Heimskringla - 25.01.1922, Síða 6

6. B Is A Ð S IÐ A.
iIEIMSKRINCLA.
WINNIPEG, 25. JANÚAR 1922
MYRTLE
Eftir CHARLES GARVICE
Sigmundur M. Long, þýddL
20. KAPITULI
Viiku eftir jarðarför lalfði Cravenstone, stóð
lögmaSurinn herra Outram viS gluggann í t»ók-
JhllöSunni í fnúsi ihinnar dánu. Hann hleypti brúnum
**g beit á vörina, og lék meS fingrinum á úrskífuna
í vestisvaisa sínuum, sem var siSur hans, er hann
(þóttist hafa úr einhverju vöndu aS ráSa. ÞaS
auSséS aS hann beiS eftir einhverjum, íþví af og
til blustaSi hann og gaut þá um 1'eiS hornauga til
dyranna. Loksins var iþeim lokiS upp, og ung stúlka
í sorgarbúningi kom inn.
ÞaS mátti heita aS hann vaeri ókunnugur ung-
“Já, en eg hugsa nú mest um verksmiSjuna,”
sagSi Myrtle stillilega. "Þér hafiS sagt aS hún sé
mín eign, og eg megi gera viS hana þaS sem mér
sýnist; eg vil fegin gera viS hana — eg á viS, end-
urbæta hana aS ýmsu Teyti.”
“En eruS þér heima í þess háttar?” spurSi hann
forvitnislega.
“Já, þaS er eg,” svaraSi hún. “MóSir mín sagSi
mér frá henni, og svo er þaS mín meining aS þaS
ætti aS vera auSvelt aS fá áreiSanlega skýrslu um
hvaS eina, verkstæSunum viSvíkjandi, og þaS er
ætlan mín. Eg hefi nokkurskonar áætlun í höfSinu,
| og eg viT fegin fá hjálp ySar í því elfni; eruS þér til
meS aS veita mér hana?”
"Sjálfsagt, kæra ungfrú Haliford; eg er skyld-
ugur ti-li þess, og mér skal vera sönn árnægja aS
aS hjálipa ySur í öllu af fremsta megni. SegiS mér
aSeins hvaS þér hafiS í huga.”
"Eg ætla aS reyna þaS,” sagSi hún. “En þaS
er ekki auSgjört; hiS fyrsta er, aS eg vilT ekki aS
var vinnufólkiS á verkstæSinu þekki mig.”
“ÞaS er n,ú vandalítiS,” sagSi hann brosandi.
“Þér þurfiS aldrei aS koima þangaS; vinnan getur
•haldiS áfram sem fyr, án þess aS gera ySur rtiokk-
urt ómak. Hinn núverandi yfir.maSur getur veriS
þar framvegis, og skrifarinn á aS leggja fyrir okkur
London, og svo h«fi eg ætíS þráS TandsbygSina. Er »Sa lítiS þér þurfiS meS. Hérna eru nokkrir seSl-
þaS nálægt Epping skóginum?” nr og svo þessi ávísanabók. Þér þurfiS ekki annaS
“Nei,” svaraSi hann ibrosandi, “þaS er miklu en aS skrifa á ,blaS úr henni þá upp'hæS er þér ósk-
íengra burt ,frá Liondon. ViljiS þér ekki fara þang- ifS aS fá frá bankanum — eg sé a Sþér skifjiS ekki
aS og sjá eignina, áSur en kaupin eru afgjörS?” vel aSferSina, og skal eg því sýna ySur hana.”
LögmaSurinn talaSi svo ýmisllegt fleira um fjár- “ÞaS er auSvelt aS fá peninga á þénnan hátt,”
hag og viSski’fti, og Myrtle hlustaSi á meS undrun sagSi hún.
