Heimskringla - 30.11.1921, Blaðsíða 6

6. B L A Ð S í Ð A.
1EIMSKR1NGLA.
WINNIPEG, '30 NÓV. 1921.
YRTLE
Eftir CHARLES GARVICE
Sigmundur M. Long, þýddL
“Jú, þiS eruS komnar aftur,” sagSi Ihann.
“Hversvegna geriS þiS ykkur þaS ómak, aS koma
IhingaS aS sjá okkur? — AS sjá hvernig mér líSur?
AuSvitaS líSur mér illa; eg 'ligg altaf í rúminu, og
þar skal eg liggja þangaS til þeir bera mig heSan,
og eg vildi |þaS yrSi sem fyrst. Er þaS bifreiSin sern
þarna er í horinu, sem þiS vilduS sjá? Er hann full-
ur? Líklega er hann þaS — betur þaS væri. Vildir
þú ekki óska þess klona? — ÞaS eru barnabörn mín
pem sitja þarna; önnur þeirra hdfir slæman 'hósta,
og er hún víst ekki góS í lungunum. EruS þiS aS
tala um læknir? Hún hefir fariS til læknis, en til
hvers er þaS? Hann fyrirskipar Portvín og hænsna-
ketssúpu handa henni. — Já, viS getum víst keypt
voru á enninu. ÞaS leit svfo út, aS þaS sem Clara
segSi, væri henni ekki allslkostar geSfelt.
“Eitt augnablik fengum viS frí; viS opnuSum
gluggana og færSum ihlutina til hliSar, og þó ok'kur
væri ekki sagt þaS, þá vissum viS aS forfhennirnir
ætluSust til aS viS settum á okkur gleSi og ánægju-
svip, og flestir munu halfa reynt þaS af fremsta
megni. Eg heyrSi ihann segja: “ÞaS er hreinlegt og i
haganlega niSurskipaS, og einkum gleSur þaS mig, j
herra James, hvaS loft gott er í vinnu'stofunum.”
Hann bar þetta fram rétt eins og Ihann væri klonung-
ur, og brosti er hann leit í kringum sig, en þaS bros
i var ekki mikil'svirSi, og rómurinn var óþýSur og
! hörkulegur, þó hann reyn'di til aS vera þægilegur.
Hún þagnaSi um stund; svo hló hún gremjulega'
og sagSi: “ÞaS væri gaman aS vita hvort hann hefir
hugmynd um, hvernig ástæSur þeirra eru, sem taka
verkin heim til sín? Hún sneri sér aS Myrtle. “ÞaS
eru sem sé nokkrir sem vinna fyrir Haliford heima
hjá sér, og eg get fullvissaS þig um, aS hýbýli þeirra
eru líkari gryfjum síem vilhdýr halfast viS í, en manna
I
Sannleikurinn er
sagna beztur.
Aldrei hefÍT þetta máltæki átt
betur viS en þá er á kosningum
sitendur, þó aS mörgum gleymist
þá aS faia rétt meS, til dæmis
eins og Lögbergi síSast; en svo
hafa þeir máske IhugsaS sem svo,
aS “oft má satt kyrt liggja”, þeg-
ar þeir eru aS lýsa Adamsson og
telj'a kosti hans. Þeim Ihefir fáSst
aS geta þess, hver ástæSan var
aS hann ekki náSi kosningu 1917.
O3S finst ekki úr vegi aS minnast
ofurlítiS - framkomu hans viS
þær kosningar.
Ein meSal annara aSferSa er
Adamsson brúkaSi þá, til þess aS
, ! reyna aS ginna kjósendur til þess
“ " , _ , , , , ,1C , ; reyna ao ginna Kjosenuui
bústöSum, og laumn eru aS þV1 skapi — halfpenny , &g ^ ^ atkvæSi yar
fyrlr hnesluna og leggja sjiállfur til tvinnan. Pao er 1
aS
lifandi dauSi aS vinna ifyrir slfkt kaup, og eina von
þessara aumingja er aS þeir lifi ekki lengi viS þetta.
