Eg ætlaSi aS sjá hérna veikt fólk. ViljiS þér
koma inn meS mér. Veikin er eicki smitiuidi.
Þær komu inn í þröngan gang, og frú Leyton
drap á dyr á meSsta gólfi. HurSinni var lokiS upp
alf lítilli stúlku, sem var kripplingur, hvlítleit og imög-
/ur. Og þegar þær komu inn, gátu þær varla náS
andanum ifyrir ill’lu og ónógu lofti í herlberginu. Þar
inni var gamall maSur, sem stóS viS aS draga á
'Jú, nafniS er fallegt,” sagSi frú Leyton,
1 fru Leyt°n’ °? a8 leggja talsvert aS sér, og þaS istundum viS enn
þaS var bæSi vingjarnlegt og felagsiegt a y ur a le|:Si.niegri vinnu en ihér, .sem í raun og veru getur
rnuna eftir mér og heimsækja mig,” sagSi Clara. ^ borguS> en j,ó gietur maSur lífaS
Frú Leyton 3tuddi fingrinum a varirnar, sem ^f Qg jþegar tveir leggja saman, er hægt aS af-
inerki til Qöru, aS hún mætti gjarnan breyta um kagta meiru> en ef hver vinnur fyrir scg, svo þér sjá-
umtalisefni, og Myrtie komst viS af nærgætmnni &g ,þetta er vinningur fyrir mig.”
Vem frú Leyton sýndi henni, meS því aS reyna að .............." — ‘
þar er aílsKonar vinna, og sumi er vauu®«.m, ,þær te og smun ---------- , frakka. og kona a svipuSum aldri sat viS aS
o-sfa mér oft þau verk, svo sem útsaum og fleira 1 Myrtle> hvemig hún ætti aS leggja saman verkefn- hnepslur. MiíSaldra kona var aS sauma frakka, og
þeseháttar, sern gott ér aS kunna, en maSur verSur iS> og sagSi henni svo aS fara í utanhafnarfötm. | stúlkan, sem lauk upp fynr þe.m, helt a vesti. Yngr.
aS leo'gja talsvert aS sér, og þaS stundum viS enn > “Þér veröiS aS fara út og viSra ySur um stund, konunni Var erf.tt um andardrattmn og þaö var
dylja kringumstæSur hennar fyrir Cloru. ^
“ÞaS er nú eiginíega ekki heimsókn, því eg vona
aS hún sé kcmin til aS ílengjast hjá okkur.
Myrtle hrisbi höfuSiS, eins og hún trySi þessu
sagSi hún. Og er hún sá hik á Myrtle, bætti hún
viS: “Eg kem meS þér.
auSsætt, aS hún ÍeiS af heiftarlegri beinkröm. Á
eldstæSinu stóS tepottur, en þar var engan mat aS
: t-g Kem meo ipei. . . ---------------- , c . . *
Frá aSalgötunni beygSu þær af leiS, mna minm já _ Ein lifandi vera var enn i stofunm. ÞaS
götu Þar var feikna stór bygging skamt fra göt- j var ungþarn> sem lá á poka, — deyjandi barn, sem
unni, m
ekki.
“Jú, þetta er satt,”Nhélt frú Leyton áfram, “þaS
Iiuu ...... -- - — >t- . er mikilsvert, aS hafa samveikamann. Mér þykir
“Ó, hvaS þaS er skemtLlegt! nrópa^Si ar.a, vænt uim Clöru og húr. kemur o'ft til mín, þó hún
en þaS ddfnaSi yfir henni, er hún sá hvaS Myrt.e j yhmi &|lan daginn á verkstæSinu, en samt getur
var fölleit og veikluleg; “bara aS hún sé eikk: mikiS ; Lm ór fíli kenna íbér ÞaS er resrlu'lesra
vetk?" bætti hún viS.
“viS I ■
hún hjálpaS mér til aS kenna þér. ÞaS er regíulega
' r j góS stúlka og ,mér þykir vænt um aS þiS hafiS fund
“Hún nær sér bráSum,’ sagSi frú Leyton, “viS j ist £raS þér eltfci eán -aif þeim sem þykir vænt um
getum talaS um þaS á morgun, hélt hún áfram. land,sbygSina? ”
“ViljiS þér nú hjálpa Ihenni í rúmiS, og ekki láta Myrtle hneigSi sig til samþykkis, en henni var
hana tala ofmikiS?” : svo þungt uim, aS hún gat ekki talaS. Þetta var eina
“ÞaS skal eg gera,” sagSi Clara og hljóp á spurningin sem þessi góSa kona ha'fSi boriS upp
fætur, “en hvar ætliS þér aS sofa?