þegar hann nefndi peninga upphæSir, sem henni “Ojá, þaS er nú svo,” sagSi hann dræmt, ‘ ef
fundust líkastar skálda ýkjum. maSur á Ifyrir því á bankanum. Þér geymiS bók-
“Þér sögSuS mér, aS eg væri arfleidd aS öll- ina vel, en svo þurfiS þér ekki aS hika viS aS nota
um auSnum — og aS þessi ungi maSur, sem nú er peningana; muniS eftir því, aS þér getiS keypt
Cravenstone lávarSur, ætti ekkert aS fá Er hann hvaS sem ySur dettur í hug. Þér getiS t. d. fariS út
líka ríkur?”
Nú voru þau komin út í kviksyndi, o,g þegar
herra Outrab hugsaSi til hins unga manns, sem lá
í fátæklega iherberginu í einni lélegustu götunni í
Leige, rann honum þaS til ryfja
“Nei, hann er ekki ríkur,” svaraSi TögmaSurinn;
“þvert á móti, er hann mjög fátækur”
“Er þaS avo? Þá verSiS þár aS afhenda honum
núna samstundis og keypt ySur bifreiS eSa skraut-
gripi í ibúSunum; skiljiS þér mig nú? — Nú ætla
eg aS fara og reyna aS iná í ’friú Raymonds En eruS
þér nú vissar um aS þaS sé ékiki ftleira sem þér vifduS’
spyrja mig um?”
“ÞaS er ekki meira,” sagSi Myrtle, sem ekki
;var búin aS jafna sig, eftir aS herra Outram hafSi
gjört henni skiTjan’legt, hve ákaflega auSug hún
eitthvaS af löllum þessum peningum,” sagSi Myrtle værl-
frú Haliford, og því leit hann hana forvitnisaug- reikningana — en þaS verSur erfitt fyrir ySur aS
um, og varS hálf iforviSa er hann sá aS hina unga skilja sagg; hann sl'gast.
stúTka var sérstaklega fögur, þó hún væri fölleit og j
sorbitin aS sfjá, iolg auk þess sá hann eitthvaS í þessu !
andliti sem hann hafSi ekki búist viS, þar sem svo
ung stúlka átti hlut aS miáli. ÞaS virtist sem hún
hefSi gott vald yfir tilfinningum sínum. Hún horfSi |
á hann ról'eg. Augun sýndust svört, vegna þess aS í
tskuggi var i kringum þau. Hún rétti aS honum |
hendina, án nokkurrar feimni eSa óstyrks, sem >lík-
ur hefSi getaS veriS til um unga stúlku og sérstak- |
lega einmana.
‘TEg má til aS Tæra þaS sem eg ekki kann,"
sagSi hún. “YSur sýnist víst aS eg sé á barnsaldri,
er ekki svo?”
“Jú," sagSi hann brosandi.
‘'Engu aS isíSur þekki eg verksmiS(juna meira
en þér hugsiS; þaS er aS segja, eg er ekki eins og
hinar ungfrúrnar, sem þér þekkiS; eg get ekki sagt
meira, og vil ibiSja ySur aS spyrja ekki. Alt sem
verksmiSjunni viSkemur, vil eg vita greinilega, og
hafa leyfi til aS’ ikoma þangaS, hvenær sem mér
Hún gekk aS stól hjá ofinum og sagSi lágt: | gott þykir, án þess aS yfirmenn eSa undirgefnir
“ViIjiS þér ekki fá ySur sæti?” Rómurinn var
dkki laus viS titrimg, en þaS var ekki af ’taugaveikl-
un, og hún leit svo ról'ega til hans meSan hún beiS
viti hver eg er.”
“ÞaS er svo'na,” sagSi ihann og hneigSí sig, eins
og hann væri nú í*fyrstu aS sikilja hana.“ Þér hafiS
fljót’lega; ‘TEg vil gefa homum helminginn; hefi eg
ekki mynduglei'ka til þess?”
“Jú, aS sönr.u hafiS þér þaS,” sagSi —>*-
urinn, "en því miSur, þyg.gur hann þaS ekki. Hinn
“Eg veit ekki hvernig eg á aS þakka ySur, hvaS
þér hafiS veriS alúSlegir viS mig," sagSi Myrtle.