Eg hefSi Jlorvitni á aS vita ihvort þessum hlávolduga
herra sýndist þeir glaSir og ánægSir, ein3 og hann
ketssúpu íianda nenm. — ja, “ ,, , . x 1 *
haS fyrir kaupiS sem Haliford gefur okkur; þér sagSr um okkur. En svo for hann rangt meS þaS,
vitiS þaS frú. Óvinurinn taki þaS verkstæSi. VeriS því margar aíf konunum sem vmna meS okkur hafa
ekki fyrir birtunni, því eg á aS vera búinn meS svo slæman hósta, sem symr aS þær eru slæmar
...... fyrir brjóstinu; en eins og nærri má geta, var seö
um aS þær yrSu efcki á vegi þessa góSa, gamla
manns, á leiS hans gegnum verksmiSjuna. Óvin-
urinn hafi hann; þaS segi eg og margir aSrir.”
“ÞegiSu, Clara,” tautaSi frú Leyton; hún var
(fernar ^buxur áSur en IjósiS þrýtur. Eg vildi dska
þeim sem á aS fiá þær — ” þaS sem eftir var heyrS-
ist ékki.
“Vertu héma og skrafaSu viS stúlkurnar,” hvísl-
aSi'frú Leyton aS Myrtle; svo fór hún, en kom Von- |
aoi rru iun ^~ — I
um bráSar meS sápuskál. OrSalaust tók hún skapt- föl sem nár og klemdi varirnar saman.
pott og velgdi sápuna og setti hjá stálkunni sem “Mér þykir fyrir df eg hefi gert ýkkur
hafSi hóstann. Hún IbeiS ekki eftir þakklætinu, en geSi,” sagSi Clara; “«n var IþaS ekki nattárlegt þo
ilt
tók Myrtle meS sér, og kvaddi þau vimgjarnlega.
Úti á strætinu voru slagsmál, og frú Layton hélt
Myrtlé sem allra næst sér. Hópurinn dreyfSist, eins
io.g þeir þektu frú Layton, og hún tflýtti sér þar til
þær Voru klomnar úr allri (hættu.
Myrtle fanst hún verSa svo undarlega hrifin af
amönnun eldri konunnar fyrir sér; þaS var ekki ein-
angis þakklætis tilPinning, beldiur eitthvaS miklu
innilegra, |og ósjáltfráS ánægja yfir aS kynnast henni.
Hún hafSi aldrei þekt móSur sína, en hún ímyndaSi
isér aS þaS líktist helzt sannri ást til móSur, sem
hún á þessari stundu halfSi til frú Layton.
“Eg héfi svo oft séS þeasháttar upphlaup og
slagsmál, aS mér verSur ekki sérlega bilt viS þaS,”
sagSi Myrtle; “eins mun vera meS ySur, bætti hún
•viS.
“Já, eg er vel kunnug hér," sagSi frú Layton.
“Enginn gerir mér neitt, en þér hafiS veriS mjög
hugrökk, Myrtle, og þaS lítur svo út, sem þér hafiS
oftar séS þessháttar sorgarleiki, sem viS höfum séS
í dag.”
“Þó ekki svona hræSilega," sagSi Myrtle. “AS
vísu vorum viS bláfátæk, en — ” hún hugsaSi til
Frú Scruttons, þegar hun var tí sínum bezta ham, og
bætti viS lágt: “Ójá, eg héfi séS ýmislegt.”
Nú fer hún aS spyrja mig. en ífrú Leyton bar ekki
neinar spurningar fram.
12 KAPITULI.
Á heimleiSinni fór frú Leyton inn í skóbúS; hún
settist ekki á stól, til aS láta máta þá á sig, heldur
stóS hún viS sölúborSiS og valdi sér eina skó, meS-
an seljandinn lét dæluna ganga um alt og ekkert.
Þegar þær komu heim, bar hún skóna á sig, og seg-
ir: “Ójá, iþeir eru þá heldur þröngir; mynduS þér
ekki, Myrtle, vilja kaupa þá af mér? Þér gætuS
borgaS mér þá smám saman; ySar ifætur eru ofur
lítiS minni en mínir — þér IhafiS lítinn fót eftir hæS-
inni.”
