Heimskringla - 25.01.1922, Síða 7

WINNIPEG, 25. JANOAR 1922
ÍIEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSÍÐA.
The Dominion
Bank
HORNI notre damb ave. og
SHERBROOKB ST.
HöfuSstóll, uppb.......$ 6,000 000
VarasjóÖur ............$ 7,700,000
Allar eignir, yfir ....$120,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskift-
um kaupmann-a og verzlunarfé-
aga.
SpMisjótSsdeildin.
Vextir af innstæðufé greidflir
jaín háir og annarsstaðar við-
g'engst.
PHOKE A »253.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
352?
Flóttinn til Egiptalands.
(FramhaW frá 3. sfðu)
— Þaiu eru svo óttaalegin, aS
þau finna enn hvorfei ti!l sársauka
né þreytu; en þorstann sé eg spegl
aðann í augum þeirra. !Eg held að
eg ætti vera farinn að þekkja
þorstamerkin á ásjónum ferða-
mrmnanna.
Og Iþegar pálmanum kom (þorst
inn í hug, fóru ikramipadrættir um
stofninn og blöðin engdust sam-
an, eins og þeim væri haldið yf-
ir eílldi.
— Væri eg maður, mælti hiann,
þá mundi eg aidrei hæ'tta mér út
á eyðimörkina. Enda er það of-
diitfska öðrum en iþeim, er rætur
eiga niðri í hinum ótæmandi vatns
lindumi. Hér getur jiafnvel pál;m_
anunn veirð hætta búin — já, jafn
vdl plálma, eins og mér.
— Gæti eg gefið þeim ráð,
mundi eg ráða Iþeiim að hverfa
héðan hið fyrista Iheim aftur. Því
að óvinÍT þeirra getaa aldrei orð.
ið þeim jáfnsikæðir og eyðimörk-
in. Ef til vill áUíta.þau, að gott sé
að hafast hér við. En sá veit gjör
tem reynir, og oft hefi eg átt fidt
í .famgi með að halda í mér lítfinu.
Ex Tnjér einkuim minnisstætt eitt
sinn er eg var ungur, þegar h virlf-
ífvindurinn feykti yfir mig háu
•and'fjallii. Mér lá við köfnun. Og
gæti eg dáið, þá mundi þetta hafa
orðið rninn bani.
'Rállminn hélt áfram að hugsa
upphátt, eins og gömlum einstakl-
ingum er títt.
— Eg Iheyri kyn'Iegan hljóm-
þyt fara um Ikrónuna mína, mæQti
hann; hvert einasta blað tirar. Eg
vedt ékki hvað veldur þeim kynj-
um, er um mig fara við að sjá
þeSsa Vesálings fló'ttamenn. En
konan hrygga er svo undurfögur.
Hun minnir mig á hina dásam.
legu miinningu 'liðins tíma.
Og meðan þyturinn hvein í
blöðunum, rifjaði pálminn upp
fyrir sér viðburð löngu liðinna
aldia. Tvö stórmenni fóru þar um
eyðimörkina. Það var drotning-
in frá Saba og Sálómon konung-
ur hiinn vitri. Hann var að fylgja
henni heim á leið, og hér æitluðu
þau að ski'lja. %
Til minja um þessa stunid,
mælti drotningin, sái eg döðlu-
kjctrna hér { jörðina, og eg mælii
svo um, að upp a'f honum spretti
pálhni, sem vaxi og þróist, unz
Gyði.n gar eignast þann ikonung, er
meiri sé en Sallómon. Og sem hún
hafði þetta maeilt, sáði bún kjarn-
anum og vökvaði með tárum sín.
ekki gæti hjá því íarið, að þeirrla
síðasta stund væri í nánd. Það
var auðséð á yfirbragði þeirra, er
þau fóru framihjá úlfalda-beina-
grindum, sem lllágu þar við veg-
irm; og á augnaráðinu, sem þau
gúbu tiil hræfugla tveggja, er flugu
fram hjá. Við öðru var ekki að
búast. Þlau h 1 u t u að farast.