“Þér skúluS alls ekki þakka mér,” sagSi Tög-
maSurinn, óvanalega inniilegur. Um TeiS og hann
núvlerandi Cravenstone TávarSur er aS vísu bláfá- för út, áttu þau tal sarnan, ráSskonan iotg hann. ÞaS
tækur, en jafn'framt mjög stórlátur; hann hefir mjög var roskin kona, 'frú Sewell, sérstaklega fiölhæf í
einkennilegar skoSanir um ýmislegt, ,og eg er sann- 's*'nn‘ stöSu, lagleg aS útliti og hjartagóS.
flærSur um aS hann þyggur ekki enn skildir.g af ’ “Eg efa ekki aS þér TátiS ySur vera ant um
ySur; eg veit aS ySur sýnist IþaS lundarlegt, jafn- jungfrú HjaTiford, frú SeweTT, sagSi hann, eftir aS
þau höfSu minst á ýmislegt viSvíkjandi húshafdinu.
“H’ún er svo ung, aumingja stúlkan, og svo ein-
vel hlægilegt —
“Nei, ekki
rinst mér þaS,” sagSi Myrth,, og
er svo
kom herra Outram þaS á óvart. “Eg skil þaS vel, aS (mana."
hann hyrSi ekki um aS fá þesskyns ölmusu; eg Þér þurfiS ekki aS’ minna mig á aS 'Ilíta eftir
hefSi (sjáTf veriS alt aS einu. En hal’diS þér aS eg henni,” sagSi frú SewelT. Mér er ekkert hugþekk-
geti ekki fengiS aS sijá hann einhverntíma? ÞaS er (ara en aS hjálpa henni. J'á, herra Outram, Con-
eins og .miig Tangi til aS tala viS hann, því eftir lýs- stance er ung aS aTdri, og þaS er átakanlegt, aS
ingu ySar get eg vel ímyndaS mér, aS hann sé mik- | sjá ihana isvo einræningsiTega hér í þessu stóra húst,
’iT’hæfur maSur.” ,en okkur hér er strax ifariS aS þykja vænt um hana,
“ÞaS eru litlar Tíkur til aS þér sjáiS hann — í og'þaS er ekki aSaflega laf meSauimkun —þaS er áf
þaS minsta ekki fyrst um sinn,” svaraSi herra Out- ’því, aS hún er svo gagn ólík öSrum stúlkum á henn-
“Hann er ekki viS einn staS bundinn, og þó ar al-dri. Þá er hún engu aS síSur einkennilega stiit
ftir aS hann segSi eitthvaS. I svipinn fann lög- J víst lesiS “Þúlsund og eina nótt” og um Kalifanr.,
iaSurinn ekki viSeigandi orS til aS byrja meS, því | Sem gekk um göturnar í BagdaS, kTaeddur eins iog
undarlegt megi sýnast, þá hirSir hann ekki um aS
koma fram semi aSalsmaSur, jafnvel akki þó pen-
ann var hállígert utan viS sig, yfir þeirri mótstæSu
honum fanst vera í æsku hennar, og þeirri sér-
stöku stiillingu er hún sýndi. Loksirts sagSi hann.
•förumaSur.”
“Einmitt þaS,” sagSi Myrtle, fljótlega. "ÞaS er
eitthvaS Tíkt Iþví, sem eg hefi áformaS. Enginn má
“ÞaS var vingjarnlegt af ySur, jómifrú Haliford hindra mig eSa banna mér aS fara um bygging-
aS viTja sjá mig, en þér verSiS aS skilja, aS eg er j una, hvar sem vera skal. Ef eg hefSi (félagskonu
neyddur til aS gera ySur ónæSi meS fjármálasök- j meS mér, yrSi henni líklega ekki geSfeTt aS fylgja
um. Fráfall lafSi Cravenstone bar svo bráSan aS mér eftir í hvern krók og kima, þar sem aumingja
en þaS tölum viS ekki um nú
Honum Táj'fólkiS í verksmiSjunni er aS vinna.”
viS aS segja ’barniS mitt góSa,’ en hætti viS þaS;
hann sá svo TítiS barnalegt viS hiS fagra andlit, og
hina kurteislegu framgöngu.
“Þér eigiS hér altedn heima, er ekki svo?”