Myrtle fann hina ástúSlegu hugsun, sem lá á
bak viS þetta, en hún settist niSur, og mátaSi
skóna á sig. Mér finst eg ekki vera fótminni en þér,
og þeir eru alveg eins lagaSir. ViljiS þer ékki mata
þá á ySur aftur?”
Frú Leyton var eins og úti á þekju; hún stóS og
horfSi á hendurnar á Myrtle, og þó undarlegt væri,
voru þær mjög líkar höndum hennar. Nu er nátt-
úran áþreyfanlega aS breyta til, og er þaS sjaldan
aS tvær persónur ha/fi hendur og fætur alt aS einu.
Hún leit framan í stúlikuna log stundi viS.
1 því kom Clara úr vinnunni, og var hun dauS-
lúin; ihún hafSi átt mjög annrfkt um daginn.’
“ÞaS hefir átt aS kvelja úr okkur lfftóruna í
dag,” sagSi hún og fékk sér sæti. “Eg held aS þetta
óvanalega áframhald hafi orsakast af því, aS eig-
andinn heimsótti okkur. ÞaS var eins og hann hefSi
komiS úr loftinu, og þvílíkt uppistand sem varS.
Manni hefSi mátt detta í hug, aS þaS væri sjálfur
konungurinn. ASal verkstjórinn hneygSi sig og
beygSi, og formennirnir voru á þönum fram og aft-
ur. Eg er viss um, ef þeir hefSu komiS því viS,
hefSu þeir látiS skreyta gangana, og leigt söng-
menn. ÞaS hét svo aSeins aS eg sæi roskinn mann,
háan vexti, skarpleitann og meS börkulega drætti
í kringum munninn. Hann gekk í gegnum bygging-
una og horfSi í allar áttir, eins og verksmiSjan og
alt fólkiS tilheyrSi honum — eins og hann hefSi
keypt okkur meS húS og hiári.
Frú Leyton hafSi staSiS upp, og kraup framan
viS eldstæSiS; ihún var rauS í andliti og hrukkur
eg yrSi reiS viS hann, aS hugsa ser annaS eins.
Þarna urSum viS aS vinna einaíog iKf manns lægi viS,
margar af okkur svangar og ekki vel frízkar, og öll-
um var okkur ílt í bakinu, en hann stoS þarna 1
dýrmdis klæSnaSi, hlaSinn gulli \og gimsteinum, og
útifyrir beiS ihans afar kostbær vagn, og alt þetta
og margfalt meira er arSurinn alf vinnunni okkar.”
“MaSur ætti ekki aS dæma hart,” sagSi frú
Leyton lágt. “Hann er míáske ékki Ifarsælli en þér —
éf til vill ekki eins.”
"Hann á þaS ekki heldur skiliS," sagSi Clara
hörkulega. “En nú tölum viS ekki meira um hann,
þó verS eg aS viSutkenna aS þaS gerSi mér ilt í
geSi aS sjá hann aS'eins. Eg tel víst, aS þeir hafi
skotiS gamla BiHy undan, svo hann yrSi ékki á leiS
þessa mikla manns, því þaS héfSi máske haft slæm
áhrif á taugar hans aS sjá gamla manninn. ÞaS
stendur víst til, aS innan skamms komi Haliford
meS einhverja af helztu vinum sínum til aS sýna
þeim verksmiSjuna, en eg vona aS eg sjái hann þá
ekki. Eg er búinn aS fá nóg af Ihonum, þessari sam-
vizkulausu blóSsugu. — En hvaS þér litiS vel út,
Myrtle; búin aS ná ySur áftur og byrjuS aS vinna.”
“Og Ihéfir gertþaS furSu vél,” sagSi ifrú Leyton,
og studdi hendi á öxlina á Myrtle, sem roSnaSi af
ánægju yfir hrÓ3Ínu.