Frú Leyton gaf henni bendingu um aS hún
skyldi ekki spyrja frekar, en brosti um leiS og horfSi
á ruggustólinn, en Clara vafSi handleggnum um
Myrtle, og fór meS hana í annaS herbergi, sem var
sninna, en viSkunnanlegt og þrifalegt; glugginn var
opinn, og blómin sem þær Clara 'og Myrtle hö'fSu
tínt, stóSu á Lítilli dragkistu, og mintu Myrtle á dag-
inn í skóginum, en síSan fanst henni langt um liSiS.
Á veggnum var aSeins ein mynd; þaS var Jesús
Krstur, hinn góSi hirSir, meS lambiS í fanginu, og
Myrtle fanst þaS vel viSeigandi, í herbergi frú Leyt-
ons. Myrtle var máttlítil ennþá, og Clara hjálpaSi
benni til aS afklæSast. Myrtle IhorifSi um stund á
rúmiS, og kom meS sömu spuminguna og Clara
hafSi gert: “Eg rek hana úr rúmi sínu,” sagSi hún;
“eg get þaS ekki — eg get þaS ekki.”
“Þér megiS nú samt til meS þaS, góSa mín,”
sagSi Clara alvarleg. “MaSur hlýtur aS gera þaS
sem hún segir — kemst ekki undan því. Eg sé aS
jhún hefir þegar fengiS hlýjan hug til ySar, og þaS
má vera ySur sannarlegt gleSiefni. Mér þykir afar-
væn't um aS þér komuS áftur, og þaS svona fljótt.
Eg hefi engan hitt fyr, sem rnér væri eins kært aS
viS hana — skyldi hún ekki korna meS fleiri? En
ekki leit út fyirir þaS, þvá hún sagSi:
“Þegar þér hafiS tekiS af borSinu ------ þér sjáiS
aS þaS flýtir istrax fyrir imér — þá fáiS þér fyrstu
kensluistundina. 1 byrjun mun ySar 'finnast þaS
þraut, og eg er hrædd um aS þér veriS sár á fingr-
unum, en vinnan herSir þá.” Hún horfSi á hina nettu
og fallegu hendi á Myrtle, og stundi viS, en vildi
þó ek'ki l'áta á því bera, “en fingurbjörg verSiS þér
þó ætíS aS hafa. Nú skal' eg sýna ySur þaS.”
Myrtle var fljót aS koma hverjuim hlut á sinn
staS; svo settist hún á stól viS hlíSina á frú Layton
og kenslan byrjaSi, og hún fór aS festa á hnappa;
Kar vai --- - —
eSa afar mörgum gluggum, er surhir voru
opnír. ÞaS mátti heyra þaSan mikla suSu, líikast
og frá býfl'ugnabui.
‘ Þetta er verkstæSiS — Haliford.verksmiSjan,
sagSi frú Leýton alvarleg
“En hvaS hún er stór! sagSi Myrtle og hortöi a
bygginguna. “Og þar vinnur Clara.”
“Já, og hundraS aSrar,” sagSi frú Leyton enn
alvarlegri.
Þegar þær*gengu fram hjá einum dyrunum, sau
þær mann standa hálfboginn og halla sér upp ^S
múrmim; en er hann sá þær rétti hann ur ser. Mað^
urinn var gamaW, hvítleitur meS Úl'fgrátt hár. Augna-
tillit hans var íhvar'flandi og flóttalegt, og hann skim-
aSi í allar áttir, og var liílkastur því sem hann væn
ekki meS öllu ráSi. Hann var í fatagörmum, bætt-
um og götóttum, svo víSa áá í beran kroppinn. Um
leiS og hann strauk háriS frá augunum, otaSi hann
fram hölfSinu og opnaS/i munninn, ekki óáþekt
hundi, sem Itfkiegur er til aS bíta mann. Hann færSi
sig nær frú Leyton og Myrtle, sem hrökk til baka
meS lágu IhræSsluópi. Frú Leyton stóS kyr og
sagSi blíSlega og meS vorkunnsemi í rómnum:
= “Billy! ÞaS er eg. ViS þekkjumst.”
var líkaist því, aS þaS væri þegar dautt.