“Jú,” sagSi Myrtle. “Eg þelkki enga ennþá, —
en margir hafa komiS í heimsókn — vinir föSur
*mns; en eg vil helzt vera alein, eSa í þaS minsta
fjrrst um 'sinn. Eg vil feginn aafa mig —’’ Hún
þagnaSi, og herra Outram hneigSi sig, eins og hann
“Ó, drottinn minn, nei, neil”
“En þaS >er jþaS isem eg vil,” sagSi Myrtle lágt;
eg vil ganga um meSal vinnufóTksins, og sjá hvaS
þaS er, sem helzt þarf umbóta viS. 'Eg hirSi ékki
um samkvæmisTífiS, en óska af heilum hug að geta
tramkvæmt þaS sem móSir mín lagSi ’íyrir mig á
síSustu æfistundum sínum.”
Já, eg skill ySur vel,” sagSi hann en undraS-
ist meS sjálfum sér, aS svona ung stúlka skyldi vera
skildi hvaS hún ætti viS. "ÞaS er rétt,” sagSi hann. j aS hugsa um þetta. "En viS megum nú ti! aS finra
‘“Eg skil þaS vel, en þér ertdist ekki til aS vera ein- j einhverja meiriháttar konu, sem getur hjálpaS yS-
sömul til lengdar; þaS væri alt of TeiSinlegt, og egjur. En þaS verSur máske ekki svo auSvelt. Ln
vil segja nærri ómöguTegt. ÞaS Mtur út fyrir aS alT-! bíSum viS, á þessu augnablilki datt mér í hug kona,
a Cravenstones í 'kvenliegginn hafi veriS Tátnir a i
undan honum. AS sönnu er frændi hans til, en —
hann hóstaSi og þerraSi gleraugun meS vasaklútn-
sem eg gæti ihugsaS mér aS væri heppilega va' n
— hún heitir ifrú Raym'ond."
Myrtle kiptist viS og leit undan, svo ’TögmaSur.
um----- “hann er erlendis og verSur þaS Tíklega, því inn sæi ekki framan í hana. Konan sem talaSi viS
hann þarf ekki aS koma til Englands til — sem eg móSir hennar, þegar hún lá í hinu heriberginu, 'hét
besiti ySur á — þegar eg las erfSa’skrána fyrir ySur, j Raymond; þaS var líkTega sú sama. ÞaS var hún
var eg og félági minn settir uimsjónarmenn dánar- j sem gáf móSir hennar upplýsingar um MyrtTe. Hún
ibúsins, og móSiir ySar baS mig aS vera fjárráS-j var rétt lí þann vteginn aS segja, aS sér mundi ekki
anda ySar; eg vona aS þér skiTjiS þetta?” í geSjast aS þeirri tiTTögu, en þá kom henni í hug, aS
“Já,” svaraSi Myrtle, “eg skil þaS vel." frú Raymond þekti hana ekki, og vissi ekki heldur
“Svo verSum viS aS minnast á komandi tím- um æfiferil móSur hennar, og Iþá skildi Myrtlte, aS
ann — eg á viS þaS sem nauSsynlega verSur aS iþessi kona mundi hentug trl' aS hjálpa henni, meS
gjörast sem allra ifyrst, eins og aS útvega ySur fé- þaS sem hún hafSi ifyriihugaS; hún þekti fátæktina
lagskonu.”
“Þér eigiS vi'S einhverja heldri konu, sem er af j
vandaSri ætt og góSu Ifólki, eins og móSir mín var,’’ j
eagSi Myrtle.
“Og einis og þér sjiálf, mín kæra jámiíiú, þér j
og vann sjá'lf meSal öreiganna.
“Já, ihana held eg aS þér getiS fengiS,” sagSi
herra Outram, “en hún kemur ekki tiT aS vera hjá
ySur isem vanaleg félagskona, því þó hún sé af góS
um ættum, tekur hún engan þátt í samkvæmislífi
þljötiS aS gefa ySúr fram í manrtféflagiS eins og j heldra ’fólksins. Hún rrrun vera vel efnuS, og gerir
ertöSu ySar sæmir.”