Dagarnir liSu 'hver af öSrum, tilbreytingarlaust,
sins og vanalegt er viS óbreytta vinnu. ÞaS sýndi
sig aS Myrtle var handlagin og námlfús, og vann
fljótl'ega fyrir Iþví sem fæSi hennar og húsnæSi Ikost-
aSi. Fiú Leyton og hún lifSu saman sem góSar fé
agssystur, og hin eldri annaSist Myrtle meS móSur-
Isgri nákvæmni. Hún sá um aS Myrtle ynni ekki
ýfirtóma, lét hana lesa eitthvaS á hverjum degi, og
ganga úti daglega sér til hressingar, og olftast fóru
þær til aS gera einhverjum gott, svo Myrtle var
>rSiS kunnugt um alla fátæktina og volæSiS í því
hverfi.
VerklsmiSjan teygSi út angana í allar áttir eins
og hræSiIeg margfætla, og eigandi hennar haifSi
fjölda þræla sér undirgefna, og hvarvetna formælti
fóIkiS þeirri hendi sem hélt í því lífinu. Myrtle
þekti aSeins frú Leyton og Clöru, og svo einn dag
sagSi ifrú Leyton viS hana, aS til tilbreytinga skyldi
hún um tíma vinna á verkstæSinu.
“Þú getur veriS viss um aS eg saknaþín,” sagSi
hún, “en eg veit aS á þínum aldri getur veriS nauS-
synlegt aS 'kynnast jafnöldrum sínum, og þaS er
líka gott Ifyrir þig aS venjast viS aS hafa þig á-
fram í heiminum, og — svo gæti eitthvaS komiS
fyrir mig —” Myrtl'e lét vetkiS detta, og óumræSi-
lega hrifin þrýsti hún ifrú Leyton aS sér.
SíSan ifór Myrtle aS vinna á verkstæSinu; hún
ták þaS meS ró, þó þröngt væri í vinnustofunni, og
þó aS ungu stúlkurnar gláptu á hana forvitnislega,
en frá ifyrsta degi isem hún var þar, varS henni þaS
ljóst, aS hún var óLík þeim öllum sem þar voru, og
hún mundi aldrei geta orSiS eins og einhver 'þeirra,
eSa lifaS sama lífi og þær. Fyrir tilhfiSrunarsemi
fékk hún aS vera næst Clöru, sem þóttist af henni,
en varS þó fyrir þeim vonbrigSum, aS Myrtle,
vissan hátt, leyfSi ekki hinum stúlkunum nær sér en
góSu hófi gengdi, eins og hún hafSi gert viS jafn-
öldrur sínar á Digby stræti.
“Vinstúlka þín er ljómandi falleg,” sagSi ein
þeirra viS Clöru, “en hún teigir nöfiS heldur hátt í
loftiS.”
Clöru gramdist þetta, en hún gekk aS því vísu,
aS Myrtle yrSi aldrei alxýSIeg. Eins og viS var aS
búast tóku margir alf piltunum eftir henni, sérstak-
lega var þaS einn alf ihinum yngri iformönnum, sem
(Framhald)
Fisher Branch. ha'fSi hann auglýs-
ingu svo hljóSandi: GefiS liber-
alanum atkvæSi ykkar”, en í
Stonéwall auglýsti hann: GreiS-
iS atkvæSi til aS vinna stríSiS”.
Hver var ástæSan fyrir því aS
Adamson hafSi þessa ósamhljóSa
aSferS til þess aS fá fylgi kjós-
enda. Hún var sú, aS á Fisher
Branch eru mest 'franskir kaþólskir
búendur, upplýstir í Quebec-ka-
þólslku liberal klíkunni, en aftur á
móti í Stonewall var komiS í upp-
lýstari part kjördæmiszns, og Mr.
Ad'amson vissi mikiS vel, aS þar
þurfti hann aS sýnast aS beita
heiSvirSari Vopnum, en hvergi
fórst honum leins ómannlega og á
meSal Islendinga í 'Nýja Islandi.
ÞaS eru ekki fádæmi, heldur mun
þaS vera algerlega einsdæmi
hvernig Adamson kom þar fram,
nefnilega þegar hann var aS reyna
til aS telja mönnum trú um aS
þjóSin ihefSi átt aS greiSa at-
kvæSi um berskylduna. HefSi um
ólögfróSán rnann veriS aS ræSa,
þá hefSi þetta veriS fyrirgefan-
legra, og hefSi þa matt virSast
esm aSeins kemur út 'fyrir einn
hér er um lögmann aS ræSa, þá
finst oss sökin æSi mikiS þyngri.