Þá k.cmu þau auga á páLmann
og grastóna í kring og flýttu sér
þangað, í von> um að finna þar
vatn. En þegar lóks þangað kom,
hnigu þau niður af þreytu og ör-
væntingu — því að 'llindin var
þorniuð. Konan llagði barnið frá
sér og settist grátand: við lindar-
farveginn; en maðurinn fleygði
sér niður við hllið hennar og lamdi
með kreftum ihnefuim skrælnaða
jörðina. Og pálminn heyrði þau
vera að tala £n á miffli um að
þarna hlytu þau að bera bein sín.
Hann skyildi það einnig af sam-
'tálS þeirra, að Heródles konungur
ihefði látið myrða öíl'l ibörn tveggja
og þriggija ára, af ótta við það,
að hinn miklli1 væntan'Legi konung-
ur Gyðinga væri (fæddur.
— Þyturinn ,fer vaxandi, mælti
pálminn. Þeir eiga víttt ekki langt
eftir, vesaílings filióttamennirnlir.
Hann 'heyrði það 'lí'ka á þeim,
að þeim stóð ótti af eyðimörk-
ínni. — Maðurinn sagði, að betra
ihefði þeim verið að vera kyrr og
iveita hermönmunum viðnám, en
að Flýia hingað —það hefði orð-
ið þeim lettbærari dauðdagi.
t — Guð hjálpar ojikur, svaraði
konan.
— H|vernig má það verða,
imælti maðurinn, þar sem við er-
um hér varnarLaius innan um ó-
argardýr og höggorma. — Og
hann reif klœði sín í örvæntingu
'Og grúfði andilitið niður í jörð-
Sna, Hann var með öl'lu vonllaus,
eins og sa, er fengið hefir bana-
sár.
En ‘konan sat flötum beinum,
spenti greipar um kné sér og
horlfði út yifir eyðimörkina. Og
svipur hennar lýsti í takmarka-
Iausri sorg.
'Piállminn tók eftir því, að enn
óx þyturinn í llaufinu. Konan hafði
auðlsjáan'lega orðið þess vör; því
að hún lert upp í 'laufkrónuna. Og
um leið hóf Ihún ósjálfrátt upp
hendiumar.
• — DöðLur, döðlurl hrópaði
hún.
Svo innileg bæn fóílst í rödd-
inni, að p/álminn óskaði að hann
væri ekki hærri en svo, að jafn-
auðve'lt væri að ná í döðlur hans,
eins og að tma rauðu berin af
þyrnirunnanum. Hann vissi sem
sé að krónan var alsett döðlu-'
skúfum, — en hvernig áttu flótta-
mennimir að na til þeirra, sLí.’ka
ógnarJhæð.
Maðurinn ihafði þegar veitt því
eftirtdkt, að döðll'umar héngu svo
hátt, að engin Leið var að ná þeim
Honum varð það því ekki eimu
sinni að liíta við, en hafði hins-
vegar orð á því við konuna, að
lií'tið gagnaði að óska þess, sem
óimögulegt væri.
En barnið sem var að hlaupa
þar í ikring og 'Jeika sér að strá-
um, það heyrði andvörp móður
sinnar. Og 'Iiitli drengurinn gat
ékki unað því, að mamlma hans
fengi lekki það, sem hún bað um.
Þegar hann heyrðr nefndar döðl-
um.
En hvernig víkur því við, að
mér kemur þetta í (hug eimmitt í
dlag? — spurði pálíminn sjállfan
sig. Getur þiað hugsiast, að þeissi
flóttakona sé svo frlíð, að hún
min.ni mig á h a n a, sem fríðust
var allar drotninga — iþá konu,
sem með ummaellum sínum réði
tillveru minni, Hífí og þroska til
þessia da.gs?
— Þyturinn fer vaxandi í blöð.
um mínum, og hainn er angurbllíð-
ur eins og 'líksöngur. Engu líkara
en að þau séu að spá feigð eíin-
hvers. En gott er tiil þess að vita,
að eigi getur isllílk spá átt við mig,
sem er ódauðlegur.