því afar mikiS gott af sér. Eg skal í þaS minsta
“En ekki strax,” sagSi Myrtle eftir litla þögn. j stinga upp á þessu viS hana. En þetta, ef eg mætti
“Eg hirSi ekki um aS korna út í margmenniS fyr en svo segja, skáldlega Ifyrirtæki ySar, verSur enginn
eg neySist tiT þess; eg hefi enga löngun til aS lifa
srviodeiSis Tífi.”
“Og hverrar tegundar er þaS þá, sem þér hafiS
þelzt ’smekk Ifyrir? " spurSi hann meS áherzTu.
Myrtle haTTaSi sér áfram í stólnum og horfSi á
Lann um stund, og svo sagSi hún: “Eg vil halda
þeirri Tífsstefnu sem móSir mín mundi hafa haft,
ef henni hefSi orSiS lengra Tífs auSiS. Fyrir and-
iát sitt talaSi hún um þaS viS mig, en eg á ó’iægt
meS aS segja ySur alt sem hún sagSi mér, því þar
kemur inn TaunungarmáT, sem snertir bæSi hana c-g
mig, og sem þér munduS «akki ski'lja, nema aS eg
segSi ySur alt, sem sé æfiferil >okkar beggja, og þaS
vit eg helzt Táta vera; þykir ySur þaS mjög leiSin-
Jegt?”
LögmaSurinn leit til hennar eins og hann skyldi
hana ekki. “Eg skil ySur ekki til hlítar, en gjöriS
svo veT og haldiS þé- álc~am.”
“ÞaS var nokkuS sem móSir min baS mig aS
framnkvæma,” sagSi Myrtle. “Þér vitiS aS Hali-
fords verksmiSjan tiilheyrir mér. Er ekki svo?”
“Jú,” svaraSi hann brosandi, “og ekki einvngis
táún, heldur afar mikTar eigur aSrar.”
hægSarleikur aS koma í verk, og eg skil ekki hvern-
ig þér hugsrS til aS vera duTklædd til lengdar,” hélt
hann áfram og brosti. “Þér eigiS á hættu aS ein
eSa önnur forvitin persóna veiti ySur eftirför frá
verksmiSjunni og hingaS — og svo kemst þaS
upp hver þér eruS.”
Þetta hefir mér Tíka koimiS í hug,” sagSi Myrtle
fljótlega, “og verS eg aS hafa annaS heimili fyrir
utan þetta — og sem ekki er a'ltof niærri þessu, ef
eg hefi efni til þess. — Ó, eg mundi ekki eftir því,
hve rík eg var.”
Þér hafiS efni til aS gjöra, nær sagt, hvaS
sem vera skal, ungfrú Haliford,” sagSi lögmaSur-
mn. “Og viS þessa spumingu, ryfjast nokkuS upp
fyrir mér, sem eg verS aS segja ySur. FaSir yS-
ar var aS hugsa um aS kaupa jarSeign eina mikla
í Downshire; nú er þaS ySar aS segja til, hvort eg á
aS gera kaupin, eSa hætta viS þau ”
“Er hún úti á landi?’ spurSi Myrtle, og þegar
IögmaSurinn svaraSi því játandi, íagSi hún meS
áhuga: “Ojá, þá vil eg gjaman eignast þaS; viljiS
þér gjöra svo vel og fullgera kaupin. Eg er ekki
viss um aS eg hafi þreyju ti! aS vera alla tíS í
og ifuHorSinsleg, og svo hugstmarsöm um okkur.
jMér finst stundum hún hafa miklu meiri Tífsreynslu
ingar héfSu fylgt nafnbótinni. ÞaS er eins og heim- en hug^anlegt væri um stúlku iá hennar aldri.
urinn sé orSinn ólíkur því sem hann var,” bætti j ‘ Þér ha'fiS rétt ifyrir yS’ur, sagSi hann; svo
hann viS fhálfgramur. “ÞaS lítur svo út sem flestir hneigSi hann sig samþykkjandi og fór leiSar sinnar.
efli, og Cravenstone TávarSur vill ékki annaS en aS
vinna Ifyrir sínu daglega 'brauSi. Ef han nværi bú- !
inn aS þyí eins lengi og eg, þá gæti eg trúaS aS hann [
slæSi ekki hendinni á móti laglegum tekjum sem
hann þyrfti ekki 'aS vínna ifyrir. Nei, eg er hræddur j
um aS þaS sé þýSingarlaust aS koma 'fram meS j
þessa uppátstungu.’