Því.miSur sýndu úrslit kosning-
anna þá, aS þetta bragS hans bar
árangur á sumum stöSum, en sem
beltur fór vissi alllur beitri hluti
kjósenda, aS hér var veriS meS
fals, éf dkki föSurlandssvik, og
vér vitum aS Hlendingar í Nýja
Islandi eru nú ifyrir löngu búnir
aS sjá, aS hér var veriS aS reyna
til aS leiSa þá á glapstigu. Hvern-
ig getur nú þedm manni sem á
þennan hátt kemur Ifram til þess
aS ná sæti á þingi IþjóSárinnar,
veriS trúandi fyrir málum og vel-
stefnum frá 1917, n. 1. “Pro Ger-
man” (iþýzk sinnaSur). ÞaS er
annars merkilegt meS þann mann,
jafnmörgum hundaþúfvmi og hann
er búinn aS k'oma viS á aS ihann
aldrei skuli hafa getaS ílengst á
neinni, og aS hann enn nú skuli
hafa djörfung til aS bjóSa. .sig
fram til lopinberra þjóSstarfa,
maSur sem aldrei he'fir getaS lát-
iS lífiS tóra 'í nokkru fyrirtæki
sem hann hefir á hendur tékist.
Hver var ástæSan fyrir því aS
hann þagSi 1917, þegar aS grein-
in kom x Free Press, sem bar þaS
á Ný-f slendinga aS þeir væru hug-
leysingjar og 'færu ék'ki í stríSiS,
(slackers), eftir aS hánn var Ibú.
inn aS skrifa og prédika landráS,
jafnmikill íslpndingur og hann
þykist vera. ÞaS hefSi átt aS sýn-
ast aS honum stæSi næst aS bera
blak af löndum sínum (íslend-
ingunum). Nei, þá þagSi bæSi
fólk sem hann er búinn aS féíletta
greiSi sér atkvæSi til þingmenslku.
Nei, lengi getur ilt versnaS. ÞaS
er annars kátbroslegur félagsskap-
ur mi'lii Sig. Júl. og Adamssons.
Sagt er aS Adamsslon háfi tvisvar
frelsaS dloctorinn 'frá einhverjum
vandræSá verustaS, og vér bú-
umst viS aS mörgu hafi meira log
iS veriS.En nú segir Lögberg aS
Siggi sé aS hjálpa til aS 'koma lög-
manninum fyrir.kattarnef (drita í
hattinn hans). Mörgum kemur
makleg hefnd.
Reyrtslan hefir sýnt þaS frá ó-
muna txS, aS drengskapur samfara
starfisemi meS skynsamlegri ifyrir-
hyggju, er þaS, sem bygt hefir upp
héröSin og þjóSirnar, ásamt bróS
urlegum og einlægum 'félagsskap
og samlheldni. ÞaS er fyrir þá á-
stæSu, aS vér álftum Mr. Hay
heppilegasta' manninn; aS hann,
auk þess aS hann hefir sýnt, aS
hann og Adamsson. Oss finst mál- ^ann kann aS ávaxta bæSi sitt fe
tækiS eiga viS þá Jóhannesson og
Adamson, “skíts er von úr rassi”.
Um bændamanninn höfum vér
þaS aS segja, aS um leiS og vér
og annára, S þá hefir hann stóran
flokk manna til aS fy'lgja sér aS
m'álum þá er á þing kemur, sem
aS rnundi gera honum mögulegt
viSurkennum, aS bóndi er land- aS k'oma verkum í fram-
Stólpi, þá eru samt fleiri stéttir kværnd, sem aS ómögulegt væri
manna sem eftir þarf aS líta í, fyrir einstakling, þó aS hann '
landinu heldur en bændur, því annaS
meS því eina móti getuim vér hald maSur
iS áfram aS þróast, aS hver bönd- |
in styr.ki aSra og aS öllum sé litiS
eftir. Oss sýnist því, aS maSur
sem ,a8 kemur aSeins fyrir eina
borS
gæti veriS góSur
ÞjóShollur.