Það ihlutu að vera flóttamenn-
imir, sem þyturinn spáði feigð,
hugsaði páTminn. Enda bugðu
þau sjá'Iif maðurimn og konan, að
ur, varð honum Litið upp í tréð,
og Ihann braut heilann um það,
bvernig hann ætti að 'fara að því,
að ná í döSLurnar. Og 'lá viS. aS
hrukkur kæmu í enniS undir Ijósu
lokkunum. Loks brá fyrir brosi á
andlLiti drengsims. Hamn hljóp aS
páímamum, klappaSi honum meS
litLu ihendinni og sagSi með bh'Sri
barnsröddu:
Beygðu þig pálmí! Beygðu þig
pálmi!
— En hvað er nú þetta —
hvaS ier um að vera?
Það ihvein í páLmablöðunum,
eins og um þau færi felilibylur, og
bollurinn kyptist við Ihvað eftir
annað. Pálmimn fann, að hér var
við ofurefli að etja. Hann v a r 8
að hilýða drengnum litla.
Og Ihánn ilét bolinn sinn háa
lúta barniinu, eins og menn Túta
ÞÓRA OG ÁLFARNIR.
Áramóia-æíintýr.
Framh.
"Kanmske úlfurinn hafi étið
hana,” sagði Hans litli.
‘ Eg vildi að hann hefði gert
það,” sagði Kari, ' þá værum við
laus við hana og ólundina í
henni.’’
Það lí O'mu tár í augun á Þóru.
Bræðruim hennar þótti ekkert
vænt uTn hana; hieildur þvert á
móti.
«
En imóSir hennar var mjög ó-
róleg yfir 'hvartfi hennar og sakn-
aðE h ennar sárt.
Eftir má'ltíðina fóru börnin að
Leika sér eins og ekkert hefði í
skorist. Þá sagði Maria litla:
"Dóa fajin buddiu ----- lánt í
buddu — rata eggi heim.
"Eg held það gerði þá ekki
mjkið til, þó hún rataði ekki heim
a'ftur, sagði Kari. Við heifS.um
þá frið tiil að leika okkur, án þess
að hún væri að sikifta sér af því.
Eg er altaf f egnastur þegar hún er
úti.”
“Það er eg nú í rauninni Mka,”
sagði Elíst litla. “Eg mundi ekk-
ert ®akna hennar, þó hún kæmi
ekki aftur, en þó vildi ég helzt að
henni (liði vefl' einbversstaðar ann-
arsstaðar.”
Þóra var sem steini 'lostin að
heyra þetta. Hlenni halfði aldrei
komið það til ihugar, aS systkin-
m bænu svlona kiaíldan hug tiT henn
ar. Hún hafði þó aflidlrei vertð
mjög vond við þau, nema þegar
geðof'sinn hljóp með hana í gön-
ur. En þeim þótti það verst, þeg-
ar hún ýtti þeim frá sér og vil'di
hafa frið 'fyrir þemm, er þau komu
til hennar ti þess að spyrja hana
einhvers eða ileita Teiðþeininga
hjá henni í vandamálum sínum.
Henni 'fanst sjáífsagt, að systkin-
unum þætti vænt hverju um ann-
að; hún þyrfti ekki að gera neitt
tiíl þelss að hal'da vináttu þeirra og
hýiíi. En nú sá hún og heyrði af
samtali barnanina, að þessu var
ek'ki þnniíg farið.
Hún hélzt ekki við inni með
nokkru móti, hún varð að fara út
í slkóg. Hún kærði sig Lítið um þó
kaílt væri úti; henni var sjálfri svo
heitt inn'VOTtis, að hún tók ekki
eftir kuldianuim. Síðan gekk hún
grátandi iram og aftur miilli
trjánna og bugleiddi það sem hún
hafði heyrt. Þá varð hún þess vör,
að einhver rödd tók að tal'a í
brjósti 'hennar, sem var enriþá há-
værari en börnin. Það var sam-
vizkan.
“Hún Mailía líltla Vair að minn-
ast á mig og hún salknaði mín; þó
var eg cþíð við hana í gær og
vi!di ekki segja henni sögu. —
Og EJLítsia víl'di að mér liði vél en
einlhverestaðar annargstaðar en
heiima. Eg vildi að eg heifði ekki
barið hana um dginn. — Og Karl,
að hann skyldi geta talað svona
um rrig, — það var Ljótt af hon-
um að gera það. Reyndar kastaði
eg lejkhnettinum Ihans í el'dinn œn
cbaginn, af þv:i að hemn fleygðii
honurn í bókina, sem eg var að
lesa. — lOg Hans, — já, eg sagði
raunar við hann einu sinni, þegar
hann var að síke.mma litina, sem
eg var að mála með: Eg vildi að
úlfurinn æti þig! --- Ó, þetta er
vílst allt saman tmér aS kenna.”