22. KAPITULI.
Seinni hTuta dags, sat gamli Giggles viS vinnu
sína í hinu lit'la og dimma beibergi sínu í Digby
götu; óreglan og óþrifnaSurinn var meS mesta móti.
‘Mér þykir mikiS aS því,” sagSi Myrtle al- ÞaS hafSi ekki veriS sópaS í kringum eldstæSiS. I
varleg, “en eg akil hann vel. En meSal annara orSa • skápnum og á hillunum var þykt Tag af ryki og ó-
— eru fléiri skyídmenni?”
“Já, þaS er næsti erfingi aS nafrtbótinni, —
þaS er drengur á skólaldri. Foreldrar hans eru fá-
tælk og faSir ySar, Cravensltorte TávarSur, sltyikti
hann.”
Og eg get TíkTega haldiS áfram aS TiSsi’nna
hreiniindum. Giggles sjáTfur sýndist vera vanhirtur;
hann var orSinn mjög hrukkóttur í and’liti og har-
iS var orSiS snjólhvítt. Hann Teit upp frá verkhvu
viS og viS, reyndi aS rétta úr bakinu og gat hom-
auga á Teketilinn, því IþaS’ var nú um Te tima. Ejn
þessd matreiSsTa fanst honum svo mikiS umstang og
’honum, er ékki svo?” sagSi Myrtle, meS ákafa. erfiSi, aS hann frestaSi því í Tengstu lög. Einu sinni
"Eg vií feginn gjöra eitthvaS fyrir hann; já, gjöra
alt sem mér er mögufegt fyrir aT'Ta — ”
‘En igóSa unglfrú Haliford; þaS er óneitanlegt
aS þér eruS stórauSug, en til aS hjálpa ölTum
hrökkva eigur ySar ekki.”
“En eg verS aS gera þaS sem eg get,” tók
iMyrtle fram í. “Eg veit hvaS þaS er aS vera fá-
’tæk. En jþarna 'Iá mér viS aS segja meira en eg
ætfaSi, en 'svo get eg ekki sagt meira ----- og þér
hafiS TofaS aS spyrja einski's.”
“Herra Outram hneigSi sig, og hélt saman vör-
unum. Hann hafSi 'fyrir föngu getiS sér til, aS lafSi
Cravenstone og dóttir hennar mundu ekki hafa feng
iS mikla peninga frá manninum, sem hún hafSi svo
ilengi veriS skilin viS, og því mundi þessi merki-
Jega stúlka vera fátæktinni kunnug.
‘Þegar ySur sýnist hælfilegt, mín góSa stúlka,
'vona eg aS þér segiS mér þetta aft samaris” sagSi
ihann.
“Og meS tímanufn þykir .mér trúlegt aS þér
sannfærist um aS ySur er óhætt aS hafa mig aS
trúnaSarmanni; þér ættuS aS reyna aS skoSa mig
sem gam'Ian góSan vrn, en ekki einungis sem kafd-
ann, óviSkvæman lögmann, sem annaSist málefni
íySar. — lEr ekki neitt sem þér villijiS aS eg annist
um strax? Þér líklegast hafdiS hér til fyrst um sinn,
ier ekki svo? LíSur ySur ekki bærilega hér, eSa
'viljiS þér ’Táta breyta einhverju?”
“Nei,” isvaraSi hún lágt. “HúsiS er afar stórt”
— og hún færSi stólinn nær eldinum, eins og henni
væri kaft. “Hér er fjöld'i af heribergjum og vinnu-
'fófki, en þaS er aft þægilegt viS mig,” bætti hún
viS, “og er mér tiT vilja meS hvaS eina. Nei, þaS
er ekkert sem eg vil lláta breyta.” Eftir litfa þögn
'sagSi hún. “iHaldiS þér aS þessi k’ona — frú Ray-
mond, geti komiS bráSum?”