“Eg veit ekki mikiS um toll, en
eg veit, aS þegar viS kaupum til-
, . ,c1l .1 _____„ I búna vöru frá öSrum þjóSum, þá
stétt manna, emn tflolkk manna, , . 2.
, n 1 f.aum viS voruna, en nin þjoom
hvort sem ver eigum nu heldur ao
kalla þaS, aS sá maSur geti ekki
orSiS eins happa sæil fyrir alla
flokka mannfélagslins, eins og sá
sem sækir um þingsæti fyrir alla
flokkana. Hér er aS ræSa um tvo
menn sem kosningarnar nú oefaS
liggja á mil’li í Selkirk kjördæxri-
inu, sem eru: bóndinn Mc. Hay,
fær peningana. — Þegár viS kaup
um tilbúna vöru hieima hjá okk-
ur, þá höfum viS bæSi vöruna og
peningana.”
Abraham Lincoln.
MeS framkvæmdum þessarar
setningar gerSi Lincolp Banda-
ríkjaþjóSina eina meSal merkustu
conser 'a:.• . 'g bændafiok<sn.c-. | staeTstu og sterkustu þjóSa heims-
uri.i •. Bar —roft. Hinn síSarnefndi
er svo ókunnur, aS vér getum ekki
gefiS þeim manni meSmæli vort
sem aS aSeins kemur úr fyrir einn
sérstakan hluta atf manntfélagsheild
vorri, jafnvel þo aS bændaflokk-
íns.
HAUST
Vindar gjalla
vefja hjalla í
aS vetrar
snjánum,
dóm
ur sé, sem viS viSurkennum aS á
skiliS aS mest og bezt sé eftir lit sumri hallar blikna blórn
iS. Án alls ílolkksfylgis getum vér
ekki annaS en 'komist á þá skloS.
un, aS Mr. Hay sé heppilegasti
máSurinn. 'ÞaS ætti öllum bænd-
um aS vera skiljanlegt, aS þeir
ættu ekki aS þurfa aS óttast neitt
frá hans hliS, eSa bera kvíSboSa
fyrir því aS hann ekki reyni til
aS koma málum þeirra í fram-
blöSin falla áf trjánum.
HrímiS ibauS þér heltök sín,
haustiS kallar ýta;
"SmaliS fjallafylgsnum úr
fénu mjalla hvíta!"
ferS her.nar, talaS frá engu flokks annag en gott um hann aS segja.
fylgissjónarmiSi. Allir vita þaS,
aS þegar menn eru ráSnir í vinnu,
(varanlega vinnu) aS þaS sem
verkveitandi spyr fyrst aS, hvar
hefir þú unniS áSur? HvaS varstu
þar lengi? Fyrir hverja ástæSu
fórstu úr vinnunni? Engum manni
mundi koma ti'l hugar aS ráSa
þann mann í ábyrgSarmikla stöSu
sem væri alþéktur aS því aS Ijúga
sitt aS Ihverjum °g ekki væri mögu
legt aS reiSa sig á eSa treysta
neinu isern aS hann segSi. Hér er
þaS sem um er aS ræSa meS Ad-
amson, hann falsaSi sitt í hverjum
staS viS kiosningarnar 1917, tal-
aSi í þessum eSa hinum staSnum
ftfr því sem aS 'hann áleit aS
'fólkiS mundi helzt vilja heyra og
því mundi falla bezt í geS. Einn
hlutur er viss 10g áreiSanlegur aS
honum ber tekkert þakklæti fyril
aS hatfa reynt aS hnekkja mann-
orSi Islendinga í Nýja Islandi meS
því aS afvegaleiSa þá viS kosn-
ingamar 1917.
AnnaS er þaS, aS Adamson
kemur nú fram sem framsoknar-
maSur. EitthvaS hlýtur hann aS
a vita gruggótt um liberal flokk-
inn, þar sem hann ekki þorir aS
koma fram viS þessár kosningar
nema undir ífölsku flaggi..
Annar maSur er nú kominn á
mafkaSinn í Selkiík kjördæminu,
sem vér getum veriS samdóma
Lögbergi um aS hafi mörgum til-
heyrt flokkunum, n. 1. Dr. Sig.