En rödd samvizkunnar breytt-
ist bráSTega;
“’H'eTdurðiu að þú gætir nú ekki
Tagað og bætt lund þlína og dag-
lega framko.mu, ef þú vildir?”
“Jú, eg viT1 það, eg ákal gera
það-” hrópaði Þóra.
Svo tóik ihún af sér skóna og
fleygði úr þeim frækornunum,
sem áttu að Veita henni ánægju,
en gerðu hið gagnstæða; það
sauð í þeim og snarkaði, og tvö
lftii reykjarský liðu upp í loftið,
og ik'omin voru horfin!
Þóm varð léttara um andar-
dráttinn. Hún hljóp heim eins og
fætur toguðu.
‘Hvar heíjrðu verið aTlar, þenn
an itílma?” spurði mióðir hennar
með mæðusvip.
I stað þess að svara, þaut
Þóra grátandi í faSm hennar.
Börnin horfðu hissa á og sikildu
hvorki upp né niður í þessu.
Móðir þeirra íét þau fara út úr
stofunni; hún vildii taLa við Þóru
í einriúmi.
Svo lyfti hún dóttur sinni upp
aS segia sér, hvað komið hefði
fyrir, og af hverju hún væri ao
gráta.
Og Þóra sagðli henni frá því,
er hún ‘hitti GTænkjól við brunn-
inn, að hann hefði gefið henni
h'uTiSskiom, og hún hafði heyit
a!lt, sem taTaS var í borð'stotf-
unni um morguninn.
Móðirin hoTfði meS vantrún-
aðarsvip á dóttur sína meðan hún
var að tala. Svo strauk hún hend-
mni uim enni hennar og kinnar,
tók á lífæðinni, taldi slögin og
sagði:
“Það er hi'tasótt í þér, Þóra
mín; þér er bezt aS fara aS hátta.
Svo skal eg hita te handa þér til
að drekka áður en þú ferð að
sofa.”
Þóra sagSist ek'kert vera veik.
En hún varð að hlýða móður
sinni. Enda var henni það bezt,
jafnæ'st og órólieg og hún var e'ftir
viðburði dagsins. ---- Hún díakk
heita teið og sofnaði svo.
Þegar hún vaknaði um morg-
uninn, var hún orSin glöð og héíL-
brigð, — orðlin a'ftur hin sama,
gamla Þóra.
Nei, hoin var ekki hin s a m a
Þóra-
Auðvitað er ekki unt að skifta
algeriega um skaplyndi á fáum
klukkutímum, og Þóra varð að
heyja harða baráttu við sjálfa sig
og sínar gclmllu venjur. Hún haifði
fenglið ho'lla fræSsIu ,í gær og Iof-
orð isitt varð hún að eína.
Með hverj'Ujm deginum tókst
henni betur að ná valdi yfir sjájfri
sér.
Eftir því seim tímar liðu, varð
hún vinalegri og allúðlegri við þá
sem hún umgelkst. En yrði henni
á aS skeyta skapi ®ínu á einhverj-
um, iðraðist hún þe'ss strax og 'bað
fyrirgefningar. — Móðir hennar
tók 'eftiir þessari skapbreytinsu og
þótti vænt um, og systkinum
hennar duTdist hún ekki heldur;
þau fónu að hænast að henni og
þeim fór að þykja vænt um hana.
Þóra g’laridlist við hvern vin-
áttuvo'tt ,frá systkinuim sínum; en
þó þorð'i hún aldrei að trúa þe2m
til fuíLls, og hún sagði oít við sjálfa
sig:
“Já, þau segija nú þetta af því
að þau vita að «g heyri til. Ef
eg yrði aftur ósýnilelg, fengi eg
líkíega að heyra það sama sem
þau sögðu, þegar eg hafði korn-
in í skónum.”
Það var galiinn á gjög Grær
kjóls, að hún halfði sáð fræi toi
trygninnar í 'hjarta Þóru IitLu.