Gestakoman sýndist engin áhrif Ihafa á þá, sem
voru fyrir lí herlberginu. Þ;jS var eins og steingerv-
ings-ró ýfir þeim. ÞaS leit upp og maSurinn hneiigSi
sig, 'og svo var þaS ekki meira.
Frú Leyton gekk tiil yngri konunnar, tók pm
hendina á ihenni og talaSi nokkur orS viS hana, l'ágt
og iblíSlega. Konan laut til hennar og leit á barn-
iS. Frú Leyton tók þaS upp, hólt á því í fanginu
og hreýfSi þaS Stillilega fram og aftur. ViS aS sjá
þetta komu tár í augun á Myrtle. Frú Leyton sá
þaS og rétti barniS aS henni, án þess aS segja neitt.
Myrtle settist á rúmistok'kinn, hallaSi barnipu upp
aS sér, eins 'og hún sá frú Leyton gera. FólkiS hélt
áfram verki sínu, eins og þetta væri því óviSkom-
andi. — Frú Leyton atóS þar KtiS viS, talaSi til þes3
blíS og hughreystandi orS, og gaf svo Myrtle bend-
ingu uim aS þær skyldu fara.
“Þetta ,er óttalegt,” sagSi Myrtle. En þaS hafS*
þó mlnni áhrif á ihana en ella mundi, ef hún hefSi
ekki veriS vön viS aS sjá fátækt og eymdarkjör.
“ÞaS er þó til enn lakara ástand,” sagSi frú
Leyton. “ViS komum nú í leinn þann staS.
Lengra niSri á götunni fóru þær inn í hús og
þaS^gekk stirVíTyrstu, og hún var seina aS þræSa'Þa^ er kátlegt kvenfólk, sem talar þægilega til aum-
nálina, og lopi hljóp í tvinnann hjá'henni, en smám- ingja Ðilly. En hann gleymir því e 1 n_elL ,V*
saman vandist hún viS.
Frú Layton talaSi'ilítiS; hún varaSist allar ó-
þailfa spurningar, og Myrtle var gleSiefni aS frú
Layton sýndi heni þaS traust, aS bjoSa henni aS
vera hjá sér, án þess aS þekkja hana hiS allra
minsta. Eftir lítinn tíma leit frú Layton upp og
sagSí: i
“Þetta er nóg í svipinn, því þér verSiS aS taka
ySur hvfild; en máske þér vilduS lesa olfurlítiS fyrir
Bilily! Pao er eg. v io i “—, , ” . *_
“lá já” sagSi hann og horfSi í allar áttir. eins ( fclifruSu upp lélegan stiga, til herbergis, sem snen
og dýr’ sem hefir mist af bráS sinni. “Já, já, eg út aS bakgarSinum. Þær saSnæmdust viS dyrn-
bekki vSur veJ, og þarf ekki aS kvarta yfir ySur. ar, því þeLm hraus hugur við aS fara inn i sl.kt drep-
” - andi lolft. Þar lá maSur í rúmi, en hann var iþo aS
sauma buxur; og þar sátu tvær konur og keptust
viS, eins og þær ættu IffiS aS leysa. Þær aátu viS
gluggann til þess aS nöta dagsbirtuna meSan unt
deviS eins og hínir -— eins og allir hinir. FlýtiS yS- I Værf. ií einu Ihorninu lá maSur dauSadrukkinn.
ur burtu héSan, annars mala verkSmiSjdhjóKn ySur V;« borSiS isátu tvær 14—15 ára stúlkur, og íestu
í duft. Eg ætlaSi einu sinni aS strjúka héSan —” hnappa á föt. Eins og vant var, j9toS tepotturinn a
ingja Billy. — --------- - iii-
gleymir hann ekki. En hvaS geriS þér hjá Hab
ford? Þ,ér deyiS júf hungri, éf þér eruS þar. Þer
Hann færSi sig nær, horf'Si tortrygnislega í kringum
sig, fagSi hendina á handlegg hennar og hélt áfram
í hásum róm: “Eg ætlaSi einu sinni aS strjúka
héSan, en eg er bundinn hér. Já, hér er eg bund-
“““Kí'1* ------ w
eldstæíSinu, og á borSinu hjá annari stúlkunni la
þur brauS'biti. MaSurinn í rúminu, var auSsjáanlega
leiSur ýfir komu þeirra.
(Framhald)