Júl. Jóhannesson; nema fyrir
hvaSa ástæSu sem þaS nú er, þá
gleymdi Lögberg einni af hans
HriímiS bauS þér Iheltök tín,
högg er nauSa IfengiS,
du n.vuu. _______ x_____ - þú hefir rauSa rósin mín
kvæmd áþingi, þar sem hann sjálf rösk í dauSann gengiS.
ur er bóndi. Ver höfum haft tal q _ , , . - l -
uj ci uuu 1 boföu í tomi — senn ma her
svella drómann líta,
. 1 * Sáklaust 'blómiS iblíSa þér
MaSur sem er þanmg reyndur aö , . , .
, . r,,. . ' blæjan somxr hvita.
valmensku og viröingu, er tolki|
u. v.. ---- ■ |
a'f nábuum hans, og hefxr enginn
Vetrarkend þá vonskan þver
vor um lendur glæSist,
geisla sendir Sunna þér
svo þú endurtfæSist.
Þjalar-Jón.
óhætt aS trúa 'fyrir málum sfnum..
ÞaS er ek'ki langt síSan síSast-
liSinn vetur, áS mönnum má vera
minnisstæSar kringumstæSur fiski
manna hér í Manitoba, þá er þeir
ekki gátu fengiS neina peninga
fyrir vetrarveiSi sína. Gimlikjör-1
dæmiábúar höfSu hér mann á ÍSLENDINGAR
þingi Manitoba; hvaS gerSi Ihann; f SELKIRK-KJÖRDÆMI.
þá eSa kom til leiSar í þá átt aS j
hjálpa fiskimönnum kjördæmis! ÞiS sem áttuS drengina sem
síns frá þvií aS verSa fyrir tfleiri ( komu Iheim til okkar meSan stríS-
tuga þúsundá dala eignatjóni, & stóS yfir, og þiS sem m'etiS
nema ekíki neitt? I þaS minsta vinnu mannsins míns í þarfir
kom hann engri hjálp til leiSar. ' bindindis og álmennra mannrétt-
Aftur á móti þegar leitaS hefir ver| inda, beriS saman vinnu þeirra
iS ti'l Mr. Hay, þá hefir hann sýnt
fíamkvæmd og dugnaS og orSiS
* Islendinga sem nú íerSast til aS
tala og vinna móti honum, beriS
aS 'l'iSi. ÞaS er svo oft búiS aS
táldraga, í þaS minsta Islendinga
f Gimlikjördæmi, aS þeir ættu aS
fara aS- VerSa varasamiv. Hér á
árunum voru fleiri þúsund d'ollai-
ar sviknir út úr Islendingum í því
saman hvaS þ-eir hafa lagt á sig
fyrir almenning og þaS litla sem
hann hdfir lagt í sölurnar. HugsiS
ykkur sVo hver er meiri bænda og
alþýSumaSurinn, sá sem Iheíir
mleira eSa minna unniS fyrir al-
ai övirkim ut 1 --- 4-
kjördæmi i sláturfélagi sem alt fór þýSuna síSustu tuttugu til þrjátíu
í hundana 'fyrir vanrækslu og i!la' ár, eSa þeir sem fundu köllun til
stjórn. Nú fyrir skemstu kom ann- | aS vinna fyrir fólkiS þegar hags-
aS farganiS álaggirnar (á fætum- munir voru í aSra hönd; IlátiS
ar komst IþaS aldrei) ; ÞaS hét dómgreind ykkar svo ráSa hvern-
Voröld; kostaSi liíka fleiri þús- ig þiS grei,iS atkvæSi 6. des.
und úr vösum Manitoba Islend-
inga, alt tapaS og í hundana far-
iS, og þaS yfirgengilegasta er, aS
maSur sá, sem aS var dri'ffjöSrin í
því fargani, aldrei skuli geta lært
aS skammast sín, en köma nú
fram fyrir alþýSu, eins og ekkert
hafi ískorist, og ætlast til aS þetta
Lundar, Man. 21. Nóv. 1921,
MeS virSingu,
Halldóra Jóhannesson.
Kaupið
Heimskringlu