“Eg ætfa aS tala viS hana strax,” svaraSi hann,
“og takist ihún þetta á ’hendur, biS eg hana ’aS koma
svo fljótt sem hægt er.” Hann þagSi andartak, og
sagSi svo, “þaS er þá víst ekki ifleira í dag — já,
eg halfSi nærri gleymt aS tala viS ySur umpening-
'spursmáliS. Þér þurfiS hvern dag peninga til yS-
ar eigin útgjalda?”
“Já, eg vil'di gjarnan hafa dálítiS,” sagSi
Myrtle, og var ekki frítt viS aS hún væri feimin.
iHerra Outram lert til hennar brosandi. Já,,
fyrst í staS getiS þér ekki gizkaS á, hversu mikiS
haTTaSi hann sér aftúr á bak og hlustaSi á bljóSifær-
iS á kvistherberginu og stundi þungan, því honum
kom Myrtle ætíS í hug, þegar hann heyrSi Minnie
spila. Svo beigSi hann sig yfir koparpTötuna, og
hélt vefkinu áfram. Loksin® stóSst hann ekki te-
lyktina, og afréS aS fá sér teboTla. En þegar hann
ætlaSi aS standa upp, var honurn svo iTt í bakinu,
aS hann hallaSibt á höfSafagiS og lét aftur augun.
I seinni tíS Ifanst homum Tíkaminn síþreyttur og
fyr en hann varSi var hann sofnaSur, og svaf svo
fast, aS hann varS þess 'elkki var aS bariS var.
Hann sva'f í fimtán imanútur eSa meira, og vaknaSi
viS þaS aS koTamoTi datt ofan í eldinn; hnn lauk
upp augunum og leit í kringum sig; svo nuddaSi
hann augun og starSi framundan sér, því hann þótt-
ist viss um aS sig væri aS dreyma.
Hann var nú ekki aleinn. Dúkur var kominn á
borSiS og hvaS annaS sem tilheyrSi fyrir te, og þar
stóS uhg og vel kfæd'd stúlka í dökkum ifötum. Hanrn
hortfSi undrandi og ráSafaus á stúlkuna, borSiS og
eídstæSiS, sem búiS var aS sópa í kring of fægja,
og hlustaSi á hvininn í katTinum, sem var svo á-
nægjulegur; og srvo TagSi fyrir þennan indæla te-
'þef. ÞaS var frábrugSiS þessari ódýru tegund sem
hann hafSi vanist viS, og keypti af ávaxtasafanum á
horninu. Svo festi hann augun á stúfkunni, og varS
alveg forviSa, því þetta var andfitáfalT Myrtle —
Myrtle, sem TjómaSi alf ánægju og viSkvæmni.
“Myrtle," sagSi hann Tágt, og reyndi aS standa
upp, en á næsta augnabliki hafSi hún l'agt hendum-
ar um hálsinn á honum, og þrýsti hans garnla þreytta
höfSi aS ibarmi sínum. Fyrstu mínúturnar töluSu
þau ékkert, því Myrtle grét af gleSi, cn Giggfes var
svo erfitt um andardráttinn, aS hann gat ekkert
sagt.
iLoksins sagSi hann: “Á eg aS trúa mínum eigin
augun, aS þaS' sért þú, Myrtle? Eg sofnaSi nokkrar
mínútur, og hélt aS mig væri aS dreyma þegar eg
sá þig-”
“Fáar míinútur," sagSi 'hún og hló, og var þó
meS tár í augunum. Svo ýtti hún honum niSur á
stóílánn. “Nei, þú hefir sofiS TiSugan hálftíma, og
eg var hrædd um aS þú mundir vakna áSur en eg
væri búin meS teiS.”
“Og nú ertu komin aftur,” sagSi hann og Tek
til hennar, en var stirt Um mál. “ÆtlarSu nú aS
verSa hjá mér, Myrtle?”