Ár er liðið og Iþað er aftur kom
ið gamilárskvölld.
Þóra hafði SÍkamma stund Boif-
ið, er hún vaknaði við að barin
voru nok.kur emá högg einhvers-
staðar nærri henni.
Henni varð bil't við; hún reis
upp í rúminu og horfði í 'kringum
sig.
Það var tungMjós, og fyrir ut-
an gluggann stóð Grænkjótltf og
var að berja á eina rúðuna.
“Ljúktu upp, Tjúífan mín!”
sagði hann við Þóru.
Hún kllædidi sig í snatri, gekk
út að gLugganulm ’Og opnaði hann.
Grænkjóll kom inn og féLagai
hans með honum.
Niðurlag.
h'ölfSingjum. Hann laut svo lágt,
að krónan mikla með blaktandi
blloðunum nam við sand eyði-
merkuiinnar, og bollurinn varð
eins og afarmiíkiffl 'bogi.
Drengnum virtist alls ékkert
bregða við þetta, en hann hljóp
að krónunni með fagnaðarópi og
tíndi hvern döðluskúifin'n á fætur |
öðrum a'f gamlla pálmnum.
Þegar hann þóttist vera búinn ;
að fá nóg, og pálminn lá enn i
hreyfingariaus, gek'k hann tiT hams |
aftur og sagði meS innileikans
blíSustu rödd:
— Rístu upp pálmi! — rístu
upp.
Og stóra tréð rétti úr sér hægt i
og með ilotningu, og í blöðunum
heyrðist þytur — eins og hörpu- i,
hll'jómur.
• .1
— Nú veit eg yfir hverjum þið
syngið líkisönginn, mæ,lti gamli
pálminn, þegar hann var búinn að
rétta úr sér. Það er ékki yfir nein-
um þessara flóttamanna.
En maðiurinn icng konan krupu á
kné og lofuðu guð: — Þú héfir
séS örvæntingu okkar og frelsað
o'kkur. Þú ert hinn voldugi, sem
beygir stofn pál'mans ein^ og reyr-
strá. — Hver er sá óvinur, ,er við
þurfuim að óttasit, þegar þú vernd-
ar olkkur.
Næsta »inn, er kaupmannalest
fór um eyðilmörkina, sáu þeir að
laufkróna pálmans var visnuð.
— Hvemig víkur þessu við ?
sagSi einn ferSamann,anna. Þessi
pálrni átti ekiki að viisna fyr en
hlann Titi þann konung, er meiri
væri en SaLómon.
— Má Vera að hann hafi séð
hann, svaraði annar.
Árni Jóhannsson, (þýddi)
Lögr.
MM
Gefur svo undraverTSan bata á allrl taugaóreglu, aT5 þao er
ongin ástœía fyrir neinn þann, sem lítSur af taugaveiklun, at5
Vera ekki heilbrigtiur.
Kf þú befir ekki reynt Dr. MILES’ NERVINE, geturt5u ekki
eert þér í hugarlund hversu mikinn bata hún hefir at5 fœra.
Fólk úr öllum hlutum landsins hefir skrifatS oss um þann
mikla árangur, sem stafat5 hefir frá Dr. MILES’ NERYINE.
Met5 svolítilli reynslu muntu komast at5 raun um, aö tauga-
met5al þetta styrkir taugakerfit5, lœknar svefnleysi og losar
þig vit5 flog og atSra sjúkdóma, sem stafa frá taugaveiklun.
Þú getur reitt þig á Dr. MILES’ NERVINE. Þat5 innl-
heldur ekki nein deyfandi efni, vínanda et5a annat5, sem hœtta
getur stafat5 af.
Farit5 til lyfsalans og bibt5Jit5 um Dr. MILES’ NERVINE
og takit5 hana inn eftlr forskrlftlnni, ef ytJur batn&r ekki,
farit5 met5 tómu flöskuna til lyfsalans aftur og bitijitJ um pen-
lngana yt5ar aftur og þér fáitS þá. Sú trygigng fylgir kaup-
unum. _ • 1 l ..
Pupared at the Laboratory of tke
Dr. Miles Medical Company
TORONTO,
CANADA